Relaties
alle pijlers
Patroon doorbreken
dinsdag 9 maart 2010 om 14:21
Ik heb heel lang last van bang zijn in de steek gelaten te worden.
Ik heb nu vier jaar een relatie. De eerste tijd was geweldig. Maar daarna begon de eerste periode dat ik zo bang was hem kwijt te raken dat ik contant ruzie zat uit te lokken.
Deze periodes werden afgewisseld met goede rustige periodes.
Nu gaat het alweer een lange tijd goed. Alleen merk ik dat ik van binnen wel weer onrustig word. Ik wil niet meer uit zijn op ruzie.
Maar hiervoor in de plaats is gekomen dat het te dichtbij komt.
Als we samen praten bijvoorbeeld, en ik vind het fijn om met hem samen te zijn, word ik gelijk toch weer bang. En sluit ik me af.
Het is hierdoor nog niet uit de hand gelopen, maar wel dat ik roep dat ik afstand wil, om daar vervolgens weer op terug te komen.
Zodra het dus lange tijd goed gaat word ik weer bang en wil ik het liefst heel hard weg rennen, en ik denk dat vroeg of laat de kans groot is dat ik toch weer terug val .
Andere keren maakte ik gelijk ruzie, want dat voelde voor mij veilig.
Het verschil is dat ik me er nu meer van bewust van ben, alleen weet ik niet hoe het te doorbreken.
Herkent iemand dit?
Als ik het te warrig heb verteld, wil ik ook wel verduidelijken als dat nodig is.
Ik heb nu vier jaar een relatie. De eerste tijd was geweldig. Maar daarna begon de eerste periode dat ik zo bang was hem kwijt te raken dat ik contant ruzie zat uit te lokken.
Deze periodes werden afgewisseld met goede rustige periodes.
Nu gaat het alweer een lange tijd goed. Alleen merk ik dat ik van binnen wel weer onrustig word. Ik wil niet meer uit zijn op ruzie.
Maar hiervoor in de plaats is gekomen dat het te dichtbij komt.
Als we samen praten bijvoorbeeld, en ik vind het fijn om met hem samen te zijn, word ik gelijk toch weer bang. En sluit ik me af.
Het is hierdoor nog niet uit de hand gelopen, maar wel dat ik roep dat ik afstand wil, om daar vervolgens weer op terug te komen.
Zodra het dus lange tijd goed gaat word ik weer bang en wil ik het liefst heel hard weg rennen, en ik denk dat vroeg of laat de kans groot is dat ik toch weer terug val .
Andere keren maakte ik gelijk ruzie, want dat voelde voor mij veilig.
Het verschil is dat ik me er nu meer van bewust van ben, alleen weet ik niet hoe het te doorbreken.
Herkent iemand dit?
Als ik het te warrig heb verteld, wil ik ook wel verduidelijken als dat nodig is.
dinsdag 9 maart 2010 om 14:32
Herkenbaar ja...
Hier betrap ik mezelf op het feit, dat wanneer er "mot" is, ik ruzies van een dergelijk formaat maak, waarin de boel op de spits gedreven wordt: "En als het je niet bevalt, dan... etc etc".
En ergens, ergens heel diep van binnen, merk ik dat ik dan een situatie uitlok dat HIJ een beslissing neemt.
Heel lafjes, ik weet 't, maar daardoor niet minder aanwezig. De achtergrond is wellicht (jaja, jaren van therapie geven heus wel enige inzichten) dat ik in het verleden zo ge-na-de-loos op m'n plaat gegaan ben (wat overigens geheel en al te danken was aan mijn eigen goedgelovigheid en naïviteit) en daardoor continue in een soort stand-by stand sta van "dadelijk laat ook deze me in de steek". En wanneer ik dan ruzies uitlok met de door mij reeds ingecalculeerde reactie, kan ik gelukzalig vervallen in een "zie-je-wel"-stand.
Ook een warrig verhaal dus... misschien daardoor voor jou herkenbaar?
Hier betrap ik mezelf op het feit, dat wanneer er "mot" is, ik ruzies van een dergelijk formaat maak, waarin de boel op de spits gedreven wordt: "En als het je niet bevalt, dan... etc etc".
En ergens, ergens heel diep van binnen, merk ik dat ik dan een situatie uitlok dat HIJ een beslissing neemt.
Heel lafjes, ik weet 't, maar daardoor niet minder aanwezig. De achtergrond is wellicht (jaja, jaren van therapie geven heus wel enige inzichten) dat ik in het verleden zo ge-na-de-loos op m'n plaat gegaan ben (wat overigens geheel en al te danken was aan mijn eigen goedgelovigheid en naïviteit) en daardoor continue in een soort stand-by stand sta van "dadelijk laat ook deze me in de steek". En wanneer ik dan ruzies uitlok met de door mij reeds ingecalculeerde reactie, kan ik gelukzalig vervallen in een "zie-je-wel"-stand.
Ook een warrig verhaal dus... misschien daardoor voor jou herkenbaar?
dinsdag 9 maart 2010 om 14:58
Als ik je goed begrijp, is je probleem dat je nu al preventief afstand wil nemen voor het geval dat hij je ooit verlaat.
Is dat alles wat er speelt?
Helpt het dan niet als je bedenkt dat je altijd nog afstand kunt nemen als hij je ooit écht zou verlaten en dat je, door preventief afstand te nemen, hem met ongeveer 100% zekerheid van je wegjaagt, iets wat je net niet wil?
Of begrijp ik iets niet goed?
Is dat alles wat er speelt?
Helpt het dan niet als je bedenkt dat je altijd nog afstand kunt nemen als hij je ooit écht zou verlaten en dat je, door preventief afstand te nemen, hem met ongeveer 100% zekerheid van je wegjaagt, iets wat je net niet wil?
Of begrijp ik iets niet goed?
dinsdag 9 maart 2010 om 15:02
"Zodra het dus lange tijd goed gaat word ik weer bang en wil ik het liefst heel hard weg rennen,"
Dat begrijp ik niet. Waarom wil je wegrennen, daar los je toch niets mee op? Daar bereik je toch niet mee wat je wil, integendeel?
Het is alsof je zegt: ik ben bang dat die leeuw me opeet, dus ga ik naar hem toe en daag ik hem uit.
Met je gedrag bereik je het tegenovergestelde van wat je wil.
Dat begrijp ik niet. Waarom wil je wegrennen, daar los je toch niets mee op? Daar bereik je toch niet mee wat je wil, integendeel?
Het is alsof je zegt: ik ben bang dat die leeuw me opeet, dus ga ik naar hem toe en daag ik hem uit.
Met je gedrag bereik je het tegenovergestelde van wat je wil.
dinsdag 9 maart 2010 om 15:15
quote:Reiger100 schreef op 09 maart 2010 @ 14:58:
Helpt het dan niet als je bedenkt dat je altijd nog afstand kunt nemen als hij je ooit écht zou verlaten en dat je, door preventief afstand te nemen, hem met ongeveer 100% zekerheid van je wegjaagt, iets wat je net niet wil?
Hoewel ik diep van binnen hem niet kwijt wil, en dus niet zelf zal weg gaan ( zoals het er nu voor staat), lijkt me de mogelijkheid dat hij weg gaat nog erger. Omdat ik daar geen controle over heb.
quote:Djaza schreef op 09 maart 2010 @ 14:32:
En ergens, ergens heel diep van binnen, merk ik dat ik dan een situatie uitlok dat HIJ een beslissing neemt.
Het dubbele is dat ik dat ook heb zoals Djaza beschrijft. Dat ik dan kan zeggen: zie je wel dat ik dat ik in de steek gelaten word.
Dat is ook 1 keer gebeurt nadat ik het heel erg op de spits had gedreven.
Alleen toen voelde ik me alleen maar heel erg rot. En helemaal niet de opluchting van dat ik het iig zelf verpest had.
Dus van preventief afstand nemen word ik niet gelukkig.
Maar als het goed gaat durf ik er niet op te te vertrouwen dat het zo zal blijven en komt die gedachte weer in me op , om zelf preventief afstand te nemen. Een cirkel.
En dat wil ik doorbreken, omdat ik op deze manier nooit kan genieten van iets wat in wezen goed aanvoelt.
Hoop dat ik het zo goed uitgelegd heb.
Helpt het dan niet als je bedenkt dat je altijd nog afstand kunt nemen als hij je ooit écht zou verlaten en dat je, door preventief afstand te nemen, hem met ongeveer 100% zekerheid van je wegjaagt, iets wat je net niet wil?
Hoewel ik diep van binnen hem niet kwijt wil, en dus niet zelf zal weg gaan ( zoals het er nu voor staat), lijkt me de mogelijkheid dat hij weg gaat nog erger. Omdat ik daar geen controle over heb.
quote:Djaza schreef op 09 maart 2010 @ 14:32:
En ergens, ergens heel diep van binnen, merk ik dat ik dan een situatie uitlok dat HIJ een beslissing neemt.
Het dubbele is dat ik dat ook heb zoals Djaza beschrijft. Dat ik dan kan zeggen: zie je wel dat ik dat ik in de steek gelaten word.
Dat is ook 1 keer gebeurt nadat ik het heel erg op de spits had gedreven.
Alleen toen voelde ik me alleen maar heel erg rot. En helemaal niet de opluchting van dat ik het iig zelf verpest had.
Dus van preventief afstand nemen word ik niet gelukkig.
Maar als het goed gaat durf ik er niet op te te vertrouwen dat het zo zal blijven en komt die gedachte weer in me op , om zelf preventief afstand te nemen. Een cirkel.
En dat wil ik doorbreken, omdat ik op deze manier nooit kan genieten van iets wat in wezen goed aanvoelt.
Hoop dat ik het zo goed uitgelegd heb.
dinsdag 9 maart 2010 om 15:33
Ik begrijp wel wat je bedoelt (denk ik), maar ik vind je gedachten erg krom!
"Hoewel ik diep van binnen hem niet kwijt wil, en dus niet zelf zal weg gaan ( zoals het er nu voor staat), lijkt me de mogelijkheid dat hij weg gaat nog erger. "
Maar dat is precies wat er gaat gebeuren: dat hij zelf weggaat, omdat hij je gedrag zat is. En dat hoeft niet onmiddellijk na een ruzie te zijn; wellicht zal hij plots op een dag tot het besluit komen dat met jou leven niet aangenaam is en dat hij een vrouw verkiest die beter laat blijken dat ze van hem houdt.
Ik vind ook dat het absoluut niet van respect naar hem getuigt, dat je je zo tegenover hem gedraagt, als hij daar geen enkele aanleiding toe geeft. (Ik klink wellicht hard, maar wil alleen dat je inziet wat je aan het doen bent.)
Ik weet niet wat de oorzaak is van je gedrag, misschien is het goed om dat eens samen met een therapeut uit te zoeken.
"Hoewel ik diep van binnen hem niet kwijt wil, en dus niet zelf zal weg gaan ( zoals het er nu voor staat), lijkt me de mogelijkheid dat hij weg gaat nog erger. "
Maar dat is precies wat er gaat gebeuren: dat hij zelf weggaat, omdat hij je gedrag zat is. En dat hoeft niet onmiddellijk na een ruzie te zijn; wellicht zal hij plots op een dag tot het besluit komen dat met jou leven niet aangenaam is en dat hij een vrouw verkiest die beter laat blijken dat ze van hem houdt.
Ik vind ook dat het absoluut niet van respect naar hem getuigt, dat je je zo tegenover hem gedraagt, als hij daar geen enkele aanleiding toe geeft. (Ik klink wellicht hard, maar wil alleen dat je inziet wat je aan het doen bent.)
Ik weet niet wat de oorzaak is van je gedrag, misschien is het goed om dat eens samen met een therapeut uit te zoeken.
dinsdag 9 maart 2010 om 16:31
quote:Reiger100 schreef op 09 maart 2010 @ 15:33:
Ik vind ook dat het absoluut niet van respect naar hem getuigt, dat je je zo tegenover hem gedraagt, als hij daar geen enkele aanleiding toe geeft. (Ik klink wellicht hard, maar wil alleen dat je inziet wat je aan het doen bent.)
Ik weet niet wat de oorzaak is van je gedrag, misschien is het goed om dat eens samen met een therapeut uit te zoeken.
Bedankt voor je goede reacties! Ik zit er nu ff helemaal middenin dus is het fijn dat iemand me even op de realiteit wijst.
Ik denk ook dat ik hierbij hulp moet hebben, ik weet alleen niet goed hoe dat aan te pakken. Ja naar de huisarts
Maar hoe ik het probleem moet omschrijven.
Ik ben als baby afgestaan ter adoptie. Maar ik weet niet hoeverre zoiets doorwerkt. En ik kan het sowieso niet als excuus gebruiken.
Je vroeg waarom ik dat doe. Als ik het niet doe, word ik van binnen heel onrustig. Die onrust bouwt zich dan op, totdat het er uit komt. En dat laatste probeer ik nu wel te voorkomen, maar ik blijf nog steeds zeggen dat ik afstand wil, om dat later weer terug te draaien.
Dus in die zin ga ik er nog steeds niet goed mee om.
Eefje, je zegt dat jij juist lief en aardig gaat doen. Maar daar is niets mis mee toch?
Ik vind ook dat het absoluut niet van respect naar hem getuigt, dat je je zo tegenover hem gedraagt, als hij daar geen enkele aanleiding toe geeft. (Ik klink wellicht hard, maar wil alleen dat je inziet wat je aan het doen bent.)
Ik weet niet wat de oorzaak is van je gedrag, misschien is het goed om dat eens samen met een therapeut uit te zoeken.
Bedankt voor je goede reacties! Ik zit er nu ff helemaal middenin dus is het fijn dat iemand me even op de realiteit wijst.
Ik denk ook dat ik hierbij hulp moet hebben, ik weet alleen niet goed hoe dat aan te pakken. Ja naar de huisarts
Maar hoe ik het probleem moet omschrijven.
Ik ben als baby afgestaan ter adoptie. Maar ik weet niet hoeverre zoiets doorwerkt. En ik kan het sowieso niet als excuus gebruiken.
Je vroeg waarom ik dat doe. Als ik het niet doe, word ik van binnen heel onrustig. Die onrust bouwt zich dan op, totdat het er uit komt. En dat laatste probeer ik nu wel te voorkomen, maar ik blijf nog steeds zeggen dat ik afstand wil, om dat later weer terug te draaien.
Dus in die zin ga ik er nog steeds niet goed mee om.
Eefje, je zegt dat jij juist lief en aardig gaat doen. Maar daar is niets mis mee toch?
dinsdag 9 maart 2010 om 17:09
Je schrijft dat je het liever zelf uitmaakt dan dat het je overkomt dat hij het uitmaakt.
Ik zelf zou het omgekeerde verkiezen.
Als je partner het uitmaakt, ondanks dat jij je best gedaan hebt voor de relatie en dat je vindt dat jou geen zware zaken aan te rekenen vallen, dan is dat zijn verantwoordelijkheid. Hij hield kennelijk niet genoeg van je. Na een rouwperiode kun je iemand anders ontmoeten die wél echt van je houdt en niets staat je dan in de weg om met die nieuwe partner een gelukkige relatie te hebben. Zelfs als je geen andere, goede partner meer zou ontmoeten, hoef je jezelf niets te verwijten: het was de keuze van je ex. Je kunt dus geen spijt hebben dat jij een slechte keuze gemaakt hebt.
Maar als je het zelf uitmaakt, zonder dat daar gegronde redenen voor zijn, zul je wellicht in een volgende relatie je nog af en toe afvragen of die nu zoveel beter is dan je vorige. Misschien vind je (soms) wel dat je huidige relatie minder goed is dan je vorige. En dan kun je spijt hebben van de keuze die je gemaakt hebt om je vorige relatie te verbreken.
Ik denk dat het altijd makkelijker is om je neer te leggen bij een toestand waar je geen schuld aan hebt dan bij een toestand waar je wel schuld aan hebt.
Het is voor je gemoedsrust goed als je jezelf achteraf geen slechte keuzes hoeft te verwijten.
Ik zelf zou het omgekeerde verkiezen.
Als je partner het uitmaakt, ondanks dat jij je best gedaan hebt voor de relatie en dat je vindt dat jou geen zware zaken aan te rekenen vallen, dan is dat zijn verantwoordelijkheid. Hij hield kennelijk niet genoeg van je. Na een rouwperiode kun je iemand anders ontmoeten die wél echt van je houdt en niets staat je dan in de weg om met die nieuwe partner een gelukkige relatie te hebben. Zelfs als je geen andere, goede partner meer zou ontmoeten, hoef je jezelf niets te verwijten: het was de keuze van je ex. Je kunt dus geen spijt hebben dat jij een slechte keuze gemaakt hebt.
Maar als je het zelf uitmaakt, zonder dat daar gegronde redenen voor zijn, zul je wellicht in een volgende relatie je nog af en toe afvragen of die nu zoveel beter is dan je vorige. Misschien vind je (soms) wel dat je huidige relatie minder goed is dan je vorige. En dan kun je spijt hebben van de keuze die je gemaakt hebt om je vorige relatie te verbreken.
Ik denk dat het altijd makkelijker is om je neer te leggen bij een toestand waar je geen schuld aan hebt dan bij een toestand waar je wel schuld aan hebt.
Het is voor je gemoedsrust goed als je jezelf achteraf geen slechte keuzes hoeft te verwijten.
dinsdag 9 maart 2010 om 17:09
Meestal helpt het 'begrijpen' van je eigen gedrag als je op zoek gaat naar de oorsprong ervan. Waarom ben je zo bang om in de steek gelaten te worden?
Meestal komt daar ook stuk geen-respect-voor-jezelf hebben, geen basisgevoel hebben in je eigen persoon. Wellicht was dit eerst een overlevingsstrategie die nu niet meer werkt. Tijd om andere alternatieve te zoeken, zoals praten met een coach oid, ga (meer) sporten om je agressie onder controle te houden en uit je gevoel eerder en pot het niet op.
Sterkte.
Meestal komt daar ook stuk geen-respect-voor-jezelf hebben, geen basisgevoel hebben in je eigen persoon. Wellicht was dit eerst een overlevingsstrategie die nu niet meer werkt. Tijd om andere alternatieve te zoeken, zoals praten met een coach oid, ga (meer) sporten om je agressie onder controle te houden en uit je gevoel eerder en pot het niet op.
Sterkte.
dinsdag 9 maart 2010 om 17:14
quote:talulabelle schreef op 09 maart 2010 @ 16:31:Ik ben als baby afgestaan ter adoptie. Maar ik weet niet hoeverre zoiets doorwerkt. En ik kan het sowieso niet als excuus gebruiken.Een adoptie is een heftig proces, al zul je dat zelf niet bewust zo zien. Ik wil je niets aanpraten, maar het klinkt mij alsof je last hebt van een hechtingsstoornis; dat zie je vaker bij geadopteerde kinderen/volwassene.
woensdag 10 maart 2010 om 09:04
quote:eefje677 schreef op 09 maart 2010 @ 16:05:
Gevolg bij mij is overigens dat ik het juist meestal niet op de spits drijf, maar juist altijd lief en aardig ben, en daarmee aan mezelf voorbij loop. Conflictvermijding dus.En dat heb ik ook! Ik ben lief, aardig, begrijpend, flexibel, vergevingsgezind...àlles, the whole package! Punt is dan, dat ik dat onbewust (komt ie weer om de hoek kijken, die psych!) ook voor een deel terug verwacht. En tja, de mijne is nu eenmaal eerder ronduit en recht-voor-z'n-raap. Lang gaat dat goed, want oh oh oh, ik zou 'ns in de steek gelaten worden, maar als Het Conflict dan zich aankondigt, is het meteen Hopla, vol in de aanval!
(heb ik al gezegd dat ik een DramaQueen ben? )
Gevolg bij mij is overigens dat ik het juist meestal niet op de spits drijf, maar juist altijd lief en aardig ben, en daarmee aan mezelf voorbij loop. Conflictvermijding dus.En dat heb ik ook! Ik ben lief, aardig, begrijpend, flexibel, vergevingsgezind...àlles, the whole package! Punt is dan, dat ik dat onbewust (komt ie weer om de hoek kijken, die psych!) ook voor een deel terug verwacht. En tja, de mijne is nu eenmaal eerder ronduit en recht-voor-z'n-raap. Lang gaat dat goed, want oh oh oh, ik zou 'ns in de steek gelaten worden, maar als Het Conflict dan zich aankondigt, is het meteen Hopla, vol in de aanval!
(heb ik al gezegd dat ik een DramaQueen ben? )
woensdag 10 maart 2010 om 09:52
Dit is zo herkenbaar. Nu is het een week uit met
mn vriend en het patroon dat hier beschreven wordt
heeft er wel een rol in gespeelt. Dat gevoel in de
steek gelaten te worden, en dan alvast maar de
boel saboteren. Ik begin het patroon te herkennen.
Maar ik denk dat het nog een tijdje duurt voordat
ik die herkennin ook om kan zetten in actie. Voor
nu denk ik dat ik een tijdje alleen kan blijven om
zo mezelf terug te vinden. Maar ik lees graag mee
over alle goede tips en ervaringen... Ik ben het
namelijk zat dat deze gevoelens elke keer een relatie
saboteren...
mn vriend en het patroon dat hier beschreven wordt
heeft er wel een rol in gespeelt. Dat gevoel in de
steek gelaten te worden, en dan alvast maar de
boel saboteren. Ik begin het patroon te herkennen.
Maar ik denk dat het nog een tijdje duurt voordat
ik die herkennin ook om kan zetten in actie. Voor
nu denk ik dat ik een tijdje alleen kan blijven om
zo mezelf terug te vinden. Maar ik lees graag mee
over alle goede tips en ervaringen... Ik ben het
namelijk zat dat deze gevoelens elke keer een relatie
saboteren...
