Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 16 augustus 2007 om 09:26
quote:Iseo schreef op 15 augustus 2007 @ 10:28:
Double_D!
Fijn je weer eens te zien hier, en...ik hoop dat het nu beter met je gaat, ziekenhuisopnames...je hebt een heftige tijd achter de rug.
Ik begrijp precies wat je bedoelt, dat je altijd het idee had dat je je zelf die razernij op je nek haalde. Omdat je na een tijd ook steeds beter weet hoe je wel en niet moet reageren, hoever je kunt gaan, wat je moet doen om het te keren.
En die constante opmerkingen. Die ik nog steeds hoor, terugkerend bij de kleinste stomme dingen.
Ben zo onzeker, heb ook altijd het gevoel dat ik er niet uitzie.
Dat gevoel heb ik ook, maar aan de andere kant lijkt het ook dat ik de motivatie momenteel niet heb om "mezelf te verfraaien"
Zo krom...Dit zijn dingen die ik niet wil uitdragen naar mijn kinderen, terwijl ik HEEL erg goed weet dat ik dat wel doe. Ik wil mijn kinderen niet meegeven dat ze voor wie dan ook bang moeten zijn, zichzelf moeten verantwoorden, of zichzelf moeten laten slaan. Dat kan niet, dat mag niet.
Ik wil mijn kinderen niet slaan, ben daar ook erg strikt in, toen ik pasgeleden, mijn zoontje een tik op zijn billen gaf (hij schold me uit voor kilo utrecht tango wijf, en smeet zijn schoenen naar mijn hoofd omdat hij geen chips kreeg) heb ik van ellende echt een uur lang staan huilen, ik vond het zwak en kan en kon het nog steeds niet goedpraten voor mezelf. Mijn vriend heeft de kinderen toen meegenomen naar buiten om mij rust te gunnen...
Dan begint het te malen, mag ik een corrigerende tik geven? Was het terecht dat hij een tik op zijn billen kreeg, ben ik niet tever gegaan, was het noodzakelijk..
En het stomme is...Ik weet het nu nog steeds niet..
Mag ik in zo'n situatie, zo reageren?
Iseo, zo herkenbaar, soms denk ik bij mezelf, ik had een oscar moeten krijgen voor de rol die ik speelde toen mijn ex in de buurt was...Jezelf in bepaalde situaties manouvreren, om zo min mogelijk aan de genade van je man te zijn overgeleverd.
Boos zijn daarom, ja, en soms zoveel later, vraag je je af, of hoe je nu bent, dat je ware ik is, want je twijfelt er gewoon aan!
Je bent jezelf, in de strijd om te overleven, voor een deel kwijt geraakt, en moet dat zien terug te vinden!
xxx
D
Double_D!
Fijn je weer eens te zien hier, en...ik hoop dat het nu beter met je gaat, ziekenhuisopnames...je hebt een heftige tijd achter de rug.
Ik begrijp precies wat je bedoelt, dat je altijd het idee had dat je je zelf die razernij op je nek haalde. Omdat je na een tijd ook steeds beter weet hoe je wel en niet moet reageren, hoever je kunt gaan, wat je moet doen om het te keren.
En die constante opmerkingen. Die ik nog steeds hoor, terugkerend bij de kleinste stomme dingen.
Ben zo onzeker, heb ook altijd het gevoel dat ik er niet uitzie.
Dat gevoel heb ik ook, maar aan de andere kant lijkt het ook dat ik de motivatie momenteel niet heb om "mezelf te verfraaien"
Zo krom...Dit zijn dingen die ik niet wil uitdragen naar mijn kinderen, terwijl ik HEEL erg goed weet dat ik dat wel doe. Ik wil mijn kinderen niet meegeven dat ze voor wie dan ook bang moeten zijn, zichzelf moeten verantwoorden, of zichzelf moeten laten slaan. Dat kan niet, dat mag niet.
Ik wil mijn kinderen niet slaan, ben daar ook erg strikt in, toen ik pasgeleden, mijn zoontje een tik op zijn billen gaf (hij schold me uit voor kilo utrecht tango wijf, en smeet zijn schoenen naar mijn hoofd omdat hij geen chips kreeg) heb ik van ellende echt een uur lang staan huilen, ik vond het zwak en kan en kon het nog steeds niet goedpraten voor mezelf. Mijn vriend heeft de kinderen toen meegenomen naar buiten om mij rust te gunnen...
Dan begint het te malen, mag ik een corrigerende tik geven? Was het terecht dat hij een tik op zijn billen kreeg, ben ik niet tever gegaan, was het noodzakelijk..
En het stomme is...Ik weet het nu nog steeds niet..
Mag ik in zo'n situatie, zo reageren?
Iseo, zo herkenbaar, soms denk ik bij mezelf, ik had een oscar moeten krijgen voor de rol die ik speelde toen mijn ex in de buurt was...Jezelf in bepaalde situaties manouvreren, om zo min mogelijk aan de genade van je man te zijn overgeleverd.
Boos zijn daarom, ja, en soms zoveel later, vraag je je af, of hoe je nu bent, dat je ware ik is, want je twijfelt er gewoon aan!
Je bent jezelf, in de strijd om te overleven, voor een deel kwijt geraakt, en moet dat zien terug te vinden!
xxx
D
donderdag 16 augustus 2007 om 09:29
Is het onbegrip te begrijpen? Het is heel makkelijk om tegen jezelf te zeggen dat mensen je niet begrijpen omdat ze het niet hebben meegemaakt, dat ze mogelijk dezelfde keuzes zouden hebben gemaakt in dezelfde situatie.
Niet het onbegrip doet pijn, maar de veroordeling. Een veroordeling die ook in mezelf zit want ik voel me zwak, niet moedig, als ik terugdenk aan die relatie. Je kunt vechten, bevriezen, of vluchten, en van die keuzes vind ik bevriezen de zwakste, hetgeen ik deed, vind ik zelf ook het zwakste. Word dus ook boos op mezelf als ik schaapachtig blijf staan in een gevaarlijke verkeerssituatie en hoop dat alles om me heen zich weer terugvouwt naar veilig.
Die enkele keer dat ik contact heb met ex ben ik nog steeds zijn speelbal. Ik verzet me wel, maar dat blijft energie kosten, gaat niet vanzelf, is niet vanzelfsprekend. Ik ben blij dus dat hij me niet meer ziet staan en vraag me af waar ik zou zijn in dit leven als hij me nog wel was blijven lastigvallen.
Het stomme is dan wel weer dat ik mezelf enorm afkam, maar het zou niet in mijn gedachten opkomen om iemand anders af te kammen, die dezelfde verstarring heeft gehad. Ik wil dus beter zijn dan iemand anders, perfecter.
Wat ik graag zou zien in de buitenwereld is de erkenning dat er velen zijn zoals ik, dat ik niet alleen ben met die zwakte, dat ze zelfs normaal menselijk zou kunnen zijn. Weet niet eens of dat zo is, misschien ben ik er echt maar één van weinig.
Ik begrijp wel dat er onbegrip kan zijn, maar heb dan toch altijd wel de kanttekening 'en wat als jíj in zo'n situatie zou zitten'.
Niet het onbegrip doet pijn, maar de veroordeling. Een veroordeling die ook in mezelf zit want ik voel me zwak, niet moedig, als ik terugdenk aan die relatie. Je kunt vechten, bevriezen, of vluchten, en van die keuzes vind ik bevriezen de zwakste, hetgeen ik deed, vind ik zelf ook het zwakste. Word dus ook boos op mezelf als ik schaapachtig blijf staan in een gevaarlijke verkeerssituatie en hoop dat alles om me heen zich weer terugvouwt naar veilig.
Die enkele keer dat ik contact heb met ex ben ik nog steeds zijn speelbal. Ik verzet me wel, maar dat blijft energie kosten, gaat niet vanzelf, is niet vanzelfsprekend. Ik ben blij dus dat hij me niet meer ziet staan en vraag me af waar ik zou zijn in dit leven als hij me nog wel was blijven lastigvallen.
Het stomme is dan wel weer dat ik mezelf enorm afkam, maar het zou niet in mijn gedachten opkomen om iemand anders af te kammen, die dezelfde verstarring heeft gehad. Ik wil dus beter zijn dan iemand anders, perfecter.
Wat ik graag zou zien in de buitenwereld is de erkenning dat er velen zijn zoals ik, dat ik niet alleen ben met die zwakte, dat ze zelfs normaal menselijk zou kunnen zijn. Weet niet eens of dat zo is, misschien ben ik er echt maar één van weinig.
Ik begrijp wel dat er onbegrip kan zijn, maar heb dan toch altijd wel de kanttekening 'en wat als jíj in zo'n situatie zou zitten'.
donderdag 16 augustus 2007 om 09:45
D, striktheid helpt niemand. Je neemt je voor om je zoon nooit te slaan en dat zal dus meestentijds niet gebeuren. Gebeurt het een keer, dan stap je zo snel mogelijk uit de situatie, zegt hem dat je hem niet had willen slaan, en dan is het klaar. In het geval wat je nu beschrijft kan het best zijn dat je zoontje meer van slag af is geraakt door jouw huilen, jouw van de kaart zijn, dan van die ene pets.
Tuurlijk hoef je niet te slaan. Als je je volle verstand erbij had gehad had je hem even naar de gang gestuurd en hem daar laten uitrazen, of zo iets. Probleem is dat je je volle verstand niet meer hebt als je een paar schoenen naar je hoofd geslingerd krijgt. Neem aan dat er echt wel meer mensen zijn die op zo'n moment buiten zichzelf gaan.
Ik had zelf een moeder die 'nooit sloeg'. Toch staat er tenminste één moment in mijn geheugen gegrift waarop ze wél sloeg, en goed hard ook, en helemaal buiten zichzelf. Ik ben daardoor zelf op het standpunt gekomen, dat je in elk geval moet voorkomen dat je in een situatie terechtkomt, waarin je zoveel hebt opgekropt, dat je buiten jezelf raakt. Dat lukt niet, natuurlijk. Ik kan behoorlijk furieus worden. Heb wel het gevoel -en hoop dat mijn kinderen dat ook zullen hebben- dat dat in proportie staat tot het vergrijp waarover ik furieus werd.
Nou ja, wat ik bedoel: wees lief voor jezelf. Je bent niet onfeilbaar en dat hoef je ook niet te zijn. Je hoeft alleen maar te voelen dat je je kinderen -redelijk- schadevrij opvoedt.
Tuurlijk hoef je niet te slaan. Als je je volle verstand erbij had gehad had je hem even naar de gang gestuurd en hem daar laten uitrazen, of zo iets. Probleem is dat je je volle verstand niet meer hebt als je een paar schoenen naar je hoofd geslingerd krijgt. Neem aan dat er echt wel meer mensen zijn die op zo'n moment buiten zichzelf gaan.
Ik had zelf een moeder die 'nooit sloeg'. Toch staat er tenminste één moment in mijn geheugen gegrift waarop ze wél sloeg, en goed hard ook, en helemaal buiten zichzelf. Ik ben daardoor zelf op het standpunt gekomen, dat je in elk geval moet voorkomen dat je in een situatie terechtkomt, waarin je zoveel hebt opgekropt, dat je buiten jezelf raakt. Dat lukt niet, natuurlijk. Ik kan behoorlijk furieus worden. Heb wel het gevoel -en hoop dat mijn kinderen dat ook zullen hebben- dat dat in proportie staat tot het vergrijp waarover ik furieus werd.
Nou ja, wat ik bedoel: wees lief voor jezelf. Je bent niet onfeilbaar en dat hoef je ook niet te zijn. Je hoeft alleen maar te voelen dat je je kinderen -redelijk- schadevrij opvoedt.
donderdag 16 augustus 2007 om 11:25
Lieve meiden, ik wil alleen even zeggen dat ik meelees maar geen tijd heb om te reageren. Helaas, want er is heel veel waar ik op zou willen reageren. Ik ben heel blij met alle lieve berichtjes voor mij, echt waar Het voelt echt als een warm bad om hier te lezen
knuffels voor iedereen,
dubio
knuffels voor iedereen,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 16 augustus 2007 om 12:05
Double D, even specifiek over het geven van een tik aan je zoon...
Ik heb 3 kinderen, de jongste is nog maar klein, maar de oudste twee hebben wel eens een tik gehad als ze het echt te bont maakten. Ik geloof niet dat dat slecht is, bij "die van mij" dringen woorden soms niet meer door, op de gang zetten is ook niet altijd een optie (tenminste niet als de jongste dan net in bed ligt en er dan in de gang zo hard geschreeuwd wordt dat zij zich wild schrikt). Met het geven van een tik komen ze in een driftbui soms even terug in de realiteit en kan ik ze weer bereiken.
Mijn oudste, inmiddels 11, heeft al tijden geen tik meer gehad, met hem red ik het nu met woorden. Kinderen worden ook redelijker met de jaren. Toen in de media aandacht werd besteed aan het feit dat het geven van een tik verboden moest worden, heb ik er eens met hem over gepraat. Hij zei dat hij goed kon begrijpen, dat je als moeder soms even niet anders kunt, en dat hij het ook niet erg vond, niet erger dan een andere straf of manier van corrigeren.
Ik denk zelf er een groot verschil is tussen een tik om te corrigeren omdat het op andere manieren niet meer lukt en een klap van woede, onbeheerst, een uitbarsting van frustratie. Door dat laatste zouden je kinderen bang voor je kunnen worden, dat heb ik bij die van mij nooit gemerkt, integendeel. En dat laatste is wat er aan de hand is in een slechte relatie, dat je partner zijn onmacht en frustraties botviert op jou.
Maar goed, ik probeer ook altijd zoveel mogelijk te voorkomen dat het zover komt hoor.... liever geef ik geen tik. Maar soms kan ik niet anders, uiteindelijk ben ik ook maar een mens. Net als alle andere moeders...
LIefs, Lemmy
Ik heb 3 kinderen, de jongste is nog maar klein, maar de oudste twee hebben wel eens een tik gehad als ze het echt te bont maakten. Ik geloof niet dat dat slecht is, bij "die van mij" dringen woorden soms niet meer door, op de gang zetten is ook niet altijd een optie (tenminste niet als de jongste dan net in bed ligt en er dan in de gang zo hard geschreeuwd wordt dat zij zich wild schrikt). Met het geven van een tik komen ze in een driftbui soms even terug in de realiteit en kan ik ze weer bereiken.
Mijn oudste, inmiddels 11, heeft al tijden geen tik meer gehad, met hem red ik het nu met woorden. Kinderen worden ook redelijker met de jaren. Toen in de media aandacht werd besteed aan het feit dat het geven van een tik verboden moest worden, heb ik er eens met hem over gepraat. Hij zei dat hij goed kon begrijpen, dat je als moeder soms even niet anders kunt, en dat hij het ook niet erg vond, niet erger dan een andere straf of manier van corrigeren.
Ik denk zelf er een groot verschil is tussen een tik om te corrigeren omdat het op andere manieren niet meer lukt en een klap van woede, onbeheerst, een uitbarsting van frustratie. Door dat laatste zouden je kinderen bang voor je kunnen worden, dat heb ik bij die van mij nooit gemerkt, integendeel. En dat laatste is wat er aan de hand is in een slechte relatie, dat je partner zijn onmacht en frustraties botviert op jou.
Maar goed, ik probeer ook altijd zoveel mogelijk te voorkomen dat het zover komt hoor.... liever geef ik geen tik. Maar soms kan ik niet anders, uiteindelijk ben ik ook maar een mens. Net als alle andere moeders...
LIefs, Lemmy
donderdag 16 augustus 2007 om 13:24
quote:dubiootje schreef op 16 augustus 2007 @ 11:25:
Lieve meiden, ik wil alleen even zeggen dat ik meelees maar geen tijd heb om te reageren. Helaas, want er is heel veel waar ik op zou willen reageren. Ik ben heel blij met alle lieve berichtjes voor mij, echt waar Het voelt echt als een warm bad om hier te lezen
knuffels voor iedereen,
dubioDubio, je verdient dit warme bad, bent er altijd voor anderen...nu heb je het even zelf nodig. Hoe gaat het intussen met jou?
Lieve meiden, ik wil alleen even zeggen dat ik meelees maar geen tijd heb om te reageren. Helaas, want er is heel veel waar ik op zou willen reageren. Ik ben heel blij met alle lieve berichtjes voor mij, echt waar Het voelt echt als een warm bad om hier te lezen
knuffels voor iedereen,
dubioDubio, je verdient dit warme bad, bent er altijd voor anderen...nu heb je het even zelf nodig. Hoe gaat het intussen met jou?
donderdag 16 augustus 2007 om 14:38
Dubiootje
Lieve Mamz, dat wat je schrijft over het jezelf harder aanrekenen, dan hoe als je iemand anders haar verhaal hoort.. wel begrip voelen. Maar jezelf de dingen nog zo kwalijk nemen.
Ik heb gisteren in een lange mail aan Dubiootje mijn hart uitgestort. Ik heb verteld over allerlei dingen, van de hak op de tak, vooral had ik zo de behoefte om eens echt te vertellen over de wereld waarin ik me begaf vanaf het moment dat ik het huis uitging, 16, net 17 jaar.
Heb nog zo sterk het idee dat ik het zelf ben gaan opzoeken, de problemen. Ik voel me altijd overal zo buiten staan, en zelfs op ons topic heb ik dan het gevoel dat wat jullie meemaakten anders is dan mijn ervaringen, omdat ik als ik terugkijk het had kunnen weten.
Dubio stelt als altijd weer de juiste vragen, dus ik heb vanmorgen weer veel nagedacht.
Over waar ik dan naar op zoek was, waarom je zo buiten alles begeven, in die omgeving. Wat zocht ik in een wereldje dat niet bij me paste? Waar mensen, alternatief en anders, kunst en muziek maakten, en kapot gingen aan drank en drugs.
Ik ontmoette mijn ex in een heftige periode, voor ons allebei. Wij hadden in het begin meteen samen genoeg om met elkaar te willen verdwijnen van alles. Dat helemaal in elkaar opgaan, ik was zo verliefd en tegelijk erg van de kaart door omstandigheden. Wij leefden 'snachts, maakten muziek, zagen veel gebeuren om ons heen.
Ik was iemand anders, liet me meeslepen.
Heb altijd gedroomd, zo kan ik het samenvatten. Altijd dromen van hoe ik het anders wou, dromen van hoe ex en ik het later zouden hebben, samen. Van andere tijden, van de toekomst.
Natuurlijk hield ik dat niet vol zo leven, dat allemaal zien, nam afstand, maar ging ook niet terug naar waar ik vandaan kwam, beleef overal een beetje vandaan. Ik heb al eerder verteld over die werelden die niet te verenigen zijn, maar er hoort dus nog een derde wereld bij, naast de relatie thuis met ex tegenover de oude vrienden die ik had en mijn familie.
Was altijd op zoek.
Ik kan wel zeggen dat ik het nu heb gevonden. Samen met mijn dochter zijn, in dit leven staan, vriendschappen sluiten.
Maar ik blijf zoveel moeite hebben met al die dingen die achter me liggen.
Ik schaam me voor waar ik ben geweest.
Ben bang dat ik geen goede moeder kan zijn, ben bang veroordeeld te worden, de keuzes die ik maakte zijn niet logisch geweest en er is zo veel wat ik niet kan verklaren of uitleggen.
Al die idiote herinneringen, de persoon die ik was, alles bij elkaar zo'n vreemd verhaal.
Ik schaam me voor mijn ex, kijk nu met heel andere ogen naar hem dat is nu wel duidelijk nu ik zo met die foto's bezig was.
Dingen komen gewoon in een ander daglicht te staan.
Alsof ik telkens weer een nieuwe laag zie, en door wat iemand hier schrijft, aan mij of een ander, weer ergens op gewezen wordt, of dat ik me door een opmerking weer iets afvraag.
Dingen waar ik niet bij stilgestaan heb, zijn nu veelzeggend. Ook zoiets.
Mamz, ik zoek ook iemand zoals ik. Iemand die dat begrijpt.
Ik geloof dat er nog zoveel te vertellen is. Wil graag alles vertellen, maar ik wil niet dat iemand het meeneemt naar hoe zij of hij naar me kijkt. Ben bang dat door alle verhalen de persoon die ik nu ben, echt ben, ondergesneeuwd raakt.
Net zoals ik mijn vriendin eigenlijk liever niet wil vertellen hoe het was. Het voelt alsof ik beter vaag kan blijven, algemeen, dan om voorbeelden te gaan uitleggen. Details te geven. Wat is er eigenlijk toch veel gebeurd.
Maar Lemmy, jouw woorden over het leerproces, dat is echt zo waar! Ik ben ergens op uitgekomen, en dat is goed. Voelt goed.
Ik ben inderdaad op zoek naar dingen die aansluiten bij mijn leven, bij wie ik ben.
Ben angstig en onzeker, maar voel me wel goed over wie ik ben.
Pff wat een lastige tijd is dit ook weer.
Ben zo blij met jullie.
Gisteren ook Dubiootjes reactie op die mail, echt zo goed, ik werd er helemaal warm van.
Heb heel goed geslapen daarna.
Wat is het geweldig als iemand echt de moeite neemt, je wilt leren kennen, door alles heen wil blijven zien wie je bent. Daar zou je een potje van gaan huilen, van blijdschap, zo waardevol voelt dat.
Dat is wel een heel goede les.
Sorry dat ik almaar zo over mij aan het schrijven ben, er is nog zoveel meer om op te reageren, even een knuffel voor Double_D
Ben nu toch ook zo zenuwachtig voor de volgende week, mijn nieuwe opleiding etc.
Lieve Mamz, dat wat je schrijft over het jezelf harder aanrekenen, dan hoe als je iemand anders haar verhaal hoort.. wel begrip voelen. Maar jezelf de dingen nog zo kwalijk nemen.
Ik heb gisteren in een lange mail aan Dubiootje mijn hart uitgestort. Ik heb verteld over allerlei dingen, van de hak op de tak, vooral had ik zo de behoefte om eens echt te vertellen over de wereld waarin ik me begaf vanaf het moment dat ik het huis uitging, 16, net 17 jaar.
Heb nog zo sterk het idee dat ik het zelf ben gaan opzoeken, de problemen. Ik voel me altijd overal zo buiten staan, en zelfs op ons topic heb ik dan het gevoel dat wat jullie meemaakten anders is dan mijn ervaringen, omdat ik als ik terugkijk het had kunnen weten.
Dubio stelt als altijd weer de juiste vragen, dus ik heb vanmorgen weer veel nagedacht.
Over waar ik dan naar op zoek was, waarom je zo buiten alles begeven, in die omgeving. Wat zocht ik in een wereldje dat niet bij me paste? Waar mensen, alternatief en anders, kunst en muziek maakten, en kapot gingen aan drank en drugs.
Ik ontmoette mijn ex in een heftige periode, voor ons allebei. Wij hadden in het begin meteen samen genoeg om met elkaar te willen verdwijnen van alles. Dat helemaal in elkaar opgaan, ik was zo verliefd en tegelijk erg van de kaart door omstandigheden. Wij leefden 'snachts, maakten muziek, zagen veel gebeuren om ons heen.
Ik was iemand anders, liet me meeslepen.
Heb altijd gedroomd, zo kan ik het samenvatten. Altijd dromen van hoe ik het anders wou, dromen van hoe ex en ik het later zouden hebben, samen. Van andere tijden, van de toekomst.
Natuurlijk hield ik dat niet vol zo leven, dat allemaal zien, nam afstand, maar ging ook niet terug naar waar ik vandaan kwam, beleef overal een beetje vandaan. Ik heb al eerder verteld over die werelden die niet te verenigen zijn, maar er hoort dus nog een derde wereld bij, naast de relatie thuis met ex tegenover de oude vrienden die ik had en mijn familie.
Was altijd op zoek.
Ik kan wel zeggen dat ik het nu heb gevonden. Samen met mijn dochter zijn, in dit leven staan, vriendschappen sluiten.
Maar ik blijf zoveel moeite hebben met al die dingen die achter me liggen.
Ik schaam me voor waar ik ben geweest.
Ben bang dat ik geen goede moeder kan zijn, ben bang veroordeeld te worden, de keuzes die ik maakte zijn niet logisch geweest en er is zo veel wat ik niet kan verklaren of uitleggen.
Al die idiote herinneringen, de persoon die ik was, alles bij elkaar zo'n vreemd verhaal.
Ik schaam me voor mijn ex, kijk nu met heel andere ogen naar hem dat is nu wel duidelijk nu ik zo met die foto's bezig was.
Dingen komen gewoon in een ander daglicht te staan.
Alsof ik telkens weer een nieuwe laag zie, en door wat iemand hier schrijft, aan mij of een ander, weer ergens op gewezen wordt, of dat ik me door een opmerking weer iets afvraag.
Dingen waar ik niet bij stilgestaan heb, zijn nu veelzeggend. Ook zoiets.
Mamz, ik zoek ook iemand zoals ik. Iemand die dat begrijpt.
Ik geloof dat er nog zoveel te vertellen is. Wil graag alles vertellen, maar ik wil niet dat iemand het meeneemt naar hoe zij of hij naar me kijkt. Ben bang dat door alle verhalen de persoon die ik nu ben, echt ben, ondergesneeuwd raakt.
Net zoals ik mijn vriendin eigenlijk liever niet wil vertellen hoe het was. Het voelt alsof ik beter vaag kan blijven, algemeen, dan om voorbeelden te gaan uitleggen. Details te geven. Wat is er eigenlijk toch veel gebeurd.
Maar Lemmy, jouw woorden over het leerproces, dat is echt zo waar! Ik ben ergens op uitgekomen, en dat is goed. Voelt goed.
Ik ben inderdaad op zoek naar dingen die aansluiten bij mijn leven, bij wie ik ben.
Ben angstig en onzeker, maar voel me wel goed over wie ik ben.
Pff wat een lastige tijd is dit ook weer.
Ben zo blij met jullie.
Gisteren ook Dubiootjes reactie op die mail, echt zo goed, ik werd er helemaal warm van.
Heb heel goed geslapen daarna.
Wat is het geweldig als iemand echt de moeite neemt, je wilt leren kennen, door alles heen wil blijven zien wie je bent. Daar zou je een potje van gaan huilen, van blijdschap, zo waardevol voelt dat.
Dat is wel een heel goede les.
Sorry dat ik almaar zo over mij aan het schrijven ben, er is nog zoveel meer om op te reageren, even een knuffel voor Double_D
Ben nu toch ook zo zenuwachtig voor de volgende week, mijn nieuwe opleiding etc.
donderdag 16 augustus 2007 om 20:07
donderdag 16 augustus 2007 om 21:36
Lieve Iseo,
Eens met wat Nicole zegt! Daarbij is het echt niet vervelend om je overpeinzingen te lezen, in tegendeel, ik vind het erg fijn om de ervaringen van iemand anders te lezen - in het algemeen, maar zeker die van jou. Neem dus gerust alle ruimte die je wilt hier, echt.
En ook ik heb vaak het gevoel er niet helemaal bij te horen hier, ik heb mezelf ook zo vaak kwalijk genomen dat ik het niet had voorzien, dat ik zo naief was toen, dat ik me zo liet overheersen. Mijn 1e man was iemand die zo anders was dan ik, qua cultuur, qua hoe hij in het leven stond. Daar was ik volledig door in beslag genomen, ik was gefascineerd door hem, door alles wat hij had meegemaakt, hij stond zo zelfverzekerd in het leven en was altijd zichzelf, was ook zo intelligent. Ik vond hem heel boeiend, kon uren naar hem luisteren. Een man van de wereld, die viel op mij, wat een geluk voor mij. Ikzelf met mijn eigen achtergrond stelde daarbij niets voor. Dat voelde ik zo toen ik hem pas leerde kennen, en toen ging het eigenlijk al mis, zie ik achteraf.
Maar ja, weet alles maar eens van te voren..! Dan had ik de dingen anders gedaan, wij allemaal hier denk ik. Natuurlijk heb ik me ook schuldig gevoeld (ik misschien nog wel meer dan jij en de anderen hier gezien de situatie...) omdat ik niet alleen mijzelf maar ook mijn kind, mijn vader en de rest van mijn familie in gevaar gebracht heb.
Het is nu eenmaal zo gegaan, daar kun je niets meer aan veranderen. Wat je wel invloed op hebt, is hoe je de zaken vanaf nu gaat aanpakken en daar ben jij al heel goed mee bezig! De manier waarop dingen gegaan zijn toen, tja, je was nog zo jong (veel jonger dan ik toen). Bij jong zijn hoort naief zijn, en iedereen leert dingen op die leeftijd, het zijn misschien wel de levenslessen waar je later het meest hebt. Die van jou waren zwaar, maar je bent er nog steeds, je bent doorgegaan met leven, je gaat weer naar school, je zorgt voor je kind, je neemt je verantwoordelijkheid. Dat is best iets om trots op te zijn.
Eens met wat Nicole zegt! Daarbij is het echt niet vervelend om je overpeinzingen te lezen, in tegendeel, ik vind het erg fijn om de ervaringen van iemand anders te lezen - in het algemeen, maar zeker die van jou. Neem dus gerust alle ruimte die je wilt hier, echt.
En ook ik heb vaak het gevoel er niet helemaal bij te horen hier, ik heb mezelf ook zo vaak kwalijk genomen dat ik het niet had voorzien, dat ik zo naief was toen, dat ik me zo liet overheersen. Mijn 1e man was iemand die zo anders was dan ik, qua cultuur, qua hoe hij in het leven stond. Daar was ik volledig door in beslag genomen, ik was gefascineerd door hem, door alles wat hij had meegemaakt, hij stond zo zelfverzekerd in het leven en was altijd zichzelf, was ook zo intelligent. Ik vond hem heel boeiend, kon uren naar hem luisteren. Een man van de wereld, die viel op mij, wat een geluk voor mij. Ikzelf met mijn eigen achtergrond stelde daarbij niets voor. Dat voelde ik zo toen ik hem pas leerde kennen, en toen ging het eigenlijk al mis, zie ik achteraf.
Maar ja, weet alles maar eens van te voren..! Dan had ik de dingen anders gedaan, wij allemaal hier denk ik. Natuurlijk heb ik me ook schuldig gevoeld (ik misschien nog wel meer dan jij en de anderen hier gezien de situatie...) omdat ik niet alleen mijzelf maar ook mijn kind, mijn vader en de rest van mijn familie in gevaar gebracht heb.
Het is nu eenmaal zo gegaan, daar kun je niets meer aan veranderen. Wat je wel invloed op hebt, is hoe je de zaken vanaf nu gaat aanpakken en daar ben jij al heel goed mee bezig! De manier waarop dingen gegaan zijn toen, tja, je was nog zo jong (veel jonger dan ik toen). Bij jong zijn hoort naief zijn, en iedereen leert dingen op die leeftijd, het zijn misschien wel de levenslessen waar je later het meest hebt. Die van jou waren zwaar, maar je bent er nog steeds, je bent doorgegaan met leven, je gaat weer naar school, je zorgt voor je kind, je neemt je verantwoordelijkheid. Dat is best iets om trots op te zijn.
donderdag 16 augustus 2007 om 22:41
Lemmy
Ik was ook volledig door hem in beslag genomen.
Altijd maar met hem bezig, wilde voor hem zijn wie hij zocht. En natuurlijk voelde hij dat wel aan, daar speelde hij mee. Hoe bewust dat gaat, in het begin was het anders als bijvoorbeeld in het laatste jaar.
Achteraf voelt dat zo vreemd.
Wist wel altijd mij te raken of te overtuigen met wat hij van mij wist, hij kon me lezen. Maar hij had zich nooit echt verdiept in wie ik nou werkelijk van binnen was.
Dat doet toch wel pijn om dat te beseffen.
En dan komt meteen het kwaad worden op mijzelf.
Ik ben toch niet zo? Maar wel voor hem, bij hem in de buurt.
Ben zo blij dat hij ons met rust laat. Ik weet niet hoe ik ermee om zou moeten gaan als hij nog steeds aanwezig was in ons leven.
Hoe ga je om met die nachtmerrie-situaties die jij hebt meegemaakt, Lemmy? Blijft dat spoken.
Jij had geen schuld, maar je kunt vast als het niet goed met je zou gaan stuk gaan door gedachtes en schuldgevoelens over een andere uitkomst.
Als je denkt aan je kwetsbare babytje.
Jij hebt ook wel uit alle macht gevochten zeg, en ook na de dood van je man, in die heel moeilijke periode dat het gevaarlijk was door zijn familie en jij alles op alles hebt gezet.
Die tijd waar jij achteraf zo moeilijk bij kunt, dat was alleen maar overleven he..?
Altijd als ik denk aan wat jij toen hebt meegemaakt, denk ik ook even aan wat Dubio had samengevat over jou als supervrouw.
Liefs!!!
Ik was ook volledig door hem in beslag genomen.
Altijd maar met hem bezig, wilde voor hem zijn wie hij zocht. En natuurlijk voelde hij dat wel aan, daar speelde hij mee. Hoe bewust dat gaat, in het begin was het anders als bijvoorbeeld in het laatste jaar.
Achteraf voelt dat zo vreemd.
Wist wel altijd mij te raken of te overtuigen met wat hij van mij wist, hij kon me lezen. Maar hij had zich nooit echt verdiept in wie ik nou werkelijk van binnen was.
Dat doet toch wel pijn om dat te beseffen.
En dan komt meteen het kwaad worden op mijzelf.
Ik ben toch niet zo? Maar wel voor hem, bij hem in de buurt.
Ben zo blij dat hij ons met rust laat. Ik weet niet hoe ik ermee om zou moeten gaan als hij nog steeds aanwezig was in ons leven.
Hoe ga je om met die nachtmerrie-situaties die jij hebt meegemaakt, Lemmy? Blijft dat spoken.
Jij had geen schuld, maar je kunt vast als het niet goed met je zou gaan stuk gaan door gedachtes en schuldgevoelens over een andere uitkomst.
Als je denkt aan je kwetsbare babytje.
Jij hebt ook wel uit alle macht gevochten zeg, en ook na de dood van je man, in die heel moeilijke periode dat het gevaarlijk was door zijn familie en jij alles op alles hebt gezet.
Die tijd waar jij achteraf zo moeilijk bij kunt, dat was alleen maar overleven he..?
Altijd als ik denk aan wat jij toen hebt meegemaakt, denk ik ook even aan wat Dubio had samengevat over jou als supervrouw.
Liefs!!!
donderdag 16 augustus 2007 om 23:08
Lieve Iseo...
Ja, ik was ook altijd maar met hem bezig, mijn leven draaide om hem. Eerst was dat wat ik wilde, was zo geintrigeerd door hem, zijn leven, en alles daar omheen. En daarna was dat wat hij van me eiste, toen had ik het daar moeilijk mee, maar het voelde ook min of meer veilig; ik legde me er op toe om zoveel mogelijk te worden zoals hij me wilde, de vrouw te worden zoals hij die wenste, zodat hij gelukkig met me zou worden. Als ik daarmee bezig was, hoefde ik niet verder na te denken, en als het me zou lukken, zo dacht ik, kon ik vanaf dat punt altijd kijken hoe het verder moest. Te laat merkte ik dat ik me gedroeg als een soort slaaf, dat hij vanaf toen alleen maar minder respect voor me kreeg - hoewel hij soms ook tegen me deed alsof ik degene was die zijn leven beheerste. En er was geen weg terug.
Voor mij voelt dat ook heel vreemd, ik ben niet zo. Misschien wel meegaand in het algemeen, ik ben absoluut geen ruziezoeker, maar toch heb ik best een eigen mening en weet ik wat ik wil. Maar toen niet meer.
Ik geloof ook niet dat mijn 1e man zich ooit bezig heeft gehouden met wie ik nu echt was, zijn leven draaide om hemzelf en om niemand anders. Emotioneel arm. Beperkt in zijn vermogen zich in te leven in een ander, mee te voelen, en te houden van een ander dan zichzelf. En ja, dat doet pijn, maar het is hoe hij was - dat zegt niet zoveel over mij. Dit laatste geldt zeker ook voor jou in jouw relatie van toen, Iseo, en misschien wel voor anderen hier ook.
De nachtmerrie-achtige situaties waarin ik toen verzeild ben geraakt, voelen meestal ook als een nachtmerrie die ik ooit heb gehad. Of als een nare film waar ik ooit naar heb gekeken. Alsof het niet over mij gaat. En ergens gaat het ook niet over mij, tenminste niet over mij zoals ik nu ben. Maar soms voelt het weer heel dichtbij, als ik er over nadenk naar aanleiding van iets wat ik hier lees, of als ik hoor dat er weer eens een vader door het lint is gegaan en zijn gezin heeft omgebracht... Ergens blijft dat altijd wel spoken denk ik, soms letterlijk, dan schrik ik midden in de nacht wakker en weet zeker dat hij naast mijn bed staat 'om de klus af te maken'. Maar toch kan ik er in de loop van de tijd steeds beter mee omgaan, de plek die het heeft in mijn leven is niet meer allesoverheersend, het is er gewoon, op de achtergrond.
Ja, ik heb gevochten, letterlijk en figuurlijk. Maar jij ook! Wat dubio toen schreef over mij als supervrouw, dat was de eerste keer dat ik er om heb kunnen lachen, om hoe ik mij staande hield in die extreme omstandigheden. Achteraf is die tijd heel onwerkelijk.
Ik was ook zo bang in mijn contacten met anderen, dat anderen een oordeel over me zouden hebben als ze ''het'' wisten. Maar je kunt je niet altijd wat aantrekken van het oordeel van anderen. Kijk naar jezelf, hoe open en vrij jij naar anderen kijkt, naar ons hier, en naar de mensen in je omgeving. Zo zouden alle mensen ook naar jou moeten kijken en als ze dat niet doen, dan is dat jammer voor hen, en jou niet aan te rekenen. Er zijn mensen die alleen het sociaal perfecte plaatje goed genoeg schijnen te vinden, maar ik denk niet dat het ons streven moet zijn om aan het ideaalbeeld van die mensen te voldoen, toch? Jouw verleden maakt jou niet minder waard. Integendeel zelfs denk ik, als je zelf wat meer hebt meegemaakt, kun je vaak ook wat beter omgaan met het verdriet van anderen, mensen steunen, helpen, iets wat je anders misschien niet kon.
En, lieve Iseo, jij bent zeker net zo goed een supervrouw! Nu zie je het misschien nog niet zo, maar over een tijdje, als je terugdenkt aan nu, zul je het zien, en jij niet alleen!
Heel veel liefs!
Ja, ik was ook altijd maar met hem bezig, mijn leven draaide om hem. Eerst was dat wat ik wilde, was zo geintrigeerd door hem, zijn leven, en alles daar omheen. En daarna was dat wat hij van me eiste, toen had ik het daar moeilijk mee, maar het voelde ook min of meer veilig; ik legde me er op toe om zoveel mogelijk te worden zoals hij me wilde, de vrouw te worden zoals hij die wenste, zodat hij gelukkig met me zou worden. Als ik daarmee bezig was, hoefde ik niet verder na te denken, en als het me zou lukken, zo dacht ik, kon ik vanaf dat punt altijd kijken hoe het verder moest. Te laat merkte ik dat ik me gedroeg als een soort slaaf, dat hij vanaf toen alleen maar minder respect voor me kreeg - hoewel hij soms ook tegen me deed alsof ik degene was die zijn leven beheerste. En er was geen weg terug.
Voor mij voelt dat ook heel vreemd, ik ben niet zo. Misschien wel meegaand in het algemeen, ik ben absoluut geen ruziezoeker, maar toch heb ik best een eigen mening en weet ik wat ik wil. Maar toen niet meer.
Ik geloof ook niet dat mijn 1e man zich ooit bezig heeft gehouden met wie ik nu echt was, zijn leven draaide om hemzelf en om niemand anders. Emotioneel arm. Beperkt in zijn vermogen zich in te leven in een ander, mee te voelen, en te houden van een ander dan zichzelf. En ja, dat doet pijn, maar het is hoe hij was - dat zegt niet zoveel over mij. Dit laatste geldt zeker ook voor jou in jouw relatie van toen, Iseo, en misschien wel voor anderen hier ook.
De nachtmerrie-achtige situaties waarin ik toen verzeild ben geraakt, voelen meestal ook als een nachtmerrie die ik ooit heb gehad. Of als een nare film waar ik ooit naar heb gekeken. Alsof het niet over mij gaat. En ergens gaat het ook niet over mij, tenminste niet over mij zoals ik nu ben. Maar soms voelt het weer heel dichtbij, als ik er over nadenk naar aanleiding van iets wat ik hier lees, of als ik hoor dat er weer eens een vader door het lint is gegaan en zijn gezin heeft omgebracht... Ergens blijft dat altijd wel spoken denk ik, soms letterlijk, dan schrik ik midden in de nacht wakker en weet zeker dat hij naast mijn bed staat 'om de klus af te maken'. Maar toch kan ik er in de loop van de tijd steeds beter mee omgaan, de plek die het heeft in mijn leven is niet meer allesoverheersend, het is er gewoon, op de achtergrond.
Ja, ik heb gevochten, letterlijk en figuurlijk. Maar jij ook! Wat dubio toen schreef over mij als supervrouw, dat was de eerste keer dat ik er om heb kunnen lachen, om hoe ik mij staande hield in die extreme omstandigheden. Achteraf is die tijd heel onwerkelijk.
Ik was ook zo bang in mijn contacten met anderen, dat anderen een oordeel over me zouden hebben als ze ''het'' wisten. Maar je kunt je niet altijd wat aantrekken van het oordeel van anderen. Kijk naar jezelf, hoe open en vrij jij naar anderen kijkt, naar ons hier, en naar de mensen in je omgeving. Zo zouden alle mensen ook naar jou moeten kijken en als ze dat niet doen, dan is dat jammer voor hen, en jou niet aan te rekenen. Er zijn mensen die alleen het sociaal perfecte plaatje goed genoeg schijnen te vinden, maar ik denk niet dat het ons streven moet zijn om aan het ideaalbeeld van die mensen te voldoen, toch? Jouw verleden maakt jou niet minder waard. Integendeel zelfs denk ik, als je zelf wat meer hebt meegemaakt, kun je vaak ook wat beter omgaan met het verdriet van anderen, mensen steunen, helpen, iets wat je anders misschien niet kon.
En, lieve Iseo, jij bent zeker net zo goed een supervrouw! Nu zie je het misschien nog niet zo, maar over een tijdje, als je terugdenkt aan nu, zul je het zien, en jij niet alleen!
Heel veel liefs!
vrijdag 17 augustus 2007 om 13:43
Hallo lieve meiden,
Ik weet niet goed wat ik schrijven moet. Ik kom net terug van de psycholoog. Ze beschrijft me als een slachtoffer dat in de ruïnes van een verwoest dorp zit en daar maar blijft zitten. Dit wat de situatie met mijn lief betreft: ten aanzien van mijn ex stel ik me wel actief op. Ze vindt dat ik ook ten aanzien van mijn lief actief moet zijn, zelf moet bepalen wat ik wil.
Ik weet dat ook, weet ook - en wist dat al direct - dat ik voor mezelf moet besluiten dat ik hoe dan ook niet doorwil, los van wat mijn lief eventueel wil. Maar ik wil dat niet. Ik wil met hem door, onder welke omstandigheden dan ook, als ik hem maar niet kwijtraak. Hij is mijn krachtbron, zonder hem trek ik het niet. Mijn reserves zijn op. Ik kan de strijd die ik moet voeren niet meer aan.
Ik moet van de psycholoog naar andere krachtbronnen om me heen zoeken. Die heb ik ook, ik krijg veel steun. Maar dat is niet hetzelfde. Ik wil verdomme alleen maar hem!
dubio
die in dezelfde rondjes blijft ronddraaien
Ik weet niet goed wat ik schrijven moet. Ik kom net terug van de psycholoog. Ze beschrijft me als een slachtoffer dat in de ruïnes van een verwoest dorp zit en daar maar blijft zitten. Dit wat de situatie met mijn lief betreft: ten aanzien van mijn ex stel ik me wel actief op. Ze vindt dat ik ook ten aanzien van mijn lief actief moet zijn, zelf moet bepalen wat ik wil.
Ik weet dat ook, weet ook - en wist dat al direct - dat ik voor mezelf moet besluiten dat ik hoe dan ook niet doorwil, los van wat mijn lief eventueel wil. Maar ik wil dat niet. Ik wil met hem door, onder welke omstandigheden dan ook, als ik hem maar niet kwijtraak. Hij is mijn krachtbron, zonder hem trek ik het niet. Mijn reserves zijn op. Ik kan de strijd die ik moet voeren niet meer aan.
Ik moet van de psycholoog naar andere krachtbronnen om me heen zoeken. Die heb ik ook, ik krijg veel steun. Maar dat is niet hetzelfde. Ik wil verdomme alleen maar hem!
dubio
die in dezelfde rondjes blijft ronddraaien
Ga in therapie!
vrijdag 17 augustus 2007 om 14:11
Eerlijk gezegd doet wat jij schrijft me wel heel erg denken aan vroeger.
Is wel niet te vergelijken, maar ik dacht precies dat, van mijn ex.
Ik wil met hem door, onder welke omstandigheden dan ook, als ik hem maar niet kwijtraak.
En ik accepteerde alle omstandigheden, zoals ze kwamen.
Dubio, je kunt het zeker wel zonder hem - jij bent oersterk.
Alleen heb je nu zoveel pijn en verdriet...
Dat is iets anders, en ik leef erg met je mee.
Maar sterk genoeg ben je wel, daar twijfel ik echt niet aan.
Alleen dat je je nu zo voelt en hier doorheen gaat en geen afscheid wilt of al kunt nemen van je lief... echt heftig.
Heel veel liefs, en blijf je hart luchten want we zijn er voor je!!!
Is wel niet te vergelijken, maar ik dacht precies dat, van mijn ex.
Ik wil met hem door, onder welke omstandigheden dan ook, als ik hem maar niet kwijtraak.
En ik accepteerde alle omstandigheden, zoals ze kwamen.
Dubio, je kunt het zeker wel zonder hem - jij bent oersterk.
Alleen heb je nu zoveel pijn en verdriet...
Dat is iets anders, en ik leef erg met je mee.
Maar sterk genoeg ben je wel, daar twijfel ik echt niet aan.
Alleen dat je je nu zo voelt en hier doorheen gaat en geen afscheid wilt of al kunt nemen van je lief... echt heftig.
Heel veel liefs, en blijf je hart luchten want we zijn er voor je!!!
vrijdag 17 augustus 2007 om 14:18
Maar krijg je wel echt genoeg steun bij al die andere dingen die ook spelen in deze tijd?
Kun je een time out nemen, opladen, er tussenuit. Iets waardoor je straks die andere moeilijke dingen weer aankunt, want nu is het echt allemaal even te veel.
Hij was dus zo dichtbij, zo belangrijk voor je, dat je de rest aankon omdat hij achter je stond.
Ik hoop heel erg dat je weer bij je eigen kracht gaat komen, je wat sterker voelt.
Kun je een time out nemen, opladen, er tussenuit. Iets waardoor je straks die andere moeilijke dingen weer aankunt, want nu is het echt allemaal even te veel.
Hij was dus zo dichtbij, zo belangrijk voor je, dat je de rest aankon omdat hij achter je stond.
Ik hoop heel erg dat je weer bij je eigen kracht gaat komen, je wat sterker voelt.
