Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 15 oktober 2008 om 06:42
En dat is de reden om getrouwd te blijven? Omdat je niet weet hoe het is om niet getrouwd te zijn? Niet omdat er zoveel passie is tussen jou en je man dat je niet weet wat je zonder hem zou moeten?
Dat ziet er altijd nogal amechtig uit, als mensen dat soort dingen schrijven maar zo van 'ik blijf maar getrouwd omdat ik niet weet wat de toekomst brengt' is in mijn ogen eigenlijk eh....armoediger. Zonder je man is er ook een leven. Een ander leven maar ook een leven en het zou zomaar eens veel leuker kunnen zijn dan het leven wat je nu lijdt leidt.
Dat ziet er altijd nogal amechtig uit, als mensen dat soort dingen schrijven maar zo van 'ik blijf maar getrouwd omdat ik niet weet wat de toekomst brengt' is in mijn ogen eigenlijk eh....armoediger. Zonder je man is er ook een leven. Een ander leven maar ook een leven en het zou zomaar eens veel leuker kunnen zijn dan het leven wat je nu lijdt leidt.
woensdag 15 oktober 2008 om 06:52
woensdag 15 oktober 2008 om 09:35
Elfje, ik heb je relaas ook gelezen, en begrijp je stap naar het maatschappelijk werk. Wat je dáár echter niet moet verwachten is een pasklaar antwoord van de MW; dat moet uit jezelf komen. Kan wel m.b.v. de gesprekken, volgens mij ben je al een eind op weg.
Ik zit ook nog steeds met twijfels in de relatie en loop ook bij een peut. En die zei tegen mij: wat je 's morgens voelt, als je wakker wordt, dat is je juiste gevoel.
Sterkte!
Ik zit ook nog steeds met twijfels in de relatie en loop ook bij een peut. En die zei tegen mij: wat je 's morgens voelt, als je wakker wordt, dat is je juiste gevoel.
Sterkte!
woensdag 15 oktober 2008 om 09:39
Pure nieuwsgierigheid Nicole: Heb je voor jezelf een soort van punt gekozen in de toekomst, waarop het echt beter moet gaan en dat je anders stopt met je relatie?
Ik weet nog dat mij dat erg hielp. Dat ik al in december 2000 wist, als het over een maand nog zó is, dan ga ik écht weg. Mijn ex gaf mij toen de aanleiding op een presenteerblaadje door te bekennen dat hij een ander had. Toen was het helemáál klaar.
Ik weet nog dat mij dat erg hielp. Dat ik al in december 2000 wist, als het over een maand nog zó is, dan ga ik écht weg. Mijn ex gaf mij toen de aanleiding op een presenteerblaadje door te bekennen dat hij een ander had. Toen was het helemáál klaar.
woensdag 15 oktober 2008 om 12:25
He allemaal...als het oke is kom ik weer met de deur in huis vallen. Er gebeurt zoveel dat ik het graag aan jullie kwijt wil.
Ik vertelde een tijdje geleden dat ik een afspraak had bij mijn therapeut om de angst voor mijn ex, die mijn leven nog steeds meer beheerst dan ik goed vind, te lijf te gaan. Ik ben geweest. En ben sindsdien alleen nog maar aan het huilen, al twee dagen.
Het was zo zwaar om onder ogen te zien hoe bang ik ben en hoe ver dat eigenlijk al terug gaat, veel verder terug dan de relatie met mijn ex. Ik voelde zo een verschrikkelijk schaamte, zelfs tov van mijn therapeute. Zo een schaamte voor mijn angst en gevoel van onveiligheid, zo een verschrikkelijk verdriet.
Ik, die de laatste jaren zo goed ben geworden in voelen, in doen wat goed voelt, in contact maken met m'n gevoel en dat soort dingen. Ik heb gewoon een hele kamer vol gevoel stevig op slot gehouden. Durf/Kan er niet eens goed naar binnen kijken. In die kamer zit angst om verlaten te worden. Angst om niet meer mee te mogen doen. Angst dat er niet meer van me gehouden wordt.
En weet je wat mij m'n leven lang heeft beschermt heeft tegen al die angst in die kamer? Mijn hersenen. Mijn hersenen hebben het overgenomen en ik heb er een boel van. Mijn hersenen hebben geregistreerd hoe het ook zou kunnen, hoe ik het wel fijn zou hebben gevonden, welke mensen wel waard waren om van te houden: bekeken bij anderen, gezien op tv, bij vriendinnetjes. En dat is mijn blauwdruk geworden van het leven.
En dat is zwaar want dan moet je dus altijd dingen goed doen om het plaatje kloppend te houden.
Maar goed, dat ik in een relatie met ex terecht kwam is niet verwonderlijk, hij paste in één van mijn plaatjes van wat ik mistte, een man die me beschermt, een man die voor niets en niemand bang is, een man die zo veel van me houdt dat hij niet meer voor zichzelf instaat.
En ja daar heb ik me van los weten te maken, en ja daar heb ik nog de naweeen van, maar eigenlijk gaat het veel verder terug. En dat doet pijn en kwam als een klap in mijn gezicht binnen.
Ik heb vaak het gevoel dat mijn leven niet van mij is, dat ik een toeschouwer ben in een wereld vol mensen die echt leven. Moet je nagaan, ik ben een volwassen vrouw met twee kinderen, een man, een superbaan en een enorm sociaal leven.
Maar laatst ervaarde ik voor het eerst een glimp van hoe het voelt dat ik in MIJN keuken sta en met MIJN koffie apparaat een cappucino zet en vervolgens in MIJN badjas in MIJN tuin ga zitten. En dan bedoel ik MIJN niet in de zin van dat al die dingen van mij zijn, maar meer dat IK ZELF daar ben en dat het werkelijk MIJN leven is.
Ik kan het niet goed uitleggen vrees ik maar ik heb mij altijd heel erg goed kunnen inleven en dit was even voor het eerst een moment niet van inleven maar van LEVEN.
En er komt me toch een bak lelijk verdriet boven, ik zeg lelijk omdat dit het soort verdriet is waar je anderen niet mee durft lastig te vallen. En nu moet ik het laten zien aan mijn man en dat kan gelukkig en die luistert en die laat me en die stelt me gerust. Maar zelfs aan mijn beste vriendin durf ik dit niet goed int geheel te laten zien. Het is te veel te zwaar, te diep en te kwetsbaar. Dit in reaktie op het niet vertellen aan anderen waar je tegen aanloopt of waar je mee leeft. Ik kan best een beknopte versie geven van feitelijke info met betrekking tot misstanden met mijn ex of uit m'n jeugd maar dat is een riedel die ik zo snel mogelijk afdraai als het echt nodig is en dan zelf snel over iets anders begin. Ik kan mensen echt niet laten zien wat ik zelf nauwelijks durf te zien.
Nou een heel verhaal en wellicht enigszins warrig, ik heb geen eindredactie toegepast.
Ik vertelde een tijdje geleden dat ik een afspraak had bij mijn therapeut om de angst voor mijn ex, die mijn leven nog steeds meer beheerst dan ik goed vind, te lijf te gaan. Ik ben geweest. En ben sindsdien alleen nog maar aan het huilen, al twee dagen.
Het was zo zwaar om onder ogen te zien hoe bang ik ben en hoe ver dat eigenlijk al terug gaat, veel verder terug dan de relatie met mijn ex. Ik voelde zo een verschrikkelijk schaamte, zelfs tov van mijn therapeute. Zo een schaamte voor mijn angst en gevoel van onveiligheid, zo een verschrikkelijk verdriet.
Ik, die de laatste jaren zo goed ben geworden in voelen, in doen wat goed voelt, in contact maken met m'n gevoel en dat soort dingen. Ik heb gewoon een hele kamer vol gevoel stevig op slot gehouden. Durf/Kan er niet eens goed naar binnen kijken. In die kamer zit angst om verlaten te worden. Angst om niet meer mee te mogen doen. Angst dat er niet meer van me gehouden wordt.
En weet je wat mij m'n leven lang heeft beschermt heeft tegen al die angst in die kamer? Mijn hersenen. Mijn hersenen hebben het overgenomen en ik heb er een boel van. Mijn hersenen hebben geregistreerd hoe het ook zou kunnen, hoe ik het wel fijn zou hebben gevonden, welke mensen wel waard waren om van te houden: bekeken bij anderen, gezien op tv, bij vriendinnetjes. En dat is mijn blauwdruk geworden van het leven.
En dat is zwaar want dan moet je dus altijd dingen goed doen om het plaatje kloppend te houden.
Maar goed, dat ik in een relatie met ex terecht kwam is niet verwonderlijk, hij paste in één van mijn plaatjes van wat ik mistte, een man die me beschermt, een man die voor niets en niemand bang is, een man die zo veel van me houdt dat hij niet meer voor zichzelf instaat.
En ja daar heb ik me van los weten te maken, en ja daar heb ik nog de naweeen van, maar eigenlijk gaat het veel verder terug. En dat doet pijn en kwam als een klap in mijn gezicht binnen.
Ik heb vaak het gevoel dat mijn leven niet van mij is, dat ik een toeschouwer ben in een wereld vol mensen die echt leven. Moet je nagaan, ik ben een volwassen vrouw met twee kinderen, een man, een superbaan en een enorm sociaal leven.
Maar laatst ervaarde ik voor het eerst een glimp van hoe het voelt dat ik in MIJN keuken sta en met MIJN koffie apparaat een cappucino zet en vervolgens in MIJN badjas in MIJN tuin ga zitten. En dan bedoel ik MIJN niet in de zin van dat al die dingen van mij zijn, maar meer dat IK ZELF daar ben en dat het werkelijk MIJN leven is.
Ik kan het niet goed uitleggen vrees ik maar ik heb mij altijd heel erg goed kunnen inleven en dit was even voor het eerst een moment niet van inleven maar van LEVEN.
En er komt me toch een bak lelijk verdriet boven, ik zeg lelijk omdat dit het soort verdriet is waar je anderen niet mee durft lastig te vallen. En nu moet ik het laten zien aan mijn man en dat kan gelukkig en die luistert en die laat me en die stelt me gerust. Maar zelfs aan mijn beste vriendin durf ik dit niet goed int geheel te laten zien. Het is te veel te zwaar, te diep en te kwetsbaar. Dit in reaktie op het niet vertellen aan anderen waar je tegen aanloopt of waar je mee leeft. Ik kan best een beknopte versie geven van feitelijke info met betrekking tot misstanden met mijn ex of uit m'n jeugd maar dat is een riedel die ik zo snel mogelijk afdraai als het echt nodig is en dan zelf snel over iets anders begin. Ik kan mensen echt niet laten zien wat ik zelf nauwelijks durf te zien.
Nou een heel verhaal en wellicht enigszins warrig, ik heb geen eindredactie toegepast.
woensdag 15 oktober 2008 om 12:30
Oh ja en het stomme maar ook het mooie aan het hele verhaal is dat met die glimps van echt leven, net zo hard die glimps van al het verdriet meekomt. Ze gaan hand in hand, hebben elkaar nodig, het één komt niet zonder het ander. Er zit niets anders op dan het verdriet in mijn leven binnen te laten en het een plek te geven. Zolang ik het buitensluit zal ik nooit echt leven voelen
woensdag 15 oktober 2008 om 14:12
Lieve Philomein, voor mij is je verhaal wel degelijk helder. Ik moet zo gaan werken, en eigenlijk schrijf ik hier ook niet meer actief mee, maar wat je schreef raakte me en ik wil je laten weten dat je niet helemaal alleen en onbegrepen bent. Ook die allesoverheersende schaamte, zelfs tegenover een therapeut, ken ik. Ik heb heel veel respect voor je, dat je dit hier zo vertelt.
Meer dan kan ik je niet geven, maar ik hoop dat het wel een heel klein beetje steun geeft. Liefs, en moed.
Meer dan kan ik je niet geven, maar ik hoop dat het wel een heel klein beetje steun geeft. Liefs, en moed.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 15 oktober 2008 om 14:51
Hee Philomein,
Ik denk dat ik ook wel een beetje begrijp waar je het over hebt. Laatst vond ik een dagboek van mezelf terug van toen ik een tiener was. Daarin stond zowat letterlijk een zin die jij ook schrijft: ik voel me alsof ik niet deelneem aan het leven, alsof ik alleen een toeschouwer ben, alsof alles aan me voorbijgaat.
Dat gevoel heb ik nu niet meer zo als toen, maar ik kan het nog wel terughalen. Wel voel ik me nog vaak een buitenstaander, alsof ik nergens bij pas, niet echt voldoe. Dat gevoel lees ik wel van meer mensen hier.
Heeft het te maken met de lat (te) hoog leggen voor jezelf? Dat je altijd bezig bent met het voldoen aan een ideaalbeeld, waardoor je nauwelijks ruimte hebt voor je echte leven? Dat echte leven leiden, dat is wat je wilt neem ik aan. Heb je enig idee wat er voor nodig zou zijn om dat (zo veel mogelijk) te kunnen gaan doen?
Ik denk dat ik ook wel een beetje begrijp waar je het over hebt. Laatst vond ik een dagboek van mezelf terug van toen ik een tiener was. Daarin stond zowat letterlijk een zin die jij ook schrijft: ik voel me alsof ik niet deelneem aan het leven, alsof ik alleen een toeschouwer ben, alsof alles aan me voorbijgaat.
Dat gevoel heb ik nu niet meer zo als toen, maar ik kan het nog wel terughalen. Wel voel ik me nog vaak een buitenstaander, alsof ik nergens bij pas, niet echt voldoe. Dat gevoel lees ik wel van meer mensen hier.
Heeft het te maken met de lat (te) hoog leggen voor jezelf? Dat je altijd bezig bent met het voldoen aan een ideaalbeeld, waardoor je nauwelijks ruimte hebt voor je echte leven? Dat echte leven leiden, dat is wat je wilt neem ik aan. Heb je enig idee wat er voor nodig zou zijn om dat (zo veel mogelijk) te kunnen gaan doen?
woensdag 15 oktober 2008 om 16:00
He Elmer, dank je wel...
He Lemmy, het heeft te maken met het niet willen (laten) zien van een groot deel van mezelf denk ik. Een deel dat zich schaamt voor het verdriet van niet veilig voelen.
Nog steeds ben ik verbaasd als ik gewoon maar geaccepteerd wordt door mensen, dat ik erbij mag horen, dat ik niet ineens toch buitengesloten wordt. Dat mijn man me niet in de steek laat als ik zeg wat ik echt denk. Ik vind het zooo zielig klinken dat ik nu al de neiging voel om er bij te zeggen dat ik heus wel leuk ben en helemaal niet een sneu iemand. En het is ook zielig, jeetje mina, daar was ooit een klein heel gevoelig meisje dat zich niet veilig heeft gevoeld, daar moet ik dus zo verschrikkelijk om huilen.
Om het echte leven te leiden is denk ik nodig dat ik mezelf helemaal neem zoals ik nu eenmaal ben samengesteld: een heel leuk sterk, intelligent, grappig, wijs, betweterig, ongeduldig en vooral heel erg verdrietig en soms bang mens.
Zoiets? Ik krijg er soms helemaal mijn vinger achter en soms ben ik het ook weer even kwijt.
Ik wil me niet meer inleven, ik wil leven. Ik wil niet denken, ik wil voelen. Maar tegelijkertijd is voelen zo eng en leven zo onveilig.
Zoiets.
He Lemmy, het heeft te maken met het niet willen (laten) zien van een groot deel van mezelf denk ik. Een deel dat zich schaamt voor het verdriet van niet veilig voelen.
Nog steeds ben ik verbaasd als ik gewoon maar geaccepteerd wordt door mensen, dat ik erbij mag horen, dat ik niet ineens toch buitengesloten wordt. Dat mijn man me niet in de steek laat als ik zeg wat ik echt denk. Ik vind het zooo zielig klinken dat ik nu al de neiging voel om er bij te zeggen dat ik heus wel leuk ben en helemaal niet een sneu iemand. En het is ook zielig, jeetje mina, daar was ooit een klein heel gevoelig meisje dat zich niet veilig heeft gevoeld, daar moet ik dus zo verschrikkelijk om huilen.
Om het echte leven te leiden is denk ik nodig dat ik mezelf helemaal neem zoals ik nu eenmaal ben samengesteld: een heel leuk sterk, intelligent, grappig, wijs, betweterig, ongeduldig en vooral heel erg verdrietig en soms bang mens.
Zoiets? Ik krijg er soms helemaal mijn vinger achter en soms ben ik het ook weer even kwijt.
Ik wil me niet meer inleven, ik wil leven. Ik wil niet denken, ik wil voelen. Maar tegelijkertijd is voelen zo eng en leven zo onveilig.
Zoiets.
woensdag 15 oktober 2008 om 16:03
hoi Nicole...bedankt voor je reactie. Ik weet dat ik geen pasklaar antwoord zal krijgen.Dat antwoord zit bij mezelf en dat zal ik onder ogen moeten zien.
Ik moest werken vandaag en tijdens de lunch zag ik elke keer het beeld voor me hoe verdrietig mijn man er bij zou zitten als ik het hem verteld had. Dat beeld sneed door mijn ziel. Elke keer schoten de tranen in mijn ogen. Het idee dat ik hem pijn moest doen...pffff......wat deed dat zeer. Een collega die me zat te observeren vroeg me wat er was. Ik vertelde dat ik erover dacht om te scheiden en heel kort waarom. Zij opende mijn ogen door te zeggen...mag hij ook een keer verdriet voelen? Jij hebt meer als 20 jaar verdriet gekend. Dat was echt een eyeopener voor me.
Het sterkt me steeds meer. Ik voel langzaam een berusting over me heen komen. Ik merk ook dat ik niet meer zo zwart denk, met hoe moet het dan daarna? Ik zie het wel. Eerst vertellen, daarna ga ik handelen. Ik hoop dat dit nu mijn vaste gevoel is en dat ik niet meer zo heel diep zal terugvallen. En met diep terugvallen bedoel ik dus dat ik weer omzwaai naar niet scheiden.
Philomein Knuffel......
Ik moest werken vandaag en tijdens de lunch zag ik elke keer het beeld voor me hoe verdrietig mijn man er bij zou zitten als ik het hem verteld had. Dat beeld sneed door mijn ziel. Elke keer schoten de tranen in mijn ogen. Het idee dat ik hem pijn moest doen...pffff......wat deed dat zeer. Een collega die me zat te observeren vroeg me wat er was. Ik vertelde dat ik erover dacht om te scheiden en heel kort waarom. Zij opende mijn ogen door te zeggen...mag hij ook een keer verdriet voelen? Jij hebt meer als 20 jaar verdriet gekend. Dat was echt een eyeopener voor me.
Het sterkt me steeds meer. Ik voel langzaam een berusting over me heen komen. Ik merk ook dat ik niet meer zo zwart denk, met hoe moet het dan daarna? Ik zie het wel. Eerst vertellen, daarna ga ik handelen. Ik hoop dat dit nu mijn vaste gevoel is en dat ik niet meer zo heel diep zal terugvallen. En met diep terugvallen bedoel ik dus dat ik weer omzwaai naar niet scheiden.
Philomein Knuffel......
woensdag 15 oktober 2008 om 16:31
Elf. Zo, dat is nogal wat he, hardop opschrijven.
-is dat wat je 's ochtends voelt als je opstaat.. en hoe is dat als hij bij je is, of voel je dan eigenlijk maar niks meer-
Philomein, petje af dat je het aandurft dat verdriet te voelen. Meen ik echt. Ik kan me zelf niet voorstellen dat ik ooit meer dan vijf minuten in de buurt van mijn verdriet durf te komen. Geen idee dus ook of het me van slag zou krijgen of niet.
-is dat wat je 's ochtends voelt als je opstaat.. en hoe is dat als hij bij je is, of voel je dan eigenlijk maar niks meer-
Philomein, petje af dat je het aandurft dat verdriet te voelen. Meen ik echt. Ik kan me zelf niet voorstellen dat ik ooit meer dan vijf minuten in de buurt van mijn verdriet durf te komen. Geen idee dus ook of het me van slag zou krijgen of niet.
woensdag 15 oktober 2008 om 16:41
Ha Mamzelle,
ja wat een lef he? Ik voel gewoon een soort opluchting. Vanmorgen vroeg had ik een knoop in mijn maag omdat ik weet dat ik moet gaan vertellen dat ik voor mezelf kies. Ik vind wel eng...de dag dat ik het ga vertellen daar zie ik tegen op. Maar wat daar achteraan kom, kijk ik naar uit. Ik wil gaan leven!!!!
Wat ik voel als hij thuis is??? Vaak een dood gevoel, verveling, walging, denken dat ik weg wil, en een andere kant, gezelligheid, soms ineens een tevreden gevoel... maar dat is het wel.
Het is lang geleden dat ik bij mezelf dacht, he wat zit ik lekker in mijn vel.
ja wat een lef he? Ik voel gewoon een soort opluchting. Vanmorgen vroeg had ik een knoop in mijn maag omdat ik weet dat ik moet gaan vertellen dat ik voor mezelf kies. Ik vind wel eng...de dag dat ik het ga vertellen daar zie ik tegen op. Maar wat daar achteraan kom, kijk ik naar uit. Ik wil gaan leven!!!!
Wat ik voel als hij thuis is??? Vaak een dood gevoel, verveling, walging, denken dat ik weg wil, en een andere kant, gezelligheid, soms ineens een tevreden gevoel... maar dat is het wel.
Het is lang geleden dat ik bij mezelf dacht, he wat zit ik lekker in mijn vel.
woensdag 15 oktober 2008 om 17:04
quote:eleonora schreef op 15 oktober 2008 @ 09:39:
Pure nieuwsgierigheid Nicole: Heb je voor jezelf een soort van punt gekozen in de toekomst, waarop het echt beter moet gaan en dat je anders stopt met je relatie?
Ik weet nog dat mij dat erg hielp. Dat ik al in december 2000 wist, als het over een maand nog zó is, dan ga ik écht weg. Mijn ex gaf mij toen de aanleiding op een presenteerblaadje door te bekennen dat hij een ander had. Toen was het helemáál klaar.
Leo, nee, dat punt heb ik niet gekozen, is wel iets om over na te denken! Ik merk nu dat ik het steeds voor me uit schuif; al worden steeds meer dingen duidelijk nu. Hij zit niet lekker in zijn vel, veel spanningen en stress, en vindt het normaal om dat op mij af te reageren, ik sta het dichts bij. Op zich misschien begrijpelijk, maar ik vind, dat ik het niet verdien...
Oh, soms denk ik: had hij maar een ander, dan was het voor mij ook duidelijk; maar zo ver is het dus niet...
Pure nieuwsgierigheid Nicole: Heb je voor jezelf een soort van punt gekozen in de toekomst, waarop het echt beter moet gaan en dat je anders stopt met je relatie?
Ik weet nog dat mij dat erg hielp. Dat ik al in december 2000 wist, als het over een maand nog zó is, dan ga ik écht weg. Mijn ex gaf mij toen de aanleiding op een presenteerblaadje door te bekennen dat hij een ander had. Toen was het helemáál klaar.
Leo, nee, dat punt heb ik niet gekozen, is wel iets om over na te denken! Ik merk nu dat ik het steeds voor me uit schuif; al worden steeds meer dingen duidelijk nu. Hij zit niet lekker in zijn vel, veel spanningen en stress, en vindt het normaal om dat op mij af te reageren, ik sta het dichts bij. Op zich misschien begrijpelijk, maar ik vind, dat ik het niet verdien...
Oh, soms denk ik: had hij maar een ander, dan was het voor mij ook duidelijk; maar zo ver is het dus niet...
woensdag 15 oktober 2008 om 17:05
Weet je Mamzelle, ik ben ook bang voor de diepte en vooral de duur van dit voelen. Wil niet weer maanden bezig zijn. Ik weet natuurlijk ook niet of er een moment komt dat ik bewust de deur van die kamer weer sluit. Maar weet je, dan wéét ik tenminste dat die kamer er is. Het klinkt alsof jij precies weet wat er in jouw huis te vinden is maar ook weet welke deur je niet kan openen. Ik hoop dat er een dag komt dat je de ruimte krijgt om je verdriet de ruimte te geven. Ik zie het zelf als een positief dat dit alles nu loskomt, het betekent dat ik me blijkbaar veilig genoeg voel.
woensdag 15 oktober 2008 om 18:21
quote:Elfje1964 schreef op 15 oktober 2008 @ 16:03:
hoi Nicole...bedankt voor je reactie. Ik weet dat ik geen pasklaar antwoord zal krijgen.Dat antwoord zit bij mezelf en dat zal ik onder ogen moeten zien.
Ik moest werken vandaag en tijdens de lunch zag ik elke keer het beeld voor me hoe verdrietig mijn man er bij zou zitten als ik het hem verteld had. Dat beeld sneed door mijn ziel. Elke keer schoten de tranen in mijn ogen. Het idee dat ik hem pijn moest doen...pffff......wat deed dat zeer. helder, en herkenbaar; is misschien wel waar ik ook mee zit: hem geen pijn willen doen! Een collega die me zat te observeren vroeg me wat er was. Ik vertelde dat ik erover dacht om te scheiden en heel kort waarom. Zij opende mijn ogen door te zeggen...mag hij ook een keer verdriet voelen? Jij hebt meer als 20 jaar verdriet gekend. Dat was echt een eyeopener voor me. Goed voor jou! Hou dit vast, ik denk dat dit een hele goede is!
Het sterkt me steeds meer. Ik voel langzaam een berusting over me heen komen. Ik merk ook dat ik niet meer zo zwart denk, met hoe moet het dan daarna? Ik zie het wel. Eerst vertellen, daarna ga ik handelen. Ik hoop dat dit nu mijn vaste gevoel is en dat ik niet meer zo heel diep zal terugvallen. En met diep terugvallen bedoel ik dus dat ik weer omzwaai naar niet scheiden. hm, ook vaak mijn probleem, die switch steeds van wel of niet doorgaan in relatie! Bij jou zit er 20 jaar, bij mij pas 2.
Philomein Knuffel......
hoi Nicole...bedankt voor je reactie. Ik weet dat ik geen pasklaar antwoord zal krijgen.Dat antwoord zit bij mezelf en dat zal ik onder ogen moeten zien.
Ik moest werken vandaag en tijdens de lunch zag ik elke keer het beeld voor me hoe verdrietig mijn man er bij zou zitten als ik het hem verteld had. Dat beeld sneed door mijn ziel. Elke keer schoten de tranen in mijn ogen. Het idee dat ik hem pijn moest doen...pffff......wat deed dat zeer. helder, en herkenbaar; is misschien wel waar ik ook mee zit: hem geen pijn willen doen! Een collega die me zat te observeren vroeg me wat er was. Ik vertelde dat ik erover dacht om te scheiden en heel kort waarom. Zij opende mijn ogen door te zeggen...mag hij ook een keer verdriet voelen? Jij hebt meer als 20 jaar verdriet gekend. Dat was echt een eyeopener voor me. Goed voor jou! Hou dit vast, ik denk dat dit een hele goede is!
Het sterkt me steeds meer. Ik voel langzaam een berusting over me heen komen. Ik merk ook dat ik niet meer zo zwart denk, met hoe moet het dan daarna? Ik zie het wel. Eerst vertellen, daarna ga ik handelen. Ik hoop dat dit nu mijn vaste gevoel is en dat ik niet meer zo heel diep zal terugvallen. En met diep terugvallen bedoel ik dus dat ik weer omzwaai naar niet scheiden. hm, ook vaak mijn probleem, die switch steeds van wel of niet doorgaan in relatie! Bij jou zit er 20 jaar, bij mij pas 2.
Philomein Knuffel......
woensdag 15 oktober 2008 om 20:27
Precies Nicole, bij Elf 20 jaar en gemeenschappelijke huishouding. Bij jou 2 jaar en ieder zijn eigen stekje.
Zoek geen excuses voor de relatie die je hebt in de argumenten die Elf heeft om wel te bljiven. Jullie situaties zijn zo ontzettend verschillend. Overigens is het niet nemen van een beslissing ook een beslissing in deze.
Elfje, ik vind het knap van je dat je terug bent gekomen hier, ook vind ik het knap dat je nog steeds de kracht hebt om door te gaan Je tweestrijd is zo overduidelijk en ook zo oprecht. Misschien zou het voor jou eens goed zijn om in het hier en nu eens te kijken hoe gelukkig (of ongelukkig) je bent, welke dingen je effectief kunt veranderen om een beter leven te hebben, hoe jouw houding richting je man kan veranderen om wel beter met hem om te gaan wanneer hij er wel is.
Jullie komen op mij zo over alsof een LAT-relatie heel erg geschikt zou zijn.
Zoek geen excuses voor de relatie die je hebt in de argumenten die Elf heeft om wel te bljiven. Jullie situaties zijn zo ontzettend verschillend. Overigens is het niet nemen van een beslissing ook een beslissing in deze.
Elfje, ik vind het knap van je dat je terug bent gekomen hier, ook vind ik het knap dat je nog steeds de kracht hebt om door te gaan Je tweestrijd is zo overduidelijk en ook zo oprecht. Misschien zou het voor jou eens goed zijn om in het hier en nu eens te kijken hoe gelukkig (of ongelukkig) je bent, welke dingen je effectief kunt veranderen om een beter leven te hebben, hoe jouw houding richting je man kan veranderen om wel beter met hem om te gaan wanneer hij er wel is.
Jullie komen op mij zo over alsof een LAT-relatie heel erg geschikt zou zijn.
woensdag 15 oktober 2008 om 20:36
hoi Nicole,
Bij mij is er niet 20 jaar twijfel geweest hoor. Ik heb heel lang gedacht dat ik de klappen had verdiend, dat ik het zelf had uitgelokt. Dus paste ik me aan. Ging naar zijn buien leven, probeerde alles zo leuk en gezellig mogelijk te maken.
Ik ben vanaf 2005 pas goed gaan nadenken waar ik mee bezig was. Toen ben ik toevallig is op de pc het woord mishandelen gaan intikken en toen is pas goed mijn kwartje gaan vallen. Dus als je het goed bekijkt heb ik maar 3 jaar getwijfeld.
Pom, dank je voor je compliment. En toen ik las over de LAT- relatie moest ik even lachen. In principe hebben we al zo een relatie. Hij is 2 weken thuis en 2 weken weg.
Verder ga ik jouw laatste zinnen niet zo heel goed lezen, over hoe het beste veranderen zodat we misschien wel samen door kunnen, want ik denk niet meer dat dat gaat werken.Volgens mij is het gewoon op! Ik heb nu voor mezelf de knoop doorgehakt en ik hoop dat ik me er nu eindelijk is aan vasthou.
ELke keer als ik de knoop door had gehakt om er niet meer over te piekeren en ervoor te gaan om bij hem te blijven kwam er al na een paar weken die gedachtes van weggaan bij me op. En de paar weken dat ik dan bij hem zou blijven was ik ook niet gelukkig, maar accepteerde ik mijn leven.
Het is nu wel voor zover gelijkwaardig, ik denk! zeker weten doe ik nooit, dat hij me nooit meer zal slaan, maar dat is voor mij niet meer genoeg.
Bij mij is er niet 20 jaar twijfel geweest hoor. Ik heb heel lang gedacht dat ik de klappen had verdiend, dat ik het zelf had uitgelokt. Dus paste ik me aan. Ging naar zijn buien leven, probeerde alles zo leuk en gezellig mogelijk te maken.
Ik ben vanaf 2005 pas goed gaan nadenken waar ik mee bezig was. Toen ben ik toevallig is op de pc het woord mishandelen gaan intikken en toen is pas goed mijn kwartje gaan vallen. Dus als je het goed bekijkt heb ik maar 3 jaar getwijfeld.
Pom, dank je voor je compliment. En toen ik las over de LAT- relatie moest ik even lachen. In principe hebben we al zo een relatie. Hij is 2 weken thuis en 2 weken weg.
Verder ga ik jouw laatste zinnen niet zo heel goed lezen, over hoe het beste veranderen zodat we misschien wel samen door kunnen, want ik denk niet meer dat dat gaat werken.Volgens mij is het gewoon op! Ik heb nu voor mezelf de knoop doorgehakt en ik hoop dat ik me er nu eindelijk is aan vasthou.
ELke keer als ik de knoop door had gehakt om er niet meer over te piekeren en ervoor te gaan om bij hem te blijven kwam er al na een paar weken die gedachtes van weggaan bij me op. En de paar weken dat ik dan bij hem zou blijven was ik ook niet gelukkig, maar accepteerde ik mijn leven.
Het is nu wel voor zover gelijkwaardig, ik denk! zeker weten doe ik nooit, dat hij me nooit meer zal slaan, maar dat is voor mij niet meer genoeg.
woensdag 15 oktober 2008 om 20:37
quote:Nicole_1964 schreef op 15 oktober 2008 @ 17:04:
[...]
Leo, nee, dat punt heb ik niet gekozen, is wel iets om over na te denken! Ik merk nu dat ik het steeds voor me uit schuif; al worden steeds meer dingen duidelijk nu. Hij zit niet lekker in zijn vel, veel spanningen en stress, en vindt het normaal om dat op mij af te reageren, ik sta het dichts bij. Op zich misschien begrijpelijk, maar ik vind, dat ik het niet verdien...
Oh, soms denk ik: had hij maar een ander, dan was het voor mij ook duidelijk; maar zo ver is het dus niet...
Lieve schat, lieve, lieve schat als je dit toch allemaal niet verdient wat dóe je dan nog bij die man? Je verdient iemand (let op, komt een stokpaard aan) iemand die ie-de-re dag weer, juichend wakker wordt omdat jij zijn vrouw bent. Dat verdien je niet, dat moet je willen en met minder geen genoegen nemen. Die man vindt maar één persoon in zijn leven belangrijk en dat is hij zelf. Jij denkt aan hem, hij denkt aan hem en wie denkt er aan jou? Hij heeft al een ander, namelijk zichzelf en dat is een veeleisende, chagrijnige en egoïstisch typje!
Je weet het allemaal wel he? Wat houdt je echt tegen? Ben je bang om alleen te zijn/blijven?
(f)
[...]
Leo, nee, dat punt heb ik niet gekozen, is wel iets om over na te denken! Ik merk nu dat ik het steeds voor me uit schuif; al worden steeds meer dingen duidelijk nu. Hij zit niet lekker in zijn vel, veel spanningen en stress, en vindt het normaal om dat op mij af te reageren, ik sta het dichts bij. Op zich misschien begrijpelijk, maar ik vind, dat ik het niet verdien...
Oh, soms denk ik: had hij maar een ander, dan was het voor mij ook duidelijk; maar zo ver is het dus niet...
Lieve schat, lieve, lieve schat als je dit toch allemaal niet verdient wat dóe je dan nog bij die man? Je verdient iemand (let op, komt een stokpaard aan) iemand die ie-de-re dag weer, juichend wakker wordt omdat jij zijn vrouw bent. Dat verdien je niet, dat moet je willen en met minder geen genoegen nemen. Die man vindt maar één persoon in zijn leven belangrijk en dat is hij zelf. Jij denkt aan hem, hij denkt aan hem en wie denkt er aan jou? Hij heeft al een ander, namelijk zichzelf en dat is een veeleisende, chagrijnige en egoïstisch typje!
Je weet het allemaal wel he? Wat houdt je echt tegen? Ben je bang om alleen te zijn/blijven?
(f)
woensdag 15 oktober 2008 om 20:44
quote:Elfje1964 schreef op 15 oktober 2008 @ 16:41:
Ha Mamzelle,
ja wat een lef he? Ik voel gewoon een soort opluchting. Vanmorgen vroeg had ik een knoop in mijn maag omdat ik weet dat ik moet gaan vertellen dat ik voor mezelf kies. Ik vind wel eng...de dag dat ik het ga vertellen daar zie ik tegen op. Maar wat daar achteraan kom, kijk ik naar uit. Ik wil gaan leven!!!!
Wat ik voel als hij thuis is??? Vaak een dood gevoel, verveling, walging, denken dat ik weg wil, en een andere kant, gezelligheid, soms ineens een tevreden gevoel... maar dat is het wel.
Het is lang geleden dat ik bij mezelf dacht, he wat zit ik lekker in mijn vel.
Meid, ik leef mee met je hoor, zo'n beslissing nemen is één ding, het echt zeggen en de periode daarna is heel iets anders. Maar, je bent niet alleen, we zijn er om je te steunen. Gooi je ketens af meid en adem diep die vrijheid in. Ik denk dat je wie dan ook hier kunt vragen wat ze prefereren, de relatie waar ze in zaten of de keuze voor een eigen leven, zelfs met de problemen die daarbij kwamen kijken. Ik denk dat iedereen hier voor het eigen leven zal kiezen.
(f)
Ha Mamzelle,
ja wat een lef he? Ik voel gewoon een soort opluchting. Vanmorgen vroeg had ik een knoop in mijn maag omdat ik weet dat ik moet gaan vertellen dat ik voor mezelf kies. Ik vind wel eng...de dag dat ik het ga vertellen daar zie ik tegen op. Maar wat daar achteraan kom, kijk ik naar uit. Ik wil gaan leven!!!!
Wat ik voel als hij thuis is??? Vaak een dood gevoel, verveling, walging, denken dat ik weg wil, en een andere kant, gezelligheid, soms ineens een tevreden gevoel... maar dat is het wel.
Het is lang geleden dat ik bij mezelf dacht, he wat zit ik lekker in mijn vel.
Meid, ik leef mee met je hoor, zo'n beslissing nemen is één ding, het echt zeggen en de periode daarna is heel iets anders. Maar, je bent niet alleen, we zijn er om je te steunen. Gooi je ketens af meid en adem diep die vrijheid in. Ik denk dat je wie dan ook hier kunt vragen wat ze prefereren, de relatie waar ze in zaten of de keuze voor een eigen leven, zelfs met de problemen die daarbij kwamen kijken. Ik denk dat iedereen hier voor het eigen leven zal kiezen.
(f)
woensdag 15 oktober 2008 om 20:53
quote:pom508 schreef op 15 oktober 2008 @ 20:27:
Precies Nicole, bij Elf 20 jaar en gemeenschappelijke huishouding. Bij jou 2 jaar en ieder zijn eigen stekje.
Zoek geen excuses voor de relatie die je hebt in de argumenten die Elf heeft om wel te bljiven. Jullie situaties zijn zo ontzettend verschillend. Overigens is het niet nemen van een beslissing ook een beslissing in deze.
Elfje, ik vind het knap van je dat je terug bent gekomen hier, ook vind ik het knap dat je nog steeds de kracht hebt om door te gaan Je tweestrijd is zo overduidelijk en ook zo oprecht. Misschien zou het voor jou eens goed zijn om in het hier en nu eens te kijken hoe gelukkig (of ongelukkig) je bent, welke dingen je effectief kunt veranderen om een beter leven te hebben, hoe jouw houding richting je man kan veranderen om wel beter met hem om te gaan wanneer hij er wel is.
Jullie komen op mij zo over alsof een LAT-relatie heel erg geschikt zou zijn.Sorry Pom, ik zoek géén excuus!
Precies Nicole, bij Elf 20 jaar en gemeenschappelijke huishouding. Bij jou 2 jaar en ieder zijn eigen stekje.
Zoek geen excuses voor de relatie die je hebt in de argumenten die Elf heeft om wel te bljiven. Jullie situaties zijn zo ontzettend verschillend. Overigens is het niet nemen van een beslissing ook een beslissing in deze.
Elfje, ik vind het knap van je dat je terug bent gekomen hier, ook vind ik het knap dat je nog steeds de kracht hebt om door te gaan Je tweestrijd is zo overduidelijk en ook zo oprecht. Misschien zou het voor jou eens goed zijn om in het hier en nu eens te kijken hoe gelukkig (of ongelukkig) je bent, welke dingen je effectief kunt veranderen om een beter leven te hebben, hoe jouw houding richting je man kan veranderen om wel beter met hem om te gaan wanneer hij er wel is.
Jullie komen op mij zo over alsof een LAT-relatie heel erg geschikt zou zijn.Sorry Pom, ik zoek géén excuus!
woensdag 15 oktober 2008 om 20:59
quote:eleonora schreef op 15 oktober 2008 @ 20:37:
[...]
Lieve schat, lieve, lieve schat als je dit toch allemaal niet verdient wat dóe je dan nog bij die man? Je verdient iemand (let op, komt een stokpaard aan) iemand die ie-de-re dag weer, juichend wakker wordt omdat jij zijn vrouw bent. Dat verdien je niet, dat moet je willen en met minder geen genoegen nemen. Die man vindt maar één persoon in zijn leven belangrijk en dat is hij zelf. Jij denkt aan hem, hij denkt aan hem en wie denkt er aan jou? Hij heeft al een ander, namelijk zichzelf en dat is een veeleisende, chagrijnige en egoïstisch typje!
Je weet het allemaal wel he? Wat houdt je echt tegen? Ben je bang om alleen te zijn/blijven?
(f)
Eerlijk: ja, ik denk dat ik het wel weet. Het alleen-zijn houdt me niet tegen trouwens; of voor een klein stukje misschien. Ben ik niet helemaal uit.
Ik ben bang, dat ik verbaal niet sterk genoeg ben om voet bij stuk te houden, als hij vindt, dat we het wel goed samenhebben, en dat hij vindt, dat ik hem aan het lijntje heb gehouden, en zo. En dan toch weer voor de bijl ga.
Verder...tja, waarschijnlijk voel ik me afhankelijk van hem; laat hij me voelen, dat ik het alleen niet red, dat ik het verkeerd doe, vooral in de opvoeding van de kinderen, en een sterker iemand naast me nodig heb.
En ja, Leo, ik kom er steeds meer achter, dat hij inderdaad voor puur zijn eigen 'ik' gaat, en zijn eigenbelang, en dat ik, en anderen in zijn omgeving hierin pionnen zijn.
[...]
Lieve schat, lieve, lieve schat als je dit toch allemaal niet verdient wat dóe je dan nog bij die man? Je verdient iemand (let op, komt een stokpaard aan) iemand die ie-de-re dag weer, juichend wakker wordt omdat jij zijn vrouw bent. Dat verdien je niet, dat moet je willen en met minder geen genoegen nemen. Die man vindt maar één persoon in zijn leven belangrijk en dat is hij zelf. Jij denkt aan hem, hij denkt aan hem en wie denkt er aan jou? Hij heeft al een ander, namelijk zichzelf en dat is een veeleisende, chagrijnige en egoïstisch typje!
Je weet het allemaal wel he? Wat houdt je echt tegen? Ben je bang om alleen te zijn/blijven?
(f)
Eerlijk: ja, ik denk dat ik het wel weet. Het alleen-zijn houdt me niet tegen trouwens; of voor een klein stukje misschien. Ben ik niet helemaal uit.
Ik ben bang, dat ik verbaal niet sterk genoeg ben om voet bij stuk te houden, als hij vindt, dat we het wel goed samenhebben, en dat hij vindt, dat ik hem aan het lijntje heb gehouden, en zo. En dan toch weer voor de bijl ga.
Verder...tja, waarschijnlijk voel ik me afhankelijk van hem; laat hij me voelen, dat ik het alleen niet red, dat ik het verkeerd doe, vooral in de opvoeding van de kinderen, en een sterker iemand naast me nodig heb.
En ja, Leo, ik kom er steeds meer achter, dat hij inderdaad voor puur zijn eigen 'ik' gaat, en zijn eigenbelang, en dat ik, en anderen in zijn omgeving hierin pionnen zijn.
