Relaties
alle pijlers
ouders
donderdag 4 februari 2010 om 11:59
Hoi,
Ik ben een volwassen vent die soms z'n ups en z'n downs heeft waarmee hij moet kunnen omgaan. Geen probleem, sta ook positief in het leven en medelijden is het laatste waar ik op zit te wachten.
De laatste tijd zit het even niet mee: sinds 1 januari heeft m'n werkgever me het bedrijf uit gereorganiseerd en is vorige week m'n relatie geëindigd. Op zich best heftige zaken waar je soms over praat. Ik kom af en toe bij m'n ouders en eigenlijk wil ik ze niet teveel inkijk geven in m'n prive'leven, maar ze zijn zelf redelijk nieuwsgierig van aard en voor ik het weet gaan de gesprekken dus over m'n prive'leven. Het enige gevoel wat ik dan overhou is: het is jouw schuld en jij doet niet wat wij zeggen!
Gisteravond at ik een hapje mee en ineens ging m'n vader in de aanval. Ik moest dit en ik moest dat. Als ik nou nog een keer iets zou bespreken wat niet postief is dan werd ik het huis uitgeschopt.
Voor mij is dit de grens en ik wens niet meer bij hun thuis te komen. Met m'n moeder heb ik goede band, maar zij kan m'n vader ook niet aan. Al diverse malen gedreigd om te scheiden, maar kan dit praktisch niet aan.
Wanneer ze mij wil zien, kan ze me thuis bezoeken of ergens anders dan waar m'n vader is.
Ik vraag me af of er meer mensen zijn die op deze voet met zijn of haar ouders omgaat.
Ik ben een volwassen vent die soms z'n ups en z'n downs heeft waarmee hij moet kunnen omgaan. Geen probleem, sta ook positief in het leven en medelijden is het laatste waar ik op zit te wachten.
De laatste tijd zit het even niet mee: sinds 1 januari heeft m'n werkgever me het bedrijf uit gereorganiseerd en is vorige week m'n relatie geëindigd. Op zich best heftige zaken waar je soms over praat. Ik kom af en toe bij m'n ouders en eigenlijk wil ik ze niet teveel inkijk geven in m'n prive'leven, maar ze zijn zelf redelijk nieuwsgierig van aard en voor ik het weet gaan de gesprekken dus over m'n prive'leven. Het enige gevoel wat ik dan overhou is: het is jouw schuld en jij doet niet wat wij zeggen!
Gisteravond at ik een hapje mee en ineens ging m'n vader in de aanval. Ik moest dit en ik moest dat. Als ik nou nog een keer iets zou bespreken wat niet postief is dan werd ik het huis uitgeschopt.
Voor mij is dit de grens en ik wens niet meer bij hun thuis te komen. Met m'n moeder heb ik goede band, maar zij kan m'n vader ook niet aan. Al diverse malen gedreigd om te scheiden, maar kan dit praktisch niet aan.
Wanneer ze mij wil zien, kan ze me thuis bezoeken of ergens anders dan waar m'n vader is.
Ik vraag me af of er meer mensen zijn die op deze voet met zijn of haar ouders omgaat.
donderdag 4 februari 2010 om 12:08
Mijn vader lijkt op jouw vader in zijn gedrag naar mijn broer.
Jij lost het echter beter op. Mijn broer gaat alleen maar enorm z'n best doen om aan vaders eisen te voldoen.
Wat ik doe, is over koetjes en kalfjes praten met m'n vader, maar nooit over zaken waar ik echt mee zit. Daar kan hij niet tegen en hij reageert zoals je beschrijft.
Hij reageert niet zo omdat hij een hekel aan me heeft, maar hij kan er gewoon niet tegen als het niet goed met me gaat. Wil alleen positief nieuws horen.
Jij lost het echter beter op. Mijn broer gaat alleen maar enorm z'n best doen om aan vaders eisen te voldoen.
Wat ik doe, is over koetjes en kalfjes praten met m'n vader, maar nooit over zaken waar ik echt mee zit. Daar kan hij niet tegen en hij reageert zoals je beschrijft.
Hij reageert niet zo omdat hij een hekel aan me heeft, maar hij kan er gewoon niet tegen als het niet goed met me gaat. Wil alleen positief nieuws horen.
donderdag 4 februari 2010 om 12:14
@datweetjewel,
mocht jij vroeger ook nooit ziek zijn?
Van de week nog zij m'n vader trots: "AE was vroeger nooit ziek als kind". (yeah, right. ik heb ook de mazelen, de bof, de griep etc. gehad)
Hij wil geen negativiteit zien van/bij zijn kinderen. Ik heb het idee dat jouw vader hetzelfde is. Maar kan ook projectie zijn hoor.
mocht jij vroeger ook nooit ziek zijn?
Van de week nog zij m'n vader trots: "AE was vroeger nooit ziek als kind". (yeah, right. ik heb ook de mazelen, de bof, de griep etc. gehad)
Hij wil geen negativiteit zien van/bij zijn kinderen. Ik heb het idee dat jouw vader hetzelfde is. Maar kan ook projectie zijn hoor.
donderdag 4 februari 2010 om 12:17
Vind het goed dat je je grenzen aangeeft.Als je vader andere verwachtingen van je heeft,dan is dat een probleem van hem.Herken er wel wat in van mijn eigen vader.Als het goed met me gaat,pronkt hij hier mee bij iedereen die het maar horen wil.Maar als het minder gaat,kan hij het niet handelen...word boos,gaat dominant lopen doen,je moet gewoon dit en dat..Maar intussen hoef ik ook geen spontane hulp te verwachten,moet er dan echt om vragen.Naja,weet intussen hoe het werkt bij hem en kan er wel mee omgaan.Zegt meer over zijn onvermogen...
donderdag 4 februari 2010 om 12:25
quote:absoluteEinstein schreef op 04 februari 2010 @ 12:14:
@datweetjewel,
mocht jij vroeger ook nooit ziek zijn?
Van de week nog zij m'n vader trots: "AE was vroeger nooit ziek als kind". (yeah, right. ik heb ook de mazelen, de bof, de griep etc. gehad)
Hij wil geen negativiteit zien van/bij zijn kinderen. Ik heb het idee dat jouw vader hetzelfde is. Maar kan ook projectie zijn hoor.
Hoi absoluteEinstein, jouw verhaal klinkt heel bekend. Hij kan er niet tegen en wil het uit z'n leven bannen. Ik kan hem heel goed buiten m'n leven houden, maar m'n moeder vraagt altijd naar hoe zaken gaan: vriendin, werk, vrienden etc. Haar kan ik niet gaan zitten negeren en dan komt het hem ook te oren. Gisteren probeerde ie eerst een normaal gesprek op te starten en ineens gooit hij er allerlei negatieve aannames tegenaan en flink zout in de wonde.
Ik mocht me nooit ziek melden als ik niet doodziek in bed zou liggen. Heb als kind/puber heel lang wenselijk gedrag vertoond. Helaas zie ik daar nog teveel resultaten van terug. Nu ben ik er klaar mee. Kan heel goed voor mezelf denken. Daar heb ik meer resultaten mee behaald dan wenselijk gedrag te vertonen.
@datweetjewel,
mocht jij vroeger ook nooit ziek zijn?
Van de week nog zij m'n vader trots: "AE was vroeger nooit ziek als kind". (yeah, right. ik heb ook de mazelen, de bof, de griep etc. gehad)
Hij wil geen negativiteit zien van/bij zijn kinderen. Ik heb het idee dat jouw vader hetzelfde is. Maar kan ook projectie zijn hoor.
Hoi absoluteEinstein, jouw verhaal klinkt heel bekend. Hij kan er niet tegen en wil het uit z'n leven bannen. Ik kan hem heel goed buiten m'n leven houden, maar m'n moeder vraagt altijd naar hoe zaken gaan: vriendin, werk, vrienden etc. Haar kan ik niet gaan zitten negeren en dan komt het hem ook te oren. Gisteren probeerde ie eerst een normaal gesprek op te starten en ineens gooit hij er allerlei negatieve aannames tegenaan en flink zout in de wonde.
Ik mocht me nooit ziek melden als ik niet doodziek in bed zou liggen. Heb als kind/puber heel lang wenselijk gedrag vertoond. Helaas zie ik daar nog teveel resultaten van terug. Nu ben ik er klaar mee. Kan heel goed voor mezelf denken. Daar heb ik meer resultaten mee behaald dan wenselijk gedrag te vertonen.
donderdag 4 februari 2010 om 12:36
Datweetjewel,
Ja, dat wenselijke gedrag ben ik nog maar een paar jaar geleden mee opgehouden. (ben 37, triest, nietwaar?)
Dat van je moeder herken ik ook. Die zegt dan, je vertelt nooit wat. Nee, nogal wiedus, ben daar gek.
Als ik thuis zeg dat ik ergens mee zit, krijg ik de hele strontkar over me heen. Inderdaad, inclusief negatieve aannames over wat ik allemaal verkeerd heb gedaan om in deze situatie te komen.
Ook worden negatieve zaken veel groter gemaakt dan ze zijn.
Is dat bij jou ook zo? Natuurlijk geen baan en relatie over is heel vervelend. Maar m'n vader zou reageren als of het het einde van de wereld is. Ik nooit meer een baan of relatie zou krijgen. En dat hèm dat allemaal moet overkomen.
Waar heeft hij dit allemaal aan verdiend?
Ja, dat wenselijke gedrag ben ik nog maar een paar jaar geleden mee opgehouden. (ben 37, triest, nietwaar?)
Dat van je moeder herken ik ook. Die zegt dan, je vertelt nooit wat. Nee, nogal wiedus, ben daar gek.
Als ik thuis zeg dat ik ergens mee zit, krijg ik de hele strontkar over me heen. Inderdaad, inclusief negatieve aannames over wat ik allemaal verkeerd heb gedaan om in deze situatie te komen.
Ook worden negatieve zaken veel groter gemaakt dan ze zijn.
Is dat bij jou ook zo? Natuurlijk geen baan en relatie over is heel vervelend. Maar m'n vader zou reageren als of het het einde van de wereld is. Ik nooit meer een baan of relatie zou krijgen. En dat hèm dat allemaal moet overkomen.
Waar heeft hij dit allemaal aan verdiend?
donderdag 4 februari 2010 om 12:46
quote:absoluteEinstein schreef op 04 februari 2010 @ 12:14:
@datweetjewel,
mocht jij vroeger ook nooit ziek zijn?
Van de week nog zij m'n vader trots: "AE was vroeger nooit ziek als kind". (yeah, right. ik heb ook de mazelen, de bof, de griep etc. gehad)
Hij wil geen negativiteit zien van/bij zijn kinderen. Ik heb het idee dat jouw vader hetzelfde is. Maar kan ook projectie zijn hoor.
Heel herkenbaar, mijn moeder heeft dat ook. Alle negatieve dingen in mijn leven worden ofwel genegeerd (want zijn niet gebeurd) of zijn mijn eigen schuld (want ik ben zo onhandig).
Wat doe je eraan? Niets vertellen, dat is het enige dat hier helpt. Ik kom nog steeds zo af en toe bij mijn ouders thuis, maar houd het contact zo oppervlakkig mogelijk. Zo heb ik wel een familieband, maar niet de drama's. Het blijft overigens lastig, want soms ontglipt me wel eens wat, maar ik maak het mijn missie om zo zen mogelijk met kritiek om te gaan; ik hou mijn reacties zo neutraal dat ik eigenlijk niks zeg. Niet heel leuk, wel heel praktisch
@datweetjewel,
mocht jij vroeger ook nooit ziek zijn?
Van de week nog zij m'n vader trots: "AE was vroeger nooit ziek als kind". (yeah, right. ik heb ook de mazelen, de bof, de griep etc. gehad)
Hij wil geen negativiteit zien van/bij zijn kinderen. Ik heb het idee dat jouw vader hetzelfde is. Maar kan ook projectie zijn hoor.
Heel herkenbaar, mijn moeder heeft dat ook. Alle negatieve dingen in mijn leven worden ofwel genegeerd (want zijn niet gebeurd) of zijn mijn eigen schuld (want ik ben zo onhandig).
Wat doe je eraan? Niets vertellen, dat is het enige dat hier helpt. Ik kom nog steeds zo af en toe bij mijn ouders thuis, maar houd het contact zo oppervlakkig mogelijk. Zo heb ik wel een familieband, maar niet de drama's. Het blijft overigens lastig, want soms ontglipt me wel eens wat, maar ik maak het mijn missie om zo zen mogelijk met kritiek om te gaan; ik hou mijn reacties zo neutraal dat ik eigenlijk niks zeg. Niet heel leuk, wel heel praktisch
donderdag 4 februari 2010 om 13:07
Hoi Datweetjewel, wat een kutperiode voor je! En wat vreselijk jammer en naar voor je, dat je ouders (of dus vooralje vader) daar neit mee om kunnen gaan.
je schrijft dat je je ouders niet al te veel inkijk in je privéleven wilt geven, maar het vertellen dat je je baan kwijt bent en dat je relatie afgelopen is, lijken me toch de normaalste dingen om met je ouders te delen. En dat je daar dan een paar weken (op zijn minst...!!) van slag van bent... volgens mij zou je dan juist van je ouders steun moeten krijgen.
Ik kan je niet echt goede tips geven, maar denk dat het heel goed is dat je je voor jezelf een grens hebt getrokken, juist nu je al genoeg aan je hoofd hebt. Sterkte er mee.
je schrijft dat je je ouders niet al te veel inkijk in je privéleven wilt geven, maar het vertellen dat je je baan kwijt bent en dat je relatie afgelopen is, lijken me toch de normaalste dingen om met je ouders te delen. En dat je daar dan een paar weken (op zijn minst...!!) van slag van bent... volgens mij zou je dan juist van je ouders steun moeten krijgen.
Ik kan je niet echt goede tips geven, maar denk dat het heel goed is dat je je voor jezelf een grens hebt getrokken, juist nu je al genoeg aan je hoofd hebt. Sterkte er mee.
donderdag 4 februari 2010 om 13:09
Hmmmm lees herkenbare dingen.
Mijn moeder kan ook niets negatiefs over mij horen want dat is zo zielig voor haar. Had ik een keer een kater dan moest ik oppassen voor m'n lever want alcoholisme zit in de familie. Een keer mot met een vriendin dan was die vriendin sowieso raar en haar ouders ook. Ruzie met m'n vriend op moederdag was (tot huilens toe) zo erg voor haar want vriend ging niet mee eten. En zo kan ik nog wel even doorgaan.....
Erg vermoeiend en het resultaat is dat ik de laatste 10 jaar al gewoon niks meer vertel en over (haar) koetjes en kalfjes praat. Heel jammer.....had liever een moeder gehad waar je lekker je ei bij kwijt kan zonder waarde oordeel of een sterke mening of zelfmedelijden. Maar je verandert je ouder niet meer, alleen hoe je er zelf mee omgaat. Succes in ieder geval.
Mijn moeder kan ook niets negatiefs over mij horen want dat is zo zielig voor haar. Had ik een keer een kater dan moest ik oppassen voor m'n lever want alcoholisme zit in de familie. Een keer mot met een vriendin dan was die vriendin sowieso raar en haar ouders ook. Ruzie met m'n vriend op moederdag was (tot huilens toe) zo erg voor haar want vriend ging niet mee eten. En zo kan ik nog wel even doorgaan.....
Erg vermoeiend en het resultaat is dat ik de laatste 10 jaar al gewoon niks meer vertel en over (haar) koetjes en kalfjes praat. Heel jammer.....had liever een moeder gehad waar je lekker je ei bij kwijt kan zonder waarde oordeel of een sterke mening of zelfmedelijden. Maar je verandert je ouder niet meer, alleen hoe je er zelf mee omgaat. Succes in ieder geval.
donderdag 4 februari 2010 om 13:35
Onze ouders kijken anders naar ons. Ze zien ons als een onderdeel van zichzelf. Als het met ons niet goed gaat, gaat het met hen niet goed. Kritiek op kinderen zien ze, mijn ouders i.i.g., als zelfkritiek. Als iemand anders met problemen aan zou komen zou het niet in hun hoofd opkomen om zo te reageren.
Sterker nog, ik heb m'n vader wel eens boos zien worden op iemand omdat die op dezelfde manier met zijn kinderen om ging als hij met ons. Maar van zichzelf ziet hij het niet.
Gaat ook niet veranderen.
Maar hij houdt wel van me. Tegenover anderen zou hij mij nooit afvallen.
Sterker nog, ik heb m'n vader wel eens boos zien worden op iemand omdat die op dezelfde manier met zijn kinderen om ging als hij met ons. Maar van zichzelf ziet hij het niet.
Gaat ook niet veranderen.
Maar hij houdt wel van me. Tegenover anderen zou hij mij nooit afvallen.
donderdag 4 februari 2010 om 15:56
quote:absoluteEinstein schreef op 04 februari 2010 @ 13:35:
Onze ouders kijken anders naar ons. Ze zien ons als een onderdeel van zichzelf. Als het met ons niet goed gaat, gaat het met hen niet goed. Kritiek op kinderen zien ze, mijn ouders i.i.g., als zelfkritiek. Als iemand anders met problemen aan zou komen zou het niet in hun hoofd opkomen om zo te reageren.
Sterker nog, ik heb m'n vader wel eens boos zien worden op iemand omdat die op dezelfde manier met zijn kinderen om ging als hij met ons. Maar van zichzelf ziet hij het niet.
Gaat ook niet veranderen.
Maar hij houdt wel van me. Tegenover anderen zou hij mij nooit afvallen.
Hoi, ik lees allemaal herkenbare verhalen. Wat is een band met je vader als het alleen over koetjes en kalfjes gaat, je nooit iets terugkrijgt van steun en alleen maar kloteriger gaat voelen na een bezoek. Nou dan heb ik liever de liefde van een vreemde. Dit stinkt naar een overschot aan eigen liefde en kinderen heb je alleen maar voor de sier.
Met m'n moeder heb ik een goede band, maar ze wordt volledig gedomineerd. Haar wil ik nog graag zien, maar ze komt maar naar mij toe. Ik zet geen voet meer over de drempel. Ergens een ei planten is geen vrijbrief voor een volledige dominatie over een persoon.
Onze ouders kijken anders naar ons. Ze zien ons als een onderdeel van zichzelf. Als het met ons niet goed gaat, gaat het met hen niet goed. Kritiek op kinderen zien ze, mijn ouders i.i.g., als zelfkritiek. Als iemand anders met problemen aan zou komen zou het niet in hun hoofd opkomen om zo te reageren.
Sterker nog, ik heb m'n vader wel eens boos zien worden op iemand omdat die op dezelfde manier met zijn kinderen om ging als hij met ons. Maar van zichzelf ziet hij het niet.
Gaat ook niet veranderen.
Maar hij houdt wel van me. Tegenover anderen zou hij mij nooit afvallen.
Hoi, ik lees allemaal herkenbare verhalen. Wat is een band met je vader als het alleen over koetjes en kalfjes gaat, je nooit iets terugkrijgt van steun en alleen maar kloteriger gaat voelen na een bezoek. Nou dan heb ik liever de liefde van een vreemde. Dit stinkt naar een overschot aan eigen liefde en kinderen heb je alleen maar voor de sier.
Met m'n moeder heb ik een goede band, maar ze wordt volledig gedomineerd. Haar wil ik nog graag zien, maar ze komt maar naar mij toe. Ik zet geen voet meer over de drempel. Ergens een ei planten is geen vrijbrief voor een volledige dominatie over een persoon.
donderdag 4 februari 2010 om 16:11
Ik denk dat je een goede beslissing hebt genomen, datweetjewel. Het is gewoon irritant en rot als je ouders (vader) alleen maar kritiek kan hebben, terwijl je nu juist even de veilige thuishaven kan gebruiken. Goed dat je je grens aangeeft. Ik heb ook geen makkelijke ouders. Vooral moeder is in mijn geval nog wel eens moeilijk: dominant, ongevraagd haar meing over iets geven en erg met de buitenwereld bezig. Ik wil die bemoeienissen niet in mijn leven, behalve als ik er zelf om vraag (maar dat raadt je al: doe ik dus nooit). Ik heb 1 remedie gevonden: poot stijf houden bij dingen die ik niet wil vertellen of wil doen (bijvoorbeeld op bezoek komen), omdanks alle verwijten, manipulaties en boosheid van haar kant.
Ik vind het soms erg jammer, dat het zo moet gaan. En voel me wel eens de moeder en zij als jengelende peuter (IK WIL, IK WIL!). Maar helaas, ik ben nu ruim volwassen en heb soms een eigen programma in te vullen in mijn leven.
Ik vind het soms erg jammer, dat het zo moet gaan. En voel me wel eens de moeder en zij als jengelende peuter (IK WIL, IK WIL!). Maar helaas, ik ben nu ruim volwassen en heb soms een eigen programma in te vullen in mijn leven.
Only dead fish go with the flow
donderdag 4 februari 2010 om 16:15
Mijn vader kan dat ook goed,hij vraagt je wat,je begint te antwoorden en hij kletst er al weer over heen.Zo f*cking iiritant!
Heb dan echt de neiging om te roepen;vraag het me dan niet!
Maar ja,de lieve vrede..zucht.Dus in die zin voel ik ook niet een sterke band,zolang het alleen maar over oppervlakkige dingen kan gaan. En er voor serieuzere onderwerpen (matters of the heart) geen plek is..Ik denk dat mijn vader zichzelf hier geen raad mee weet,niet weet hoe hij dat emotioneel moet handelen.Dus misschien is het meer een kwestie van onvermogen dan onwil.Zie dat ook niet meer veranderen op zijn leeftijd. Dus kan me er druk om blijven maken en aan ergeren,maar kies dan toch voor accepteren dat hij zo is.Jammer,maar geeft me wel meer rust op die manier.Ga er nu heen met de verwachting gewoon over die koetjes en kalfjes te praten,bespaart een hoop teleurstelling en ergernis...
Heb dan echt de neiging om te roepen;vraag het me dan niet!
Maar ja,de lieve vrede..zucht.Dus in die zin voel ik ook niet een sterke band,zolang het alleen maar over oppervlakkige dingen kan gaan. En er voor serieuzere onderwerpen (matters of the heart) geen plek is..Ik denk dat mijn vader zichzelf hier geen raad mee weet,niet weet hoe hij dat emotioneel moet handelen.Dus misschien is het meer een kwestie van onvermogen dan onwil.Zie dat ook niet meer veranderen op zijn leeftijd. Dus kan me er druk om blijven maken en aan ergeren,maar kies dan toch voor accepteren dat hij zo is.Jammer,maar geeft me wel meer rust op die manier.Ga er nu heen met de verwachting gewoon over die koetjes en kalfjes te praten,bespaart een hoop teleurstelling en ergernis...
donderdag 4 februari 2010 om 16:27
Met praten over ditjes en datjes zit ik nog geen half uur bij m'n ouders. Ik kan nl niet over hun ditjes en datjes praten omdat we een totaal verschillend leven hebben. Zij maken verder niets mee en zijn erg benieuwd wat er in mijn leven gebeurt. Ze hoeven maar namen te noemen en dan komt er wel een verhaal. Moet ik dan bij elke vraag zeggen: wil ik het niet over hebben. Onze visie over het leven is zo verschillend dat het een loopgraafrelatie wordt. Zolang je je kop niet laat zien kan er niets gebeuren.
Ik kan het niet meer, ben er klaar mee.
Ik kan het niet meer, ben er klaar mee.
donderdag 4 februari 2010 om 16:58
donderdag 4 februari 2010 om 17:46
vrijdag 5 februari 2010 om 10:41
Een pauze is misschien wel het beste. Ik zeg ook nooit nooit en ieder mens kan ten goede veranderen. Al is zijn hele familie met dezelfde sop overgoten hebben die ook vele kinderen weggejaagd door hun dominante opstelling. Sommigen zien hun kinderen gewoon helemaal niet meer.
Mijn moeder is vrij om hier te komen en dat doet ze gelukkig ook.
Mijn moeder is vrij om hier te komen en dat doet ze gelukkig ook.
vrijdag 5 februari 2010 om 10:44
quote:absoluteEinstein schreef op 04 februari 2010 @ 17:46:
[...]
Snap ik, heb ik ook gehad.
Maar toen overleden de ouders van een vriendin van me. Toen dacht ik, ik heb ze nog.
Maar misschien is een pauze wel goed. Gaat je vader zich ook realiseren dat hij je mist.Misschien een vreselijke gedachte, maar het denken daaraan voelt geen gemis. Voor missen moet je wel liefde hebben gevoeld. Als iemand alleen maar vol met kritiek zit en er geen warmte vanaf komt, kan je net zo goed van een lege verpakking houden. Af en toe sta ik ook met tranen bij de vuilcontainer
[...]
Snap ik, heb ik ook gehad.
Maar toen overleden de ouders van een vriendin van me. Toen dacht ik, ik heb ze nog.
Maar misschien is een pauze wel goed. Gaat je vader zich ook realiseren dat hij je mist.Misschien een vreselijke gedachte, maar het denken daaraan voelt geen gemis. Voor missen moet je wel liefde hebben gevoeld. Als iemand alleen maar vol met kritiek zit en er geen warmte vanaf komt, kan je net zo goed van een lege verpakking houden. Af en toe sta ik ook met tranen bij de vuilcontainer
vrijdag 5 februari 2010 om 10:56
quote:mirre67 schreef op 04 februari 2010 @ 16:15:
Maar ja,de lieve vrede..zucht.Dus in die zin voel ik ook niet een sterke band,zolang het alleen maar over oppervlakkige dingen kan gaan. En er voor serieuzere onderwerpen (matters of the heart) geen plek is..Ik denk dat mijn vader zichzelf hier geen raad mee weet,niet weet hoe hij dat emotioneel moet handelen.Dus misschien is het meer een kwestie van onvermogen dan onwil.Zie dat ook niet meer veranderen op zijn leeftijd. Dus kan me er druk om blijven maken en aan ergeren,maar kies dan toch voor accepteren dat hij zo is.Jammer,maar geeft me wel meer rust op die manier.Ga er nu heen met de verwachting gewoon over die koetjes en kalfjes te praten,bespaart een hoop teleurstelling en ergernis...
Als ik dit lees zie ik mijn vader voor me. Exact hetzelfde. Kan niet praten over gevoelsdingen en het is dus alleen maar oppervlakkig. Alleen kan ik dat niet accepteren. Ik verwacht wel meer van mijn vader.
Net als datweetjewel denk ik nu: 'Wat is een band met je vader als het alleen over koetjes en kalfjes gaat, je nooit iets terugkrijgt van steun en alleen maar kloteriger gaat voelen na een bezoek'.
Ik zit nu sinds anderhalf jaar door allerlei omstandigheden in de ziektewet. Het is een heel psychisch gebeuren zeg maar.
Sinds een maand gaat het weer een heel stuk beter en ben ik deze week weer begonnen met werken.
Mijn vader belt en vertelt over zichzelf. Aan het eind van het gesprek wil hij afbreken (als hij niet vraagt hoe het met mij gaat, vertel ik het zelf wel), dus gooi ik er nog even in dat het met mij de laatste weken de goede kant op gaat en dat ook mijn man zich weer een stuk beter voelde (zit ook sinds twee maanden parttime in de ziektewet, zelfde klachten).
Zijn antwoord: 'Hoezo? Waren jullie ziek dan?'
Dat was voor mij wel een duidelijk teken dat er qua betrokkenheid weinig te verwachten valt.
Ook ik zal hem niet gaan missen als ik hem een tijd niet zie, het zou een hoop vervelende gevoelens schelen. Dingen moeten wel van twee kanten komen, anders kost het veel te veel energie.
Maar ja,de lieve vrede..zucht.Dus in die zin voel ik ook niet een sterke band,zolang het alleen maar over oppervlakkige dingen kan gaan. En er voor serieuzere onderwerpen (matters of the heart) geen plek is..Ik denk dat mijn vader zichzelf hier geen raad mee weet,niet weet hoe hij dat emotioneel moet handelen.Dus misschien is het meer een kwestie van onvermogen dan onwil.Zie dat ook niet meer veranderen op zijn leeftijd. Dus kan me er druk om blijven maken en aan ergeren,maar kies dan toch voor accepteren dat hij zo is.Jammer,maar geeft me wel meer rust op die manier.Ga er nu heen met de verwachting gewoon over die koetjes en kalfjes te praten,bespaart een hoop teleurstelling en ergernis...
Als ik dit lees zie ik mijn vader voor me. Exact hetzelfde. Kan niet praten over gevoelsdingen en het is dus alleen maar oppervlakkig. Alleen kan ik dat niet accepteren. Ik verwacht wel meer van mijn vader.
Net als datweetjewel denk ik nu: 'Wat is een band met je vader als het alleen over koetjes en kalfjes gaat, je nooit iets terugkrijgt van steun en alleen maar kloteriger gaat voelen na een bezoek'.
Ik zit nu sinds anderhalf jaar door allerlei omstandigheden in de ziektewet. Het is een heel psychisch gebeuren zeg maar.
Sinds een maand gaat het weer een heel stuk beter en ben ik deze week weer begonnen met werken.
Mijn vader belt en vertelt over zichzelf. Aan het eind van het gesprek wil hij afbreken (als hij niet vraagt hoe het met mij gaat, vertel ik het zelf wel), dus gooi ik er nog even in dat het met mij de laatste weken de goede kant op gaat en dat ook mijn man zich weer een stuk beter voelde (zit ook sinds twee maanden parttime in de ziektewet, zelfde klachten).
Zijn antwoord: 'Hoezo? Waren jullie ziek dan?'
Dat was voor mij wel een duidelijk teken dat er qua betrokkenheid weinig te verwachten valt.
Ook ik zal hem niet gaan missen als ik hem een tijd niet zie, het zou een hoop vervelende gevoelens schelen. Dingen moeten wel van twee kanten komen, anders kost het veel te veel energie.
vrijdag 5 februari 2010 om 11:07
Ik ben altijd bang dat ik net zo egocentrisch wordt als m'n vader.
Gelukkig heb ik geen kinderen, denk ik dan maar.
Overigens is m'n vader egocentrisch, niet egoïstisch.
Maar net als jouw vader Lein77, weet de mijne ook totaal niet wat er met mij aan de hand is. Pas als het hem ook aan gaat, onthoudt hij het. Pas toen m'n vader zelf huidkanker had, kwam pas binnen dat ik 12 jaar geleden ook huidkanker heb gehad.
Hij vroeg, "hoe komt het dat je er zo veel van af weet?". Tsja, omdat ik het ook heb gehad. Maar dat was hij compleet vergeten.
Gelukkig heb ik geen kinderen, denk ik dan maar.
Overigens is m'n vader egocentrisch, niet egoïstisch.
Maar net als jouw vader Lein77, weet de mijne ook totaal niet wat er met mij aan de hand is. Pas als het hem ook aan gaat, onthoudt hij het. Pas toen m'n vader zelf huidkanker had, kwam pas binnen dat ik 12 jaar geleden ook huidkanker heb gehad.
Hij vroeg, "hoe komt het dat je er zo veel van af weet?". Tsja, omdat ik het ook heb gehad. Maar dat was hij compleet vergeten.
vrijdag 5 februari 2010 om 13:23
quote:absoluteEinstein schreef op 05 februari 2010 @ 11:07:
Ik ben altijd bang dat ik net zo egocentrisch wordt als m'n vader.
Gelukkig heb ik geen kinderen, denk ik dan maar.
Ik ben daar ook altijd bang voor, ook omdat mijn vaders moeder net zo was als hij zelf en hij altijd riep dat hij nooit zo zou worden en zie hem nu...
Ik heb wel kinderen en mag toch hopen dat ik het echt anders ga doen. Heb mijn man al geïnstrueerd mij te corrigeren als ik op mijn vader ga lijken.
Hij lijkt zoveel op zijn moeder dat hij zelfs zijn lievelingetje heeft. Zijn broer kon bij haar geen kwaad doen, hoe hard mijn vader voor haar liep en hoe bot mijn oom tegen haar was.
Zo zit het ook met mijn zus. Ik werd ook altijd met haar vergeleken. Gelukkig ben ik absoluut niet jaloers aangelegd en zijn mijn zus en ik dikke vriendjes.
quote:
Overigens is m'n vader egocentrisch, niet egoïstisch.
Maar net als jouw vader Lein77, weet de mijne ook totaal niet wat er met mij aan de hand is. Pas als het hem ook aan gaat, onthoudt hij het. Pas toen m'n vader zelf huidkanker had, kwam pas binnen dat ik 12 jaar geleden ook huidkanker heb gehad.
Hij vroeg, "hoe komt het dat je er zo veel van af weet?". Tsja, omdat ik het ook heb gehad. Maar dat was hij compleet vergeten.Maar dit doet mij dus pijn, jou niet? Dat hij zo weinig betrokken is dat hij zoiets cruciaals vergeet. Alsof het hem niet interesseert, alsof IK hem niet interesseer.
Ik ben altijd bang dat ik net zo egocentrisch wordt als m'n vader.
Gelukkig heb ik geen kinderen, denk ik dan maar.
Ik ben daar ook altijd bang voor, ook omdat mijn vaders moeder net zo was als hij zelf en hij altijd riep dat hij nooit zo zou worden en zie hem nu...
Ik heb wel kinderen en mag toch hopen dat ik het echt anders ga doen. Heb mijn man al geïnstrueerd mij te corrigeren als ik op mijn vader ga lijken.
Hij lijkt zoveel op zijn moeder dat hij zelfs zijn lievelingetje heeft. Zijn broer kon bij haar geen kwaad doen, hoe hard mijn vader voor haar liep en hoe bot mijn oom tegen haar was.
Zo zit het ook met mijn zus. Ik werd ook altijd met haar vergeleken. Gelukkig ben ik absoluut niet jaloers aangelegd en zijn mijn zus en ik dikke vriendjes.
quote:
Overigens is m'n vader egocentrisch, niet egoïstisch.
Maar net als jouw vader Lein77, weet de mijne ook totaal niet wat er met mij aan de hand is. Pas als het hem ook aan gaat, onthoudt hij het. Pas toen m'n vader zelf huidkanker had, kwam pas binnen dat ik 12 jaar geleden ook huidkanker heb gehad.
Hij vroeg, "hoe komt het dat je er zo veel van af weet?". Tsja, omdat ik het ook heb gehad. Maar dat was hij compleet vergeten.Maar dit doet mij dus pijn, jou niet? Dat hij zo weinig betrokken is dat hij zoiets cruciaals vergeet. Alsof het hem niet interesseert, alsof IK hem niet interesseer.
vrijdag 5 februari 2010 om 13:50
@Lein, ja, dat doet pijn. Maar het is niet anders.
Op ander gebied denkt hij weer wel aan me. Koopt extra lamsvlees bij de slager en neemt dat voor me mee.
En laatst zij hij dat ik groot gelijk had. Ja ja, het mag wel in de krant.
Maar goed, het mailtje waar dat in staat kan ik dus niet weggooien. Eigenlijk best triest.
Op ander gebied denkt hij weer wel aan me. Koopt extra lamsvlees bij de slager en neemt dat voor me mee.
En laatst zij hij dat ik groot gelijk had. Ja ja, het mag wel in de krant.
Maar goed, het mailtje waar dat in staat kan ik dus niet weggooien. Eigenlijk best triest.
