Relaties
alle pijlers
ouders
donderdag 4 februari 2010 om 11:59
Hoi,
Ik ben een volwassen vent die soms z'n ups en z'n downs heeft waarmee hij moet kunnen omgaan. Geen probleem, sta ook positief in het leven en medelijden is het laatste waar ik op zit te wachten.
De laatste tijd zit het even niet mee: sinds 1 januari heeft m'n werkgever me het bedrijf uit gereorganiseerd en is vorige week m'n relatie geëindigd. Op zich best heftige zaken waar je soms over praat. Ik kom af en toe bij m'n ouders en eigenlijk wil ik ze niet teveel inkijk geven in m'n prive'leven, maar ze zijn zelf redelijk nieuwsgierig van aard en voor ik het weet gaan de gesprekken dus over m'n prive'leven. Het enige gevoel wat ik dan overhou is: het is jouw schuld en jij doet niet wat wij zeggen!
Gisteravond at ik een hapje mee en ineens ging m'n vader in de aanval. Ik moest dit en ik moest dat. Als ik nou nog een keer iets zou bespreken wat niet postief is dan werd ik het huis uitgeschopt.
Voor mij is dit de grens en ik wens niet meer bij hun thuis te komen. Met m'n moeder heb ik goede band, maar zij kan m'n vader ook niet aan. Al diverse malen gedreigd om te scheiden, maar kan dit praktisch niet aan.
Wanneer ze mij wil zien, kan ze me thuis bezoeken of ergens anders dan waar m'n vader is.
Ik vraag me af of er meer mensen zijn die op deze voet met zijn of haar ouders omgaat.
Ik ben een volwassen vent die soms z'n ups en z'n downs heeft waarmee hij moet kunnen omgaan. Geen probleem, sta ook positief in het leven en medelijden is het laatste waar ik op zit te wachten.
De laatste tijd zit het even niet mee: sinds 1 januari heeft m'n werkgever me het bedrijf uit gereorganiseerd en is vorige week m'n relatie geëindigd. Op zich best heftige zaken waar je soms over praat. Ik kom af en toe bij m'n ouders en eigenlijk wil ik ze niet teveel inkijk geven in m'n prive'leven, maar ze zijn zelf redelijk nieuwsgierig van aard en voor ik het weet gaan de gesprekken dus over m'n prive'leven. Het enige gevoel wat ik dan overhou is: het is jouw schuld en jij doet niet wat wij zeggen!
Gisteravond at ik een hapje mee en ineens ging m'n vader in de aanval. Ik moest dit en ik moest dat. Als ik nou nog een keer iets zou bespreken wat niet postief is dan werd ik het huis uitgeschopt.
Voor mij is dit de grens en ik wens niet meer bij hun thuis te komen. Met m'n moeder heb ik goede band, maar zij kan m'n vader ook niet aan. Al diverse malen gedreigd om te scheiden, maar kan dit praktisch niet aan.
Wanneer ze mij wil zien, kan ze me thuis bezoeken of ergens anders dan waar m'n vader is.
Ik vraag me af of er meer mensen zijn die op deze voet met zijn of haar ouders omgaat.
vrijdag 5 februari 2010 om 15:08
zondag 7 februari 2010 om 14:27
Ik lees hier wel dat er door die vaders positieve dingen worden gedaan. Nou ik kan niets positiefs bedenken. Het is een gierige, moeilijk, dominante vent die niets kan hebben van z´n omgeving. Voorbeeld: m'n moeder ziet haar kleinkinderen bijna niet en als ze het vragen of ze een keer mogen logeren kan hij alleen maar bedenken: liever niet met z'n 2-en want dat geeft zoveel gedoe en rommel?
zondag 7 februari 2010 om 14:47
quote:Boefje1980 schreef op 04 februari 2010 @ 13:09:
Hmmmm lees herkenbare dingen.
Mijn moeder kan ook niets negatiefs over mij horen want dat is zo zielig voor haar. Had ik een keer een kater dan moest ik oppassen voor m'n lever want alcoholisme zit in de familie. Een keer mot met een vriendin dan was die vriendin sowieso raar en haar ouders ook. Ruzie met m'n vriend op moederdag was (tot huilens toe) zo erg voor haar want vriend ging niet mee eten. En zo kan ik nog wel even doorgaan.....
Daar herken ik mijn eigen moeder ook in... ik heb allerhande lichamelijke problemen, waar ik haar bijna niet meer over vertel. Elke keer wanneer ik ergens last van heb, begint ze er meteen over hoe erg dat toch voor haar is, dat ze dat er niet bij kan hebben, dat ze al zoveel aan haar hoofd heeft, dat het zo moeilijk is wanneer je een ziek kind hebt, dat niemand begrip voor haar heeft.... zonder ook maar een keer te vragen wat ík er nou van vind. Natuurlijk begrijp ik dat het moeilijk is wanneer je kind ziek is, maar het is toch vreemd dat ik alleen maar de hele tijd mijn moeder loop te troosten en te steunen over mijn ziekte. Terwijl ik er zelf redelijk goed mee kan leven. Het lijkt vaak alsof mijn ziekte voor mijn moeder veel en veel erger is dan voor mij.
Ik probeer dus maar zoveel mogelijk te verzwijgen over mijn ziekte, geef alleen de hoognodige informatie. Dat is erg, maar het is niet anders.
Hmmmm lees herkenbare dingen.
Mijn moeder kan ook niets negatiefs over mij horen want dat is zo zielig voor haar. Had ik een keer een kater dan moest ik oppassen voor m'n lever want alcoholisme zit in de familie. Een keer mot met een vriendin dan was die vriendin sowieso raar en haar ouders ook. Ruzie met m'n vriend op moederdag was (tot huilens toe) zo erg voor haar want vriend ging niet mee eten. En zo kan ik nog wel even doorgaan.....
Daar herken ik mijn eigen moeder ook in... ik heb allerhande lichamelijke problemen, waar ik haar bijna niet meer over vertel. Elke keer wanneer ik ergens last van heb, begint ze er meteen over hoe erg dat toch voor haar is, dat ze dat er niet bij kan hebben, dat ze al zoveel aan haar hoofd heeft, dat het zo moeilijk is wanneer je een ziek kind hebt, dat niemand begrip voor haar heeft.... zonder ook maar een keer te vragen wat ík er nou van vind. Natuurlijk begrijp ik dat het moeilijk is wanneer je kind ziek is, maar het is toch vreemd dat ik alleen maar de hele tijd mijn moeder loop te troosten en te steunen over mijn ziekte. Terwijl ik er zelf redelijk goed mee kan leven. Het lijkt vaak alsof mijn ziekte voor mijn moeder veel en veel erger is dan voor mij.
Ik probeer dus maar zoveel mogelijk te verzwijgen over mijn ziekte, geef alleen de hoognodige informatie. Dat is erg, maar het is niet anders.
maandag 8 februari 2010 om 13:49
Mijn ouders hebben ook de neiging om de werkelijkheid niet te willen zien. Al van kleins af aan wordt er vooral door mijn moeder van alles voor me ingevuld wat ik vind. Wat meestal niet klopt. Ik zorg ervoor dat ik mijn ouders niet te vaak zie en ik probeer gesprekken altijd neutraal te houden. Niet over wat ik echt voel bv, liever over het weer. Ik geef ook vaak het "goede antwoord" i.p.v. de waarheid te vertellen. Mijn moeder heeft nl de eigenschap om maar te blijven doorratelen over een bepaald onderwerp. Dus dan ik beter het goede antwoord geven: een rond verhaal met een PUNT erachter, dan is het afgerond. Anders moet ik het er nog jaren over hebben.
Zo weten ze bv. niet dat ik gesteriliseerd ben. Een aantal jaren geleden heb ik het wel een keer tegen mijn moeder gezegd dat ik daar over nadacht, maar toen kreeg ik de reactie "Wat nou als je daar spijt van krijgt? en "Wat nou als MannBass ze wil?" Ja, die discussie ga ik niet voeren. Ik roep al vanaf mijn derde dat ik een teringhekel aan kinderen heb en dat ik ze NOOIT wil, maar dat wil er niet in.
Mijn schoonvader heeft de irritante eigenschap om actuele onderwerpen aan te snijden en dan zijn "mening" te gaan verkondigen, die helemaal niet van hemzelf is, maar van een hoogleraar of deskundige uit een actualiteitenprogramma. Ik knik dan maar wat en pak vervolgens een tijdschrift ofzo, inderdaad: die lieve vrede weer. Ik heb vaak zo'n medelijden met mijn schoonmoeder die de hele dag met die chagerijnige ouwe vent opgescheept zit. Een paar jaar geleden zei ze niet graag op vakantie te gaan omdat ze dan het huis achter moet laten en niet alles mee kan nemen. Ondertussen weet ik dat dat het verhaal voor de buitenwereld is. Thuis kan ze hem ontlopen en haar eigen dingen doen, op vakantie zit je de hele dag met elkaar opgescheept. Ze zijn allebei rond de 70, zij is financieel afhankelijk van hem en erg gehecht aan het grote huis waar ze wonen, bovendien van de generatie die volgens mij liever als stel ongelukkig is dan alleen.
Zo weten ze bv. niet dat ik gesteriliseerd ben. Een aantal jaren geleden heb ik het wel een keer tegen mijn moeder gezegd dat ik daar over nadacht, maar toen kreeg ik de reactie "Wat nou als je daar spijt van krijgt? en "Wat nou als MannBass ze wil?" Ja, die discussie ga ik niet voeren. Ik roep al vanaf mijn derde dat ik een teringhekel aan kinderen heb en dat ik ze NOOIT wil, maar dat wil er niet in.
Mijn schoonvader heeft de irritante eigenschap om actuele onderwerpen aan te snijden en dan zijn "mening" te gaan verkondigen, die helemaal niet van hemzelf is, maar van een hoogleraar of deskundige uit een actualiteitenprogramma. Ik knik dan maar wat en pak vervolgens een tijdschrift ofzo, inderdaad: die lieve vrede weer. Ik heb vaak zo'n medelijden met mijn schoonmoeder die de hele dag met die chagerijnige ouwe vent opgescheept zit. Een paar jaar geleden zei ze niet graag op vakantie te gaan omdat ze dan het huis achter moet laten en niet alles mee kan nemen. Ondertussen weet ik dat dat het verhaal voor de buitenwereld is. Thuis kan ze hem ontlopen en haar eigen dingen doen, op vakantie zit je de hele dag met elkaar opgescheept. Ze zijn allebei rond de 70, zij is financieel afhankelijk van hem en erg gehecht aan het grote huis waar ze wonen, bovendien van de generatie die volgens mij liever als stel ongelukkig is dan alleen.
donderdag 11 februari 2010 om 00:45
Herkenbaar dit topic. Heen en weer geslingerd tussen "maar het zijn toch je ouders dus..." en dus maar doormodderen met louter koetjes en kalfjes contact, en tegelijkertijd een sterke behoefte voelen aan een oprechte connectie. Worstel hier zelf al een tijdje mee. Knuppel in het hoenderhok of accepteren dat het waarschijnljk nooit zal veranderen? Ze zijn op leeftijd en ik twijfel wat het beste is voor alle partijen. Er speelt vaak zoveel meer mee.
donderdag 11 februari 2010 om 10:23
quote:datweetjewel schreef op 04 februari 2010 @ 15:56:
[...]
Hoi, ik lees allemaal herkenbare verhalen. Wat is een band met je vader als het alleen over koetjes en kalfjes gaat, je nooit iets terugkrijgt van steun en alleen maar kloteriger gaat voelen na een bezoek. Nou dan heb ik liever de liefde van een vreemde. Dit stinkt naar een overschot aan eigen liefde en kinderen heb je alleen maar voor de sier.
Met m'n moeder heb ik een goede band, maar ze wordt volledig gedomineerd. Haar wil ik nog graag zien, maar ze komt maar naar mij toe. Ik zet geen voet meer over de drempel. Ergens een ei planten is geen vrijbrief voor een volledige dominatie over een persoon.Al die boosheid die hier in doorklinkt kan ik me méér dan goed voorstellen. Uit eigen ervaring kan ik je alleen de tip geven: verspil er je energie en je emoties niet meer aan. Je bent, zoals je zelf zegt, een volwassen vent. Dus geen kind meer. Dat betekent dat je je ouders niet meer nodig hebt, en dat je je niet meer zou moeten richten op wat je vindt dat je ouders, of je vader in dit geval, je tekort doet. Maak een keuze, en leef daar zonder wrok of boosheid naar: ofwel een contact zoals het kan, of geen contact. Je gaat je vader niet veranderen, maar je kan nog heel lang door gaan je eigen leven te besmetten met boosheid. Niet doen. Been there, done that, ain't pretty.
[...]
Hoi, ik lees allemaal herkenbare verhalen. Wat is een band met je vader als het alleen over koetjes en kalfjes gaat, je nooit iets terugkrijgt van steun en alleen maar kloteriger gaat voelen na een bezoek. Nou dan heb ik liever de liefde van een vreemde. Dit stinkt naar een overschot aan eigen liefde en kinderen heb je alleen maar voor de sier.
Met m'n moeder heb ik een goede band, maar ze wordt volledig gedomineerd. Haar wil ik nog graag zien, maar ze komt maar naar mij toe. Ik zet geen voet meer over de drempel. Ergens een ei planten is geen vrijbrief voor een volledige dominatie over een persoon.Al die boosheid die hier in doorklinkt kan ik me méér dan goed voorstellen. Uit eigen ervaring kan ik je alleen de tip geven: verspil er je energie en je emoties niet meer aan. Je bent, zoals je zelf zegt, een volwassen vent. Dus geen kind meer. Dat betekent dat je je ouders niet meer nodig hebt, en dat je je niet meer zou moeten richten op wat je vindt dat je ouders, of je vader in dit geval, je tekort doet. Maak een keuze, en leef daar zonder wrok of boosheid naar: ofwel een contact zoals het kan, of geen contact. Je gaat je vader niet veranderen, maar je kan nog heel lang door gaan je eigen leven te besmetten met boosheid. Niet doen. Been there, done that, ain't pretty.
donderdag 11 februari 2010 om 10:27
quote:datweetjewel schreef op 04 februari 2010 @ 16:27:
Ik kan het niet meer, ben er klaar mee.
Aan de boosheid in je teksten te zien ben je er nog allerminst klaar mee. Je helpt jezelf door dat onder ogen te zien. Het contact verbreken en dan heel boos gaan zitten zijn en jezelf vertellen dat je er klaar mee bent, betekent dat je je nog steeds door je vader op je kop laat zitten.
Je bent geen kind meer! Gun jezelf echte volwassenheid: JIJ bepaalt met wie je een relatie hebt, JIJ bepaalt je emoties.
(En nee, dat zeg ik niet makkelijk. Het heeft me van ongeveer mijn 16e tot pakweg mijn 30e gekost om werkelijk het contact met mijn vader te verbreken. Vorig jaar kwam ik hem tegen in de stad, en merkte ik voor het eerst dat hij een vreemde was, die geen enkele emotie meer bij me opriep. We waren hem voorbij toen mijn vrouw zei: goh, was dat je vader niet? En pas toen realiseerde ik me dat hij het was. Dat heeft me jaren gekost om zover te komen.)
Ik kan het niet meer, ben er klaar mee.
Aan de boosheid in je teksten te zien ben je er nog allerminst klaar mee. Je helpt jezelf door dat onder ogen te zien. Het contact verbreken en dan heel boos gaan zitten zijn en jezelf vertellen dat je er klaar mee bent, betekent dat je je nog steeds door je vader op je kop laat zitten.
Je bent geen kind meer! Gun jezelf echte volwassenheid: JIJ bepaalt met wie je een relatie hebt, JIJ bepaalt je emoties.
(En nee, dat zeg ik niet makkelijk. Het heeft me van ongeveer mijn 16e tot pakweg mijn 30e gekost om werkelijk het contact met mijn vader te verbreken. Vorig jaar kwam ik hem tegen in de stad, en merkte ik voor het eerst dat hij een vreemde was, die geen enkele emotie meer bij me opriep. We waren hem voorbij toen mijn vrouw zei: goh, was dat je vader niet? En pas toen realiseerde ik me dat hij het was. Dat heeft me jaren gekost om zover te komen.)
donderdag 11 februari 2010 om 10:28
quote:absoluteEinstein schreef op 04 februari 2010 @ 17:46:
[...]
Snap ik, heb ik ook gehad.
Maar toen overleden de ouders van een vriendin van me. Toen dacht ik, ik heb ze nog.
Dat heb ik ook wel eens gedacht. Inmiddels weet ik beter: ik heb mijn vader al lang niet meer. Levend of dood, het maakt geen enkel verschil.
[...]
Snap ik, heb ik ook gehad.
Maar toen overleden de ouders van een vriendin van me. Toen dacht ik, ik heb ze nog.
Dat heb ik ook wel eens gedacht. Inmiddels weet ik beter: ik heb mijn vader al lang niet meer. Levend of dood, het maakt geen enkel verschil.
donderdag 11 februari 2010 om 10:51
Heeft te maken met loslaten van beide kanten. Je vader heeft er moeite mee te accepteren dat je een volwassen man ben die zijn eigen leven leidt, jij zoekt nog steeds (bewust of onbewust) zijn goedkeuring.
Het enige wat je kunt is op volwassen niveau het gesprek aangaan en aangeven dat je begrijpt dat hij zich zorgen maakt maar dat je oud en wijs genoeg bent het op je eigen manier op te lossen. Hij hoeft het niet met je eens te zijn maar hij moet je wel respecteren in je keuzes. En vice versa.
Sterkte!
Het enige wat je kunt is op volwassen niveau het gesprek aangaan en aangeven dat je begrijpt dat hij zich zorgen maakt maar dat je oud en wijs genoeg bent het op je eigen manier op te lossen. Hij hoeft het niet met je eens te zijn maar hij moet je wel respecteren in je keuzes. En vice versa.
Sterkte!
donderdag 11 februari 2010 om 11:33
quote:Dani71 schreef op 11 februari 2010 @ 10:51:
Heeft te maken met loslaten van beide kanten. Je vader heeft er moeite mee te accepteren dat je een volwassen man ben die zijn eigen leven leidt, jij zoekt nog steeds (bewust of onbewust) zijn goedkeuring.
Het enige wat je kunt is op volwassen niveau het gesprek aangaan en aangeven dat je begrijpt dat hij zich zorgen maakt maar dat je oud en wijs genoeg bent het op je eigen manier op te lossen. Hij hoeft het niet met je eens te zijn maar hij moet je wel respecteren in je keuzes. En vice versa.
Sterkte!Hij moet niets. En zolang je jezelf wijs maakt dat je vader (of wie dan ook behalve jijzelf) iets moet, vraag je om frustratie. Wat anderen doen maken ze zelf uit. Een volwassen persoon bepaalt vervolgens zelf hoe te reageren. Je boos maken om wat een ander volgens jou "moet" is energieverspilling.
Heeft te maken met loslaten van beide kanten. Je vader heeft er moeite mee te accepteren dat je een volwassen man ben die zijn eigen leven leidt, jij zoekt nog steeds (bewust of onbewust) zijn goedkeuring.
Het enige wat je kunt is op volwassen niveau het gesprek aangaan en aangeven dat je begrijpt dat hij zich zorgen maakt maar dat je oud en wijs genoeg bent het op je eigen manier op te lossen. Hij hoeft het niet met je eens te zijn maar hij moet je wel respecteren in je keuzes. En vice versa.
Sterkte!Hij moet niets. En zolang je jezelf wijs maakt dat je vader (of wie dan ook behalve jijzelf) iets moet, vraag je om frustratie. Wat anderen doen maken ze zelf uit. Een volwassen persoon bepaalt vervolgens zelf hoe te reageren. Je boos maken om wat een ander volgens jou "moet" is energieverspilling.
