Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 2 september 2007 om 05:47
Lieve Iseo, ik ben al weer wakker, ik word zo opgehaald. Hoop dat het inderdaad weer leuk vandaag en een beetje drukker, vertel je later wel meer hierover.
Thirza, ik ben dus niet de enige die af en toe dom bezig is, bij mij gaat het steeds mis met hotmail ook door acties van mezelf hoor. Vaker opslaan, of in Word werken en dan plakken
Thirza, ik ben dus niet de enige die af en toe dom bezig is, bij mij gaat het steeds mis met hotmail ook door acties van mezelf hoor. Vaker opslaan, of in Word werken en dan plakken
zondag 2 september 2007 om 13:39
zondag 2 september 2007 om 14:39
Nou ik heb afgebeld. Teleurgestelde reactie, en ik kan de reden niet uitleggen. Voel me gewoon niet zo goed, geen energie, morgen drukke dag en de rest van de week ook.
Heb een schuldgevoel nu.
Hoe is het met jullie?
Annemoon een goed weekend?
Suup een beetje bijgelezen? Ik hoop dat je ervoor voelt te vertellen hoe het met je gaat.
Heb een schuldgevoel nu.
Hoe is het met jullie?
Annemoon een goed weekend?
Suup een beetje bijgelezen? Ik hoop dat je ervoor voelt te vertellen hoe het met je gaat.
zondag 2 september 2007 om 14:51
Zorg maar goed voor jezelf Iseo. Die afspraak kan toch later nog wel een keer plaatsvinden?
Ga je nog een rondje fietsen of zo of blijf je lekker thuis?
Ik ben naar het zwembad geweest. Liefst zou ik even wat baantjes trekken, maar helaas, kleintjes onder mijn hoede, meer dan een paar keer even ontsnappen zit er niet in.
Muis doet het goed hoor, Middelste vond het nogal koud, en Oudste mag volgende week eindelijk alleen zwemmen.
Ga je nog een rondje fietsen of zo of blijf je lekker thuis?
Ik ben naar het zwembad geweest. Liefst zou ik even wat baantjes trekken, maar helaas, kleintjes onder mijn hoede, meer dan een paar keer even ontsnappen zit er niet in.
Muis doet het goed hoor, Middelste vond het nogal koud, en Oudste mag volgende week eindelijk alleen zwemmen.
zondag 2 september 2007 om 15:02
Mamzelle
Ja, we gaan denk ik even fietsen, kleine meid is net wakker hoor ik.
Die afspraak stond al een tijdje, en is op zich erg leuk. Wel druk.
Maar het lukt niet, en mijn fam. begrijp niet waarom ik nou niet kan. Porbeer ik het uit te leggen, noemen ze allemaal dingen op, maar ze begrijpen niet dat het contact met een groep mensen al even teveel is dan.
Ik maak me zorgen over morgen, Weer een drukke schooldag, kan ik dat wel? Ik voel me maar een slappeling die hele normale dingen niet eens kan.
Sorry, altijd als er iets belangrijks staat te gebeuren kom ik wel klagen he?
Knap van Muis zeg, en is het zwembad voor jou in de buurt om straks onder schooltijd even voor jezelf te gaan?
Ja, we gaan denk ik even fietsen, kleine meid is net wakker hoor ik.
Die afspraak stond al een tijdje, en is op zich erg leuk. Wel druk.
Maar het lukt niet, en mijn fam. begrijp niet waarom ik nou niet kan. Porbeer ik het uit te leggen, noemen ze allemaal dingen op, maar ze begrijpen niet dat het contact met een groep mensen al even teveel is dan.
Ik maak me zorgen over morgen, Weer een drukke schooldag, kan ik dat wel? Ik voel me maar een slappeling die hele normale dingen niet eens kan.
Sorry, altijd als er iets belangrijks staat te gebeuren kom ik wel klagen he?
Knap van Muis zeg, en is het zwembad voor jou in de buurt om straks onder schooltijd even voor jezelf te gaan?
zondag 2 september 2007 om 15:12
Lieverd, het heeft geen zin om jezelf af te branden.
Het moeilijkste is om te accepteren dat je nu eenmaal zo bent dat je bepaalde dingen, wat andere mensen makkelijk afgaat, alleen met moeite kunt doen. Daar hoef je geen waarde oordeel aan te verbinden, dat is iets waar heel veel mensen mee te kampen hebben. Sommigen, zoals onze exen, bijten wild van zich af.
Je hebt je energie, je vrije dagen, keihard nodig de komende weken, misschien zelfs maanden, om bij te tanken. Misschien kun je proberen om zulke afspraken als die je vandaag hebt afgezegd, te beperken in tijd, één of een paar uurtjes maar.
Ergens zul je moeten leren om aan te geven dat je als het ware sociaal gehandicapt bent, dat je jezelf moet beperken in contact om het leefbaar te houden. Dat hoeft een buitenstaander niet te begrijpen, en mensen die niet zoals jij zijn zullen het ook niet begrijpen. Maar ze hebben het er maar mee te doen en jij, als je eenmaal erkend hebt dat je zo in elkaar steekt, kunt jezelf ontdoen van schuldgevoel.
Makkelijk gezegd overigens hoor. Het is mij nog niet gelukt om op zo'n manier mensen aan te spreken. Wel klap ik na een uurtje of wat dicht, dat zal merkbaar zijn, en ik heb er inmiddels minder moeite mee, dat hoort gewoon bij mij.
Het moeilijkste is om te accepteren dat je nu eenmaal zo bent dat je bepaalde dingen, wat andere mensen makkelijk afgaat, alleen met moeite kunt doen. Daar hoef je geen waarde oordeel aan te verbinden, dat is iets waar heel veel mensen mee te kampen hebben. Sommigen, zoals onze exen, bijten wild van zich af.
Je hebt je energie, je vrije dagen, keihard nodig de komende weken, misschien zelfs maanden, om bij te tanken. Misschien kun je proberen om zulke afspraken als die je vandaag hebt afgezegd, te beperken in tijd, één of een paar uurtjes maar.
Ergens zul je moeten leren om aan te geven dat je als het ware sociaal gehandicapt bent, dat je jezelf moet beperken in contact om het leefbaar te houden. Dat hoeft een buitenstaander niet te begrijpen, en mensen die niet zoals jij zijn zullen het ook niet begrijpen. Maar ze hebben het er maar mee te doen en jij, als je eenmaal erkend hebt dat je zo in elkaar steekt, kunt jezelf ontdoen van schuldgevoel.
Makkelijk gezegd overigens hoor. Het is mij nog niet gelukt om op zo'n manier mensen aan te spreken. Wel klap ik na een uurtje of wat dicht, dat zal merkbaar zijn, en ik heb er inmiddels minder moeite mee, dat hoort gewoon bij mij.
zondag 2 september 2007 om 20:02
Zo, net thuis, nu even bijkomen:-]
Iseo, ik vind dat Mamzelle het mooi beschreven heeft hoor! Mamzelle
Je moet doen wat je bij je past, en het is ook moeilijk uit te leggen. Maar goed dat je wel in de gaten hebt dat er een grens voor jezelf lag. Dat gaat echt wel veranderen, je bent al zoveel sterker geworden, en ook dat sociale komt echt wel weer. Bij mij helpt afleiding, zo'n dag als vandaag, dus juist heel goed. Het belangrijkste is dat je duidelijk maakt dat je niet meer over je grenzen gaat en die kun je beter wat "strakker" houden en later versoepelen dan andersom en weer erachter komen dat je erover heen gegaan bent. Hoe was het fietsen, heb je wat rust in je hoofd gekregen?
Zo en nu even een hapje eten, tot later
Iseo, ik vind dat Mamzelle het mooi beschreven heeft hoor! Mamzelle
Je moet doen wat je bij je past, en het is ook moeilijk uit te leggen. Maar goed dat je wel in de gaten hebt dat er een grens voor jezelf lag. Dat gaat echt wel veranderen, je bent al zoveel sterker geworden, en ook dat sociale komt echt wel weer. Bij mij helpt afleiding, zo'n dag als vandaag, dus juist heel goed. Het belangrijkste is dat je duidelijk maakt dat je niet meer over je grenzen gaat en die kun je beter wat "strakker" houden en later versoepelen dan andersom en weer erachter komen dat je erover heen gegaan bent. Hoe was het fietsen, heb je wat rust in je hoofd gekregen?
Zo en nu even een hapje eten, tot later
zondag 2 september 2007 om 21:26
Hee, Iseo, schreef je net nog een berichtje hoe het was en nu lees ik dit.
Mamz. heeft het al heel mooi verwoord. Je moet idd doen wat jij het liefst wilt en heb je ruimte voor jezelf nodig dan is dat zo. Jouw naasten begrijpen dat vast en dat is nu juist zo fijn. Behalve natuurlijk wanneer je je schuldig gaat voelen. Natuurlijk zijn ze teleurgesteld! Ze zien je graag! Laat dat los, lieve meid... Er ligt zoveel achter je en zoveel (weliswaar positieve dingen) voor je. Dat laatste kost energie en het is alleen maar goed dat jij daarin je grens aangeeft.
Lief dat je gisteren vroeg naar mijn moeder. Maar nu denk ik.... is het hier wel de juiste plaats? Natuurlijk wil ik er graag over vertellen, het houd me nog dagelijks bezig. Anders vertel ik het je graag per mail meid.
Haha, ja Zonlicht.. Ik ben dus niet de enige die met regelmaat berichten kwijtraakt. Als ik hier een posting wil beantwoorden is het risico groter. Dan gaat het geheid mis. Tegenwoordig doe ik een nieuw outlook bericht aanmaken. Tussentijds opslaan in concepten en dan gaat ie wel goed. Kan ook in Word natuurlijk.
Over x.... Ik heb momenteel niet te klagen, sinds zijn terugkeer van vakantie. Daarover schrijf ik gauw meer. Ik weet alleen niet meer goed waar ik moet schrijven. Hier of op mijn topic. Nou ja, dat is wat ik wil natuurlijk. Hier verdwijnen berichten sneller naar de achtergrond. Mijn topic is "compact" en ben dus makkerlijker herkenbaar... Volgen jullie het nog? Vast wel!
Mamz. heeft het al heel mooi verwoord. Je moet idd doen wat jij het liefst wilt en heb je ruimte voor jezelf nodig dan is dat zo. Jouw naasten begrijpen dat vast en dat is nu juist zo fijn. Behalve natuurlijk wanneer je je schuldig gaat voelen. Natuurlijk zijn ze teleurgesteld! Ze zien je graag! Laat dat los, lieve meid... Er ligt zoveel achter je en zoveel (weliswaar positieve dingen) voor je. Dat laatste kost energie en het is alleen maar goed dat jij daarin je grens aangeeft.
Lief dat je gisteren vroeg naar mijn moeder. Maar nu denk ik.... is het hier wel de juiste plaats? Natuurlijk wil ik er graag over vertellen, het houd me nog dagelijks bezig. Anders vertel ik het je graag per mail meid.
Haha, ja Zonlicht.. Ik ben dus niet de enige die met regelmaat berichten kwijtraakt. Als ik hier een posting wil beantwoorden is het risico groter. Dan gaat het geheid mis. Tegenwoordig doe ik een nieuw outlook bericht aanmaken. Tussentijds opslaan in concepten en dan gaat ie wel goed. Kan ook in Word natuurlijk.
Over x.... Ik heb momenteel niet te klagen, sinds zijn terugkeer van vakantie. Daarover schrijf ik gauw meer. Ik weet alleen niet meer goed waar ik moet schrijven. Hier of op mijn topic. Nou ja, dat is wat ik wil natuurlijk. Hier verdwijnen berichten sneller naar de achtergrond. Mijn topic is "compact" en ben dus makkerlijker herkenbaar... Volgen jullie het nog? Vast wel!
zondag 2 september 2007 om 21:33
Hee, bedankt allemaal voor jullie gedachten over boosheid. En merkwaardig genoeg is het juist het laatste stukje van Iseo dat het kwartje doet vallen bij mij. Het stukje over de familie die maar niet begrijpt.
Ik ben het meisje van vroeger dat schreeuwt, stampvoet, gilt: waarom zien jullie me niet? Waarom zien jullie niet wie ik ben? Waarom houden jullie niet van me? Hier ben ik! Hou van me!
De boosheid die ik vroeger niet kon voelen, omdat dat niet veilig was.
Iseo, lieverd, maak volgende keer eens gebruik van een psychologisch truukje dat in veel cursussen zit: ik-ik-jij. IK zie dat jij zus en zo doet. Dat maakt dat IK me zus en zo voel. Snap JIJ dat? Of in jouw verhaal misschien wel: "Ik merk dat jullie steeds proberen me andere dingen te laten doen dan ik zelf wil. Dat maakt dat ik me genegeerd/afgewezen voel (streep door wat niet van toepassing is of vul aan met wat wel van toepassing is). Snap je dat?" En als ze dan ertegenin gaan: ze kunnen niet ontkennen dat jij dat voelt. Het is jouw gevoel. Jouw gevoel als gevolg van iets dat zij objectief doen.
Maar goed, ik ga het advies eens opvolgen wat ik van mijn eigen peut kreeg en eens even goed nadenk over het gevoel dat Iseo's verhaal bij mij opriep.
Ik ben het meisje van vroeger dat schreeuwt, stampvoet, gilt: waarom zien jullie me niet? Waarom zien jullie niet wie ik ben? Waarom houden jullie niet van me? Hier ben ik! Hou van me!
De boosheid die ik vroeger niet kon voelen, omdat dat niet veilig was.
Iseo, lieverd, maak volgende keer eens gebruik van een psychologisch truukje dat in veel cursussen zit: ik-ik-jij. IK zie dat jij zus en zo doet. Dat maakt dat IK me zus en zo voel. Snap JIJ dat? Of in jouw verhaal misschien wel: "Ik merk dat jullie steeds proberen me andere dingen te laten doen dan ik zelf wil. Dat maakt dat ik me genegeerd/afgewezen voel (streep door wat niet van toepassing is of vul aan met wat wel van toepassing is). Snap je dat?" En als ze dan ertegenin gaan: ze kunnen niet ontkennen dat jij dat voelt. Het is jouw gevoel. Jouw gevoel als gevolg van iets dat zij objectief doen.
Maar goed, ik ga het advies eens opvolgen wat ik van mijn eigen peut kreeg en eens even goed nadenk over het gevoel dat Iseo's verhaal bij mij opriep.
zondag 2 september 2007 om 22:02
Ik herken dit ook wel, Iseo.
Ik geloof wel dat ik het redelijk geaccepteerd heb van mezelf, ik weet dat ik niet de meest sociale persoon ben, ik kan mezelf ook niet dwingen anders te worden daarin, dan ga ik me heel onzeker en ongelukkig voelen, dan wordt het me te veel (wel geprobeerd dus...).
Ik weet het ook nog wel van vroeger, dat mijn familie dat niet begreep. Voorbeeld: ik was als ± 8-jarige eens uitgenodigd voor een feestje bij een klasgenootje, ik was nog nooit bij haar thuis geweest, alle kinderen van de klas zouden komen en daarbij ook nog veel andere mensen die ik niet kende. Vreselijk vond ik het, ik voelde me zo naar en vroeg of ik er niet naartoe hoefde. Mijn ouders besloten echter dat ik toch moest gaan, anders zou ik "het nooit leren''. Goed bedoeld misschien, maar wat erg vond ik het dat ik naar dat feestje moest, maar nog erger dat het schijnbaar dus niet deugde zoals ik me voelde.
Mijn oudste zoon is een beetje zoals ik, hij wil na een lange schooldag ook niet altijd nog met een vriendje spelen, soms wel, maar niet te vaak. Ik laat hem dat zelf beslissen, praat er ook wel eens over met hem, en leg hem uit dat iedereen anders is. Zijn broertje wil elke dag wel spelen met zoveel mogelijk kinderen, hoe meer hoe beter. Maar niet iedereen is zo, en het één is niet beter dan het ander. Alleen anders.
Iseo, jij bent zo druk bezig met jezelf worden, dit hoort bij jezelf zijn. Jammer dat je familie het niet begrijpt. Fijn voor hen dat zij hier dus blijkbaar niet mee worstelen. Maar jij vindt je weg hierin, en gaat het zo doen zoals het voor jou goed voelt. Ik vind het overigens al heel knap van je dat je toch gewoon afgezegd hebt, je hebt gedaan wat beter voelde voor jou en niet wat van jou verwacht werd!
Te lang heb je je leven al geleefd zoals een ander dat wilde, nu is je leven van jou. *dikke knuffel*
Ik geloof wel dat ik het redelijk geaccepteerd heb van mezelf, ik weet dat ik niet de meest sociale persoon ben, ik kan mezelf ook niet dwingen anders te worden daarin, dan ga ik me heel onzeker en ongelukkig voelen, dan wordt het me te veel (wel geprobeerd dus...).
Ik weet het ook nog wel van vroeger, dat mijn familie dat niet begreep. Voorbeeld: ik was als ± 8-jarige eens uitgenodigd voor een feestje bij een klasgenootje, ik was nog nooit bij haar thuis geweest, alle kinderen van de klas zouden komen en daarbij ook nog veel andere mensen die ik niet kende. Vreselijk vond ik het, ik voelde me zo naar en vroeg of ik er niet naartoe hoefde. Mijn ouders besloten echter dat ik toch moest gaan, anders zou ik "het nooit leren''. Goed bedoeld misschien, maar wat erg vond ik het dat ik naar dat feestje moest, maar nog erger dat het schijnbaar dus niet deugde zoals ik me voelde.
Mijn oudste zoon is een beetje zoals ik, hij wil na een lange schooldag ook niet altijd nog met een vriendje spelen, soms wel, maar niet te vaak. Ik laat hem dat zelf beslissen, praat er ook wel eens over met hem, en leg hem uit dat iedereen anders is. Zijn broertje wil elke dag wel spelen met zoveel mogelijk kinderen, hoe meer hoe beter. Maar niet iedereen is zo, en het één is niet beter dan het ander. Alleen anders.
Iseo, jij bent zo druk bezig met jezelf worden, dit hoort bij jezelf zijn. Jammer dat je familie het niet begrijpt. Fijn voor hen dat zij hier dus blijkbaar niet mee worstelen. Maar jij vindt je weg hierin, en gaat het zo doen zoals het voor jou goed voelt. Ik vind het overigens al heel knap van je dat je toch gewoon afgezegd hebt, je hebt gedaan wat beter voelde voor jou en niet wat van jou verwacht werd!
Te lang heb je je leven al geleefd zoals een ander dat wilde, nu is je leven van jou. *dikke knuffel*
zondag 2 september 2007 om 22:36
Hallo allemaal, zal een beetje bijschrijven hier. Iseo, je vroeg gisteren of ik met mijn vriend samen was. Ja, dat was ik inderdaad weer het hele weekend (we moeten het van de weekenden hebben...). Het was een heerlijk weekend. Zoonlief is zelfs met ons op stap gegaan, komt slechts zelden voor. Mijn dochter was bij een vriendin.
Pfff, zo'n weekend zou ik altijd wel willen hebben, maar helaas: het blijft moeilijk: mijn kinderen en hij samen. Vertelden mijn kids me vandaag, dat hun vader had gezegd, dat hij (ik zou dat dus ook moeten doen!) een relatie zou verbreken, als de kinderen niet met zijn vriendin zouden kunnen op schieten. Ik heb de kinderen voor gehouden, dat ik dat niet zou doen: dan zouden de kinderen immers kunnen bepalen of ik al dan niet een (nieuwe) vriend zou kunnen hebben..en dat vind ik niet goed.
Ook had ik vandaag mijn ex (vader van de kids) aan de foon, die vond, dat ik de hele hulpverlening buiten de deur moest houden. Hij heeft geen last van de kinderen, dus zal het wel aan mij liggen.... Ik heb hem laten weten, dat het misschien anders zou zijn, als de kinderen bij hem zouden wonen, en het er verder bij gelaten. Toch voelde ik me weer schuldig: ligt het echt allemaal aan mij? Ik ben inderdaad een jaar oververmoeid thuisgeweest, dus ik kon de kinderen inderdaad niet aan... Echter: mijn zoon heeft wél autisme, en ik heb hulp nodig bij het hiermee leren omgaan, en hij heeft er óók hulp bij nodig, en als papa het daarmee niet eens is...jammer dan!
Van de week heb ik trouwens ook de verhalen hier gelezen over het dromen....en het was voor mij eigenlijk niet relevant. Tot afgelopen vrijdag... ik droomde over mijn borderline-ex, en het heeft me heel erg bezig gehouden. Vroeg me af, hoe het met hem zou gaan en zo... Ja, heeft me echt een paar dagen bezig gehouden, meer dan me lief is!
Groetjes,
Nicole
Pfff, zo'n weekend zou ik altijd wel willen hebben, maar helaas: het blijft moeilijk: mijn kinderen en hij samen. Vertelden mijn kids me vandaag, dat hun vader had gezegd, dat hij (ik zou dat dus ook moeten doen!) een relatie zou verbreken, als de kinderen niet met zijn vriendin zouden kunnen op schieten. Ik heb de kinderen voor gehouden, dat ik dat niet zou doen: dan zouden de kinderen immers kunnen bepalen of ik al dan niet een (nieuwe) vriend zou kunnen hebben..en dat vind ik niet goed.
Ook had ik vandaag mijn ex (vader van de kids) aan de foon, die vond, dat ik de hele hulpverlening buiten de deur moest houden. Hij heeft geen last van de kinderen, dus zal het wel aan mij liggen.... Ik heb hem laten weten, dat het misschien anders zou zijn, als de kinderen bij hem zouden wonen, en het er verder bij gelaten. Toch voelde ik me weer schuldig: ligt het echt allemaal aan mij? Ik ben inderdaad een jaar oververmoeid thuisgeweest, dus ik kon de kinderen inderdaad niet aan... Echter: mijn zoon heeft wél autisme, en ik heb hulp nodig bij het hiermee leren omgaan, en hij heeft er óók hulp bij nodig, en als papa het daarmee niet eens is...jammer dan!
Van de week heb ik trouwens ook de verhalen hier gelezen over het dromen....en het was voor mij eigenlijk niet relevant. Tot afgelopen vrijdag... ik droomde over mijn borderline-ex, en het heeft me heel erg bezig gehouden. Vroeg me af, hoe het met hem zou gaan en zo... Ja, heeft me echt een paar dagen bezig gehouden, meer dan me lief is!
Groetjes,
Nicole
zondag 2 september 2007 om 22:47
Lieve Nicole,
Als ik lees wat voor reacties je van je omgeving krijgt op het feit dat je hulp zoekt voor je zoon kan ik echt boos worden... (boosheid mag, hadden we besloten toch? )
Lekker makkelijk hoor, vanaf de zijlijn even bepalen dat hulpverlening niet nodig is en ondertussen jou ook nog een schuldgevoel bezorgen!
Feit is, dat het niet gaat zo, en dat iemand je moet helpen. Schijnbaar voelt niemand in je omgeving zich geroepen om daadwerkelijk te helpen - commentaar geven is natuurlijk niet echt behulpzaam zijn in dit geval - dus moet je ergens anders hulp vandaan krijgen, niet meer dan logisch, toch? Ik vind het alleen maar goed dat je dat doet, ik begrijp dat het moeilijk is, maar je doet het omdat je wilt dat je kinderen zich goed voelen en omdat jij de problemen de baas wilt zijn.
Liefs!
Als ik lees wat voor reacties je van je omgeving krijgt op het feit dat je hulp zoekt voor je zoon kan ik echt boos worden... (boosheid mag, hadden we besloten toch? )
Lekker makkelijk hoor, vanaf de zijlijn even bepalen dat hulpverlening niet nodig is en ondertussen jou ook nog een schuldgevoel bezorgen!
Feit is, dat het niet gaat zo, en dat iemand je moet helpen. Schijnbaar voelt niemand in je omgeving zich geroepen om daadwerkelijk te helpen - commentaar geven is natuurlijk niet echt behulpzaam zijn in dit geval - dus moet je ergens anders hulp vandaan krijgen, niet meer dan logisch, toch? Ik vind het alleen maar goed dat je dat doet, ik begrijp dat het moeilijk is, maar je doet het omdat je wilt dat je kinderen zich goed voelen en omdat jij de problemen de baas wilt zijn.
Liefs!
zondag 2 september 2007 om 22:48
quote:Lemmy schreef op 02 september 2007 @ 22:02:
Ik weet het ook nog wel van vroeger, dat mijn familie dat niet begreep. Voorbeeld: ik was als ± 8-jarige eens uitgenodigd voor een feestje bij een klasgenootje, ik was nog nooit bij haar thuis geweest, alle kinderen van de klas zouden komen en daarbij ook nog veel andere mensen die ik niet kende. Vreselijk vond ik het, ik voelde me zo naar en vroeg of ik er niet naartoe hoefde. Mijn ouders besloten echter dat ik toch moest gaan, anders zou ik "het nooit leren''. Pfffffff, Lemmy, dit kon over mij gaan. Ook ik ging niet graag naar feestjes, maar werd hiertoe verplicht door mijn moeder, want ik moest het ook zo leren''; en jee, wat ben ik vaak ziek van zo'n feestje naar huis gekomen. Volgens mij leer je het hierdoor juist echt niet, gaat het steeds zwaarder wegen. Toch: je schrijft dat jouw zoon hetzelfde lijkt te hebben. Bij mijn zoon zie ik dat dus ook....en weet nu dat hij autisme heeft. Ik wil hem niet tot alles dwingen, maar ergens wil ik toch, dat hij leert iets socialer te zijn, en dat hij niet alleen kan doen wat hij wil (thuis blijven achter de pc, ps, tv...). Moeilijk om daar een weg in te vinden...Ik vind het wel erg goed, zoals jij het met je kinderen op die manier kan aanpakken.
Mijn oudste zoon is een beetje zoals ik, hij wil na een lange schooldag ook niet altijd nog met een vriendje spelen, soms wel, maar niet te vaak. Ik laat hem dat zelf beslissen, praat er ook wel eens over met hem, en leg hem uit dat iedereen anders is. Zijn broertje wil elke dag wel spelen met zoveel mogelijk kinderen, hoe meer hoe beter. Maar niet iedereen is zo, en het één is niet beter dan het ander. Alleen anders.
Ik weet het ook nog wel van vroeger, dat mijn familie dat niet begreep. Voorbeeld: ik was als ± 8-jarige eens uitgenodigd voor een feestje bij een klasgenootje, ik was nog nooit bij haar thuis geweest, alle kinderen van de klas zouden komen en daarbij ook nog veel andere mensen die ik niet kende. Vreselijk vond ik het, ik voelde me zo naar en vroeg of ik er niet naartoe hoefde. Mijn ouders besloten echter dat ik toch moest gaan, anders zou ik "het nooit leren''. Pfffffff, Lemmy, dit kon over mij gaan. Ook ik ging niet graag naar feestjes, maar werd hiertoe verplicht door mijn moeder, want ik moest het ook zo leren''; en jee, wat ben ik vaak ziek van zo'n feestje naar huis gekomen. Volgens mij leer je het hierdoor juist echt niet, gaat het steeds zwaarder wegen. Toch: je schrijft dat jouw zoon hetzelfde lijkt te hebben. Bij mijn zoon zie ik dat dus ook....en weet nu dat hij autisme heeft. Ik wil hem niet tot alles dwingen, maar ergens wil ik toch, dat hij leert iets socialer te zijn, en dat hij niet alleen kan doen wat hij wil (thuis blijven achter de pc, ps, tv...). Moeilijk om daar een weg in te vinden...Ik vind het wel erg goed, zoals jij het met je kinderen op die manier kan aanpakken.
Mijn oudste zoon is een beetje zoals ik, hij wil na een lange schooldag ook niet altijd nog met een vriendje spelen, soms wel, maar niet te vaak. Ik laat hem dat zelf beslissen, praat er ook wel eens over met hem, en leg hem uit dat iedereen anders is. Zijn broertje wil elke dag wel spelen met zoveel mogelijk kinderen, hoe meer hoe beter. Maar niet iedereen is zo, en het één is niet beter dan het ander. Alleen anders.
zondag 2 september 2007 om 22:48
Annemoon
Je had vroeger niet de ruimte om jezelf te uiten, die boosheid zelfs te voelen...
Jij als kind, zo opgroeien, wat een grote invloed moet dit op je gehad hebben.
Ik herken er van, vooral dan uit de tijd met mijn ex, dat er geen ruimte was voor het uiten van mijn gevoelens.
Voelde me toen zo...waarom ziet hij me niet, ziet hij niet wie ik ben...hou van me...
Wanhopig op zoek naar die momenten dat ik me gezien voelde.
Ik hield tot op het laatst van mijn ex, ik wilde nog steeds dat hij me zag, ik had het opgegeven maar kon niet bij hem wegkomen. Was bang en stuk, maar hield van hem.
Maakt dat het dat je het allemaal zo anders ziet? Dat dat als eerste nog steeds komt?
(Hoe erg is het wel niet als je alleen nog maar bang bent. Zoals Lynne...)
Ik voel me nog steeds moeilijk over het afzeggen en tegelijk zit het me nu ook even erg dwars dat de mensen dichtbij me zo'n groot deel van wat er de afgelopen jaren is gebeurd niet weten.
Ik kan mijn ei niet kwijt over de dingen die ik nu moeilijk vind, ze kunnen het niet plaatsen.
Het is mijn eigen schuld, omdat ik het niet wil vertellen.
Maar het voelt ook alsof er geen ruimte is voor hoe het werkelijk met mij gaat.
En ik vind me ook een zeur, wil dan graag diegene zijn die de ander op dat moment liever voor zich gehad zou hebben. Fris en enthousiast ofzo.
Eigenlijk heb ik nog wel vaak dat ik dan probeer in te schatten wat de ander wil van mij en voel ik me mislukt als ik het niet ben.
Zoals mijn ex me dan duidelijk maakte, ik was heel vaak niet die vrouw die hij wilde zien. Het was voor hem nooit goed genoeg, eigenlijk vanaf het begin af aan al, en ik deed steeds harder mijn best.
Brengt me op iets waar ik ook wel iets over wil zeggen/vragen. Seks. Ik denk de laatste tijd wel steeds vaker aan seks, droom er zelfs over. Eerst moest ik er niet aan denken, alhoewel ik dan niet echt erge ervaringen heb, maar wel seks heb gehad tegen mijn eigenlijke zin in. Maar nooit uitgesproken dan, bedoel ik, ik zette me erover heen en deed het, zoals hij wilde of verwachtte.
(Het is maar een keer gebeurd dat ik echt nee heb gezegd en weg wilde bij hem uit die situatie)
Okee, weet niet waarom ik dit vertel, maar voor mij is het heel wat ineens dat ik er zo aan denk. En er is een man die ik ken, en ik wil niets met hem, kan ook niet, maar hij maakt wel dit bij me los, dat ik wel wil wegkruipen bij hem. En ik droom dan dat we vrijen.
Ontboezemingen...
Ik weet ook niet precies waar ik nou heen wil of wat mijn vraag is. Misschien dat ik me afvraag wanneer ik eens klaar ga zijn om echt weer iets mee te maken en dat ik stiekem toch ook wil dat ik straks ruimte heb voor een nieuwe man in mijn leven. Ben dan wel een stuk verder aan het komen.
Gaat toch wel de goede kant op.
Al heb ik dan de neiging om al die gedachten weer te overdenken, zal ik wel ooit weer eens gewoon spontaan worden
Thirz, hier is voor alles plek, ik durf zelf sowieso niet echt verder op het forum te schrijven, ben daar een beetje moeilijk mee, dus jullie zijn wel diegenen die als ik iets kwijt wil, het te lezen krijgen...
Maar het is wel een beetje dat al die verschillende onderwerpen naast elkaar komen te staan hier op het topic.
Maar je leert elkaar ook steeds beter kennen, en ik zou graag lezen wat er in je omgaat.
En je mag het altijd over de mail sturen als je dat liever doet natuurlijk
Je had vroeger niet de ruimte om jezelf te uiten, die boosheid zelfs te voelen...
Jij als kind, zo opgroeien, wat een grote invloed moet dit op je gehad hebben.
Ik herken er van, vooral dan uit de tijd met mijn ex, dat er geen ruimte was voor het uiten van mijn gevoelens.
Voelde me toen zo...waarom ziet hij me niet, ziet hij niet wie ik ben...hou van me...
Wanhopig op zoek naar die momenten dat ik me gezien voelde.
Ik hield tot op het laatst van mijn ex, ik wilde nog steeds dat hij me zag, ik had het opgegeven maar kon niet bij hem wegkomen. Was bang en stuk, maar hield van hem.
Maakt dat het dat je het allemaal zo anders ziet? Dat dat als eerste nog steeds komt?
(Hoe erg is het wel niet als je alleen nog maar bang bent. Zoals Lynne...)
Ik voel me nog steeds moeilijk over het afzeggen en tegelijk zit het me nu ook even erg dwars dat de mensen dichtbij me zo'n groot deel van wat er de afgelopen jaren is gebeurd niet weten.
Ik kan mijn ei niet kwijt over de dingen die ik nu moeilijk vind, ze kunnen het niet plaatsen.
Het is mijn eigen schuld, omdat ik het niet wil vertellen.
Maar het voelt ook alsof er geen ruimte is voor hoe het werkelijk met mij gaat.
En ik vind me ook een zeur, wil dan graag diegene zijn die de ander op dat moment liever voor zich gehad zou hebben. Fris en enthousiast ofzo.
Eigenlijk heb ik nog wel vaak dat ik dan probeer in te schatten wat de ander wil van mij en voel ik me mislukt als ik het niet ben.
Zoals mijn ex me dan duidelijk maakte, ik was heel vaak niet die vrouw die hij wilde zien. Het was voor hem nooit goed genoeg, eigenlijk vanaf het begin af aan al, en ik deed steeds harder mijn best.
Brengt me op iets waar ik ook wel iets over wil zeggen/vragen. Seks. Ik denk de laatste tijd wel steeds vaker aan seks, droom er zelfs over. Eerst moest ik er niet aan denken, alhoewel ik dan niet echt erge ervaringen heb, maar wel seks heb gehad tegen mijn eigenlijke zin in. Maar nooit uitgesproken dan, bedoel ik, ik zette me erover heen en deed het, zoals hij wilde of verwachtte.
(Het is maar een keer gebeurd dat ik echt nee heb gezegd en weg wilde bij hem uit die situatie)
Okee, weet niet waarom ik dit vertel, maar voor mij is het heel wat ineens dat ik er zo aan denk. En er is een man die ik ken, en ik wil niets met hem, kan ook niet, maar hij maakt wel dit bij me los, dat ik wel wil wegkruipen bij hem. En ik droom dan dat we vrijen.
Ontboezemingen...
Ik weet ook niet precies waar ik nou heen wil of wat mijn vraag is. Misschien dat ik me afvraag wanneer ik eens klaar ga zijn om echt weer iets mee te maken en dat ik stiekem toch ook wil dat ik straks ruimte heb voor een nieuwe man in mijn leven. Ben dan wel een stuk verder aan het komen.
Gaat toch wel de goede kant op.
Al heb ik dan de neiging om al die gedachten weer te overdenken, zal ik wel ooit weer eens gewoon spontaan worden
Thirz, hier is voor alles plek, ik durf zelf sowieso niet echt verder op het forum te schrijven, ben daar een beetje moeilijk mee, dus jullie zijn wel diegenen die als ik iets kwijt wil, het te lezen krijgen...
Maar het is wel een beetje dat al die verschillende onderwerpen naast elkaar komen te staan hier op het topic.
Maar je leert elkaar ook steeds beter kennen, en ik zou graag lezen wat er in je omgaat.
En je mag het altijd over de mail sturen als je dat liever doet natuurlijk
zondag 2 september 2007 om 22:56
Lieve Iseo, schaam je toch niet...
het is toch alleen maar positief dat je dat nu zo voelt? En goed en gezond dat je sex nu niet langer alleen maar associeert met hoe het toen ging? Een stap voorwaarts in je verwerkingsproces! Je leven wordt weer steeds meer van jou en ook je sexuele gevoelens worden weer steeds meer van jou. Dat is goed, alleen maar goed!
het is toch alleen maar positief dat je dat nu zo voelt? En goed en gezond dat je sex nu niet langer alleen maar associeert met hoe het toen ging? Een stap voorwaarts in je verwerkingsproces! Je leven wordt weer steeds meer van jou en ook je sexuele gevoelens worden weer steeds meer van jou. Dat is goed, alleen maar goed!
maandag 3 september 2007 om 01:59
Kan nog niet slapen.
Annemoon, dit tip van je.
Ik-ik-jij,
dat is natuurlijk echt vanuit jezelf spreken, dicht bij jezelf blijven.
En goed om jezelf te dwingen ook echt vanuit je eigen gevoel of waarneming te spréken.
Ik zou hier wel wat meer mee willen oefenen, ik voel me vaak schuldig. Ben ook wel degene die afspraken verzet of afzegt omdat als het zover is, ik helemaal niet weg lijk te komen van huis, me niet goed voel.
Blijf het wel lastig vinden om van te voren dingen af te spreken omdat je nooit weet hoe het op dat moment zelf gaat.
Nou met school ook, er wordt wel verwacht dat ik er gewoon ben. Dat is toch best pittig, maar ook goed om verder te komen. Anders blijf ik ook wel weer te makkelijk binnen.
Heb ook wel echt een opleiding gekozen waar ik heel veel dingen moet gaan doen die ik eng vind, veel ondernemen, activiteiten. Lekker dan, denk ik nu. Het leek een goed plan, maar dan moet ik het nu ook echt gaan doen
Zon, heb je een fijne dag gehad?
Jaschenca en Mylenevalerie
Eszi en Alyden, hoe is het met jullie?
Annemoon, dit tip van je.
Ik-ik-jij,
dat is natuurlijk echt vanuit jezelf spreken, dicht bij jezelf blijven.
En goed om jezelf te dwingen ook echt vanuit je eigen gevoel of waarneming te spréken.
Ik zou hier wel wat meer mee willen oefenen, ik voel me vaak schuldig. Ben ook wel degene die afspraken verzet of afzegt omdat als het zover is, ik helemaal niet weg lijk te komen van huis, me niet goed voel.
Blijf het wel lastig vinden om van te voren dingen af te spreken omdat je nooit weet hoe het op dat moment zelf gaat.
Nou met school ook, er wordt wel verwacht dat ik er gewoon ben. Dat is toch best pittig, maar ook goed om verder te komen. Anders blijf ik ook wel weer te makkelijk binnen.
Heb ook wel echt een opleiding gekozen waar ik heel veel dingen moet gaan doen die ik eng vind, veel ondernemen, activiteiten. Lekker dan, denk ik nu. Het leek een goed plan, maar dan moet ik het nu ook echt gaan doen
Zon, heb je een fijne dag gehad?
Jaschenca en Mylenevalerie
Eszi en Alyden, hoe is het met jullie?
maandag 3 september 2007 om 08:16
quote:Lemmy schreef op 02 september 2007 @ 22:47:
Lieve Nicole,
Als ik lees wat voor reacties je van je omgeving krijgt op het feit dat je hulp zoekt voor je zoon kan ik echt boos worden... (boosheid mag, hadden we besloten toch? )
Lekker makkelijk hoor, vanaf de zijlijn even bepalen dat hulpverlening niet nodig is en ondertussen jou ook nog een schuldgevoel bezorgen!
Feit is, dat het niet gaat zo, en dat iemand je moet helpen. Schijnbaar voelt niemand in je omgeving zich geroepen om daadwerkelijk te helpen - commentaar geven is natuurlijk niet echt behulpzaam zijn in dit geval - dus moet je ergens anders hulp vandaan krijgen, niet meer dan logisch, toch? Ik vind het alleen maar goed dat je dat doet, ik begrijp dat het moeilijk is, maar je doet het omdat je wilt dat je kinderen zich goed voelen en omdat jij de problemen de baas wilt zijn.
Liefs!
Hallo,
Lemmy, leuk zoals je het schrijft! Ja, boos worden mag; hoop dat ik dat ook nog een keer ga leren, word zelf niet zo snel boos (begrijp dat hier meer mensen daar last van hebben).
Hartstikke bedankt voor de steun, zo ervaar ik het echt!
Liefs,
Nicole
Lieve Nicole,
Als ik lees wat voor reacties je van je omgeving krijgt op het feit dat je hulp zoekt voor je zoon kan ik echt boos worden... (boosheid mag, hadden we besloten toch? )
Lekker makkelijk hoor, vanaf de zijlijn even bepalen dat hulpverlening niet nodig is en ondertussen jou ook nog een schuldgevoel bezorgen!
Feit is, dat het niet gaat zo, en dat iemand je moet helpen. Schijnbaar voelt niemand in je omgeving zich geroepen om daadwerkelijk te helpen - commentaar geven is natuurlijk niet echt behulpzaam zijn in dit geval - dus moet je ergens anders hulp vandaan krijgen, niet meer dan logisch, toch? Ik vind het alleen maar goed dat je dat doet, ik begrijp dat het moeilijk is, maar je doet het omdat je wilt dat je kinderen zich goed voelen en omdat jij de problemen de baas wilt zijn.
Liefs!
Hallo,
Lemmy, leuk zoals je het schrijft! Ja, boos worden mag; hoop dat ik dat ook nog een keer ga leren, word zelf niet zo snel boos (begrijp dat hier meer mensen daar last van hebben).
Hartstikke bedankt voor de steun, zo ervaar ik het echt!
Liefs,
Nicole
maandag 3 september 2007 om 08:20
quote:Iseo schreef op 02 september 2007 @ 23:27:
Dankje Lemmy
Iseo,, goed zoals Lemmy het omschreef. Ik heb gisteravond ook nog jouw berichtje gelezen, en het viel mij ook op hoe moeilijk je het blijkbaar hebt met je sexuele gevoelens.
Als je t.z.t. (of snel ) iemand leert kennen, zou het fijn zijn, als je ook op een andere manier sex zou kunnen hebben. Zelf vind ik het heel belangrijk in een relatie, terwijl het met mijn toenmalige man echt niet geweldig was.
Maar dat je na verloop van tijd die behoefte wel weer krijgt, lijkt me verder gezond; schaam je er niet voor!
Liefs,
Nicole
Dankje Lemmy
Iseo,, goed zoals Lemmy het omschreef. Ik heb gisteravond ook nog jouw berichtje gelezen, en het viel mij ook op hoe moeilijk je het blijkbaar hebt met je sexuele gevoelens.
Als je t.z.t. (of snel ) iemand leert kennen, zou het fijn zijn, als je ook op een andere manier sex zou kunnen hebben. Zelf vind ik het heel belangrijk in een relatie, terwijl het met mijn toenmalige man echt niet geweldig was.
Maar dat je na verloop van tijd die behoefte wel weer krijgt, lijkt me verder gezond; schaam je er niet voor!
Liefs,
Nicole
maandag 3 september 2007 om 08:31
maandag 3 september 2007 om 09:24
Lieve Iseo,
De periode waarin je nu zit is zeker niet de makkelijkste... het verwerken van alles wat er is gebeurd is nog volop gaande, je begint aan een heel nieuw en onbekend leven door je opleiding, en daarbij heb je nog in je eentje de verantwoordelijkheid voor je kind. Dat is best heel veel, soms misschien ook wel even té veel.
Toch hoop ik dat je het hebt kunnen opbrengen, dat je bent gegaan, dat je dit berichtje van mij vanavond pas leest en dat je dan kunt zeggen: 'goh, ik zag zo tegen vandaag op, maar achteraf is het me best meegevallen'... Want alleen door dingen aan te pakken, dingen te overwinnen, en te merken dat je best veel aankan - en te ervaren dat er ook veel mensen zijn die gewoon aardig en behulpzaam zijn, kom je erachter dat er wel degelijk een leven is na alles wat je hebt meegemaakt. Dat er dingen zijn waar je goed in bent, waar je plezier aan kunt beleven, plezier dat je kunt delen met anderen, zonder angst, wantrouwen en al die andere gevoelens in je achterhoofd. Dat er gewoon nog een toekomst is, met heel veel mogelijkheden.
Jouw leven is nog maar net begonnen, je bent nog zo jong, laat deze ontzettend nare ervaring die je hebt gehad je leven niet bepalen... hoe oneerlijk zou dat zijn?
Ik ben er van overtuigd dat je het kunt!
Ik wens je heel veel moed vandaag...
De periode waarin je nu zit is zeker niet de makkelijkste... het verwerken van alles wat er is gebeurd is nog volop gaande, je begint aan een heel nieuw en onbekend leven door je opleiding, en daarbij heb je nog in je eentje de verantwoordelijkheid voor je kind. Dat is best heel veel, soms misschien ook wel even té veel.
Toch hoop ik dat je het hebt kunnen opbrengen, dat je bent gegaan, dat je dit berichtje van mij vanavond pas leest en dat je dan kunt zeggen: 'goh, ik zag zo tegen vandaag op, maar achteraf is het me best meegevallen'... Want alleen door dingen aan te pakken, dingen te overwinnen, en te merken dat je best veel aankan - en te ervaren dat er ook veel mensen zijn die gewoon aardig en behulpzaam zijn, kom je erachter dat er wel degelijk een leven is na alles wat je hebt meegemaakt. Dat er dingen zijn waar je goed in bent, waar je plezier aan kunt beleven, plezier dat je kunt delen met anderen, zonder angst, wantrouwen en al die andere gevoelens in je achterhoofd. Dat er gewoon nog een toekomst is, met heel veel mogelijkheden.
Jouw leven is nog maar net begonnen, je bent nog zo jong, laat deze ontzettend nare ervaring die je hebt gehad je leven niet bepalen... hoe oneerlijk zou dat zijn?
Ik ben er van overtuigd dat je het kunt!
Ik wens je heel veel moed vandaag...
