Relaties
alle pijlers
Over, voorbij, 2 weken rust, opnieuw beginnen... WAAAH
zaterdag 4 april 2009 om 13:15
Goedenmiddag allemaal, sorry voor mijn oudbollige naam maar mijn verhaal zit zo:
Ik ben een meid van 23 jaar en zou deze zomer 3jaar een relatie hebben gehad. Daarvan wonen we nu ruim een jaar samen. Naar mijn gevoel ging het de laatste 4 weken na lange ups en downs eindelijk weer een keer écht goed, maar gisterochtend tijdens een ruzie over samen wakker worden/douchen werd ik boos op hem en was hij er ineens helemaal klaar mee. Hij voelde zich opgesloten in onze relatie de laatste tijd en wilde weg, heeft al zijn spullen in de auto gestopt en is vertrokken. Hij wist het zeker, wilde zijn problemen ( financiele, lichamelijke ontevredenheid) oplossen en vrijheid had hij nodig om te doen en te laten wat hij wilde wanneer hij dit wilde.....
Ik heb hem afgelopen maanden (onbewust) behoorlijk geclaimd omdat ik er 3 maanden geleden achter ben gekomen dat hij met een ander meisje heeft gezoend ongeveer een jaar geleden. Hierdoor werd ik langzamerhand steeds onzekerder omdat ik het hem vergeven had, maar nog niet was vergeten.
Hij daarentegen deed uitermate zijn best, wilde er alles aan doen mij te laten zien hoeveel ik voor hem betekende en dat hij alleen mij wilde, en ik geloofde dat.
Hij was er altijd thuis voor me, ging niet uit, deed niks met vrienden, maar in plaats van dat het beter werd, ging mijn onzekerheid en vertrouwen in hem nog niet weer echt helemaal beter.
Hij heeft daarbij ontzettende last van bindingsangst ( in de periode dat we wilden gaan samenwonen ook, dan weer wel, dan weer niet, uiteindelijk, misschien stom en onterecht wel gedaan)
en de afgelopen maanden zijn hem door het vele binnenzitten en alles voor mij doen en zich opgesloten voelen zo gaan benauwen dat hij zich helemaal klem voelt met WEG WEG WEG.....
En dat heeft hij nu ook gedaan.. Hij was er klaar mee, wilde aan zichzelf werken en was niet klaar meer voor een relatie....
en dat terwijl hij de dag ervoor mij nog lieve smsjes stuurde met ik heb kriebels etc.
Gistermiddag uiteindelijk knuffelend en zoenend afscheid genomen, ik snapte dr niks van, hij zei elke keer dat hij van me hield en hij sms'te mij nog 2 keer een lange sms met dat het voor hem dubbel is etc. maar dat hij voelt dat dit beter is en dat hij wel heel veel van me houdt etc.
Toen gisteravond ik helemaal kapot van verdriet belde hij me, weer wat op adem gekomen op en wilde hij eigenlijk nu 2 weken zodat hij werk kan vinden, aan zichzelf kan werken etc. We dat het echt over is, geen contact ( fysiek) maar wel zo nu en dan bellen en smsen zodat en dat we daarna weer langzaam wat konden gaan opbouwen en misschien zelfs wel alsnog samen op de vakantie de we geboekt hadden eind juni.
Ik zie dat natuurlijk als hoop dus voel me sindsdien niet meer verdrietig maar aan de andere kant sloeg twijfel ook toe.
Hij zou niet gaan stappen gisteravond, belde me later nog eens om te zeggen dat deze stap een goede zijn om onze relatie opnieuw leven in te blazen en hij ging even naar een kroegje, Ik had hem een sms gestuurd daarna voordat ik ging slapen en om 6 uur vanmorgen had ik een gemiste oproep. Dus hij is zeker wel tot laat de kroeg in gegaan. Tuurlijk dat mag ook, het is over. Maar ik heb nu al geen reactie meer op mijn sms en hij heeft me nu om 1 uur nog niet gebeld....
Ik heb geen oog dichtgedaan vannacht, zo eenzaam en zo mis ik mijn mannetje naast me, na 3 jaren dag en nacht samen zowat....
En ik had hem dus meteen om half 7 ook 2 keer terug gebeld maar toen nam hij net op en hij heeft nog niet weer gebeld of gesmst dus nu haal ik me allemaal nare dingen in mijn hoofd...
Waar was hij gister? Toch met een ander gezoend misschien?
Zou zijn gevoel van gisteravond toch omgeslagen zijn in dat hij er weer helemaal klaar mee is? enz. enz. Mist hij mij dan niet? Laat hij expres niks van zich horen?
Ik krijg gewoon hartkloppingen in bed, zo mis ik hem en zo verlang ik nu naar contact met hem, maar wat moet ik nu doen?
Alles van zijn kant laten komen als hij echt opnieuw wil beginnen? Juist zelf me onafhankelijk op proberen te stellen m.b.t. zijn bindingsangst?
Ik kom er niet meer uit, ik wil zo graag er ALLES aan doen om hem terug in mijn leven te krijgen... Hij is mijn alles....
Ik ben een meid van 23 jaar en zou deze zomer 3jaar een relatie hebben gehad. Daarvan wonen we nu ruim een jaar samen. Naar mijn gevoel ging het de laatste 4 weken na lange ups en downs eindelijk weer een keer écht goed, maar gisterochtend tijdens een ruzie over samen wakker worden/douchen werd ik boos op hem en was hij er ineens helemaal klaar mee. Hij voelde zich opgesloten in onze relatie de laatste tijd en wilde weg, heeft al zijn spullen in de auto gestopt en is vertrokken. Hij wist het zeker, wilde zijn problemen ( financiele, lichamelijke ontevredenheid) oplossen en vrijheid had hij nodig om te doen en te laten wat hij wilde wanneer hij dit wilde.....
Ik heb hem afgelopen maanden (onbewust) behoorlijk geclaimd omdat ik er 3 maanden geleden achter ben gekomen dat hij met een ander meisje heeft gezoend ongeveer een jaar geleden. Hierdoor werd ik langzamerhand steeds onzekerder omdat ik het hem vergeven had, maar nog niet was vergeten.
Hij daarentegen deed uitermate zijn best, wilde er alles aan doen mij te laten zien hoeveel ik voor hem betekende en dat hij alleen mij wilde, en ik geloofde dat.
Hij was er altijd thuis voor me, ging niet uit, deed niks met vrienden, maar in plaats van dat het beter werd, ging mijn onzekerheid en vertrouwen in hem nog niet weer echt helemaal beter.
Hij heeft daarbij ontzettende last van bindingsangst ( in de periode dat we wilden gaan samenwonen ook, dan weer wel, dan weer niet, uiteindelijk, misschien stom en onterecht wel gedaan)
en de afgelopen maanden zijn hem door het vele binnenzitten en alles voor mij doen en zich opgesloten voelen zo gaan benauwen dat hij zich helemaal klem voelt met WEG WEG WEG.....
En dat heeft hij nu ook gedaan.. Hij was er klaar mee, wilde aan zichzelf werken en was niet klaar meer voor een relatie....
en dat terwijl hij de dag ervoor mij nog lieve smsjes stuurde met ik heb kriebels etc.
Gistermiddag uiteindelijk knuffelend en zoenend afscheid genomen, ik snapte dr niks van, hij zei elke keer dat hij van me hield en hij sms'te mij nog 2 keer een lange sms met dat het voor hem dubbel is etc. maar dat hij voelt dat dit beter is en dat hij wel heel veel van me houdt etc.
Toen gisteravond ik helemaal kapot van verdriet belde hij me, weer wat op adem gekomen op en wilde hij eigenlijk nu 2 weken zodat hij werk kan vinden, aan zichzelf kan werken etc. We dat het echt over is, geen contact ( fysiek) maar wel zo nu en dan bellen en smsen zodat en dat we daarna weer langzaam wat konden gaan opbouwen en misschien zelfs wel alsnog samen op de vakantie de we geboekt hadden eind juni.
Ik zie dat natuurlijk als hoop dus voel me sindsdien niet meer verdrietig maar aan de andere kant sloeg twijfel ook toe.
Hij zou niet gaan stappen gisteravond, belde me later nog eens om te zeggen dat deze stap een goede zijn om onze relatie opnieuw leven in te blazen en hij ging even naar een kroegje, Ik had hem een sms gestuurd daarna voordat ik ging slapen en om 6 uur vanmorgen had ik een gemiste oproep. Dus hij is zeker wel tot laat de kroeg in gegaan. Tuurlijk dat mag ook, het is over. Maar ik heb nu al geen reactie meer op mijn sms en hij heeft me nu om 1 uur nog niet gebeld....
Ik heb geen oog dichtgedaan vannacht, zo eenzaam en zo mis ik mijn mannetje naast me, na 3 jaren dag en nacht samen zowat....
En ik had hem dus meteen om half 7 ook 2 keer terug gebeld maar toen nam hij net op en hij heeft nog niet weer gebeld of gesmst dus nu haal ik me allemaal nare dingen in mijn hoofd...
Waar was hij gister? Toch met een ander gezoend misschien?
Zou zijn gevoel van gisteravond toch omgeslagen zijn in dat hij er weer helemaal klaar mee is? enz. enz. Mist hij mij dan niet? Laat hij expres niks van zich horen?
Ik krijg gewoon hartkloppingen in bed, zo mis ik hem en zo verlang ik nu naar contact met hem, maar wat moet ik nu doen?
Alles van zijn kant laten komen als hij echt opnieuw wil beginnen? Juist zelf me onafhankelijk op proberen te stellen m.b.t. zijn bindingsangst?
Ik kom er niet meer uit, ik wil zo graag er ALLES aan doen om hem terug in mijn leven te krijgen... Hij is mijn alles....
zaterdag 4 april 2009 om 13:37
quote:mariannewebertje schreef op 04 april 2009 @ 13:15:
Goedenmiddag allemaal, sorry voor mijn oudbollige naam maar mijn verhaal zit zo:
Ik ben een meid van 23 jaar en zou deze zomer 3jaar een relatie hebben gehad. Daarvan wonen we nu ruim een jaar samen. Naar mijn gevoel ging het de laatste 4 weken na lange ups en downs eindelijk weer een keer écht goed, maar gisterochtend tijdens een ruzie over samen wakker worden/douchen werd ik boos op hem en was hij er ineens helemaal klaar mee. Hij voelde zich opgesloten in onze relatie de laatste tijd en wilde weg, heeft al zijn spullen in de auto gestopt en is vertrokken. Hij wist het zeker, wilde zijn problemen ( financiele, lichamelijke ontevredenheid) oplossen en vrijheid had hij nodig om te doen en te laten wat hij wilde wanneer hij dit wilde.....
Ik heb hem afgelopen maanden (onbewust) behoorlijk geclaimd omdat ik er 3 maanden geleden achter ben gekomen dat hij met een ander meisje heeft gezoend ongeveer een jaar geleden. Hierdoor werd ik langzamerhand steeds onzekerder omdat ik het hem vergeven had, maar nog niet was vergeten.
Hij daarentegen deed uitermate zijn best, wilde er alles aan doen mij te laten zien hoeveel ik voor hem betekende en dat hij alleen mij wilde, en ik geloofde dat.
Hij was er altijd thuis voor me, ging niet uit, deed niks met vrienden, maar in plaats van dat het beter werd, ging mijn onzekerheid en vertrouwen in hem nog niet weer echt helemaal beter.
Hij heeft daarbij ontzettende last van bindingsangst ( in de periode dat we wilden gaan samenwonen ook, dan weer wel, dan weer niet, uiteindelijk, misschien stom en onterecht wel gedaan)
en de afgelopen maanden zijn hem door het vele binnenzitten en alles voor mij doen en zich opgesloten voelen zo gaan benauwen dat hij zich helemaal klem voelt met WEG WEG WEG.....
En dat heeft hij nu ook gedaan.. Hij was er klaar mee, wilde aan zichzelf werken en was niet klaar meer voor een relatie....
en dat terwijl hij de dag ervoor mij nog lieve smsjes stuurde met ik heb kriebels etc.
Gistermiddag uiteindelijk knuffelend en zoenend afscheid genomen, ik snapte dr niks van, hij zei elke keer dat hij van me hield en hij sms'te mij nog 2 keer een lange sms met dat het voor hem dubbel is etc. maar dat hij voelt dat dit beter is en dat hij wel heel veel van me houdt etc.
Toen gisteravond ik helemaal kapot van verdriet belde hij me, weer wat op adem gekomen op en wilde hij eigenlijk nu 2 weken zodat hij werk kan vinden, aan zichzelf kan werken etc. We dat het echt over is, geen contact ( fysiek) maar wel zo nu en dan bellen en smsen zodat en dat we daarna weer langzaam wat konden gaan opbouwen en misschien zelfs wel alsnog samen op de vakantie de we geboekt hadden eind juni.
Ik zie dat natuurlijk als hoop dus voel me sindsdien niet meer verdrietig maar aan de andere kant sloeg twijfel ook toe.
Hij zou niet gaan stappen gisteravond, belde me later nog eens om te zeggen dat deze stap een goede zijn om onze relatie opnieuw leven in te blazen en hij ging even naar een kroegje, Ik had hem een sms gestuurd daarna voordat ik ging slapen en om 6 uur vanmorgen had ik een gemiste oproep. Dus hij is zeker wel tot laat de kroeg in gegaan. Tuurlijk dat mag ook, het is over. Maar ik heb nu al geen reactie meer op mijn sms en hij heeft me nu om 1 uur nog niet gebeld....
Ik heb geen oog dichtgedaan vannacht, zo eenzaam en zo mis ik mijn mannetje naast me, na 3 jaren dag en nacht samen zowat....
En ik had hem dus meteen om half 7 ook 2 keer terug gebeld maar toen nam hij net op en hij heeft nog niet weer gebeld of gesmst dus nu haal ik me allemaal nare dingen in mijn hoofd...
Waar was hij gister? Toch met een ander gezoend misschien?
Zou zijn gevoel van gisteravond toch omgeslagen zijn in dat hij er weer helemaal klaar mee is? enz. enz. Mist hij mij dan niet? Laat hij expres niks van zich horen?
Ik krijg gewoon hartkloppingen in bed, zo mis ik hem en zo verlang ik nu naar contact met hem, maar wat moet ik nu doen?
Alles van zijn kant laten komen als hij echt opnieuw wil beginnen? Juist zelf me onafhankelijk op proberen te stellen m.b.t. zijn bindingsangst?
Ik kom er niet meer uit, ik wil zo graag er ALLES aan doen om hem terug in mijn leven te krijgen... Hij is mijn alles....Tenzij hij een functie als pastoor ambieert begrijp ik niet waarom jullie relatie verbroken moet worden zodát hij een baan kan vinden.
Goedenmiddag allemaal, sorry voor mijn oudbollige naam maar mijn verhaal zit zo:
Ik ben een meid van 23 jaar en zou deze zomer 3jaar een relatie hebben gehad. Daarvan wonen we nu ruim een jaar samen. Naar mijn gevoel ging het de laatste 4 weken na lange ups en downs eindelijk weer een keer écht goed, maar gisterochtend tijdens een ruzie over samen wakker worden/douchen werd ik boos op hem en was hij er ineens helemaal klaar mee. Hij voelde zich opgesloten in onze relatie de laatste tijd en wilde weg, heeft al zijn spullen in de auto gestopt en is vertrokken. Hij wist het zeker, wilde zijn problemen ( financiele, lichamelijke ontevredenheid) oplossen en vrijheid had hij nodig om te doen en te laten wat hij wilde wanneer hij dit wilde.....
Ik heb hem afgelopen maanden (onbewust) behoorlijk geclaimd omdat ik er 3 maanden geleden achter ben gekomen dat hij met een ander meisje heeft gezoend ongeveer een jaar geleden. Hierdoor werd ik langzamerhand steeds onzekerder omdat ik het hem vergeven had, maar nog niet was vergeten.
Hij daarentegen deed uitermate zijn best, wilde er alles aan doen mij te laten zien hoeveel ik voor hem betekende en dat hij alleen mij wilde, en ik geloofde dat.
Hij was er altijd thuis voor me, ging niet uit, deed niks met vrienden, maar in plaats van dat het beter werd, ging mijn onzekerheid en vertrouwen in hem nog niet weer echt helemaal beter.
Hij heeft daarbij ontzettende last van bindingsangst ( in de periode dat we wilden gaan samenwonen ook, dan weer wel, dan weer niet, uiteindelijk, misschien stom en onterecht wel gedaan)
en de afgelopen maanden zijn hem door het vele binnenzitten en alles voor mij doen en zich opgesloten voelen zo gaan benauwen dat hij zich helemaal klem voelt met WEG WEG WEG.....
En dat heeft hij nu ook gedaan.. Hij was er klaar mee, wilde aan zichzelf werken en was niet klaar meer voor een relatie....
en dat terwijl hij de dag ervoor mij nog lieve smsjes stuurde met ik heb kriebels etc.
Gistermiddag uiteindelijk knuffelend en zoenend afscheid genomen, ik snapte dr niks van, hij zei elke keer dat hij van me hield en hij sms'te mij nog 2 keer een lange sms met dat het voor hem dubbel is etc. maar dat hij voelt dat dit beter is en dat hij wel heel veel van me houdt etc.
Toen gisteravond ik helemaal kapot van verdriet belde hij me, weer wat op adem gekomen op en wilde hij eigenlijk nu 2 weken zodat hij werk kan vinden, aan zichzelf kan werken etc. We dat het echt over is, geen contact ( fysiek) maar wel zo nu en dan bellen en smsen zodat en dat we daarna weer langzaam wat konden gaan opbouwen en misschien zelfs wel alsnog samen op de vakantie de we geboekt hadden eind juni.
Ik zie dat natuurlijk als hoop dus voel me sindsdien niet meer verdrietig maar aan de andere kant sloeg twijfel ook toe.
Hij zou niet gaan stappen gisteravond, belde me later nog eens om te zeggen dat deze stap een goede zijn om onze relatie opnieuw leven in te blazen en hij ging even naar een kroegje, Ik had hem een sms gestuurd daarna voordat ik ging slapen en om 6 uur vanmorgen had ik een gemiste oproep. Dus hij is zeker wel tot laat de kroeg in gegaan. Tuurlijk dat mag ook, het is over. Maar ik heb nu al geen reactie meer op mijn sms en hij heeft me nu om 1 uur nog niet gebeld....
Ik heb geen oog dichtgedaan vannacht, zo eenzaam en zo mis ik mijn mannetje naast me, na 3 jaren dag en nacht samen zowat....
En ik had hem dus meteen om half 7 ook 2 keer terug gebeld maar toen nam hij net op en hij heeft nog niet weer gebeld of gesmst dus nu haal ik me allemaal nare dingen in mijn hoofd...
Waar was hij gister? Toch met een ander gezoend misschien?
Zou zijn gevoel van gisteravond toch omgeslagen zijn in dat hij er weer helemaal klaar mee is? enz. enz. Mist hij mij dan niet? Laat hij expres niks van zich horen?
Ik krijg gewoon hartkloppingen in bed, zo mis ik hem en zo verlang ik nu naar contact met hem, maar wat moet ik nu doen?
Alles van zijn kant laten komen als hij echt opnieuw wil beginnen? Juist zelf me onafhankelijk op proberen te stellen m.b.t. zijn bindingsangst?
Ik kom er niet meer uit, ik wil zo graag er ALLES aan doen om hem terug in mijn leven te krijgen... Hij is mijn alles....Tenzij hij een functie als pastoor ambieert begrijp ik niet waarom jullie relatie verbroken moet worden zodát hij een baan kan vinden.
zaterdag 4 april 2009 om 14:23
Hij is weggegaan omdat je hem claimt. En nu ga je daar gewoon mee door. smsen, 's ochtends bellen, er ALLES aan willen doen, dat komt allemaal heel benauwend over. Ik denk niet dat dit gaat werken zo. Ik vind dat hij ook niet goed bezig is door zo onduidelijk te zijn en je hoop te geven. Ik denk niet dat jullie goed bij elkaar passen volgens mij is het het beste om aftand te nemen. Dat zeg ik met mijn verstand maar ik snap heel goed dat dat voor jou met alle emoties heel moeilijk is. Maar ik denk dat je jezelf hiermee hartstikke gek maakt.
zaterdag 4 april 2009 om 14:55
Vind 't ook een onduidelijk verhaal. Hij moet eerst maar eens uitzoeken wat hij nou wil. Het is misschien beter als jullie een tijdje geen contact hebben. Laat hem maar even voelen hoe het leven is zonder jou. Als hij van je houd, komt hij vanzelf wel terug. Als je je niet altijd aanpast aan zijn grillen en lekker je eigen ding doet, zal hij minder het gevoel hebben dat hij verantwoordelijk is voor jou en zich minder geclaimed voelen.
zaterdag 4 april 2009 om 15:12
Tjee, laat hem dan ook eens een paar uur met rust.
Hij heeft maanden binnen gezeten vanwege jou, en nog steeds vertrouw je hem niet. Nu is hij weg en het eerste wat jij denkt is dat ie met een ander zoent.
Mijn man en ik zijn nu zo'n 16 jaar samen waarvan 13 getrouwd. Maar dat is niet omdat we elkaar vasthouden, maar omdat we elkaar een eigen leven gunnen. En nee, stappen hoort daar niet perse bij, maar papalelie fietst graag, en ik vind de sauna fijn. Hij kijkt graag televisie, ik ben verslaafd aan de computer. Als we alles samen MOETEN doen, zou het snel over zijn, van beide kanten.
Dan, je bent 23. Zou je niet eerst eens kijken of je niet een eigen leven kunt leven???
Hij heeft maanden binnen gezeten vanwege jou, en nog steeds vertrouw je hem niet. Nu is hij weg en het eerste wat jij denkt is dat ie met een ander zoent.
Mijn man en ik zijn nu zo'n 16 jaar samen waarvan 13 getrouwd. Maar dat is niet omdat we elkaar vasthouden, maar omdat we elkaar een eigen leven gunnen. En nee, stappen hoort daar niet perse bij, maar papalelie fietst graag, en ik vind de sauna fijn. Hij kijkt graag televisie, ik ben verslaafd aan de computer. Als we alles samen MOETEN doen, zou het snel over zijn, van beide kanten.
Dan, je bent 23. Zou je niet eerst eens kijken of je niet een eigen leven kunt leven???
zaterdag 4 april 2009 om 19:06
Hij is weggegaan omdat je hem claimt, en nog steeds ga je daar mee door?
Je claimt hem omdat je hem niet vertrouwde, je vertrouwt hem nog steeds niet en toch wil jij hem terug? Dat zoenen van toen, dat accepteer je of dat accepteer je niet. En wel accepteren is niet hetzelfde als; er een jaar later nog over zeuren.
Jullie relatie klinkt niet leuk. Alleen maar binnen samen zijn, wantrouwen, claimen, ruzie over onbenullige dingen samen wakker worden/douchen (je bedoelt toch zeker niet dat hij zelfs niet alleen mag douchen he?), "bindingsangst" (lees; hij wil zich wel binden maar niet meer aan jou. Hij weet gewoon de hele tijd niet of jij het wel bent voor hem, als hij bindingsangst had woonde hij niet met je samen en kon hij al helemaal niet steeds bij jou (binnen) zitten.
Steek je energie in jezelf, in het verwerken van je verdriet en je doelen voor jezelf opnieuw te stellen.
En een kleine PS. Als hij tot 6 uur is wezen stappen, ligt ie om 13 uur wrsch nog te slapen. Zelfs nu het uit is en tijdens zijn slaap moet hij zich van je tegenover jou verantwoorden/ je gezeur aanhoren? Ik vind het niet gek dat hij is weggegaan.
Je claimt hem omdat je hem niet vertrouwde, je vertrouwt hem nog steeds niet en toch wil jij hem terug? Dat zoenen van toen, dat accepteer je of dat accepteer je niet. En wel accepteren is niet hetzelfde als; er een jaar later nog over zeuren.
Jullie relatie klinkt niet leuk. Alleen maar binnen samen zijn, wantrouwen, claimen, ruzie over onbenullige dingen samen wakker worden/douchen (je bedoelt toch zeker niet dat hij zelfs niet alleen mag douchen he?), "bindingsangst" (lees; hij wil zich wel binden maar niet meer aan jou. Hij weet gewoon de hele tijd niet of jij het wel bent voor hem, als hij bindingsangst had woonde hij niet met je samen en kon hij al helemaal niet steeds bij jou (binnen) zitten.
Steek je energie in jezelf, in het verwerken van je verdriet en je doelen voor jezelf opnieuw te stellen.
En een kleine PS. Als hij tot 6 uur is wezen stappen, ligt ie om 13 uur wrsch nog te slapen. Zelfs nu het uit is en tijdens zijn slaap moet hij zich van je tegenover jou verantwoorden/ je gezeur aanhoren? Ik vind het niet gek dat hij is weggegaan.
zaterdag 4 april 2009 om 19:11
quote:mariannewebertje schreef op 04 april 2009 @ 13:15:
Goedenmiddag allemaal, sorry voor mijn oudbollige naam maar mijn verhaal zit zo:
Ik ben een meid van 23 jaar en zou deze zomer 3jaar een relatie hebben gehad. Daarvan wonen we nu ruim een jaar samen. Naar mijn gevoel ging het de laatste 4 weken na lange ups en downs eindelijk weer een keer écht goed, maar gisterochtend tijdens een ruzie over samen wakker worden/douchen werd ik boos op hem en was hij er ineens helemaal klaar mee.
en dat terwijl hij de dag ervoor mij nog lieve smsjes stuurde met ik heb kriebels etc.
Ook wel grappig dat je in je vorige topic van volgens mij nog geen 3 weken geleden juist aangaf dat het helemaal niet goed ging. Jij gooide het op zijn problemen, maar waren dat niet de problemen die hij met jullie relatie heeft? Dat hij op je is uitgekeken?
Die kriebels. Kan dat over die wondjes zijn gegaan, of gevoelens voor een ander meisje (misschien verkeerd gestuurde sms)?
Goedenmiddag allemaal, sorry voor mijn oudbollige naam maar mijn verhaal zit zo:
Ik ben een meid van 23 jaar en zou deze zomer 3jaar een relatie hebben gehad. Daarvan wonen we nu ruim een jaar samen. Naar mijn gevoel ging het de laatste 4 weken na lange ups en downs eindelijk weer een keer écht goed, maar gisterochtend tijdens een ruzie over samen wakker worden/douchen werd ik boos op hem en was hij er ineens helemaal klaar mee.
en dat terwijl hij de dag ervoor mij nog lieve smsjes stuurde met ik heb kriebels etc.
Ook wel grappig dat je in je vorige topic van volgens mij nog geen 3 weken geleden juist aangaf dat het helemaal niet goed ging. Jij gooide het op zijn problemen, maar waren dat niet de problemen die hij met jullie relatie heeft? Dat hij op je is uitgekeken?
Die kriebels. Kan dat over die wondjes zijn gegaan, of gevoelens voor een ander meisje (misschien verkeerd gestuurde sms)?
zaterdag 4 april 2009 om 20:09
quote:mariannewebertje schreef op 04 april 2009 @ 13:15:
Goedenmiddag allemaal, sorry voor mijn oudbollige naam maar mijn verhaal zit zo:
Ik ben een meid van 23 jaar en zou deze zomer 3jaar een relatie hebben gehad. Daarvan wonen we nu ruim een jaar samen. Naar mijn gevoel ging het de laatste 4 weken na lange ups en downs eindelijk weer een keer écht goed, maar gisterochtend tijdens een ruzie over samen wakker worden/douchen werd ik boos op hem en was hij er ineens helemaal klaar mee. Hij voelde zich opgesloten in onze relatie de laatste tijd en wilde weg, heeft al zijn spullen in de auto gestopt en is vertrokken. Hij wist het zeker, wilde zijn problemen ( financiele, lichamelijke ontevredenheid) oplossen en vrijheid had hij nodig om te doen en te laten wat hij wilde wanneer hij dit wilde.....
Ik heb hem afgelopen maanden (onbewust) behoorlijk geclaimd omdat ik er 3 maanden geleden achter ben gekomen dat hij met een ander meisje heeft gezoend ongeveer een jaar geleden. Hierdoor werd ik langzamerhand steeds onzekerder omdat ik het hem vergeven had, maar nog niet was vergeten.
Hij daarentegen deed uitermate zijn best, wilde er alles aan doen mij te laten zien hoeveel ik voor hem betekende en dat hij alleen mij wilde, en ik geloofde dat.
Hij was er altijd thuis voor me, ging niet uit, deed niks met vrienden, maar in plaats van dat het beter werd, ging mijn onzekerheid en vertrouwen in hem nog niet weer echt helemaal beter.
Ik vraag me af om de jongen in kwestie nog wel een eigen leven had.
Zoals ik het lees heeft hij alles aan de kant gezet om jou.
Een domoor kan op zijn 10 vingers natellen dat dat niet goed gaat
Hij heeft daarbij ontzettende last van bindingsangst ( in de periode dat we wilden gaan samenwonen ook, dan weer wel, dan weer niet, uiteindelijk, misschien stom en onterecht wel gedaan)
en de afgelopen maanden zijn hem door het vele binnenzitten en alles voor mij doen en zich opgesloten voelen zo gaan benauwen dat hij zich helemaal klem voelt met WEG WEG WEG.....
En dat heeft hij nu ook gedaan.. Hij was er klaar mee, wilde aan zichzelf werken en was niet klaar meer voor een relatie....
Hij heeft heen bindingsangst, hij voelt alleen zijn halsband van het samenwonen met jou met de dag strakker aangetrokken worden
en dat terwijl hij de dag ervoor mij nog lieve smsjes stuurde met ik heb kriebels etc.
Gistermiddag uiteindelijk knuffelend en zoenend afscheid genomen, ik snapte dr niks van, hij zei elke keer dat hij van me hield en hij sms'te mij nog 2 keer een lange sms met dat het voor hem dubbel is etc. maar dat hij voelt dat dit beter is en dat hij wel heel veel van me houdt etc.
Toen gisteravond ik helemaal kapot van verdriet belde hij me, weer wat op adem gekomen op en wilde hij eigenlijk nu 2 weken zodat hij werk kan vinden, aan zichzelf kan werken etc. We dat het echt over is, geen contact ( fysiek) maar wel zo nu en dan bellen en smsen zodat en dat we daarna weer langzaam wat konden gaan opbouwen en misschien zelfs wel alsnog samen op de vakantie de we geboekt hadden eind juni.
Ik zie dat natuurlijk als hoop dus voel me sindsdien niet meer verdrietig maar aan de andere kant sloeg twijfel ook toe.
Zie het maar niet als hoop, ik vermoed dat dit zijn manier is om je langzaam aan het idee te laten wennen dat jullie niet een lang en gelukkig leven samen gaan hebben.
Ok, tis misschien niet fraai om je zo "on hold" te zetten maar ik denk dat hij uit angst voor jou reactie als hij het direct in je gezicht zegt op deze manier probeert
Hij zou niet gaan stappen gisteravond, belde me later nog eens om te zeggen dat deze stap een goede zijn om onze relatie opnieuw leven in te blazen en hij ging even naar een kroegje, Ik had hem een sms gestuurd daarna voordat ik ging slapen en om 6 uur vanmorgen had ik een gemiste oproep. Dus hij is zeker wel tot laat de kroeg in gegaan. Tuurlijk dat mag ook, het is over. Maar ik heb nu al geen reactie meer op mijn sms en hij heeft me nu om 1 uur nog niet gebeld....
Dus????
Ik heb geen oog dichtgedaan vannacht, zo eenzaam en zo mis ik mijn mannetje naast me, na 3 jaren dag en nacht samen zowat....
En ik had hem dus meteen om half 7 ook 2 keer terug gebeld maar toen nam hij net op en hij heeft nog niet weer gebeld of gesmst dus nu haal ik me allemaal nare dingen in mijn hoofd...
Waarom bel je in godsnaam om half 7 op?
Hij is of nog weg, of ligt diep in coma na een wilde nacht kroegen
Vind het zo gek niet hoor dat hij niet opneemt.
Wat ik wel gek vind is waarom je hem niet gewoon met rust laat, je geeft hem niet eens de kans om na te denken zo
Waar was hij gister? Toch met een ander gezoend misschien?
Zou zijn gevoel van gisteravond toch omgeslagen zijn in dat hij er weer helemaal klaar mee is? enz. enz. Mist hij mij dan niet? Laat hij expres niks van zich horen?
Ja hij laat express even niets horen!
Jullie zijn (tijdelijk) uit elkaar, hij heeft geen meldplicht aan je
Ik krijg gewoon hartkloppingen in bed, zo mis ik hem en zo verlang ik nu naar contact met hem, maar wat moet ik nu doen?
Alles van zijn kant laten komen als hij echt opnieuw wil beginnen? Juist zelf me onafhankelijk op proberen te stellen m.b.t. zijn bindingsangst?
Ik kom er niet meer uit, ik wil zo graag er ALLES aan doen om hem terug in mijn leven te krijgen... Hij is mijn alles....Hij is niet je alles, jij hebt hem tot je alles gemaakt, en juist dat benauwd hem zo vreselijk
Meis IK krijg het er zelfs benauwd van!
Het klinkt misschien vreselijk hard, maar ik hoop dat jullie uit elkaar gaan.
Zoals jij in een relatie staat is echt niet gezond, je zal er iedereen mee wegjagen!
Ik zeg het echt niet om je te pesten, je zwart te maken of ietrs anders
Ik zeg het alleen omdat ik denk dat je op een hele destructieve manier een relatie wilt onderhouden...
Goedenmiddag allemaal, sorry voor mijn oudbollige naam maar mijn verhaal zit zo:
Ik ben een meid van 23 jaar en zou deze zomer 3jaar een relatie hebben gehad. Daarvan wonen we nu ruim een jaar samen. Naar mijn gevoel ging het de laatste 4 weken na lange ups en downs eindelijk weer een keer écht goed, maar gisterochtend tijdens een ruzie over samen wakker worden/douchen werd ik boos op hem en was hij er ineens helemaal klaar mee. Hij voelde zich opgesloten in onze relatie de laatste tijd en wilde weg, heeft al zijn spullen in de auto gestopt en is vertrokken. Hij wist het zeker, wilde zijn problemen ( financiele, lichamelijke ontevredenheid) oplossen en vrijheid had hij nodig om te doen en te laten wat hij wilde wanneer hij dit wilde.....
Ik heb hem afgelopen maanden (onbewust) behoorlijk geclaimd omdat ik er 3 maanden geleden achter ben gekomen dat hij met een ander meisje heeft gezoend ongeveer een jaar geleden. Hierdoor werd ik langzamerhand steeds onzekerder omdat ik het hem vergeven had, maar nog niet was vergeten.
Hij daarentegen deed uitermate zijn best, wilde er alles aan doen mij te laten zien hoeveel ik voor hem betekende en dat hij alleen mij wilde, en ik geloofde dat.
Hij was er altijd thuis voor me, ging niet uit, deed niks met vrienden, maar in plaats van dat het beter werd, ging mijn onzekerheid en vertrouwen in hem nog niet weer echt helemaal beter.
Ik vraag me af om de jongen in kwestie nog wel een eigen leven had.
Zoals ik het lees heeft hij alles aan de kant gezet om jou.
Een domoor kan op zijn 10 vingers natellen dat dat niet goed gaat
Hij heeft daarbij ontzettende last van bindingsangst ( in de periode dat we wilden gaan samenwonen ook, dan weer wel, dan weer niet, uiteindelijk, misschien stom en onterecht wel gedaan)
en de afgelopen maanden zijn hem door het vele binnenzitten en alles voor mij doen en zich opgesloten voelen zo gaan benauwen dat hij zich helemaal klem voelt met WEG WEG WEG.....
En dat heeft hij nu ook gedaan.. Hij was er klaar mee, wilde aan zichzelf werken en was niet klaar meer voor een relatie....
Hij heeft heen bindingsangst, hij voelt alleen zijn halsband van het samenwonen met jou met de dag strakker aangetrokken worden
en dat terwijl hij de dag ervoor mij nog lieve smsjes stuurde met ik heb kriebels etc.
Gistermiddag uiteindelijk knuffelend en zoenend afscheid genomen, ik snapte dr niks van, hij zei elke keer dat hij van me hield en hij sms'te mij nog 2 keer een lange sms met dat het voor hem dubbel is etc. maar dat hij voelt dat dit beter is en dat hij wel heel veel van me houdt etc.
Toen gisteravond ik helemaal kapot van verdriet belde hij me, weer wat op adem gekomen op en wilde hij eigenlijk nu 2 weken zodat hij werk kan vinden, aan zichzelf kan werken etc. We dat het echt over is, geen contact ( fysiek) maar wel zo nu en dan bellen en smsen zodat en dat we daarna weer langzaam wat konden gaan opbouwen en misschien zelfs wel alsnog samen op de vakantie de we geboekt hadden eind juni.
Ik zie dat natuurlijk als hoop dus voel me sindsdien niet meer verdrietig maar aan de andere kant sloeg twijfel ook toe.
Zie het maar niet als hoop, ik vermoed dat dit zijn manier is om je langzaam aan het idee te laten wennen dat jullie niet een lang en gelukkig leven samen gaan hebben.
Ok, tis misschien niet fraai om je zo "on hold" te zetten maar ik denk dat hij uit angst voor jou reactie als hij het direct in je gezicht zegt op deze manier probeert
Hij zou niet gaan stappen gisteravond, belde me later nog eens om te zeggen dat deze stap een goede zijn om onze relatie opnieuw leven in te blazen en hij ging even naar een kroegje, Ik had hem een sms gestuurd daarna voordat ik ging slapen en om 6 uur vanmorgen had ik een gemiste oproep. Dus hij is zeker wel tot laat de kroeg in gegaan. Tuurlijk dat mag ook, het is over. Maar ik heb nu al geen reactie meer op mijn sms en hij heeft me nu om 1 uur nog niet gebeld....
Dus????
Ik heb geen oog dichtgedaan vannacht, zo eenzaam en zo mis ik mijn mannetje naast me, na 3 jaren dag en nacht samen zowat....
En ik had hem dus meteen om half 7 ook 2 keer terug gebeld maar toen nam hij net op en hij heeft nog niet weer gebeld of gesmst dus nu haal ik me allemaal nare dingen in mijn hoofd...
Waarom bel je in godsnaam om half 7 op?
Hij is of nog weg, of ligt diep in coma na een wilde nacht kroegen
Vind het zo gek niet hoor dat hij niet opneemt.
Wat ik wel gek vind is waarom je hem niet gewoon met rust laat, je geeft hem niet eens de kans om na te denken zo
Waar was hij gister? Toch met een ander gezoend misschien?
Zou zijn gevoel van gisteravond toch omgeslagen zijn in dat hij er weer helemaal klaar mee is? enz. enz. Mist hij mij dan niet? Laat hij expres niks van zich horen?
Ja hij laat express even niets horen!
Jullie zijn (tijdelijk) uit elkaar, hij heeft geen meldplicht aan je
Ik krijg gewoon hartkloppingen in bed, zo mis ik hem en zo verlang ik nu naar contact met hem, maar wat moet ik nu doen?
Alles van zijn kant laten komen als hij echt opnieuw wil beginnen? Juist zelf me onafhankelijk op proberen te stellen m.b.t. zijn bindingsangst?
Ik kom er niet meer uit, ik wil zo graag er ALLES aan doen om hem terug in mijn leven te krijgen... Hij is mijn alles....Hij is niet je alles, jij hebt hem tot je alles gemaakt, en juist dat benauwd hem zo vreselijk
Meis IK krijg het er zelfs benauwd van!
Het klinkt misschien vreselijk hard, maar ik hoop dat jullie uit elkaar gaan.
Zoals jij in een relatie staat is echt niet gezond, je zal er iedereen mee wegjagen!
Ik zeg het echt niet om je te pesten, je zwart te maken of ietrs anders
Ik zeg het alleen omdat ik denk dat je op een hele destructieve manier een relatie wilt onderhouden...
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
zaterdag 4 april 2009 om 20:22
quote:Summerdance schreef op 04 april 2009 @ 20:10:
Oja, de eerste de beste die MIJ om 6.30 opbelt op zaterdagmorgen trek ik hoogstpersoonlijk door de telefoon!Ja juist. Al belde de allerliefste persoon van de hele wereld. Wie mij om 6.30 uur gaat bellen krijgt me die hele verdere dag niet meer te spreken. Is toch een absurde tijd! Of er moet iets wel heel ernstigs aan de hand zijn (zoals een dooie of zwaargewonde).
Oja, de eerste de beste die MIJ om 6.30 opbelt op zaterdagmorgen trek ik hoogstpersoonlijk door de telefoon!Ja juist. Al belde de allerliefste persoon van de hele wereld. Wie mij om 6.30 uur gaat bellen krijgt me die hele verdere dag niet meer te spreken. Is toch een absurde tijd! Of er moet iets wel heel ernstigs aan de hand zijn (zoals een dooie of zwaargewonde).
zaterdag 4 april 2009 om 20:29
quote:Madhe schreef op 04 april 2009 @ 20:22:
[...]
Ja juist. Al belde de allerliefste persoon van de hele wereld. Wie mij om 6.30 uur gaat bellen krijgt me die hele verdere dag niet meer te spreken. Is toch een absurde tijd! Of er moet iets wel heel ernstigs aan de hand zijn (zoals een dooie of zwaargewonde).Zelfs dan...
[...]
Ja juist. Al belde de allerliefste persoon van de hele wereld. Wie mij om 6.30 uur gaat bellen krijgt me die hele verdere dag niet meer te spreken. Is toch een absurde tijd! Of er moet iets wel heel ernstigs aan de hand zijn (zoals een dooie of zwaargewonde).Zelfs dan...
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
zaterdag 4 april 2009 om 20:58
quote:Madhe schreef op 04 april 2009 @ 20:40:
[...]
Daar heb je weer gelijk in. Die dooie is 4 uur later ook nog wel dood.
IK bedoel maar
Slechts weinig dingen zijn me heilig, maar mijn zaterdagochtenden...afblijven!
Ik vraag me af of we nog wat van TO gaan horen
[...]
Daar heb je weer gelijk in. Die dooie is 4 uur later ook nog wel dood.
IK bedoel maar
Slechts weinig dingen zijn me heilig, maar mijn zaterdagochtenden...afblijven!
Ik vraag me af of we nog wat van TO gaan horen
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
zondag 5 april 2009 om 15:35
Niet te vergeten dat meneer TO om 6uur smorgens had gebeld en ze daar om 6:30 op reageert.
Dus ook niet zo handig van hem om eerst zelf te bellen als hij rust wil hebben na een avond stappen.
Verder.. hoe meer je iets claimt, hoe meer je iets wil hebben/houden.. hoe verder het van je afgaat.
Laat het los, als hij bij jou hoort, komt het wel weer goed.
Als hij het niet meer wil..daar zal geen verandering in komen door te claimen oid.
Dus ook niet zo handig van hem om eerst zelf te bellen als hij rust wil hebben na een avond stappen.
Verder.. hoe meer je iets claimt, hoe meer je iets wil hebben/houden.. hoe verder het van je afgaat.
Laat het los, als hij bij jou hoort, komt het wel weer goed.
Als hij het niet meer wil..daar zal geen verandering in komen door te claimen oid.
maandag 6 april 2009 om 23:09
Hallo iedereen, sorry dat ik nu pas weer wat van me heb laten horen maar ik was ook even aan het nadenken en daarom even niet hier...
Bedankt allemaal voor de eerlijke reacties, daar kan ik het meeste mee.
Afgelopen dagen doet mijn (ex) vriend alsof er eigenlijk niks aan de hand is en het voor hem allemaal wel weer prima is. Hij wil gewoon opnieuw beginnen/ verder met me en vindt nu dat hij deze week ook al wel langs kan komen...
Ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet, want door alles wat er is gebeurd zie ik in dat ik heel veel moet veranderen, dat hij moet veranderen en dat onze karakters eigenlijk heel erg botsen.
Maar ik hou ook van hem, mijn hart schreeuwt, ja kom maar langs, maar mijn gedachten zeggen, dan is het zo snel, vrijdag wilde hij nog weg, zette hij een dikke punt achter ons. En nu is het voor hem allemaal wel weer ok?!
Ik snap er niet zoveel meer van, wordt van links naar rechts gesleurd. Hij belt ondertussen elke dag de hele dag door zoals we eerder ook deden toen we nog een relatie hadden. ( even dit, even dat enz.) En ik vind het fijn dat hij dat doet, geen probleem, ik was degene die hem nog wel wilde, hij mij niet meer. Maar daar ligt de angst.... In hoeverre meent hij de woorden die hij zegt? Wil hij ECHT met me verder, heeft hij er wel écht over nagedacht, of is het van zijn kant ook alleen een uitvlucht om het gemis niet te hoeven voelen?!
Vanavond heb ik m dit ook gevraagd en als antwoord kreeg ik: Ik vind je helemaal geweldig, wil kinderen met je en met je trouwen. Je bent mijn alles en ik voel in mijn hart dat jij degene bent voor mij. Alleen nu nog niet als ik elke dag nu al huisje, boompje, beestje met je heb en bij je op de lip zit, ik wil mijn vrijheid en nu heb ik dat en rust en mis ik je. En wil ik gewoon graag bij je zijn. Er is voor hem niets aan de hand, nu we niet meer samenwonen...
Ik snap het wel, alleen ik vraag me dan af, het samenwonen lukt toch niet voor niks niet? Er is toch een reden dat het niet werkt?
En ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. De liefde weer toelaten en wel zien hoe het komt, of proberen die afstand te houden?
Bedankt allemaal voor de eerlijke reacties, daar kan ik het meeste mee.
Afgelopen dagen doet mijn (ex) vriend alsof er eigenlijk niks aan de hand is en het voor hem allemaal wel weer prima is. Hij wil gewoon opnieuw beginnen/ verder met me en vindt nu dat hij deze week ook al wel langs kan komen...
Ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet, want door alles wat er is gebeurd zie ik in dat ik heel veel moet veranderen, dat hij moet veranderen en dat onze karakters eigenlijk heel erg botsen.
Maar ik hou ook van hem, mijn hart schreeuwt, ja kom maar langs, maar mijn gedachten zeggen, dan is het zo snel, vrijdag wilde hij nog weg, zette hij een dikke punt achter ons. En nu is het voor hem allemaal wel weer ok?!
Ik snap er niet zoveel meer van, wordt van links naar rechts gesleurd. Hij belt ondertussen elke dag de hele dag door zoals we eerder ook deden toen we nog een relatie hadden. ( even dit, even dat enz.) En ik vind het fijn dat hij dat doet, geen probleem, ik was degene die hem nog wel wilde, hij mij niet meer. Maar daar ligt de angst.... In hoeverre meent hij de woorden die hij zegt? Wil hij ECHT met me verder, heeft hij er wel écht over nagedacht, of is het van zijn kant ook alleen een uitvlucht om het gemis niet te hoeven voelen?!
Vanavond heb ik m dit ook gevraagd en als antwoord kreeg ik: Ik vind je helemaal geweldig, wil kinderen met je en met je trouwen. Je bent mijn alles en ik voel in mijn hart dat jij degene bent voor mij. Alleen nu nog niet als ik elke dag nu al huisje, boompje, beestje met je heb en bij je op de lip zit, ik wil mijn vrijheid en nu heb ik dat en rust en mis ik je. En wil ik gewoon graag bij je zijn. Er is voor hem niets aan de hand, nu we niet meer samenwonen...
Ik snap het wel, alleen ik vraag me dan af, het samenwonen lukt toch niet voor niks niet? Er is toch een reden dat het niet werkt?
En ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. De liefde weer toelaten en wel zien hoe het komt, of proberen die afstand te houden?
dinsdag 7 april 2009 om 12:59
quote:mariannewebertje schreef op 06 april 2009 @ 23:09:
Hallo iedereen, sorry dat ik nu pas weer wat van me heb laten horen maar ik was ook even aan het nadenken en daarom even niet hier...
Bedankt allemaal voor de eerlijke reacties, daar kan ik het meeste mee.
Afgelopen dagen doet mijn (ex) vriend alsof er eigenlijk niks aan de hand is en het voor hem allemaal wel weer prima is. Hij wil gewoon opnieuw beginnen/ verder met me en vindt nu dat hij deze week ook al wel langs kan komen...
Ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet, want door alles wat er is gebeurd zie ik in dat ik heel veel moet veranderen, dat hij moet veranderen en dat onze karakters eigenlijk heel erg botsen.
Maar ik hou ook van hem, mijn hart schreeuwt, ja kom maar langs, maar mijn gedachten zeggen, dan is het zo snel, vrijdag wilde hij nog weg, zette hij een dikke punt achter ons. En nu is het voor hem allemaal wel weer ok?!
Ik snap er niet zoveel meer van, wordt van links naar rechts gesleurd. Hij belt ondertussen elke dag de hele dag door zoals we eerder ook deden toen we nog een relatie hadden. ( even dit, even dat enz.) En ik vind het fijn dat hij dat doet, geen probleem, ik was degene die hem nog wel wilde, hij mij niet meer. Maar daar ligt de angst.... In hoeverre meent hij de woorden die hij zegt? Wil hij ECHT met me verder, heeft hij er wel écht over nagedacht, of is het van zijn kant ook alleen een uitvlucht om het gemis niet te hoeven voelen?!
Vanavond heb ik m dit ook gevraagd en als antwoord kreeg ik: Ik vind je helemaal geweldig, wil kinderen met je en met je trouwen. Je bent mijn alles en ik voel in mijn hart dat jij degene bent voor mij. Alleen nu nog niet als ik elke dag nu al huisje, boompje, beestje met je heb en bij je op de lip zit, ik wil mijn vrijheid en nu heb ik dat en rust en mis ik je. En wil ik gewoon graag bij je zijn. Er is voor hem niets aan de hand, nu we niet meer samenwonen...
Ik snap het wel, alleen ik vraag me dan af, het samenwonen lukt toch niet voor niks niet? Er is toch een reden dat het niet werkt?
En ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. De liefde weer toelaten en wel zien hoe het komt, of proberen die afstand te houden?
HIJ moet veranderen????
Ik denk dat JIJ moet veranderen
Jij zal moeten accepteren dat hij veel meer vrijheid nodig heeft dan jij hem op dit moment geeft.
Hij WIL niet samenwonen
en als jij niet wilt loslaten, dan geef ik jullie relatie heel weinig kans.
Even nog een aanvulling.
Hij heeft geprobeerd met je samen te wonen en dat ging voor hem niet.
Als ik heel eerlijk ben denk ik dat dat komt omdat jij ontzetten veel beslag op hem legde.
En dat hij daarom wel verder met je wil maar weer meer de regie over zijn eigen leven wil behouden, vandaar dus het apart wonen.
Jij zoekt naar een reden waarom het samenwonen niet ging....ik denk dat dit hem is
Dus als je zelf kan veranderen (niet omdat hij dat graag wil maar omdat je zelf ook vind dat dat claimgedrag echt not done is) dan zal er misschien in de toekomst best samengewoond kunnen worden denk ik
Hallo iedereen, sorry dat ik nu pas weer wat van me heb laten horen maar ik was ook even aan het nadenken en daarom even niet hier...
Bedankt allemaal voor de eerlijke reacties, daar kan ik het meeste mee.
Afgelopen dagen doet mijn (ex) vriend alsof er eigenlijk niks aan de hand is en het voor hem allemaal wel weer prima is. Hij wil gewoon opnieuw beginnen/ verder met me en vindt nu dat hij deze week ook al wel langs kan komen...
Ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet, want door alles wat er is gebeurd zie ik in dat ik heel veel moet veranderen, dat hij moet veranderen en dat onze karakters eigenlijk heel erg botsen.
Maar ik hou ook van hem, mijn hart schreeuwt, ja kom maar langs, maar mijn gedachten zeggen, dan is het zo snel, vrijdag wilde hij nog weg, zette hij een dikke punt achter ons. En nu is het voor hem allemaal wel weer ok?!
Ik snap er niet zoveel meer van, wordt van links naar rechts gesleurd. Hij belt ondertussen elke dag de hele dag door zoals we eerder ook deden toen we nog een relatie hadden. ( even dit, even dat enz.) En ik vind het fijn dat hij dat doet, geen probleem, ik was degene die hem nog wel wilde, hij mij niet meer. Maar daar ligt de angst.... In hoeverre meent hij de woorden die hij zegt? Wil hij ECHT met me verder, heeft hij er wel écht over nagedacht, of is het van zijn kant ook alleen een uitvlucht om het gemis niet te hoeven voelen?!
Vanavond heb ik m dit ook gevraagd en als antwoord kreeg ik: Ik vind je helemaal geweldig, wil kinderen met je en met je trouwen. Je bent mijn alles en ik voel in mijn hart dat jij degene bent voor mij. Alleen nu nog niet als ik elke dag nu al huisje, boompje, beestje met je heb en bij je op de lip zit, ik wil mijn vrijheid en nu heb ik dat en rust en mis ik je. En wil ik gewoon graag bij je zijn. Er is voor hem niets aan de hand, nu we niet meer samenwonen...
Ik snap het wel, alleen ik vraag me dan af, het samenwonen lukt toch niet voor niks niet? Er is toch een reden dat het niet werkt?
En ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. De liefde weer toelaten en wel zien hoe het komt, of proberen die afstand te houden?
HIJ moet veranderen????
Ik denk dat JIJ moet veranderen
Jij zal moeten accepteren dat hij veel meer vrijheid nodig heeft dan jij hem op dit moment geeft.
Hij WIL niet samenwonen
en als jij niet wilt loslaten, dan geef ik jullie relatie heel weinig kans.
Even nog een aanvulling.
Hij heeft geprobeerd met je samen te wonen en dat ging voor hem niet.
Als ik heel eerlijk ben denk ik dat dat komt omdat jij ontzetten veel beslag op hem legde.
En dat hij daarom wel verder met je wil maar weer meer de regie over zijn eigen leven wil behouden, vandaar dus het apart wonen.
Jij zoekt naar een reden waarom het samenwonen niet ging....ik denk dat dit hem is
Dus als je zelf kan veranderen (niet omdat hij dat graag wil maar omdat je zelf ook vind dat dat claimgedrag echt not done is) dan zal er misschien in de toekomst best samengewoond kunnen worden denk ik
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
dinsdag 7 april 2009 om 13:16
Weet ik Randy, maar TO kan alleen zichzelf willen veranderen, ze kan wel willen dat hij veranderd maar daar heeft ze geen invloed op
Verbeter de wereld begin bij jezelf zeg maar
Je hebt het niet in de hand of een ander wel of niet gaat/wil veranderen
vandaar de nadruk op TO
Verbeter de wereld begin bij jezelf zeg maar
Je hebt het niet in de hand of een ander wel of niet gaat/wil veranderen
vandaar de nadruk op TO
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
woensdag 8 april 2009 om 11:17
Ik denk ook wel dat Ik moet veranderen en dat er dan al een hoop beter wordt, ik voel me nu heerlijk nu hij hier niet meer is om me aan te irriteren, hij voelt zich heerlijk dat hij nu niet de hele dag op zijn vingers wordt gekeken....
Alleen het is toch een goed teken dat hij steeds zoveel contact opzoekt? Me een sms'je stuurt als ik op het werk ben met hoe gaat het? etc....Blijkbaar denkt hij toch wel aan mij!
En als ik hem er naar vraag dan zegt hij met me verder te willen..
Moet ik er op vertrouwen dat hij de waarheid spreekt en dat ik dat kan loslaten?
Liefs
Alleen het is toch een goed teken dat hij steeds zoveel contact opzoekt? Me een sms'je stuurt als ik op het werk ben met hoe gaat het? etc....Blijkbaar denkt hij toch wel aan mij!
En als ik hem er naar vraag dan zegt hij met me verder te willen..
Moet ik er op vertrouwen dat hij de waarheid spreekt en dat ik dat kan loslaten?
Liefs
woensdag 8 april 2009 om 11:25
Maar ja als je tigduizend keer gaat vragen van wat wil je nou en hou je wel van me, dat is ongeveer hetzelfde claimgedrag.
Meisje, heb je buiten hem nog wel vrienden/hobby;s, dingen die je leuk vindt om te doen? Ga je daar wat meer op richten. Zodat jullie het ook weer leuk en gezellig hebben als je elkaar spreekt. En dat het niet steeds zo zwaar en beladen is.
Meisje, heb je buiten hem nog wel vrienden/hobby;s, dingen die je leuk vindt om te doen? Ga je daar wat meer op richten. Zodat jullie het ook weer leuk en gezellig hebben als je elkaar spreekt. En dat het niet steeds zo zwaar en beladen is.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 8 april 2009 om 11:37
Ik richt me absoluut op mijn eigen dingen, ik spreek af met vriendinnen, ga werken, lekker sporten, straks naar zwembad....
Alleen hij belt me echt wel 5 keer per dag. Ik neem alleen op als het uitkomt, zit niet op hem te wachten of zo... Wacht expres soms even een uurtje met een sms'je terug sturen.
Maar hij kent me ook goed genoeg dat ik niet een spelletje hoef te spelen zo van "goh, had je sms'je niet gezien, was zóó druk"
Hij weet ook dat wanneer ik thuis ben, ik gewoon wel op kan nemen....
Ik vraag hem niet honderd keer per dag of hij me nog moet, maar hij zegt elke avond, ik kom naar je toe zometeen, ik wil bij je zijn. Ik hou de boot elke keer af, maar dan vraag ik me wel af waarom hij zo graag eerst 2 weken rust wilde en me nu alweer wil opzoeken.....
Hij zegt dan dat het voor hem alweer goed voelt en me mist, maar ik twijfel aan die oprechtheid ervan
Alleen hij belt me echt wel 5 keer per dag. Ik neem alleen op als het uitkomt, zit niet op hem te wachten of zo... Wacht expres soms even een uurtje met een sms'je terug sturen.
Maar hij kent me ook goed genoeg dat ik niet een spelletje hoef te spelen zo van "goh, had je sms'je niet gezien, was zóó druk"
Hij weet ook dat wanneer ik thuis ben, ik gewoon wel op kan nemen....
Ik vraag hem niet honderd keer per dag of hij me nog moet, maar hij zegt elke avond, ik kom naar je toe zometeen, ik wil bij je zijn. Ik hou de boot elke keer af, maar dan vraag ik me wel af waarom hij zo graag eerst 2 weken rust wilde en me nu alweer wil opzoeken.....
Hij zegt dan dat het voor hem alweer goed voelt en me mist, maar ik twijfel aan die oprechtheid ervan
woensdag 8 april 2009 om 11:49
Lieve TO, wordt je zelf niet doodmoe van al dat nagedenk?
bewust niet gelijk terug smssen, heel hard roepen dat je niet op hem zit te wachten (want dat doe je volgens mij wel nog een beetje)
Ik denk dat je de rollen om moet draaien
En heel duidelijk tegen hem moet zeggen dat je heel graag wil veranderen maar dat dat niet gaat als hij om de haverklap aan de telefoon hangt.
Dat je heel graag een leven naast het leven met hem wil opbouwen maar dat dat wel even tijs kost
Dat je bang bent als je weer gaat toegeven aan het terug smssen en elkaar weer vaak zien je niet meer toekomt aan een dat stukje leven opbouwen
En dat het daarom verstandig is om even niet te smssen bellen en langs te komen
A, bouw je dan een stuk rust in voor jezelf en hoef je niet op je telefoon te zitten en B je laat zien dat je best zonder hem kan en dat JIJ in elk geval druk bezig bent met de dingen op een rij zetten
Doe je nu niets dan ben ik bang dat jullie over een paar weken weer in exact hetzelfde schuitje zitten
bewust niet gelijk terug smssen, heel hard roepen dat je niet op hem zit te wachten (want dat doe je volgens mij wel nog een beetje)
Ik denk dat je de rollen om moet draaien
En heel duidelijk tegen hem moet zeggen dat je heel graag wil veranderen maar dat dat niet gaat als hij om de haverklap aan de telefoon hangt.
Dat je heel graag een leven naast het leven met hem wil opbouwen maar dat dat wel even tijs kost
Dat je bang bent als je weer gaat toegeven aan het terug smssen en elkaar weer vaak zien je niet meer toekomt aan een dat stukje leven opbouwen
En dat het daarom verstandig is om even niet te smssen bellen en langs te komen
A, bouw je dan een stuk rust in voor jezelf en hoef je niet op je telefoon te zitten en B je laat zien dat je best zonder hem kan en dat JIJ in elk geval druk bezig bent met de dingen op een rij zetten
Doe je nu niets dan ben ik bang dat jullie over een paar weken weer in exact hetzelfde schuitje zitten
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
woensdag 8 april 2009 om 11:58
Precies, ik moet ook niet teveel erover nadenken. Ik moet gewoon het als positief bekijken dat hij zoveel contact met mij opneemt en ik moet het loslaten dat ik het te druk moet hebben...
Ik ga gewoon nu mijn eigen dingen doen en als ik zie dat hij belt neem ik op, als ik druk ben en het niet zie, neem ik niet op....
Ik ben gewoon bang dat omdat hij nu telkens contact opneemt en ik niet, dat hij precies bepaalt wanneer we wel en niet contact hebben... En dat hij nog steeds alles bepaalt...
Alleen aan de andere kant, hij hoeft ook geen contact op te nemen, dat doet hij uit zichzelf.....
Ik ga gewoon nu mijn eigen dingen doen en als ik zie dat hij belt neem ik op, als ik druk ben en het niet zie, neem ik niet op....
Ik ben gewoon bang dat omdat hij nu telkens contact opneemt en ik niet, dat hij precies bepaalt wanneer we wel en niet contact hebben... En dat hij nog steeds alles bepaalt...
Alleen aan de andere kant, hij hoeft ook geen contact op te nemen, dat doet hij uit zichzelf.....
