Relaties
alle pijlers
Niet gelukkig met hoe mijn leven is gelopen
vrijdag 4 oktober 2019 om 12:44
Wist niet of ik het onder relaties of psyche moest plaatsen. Alvast excuses voor het lange verhaal.
Mijn man en ik kennen elkaar 20 jaar nu. Zijn halverwege de 40. De eerste 5 jaren waren we heel gelukkig. Toen besloten we voor een kindje te gaan en bleek dat niet zomaar te lukken. 5 jaar en vele behandelingen verder was ik zwanger van onze dochter. Het verplicht vrijen en de stress rondom de behandelingen had wel echt zijn weerslag op onze relatie gehad maar vanaf dat moment konden we weer vooruit kijken. Mijn zwangerschap was perfect. Echt een roze wolk.
Bij de geboorte van onze dochter ging het mis. Door medische fouten heeft onze dochter zuurstoftekort gehad en een hele slechte start. Wat voor gevolgen dat zou hebben voor de rest van haar leven was niet direct duidelijk maar inmiddels is ze bijna 10 en zijn de gevolgen zeer groot. Ze is zowel verstandelijk als lichamelijk ernstig gehandicapt. Ze zal nooit leren lopen en praten. Ze heeft ernstige epilepsie, ze is spastisch en heeft het ontwikkelingsniveau van een baby van 6-12 maanden.
De eerste helft van haar leven was heel zwaar. Ze was vaak ziek en lag vaak in het ziekenhuis omdat ze zelfs een simpele verkoudheid niet zonder hulp kon overwinnen. Dat gaat nu gelukkig beter. Ik ben gestopt met werken een klein jaar na haar geboorte. Had een goede baan met carriere mogelijkheden. Maar het was gewoon niet te combineren met alle ziekenhuisopnames en de zorg.
2 jaar geleden ben ik door alle zorgen in een flinke burnout/depressie geraakt en zijn we zorg gaan uitbesteden. Dat betekent dat ik tegenwoordig meer tijd heb voor mezelf en dat ik voor mijn gevoel wel de burnout/depressie te boven ben gekomen. Ik heb weer een sociaal leven en kan ook weer genieten van leuke dingen doen met vrienden.
Maar echt gelukkig ben ik niet. Ik twijfel al heel lang aan de gevoelens voor mijn man (en ook aan zijn gevoelens voor mij trouwens). Maar voor mijn gevoel zit ik vast in dit leven en vast aan de zorg voor mijn dochter. Bij mijn man weggaan is geen optie. Ik heb geen inkomen (behalve een stukje PGB) en we hebben een aangepast huis met veel hulpmiddelen/voorzieningen. Ik zou niet weten hoe we met ons gezamenlijke inkomen gescheiden zouden moeten gaan wonen. Dat kan gewoon niet.
Eigenlijk zou ik het liefst naar de andere kant van de wereld vliegen en daar helemaal opnieuw beginnen. Alleen. Maar dat kan natuurlijk niet. Begrijp me niet verkeerd, ik houd enorm veel van mijn dochter en kan ook echt wel van haar genieten maar ervaar de zorg als heel zwaar. Ze wordt steeds groter en zwaarder, er komen steeds weer nieuwe problemen bij (vooral lichamelijk), straks wordt ze ongesteld en ik vind de lichamelijk zorg (ze zal nooit zindelijk worden) gewoon echt niet prettig om te doen.
Mijn man kan veel makkelijker de knop omzetten en snapt niet waarom ik het zo zwaar vind. Dus dat levert best wat discussie tussen ons op. Ik mag echt niet klagen over zijn inzet trouwens. Hij doet vaker dan ik de lichamelijke zorg 's avonds en gaat er altijd 's nachts uit als dochter huilt, een aanval krijgt of gewoon onrustig is.
Ik vind het moeilijk om te accepteren dat dit het is. Dat dit mijn leven is en het niet meer beter zal worden. Ik ben niet echt ongelukkig maar zeker ook niet heel gelukkig. Ik ben al een aantal keren bij een psycholoog geweest maar kom niet verder omdat ik eigenlijk voor de 2 grootste 'problemen' geen oplossing heb, namelijk het feit dat ik voor mij gevoel veroordeeld ben tot een liefdeloos huwelijk en de zorg voor een ernstig gehandicapte dochter voor de rest van mijn leven.
Als ik het zo opschrijf vind ik mezelf als een heel naar persoon klinken. Ik voel me ook vaak schuldig over deze gevoelens. Vooral naar mijn dochter toe. Ik weet niet zo goed wat ik met dit verhaal wil. Misschien zoek ik herkenning of gewoon een luisterend oor. Niemand van mijn vrienden weet dit. Eigenlijk gewoon omdat ik bang ben dat mensen gaan zeggen dat ik weg moet bij mijn man. Maar dat zie ik gewoon niet als een mogelijkheid.
Vind het al heel heftig om het zo anoniem op te schrijven...
Mijn man en ik kennen elkaar 20 jaar nu. Zijn halverwege de 40. De eerste 5 jaren waren we heel gelukkig. Toen besloten we voor een kindje te gaan en bleek dat niet zomaar te lukken. 5 jaar en vele behandelingen verder was ik zwanger van onze dochter. Het verplicht vrijen en de stress rondom de behandelingen had wel echt zijn weerslag op onze relatie gehad maar vanaf dat moment konden we weer vooruit kijken. Mijn zwangerschap was perfect. Echt een roze wolk.
Bij de geboorte van onze dochter ging het mis. Door medische fouten heeft onze dochter zuurstoftekort gehad en een hele slechte start. Wat voor gevolgen dat zou hebben voor de rest van haar leven was niet direct duidelijk maar inmiddels is ze bijna 10 en zijn de gevolgen zeer groot. Ze is zowel verstandelijk als lichamelijk ernstig gehandicapt. Ze zal nooit leren lopen en praten. Ze heeft ernstige epilepsie, ze is spastisch en heeft het ontwikkelingsniveau van een baby van 6-12 maanden.
De eerste helft van haar leven was heel zwaar. Ze was vaak ziek en lag vaak in het ziekenhuis omdat ze zelfs een simpele verkoudheid niet zonder hulp kon overwinnen. Dat gaat nu gelukkig beter. Ik ben gestopt met werken een klein jaar na haar geboorte. Had een goede baan met carriere mogelijkheden. Maar het was gewoon niet te combineren met alle ziekenhuisopnames en de zorg.
2 jaar geleden ben ik door alle zorgen in een flinke burnout/depressie geraakt en zijn we zorg gaan uitbesteden. Dat betekent dat ik tegenwoordig meer tijd heb voor mezelf en dat ik voor mijn gevoel wel de burnout/depressie te boven ben gekomen. Ik heb weer een sociaal leven en kan ook weer genieten van leuke dingen doen met vrienden.
Maar echt gelukkig ben ik niet. Ik twijfel al heel lang aan de gevoelens voor mijn man (en ook aan zijn gevoelens voor mij trouwens). Maar voor mijn gevoel zit ik vast in dit leven en vast aan de zorg voor mijn dochter. Bij mijn man weggaan is geen optie. Ik heb geen inkomen (behalve een stukje PGB) en we hebben een aangepast huis met veel hulpmiddelen/voorzieningen. Ik zou niet weten hoe we met ons gezamenlijke inkomen gescheiden zouden moeten gaan wonen. Dat kan gewoon niet.
Eigenlijk zou ik het liefst naar de andere kant van de wereld vliegen en daar helemaal opnieuw beginnen. Alleen. Maar dat kan natuurlijk niet. Begrijp me niet verkeerd, ik houd enorm veel van mijn dochter en kan ook echt wel van haar genieten maar ervaar de zorg als heel zwaar. Ze wordt steeds groter en zwaarder, er komen steeds weer nieuwe problemen bij (vooral lichamelijk), straks wordt ze ongesteld en ik vind de lichamelijk zorg (ze zal nooit zindelijk worden) gewoon echt niet prettig om te doen.
Mijn man kan veel makkelijker de knop omzetten en snapt niet waarom ik het zo zwaar vind. Dus dat levert best wat discussie tussen ons op. Ik mag echt niet klagen over zijn inzet trouwens. Hij doet vaker dan ik de lichamelijke zorg 's avonds en gaat er altijd 's nachts uit als dochter huilt, een aanval krijgt of gewoon onrustig is.
Ik vind het moeilijk om te accepteren dat dit het is. Dat dit mijn leven is en het niet meer beter zal worden. Ik ben niet echt ongelukkig maar zeker ook niet heel gelukkig. Ik ben al een aantal keren bij een psycholoog geweest maar kom niet verder omdat ik eigenlijk voor de 2 grootste 'problemen' geen oplossing heb, namelijk het feit dat ik voor mij gevoel veroordeeld ben tot een liefdeloos huwelijk en de zorg voor een ernstig gehandicapte dochter voor de rest van mijn leven.
Als ik het zo opschrijf vind ik mezelf als een heel naar persoon klinken. Ik voel me ook vaak schuldig over deze gevoelens. Vooral naar mijn dochter toe. Ik weet niet zo goed wat ik met dit verhaal wil. Misschien zoek ik herkenning of gewoon een luisterend oor. Niemand van mijn vrienden weet dit. Eigenlijk gewoon omdat ik bang ben dat mensen gaan zeggen dat ik weg moet bij mijn man. Maar dat zie ik gewoon niet als een mogelijkheid.
Vind het al heel heftig om het zo anoniem op te schrijven...
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:36
We hebben best wat zorg uitbesteed. Vooral overdag. Waardoor ik wel het gevoel heb dat ik genoeg tijd voor mezelf heb. Man heeft minder tijd voor zichzelf maar vind dat ok zegt hij. Hij zegt dat hij blij wordt van de zorg voor haar. Dan voelt hij zich dicht bij haar. Hij is van nature een veel zorgzamer type dan ik ben.
We gaan wel samen weg maar vooral de laatste tijd merk ik gewoon dat we minder goed samen kunnen praten. Al blijft hij natuurlijk wel de enige persoon die begrijpt hoe pittig het allemaal is. Andersom ervaart hij dat ook zo denk ik. Dus we hebben vaak een leuke avond als we wat gaan doen samen of als we met vrienden op pad gaan. Maar de afstand tussen ons wordt steeds groter. We hebben denk ik ook al een jaar geen seks gehad.
We hebben allebei naar elkaar uitgesproken dat we dit leven niet voor onszelf bedacht hebben en dat we misschien wel niet meer bij elkaar zouden zijn geweest als we dochter niet hadden gehad. Maar om nu echt tegen hem te zeggen dat ik twijfel of ik nog wel op die manier van hem houd durf ik niet. Ik ben bang dat ik de goede verstandhouding die we nu hebben voorgoed kapot maak.
We gaan wel samen weg maar vooral de laatste tijd merk ik gewoon dat we minder goed samen kunnen praten. Al blijft hij natuurlijk wel de enige persoon die begrijpt hoe pittig het allemaal is. Andersom ervaart hij dat ook zo denk ik. Dus we hebben vaak een leuke avond als we wat gaan doen samen of als we met vrienden op pad gaan. Maar de afstand tussen ons wordt steeds groter. We hebben denk ik ook al een jaar geen seks gehad.
We hebben allebei naar elkaar uitgesproken dat we dit leven niet voor onszelf bedacht hebben en dat we misschien wel niet meer bij elkaar zouden zijn geweest als we dochter niet hadden gehad. Maar om nu echt tegen hem te zeggen dat ik twijfel of ik nog wel op die manier van hem houd durf ik niet. Ik ben bang dat ik de goede verstandhouding die we nu hebben voorgoed kapot maak.
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:42
Ik denk dat je zelf niet zo lekker in je vel zit en dat z'n weerslag heeft op jullie relatie. Of dat het op z'n minst de moeite waard is om te onderzoeken is of dat zo is. Kun je tijd die je overdag hebt gebruiken om erachter te komen waar jij blij van wordt? Of gewoon wat dingen uit te proberen om te kijken of je daar energie van krijgt.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:45
Ik denk dat je toch gewoon moet proberen samen meer dingen te ondernemen, elkaar 'terug vinden, al dan niet met behulp van een professional. Dat hij de zorg als minder zwaar ervaart, lijkt mij voor jou best pittig als jij het als wel heel zwaar ervaart. Hoe fijn het ergens ook is dat hij dit allemaal kan doen en doet. Ik hoop dat hij dan ook wat meer begrip voor jou kan opbrengen. Maak je man duidelijk dat het anders weleens richting einde huwelijk zou kunnen gaan (want als ik dit zo lees, is dat ook de waarheid al wil je dit niet in verband met jullie dochter). Ik heb er weinig verstand van, maar de relatie problematiek klinkt toch echt wel als iets waar je met wat begeleiding uit zou moeten kunnen komen (mits beide partijen bereid zijn om wat begrip voor de ander op te brengen).
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:52
Is er een mogelijkheid om dochter af en toe een weekendje uit logeren te doen?Naar het logeerhuis bijvoorbeeld.
Ik werk met kinderen met een verstandelijke beperking en epilepsie. En wat ik zie, voordat de kinderen bij ons worden opgenomen, is dat ouders er eigenlijk aan onderdoor gaan. Voor heel veel ouders is de zorg te zwaar, en toch gaan ze maar door. Je verlegt je eigen grenzen steeds verder, je cijfert jezelf helemaal weg. Tot het punt komt dat je je eigen kind niet meer leuk vindt (terwijl je er zielsveel van houdt). Probeer dat punt voor te blijven.
Heb je al enig idee hoe je de toekomst ziet voor je dochter? Wil je uiteindelijk de zorg gaan delen met een instelling?
Ik werk met kinderen met een verstandelijke beperking en epilepsie. En wat ik zie, voordat de kinderen bij ons worden opgenomen, is dat ouders er eigenlijk aan onderdoor gaan. Voor heel veel ouders is de zorg te zwaar, en toch gaan ze maar door. Je verlegt je eigen grenzen steeds verder, je cijfert jezelf helemaal weg. Tot het punt komt dat je je eigen kind niet meer leuk vindt (terwijl je er zielsveel van houdt). Probeer dat punt voor te blijven.
Heb je al enig idee hoe je de toekomst ziet voor je dochter? Wil je uiteindelijk de zorg gaan delen met een instelling?
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:53
Ik betwijfel of het alleen een kwestie is van niet lekker in mijn vel zitten. Voor mijn gevoel gaat het nu beter met me dan de afgelopen 10 jaar. Ik kan eindelijk weer genieten van dingen. Ben ook best veel op pad met vrienden (man ook trouwens) maar ergens blijft het gevoel van 'is dit het nou' knagen. Heel stom maar ik fantaseer ook over dat leven wat ik had kunnen hebben. Tot in detail soms.Belle73 schreef: ↑04-10-2019 13:42Ik denk dat je zelf niet zo lekker in je vel zit en dat z'n weerslag heeft op jullie relatie. Of dat het op z'n minst de moeite waard is om te onderzoeken is of dat zo is. Kun je tijd die je overdag hebt gebruiken om erachter te komen waar jij blij van wordt? Of gewoon wat dingen uit te proberen om te kijken of je daar energie van krijgt.
Vrijwilligerswerk gaan doen om uit te vinden wat ik wil vind ik een heel goed idee. Dat kan misschien ook een opstap zijn naar ooit weer een betaalde baan. En man en ik moeten inderdaad weer wat vaker samen praten. Wat dat lastig maakt is dat man van het struisvogelen is. Als we het er niet over hebben is het er niet. Maar dat betekent ook dat ik het niet met hem over mijn zorgen/angsten/teleurstellingen kan hebben.
vrijdag 4 oktober 2019 om 13:58
Dat hebben we in het verleden wel gedaan, dochter uit logeren, maar beviel ons slecht. Er komen veel details kijken bij de zorg en vooral bij de overdracht ging het vaak mis. Tot een keer een gebroken arm zonder dat iemand ons kon vertellen hoe dat gebeurd was. Dus ons idee is dat we als dochter volwassen is een deel aanbouwen waar wij dan gaan wonen en dat we dan wel grotendeels de zorg uitbesteden met zorgverleners aan huis maar dan wel het toezicht blijven houden. En ik hoop gewoon dat ze ons niet overleefdKromo19* schreef: ↑04-10-2019 13:52Is er een mogelijkheid om dochter af en toe een weekendje uit logeren te doen?Naar het logeerhuis bijvoorbeeld.
Ik werk met kinderen met een verstandelijke beperking en epilepsie. En wat ik zie, voordat de kinderen bij ons worden opgenomen, is dat ouders er eigenlijk aan onderdoor gaan. Voor heel veel ouders is de zorg te zwaar, en toch gaan ze maar door. Je verlegt je eigen grenzen steeds verder, je cijfert jezelf helemaal weg. Tot het punt komt dat je je eigen kind niet meer leuk vindt (terwijl je er zielsveel van houdt). Probeer dat punt voor te blijven.
Heb je al enig idee hoe je de toekomst ziet voor je dochter? Wil je uiteindelijk de zorg gaan delen met een instelling?
vrijdag 4 oktober 2019 om 14:01
Ik kan niet geloven dat je dit kan typen Geen enkel inlevingsvermogen of empathie lees ik hieruit. Ontzettend ongepast en onnodig.
Sterkte TO, ik kan me voorstellen dat dit zware leven zonder oplossingsmogelijkheden zwaar is. Ik zou toch nog eens een doorverwijzing voor hulp vragen. Het klinkt ook als een stuk rouwverwerkerking namelijk. Rouw van het niet slagen van je wens op een gezond kind en een gelukkig huwelijk, en daar kan hulp wellicht bij helpen.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 04-10-2019 14:05
Reden: quote verwijderd
Reden: quote verwijderd
20.47% gewijzigd
vrijdag 4 oktober 2019 om 14:02
Lief mens, niemand heeft dit leven in gedachten als ze ervan droomt om moeder te worden. Ik kan me goed voorstellen dat het werkelijk lood- en loodzwaar is. En uitzichtloos, want dit is wat het is.Jack2009 schreef: ↑04-10-2019 12:44
Ik vind het moeilijk om te accepteren dat dit het is. Dat dit mijn leven is en het niet meer beter zal worden. Ik ben niet echt ongelukkig maar zeker ook niet heel gelukkig. Ik ben al een aantal keren bij een psycholoog geweest maar kom niet verder omdat ik eigenlijk voor de 2 grootste 'problemen' geen oplossing heb, namelijk het feit dat ik voor mij gevoel veroordeeld ben tot een liefdeloos huwelijk en de zorg voor een ernstig gehandicapte dochter voor de rest van mijn leven.
Toch raad ik je aan om op zoek te gaan naar een goede psycholoog, iemand waar je wel een klik mee hebt. Want inderdaad, je huwelijk en de zorg voor je dochter die blijven. Maar de manier waarop jij er tegenaan kijkt, die moet je veranderen. En dat is nu precies wat een goede psycholoog jou kan leren.
Ik heb die goede p overigens wel gevonden. Die heeft me geleerd om het leven lichter op te vatten. Natuurlijk is er niets verandert aan mijn leven, ik ben verandert. Van een vrouw met een dijk van een depressie die het liefste zichzelf, man en kind dood zou hebben, ben ik weer mezelf geworden. Ik kan me de dag niet heugen dat ik wilde vertrekken uit dit leven. Dat wens ik jou ook toe.
vrijdag 4 oktober 2019 om 14:04
Tranen in mijn ogen van jouw postninanoname schreef: ↑04-10-2019 14:02Lief mens, niemand heeft dit leven in gedachten als ze ervan droomt om moeder te worden. Ik kan me goed voorstellen dat het werkelijk lood- en loodzwaar is. En uitzichtloos, want dit is wat het is.
Toch raad ik je aan om op zoek te gaan naar een goede psycholoog, iemand waar je wel een klik mee hebt. Want inderdaad, je huwelijk en de zorg voor je dochter die blijven. Maar de manier waarop jij er tegenaan kijkt, die moet je veranderen. En dat is nu precies wat een goede psycholoog jou kan leren.
Ik heb die goede p overigens wel gevonden. Die heeft me geleerd om het leven lichter op te vatten. Natuurlijk is er niets verandert aan mijn leven, ik ben verandert. Van een vrouw met een dijk van een depressie die het liefste zichzelf, man en kind dood zou hebben, ben ik weer mezelf geworden. Ik kan me de dag niet heugen dat ik wilde vertrekken uit dit leven. Dat wens ik jou ook toe.
vrijdag 4 oktober 2019 om 14:05
Man 1 dag minder werken en jij dan 2 dagen? Vang je dan het gat op? Dan is er iets meer verdeling van de zorg.Jack2009 schreef: ↑04-10-2019 13:21Dank voor je reactie. Financieel is dat geen optie. Man werkt in de sales bij een grote multinational en verdient gewoon veel meer. Weer aan het werk gaan is wel een optie hoor. Maar dan voor max 3 dagen. Gezien de hoeveelheid afspraken voor onze dochter is het gewoon niet te doen als we allebei fulltime werken. Bovendien merk ik dat ik ook gewoon tijd voor mezelf nodig heb. Mijn belastbaarheid is door alles wel wat afgenomen zeg maar. En die ene leuke uitdagende baan in mijn vakgebied voor max 3 dagen heb ik nog niet kunnen vinden helaas. Ik denk nu na over ZZPen maar zie heel erg op tegen de acquisitie kant. En die eerste klus zal je toch ieg binnen moeten halen.
vrijdag 4 oktober 2019 om 14:05
Is dat ook niet gewoon de leeftijd? Dat je je afvraagt of dit het nu is? Ik hoor het veel van 40-ers om me heen. Iedereen krijgt z'n portie in het leven en het leven is simpelweg niet altijd leuk. Niemand loopt de hele dag over van geluk. Nu is het wel zo dat de één het zwaarder te verduren heeft dan de ander, dat is zeker zo.Jack2009 schreef: ↑04-10-2019 13:53Ik betwijfel of het alleen een kwestie is van niet lekker in mijn vel zitten. Voor mijn gevoel gaat het nu beter met me dan de afgelopen 10 jaar. Ik kan eindelijk weer genieten van dingen. Ben ook best veel op pad met vrienden (man ook trouwens) maar ergens blijft het gevoel van 'is dit het nou' knagen. Heel stom maar ik fantaseer ook over dat leven wat ik had kunnen hebben. Tot in detail soms.
Vrijwilligerswerk gaan doen om uit te vinden wat ik wil vind ik een heel goed idee. Dat kan misschien ook een opstap zijn naar ooit weer een betaalde baan. En man en ik moeten inderdaad weer wat vaker samen praten. Wat dat lastig maakt is dat man van het struisvogelen is. Als we het er niet over hebben is het er niet. Maar dat betekent ook dat ik het niet met hem over mijn zorgen/angsten/teleurstellingen kan hebben.
Ik zou me in eerste instantie eens gaan richten op je relatie. Uit elkaar gaan is geen optie zeg je, dus moet je het er mee doen. Probeer dan om het weer leuk te krijgen samen. Praat met elkaar, houd elkaar vast, knuffel, kruip tegen elkaar aan op de bank. Misschien is de eerste stap nemen héél groot, maar probeer het. Je kunt zo weer naar elkaar toe groeien en wellicht vinden jullie elkaar weer terug. Dat maakt het allemaal wat dragelijker. Sterkte met alles.
vrijdag 4 oktober 2019 om 14:15
Als jij met de meeste dingen allang niet meer zit, waarom dan lotgenoten zoeken? Dat is dan niet jouw groep, he. Maar blijkbaar hou je toch liever van de negativiteit gezien je niet reageert op wat ik zei. Dat spreekt dus niet aan, en blijf je dus liever in het kringetje draaien neem ik aan. Zolang dat zo is, zal er weinig veranderen.Jack2009 schreef: ↑04-10-2019 13:25Ik heb via Facebook wel veel contact met lotgenoten maar vind ze vaak zo negatief/slachtofferig. Onaardig misschien om te zeggen. Dat ze zich druk maken over dingen waar ik me allang niet meer druk om maak zoals dat mensen je aanspreken op het feit dat je op een gehandicapten parkeerplek parkeert voordat je de kans krijgt om je kind in rolstoel uit te laten. Ik lach daar om. Bovendien is Facebook ook niet anoniem. Ben weleens op zoek geweest naar gelijkgestemden maar nog niet echt kunnen vinden. Zal vast ook aan mij liggen
vrijdag 4 oktober 2019 om 14:48
Dat vind ik heel moeilijk omdat ik me vaak schaam voor mijn gevoelens.ninanoname schreef: ↑04-10-2019 14:42Alsjeblieft. Heel veel sterkte.
Heb je iemand in je omgeving waar je mee kunt praten? Want je verdriet delen kan zo goed doen!
vrijdag 4 oktober 2019 om 14:50
Jeetje, wat zwaar. Diep respect voor wat je dag in, dag uit doet, ondanks dat je wel moet doorgaan. En natuurlijk wordt het je soms teveel, het zou bijna raar zijn als het niet zo was. Ik weet niet of ik het zou kunnen.
Je zult actie moeten ondernemen aangezien er geen verbetering te verwachten is. Je hebt ook recht op je eigen leven en werk/tijd voor jezelf. Ik zou toch kijken of je een deel van de zorg kunt uitbesteden, ondanks je slechte ervaring. Wie weet pakt het de volgende keer juist heel goed uit. 7 dagen in de week, 24 uur per dag is gewoon niet vol te houden. Heel veel sterkte!
Je zult actie moeten ondernemen aangezien er geen verbetering te verwachten is. Je hebt ook recht op je eigen leven en werk/tijd voor jezelf. Ik zou toch kijken of je een deel van de zorg kunt uitbesteden, ondanks je slechte ervaring. Wie weet pakt het de volgende keer juist heel goed uit. 7 dagen in de week, 24 uur per dag is gewoon niet vol te houden. Heel veel sterkte!
vrijdag 4 oktober 2019 om 14:51
Je kan ook onderkennen dat je het best zwaar vindt? Dat kan niemand je kwalijk nemen... Dit is gewoon niet wat je voor ogen had toen je zwanger wilde worden en ook niet wat je verwacht had. Het is intens verdrietig dat het zo gelopen is. Zoals mijn moeder soms zegt: ik hou van papa, maar als die er op een dag niet meer zou zijn zou ik hem en missen en zou het tevens een opluchting zijn. En dat heeft alles te maken met de last die op haar schouders drukt en dat is voor jou waarschijnlijk niet anders. Sterkte vrouw!
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 4 oktober 2019 om 15:04
Denk dat praten toch de sleutel is.
Je gevoelens zijn niet raar of verkeerd. Maar er mag wat lucht bij komen. Je gevoelens mogen gezien worden, ze mogen gehoord worden, ze mogen erkend worden.
Zo ga je meer ruimte in nemen en vind je misschien meer voldoening, meer reuring in je bestaan, waardoor het minder vlak en uitzichtloos wordt.
Ook denk ik dat veel mensen sowieso ooit op zo'n soort punt in hun leven komen, zij het in een hele andere situatie en misschien om andere redenen. Je komt er aan de andere kant weer uit en dan is er iets voorgoed veranderd. Dat is een beetje hoe het werkt denk ik. Ik beschouw het eigenlijk als een stap op de weg naar herstel van wat je allemaal overkomen is.
Je partner zit misschien in een andere fase, dat maakt het heel lastig omdat je dan alleen staat. Maar door erover te praten kan je misschien begrip vinden voor elkaar.
Je gevoelens zijn niet raar of verkeerd. Maar er mag wat lucht bij komen. Je gevoelens mogen gezien worden, ze mogen gehoord worden, ze mogen erkend worden.
Zo ga je meer ruimte in nemen en vind je misschien meer voldoening, meer reuring in je bestaan, waardoor het minder vlak en uitzichtloos wordt.
Ook denk ik dat veel mensen sowieso ooit op zo'n soort punt in hun leven komen, zij het in een hele andere situatie en misschien om andere redenen. Je komt er aan de andere kant weer uit en dan is er iets voorgoed veranderd. Dat is een beetje hoe het werkt denk ik. Ik beschouw het eigenlijk als een stap op de weg naar herstel van wat je allemaal overkomen is.
Je partner zit misschien in een andere fase, dat maakt het heel lastig omdat je dan alleen staat. Maar door erover te praten kan je misschien begrip vinden voor elkaar.
vrijdag 4 oktober 2019 om 15:12
Oh, maar denk je dat je vriendinnen niet onderling zeggen die Jack, die heeft het ook zwaar met haar dochter? Jij denkt dat het gek is dat je je voelt zoals je je voelt, maar ik denk dat mensen om je heen het gek vinden dat ze nooit iets zien van je verdriet en je vertwijfeling.
Het viva-forum staat nou niet bekend om de oetiepoetie-mentaliteit, en we kennen je allemaal niet, en toch krijg je hier (bijna) alleen maar steun en begrijpen mensen je. Dus dan zal het in het echt toch niet heel anders zijn?
vrijdag 4 oktober 2019 om 15:22
Hi, ik denk dat het je inmiddels wel duidelijk is dat je geen naar mens bent, maar goed voor je dochter wilt zorgen, van haar houdt, maar dat dit veel zwaarder is dan zorgen voor een “gezond” kind/puber!
Ik lees ook dat je al logeerhuizen hebt geprobeerd met slechte ervaringen. Helaas wil ik bijna zeggen, maar ook herkenbaar.
Herkenbaarheid: bij kennissen zwaar gehandicapte dochter ging rond 10 jarige leeftijd uit huis naar een instelling, en werd op 16 jarige leeftijd weer terug naar huis gehaald omdat de zorg niet goed was. In die tijd heeft moeder trouwens weer de kracht gevonden om te gaan werken.
De situatie op 16 jarige leeftijd was nog zwaarder, en zij hebben met een klein groepje ouders een huis gekocht waar 3 of 4 kinderen voltijd verzorgd worden. Heel kleinschalig en particulier in een stichting. Natuurlijk zal dit meer kosten dan de reguliere zorg, maar je hebt zelf veel meer invloed op wie je kind verzorgt en hoe je kind verzorgd wordt!
Ook ben je zelf flexibeler in het bezoeken en/of ophalen van je kind voor bijvoorbeeld een weekend. Dit is best een aardig project om je in vast te bijten voordat je zelf weer de vrijheid voelt om te ademen en voor jezelf “te kiezen”.
Op dat moment heb je ook weer de ruimte om samen met je partner naar de relatie te kijken en vast te stellen waar jullie samen staan.
Punt is dat je dan én goed voor jezelf zorgt, én goed voor je dochter zorgt én de toekomst dus weer invulling kunt geven, met of zonder je man!
Ik lees ook dat je al logeerhuizen hebt geprobeerd met slechte ervaringen. Helaas wil ik bijna zeggen, maar ook herkenbaar.
Herkenbaarheid: bij kennissen zwaar gehandicapte dochter ging rond 10 jarige leeftijd uit huis naar een instelling, en werd op 16 jarige leeftijd weer terug naar huis gehaald omdat de zorg niet goed was. In die tijd heeft moeder trouwens weer de kracht gevonden om te gaan werken.
De situatie op 16 jarige leeftijd was nog zwaarder, en zij hebben met een klein groepje ouders een huis gekocht waar 3 of 4 kinderen voltijd verzorgd worden. Heel kleinschalig en particulier in een stichting. Natuurlijk zal dit meer kosten dan de reguliere zorg, maar je hebt zelf veel meer invloed op wie je kind verzorgt en hoe je kind verzorgd wordt!
Ook ben je zelf flexibeler in het bezoeken en/of ophalen van je kind voor bijvoorbeeld een weekend. Dit is best een aardig project om je in vast te bijten voordat je zelf weer de vrijheid voelt om te ademen en voor jezelf “te kiezen”.
Op dat moment heb je ook weer de ruimte om samen met je partner naar de relatie te kijken en vast te stellen waar jullie samen staan.
Punt is dat je dan én goed voor jezelf zorgt, én goed voor je dochter zorgt én de toekomst dus weer invulling kunt geven, met of zonder je man!
