Relaties
alle pijlers
pff waar moet ik beginnen
donderdag 19 november 2009 om 23:59
Pff ik weet niet precies waar ik moet beginnen maar wil echt heel graag mijn verhaal kwijt..
1.5 jaar geleden kwam ik een oude bekende tegen via hyves. Leuke jongen kende hem van het uitgaan. 28 jaar oud, ik 23. Ik kwam net uit een relatie van 3 jaar en zocht een nieuwe vriend. Mijn intresse was gewekt, en op een vriendschappelijke manier vroeg hij me of ik een keer wat bij hem wilde komen drinken. Ik ernaar toe en eigenlijk gelijk vanaf die avond was het gewoon heel erg leuk! We lieten elkaar niet meer los en merkten dat we onwijs veel lol hadden. We gingen veel stappen met vrienden en belden, smsden elkaar 100 keer per dag en als we konden waren we bij elkaar.
Hoe het heeft kunnen gebeuren weet ik niet, maar 4 maanden later was ik zwanger! Ik schrok me rot hoe kon dit nou. Ik had nog nooit serieus over kinderen nagedacht. Na een aantal dagen het onderwerp samen eigenlijk genegeerd te hebben gingen we naar het strand en daar besloten we er voor te gaan. We waren immers erg verliefd en dit zou ons absoluut alleen maar meer verbinden. Helaar mocht dit geluk niet lang duren en na een paar dagen kreeg ik een miskraam. Huilend zaten we in de wachtkamer van het ziekenhuis. Ik wilde het zo graag fluisterde hij. Ik moest echt even schrikken, want zelf wilde ik het eigenlijk ook heel graag.
Na de miskraam besloten we bewust voor een kindje. We woonden inmiddels samen. Na een maand was het al zo ver. Alles besproken. Ow wat waren we blij. Trots vertelde we het nieuws na 3 maanden aan echt iedereen. Ik werk op een kinderdagverblijf dus de kleine kon mee. Hij had een goede baan, koophuis een glansrijke toekomst. Lekker op vakantie allerlei plannen.
Dit was ook de tijd waarin er een hele hoop veranderde. Zo merkte ik als eerst datingsites. Hij stuurde berichten naar meiden in Engeland. Ik snapte er niks van en na gesprekken waarin hij ook niet echt uit kon leggen waarom hij dit deed en beloofde het nooit meer te doen kwam ik hier nog 3 keer achter. Maar was t echt zo erg. Ik merkte ineens wel wantrouwen en ging hem controleren. Ook in het weekend begon hij meer te drinken. Als hij ergens zat en beloofde 1 uur thuis te zijn kwam hij standaard pas 7 uur thuis. Terwijl ik bezig was met de baby kamer was hij volgens mij bezig alles te doen waarvan hij dacht het als de baby was geboren niet meer te kunnen doen. Ik voelde me verschrikkelijk eenzaam en vluchte steeds vaker naar mijn moeder. Hierdoor ging hij zich (zegt hij nu) ook steeds eenzamer begon te voelen.
Toen ik 5 maanden zwanger was gebeurde de eerste erge gebeurtenis. Mijn beste vriendin kwam bij me eten en moest mij iets bekennen. Mijn vriend was toen naar een bedrijfuitje en dus niet thuis. Ze vertelde dat mijn vriend haar had gebeld toen hij dronken was om te vragen of ze een filmpje bij hem kwam kijken. Ze schrok en zei nee en vervolgens belde hij terug om te vragen of ze dit asjeblieft nooit tegen mij wilde vertellen. Ik wist niet wat ik hoorde ik werd verschrikkelijk boos. Belde hem en hij schrok. Wilde niet meer naar huis komen. Uitendelijk kwam hij straalbezopen om 11 uur savonds thuis. We kregen ruzie en ik ging naar mijn moeder. De volgende ochtend om half 9 wilde ik naar hem toe in de hoop dat jij zijn roes had uitgeslapen. Maar in plaats van hem trof ik twee vrienden aan die op de bank lagen slapen en hij was weg. Toen was voor mij de maat vol ik ben naar zijn moeder gegaan en heb alles verteld. We zijn vervolgens terug gegaan naar huis waar hij was aangekomen, straalbezopen en wauz lag hij op zijn bed. Ik pakte zijn telefoon en las vervolgens allemaal seksitische smsjes naar andere meiden. Ik vertelde het zijn moeder. En aangezien haar zoon zoiets nooit zou doen schrok zij zich ook dood. Ik vetelde hem dat ik bij hem wegging en hij ontplofte schreeuwde zelfmoord te plegen en sloeg alles kapot. Ik rende naar de buren. Even later kwam mijn moeder aangereden. En ben ik terug gegaan daar werd ik vervolgens door zijn moeder aan gevallen dat we uit elkaar moesten hij zou nog zelfmoord plegen door mij. Ik wist niet wat ik hoorde. Stond ik daar 5 maanden zwanger.
Weken gingen voorbij en nadat mijn vriend nuchter was kwamen de excuses en telefoontjes. Hij had zo een spijt. Na een paar weken ging ik terug. Op het moment dat ik terug was was bij mij eigenlijk bijna al t vertrouwen wel weg. Maar dat moest weer groeien dacht ik. Hij wilde er alleen nooit meer over praten. En als hij dronke was kwam hij weer veel later thuis dan beloofd. Al wist ik dan altijd wel waar hij was. We kregen steeds vaker ruzie en ik vond hem totaal niet meer betrokken bij de kleine. Ik heb met mijn moeder het kamertje gemaakt en hij was vaak chagerijnig. Toen ik 8 maanden zwanger was ging hij een weekend naar Nijmegen naar een rockconcert met vrienden en heeft hij geen 1 keer gebeld. Ik voelde me zo verschrikkelijk. Hij dronk steeds meer en behandelde mij dat als een voetveeg.
Zelfs een uur voor dat mijn bevalling begon hadden we nog ruzie, tijdens de bevalling deed hij erg zijn best en we deden het echt samen. En die twee weken na mijn bevalling waren de mooiste weken van mijn leven. Maar zijn zus kwam niet en zijn familie liet het eigenlijk ook maar afweten. hij greep dus weer naar de fles. En toen ik drie weken zwanger was wilde hij smiddags naar de kroeg. Ik vond dat goed even twee uurtjes. Week afsluiten op de vrijdag. Na twee uurtjes kwam hij netjes thuis. Maar helemaal straalbezopen. Toen knapte er iets. Hij wilde onze zoon oppakken en ik schrok ik pakte mijn spullen en ging weer naar mijn moeder. Ik was helemaal op. Bij mijn moeder aangekomen belde ze hem op. Wat hij nou wilde maar hij zat alweer terug in de kroeg. Na een paar uur belde ik hem dat ik terug kwam en of hij dan ook naar huis kwam. Dat wilde hij ook. Maar toen ik hem om 11 uur belde had hij zijn telefoon uitgezet. Die bleef uit tot 5 uur snachts. Heel de nacht heb ik met de kleine gezeten. Huilend bellend steeds die voicemail. Toen kwam hij thuis, wilde in het bed gaan liggen waar ik de kleine bv aan het geven was. Ik werd woedend hij moest op de bank. Dat deed hij maar na een paar uur kwam hij weer. Hij moest en zou ook in bed. Het was 7 uur sochtends en ik pakte mijn spullen en ben weggegaan, weer.
Toen ik bij mijn moeder aankwam heb ik twee dagen geslapen ik was zo moe. Ik hoopte dat mijn vriend na zou gaan denken. Maar inplaats daarvan werd het veel erger. Nu was hij heel t weekend van god los en ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik was weggegaan we hadden moeten praten, ik had hem in de steek gelaten. De eerste weken hielden we het nog stil maar na een tijdje wist iedereen van onze situatie en iedereen stond er ook echt van te kijken. Ik genoot zo erg van de momenten die we toch hadden met zijn drieeen. Wat wilde ik graag dingen doen met zijn drieen. We hebben zo een mooie gezonde zoon. Ik smeekte om zijn liefde.
Hij wilde mijn moeder niet meer zien en mijn familie had het gedaan. Ik ging bij hem langs en wilde toch samen zijn. Wat miste ik hem en de jongen die hij was. Wat was het leuk met zijn drieen. Maar in het weekend was hij onbereikbaar. De weken gingen voorbij en we zijn nog een keer bij zijn moeder geweest waar hij verschrikkelijk op zijn donder kreeg. De week erna trok zijn moeder ineens weer partij voor hem. Het was wel beter zo. Ik ontdekte weer allemaal berichten naar andere meiden. Maar toch wachte ik op het moment waarop we gewoon weer met zijn drieen konden zijn.
Ik belde hem ik smeekte hem. Had ik hem niet genoeg liefde gegeven. Ik kan koud zijn. Ik vluchte miss wel te snel naar mijn moeder. Normale stellen praten het uit volgens hem. Had ik zijn zoon afgepakt. Hij was toen 3 weken en deed zijn best. Nu is hij 3 maanden en ze kennen elkaar amper.
De situatie nu ziet er totaal hopeloos uit. Eerst wilde hij nog, belde vriendinnnen van mij om erover te praten, wilde in relatieterapie. Maar we kregen steeds ruzie om oud zeer of familie. En nu.. Hij wil mij niet meer zegtie en heeft weer veel contact met zijn ex. De meubels zijn over. En ik woon nu bij mijn moeder. Hij belt niet meer en gaat nu alles regelen via het gerecht. Ik ben gebroken en probeer van mij zoon te genieten maar het is zo moeilijk. We zijn zo leuk met zijn drieen. Die jongen van in het begin die wil ik terug. Maar mijn familie, zijn familie vrienden iedereen is het zat. En het allebelangrijkst worden wij en vooral onze zoon ooit gelukkig als we bij elkaar blijven.
1.5 jaar geleden kwam ik een oude bekende tegen via hyves. Leuke jongen kende hem van het uitgaan. 28 jaar oud, ik 23. Ik kwam net uit een relatie van 3 jaar en zocht een nieuwe vriend. Mijn intresse was gewekt, en op een vriendschappelijke manier vroeg hij me of ik een keer wat bij hem wilde komen drinken. Ik ernaar toe en eigenlijk gelijk vanaf die avond was het gewoon heel erg leuk! We lieten elkaar niet meer los en merkten dat we onwijs veel lol hadden. We gingen veel stappen met vrienden en belden, smsden elkaar 100 keer per dag en als we konden waren we bij elkaar.
Hoe het heeft kunnen gebeuren weet ik niet, maar 4 maanden later was ik zwanger! Ik schrok me rot hoe kon dit nou. Ik had nog nooit serieus over kinderen nagedacht. Na een aantal dagen het onderwerp samen eigenlijk genegeerd te hebben gingen we naar het strand en daar besloten we er voor te gaan. We waren immers erg verliefd en dit zou ons absoluut alleen maar meer verbinden. Helaar mocht dit geluk niet lang duren en na een paar dagen kreeg ik een miskraam. Huilend zaten we in de wachtkamer van het ziekenhuis. Ik wilde het zo graag fluisterde hij. Ik moest echt even schrikken, want zelf wilde ik het eigenlijk ook heel graag.
Na de miskraam besloten we bewust voor een kindje. We woonden inmiddels samen. Na een maand was het al zo ver. Alles besproken. Ow wat waren we blij. Trots vertelde we het nieuws na 3 maanden aan echt iedereen. Ik werk op een kinderdagverblijf dus de kleine kon mee. Hij had een goede baan, koophuis een glansrijke toekomst. Lekker op vakantie allerlei plannen.
Dit was ook de tijd waarin er een hele hoop veranderde. Zo merkte ik als eerst datingsites. Hij stuurde berichten naar meiden in Engeland. Ik snapte er niks van en na gesprekken waarin hij ook niet echt uit kon leggen waarom hij dit deed en beloofde het nooit meer te doen kwam ik hier nog 3 keer achter. Maar was t echt zo erg. Ik merkte ineens wel wantrouwen en ging hem controleren. Ook in het weekend begon hij meer te drinken. Als hij ergens zat en beloofde 1 uur thuis te zijn kwam hij standaard pas 7 uur thuis. Terwijl ik bezig was met de baby kamer was hij volgens mij bezig alles te doen waarvan hij dacht het als de baby was geboren niet meer te kunnen doen. Ik voelde me verschrikkelijk eenzaam en vluchte steeds vaker naar mijn moeder. Hierdoor ging hij zich (zegt hij nu) ook steeds eenzamer begon te voelen.
Toen ik 5 maanden zwanger was gebeurde de eerste erge gebeurtenis. Mijn beste vriendin kwam bij me eten en moest mij iets bekennen. Mijn vriend was toen naar een bedrijfuitje en dus niet thuis. Ze vertelde dat mijn vriend haar had gebeld toen hij dronken was om te vragen of ze een filmpje bij hem kwam kijken. Ze schrok en zei nee en vervolgens belde hij terug om te vragen of ze dit asjeblieft nooit tegen mij wilde vertellen. Ik wist niet wat ik hoorde ik werd verschrikkelijk boos. Belde hem en hij schrok. Wilde niet meer naar huis komen. Uitendelijk kwam hij straalbezopen om 11 uur savonds thuis. We kregen ruzie en ik ging naar mijn moeder. De volgende ochtend om half 9 wilde ik naar hem toe in de hoop dat jij zijn roes had uitgeslapen. Maar in plaats van hem trof ik twee vrienden aan die op de bank lagen slapen en hij was weg. Toen was voor mij de maat vol ik ben naar zijn moeder gegaan en heb alles verteld. We zijn vervolgens terug gegaan naar huis waar hij was aangekomen, straalbezopen en wauz lag hij op zijn bed. Ik pakte zijn telefoon en las vervolgens allemaal seksitische smsjes naar andere meiden. Ik vertelde het zijn moeder. En aangezien haar zoon zoiets nooit zou doen schrok zij zich ook dood. Ik vetelde hem dat ik bij hem wegging en hij ontplofte schreeuwde zelfmoord te plegen en sloeg alles kapot. Ik rende naar de buren. Even later kwam mijn moeder aangereden. En ben ik terug gegaan daar werd ik vervolgens door zijn moeder aan gevallen dat we uit elkaar moesten hij zou nog zelfmoord plegen door mij. Ik wist niet wat ik hoorde. Stond ik daar 5 maanden zwanger.
Weken gingen voorbij en nadat mijn vriend nuchter was kwamen de excuses en telefoontjes. Hij had zo een spijt. Na een paar weken ging ik terug. Op het moment dat ik terug was was bij mij eigenlijk bijna al t vertrouwen wel weg. Maar dat moest weer groeien dacht ik. Hij wilde er alleen nooit meer over praten. En als hij dronke was kwam hij weer veel later thuis dan beloofd. Al wist ik dan altijd wel waar hij was. We kregen steeds vaker ruzie en ik vond hem totaal niet meer betrokken bij de kleine. Ik heb met mijn moeder het kamertje gemaakt en hij was vaak chagerijnig. Toen ik 8 maanden zwanger was ging hij een weekend naar Nijmegen naar een rockconcert met vrienden en heeft hij geen 1 keer gebeld. Ik voelde me zo verschrikkelijk. Hij dronk steeds meer en behandelde mij dat als een voetveeg.
Zelfs een uur voor dat mijn bevalling begon hadden we nog ruzie, tijdens de bevalling deed hij erg zijn best en we deden het echt samen. En die twee weken na mijn bevalling waren de mooiste weken van mijn leven. Maar zijn zus kwam niet en zijn familie liet het eigenlijk ook maar afweten. hij greep dus weer naar de fles. En toen ik drie weken zwanger was wilde hij smiddags naar de kroeg. Ik vond dat goed even twee uurtjes. Week afsluiten op de vrijdag. Na twee uurtjes kwam hij netjes thuis. Maar helemaal straalbezopen. Toen knapte er iets. Hij wilde onze zoon oppakken en ik schrok ik pakte mijn spullen en ging weer naar mijn moeder. Ik was helemaal op. Bij mijn moeder aangekomen belde ze hem op. Wat hij nou wilde maar hij zat alweer terug in de kroeg. Na een paar uur belde ik hem dat ik terug kwam en of hij dan ook naar huis kwam. Dat wilde hij ook. Maar toen ik hem om 11 uur belde had hij zijn telefoon uitgezet. Die bleef uit tot 5 uur snachts. Heel de nacht heb ik met de kleine gezeten. Huilend bellend steeds die voicemail. Toen kwam hij thuis, wilde in het bed gaan liggen waar ik de kleine bv aan het geven was. Ik werd woedend hij moest op de bank. Dat deed hij maar na een paar uur kwam hij weer. Hij moest en zou ook in bed. Het was 7 uur sochtends en ik pakte mijn spullen en ben weggegaan, weer.
Toen ik bij mijn moeder aankwam heb ik twee dagen geslapen ik was zo moe. Ik hoopte dat mijn vriend na zou gaan denken. Maar inplaats daarvan werd het veel erger. Nu was hij heel t weekend van god los en ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik was weggegaan we hadden moeten praten, ik had hem in de steek gelaten. De eerste weken hielden we het nog stil maar na een tijdje wist iedereen van onze situatie en iedereen stond er ook echt van te kijken. Ik genoot zo erg van de momenten die we toch hadden met zijn drieeen. Wat wilde ik graag dingen doen met zijn drieen. We hebben zo een mooie gezonde zoon. Ik smeekte om zijn liefde.
Hij wilde mijn moeder niet meer zien en mijn familie had het gedaan. Ik ging bij hem langs en wilde toch samen zijn. Wat miste ik hem en de jongen die hij was. Wat was het leuk met zijn drieen. Maar in het weekend was hij onbereikbaar. De weken gingen voorbij en we zijn nog een keer bij zijn moeder geweest waar hij verschrikkelijk op zijn donder kreeg. De week erna trok zijn moeder ineens weer partij voor hem. Het was wel beter zo. Ik ontdekte weer allemaal berichten naar andere meiden. Maar toch wachte ik op het moment waarop we gewoon weer met zijn drieen konden zijn.
Ik belde hem ik smeekte hem. Had ik hem niet genoeg liefde gegeven. Ik kan koud zijn. Ik vluchte miss wel te snel naar mijn moeder. Normale stellen praten het uit volgens hem. Had ik zijn zoon afgepakt. Hij was toen 3 weken en deed zijn best. Nu is hij 3 maanden en ze kennen elkaar amper.
De situatie nu ziet er totaal hopeloos uit. Eerst wilde hij nog, belde vriendinnnen van mij om erover te praten, wilde in relatieterapie. Maar we kregen steeds ruzie om oud zeer of familie. En nu.. Hij wil mij niet meer zegtie en heeft weer veel contact met zijn ex. De meubels zijn over. En ik woon nu bij mijn moeder. Hij belt niet meer en gaat nu alles regelen via het gerecht. Ik ben gebroken en probeer van mij zoon te genieten maar het is zo moeilijk. We zijn zo leuk met zijn drieen. Die jongen van in het begin die wil ik terug. Maar mijn familie, zijn familie vrienden iedereen is het zat. En het allebelangrijkst worden wij en vooral onze zoon ooit gelukkig als we bij elkaar blijven.
vrijdag 20 november 2009 om 00:08
Niet alleen korter maar ook de chronologie en de persoonsaanduiding kloppend graag, ik snap er niks van.
NSnap wel dat in je wanhoop het moeilijk is een kloppend verhaal te typen maar zoals het er nu staat is het zeer moeilijk te volgen.
In ieder geval, als het is zoals ik het nu lees heb je het heel moeilijk en wil je een relatie die niet echt bestaat zoals je hem hebben wilt.
Dat is klote, zeker als er een kindje in het spel is.
NSnap wel dat in je wanhoop het moeilijk is een kloppend verhaal te typen maar zoals het er nu staat is het zeer moeilijk te volgen.
In ieder geval, als het is zoals ik het nu lees heb je het heel moeilijk en wil je een relatie die niet echt bestaat zoals je hem hebben wilt.
Dat is klote, zeker als er een kindje in het spel is.
vrijdag 20 november 2009 om 00:09
Jij wilt graag een gezinnetje met hem maar het lukt niet door zijn gedrag. Heb ik het zo goed gelezen?
Ik wens je in ieder geval veel sterkte en een want je zult je wel verrekte eenzaam voelen in zo'n situatie.
Als ik jou was zou ik maar eerst een leventje proberen op te bouwen zonder hem, en rust nemen, wie weet dat je dan de situatie wat beter kunt bekijken.
Ik wens je in ieder geval veel sterkte en een want je zult je wel verrekte eenzaam voelen in zo'n situatie.
Als ik jou was zou ik maar eerst een leventje proberen op te bouwen zonder hem, en rust nemen, wie weet dat je dan de situatie wat beter kunt bekijken.
wie van orde en netheid houdt, is te lui om te zoeken.
vrijdag 20 november 2009 om 00:11
Ja joh, jullie zijn écht super leuk met zijn drieën. En je zoon is zeker weten beter af met een vader die zich elke keer lamlazarus zuipt. Gelukkig zal hij zijn kind nooit uit zijn bezopen klauwen laten vallen ofzo. En hij neemt zijn verantwoordelijkheden zo goed!
Hij heeft je als een voetveeg behandeld zeg je, maar wees dan even eerlijk. Jij hebt je zo láten behandelen.
Hij heeft je als een voetveeg behandeld zeg je, maar wees dan even eerlijk. Jij hebt je zo láten behandelen.
vrijdag 20 november 2009 om 00:14
TO, wat vervelend dat je in deze situatie zit. Ik snap dat je graag een gezinnetje wilt zijn met je kindje en je (ex)vriend. Maar zijn gedrag is onacceptabel, niet goed voor jou en niet goed voor je kind. Hoe graag je ook samen met hem wil zijn, ik denk dat je beter af bent zonder hem. Ik kan het natuurlijk niet beoordelen vanaf hier, maar het klinkt alsof je vriend een drankprobleem heeft en niet zijn verantwoordelijkheid wil nemen en daar kan nooit veel goeds uit voortkomen. Ik denk dat je het beste een dikke vette streep onder deze relatie kan zetten ongeacht wat hij wil.
Probeer tot rust te komen bij je moeder en te genieten van je kind. En denk er eens over na hoe je nu je leven wilt inrichten en hoe je je kindje een veilig en stabiel leven kan geven.
Heel veel sterkte in ieder geval!
Probeer tot rust te komen bij je moeder en te genieten van je kind. En denk er eens over na hoe je nu je leven wilt inrichten en hoe je je kindje een veilig en stabiel leven kan geven.
Heel veel sterkte in ieder geval!
vrijdag 20 november 2009 om 00:24
Ik snap dat het een verschrikkelijke lange lap tekst is. Maar ben gaan typen en alles kwam eruit. Het is net alsof ik in een roes heb geleefd de laatse maanden en snap dat het raar klinkt als ik zeg dat we leuke momenten hebben met zijn drieen. Maar als je niet samen met woont in 1 huis dan is met zijn drieen op de bank zitten en lachen om de kleine al een super mooi moment.
vrijdag 20 november 2009 om 00:25
quote:miemie86 schreef op 19 november 2009 @ 23:59:
Pff ik weet niet precies waar ik moet beginnen maar wil echt heel graag mijn verhaal kwijt..
1.5 jaar geleden kwam ik een oude bekende tegen via hyves. Leuke jongen kende hem van het uitgaan. 28 jaar oud, ik 23. Ik kwam net uit een relatie van 3 jaar en zocht een nieuwe vriend.
Je kon hem eigenlijk niet zo heel erg goed maar je wilde graag een vriend...... misschien heb je niet verder gekeken dan je neus lang is omdat je zo vreselijk graag wilde?
Hoe het heeft kunnen gebeuren weet ik niet, maar 4 maanden later was ik zwanger!
Eh.... ik gok op " neuken " , wat denk jij?
Na de miskraam besloten we bewust voor een kindje. We woonden inmiddels samen. Na een maand was het al zo ver. Nu hebben we het over wat? Zes, zeven maanden dat jullie een relatie hadden?
Alles besproken. Ow wat waren we blij. Trots vertelde we het nieuws na 3 maanden aan echt iedereen. Ik werk op een kinderdagverblijf dus de kleine kon mee. Hij had een goede baan, koophuis een glansrijke toekomst. Lekker op vakantie allerlei plannen.
Dit was ook de tijd waarin er een hele hoop veranderde.
Nu hebben we het over hooguit een maand of negen relatie?
We zijn zo leuk met zijn drieen.
Van af het eerste moment dat jullie een kind hebben is er gedonder geweest; ervoor zelfs al. Hoe kun je nou zeggen dat jullie zo leuk zijn met zijn drieën? Het idee zal leuk zijn, maar niet in het eggie.
Die jongen van in het begin die wil ik terug.
Zou het kunnen dat hij zich een ietsiepietsie beter voor heeft gedaan dan dat hij werkelijk is ? Dus die leuke jongen van in het begin is helemaal nooit leuk geweest.
Maar mijn familie, zijn familie vrienden iedereen is het zat.
Nou hoeven die mensen niet te stemmen of het ja dan nee een gelukkige hereniging wordt, maar een beetje gelijk hebben ze wel, vind je niet?
Denk jij dat je vriend tijdelijk niet toerekeningsvatbaar is maar ooit wel weer een keer het licht gaat zien, of zo ?
Je hebt hem nu toch aardig wat kansen gegeven maar zelfs voor zijn kind wil hij zijn rare gedrag niet opgeven. Hoeveel hoop geeft dat voor de toekomst?
En het allebelangrijkst worden wij en vooral onze zoon ooit gelukkig als we bij elkaar blijven.
Je zoon zal tot op een bepaalde leeftijd denken dat dingen normaal zijn. Maar dat duurt ook niet eeuwig, natuurlijk.
Als jij het niet erg vindt dat hij er rare chats enzo op na houdt en af en toe zich vol laat lopen met drank, dan kan je misschien best leven met deze man. Maar lopen al zijn acties uit op drama van jouw kant dan moet je niet eens samen willen zijn.
Pff ik weet niet precies waar ik moet beginnen maar wil echt heel graag mijn verhaal kwijt..
1.5 jaar geleden kwam ik een oude bekende tegen via hyves. Leuke jongen kende hem van het uitgaan. 28 jaar oud, ik 23. Ik kwam net uit een relatie van 3 jaar en zocht een nieuwe vriend.
Je kon hem eigenlijk niet zo heel erg goed maar je wilde graag een vriend...... misschien heb je niet verder gekeken dan je neus lang is omdat je zo vreselijk graag wilde?
Hoe het heeft kunnen gebeuren weet ik niet, maar 4 maanden later was ik zwanger!
Eh.... ik gok op " neuken " , wat denk jij?
Na de miskraam besloten we bewust voor een kindje. We woonden inmiddels samen. Na een maand was het al zo ver. Nu hebben we het over wat? Zes, zeven maanden dat jullie een relatie hadden?
Alles besproken. Ow wat waren we blij. Trots vertelde we het nieuws na 3 maanden aan echt iedereen. Ik werk op een kinderdagverblijf dus de kleine kon mee. Hij had een goede baan, koophuis een glansrijke toekomst. Lekker op vakantie allerlei plannen.
Dit was ook de tijd waarin er een hele hoop veranderde.
Nu hebben we het over hooguit een maand of negen relatie?
We zijn zo leuk met zijn drieen.
Van af het eerste moment dat jullie een kind hebben is er gedonder geweest; ervoor zelfs al. Hoe kun je nou zeggen dat jullie zo leuk zijn met zijn drieën? Het idee zal leuk zijn, maar niet in het eggie.
Die jongen van in het begin die wil ik terug.
Zou het kunnen dat hij zich een ietsiepietsie beter voor heeft gedaan dan dat hij werkelijk is ? Dus die leuke jongen van in het begin is helemaal nooit leuk geweest.
Maar mijn familie, zijn familie vrienden iedereen is het zat.
Nou hoeven die mensen niet te stemmen of het ja dan nee een gelukkige hereniging wordt, maar een beetje gelijk hebben ze wel, vind je niet?
Denk jij dat je vriend tijdelijk niet toerekeningsvatbaar is maar ooit wel weer een keer het licht gaat zien, of zo ?
Je hebt hem nu toch aardig wat kansen gegeven maar zelfs voor zijn kind wil hij zijn rare gedrag niet opgeven. Hoeveel hoop geeft dat voor de toekomst?
En het allebelangrijkst worden wij en vooral onze zoon ooit gelukkig als we bij elkaar blijven.
Je zoon zal tot op een bepaalde leeftijd denken dat dingen normaal zijn. Maar dat duurt ook niet eeuwig, natuurlijk.
Als jij het niet erg vindt dat hij er rare chats enzo op na houdt en af en toe zich vol laat lopen met drank, dan kan je misschien best leven met deze man. Maar lopen al zijn acties uit op drama van jouw kant dan moet je niet eens samen willen zijn.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 20 november 2009 om 00:33
vrijdag 20 november 2009 om 00:38
Dat slijt, als je dat maar wil. Als je het maar toe laat om te slijten.
Je schaamt je, omdat jullie het zo leuk hebben?
Hopelijk heb je hier wel heel veel van geleerd. Over beter nadenken voordat je aan kinderen begint, voordat je in een relatie stapt zelfs. En al helemaal voordat je je als voetveeg laat gebruiken.
Je schaamt je, omdat jullie het zo leuk hebben?
Hopelijk heb je hier wel heel veel van geleerd. Over beter nadenken voordat je aan kinderen begint, voordat je in een relatie stapt zelfs. En al helemaal voordat je je als voetveeg laat gebruiken.
vrijdag 20 november 2009 om 00:39
quote:miemie86 schreef op 20 november 2009 @ 00:33:
Denken jullie dat ik me niet schaam tegen over mijn zoontje dat ik hem in deze situatie geboren heb laten worden. Denken jullie dat ik trots op mezelf ben. Nee. En het allerergste is dat ik het gevoel dat ik (god mag weten waarom) nog heb voor hem niet kan uitschakelen.
Nee, dat wist ik niet. Totdat je dat net schreef.
Uit je openingspost meende ik namelijk op te maken dat je je niet schaamde .Dat je alleen maar wilt weten of je hem nog terug zou kunnen krijgen en hoe dan wel.
Wil je tips om er over heen te komen ?
Wil je hier alleen van je af schrijven ( ook prima, hoor )?
Zoek je andere alleenstaande moeders?
Denken jullie dat ik me niet schaam tegen over mijn zoontje dat ik hem in deze situatie geboren heb laten worden. Denken jullie dat ik trots op mezelf ben. Nee. En het allerergste is dat ik het gevoel dat ik (god mag weten waarom) nog heb voor hem niet kan uitschakelen.
Nee, dat wist ik niet. Totdat je dat net schreef.
Uit je openingspost meende ik namelijk op te maken dat je je niet schaamde .Dat je alleen maar wilt weten of je hem nog terug zou kunnen krijgen en hoe dan wel.
Wil je tips om er over heen te komen ?
Wil je hier alleen van je af schrijven ( ook prima, hoor )?
Zoek je andere alleenstaande moeders?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 20 november 2009 om 00:40
quote:miemie86 schreef op 20 november 2009 @ 00:33:
Denken jullie dat ik me niet schaam tegen over mijn zoontje dat ik hem in deze situatie geboren heb laten worden. Denken jullie dat ik trots op mezelf ben. Nee. En het allerergste is dat ik het gevoel dat ik (god mag weten waarom) nog heb voor hem niet kan uitschakelen.Hé, dat gevoel voor hem/ex-vriend zal wel slijten, je moet er nu eerst voor zorgen dat je je schaapjes op het droge hebt. Gewoon lekker rustig aan doen, nu.
Denken jullie dat ik me niet schaam tegen over mijn zoontje dat ik hem in deze situatie geboren heb laten worden. Denken jullie dat ik trots op mezelf ben. Nee. En het allerergste is dat ik het gevoel dat ik (god mag weten waarom) nog heb voor hem niet kan uitschakelen.Hé, dat gevoel voor hem/ex-vriend zal wel slijten, je moet er nu eerst voor zorgen dat je je schaapjes op het droge hebt. Gewoon lekker rustig aan doen, nu.
wie van orde en netheid houdt, is te lui om te zoeken.
vrijdag 20 november 2009 om 00:41
quote:littlemissvixen schreef op 20 november 2009 @ 00:26:
Wel alles gelezen. Conclusie: alimentatie aanvragen, huis voor jezelf & kind zoeken, en nooit meer een woord met hem wisselen. Punt.
Ook alles gelezen en inderdaad, eens met bovenstaande quote.
Gewoonlijk zou ik naar een oplossing samen zoeken, maar als ik dit zo lees zit dat er echt niet in. Voor het kind alleen zou ik al maken dat ik wegkwam.
Je kunt er echt alleen maar beter van worden, en ook al zal dat niet altijd meteen duidelijk zijn, over een jaar ben je jezelf enorm dankbaar.
En of je nog gevoel hebt voor hem.. ik betwijfel dat vaak in zulke situaties eigenlijk. Het is dan vaak meer iets van gewenning, en niet de stap durven nemen om het roer even helemaal om te gooien, want dat is nieuw, en anders, en eng..
Wel alles gelezen. Conclusie: alimentatie aanvragen, huis voor jezelf & kind zoeken, en nooit meer een woord met hem wisselen. Punt.
Ook alles gelezen en inderdaad, eens met bovenstaande quote.
Gewoonlijk zou ik naar een oplossing samen zoeken, maar als ik dit zo lees zit dat er echt niet in. Voor het kind alleen zou ik al maken dat ik wegkwam.
Je kunt er echt alleen maar beter van worden, en ook al zal dat niet altijd meteen duidelijk zijn, over een jaar ben je jezelf enorm dankbaar.
En of je nog gevoel hebt voor hem.. ik betwijfel dat vaak in zulke situaties eigenlijk. Het is dan vaak meer iets van gewenning, en niet de stap durven nemen om het roer even helemaal om te gooien, want dat is nieuw, en anders, en eng..
vrijdag 20 november 2009 om 00:42
