omgaan met kort lontje van man

Hallo iedereen,

ik probeer een lang verhaal kort te maken, maar dat is niet eenvoudig. Ik wil het vooral ook eens van me afschrijven allemaal, en andere percepties en reflecties horen op mijn verhaal, want op den duur begin ik erg aan mezelf te twijfelen. Mijn man en ik zijn ondertussen 6,5 jaar samen en zijn sedert deze zomer getrouwd. We hebben samen 2 kindjes van 3 en 1 en ik heb nog een zoon van een eerste relatie.
Ik ben met mijn ex 10 jaar samen geweest, maar het voelde nooit volledig ok tussen ons, op liefdesvlak dan. Toen we samenkwamen waren we nog pubers, en van mijn kant uit waren we meer goede vrienden dan iets anders; ik was achteraf bekeken ook nog niet in staat om het verschil te kennen tussen vriendschap en partnerschap. Ik dacht dat mijn 'niet goed voelen' in die relatie aan vanalles lag, bv. de plaats waar we woonden, een kinderwens, etc... maar eigenlijk lag het gewoon aan onze dieperliggende band die niet was wat het zijn moest; wij waren perfecte 'roommates', maar ik voelde me gewoon geen partner van hem, ik voelde me ook fysiek niet aangetrokken, en ik ben uiteindelijk van hem weggegaan. Met mijn huidige partner is dat zeker niet het geval. Ik houd heel veel van hem en ook op fysiek vlak zit het zeker goed; eindelijk had ik een partner die ik als dusdanig kon beschouwen.
Aan de andere kant wist ik van in het begin dat het geen makkelijke persoon was; het is nu niet bepaald een optimist, hij zou zelf zeggen, een 'realist', maar toch heel vaak een pessimist in het leven. Hij heeft tevens geen makkelijke jeugd gehad: een afwezige vader (veel weg voor zijn werk) en een bipolaire moeder die geregeld gedwongen werd opgenomen en haar kinderen kon kleineren in 1 van haar buien tot in het oneindige. MIjn man heeft tijdens de zwangerschap van ons zoontje beslist alle contact met haar te doorbreken, zodat ze niet langer een negatieve invloed zou kunnen zijn op ons gezin ("ik was dan ook een hoer en ik had haar zoon opgezadeld met een bastaard en wat weet ik allemaal niet"). Ik weet dat opgroeien in een dergelijke gezin er heel hard kan op inhakken, en dat dat 1 van de oorzaken is waarom mijn partner zo'n negatief zelfbeeld heeft, en geen kritiek kan aanvaarden en daardoor dus heel snel op zijn paard zit en zich slecht voelt. Resultaat daarvan is echter dat ik constant op mijn tenen moet rondlopen in huis (of dat is mijn gevoel althans), en dat hij dan nog om het minste kan uitbarsten (maar volgens hem is dat niet het minste, als ik dat als dusdanig benoem heb ik geen begrip en gaat het weer allemaal om mijn emoties en hoe ik me ergens bij voel).
Het probleem is dat we onze ruzies ook nooit echt kunnen uitspreken, het escaleert dan telkens terug, of verzandt in uren en dagen vermijdingsgedrag. Ik weet van mezelf dat ik dat gedrag ook ben gaan stellen, terwijl ik voordien altijd zoiets had van 'nooit met ruzie gaan slapen', altijd het perspectief van de andere zien, niet gaan roepen... maar ondertussen ben ik zelf ook niet meer in staat om altijd zo constructief in de communicatie te staan. Er zijn in al die jaren gewoon teveel dingen naar mijn hoofd geslingerd die aan me blijven hangen, waarbij er hard over mijn grens is gegaan.
Ik zei al dat mijn partner niet zo positief ingesteld is, en er zijn echt slechte periodes bijgeweest. Als we ruzie hadden, dan kreeg hij suïcidale gedachten, en dat was dan mijn fout, ik was de oorzaak van zijn slecht voelen, terwijl ik als partner er juist voor zou moeten zorgen dat hij zich beter zou moeten voelen. Als ik mijn slecht voelen wou aanhalen, dan verweet hij me 'een calimero-complex te hebben', ik maakte hem niet gelukkig, ik kan niet meer tellen hoeveel keer hij gedreigd heeft van weg te gaan, zijn zakken is beginnen pakken, en ik gesmeekt heb om dat niet als middel te gebruiken. Hij zegt me dan telkens achteraf dat hij zich gewoon machteloos voelt en niet meer weet hoe de dingen aan te pakken...maar aan dat soort dreigementen heb ik niks.
Ik weet gewoon niet meer hoe we uit deze vicieuze cirkel kunnen geraken. Ik loop op mijn tenen, dan gebeurt er toch iets waardoor hij zijn ongenoegen uit, als ik daar dan op reageer, dan ontploft de boel en ga ik me terugtrekken en word ik emotioneel en ga ik huilen (waarop hij me overigens nooit komt troosten). Als ik dan zeg dat het lijkt alsof het hem niet interesseert dat ik me zo intens verdrietig voelt, dan draait hij telkens mijn woorden om 'jij zult wel weer zeggen dat het me niet boeit zeker??'...

Bedankt alvast voor het lezen.

justagirly schreef: ↑

02-12-2019 18:16

En sorry maar inderdaad, heb je zelf een inkomen TO?
Schrijf je in bij de woningvereniging, dat kan nooit kwaad. Zoek hulp voor jezelf en praat hierover met mensen die er voor jou zijn.
Hij en jullie hebben hulp nodig. Zo niet, dan vrees ik dat je je eigen inkomen en huis hard nodig zal hebben. Kies dan voor jezelf.
Je hoeft geen deurmat te zijn of te blijven.

Ik heb wel gelukkig een eigen inkomen, ik werk full time, maar er alleen voor staan is toch niet van de poes.
Maar ik kan me wel vinden in jullie opmerkingen, we moeten inderdaad in therapie en dit durven doorzetten. Nu nog op zoek naar de moed om dit aan te kaarten...

forumfossiel schreef: ↑

02-12-2019 19:32

Je man is zijn moeder geworden, als je blijft worden jouw kinderen later net zoals je man, of ze zoeken een partner zoals je man, omdat dat verknipte bekend en dus veilig voelt. Als je je kinderen iets beters gunt dan dat, moet je nu de cirkel doorbreken. Ga zelf in therapie om de vraag te beantwoorden wat jij uit deze relatie haalt en waarom jij deze man zo interessant vindt. Waarom trekt dit drama jou aan?

Als je dat weet, kun je de volgende keer een partner kiezen die goed voor je is en je laat groeien in plaats van je klein en afhankelijk te houden. Want jij wilt hem redden, maar wie moet jou en je kinderen redden?

Ik denk dat idd soms, dat hij net als zijn moeder reageert. Maar is dat omdat het ook in hem zit, of omdat hij het altijd zo gezien heeft en daarom zo reageert? Ik heb hem er ooit eens mee geconfronteerd op zo’n moment, toen was het hek natuurlijk helemaal van de dam ‘hoe durf je zoiets zeggen’... zucht. Het wordt een weg van lange adem.

Soms vraag ik me dat ook af, waarom ik per se iemand wil ‘redden’. Ik kom zelf ook uit een gezin waarin mijn vader mijn moeder psyhisch in de tang houdt zonder dit zelf te beseffen of te willen; ik ben daarin opgegroeid en veel te snel volwassen geworden en plaatsvervangende partner gespeeld, zowel voor mijn vader als mijn moeder.
Het lijkt er nu op dat de geschiedenis zich herhaalt en dat ik dit proces zelf verderzet. En ook al wil ik dat niet, ik zit er middenin en wil nu een situatie die voor de kindjes het beste is.

Marnamai schreef: ↑

02-12-2019 18:41

Stel dat jullie ooit uit elkaar gaan.

Kan hij de kinderen dan handelen in zijn ééntje zonder aggressief te worden?


Als hij tegen jou voortdurend een kort lontje heeft ... kan het zijn dat hij dat straks ook uitwerkt op zijn kinderen als jij niet meer in de buurt bent.

Ik denk wel dat hij dat zou kunnen, omdat hij ze nooit full time zou bij zich hebben door zijn werk en daardoor voldoende ruimte heeft om op adem te komen. Hij doet het op zich heel goed met de kindjes; hij raakt al eens gefrustreerd, maar hij haalt ze niet naar beneden zoals hij met mij soms doet.

Marnamai schreef: ↑

02-12-2019 18:41

Stel dat jullie ooit uit elkaar gaan.

Kan hij de kinderen dan handelen in zijn ééntje zonder aggressief te worden?


Als hij tegen jou voortdurend een kort lontje heeft ... kan het zijn dat hij dat straks ook uitwerkt op zijn kinderen als jij niet meer in de buurt bent.

Ik denk wel dat hij dat zou kunnen, omdat hij ze nooit full time zou bij zich hebben door zijn werk en daardoor voldoende ruimte heeft om op adem te komen. Hij doet het op zich heel goed met de kindjes; hij raakt al eens gefrustreerd, maar hij haalt ze niet naar beneden zoals hij met mij soms doet.