Relaties
alle pijlers
Niet gelukkig met hoe mijn leven is gelopen
vrijdag 4 oktober 2019 om 12:44
Wist niet of ik het onder relaties of psyche moest plaatsen. Alvast excuses voor het lange verhaal.
Mijn man en ik kennen elkaar 20 jaar nu. Zijn halverwege de 40. De eerste 5 jaren waren we heel gelukkig. Toen besloten we voor een kindje te gaan en bleek dat niet zomaar te lukken. 5 jaar en vele behandelingen verder was ik zwanger van onze dochter. Het verplicht vrijen en de stress rondom de behandelingen had wel echt zijn weerslag op onze relatie gehad maar vanaf dat moment konden we weer vooruit kijken. Mijn zwangerschap was perfect. Echt een roze wolk.
Bij de geboorte van onze dochter ging het mis. Door medische fouten heeft onze dochter zuurstoftekort gehad en een hele slechte start. Wat voor gevolgen dat zou hebben voor de rest van haar leven was niet direct duidelijk maar inmiddels is ze bijna 10 en zijn de gevolgen zeer groot. Ze is zowel verstandelijk als lichamelijk ernstig gehandicapt. Ze zal nooit leren lopen en praten. Ze heeft ernstige epilepsie, ze is spastisch en heeft het ontwikkelingsniveau van een baby van 6-12 maanden.
De eerste helft van haar leven was heel zwaar. Ze was vaak ziek en lag vaak in het ziekenhuis omdat ze zelfs een simpele verkoudheid niet zonder hulp kon overwinnen. Dat gaat nu gelukkig beter. Ik ben gestopt met werken een klein jaar na haar geboorte. Had een goede baan met carriere mogelijkheden. Maar het was gewoon niet te combineren met alle ziekenhuisopnames en de zorg.
2 jaar geleden ben ik door alle zorgen in een flinke burnout/depressie geraakt en zijn we zorg gaan uitbesteden. Dat betekent dat ik tegenwoordig meer tijd heb voor mezelf en dat ik voor mijn gevoel wel de burnout/depressie te boven ben gekomen. Ik heb weer een sociaal leven en kan ook weer genieten van leuke dingen doen met vrienden.
Maar echt gelukkig ben ik niet. Ik twijfel al heel lang aan de gevoelens voor mijn man (en ook aan zijn gevoelens voor mij trouwens). Maar voor mijn gevoel zit ik vast in dit leven en vast aan de zorg voor mijn dochter. Bij mijn man weggaan is geen optie. Ik heb geen inkomen (behalve een stukje PGB) en we hebben een aangepast huis met veel hulpmiddelen/voorzieningen. Ik zou niet weten hoe we met ons gezamenlijke inkomen gescheiden zouden moeten gaan wonen. Dat kan gewoon niet.
Eigenlijk zou ik het liefst naar de andere kant van de wereld vliegen en daar helemaal opnieuw beginnen. Alleen. Maar dat kan natuurlijk niet. Begrijp me niet verkeerd, ik houd enorm veel van mijn dochter en kan ook echt wel van haar genieten maar ervaar de zorg als heel zwaar. Ze wordt steeds groter en zwaarder, er komen steeds weer nieuwe problemen bij (vooral lichamelijk), straks wordt ze ongesteld en ik vind de lichamelijk zorg (ze zal nooit zindelijk worden) gewoon echt niet prettig om te doen.
Mijn man kan veel makkelijker de knop omzetten en snapt niet waarom ik het zo zwaar vind. Dus dat levert best wat discussie tussen ons op. Ik mag echt niet klagen over zijn inzet trouwens. Hij doet vaker dan ik de lichamelijke zorg 's avonds en gaat er altijd 's nachts uit als dochter huilt, een aanval krijgt of gewoon onrustig is.
Ik vind het moeilijk om te accepteren dat dit het is. Dat dit mijn leven is en het niet meer beter zal worden. Ik ben niet echt ongelukkig maar zeker ook niet heel gelukkig. Ik ben al een aantal keren bij een psycholoog geweest maar kom niet verder omdat ik eigenlijk voor de 2 grootste 'problemen' geen oplossing heb, namelijk het feit dat ik voor mij gevoel veroordeeld ben tot een liefdeloos huwelijk en de zorg voor een ernstig gehandicapte dochter voor de rest van mijn leven.
Als ik het zo opschrijf vind ik mezelf als een heel naar persoon klinken. Ik voel me ook vaak schuldig over deze gevoelens. Vooral naar mijn dochter toe. Ik weet niet zo goed wat ik met dit verhaal wil. Misschien zoek ik herkenning of gewoon een luisterend oor. Niemand van mijn vrienden weet dit. Eigenlijk gewoon omdat ik bang ben dat mensen gaan zeggen dat ik weg moet bij mijn man. Maar dat zie ik gewoon niet als een mogelijkheid.
Vind het al heel heftig om het zo anoniem op te schrijven...
Mijn man en ik kennen elkaar 20 jaar nu. Zijn halverwege de 40. De eerste 5 jaren waren we heel gelukkig. Toen besloten we voor een kindje te gaan en bleek dat niet zomaar te lukken. 5 jaar en vele behandelingen verder was ik zwanger van onze dochter. Het verplicht vrijen en de stress rondom de behandelingen had wel echt zijn weerslag op onze relatie gehad maar vanaf dat moment konden we weer vooruit kijken. Mijn zwangerschap was perfect. Echt een roze wolk.
Bij de geboorte van onze dochter ging het mis. Door medische fouten heeft onze dochter zuurstoftekort gehad en een hele slechte start. Wat voor gevolgen dat zou hebben voor de rest van haar leven was niet direct duidelijk maar inmiddels is ze bijna 10 en zijn de gevolgen zeer groot. Ze is zowel verstandelijk als lichamelijk ernstig gehandicapt. Ze zal nooit leren lopen en praten. Ze heeft ernstige epilepsie, ze is spastisch en heeft het ontwikkelingsniveau van een baby van 6-12 maanden.
De eerste helft van haar leven was heel zwaar. Ze was vaak ziek en lag vaak in het ziekenhuis omdat ze zelfs een simpele verkoudheid niet zonder hulp kon overwinnen. Dat gaat nu gelukkig beter. Ik ben gestopt met werken een klein jaar na haar geboorte. Had een goede baan met carriere mogelijkheden. Maar het was gewoon niet te combineren met alle ziekenhuisopnames en de zorg.
2 jaar geleden ben ik door alle zorgen in een flinke burnout/depressie geraakt en zijn we zorg gaan uitbesteden. Dat betekent dat ik tegenwoordig meer tijd heb voor mezelf en dat ik voor mijn gevoel wel de burnout/depressie te boven ben gekomen. Ik heb weer een sociaal leven en kan ook weer genieten van leuke dingen doen met vrienden.
Maar echt gelukkig ben ik niet. Ik twijfel al heel lang aan de gevoelens voor mijn man (en ook aan zijn gevoelens voor mij trouwens). Maar voor mijn gevoel zit ik vast in dit leven en vast aan de zorg voor mijn dochter. Bij mijn man weggaan is geen optie. Ik heb geen inkomen (behalve een stukje PGB) en we hebben een aangepast huis met veel hulpmiddelen/voorzieningen. Ik zou niet weten hoe we met ons gezamenlijke inkomen gescheiden zouden moeten gaan wonen. Dat kan gewoon niet.
Eigenlijk zou ik het liefst naar de andere kant van de wereld vliegen en daar helemaal opnieuw beginnen. Alleen. Maar dat kan natuurlijk niet. Begrijp me niet verkeerd, ik houd enorm veel van mijn dochter en kan ook echt wel van haar genieten maar ervaar de zorg als heel zwaar. Ze wordt steeds groter en zwaarder, er komen steeds weer nieuwe problemen bij (vooral lichamelijk), straks wordt ze ongesteld en ik vind de lichamelijk zorg (ze zal nooit zindelijk worden) gewoon echt niet prettig om te doen.
Mijn man kan veel makkelijker de knop omzetten en snapt niet waarom ik het zo zwaar vind. Dus dat levert best wat discussie tussen ons op. Ik mag echt niet klagen over zijn inzet trouwens. Hij doet vaker dan ik de lichamelijke zorg 's avonds en gaat er altijd 's nachts uit als dochter huilt, een aanval krijgt of gewoon onrustig is.
Ik vind het moeilijk om te accepteren dat dit het is. Dat dit mijn leven is en het niet meer beter zal worden. Ik ben niet echt ongelukkig maar zeker ook niet heel gelukkig. Ik ben al een aantal keren bij een psycholoog geweest maar kom niet verder omdat ik eigenlijk voor de 2 grootste 'problemen' geen oplossing heb, namelijk het feit dat ik voor mij gevoel veroordeeld ben tot een liefdeloos huwelijk en de zorg voor een ernstig gehandicapte dochter voor de rest van mijn leven.
Als ik het zo opschrijf vind ik mezelf als een heel naar persoon klinken. Ik voel me ook vaak schuldig over deze gevoelens. Vooral naar mijn dochter toe. Ik weet niet zo goed wat ik met dit verhaal wil. Misschien zoek ik herkenning of gewoon een luisterend oor. Niemand van mijn vrienden weet dit. Eigenlijk gewoon omdat ik bang ben dat mensen gaan zeggen dat ik weg moet bij mijn man. Maar dat zie ik gewoon niet als een mogelijkheid.
Vind het al heel heftig om het zo anoniem op te schrijven...
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:14
Ik vind het heel moedig dat je dit hier durft op te schrijven. En het lijkt me een hele zware situatie waar jij in zit. Ik heb verder geen tips voor je, want je hebt volgens mij zelf al veel stappen genomen om verbetering te creëren. Is het geen optie om het om te draaien? Jij aan het werk en je man thuis voor je dochter? Ik krijg zelf enorm veel energie van buitenshuis werken.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:16
Ik snap je gevoelens heel goed en het feit dat je het zwaar vind vind ik ook niet meer dan logisch. Het feit dat je man daar beter mee om kan gaan en dat je deze gedachtes/ gevoelens hebt maakt jou geen slecht mens. Je bent mens. We maken het leven allemaal op onze eigen manier mee.
Is er extra hulp beschikbaar die wat zorg kunnen overnemen? Al is het maar 1x in de week. Zodat jij/ jullie een moment voor jezelf hebben en nieuwe energie kunnen krijgen. Hoe het leven nu is wil niet zeggen dat het zo zal blijven.
Ik wens je veel energie, succes en inzichten toe.
Is er extra hulp beschikbaar die wat zorg kunnen overnemen? Al is het maar 1x in de week. Zodat jij/ jullie een moment voor jezelf hebben en nieuwe energie kunnen krijgen. Hoe het leven nu is wil niet zeggen dat het zo zal blijven.
Ik wens je veel energie, succes en inzichten toe.
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:18
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:20
Ik vind je niet als een naar persoon klinken. De situatie waar je in zit lijkt me ongelooflijk zwaar en ik kan me voorstellen dat je er dan op een gegeven moment emotioneel zo inzit zoals jij. Dat maakt je alleen maar menselijk. Ik heb eigenlijk geen advies voor, want de dingen waar ik aan zit te denken doe je al.
Ik vind eigenlijk dat je hel goed met de situatie omgaat, ook al voelt dat niet zo voor jou. Geen tips dus verder, maar ik wil je wel veel sterkte wensen
Ik vind eigenlijk dat je hel goed met de situatie omgaat, ook al voelt dat niet zo voor jou. Geen tips dus verder, maar ik wil je wel veel sterkte wensen
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:21
Dank voor je reactie. Financieel is dat geen optie. Man werkt in de sales bij een grote multinational en verdient gewoon veel meer. Weer aan het werk gaan is wel een optie hoor. Maar dan voor max 3 dagen. Gezien de hoeveelheid afspraken voor onze dochter is het gewoon niet te doen als we allebei fulltime werken. Bovendien merk ik dat ik ook gewoon tijd voor mezelf nodig heb. Mijn belastbaarheid is door alles wel wat afgenomen zeg maar. En die ene leuke uitdagende baan in mijn vakgebied voor max 3 dagen heb ik nog niet kunnen vinden helaas. Ik denk nu na over ZZPen maar zie heel erg op tegen de acquisitie kant. En die eerste klus zal je toch ieg binnen moeten halen.Belle73 schreef: ↑04-10-2019 13:14
Ik vind het heel moedig dat je dit hier durft op te schrijven. En het lijkt me een hele zware situatie waar jij in zit. Ik heb verder geen tips voor je, want je hebt volgens mij zelf al veel stappen genomen om verbetering te creëren. Is het geen optie om het om te draaien? Jij aan het werk en je man thuis voor je dochter? Ik krijg zelf enorm veel energie van buitenshuis werken.
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:21
Je zit helaas in een heel zware situatie. Suggestie hierboven vind ik top.
Want als hij het niet zo zwaarvindt, is het beter als hij die verzorging doet.
Of zoek een kleine baan, verdeel het werken en thuiszitten anders, wat dan ook.
Want voor mezelf (kind met kleinere beperking, maar alleenstaand en misschien ooit de mogelijkheid tot begeleid wonen voor kind) is het heel belangrijk dat er nog leuke dingen in mijn leven zijn. Ik noem het de funfactor.
Als mijn funfactor te laag wordt, zie ik de negatieve kanten ook weer (te) groot.
Mijn funfactor haal ik een beetje uit mijn werk, veel uit mijn hobby en veel uit contact met vriendinnen.
Want als hij het niet zo zwaarvindt, is het beter als hij die verzorging doet.
Of zoek een kleine baan, verdeel het werken en thuiszitten anders, wat dan ook.
Want voor mezelf (kind met kleinere beperking, maar alleenstaand en misschien ooit de mogelijkheid tot begeleid wonen voor kind) is het heel belangrijk dat er nog leuke dingen in mijn leven zijn. Ik noem het de funfactor.
Als mijn funfactor te laag wordt, zie ik de negatieve kanten ook weer (te) groot.
Mijn funfactor haal ik een beetje uit mijn werk, veel uit mijn hobby en veel uit contact met vriendinnen.
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:22
Ik kan me je gevoel goed voorstellen, gezien ik opgegroeid ben met een zwaar epileptische zus en heb gezien wat dat inhield voor mijn moeder. Die heeft op zich ook haar leven weg gecijferd. Zij kon dat, ik betwijfel of ik het zou kunnen.
Diep respect voor, ook voor jou.
Wat je mist nu is een doel in het leven, iets leuks, een passie. Dat kan van alles zijn, een leuke hobbie, een boek schrijven, iets online doen, misschien vind je iets wel zo leuk dat je er een klein bedrijfje mee kunt starten. Of eens per week eens er uit met vriendinnen of een sportclub of wat dan ook.
Zonder doel en passie is het leven zoals wat jij omschrijft.
Misschien kun je ook eens kijken of het mogelijk is dat je een paar uurtjes per week werkt en dan een oppas neemt. Al hou je er niets aan over, gewoon het uit huis zijn, gewaardeerd worden, collega's enz. kan net de oppepper zijn die je nodig hebt.
Het is ook logisch dat je man het niet zo snapt, die heeft zijn werk en dus uit huis, afleiding, waardering enz. Dan krijg je minder snel dat "is dit het nu?" gevoel.
Dat maakt jouw gevoelens niet minder waar natuurlijk.
Maar ik denk meer aktie ondernemen, iets doen waar je blij van wordt zodat je iets hebt om naar uit te kijken.
Diep respect voor, ook voor jou.
Wat je mist nu is een doel in het leven, iets leuks, een passie. Dat kan van alles zijn, een leuke hobbie, een boek schrijven, iets online doen, misschien vind je iets wel zo leuk dat je er een klein bedrijfje mee kunt starten. Of eens per week eens er uit met vriendinnen of een sportclub of wat dan ook.
Zonder doel en passie is het leven zoals wat jij omschrijft.
Misschien kun je ook eens kijken of het mogelijk is dat je een paar uurtjes per week werkt en dan een oppas neemt. Al hou je er niets aan over, gewoon het uit huis zijn, gewaardeerd worden, collega's enz. kan net de oppepper zijn die je nodig hebt.
Het is ook logisch dat je man het niet zo snapt, die heeft zijn werk en dus uit huis, afleiding, waardering enz. Dan krijg je minder snel dat "is dit het nu?" gevoel.
Dat maakt jouw gevoelens niet minder waar natuurlijk.
Maar ik denk meer aktie ondernemen, iets doen waar je blij van wordt zodat je iets hebt om naar uit te kijken.
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:23
Je hebt heel wat meegemaakt en ik snap dat het zwaar is geweest en nog is. Maar ik denk dat het voor je man ook zwaar is geweest en nog is. En wat zo jammer is, is dat jij denkt dat jij alleen degene bent die het zwaar heeft. En daardoor vervreemdt je jezelf van je man, want in feite druk je hem weg uit je leven. In plaats van de zonnige momenten op te zoeken die er altijd óók zijn, schuil je in de mist en regen.
Zoek elkaar op om weer wat meer zon in het leven te brengen, zou ik zeggen. Kijk niet naar hem/naar elkaar met een veroordelende blik, maar zie de man waar je ooit verliefd op bent geworden en tracht dat terug te vinden. Het IS er nog, maar je hebt je teruggetrokken in jezelf. Veel succes!
Zoek elkaar op om weer wat meer zon in het leven te brengen, zou ik zeggen. Kijk niet naar hem/naar elkaar met een veroordelende blik, maar zie de man waar je ooit verliefd op bent geworden en tracht dat terug te vinden. Het IS er nog, maar je hebt je teruggetrokken in jezelf. Veel succes!
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:25
Ik heb via Facebook wel veel contact met lotgenoten maar vind ze vaak zo negatief/slachtofferig. Onaardig misschien om te zeggen. Dat ze zich druk maken over dingen waar ik me allang niet meer druk om maak zoals dat mensen je aanspreken op het feit dat je op een gehandicapten parkeerplek parkeert voordat je de kans krijgt om je kind in rolstoel uit te laten. Ik lach daar om. Bovendien is Facebook ook niet anoniem. Ben weleens op zoek geweest naar gelijkgestemden maar nog niet echt kunnen vinden. Zal vast ook aan mij liggenjustagirly schreef: ↑04-10-2019 13:16
Ik denk dat het niet raar is dat je je zo voelt.
Is praten met lotgenoten al niet een goed idee? Sterkte, ik hoop dat je wat aan het forum hebt.
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:26
Ach TO toch, wat een verhaal....Ik vind het ook knap en goed van je dat je het op durft te schrijven.
Ik hoop trouwens niet dat ik nu iets heel doms ga zeggen maar is het (met die Pgb bijvoorbeeld) niet mogelijk om extra hulp in te schakelen voor je dochter, zodat je man en jij enigszinds ontlast worden, zodat er eventueel ook tijd is om af en toe met zijn tweetjes iets leuks te doen bijvoorbeeld?
Is het een idee om het daar met de huisarts/wijkteam/gemeente/thuiszorg over te hebben?
Dat is puur een praktische oplossing, en ik weet niet wat er mogelijk is maar je kunt daar natuurlijk wel naar informeren.
(Tenzij je zulke hulp al hebt, maar dat kan ik niet uit je verhaal opmaken)
Oops, niet goed gelezen zie ik, excuses.
Anyway, goed en fijn dat je weer wat meer tijd hebt voor jou zelf.
Is het een idee dat je ook regelmatig weer iets met zijn tweetjes gaat doen?
Wandelen, samen uit eten, weekendje weg, naar de sauna, ik noem maar wat?
Jullie zijn de afgelopen jaren vooral met de zorg voor jullie dochter bezig geweest, dat is natuurlijk nodig maar natuurlijk
niet echt romantisch.
Dus misschien ook niet gek dat dat soort gevoelens dan minder worden of weggaan.
anoniem_386798 wijzigde dit bericht op 04-10-2019 13:29
26.26% gewijzigd
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:26
Ik schrijf even op wat ik denk, misschien heb je deze optie's al overwogen: vrijwilligerswerk, opleiding of iets dergelijks? Ik weet niet welke kennis een vaardigheden je hebt, maar die zijn op meer manieren in te zetten dan jij op dit moment denkt. Je bent waarschijnlijk moe, opgebrand etc. waardoor het ook lastig om is om er met een open blik na te kijken. Misschien heb je niet zoveel aan een psycholoog, maar meer aan een loopbaanadviseur. Heb je nu tijd voor je zelf om één en ander te onderzoeken? Zo niet, kun je die tijd maken?Jack2009 schreef: ↑04-10-2019 13:21Dank voor je reactie. Financieel is dat geen optie. Man werkt in de sales bij een grote multinational en verdient gewoon veel meer. Weer aan het werk gaan is wel een optie hoor. Maar dan voor max 3 dagen. Gezien de hoeveelheid afspraken voor onze dochter is het gewoon niet te doen als we allebei fulltime werken. Bovendien merk ik dat ik ook gewoon tijd voor mezelf nodig heb. Mijn belastbaarheid is door alles wel wat afgenomen zeg maar. En die ene leuke uitdagende baan in mijn vakgebied voor max 3 dagen heb ik nog niet kunnen vinden helaas. Ik denk nu na over ZZPen maar zie heel erg op tegen de acquisitie kant. En die eerste klus zal je toch ieg binnen moeten halen.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:28
Lijkt me heel lastig, TO Ik heb zo niet direct een oplossing maar je verhaal doet me denken aan Sanne Kloosterboer, iemand die lange tijd in de Margriet columns schreef over het leven met haar ernstig gehandicapte dochter; ze heeft daar ook een boek over geschreven.
Ik weet dat zij ook uiteindelijk is gescheiden van haar man, dus in haar situatie was dat in elk geval mogelijk. Zij zorgen in co-ouderschap voor hun dochter en zij verblijft dan ook nog twee nachten in een logeerhuis.
Uit haar columns weet ik ook dat zij regelmatig in contact was met lotgenoten, mogelijk is dat voor jou ook heel goed. Al is het maar om te verkennen hoe zij de zorg voor hun gehandicapte kind praktisch inrichten en verdelen. En wat voor subsidies, hulp(middelen) en zorg er nog meer beschikbaar zijn.
Het klinkt een beetje alsof je vastzit en geen oplossing of uitweg meer ziet. Die zijn er altijd! Misschien niet precies wat je nu voor ogen hebt, maar vaak is er toch verbetering mogelijk. Ook in de manieren om ermee om te gaan.
Heb je overigens wel eens met je man gesproken over hoe jij jullie relatie ervaart? En iets ondernomen om het weer wat beter te krijgen tussen jullie?
http://sannekloosterboer.nl/
Ik heb zo niet direct een oplossing maar je verhaal doet me denken aan Sanne Kloosterboer, iemand die lange tijd in de Margriet columns schreef over het leven met haar ernstig gehandicapte dochter; ze heeft daar ook een boek over geschreven. Ik weet dat zij ook uiteindelijk is gescheiden van haar man, dus in haar situatie was dat in elk geval mogelijk. Zij zorgen in co-ouderschap voor hun dochter en zij verblijft dan ook nog twee nachten in een logeerhuis.
Uit haar columns weet ik ook dat zij regelmatig in contact was met lotgenoten, mogelijk is dat voor jou ook heel goed. Al is het maar om te verkennen hoe zij de zorg voor hun gehandicapte kind praktisch inrichten en verdelen. En wat voor subsidies, hulp(middelen) en zorg er nog meer beschikbaar zijn.
Het klinkt een beetje alsof je vastzit en geen oplossing of uitweg meer ziet. Die zijn er altijd! Misschien niet precies wat je nu voor ogen hebt, maar vaak is er toch verbetering mogelijk. Ook in de manieren om ermee om te gaan.
Heb je overigens wel eens met je man gesproken over hoe jij jullie relatie ervaart? En iets ondernomen om het weer wat beter te krijgen tussen jullie?
http://sannekloosterboer.nl/
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:29
Allereerst eenFlowerSpirit schreef: ↑04-10-2019 13:22[...]
Wat je mist nu is een doel in het leven, iets leuks, een passie. Dat kan van alles zijn, een leuke hobbie, een boek schrijven, iets online doen, misschien vind je iets wel zo leuk dat je er een klein bedrijfje mee kunt starten. Of eens per week eens er uit met vriendinnen of een sportclub of wat dan ook.
Zonder doel en passie is het leven zoals wat jij omschrijft.
[...].
Maar ik denk meer aktie ondernemen, iets doen waar je blij van wordt zodat je iets hebt om naar uit te kijken.
TO, want je mag best even 'klagen' en je voelt toch gewoon wat je voelt? Petje af dat jullie samen de zorg dragen voor jullie meervoudig gehandicapte dochter en wat lijkt mij dat soms pittig: dag in, dag uit. En dat je dat hier uit, zegt ook niets over de liefde die je voelt voor je kind. Ik herken jouw gevoelens wel: mijn moeder heeft dit met mijn vader die ernstig ziek is en verzorging nodig heeft. Als gevolg hiervan komt zij eigenlijk amper aan zichzelf toe en dat is bijzonder sneu. Ik heb het bovenstaande even gequote, omdat ik het er enorm mee eens ben. Jij moet zelf proberen om af en toe de slingers op te hangen in jouw leven - waardoor de zorg voor jullie dochter ook dragelijker wordt en jij ook positieve dingen hebt in je leven die het ook voor jou de moeite waard maken.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:29
Geen wonder dat jij je zo voelt, je hebt ook heel wat op je bordje gekregen.
Ga hulp zoeken, jullie zijn niet de enige in deze situatie. En ga praten en op zoek naar oplossingen.
Heb je ooit de oplossing bekeken dat je dochter uit huis gaat? Wanneer de zorg voor haar zo intensief is, dan is het gewoon onmogelijk om als ouders alleen met wat extra hulp dezelfde zorg te geven als een instelling of Thomashuis (of andere organisatie) waar veel meer professionele hulp is. Of een logeeradres voor de weekenden of vakantie.
Begin eens met een kop thee, en maak dan een afspraak bij de huisarts.
Je bent echt een goede moeder, ook wanneer je besluit om je dochter niet langer thuis te houden of om meer hulp thuis te regelen. Je moet vooral ouder zijn en niet alleen maar "handjes-aan-het-bed".
Pas wanneer er meer ruimte komt in je leven kan je tijd vrijmaken voor jezelf en voor je relatie. Jullie basis is goed, jullie hebben mooie jaren gehad.
Ga hulp zoeken, jullie zijn niet de enige in deze situatie. En ga praten en op zoek naar oplossingen.
Heb je ooit de oplossing bekeken dat je dochter uit huis gaat? Wanneer de zorg voor haar zo intensief is, dan is het gewoon onmogelijk om als ouders alleen met wat extra hulp dezelfde zorg te geven als een instelling of Thomashuis (of andere organisatie) waar veel meer professionele hulp is. Of een logeeradres voor de weekenden of vakantie.
Begin eens met een kop thee, en maak dan een afspraak bij de huisarts.
Je bent echt een goede moeder, ook wanneer je besluit om je dochter niet langer thuis te houden of om meer hulp thuis te regelen. Je moet vooral ouder zijn en niet alleen maar "handjes-aan-het-bed".
Pas wanneer er meer ruimte komt in je leven kan je tijd vrijmaken voor jezelf en voor je relatie. Jullie basis is goed, jullie hebben mooie jaren gehad.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:31
Je noemt je huwelijk liefdeloos, maar jijzelf maakt het liefdeloos. Jouw man doet zijn deel zonder chagrijnig te worden, werkt om alles financieel mogelijk te maken en dan verwijt jij hem dat hij dat doet zonder te klagen.
Ga een dag of twee ergens buitenshuis werken anders, dan ben je even weg uit de situatie. En waarom moet dat een uitdagende droombaan in je vakgebied zijn? Als het enigszins te doen is en te combineren met thuis heb je er al emotioneel iets aan.
Ga een dag of twee ergens buitenshuis werken anders, dan ben je even weg uit de situatie. En waarom moet dat een uitdagende droombaan in je vakgebied zijn? Als het enigszins te doen is en te combineren met thuis heb je er al emotioneel iets aan.
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:33
Ach vrouw toch. Je bent niet naar.
Het is zo begrijpelijk.
Iedereen zegt altijd dat de babyfase zwaar is; laat staan als je die fase niet ontgroeit. En dan alle zorgen/verdriet om je dochter.
Het is absoluut niks om je voor te schamen, maar een heel begrijpelijke en eerlijke reactie. Ik denk dat het goed is dat je het erkent en je realiseert dat dat ook begrijpelijk is.
Ik kan weinig raad geven,
Ik moet trouwens eerlijk zeggen dat het niet leest alsof jij en je man elkaar niet meer liefhebben, maar meer alsof jullie elkaar door deze situatie ergens onderweg verloren zijn.
Doen jullie nog wel eens iets samen?
Ik zou trouwens wel gaan kijken naar of het mogelijk is dat dochter in een zorgwoning gaat wonen. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit niet te doen is, elke dag, voor de rest van je leven.
Heel veel sterkte en wijsheid gewenst.
Het is zo begrijpelijk.
Iedereen zegt altijd dat de babyfase zwaar is; laat staan als je die fase niet ontgroeit. En dan alle zorgen/verdriet om je dochter.
Het is absoluut niks om je voor te schamen, maar een heel begrijpelijke en eerlijke reactie. Ik denk dat het goed is dat je het erkent en je realiseert dat dat ook begrijpelijk is.
Ik kan weinig raad geven,
Ik moet trouwens eerlijk zeggen dat het niet leest alsof jij en je man elkaar niet meer liefhebben, maar meer alsof jullie elkaar door deze situatie ergens onderweg verloren zijn.
Doen jullie nog wel eens iets samen?
Ik zou trouwens wel gaan kijken naar of het mogelijk is dat dochter in een zorgwoning gaat wonen. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit niet te doen is, elke dag, voor de rest van je leven.
Heel veel sterkte en wijsheid gewenst.
-
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:33
Toen ik langere tijd tegen mijn zin thuis zat, ik vond simpelweg geen baan, ben ik bijvoorbeeld vrijwilliger geweest. Ik heb iemand geholpen bij het op orde brengen van de administratie. Aangezien ik blij wordt van structureren, was dat heerlijk werk voor mij. Misschien kun jij als vrijwilliger iemand helpen met jouw kwaliteiten. En wellicht geeft je dat ook weer ideeën voor betaald werk.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:33
Het is ook allemaal kl*te gelopen. Ik vind je helemaal niet naar overkomen, trouwens, eerder alsof je er doorheen zit. Ook helemaal niet raar dat je elkaar min of meer kwijt bent geraakt, maar als buitenstaander zou ik juist adviseren om te proberen elkaar weer terug te vinden als koppel, ipv als ouders en verzorgers. Het zal er namelijk niet makkelijker op worden als je je huwelijk beëindigt, en ik denk ook niet dat je daar gelukkiger van zal worden.
