Partner met Autisme deel 2

"Hoe ga je om met iemand [..], hoe bouw je de relatie op, hoe geef je die persoon aan dat het ok is, dat je het snapt, dat hij zichzelf mag zijn en dat je van hem houdt?"



Wanneer je iemand aangeeft dat je het snapt, zul je het ook moeten begrijpen. Maar... wát denk je te begrijpen? (Zijn eventuele en nog niet zekere asperger/licht autist-zijn? En wat 'begrijp' je daar dan van? Wat 'begrijpt' hij daar zelf van?)



Wanneer je aan wilt geven dat hij 'zichzelf mag zijn', wat bedoel je daar dan mee? En waarom is het nodig dit te benadrukken?



"Omgekeerd, hoe hou je jezelf in de gaten, dat je jezelf niet verliest in zijn eigenaardigheid, en hij weigert per definitie mij te bevestigen, hoe word ik daar minder onzeker van? Ik heb soms heftige huilbuien, die ik niet bij hem kwijt kan. Wil ik ook niet, maar ik wil er vanaf!"



Door jezelf te blijven. Door duidelijk aan te geven hoe jij in elkaar steekt, eventueel de verschillen in opvattingen, eigenaardigheden, karakters te duiden zonder daar zodanig concessies in te doen dat je 'niet meer jezelf bent'.



Jij wilt bevestiging van hem. Nee, eigenlijk wil je je minder onzeker voelen. Je wilt dat hij daaraan bijdraagt door je te bevestigen. Maar je onzekerheid is jouw probleem. Het hoort bij jou. De oplossing ligt dus niet bij een ander, maar bij jezelf.



"Tot slot, ik ben verzot op hem. Hij is lief, intelligent en een goed mens. Maar ik zou graag wat mensen willen horen met overeenkomende ervaringen, tips, die de andere kant kunnen toelichten, zodat ik zijn kant kan inschatten en kan ophouden met mijn boosheid, onbegrip, huilbuien etc."



Je wilt hem beter proberen te begrijpen, in de hoop dat je daar zelf minder onzeker van wordt. T.a.v van wat wil je je minder onzeker voelen? Wat wil je van zijn kant beter kunnen inschatten? Waardoor word je boos - en op wie? Waar ligt onbegrip? Wat is de oorzaak van die huilbuien? Je onzekerheid? Zijn gedrag / houding?

hallo NerdChick,



wat grappig om te lezen, ik herken mezelf en partner precies in je verhaal alleen zijn we al een stadiumpje verder, we zijn namelijk al bijna 8 jaar bij elkaar.



Ik werk zelf in het onderwijs dus weet ook van alles af over autisme, en heb zelf ook lang nagedacht of mijn vriend autisme/hoogbegaafdheid heeft. denk inmiddels niet dat het autisme is, een echte autist vindt het namelijk moeilijk om iemand lief te hebben, echt van iemand te houden. maar iemand die hoogbegaafd is heeft vaak weer lichte kenmerken van autisme, maar goed ik ga hier verder geen info over geven, daar staat het internet vol mee.



wat moet je ermee? ik herken dat je in eerste instantie het probleem bij hem legt, hij doet dit niet, hij doet dat niet... maar wil je samen verder dan zal ook jij je aan moeten passen.

allereest, laat hem zichzelf zijn. hij zal tijd nodig hebben om compleet in zijn eigen wereld/interesses weg te duiken, mijn vriend kan hele avonden in google-earth verdwijnen bijvoorbeeld. Die rust/tijd voor zichzelf heeft hij echt nodig.

daarnaast moet je accepteren dat je hem soms zal moeten vertellen dat je hulp/steun/uithuilschouder nodig hebt, hij ziet het vaak echt niet aan je, en dat kan je hem niet kwalijk nemen, je kan een blinde ook niet kwalijk nemen dat hij niet kan zien maar hem wel helpen om de weg te vinden.

Daarnaast zorg voor structuur in jullie leven, houd een gezamelijke agenda bij. En houd je aan die agenda. ik kan aan mijn vriend merken dat hoe voorspelbaarder (en daarmee bedoel ik niet saai, leuke dingen kan best maar wel even plannen) en stresslozer ons leven samen is, hoe minder hij in zijn eigen schulpje kruipt.



als er dingen zijn die jullie allebei storend vinden aan zijn gedrag (bijv niet spontaan knuffelen) dan kan je hier samen aan gaan werken, maar alleen als hij dat ook nodig vindt. zoek ook iets aan jou waar jullie samen aan kunnen werken. want hij heeft een probleempje maar als jij er niet mee om kan gaan wordt het en groot probleem, veranderen kan hij niet, wat aanpassen wel. Bij ons is er de afgelopen jaren heel veel positief verandert, ik focuste me veel te veel op wat er niet goed ging en zal niet hoe enorm zijn best hij deed om mij te begrijpen en te werken aan zichzelf. Hij heeft heel veel geleerd en ik ook en we hebben nu echt een gelijkwaardige relatie. Ik merk er nu vrijwel niets meer van.



Accepteer elkaar, accepteer dat hij je soms niet snapt, dat hij zich verliest in ingewikkelde dingen. zoals hij van jou moet accepteren dat je soms andere interesses hebt. anders gaat het niet werken.



ik hoop dat je er wat aan hebt.



hoe lang zijn jullie al bij elkaar?

quote:NerdChick schreef op 28 april 2009 @ 20:30:

[..]

@ Omen, dank je voor je snelle reactie. Wat betreft het snappen van zijn licht autisme, ik ben pas vandaag begonnen daar over te lezen. Heb jij tips/websites waar specifiek het omgaan met een partner met autisme wordt toegelicht?



Nee, geen idee. Ik weet dat er wel hier en daar een forum is waarin dit besproken wordt, maar als ik daar ga lezen dan raak ik vrij snel geirriteerd Ik ken wel een website waar gegrapt wordt door aspergers over het omgaan met NT'ers (NT = NeuroTypical, gewoon 'gewone mensenhersenen' dus).



Mijn vriend zegt dat hij de tekenen kent, ik denk ook dat hij in het verleden met professionelen te maken heeft, en uit zijn verhalen over zijn vader vermoed ik dat deze ook licht autistisch is.



Ik merk dat ik vaak negatief op hem reageer. Het is bijvoorbeeld moeilijk met hem afspreken, al het initiatief hiervoor komt van mij af. Ik heb wel dagelijks e-mail contact met hem, maar bellen en sms-en wordt ook meestal door mij geinitieerd. Ik heb de hele tijd gedacht dat dit allemaal betekent dat hij me niet leuk vindt. Dat ik het niet ben voor hem. Maar ik denk niet dat dat het geval is, daar als we samen zijn het echt gezellig is en ik me ook mezelf voel. Maar als ik bijvoorbeeld tegen hem zeg dat ik hem lief vind, antwoord hij alleen met een ok, en zegt het niet terug. Althans, al zeker een aantal weken niet meer.



Eigenlijk leg je dus uit dat hij anders met jou omgaat dan jij met hem. En dat jullie elkaar wat beter zouden kunnen leren kennen zodat jullie beter weten wat je aan elkaar hebt.



Ik denk dat dit gedrag veroorzaakt is door mijn onzekerheid en bevestigingsdrang en ik probeer nu te bedenken hoe ik dat kan verbeteren, en daardoor onze relatie kan verbeteren.



Ik word boos door het gebrek aan bevestiging, zijn onverschillige houding mbt afspreken, het gebrek aan aanraken. Maar die boosheid komt voort uit onzekerheid, omdat ik het zie als mij niet leuk vinden ipv persoonlijkheid van mijn vriend.



Ik wil ok zijn in de relatie omdat buiten dit gedoe om, de rest wel klopt. Het was ook liefde op het eerste gezicht voor mij. En nog steeds gaat mijn gevoel voor hem heel diep, dieper dan alle voorgaande relaties.Ik zou vooral proberen iets te doen met je eigen onzekerheid. Dan maakt het namelijk niet zo heel veel meer uit of je vriend ook een lichte autist zou zijn of niet. Iedere nieuwe partner heeft zo zijn eigenaardigheden, karakter, achtergrond, omgeving. Uiteindelijk ben jij degene die bepaalt of je een relatie met je vriend de moeite waard vindt, of je zijn al dan niet licht autist zijn accepteert als 1 van de bepalende factoren of niet.

In feite probeer ik hetzelfde te zeggen als Dana:

"Maar uiteindelijk maakt het allemaal weinig uit, of hij nou autistische trekjes heeft of jij hysterische, feit is dat jullie bespreekbaar zullen moeten maken wat je van elkaar verwacht. En daarover onderhandelen: geven en nemen en elkaars grenzen leren kennen en respecteren. En als dat niet lukt, als je niet kunt leven met de grenzen aan het aanpassingsvermogen van de ander: einde verhaal. Dat is bij een partner met autisme niet anders dan in andere relaties."

Het is alsof ik letterlijk mijn eigen verhaal lees over de man die ik vorige zomer leerde kennen. Ik heb toen het forum zo'n beetje volgeschreven over zijn na een maand al afstandelijke gedrag, waar ik niets van begreep. Het maakte me zo enorm onzeker, want ook ik heb veel bevestiging nodig. Toen ik me realiseerde dat hij me echt graag zag, maar gewoon niet affectief of attent in elkaar steekt, erg op zichzelf gericht is, etc, heb ik geprobeerd daarmee te leven en ben ik met mezelf aan de slag gegaan om mijn onzekerheid te bestrijden. Dat laatste is gelukt, het eerste niet. Hoewel ik inmiddels veel minder bevestiging nodig heb, wat trouwens een heel prettig gevoel is, vond ik bij hem, hoe goed ik hem inmiddels ook begrijp, niet wat ik nodig had.



Van heel emotioneel, want zo begin ik meestal aan relaties, ben ik het rationeel gaan bekijken. We pasten op veel fronten erg goed bij elkaar, onze levens waren tot op grote hoogte compatibel, maar een voor mij essentieel stuk ontbrak. En omdat ik weet dat je niet moet hopen dat iemand in de basis verandert, heb ik er een punt achter gezet. Ik wilde heel graag dat het zou lukken, maar kon mijn eigen behoeftes toch niet verloochenen. Hoe lief ik hem ook vond.

Overigens weet mijn ex-vriend het zelf niet, maar ik weet genoeg van autisme om te kunnen vermoeden dat hij hoogstwaarschijnlijk Asperger heeft. Over het algemeen uiterst intelligente mensen die het op het sociale vlak redden omdat ze goed doorhebben wat er van ze verwacht wordt en zich dat gedrag dan aanmeten. Helaas wel vaak zonder al te veel begrip voor de gevoelens van anderen of inlevingsvermogen.

dit klinkt misschien heel flauw, maar het is niet zeker of hij ook autistisch is, dat moet dus eerst getest worden. dan pas zou ik me druk gaan maken om de rest, misschien is hij wel een gewoon een klootzak (en dat is niet lullig bedoeld, er word tegenwoordig zo snel met diagnoses gegooid)



sterkte!

quote:newstylista schreef op 29 april 2009 @ 17:14:

dit klinkt misschien heel flauw, maar het is niet zeker of hij ook autistisch is, dat moet dus eerst getest worden. dan pas zou ik me druk gaan maken om de rest, misschien is hij wel een gewoon een klootzak (en dat is niet lullig bedoeld, er word tegenwoordig zo snel met diagnoses gegooid)



sterkte!Misschien is hij geen autist en ook nog eens geen klootzak, maar gewoon iemand die niet precies zo reageert of zich gedraagt als TO graag zou willen. Misschien blijkt, wanneer ze elkaar beter leren kennen, dat het een prima gaat. Zou ook zomaar kunnen.

quote:NerdChick schreef op 28 april 2009 @ 16:41:

Ik heb met veel interesse het onderwerp over de autistische partner gelezen, en merkte dat de antwoorden van Spammie en Omen mij zeer bekend voorkomen. Maar daar dat onderwerp al zeker een jaar geen reacties meer heeft gehad, wil ik hierbij graag een nieuwe thread starten, waarbij ik heel benieuwd ben naar jullie reacties en antwoorden.



Ik heb een tijdje geleden een man leren kennen waarmee ik veel overeenkomsten heb. Humor, interesses, we kunnen het goed vinden met elkaars vrienden en kunnen met alle gemak tijd met elkaar doorbrengen, en ook in de kroeg of op feestjes hangen.



In het begin was mijn vriend net een puppy. Zwaar verliefd hing hij constant aan de telefoon, stuurde hij liefdevolle sms-jes en e-mails en kon hij niet ophouden met mij aan te raken. Hij verheugde zich op elk weerzien en de sex was ongekend goed.



Van de 1 op de andere dag (en vrij snel al - na een maand) was dit voorbij. Ik, een onzeker tiepje, dacht dat hij mij niet meer leuk vond. Dit ontkende hij. Ik, bevestigingsgeil, ging steeds vaker bevestiging vragen. Dit weigerde hij. Nog steeds trouwens.



Ik heb in onlangs een hoogtepunt beleefd van onzekerheid - hij was een hele avond onbereikbaar. Ik heb hem toen midden in de nacht miemelend opgebeld. Hier kon hij niet goed op reageren, en was er behoorlijk boos over.



Een aantal feitjes. Mijn vriend zal mij nooit uit zichzelf zoenen, knuffelen, hand vastpakken of sex initieren. In bed liggen we apart. Als ik hem zoen zoent hij terug, als ik sex initieer is het nog steeds geweldig. Hij reageert meteen en is zeer geconcentreerd op mijn lijf en wat ik lekker vind, en ik omgekeerd bij hem ook. Knuffelen, dat lukt gewoon niet. En handje vasthouden, moeilijk...



Nog meer feitjes: mijn vriend is hoogbegaafd, introvert, op zichzelf gericht, denkt er niet aan mij te bellen of te sms-en, althans, zelden, en kan langdurig achtereen met iets bezig zijn waarbij hij uitgebreid zijn handelingen uit de doeken doet in een bijna belerende toon.



Laatste feitjes: op mijn feestje hielp hij mee. Toen een familielid ernstig ziek was kwam hij naar het ziekenhuis. Toen ik zelf ziek was kwam hij me verzorgen.



Onlangs vertelde hij mij dat hij een sterk vermoeden heeft dat hij licht autistisch is. Hij wilde verder niet al te veel op het onderwerp in gaan, maar dit vertelde hij na mijn zoveelste boosheid (ik blijf kalm en verwoord mezelf goed, maar ik voel me van binnen heel emotioneel), en ik snapte het hele concept niet. Hij zegt ook weinig van mensen of zichzelf te snappen. Op feestjes is hij zeker spraakzaam, maar wordt door zijn vrienden omschreven als eigenaardig, egocentrisch en een kluizenaar.



Hoe ga je om met iemand die licht autistisch is, hoe bouw je de relatie op, hoe geef je dit persoon aan dat het ok is, dat je het snapt, dat hij zichzelf mag zijn en dat je van hem houdt?



Omgekeerd, hoe hou je jezelf in de gaten, dat je jezelf niet verliest in zijn eigenaardigheid, en hij weigert per definitie mij te bevestigen, hoe word ik daar minder onzeker van? Ik heb soms heftige huilbuien, die ik niet bij hem kwijt kan. Wil ik ook niet, maar ik wil er vanaf!



Tot slot, ik ben verzot op hem. Hij is lief, intelligent en een goed mens. Maar ik zou graag wat mensen willen horen met overeenkomende ervaringen, tips, die de andere kant kunnen toelichten, zodat ik zijn kant kan inschatten en kan ophouden met mijn boosheid, onbegrip, huilbuien etc.Enfin, jij bent erg onzeker en hij niet zo fysiek ingesteld. Ik zie niet wat deze dynamiek met autisme van doen heeft.

NerdChick, ik heb die berichten verwijderd, dus helaas. Het heeft me wel geholpen er over te lezen op internet, maar daar was ik al mee bezig, omdat ik een kind heb met een autistische stoornis.



Verder was het voor mij ook nuttig om onderscheid te leren maken tussen mijn eigen 'ding', angst, valkuil, of hoe je het ook noemen wilt en zijn gedrag. Toen ik het verschil daartussen doorhad, stond niet langer de angst hem kwijt te raken voorop, wat soms bijna een obsessie leek, maar de vraag of ik een relatie wilde met een man die zich zo gedroeg.



Dit 'soort' mannen zijn meestal geen klootzakken, ze begrijpen de basaalste dingen alleen echt niet. Ik heb er tientallen keren op gewezen dat ik het leuk zou vinden als hij mij ook eens zou bellen. Gebeurde helemaal niets. Als ik er niet aan sleurde, vergeet het maar. Maar als we elkaar dan zagen, was ie als een kind zo blij, dan merkte ik aan alles dat ie echt om me gaf. Aanvankelijk vond ik het heel verwarrend, liep ik me de hele tijd af te vragen wat er nu toch aan de hand was, zelfs of ie ook nog een ander had. Terwijl hij me volkomen oprecht leek, er was werkelijk niets wat erop wees dat hij het niet echt meende.



Uiteindelijk heb ik besloten er een punt achter te zetten. Ik ben een emotioneel, knuffelig mens, en dat gedeelte van mezelf kon ik bij hem niet voldoende kwijt, terwijl dat voor mij essentieel is. Hij vond me soms heel heftig, terwijl ik voor mijn doen dan nog rustig was. In mijn huwelijk heb ik ook al bepaalde kanten van mezelf weggecijferd, dat wil ik in een nieuwe relatie niet meer.



Bovendien was hij een stuk ouder en leefde heel erg zijn eigen leven volgens een bepaald programma (wat ik trouwens ook typerend vind), ik ben meer van de spontane acties. Dat matchte wat mij betreft ook niet. Ik ben druk, met baan en kind, maar heb soms ineens een paar uur of een avond vrij. Dan kon ik niet bij hem terecht om iets gezelligs te gaan doen.



Maar ik geloof wel dat een relatie met iemand met een autistische stoornis zeker mogelijk is. En ook dat het goed kan gaan en zeer de moeite waard kan zijn. Als je nog meer wilt weten, hoor ik het wel.

Uhhm.. Ik zou zeggen, als je echt met hem verder wil, zorg dan dat je niet gaat trouwen en kinderen krijgt, want dan worden die 'feitjes' alleen maar erger...