Relaties
alle pijlers
Onzekerheid versus alarmbellen
woensdag 18 februari 2009 om 19:15
Hoi,
Ik ben (redelijk, best erg) onzeker. Bang dat mijn vriend mijn verlaat voor een ander. Waarom? Geen idee, ben niet leuk genoeg, te onzeker, wat kilootjes teveel, niet spontaan genoeg, etc....
Maar ja, waarom zou hij bij me weg gaan, hij heeft toch voor mij gekozen, zijn flat opgezegd, met zijn dochter bij mij ingetrokken, zijn ouders zijn gek op. Hij is al twee keer getrouwd geweest en buiten zijn schuld gescheiden, lag aan de ander.
Nou werkt hij in de zorg, met veel vrouwen dus, is erg amicaal. Tot zover kan ik het allemaal wel handelen.
Maar hij heeft altijd zijn telefoon op stil staan. Wel mag ik er in kijken, maar als ik dat doe, vertrouw ik hem niet en is het heibel. Zo ook met zijn email. Ik hoop en ga er van uit niets te vinden, maar helaas vind ik wel eens wat dubieus, een afspraakje met een ex collegaatje die hij voor mij verborgen houdt, (volgens hem omdat ik me anders er te druk om maak, ja dat doe ik wel, maar nu nog meer, omdat hij het verbergt).
Zijn computer was stuk en in de geschiedenis zag ik dat er was ingelogd voor drie hotmail accounts, de mijne, de zijne en nog eentje. Hij zegt dat het niet klopt en dat ik spoken zie, maar bij mij blijft het in mijn hoofd spoken.
En zijn prive tikken die hij krijgt, waarom zo stiekem.,,,,
Ben ik nou zo absurd onzeker en moet het los laten, of zijn er wel degelijk alarmbellen, wat ik eng vind, omdat ik zo gek op hem ben en hem niet kwijt wil.....
Wat ik hiermee wil? Een frisse kijk, meningen, mijn hart luchten.
Ik ben (redelijk, best erg) onzeker. Bang dat mijn vriend mijn verlaat voor een ander. Waarom? Geen idee, ben niet leuk genoeg, te onzeker, wat kilootjes teveel, niet spontaan genoeg, etc....
Maar ja, waarom zou hij bij me weg gaan, hij heeft toch voor mij gekozen, zijn flat opgezegd, met zijn dochter bij mij ingetrokken, zijn ouders zijn gek op. Hij is al twee keer getrouwd geweest en buiten zijn schuld gescheiden, lag aan de ander.
Nou werkt hij in de zorg, met veel vrouwen dus, is erg amicaal. Tot zover kan ik het allemaal wel handelen.
Maar hij heeft altijd zijn telefoon op stil staan. Wel mag ik er in kijken, maar als ik dat doe, vertrouw ik hem niet en is het heibel. Zo ook met zijn email. Ik hoop en ga er van uit niets te vinden, maar helaas vind ik wel eens wat dubieus, een afspraakje met een ex collegaatje die hij voor mij verborgen houdt, (volgens hem omdat ik me anders er te druk om maak, ja dat doe ik wel, maar nu nog meer, omdat hij het verbergt).
Zijn computer was stuk en in de geschiedenis zag ik dat er was ingelogd voor drie hotmail accounts, de mijne, de zijne en nog eentje. Hij zegt dat het niet klopt en dat ik spoken zie, maar bij mij blijft het in mijn hoofd spoken.
En zijn prive tikken die hij krijgt, waarom zo stiekem.,,,,
Ben ik nou zo absurd onzeker en moet het los laten, of zijn er wel degelijk alarmbellen, wat ik eng vind, omdat ik zo gek op hem ben en hem niet kwijt wil.....
Wat ik hiermee wil? Een frisse kijk, meningen, mijn hart luchten.
woensdag 18 februari 2009 om 19:20
quote:Finette72 schreef op 18 februari 2009 @ 19:15:
Hoi,
Ik ben (redelijk, best erg) onzeker. Bang dat mijn vriend mijn verlaat voor een ander. Waarom? Geen idee, ben niet leuk genoeg, te onzeker, wat kilootjes teveel, niet spontaan genoeg, etc....
Maar ja, waarom zou hij bij me weg gaan, hij heeft toch voor mij gekozen, zijn flat opgezegd, met zijn dochter bij mij ingetrokken, zijn ouders zijn gek op. Hij is al twee keer getrouwd geweest en buiten zijn schuld gescheiden, lag aan de ander.
Nou werkt hij in de zorg, met veel vrouwen dus, is erg amicaal. Tot zover kan ik het allemaal wel handelen.
Maar hij heeft altijd zijn telefoon op stil staan. Wel mag ik er in kijken, maar als ik dat doe, vertrouw ik hem niet en is het heibel. Zo ook met zijn email. Ik hoop en ga er van uit niets te vinden, maar helaas vind ik wel eens wat dubieus, een afspraakje met een ex collegaatje die hij voor mij verborgen houdt, (volgens hem omdat ik me anders er te druk om maak, ja dat doe ik wel, maar nu nog meer, omdat hij het verbergt).
Zijn computer was stuk en in de geschiedenis zag ik dat er was ingelogd voor drie hotmail accounts, de mijne, de zijne en nog eentje. Hij zegt dat het niet klopt en dat ik spoken zie, maar bij mij blijft het in mijn hoofd spoken.
En zijn prive tikken die hij krijgt, waarom zo stiekem.,,,,
Ben ik nou zo absurd onzeker en moet het los laten, of zijn er wel degelijk alarmbellen, wat ik eng vind, omdat ik zo gek op hem ben en hem niet kwijt wil.....
Wat ik hiermee wil? Een frisse kijk, meningen, mijn hart luchten.Tsja... Need I say more
Hoi,
Ik ben (redelijk, best erg) onzeker. Bang dat mijn vriend mijn verlaat voor een ander. Waarom? Geen idee, ben niet leuk genoeg, te onzeker, wat kilootjes teveel, niet spontaan genoeg, etc....
Maar ja, waarom zou hij bij me weg gaan, hij heeft toch voor mij gekozen, zijn flat opgezegd, met zijn dochter bij mij ingetrokken, zijn ouders zijn gek op. Hij is al twee keer getrouwd geweest en buiten zijn schuld gescheiden, lag aan de ander.
Nou werkt hij in de zorg, met veel vrouwen dus, is erg amicaal. Tot zover kan ik het allemaal wel handelen.
Maar hij heeft altijd zijn telefoon op stil staan. Wel mag ik er in kijken, maar als ik dat doe, vertrouw ik hem niet en is het heibel. Zo ook met zijn email. Ik hoop en ga er van uit niets te vinden, maar helaas vind ik wel eens wat dubieus, een afspraakje met een ex collegaatje die hij voor mij verborgen houdt, (volgens hem omdat ik me anders er te druk om maak, ja dat doe ik wel, maar nu nog meer, omdat hij het verbergt).
Zijn computer was stuk en in de geschiedenis zag ik dat er was ingelogd voor drie hotmail accounts, de mijne, de zijne en nog eentje. Hij zegt dat het niet klopt en dat ik spoken zie, maar bij mij blijft het in mijn hoofd spoken.
En zijn prive tikken die hij krijgt, waarom zo stiekem.,,,,
Ben ik nou zo absurd onzeker en moet het los laten, of zijn er wel degelijk alarmbellen, wat ik eng vind, omdat ik zo gek op hem ben en hem niet kwijt wil.....
Wat ik hiermee wil? Een frisse kijk, meningen, mijn hart luchten.Tsja... Need I say more
woensdag 18 februari 2009 om 19:46
Waar twee mensen vechten hebben twee mensen schuld. Dus hij is echt niet gescheiden buiten zijn schuld om. Dat is echt onzin. Sorrie als ik je daarmee voor het hoofd stoot, maar denk echt dat het zo in elkaar zit.
Ik weet niet of je vriend je vertrouwen waard is. Daar kom je vroeg of laat wel achter denk ik. Ik hoop voor jou natuurlijk dat hij te vertrouwen blijkt te zijn. Voor mij geldt dat iemand vertrouwen een keuze is. Je besluit hem te vertrouwen en zijn privacy te respecteren.
Bij mij hoort bij privacy respecteren ook: niet controleren of hij wellicht iets met een ander heeft. Dus niet mails, agenda, telefoon, broekzakken of weet ik veel controleren. Daar heb ik dus echt geen zin in en vind ik mezelf te veel voor waard. Waar eindigt het anders? Moet ik dan ook zijn vuilnisbak uit gaan spitten omdat ik daar wellicht "bewijs" van zijn trouw of ontrouw kan vinden?
Moeilijk als je onzeker bent en dat de drijfveer achter het gedrag van naspeuren zit. Onzekerheid is moeilijk af te leren. Maar het is wel iets wat in jou zit en niet in hem. Hoe zou jij het vinden als hij al je gangen laat naspeuren (door ik noem maar wat) een privedetective. En jij doet alles prima en eerlijk en te goedertrouw. Daar knap jij dan toch ook op af? Voel jij je toch ook niet serieus genomen?
Mocht je serieus denken dat hij niet te vertrouwen is, dan lijkt het wellicht een andere zaak, maar dat zou het voor mij niet zijn. Dan moet je dat gevoel serieus nemen en hem hier op aanspreken. Ook zonder feiten kun je zeggen "ik heb moeite je te vertrouwen en dat is niet omdat ik moeite heb met iemand vertrouwen, maar op de een of andere manier gaan alle alarmbellen bij mij over jou af". Wie weet vind hij een manier om dat gevoel bij je weg te halen. En indien niet, dan is het verstandig je gevoel te volgen en te stoppen.
Maar alles beter, voor jou en je partner, als jij maar continu gaat controleren of hij echt niet vreemd gaat.
Tot slot: er zit natuurlijk verschil in iemand actief controleren en per ongeluk iets zien. Ik check de telefoon van mijn man niet, maar als hij niet in de kamer is en hij gaat over dan pak ik hem gerust op of kijk wie het is om het te roepen.
Sterkte. (f)
Hopelijk vind je mijn boodschap niet bot want dat bedoel ik niet. Denk gewoon eerlijk dat het zo zou moeten zitten.
Ik weet niet of je vriend je vertrouwen waard is. Daar kom je vroeg of laat wel achter denk ik. Ik hoop voor jou natuurlijk dat hij te vertrouwen blijkt te zijn. Voor mij geldt dat iemand vertrouwen een keuze is. Je besluit hem te vertrouwen en zijn privacy te respecteren.
Bij mij hoort bij privacy respecteren ook: niet controleren of hij wellicht iets met een ander heeft. Dus niet mails, agenda, telefoon, broekzakken of weet ik veel controleren. Daar heb ik dus echt geen zin in en vind ik mezelf te veel voor waard. Waar eindigt het anders? Moet ik dan ook zijn vuilnisbak uit gaan spitten omdat ik daar wellicht "bewijs" van zijn trouw of ontrouw kan vinden?
Moeilijk als je onzeker bent en dat de drijfveer achter het gedrag van naspeuren zit. Onzekerheid is moeilijk af te leren. Maar het is wel iets wat in jou zit en niet in hem. Hoe zou jij het vinden als hij al je gangen laat naspeuren (door ik noem maar wat) een privedetective. En jij doet alles prima en eerlijk en te goedertrouw. Daar knap jij dan toch ook op af? Voel jij je toch ook niet serieus genomen?
Mocht je serieus denken dat hij niet te vertrouwen is, dan lijkt het wellicht een andere zaak, maar dat zou het voor mij niet zijn. Dan moet je dat gevoel serieus nemen en hem hier op aanspreken. Ook zonder feiten kun je zeggen "ik heb moeite je te vertrouwen en dat is niet omdat ik moeite heb met iemand vertrouwen, maar op de een of andere manier gaan alle alarmbellen bij mij over jou af". Wie weet vind hij een manier om dat gevoel bij je weg te halen. En indien niet, dan is het verstandig je gevoel te volgen en te stoppen.
Maar alles beter, voor jou en je partner, als jij maar continu gaat controleren of hij echt niet vreemd gaat.
Tot slot: er zit natuurlijk verschil in iemand actief controleren en per ongeluk iets zien. Ik check de telefoon van mijn man niet, maar als hij niet in de kamer is en hij gaat over dan pak ik hem gerust op of kijk wie het is om het te roepen.
Sterkte. (f)
Hopelijk vind je mijn boodschap niet bot want dat bedoel ik niet. Denk gewoon eerlijk dat het zo zou moeten zitten.
woensdag 18 februari 2009 om 20:15
@ WZK, nee hoor niet bot, wel eerlijk. Je hebt ook gelijk!. Ik moet het speuren laten, maar juist doordat ik steeds voor mijn gevoel wat vind, blijf ik het doen.
MMP, ik wil ivm privacy hier niet teveel op in gaan. Maar ik ken de verhalen, ook via zijn ouders en omgeving. En het is echt buiten zijn schuld.
MMP, ik wil ivm privacy hier niet teveel op in gaan. Maar ik ken de verhalen, ook via zijn ouders en omgeving. En het is echt buiten zijn schuld.
woensdag 18 februari 2009 om 21:10
Ben jij niet heel moe van de energie die deze relatie je kost? Met die twijfel tussen alarmbellen of je eigen onzekerheid? Je vertrouwt hem niet, of dat nu terecht is of niet doet er niets toe. Wil je echt zo'n relatie?
Iets zegt me namelijk dat je het ene niet moet willen, en bij het andere niet toe bent aan een relatie. Verder houd ik mijn mond hoor.
Iets zegt me namelijk dat je het ene niet moet willen, en bij het andere niet toe bent aan een relatie. Verder houd ik mijn mond hoor.
woensdag 18 februari 2009 om 21:20
Maakt niet uit of je wel of niet wat vindt bij het zoeken. Er is altijd wel iets te vinden, wat helemaal niets hoeft te zeggen. Dat is alleen maar een excuus dat je jezelf geeft!
Wil jij een vrouw zijn die haar man haar hele leven met hem samen gaat controleren? Dat de vraag.
Ik kan me goed voorstellen dat hij dingen voor je achterhoudt. Hij krijgt er toch alleen maar een boel gezeur en gedoe over als hij het je vertelt. Als het vrij/neutraal en veilig is voor hem om te zeggen dat hij met een ex-collegaatje gaat eten dan zal hij dat waarschijnlijk ook wel doen. Maar nu weet hij dat je onzeker wordt en dat het heibel wordt.
Verder kan ik me ook wel voorstellen dat het erbij inschiet om te vertellen dat hij gaat eten met een ex-collegaatje. Het is toch vrij normaal om contact te houden met ex-collega's. Je bent werkzaam (geweest) in hetzelfde werkveld, etc. Juist leuk toch.
Het is voor hem uiteindelijk een kansberekening: hoe groot is de kans dat ze het ontdekt dat ik onschuldig ga eten met een collega. Niet zo groot. Ok, dan zeg ik het niet want anders krijg ik dat gezeur.
Je zal, wil je hetzelfde niveau van controle willen houden, dus steeds meer moeten controleren. Je bent echt alleen maar je eigen onzekerheid aan het vergroten met deze controles. Ten eerste omdat je overal iets achter gaat zoeken en ten tweede omdat je jezelf minder leuk gaat vinden omdat je controleert. Beide maken je onzekerder. Het ene over je relatie, het andere over jezelf.
Zie je het al voor je, dat je (er van uitgaand dat je dit samen redt) 80 jaar bent en nog steeds zijn mobiel aan het controleren bent? Het is maar de vraag waar jij zelf je eigen grens trekt.
Ik denk dat je echt eerlijk tegen jezelf moet zijn en jezelf de volgende vraag zou moeten stellen: Is het mijn onzekerheid dat ik hem controleer?
Zo ja, dan is dat jouw probleem. Dan kan je dat bij hem aankaarten en wellicht hulp zoeken/krijgen bij het opbouwen van meer zelfvertrouwen. En als dat op de lange termijn echt niet lukt deze relatie wellicht beëindigen. Wil jij iemand opzadelen met dat continue wantrouwen?
Zo nee (had je bijvoorbeeld in het verleden geen moeite met het vertrouwen van mannen)) dan moet je denk ik bij jezelf te raden gaan hoe je je relatie verder wilt insteken. Respecteer je dat knagende gevoel in jezelf dat je niet kan onderbouwen en maak je het bespreekbaar om (als hij je toch geen vertrouwen kan inboezemen in een open en eerlijk gesprek/gesprekken) het te beeindigen. Of zeg je, het is irrieel en ik besluit er (vooralsnog) niets mee te doen.
Tot slot het kan natuurlijk ook dat er een echte aanleiding (en niet alleen een verdenking) is die je heeft aangezet tot dit gedrag en veroorzaakt door je huidige partner (die je wellicht niet wilt delen op dit forum). Als hij je vertrouwen al eens echt beschaamd heeft (dus echt iets aantoonbaar gedaan heeft wat niet conform jullie afspraken is) dan is het een ander verhaal. In de zin, dat hij dan alle zeilen zou moeten bijtrekken om te zorgen dat jij hem leert te vertrouwen. Door extra open te zijn, vertrouwen te wekken, etc. Maar dan nog, zou ik je aanraden om niet te gaan controleren. Dat moet je jezelf niet willen aandoen. Dan maar beter stoppen.
Tot slot denk ik dat dit iets is wat je prima bespreekbaar zou moeten kunnen maken bij je partner. Dus niet op het moment dat je iets constateert. Maar juist op een ander moment.
Ik denk dat het heel sterk is als je tegen je vriend zegt: “Ik merk dat ik het moeilijk vind om je te vertrouwen en dat ik je daardoor controleer. Ik wil je niet meer controleren omdat ik vind dat dit geen positief gedrag is. Niet voor jou en ook niet voor mij. Hoe kunnen we samen zorgen dat ik meer vertrouwen in mezelf krijg (dat ik de enige voor je ben en begerenswaardig genoeg voor je ben) en dat ik jou ook meer ga vertrouwen.”
Maar dat moet je durven hoor. Dat is heel eng, dichtbij, confronterend, en kwetsbaar. Maar als je dit doet en je krijgt er een open en eerlijk gesprek over. Denk ik dat je daarna wel 100* blijer gaat zijn met je relatie. Ik ben zo ver dat ik in mijn relatie dat doe en mijn partner ook. En joh, ik kan je niet vertellen wat het geluk het is om gewoon jezelf te mogen zijn en dit ook te zijn in woord en daad!
Wil jij een vrouw zijn die haar man haar hele leven met hem samen gaat controleren? Dat de vraag.
Ik kan me goed voorstellen dat hij dingen voor je achterhoudt. Hij krijgt er toch alleen maar een boel gezeur en gedoe over als hij het je vertelt. Als het vrij/neutraal en veilig is voor hem om te zeggen dat hij met een ex-collegaatje gaat eten dan zal hij dat waarschijnlijk ook wel doen. Maar nu weet hij dat je onzeker wordt en dat het heibel wordt.
Verder kan ik me ook wel voorstellen dat het erbij inschiet om te vertellen dat hij gaat eten met een ex-collegaatje. Het is toch vrij normaal om contact te houden met ex-collega's. Je bent werkzaam (geweest) in hetzelfde werkveld, etc. Juist leuk toch.
Het is voor hem uiteindelijk een kansberekening: hoe groot is de kans dat ze het ontdekt dat ik onschuldig ga eten met een collega. Niet zo groot. Ok, dan zeg ik het niet want anders krijg ik dat gezeur.
Je zal, wil je hetzelfde niveau van controle willen houden, dus steeds meer moeten controleren. Je bent echt alleen maar je eigen onzekerheid aan het vergroten met deze controles. Ten eerste omdat je overal iets achter gaat zoeken en ten tweede omdat je jezelf minder leuk gaat vinden omdat je controleert. Beide maken je onzekerder. Het ene over je relatie, het andere over jezelf.
Zie je het al voor je, dat je (er van uitgaand dat je dit samen redt) 80 jaar bent en nog steeds zijn mobiel aan het controleren bent? Het is maar de vraag waar jij zelf je eigen grens trekt.
Ik denk dat je echt eerlijk tegen jezelf moet zijn en jezelf de volgende vraag zou moeten stellen: Is het mijn onzekerheid dat ik hem controleer?
Zo ja, dan is dat jouw probleem. Dan kan je dat bij hem aankaarten en wellicht hulp zoeken/krijgen bij het opbouwen van meer zelfvertrouwen. En als dat op de lange termijn echt niet lukt deze relatie wellicht beëindigen. Wil jij iemand opzadelen met dat continue wantrouwen?
Zo nee (had je bijvoorbeeld in het verleden geen moeite met het vertrouwen van mannen)) dan moet je denk ik bij jezelf te raden gaan hoe je je relatie verder wilt insteken. Respecteer je dat knagende gevoel in jezelf dat je niet kan onderbouwen en maak je het bespreekbaar om (als hij je toch geen vertrouwen kan inboezemen in een open en eerlijk gesprek/gesprekken) het te beeindigen. Of zeg je, het is irrieel en ik besluit er (vooralsnog) niets mee te doen.
Tot slot het kan natuurlijk ook dat er een echte aanleiding (en niet alleen een verdenking) is die je heeft aangezet tot dit gedrag en veroorzaakt door je huidige partner (die je wellicht niet wilt delen op dit forum). Als hij je vertrouwen al eens echt beschaamd heeft (dus echt iets aantoonbaar gedaan heeft wat niet conform jullie afspraken is) dan is het een ander verhaal. In de zin, dat hij dan alle zeilen zou moeten bijtrekken om te zorgen dat jij hem leert te vertrouwen. Door extra open te zijn, vertrouwen te wekken, etc. Maar dan nog, zou ik je aanraden om niet te gaan controleren. Dat moet je jezelf niet willen aandoen. Dan maar beter stoppen.
Tot slot denk ik dat dit iets is wat je prima bespreekbaar zou moeten kunnen maken bij je partner. Dus niet op het moment dat je iets constateert. Maar juist op een ander moment.
Ik denk dat het heel sterk is als je tegen je vriend zegt: “Ik merk dat ik het moeilijk vind om je te vertrouwen en dat ik je daardoor controleer. Ik wil je niet meer controleren omdat ik vind dat dit geen positief gedrag is. Niet voor jou en ook niet voor mij. Hoe kunnen we samen zorgen dat ik meer vertrouwen in mezelf krijg (dat ik de enige voor je ben en begerenswaardig genoeg voor je ben) en dat ik jou ook meer ga vertrouwen.”
Maar dat moet je durven hoor. Dat is heel eng, dichtbij, confronterend, en kwetsbaar. Maar als je dit doet en je krijgt er een open en eerlijk gesprek over. Denk ik dat je daarna wel 100* blijer gaat zijn met je relatie. Ik ben zo ver dat ik in mijn relatie dat doe en mijn partner ook. En joh, ik kan je niet vertellen wat het geluk het is om gewoon jezelf te mogen zijn en dit ook te zijn in woord en daad!
