Relaties
alle pijlers
pff waar moet ik beginnen
donderdag 19 november 2009 om 23:59
Pff ik weet niet precies waar ik moet beginnen maar wil echt heel graag mijn verhaal kwijt..
1.5 jaar geleden kwam ik een oude bekende tegen via hyves. Leuke jongen kende hem van het uitgaan. 28 jaar oud, ik 23. Ik kwam net uit een relatie van 3 jaar en zocht een nieuwe vriend. Mijn intresse was gewekt, en op een vriendschappelijke manier vroeg hij me of ik een keer wat bij hem wilde komen drinken. Ik ernaar toe en eigenlijk gelijk vanaf die avond was het gewoon heel erg leuk! We lieten elkaar niet meer los en merkten dat we onwijs veel lol hadden. We gingen veel stappen met vrienden en belden, smsden elkaar 100 keer per dag en als we konden waren we bij elkaar.
Hoe het heeft kunnen gebeuren weet ik niet, maar 4 maanden later was ik zwanger! Ik schrok me rot hoe kon dit nou. Ik had nog nooit serieus over kinderen nagedacht. Na een aantal dagen het onderwerp samen eigenlijk genegeerd te hebben gingen we naar het strand en daar besloten we er voor te gaan. We waren immers erg verliefd en dit zou ons absoluut alleen maar meer verbinden. Helaar mocht dit geluk niet lang duren en na een paar dagen kreeg ik een miskraam. Huilend zaten we in de wachtkamer van het ziekenhuis. Ik wilde het zo graag fluisterde hij. Ik moest echt even schrikken, want zelf wilde ik het eigenlijk ook heel graag.
Na de miskraam besloten we bewust voor een kindje. We woonden inmiddels samen. Na een maand was het al zo ver. Alles besproken. Ow wat waren we blij. Trots vertelde we het nieuws na 3 maanden aan echt iedereen. Ik werk op een kinderdagverblijf dus de kleine kon mee. Hij had een goede baan, koophuis een glansrijke toekomst. Lekker op vakantie allerlei plannen.
Dit was ook de tijd waarin er een hele hoop veranderde. Zo merkte ik als eerst datingsites. Hij stuurde berichten naar meiden in Engeland. Ik snapte er niks van en na gesprekken waarin hij ook niet echt uit kon leggen waarom hij dit deed en beloofde het nooit meer te doen kwam ik hier nog 3 keer achter. Maar was t echt zo erg. Ik merkte ineens wel wantrouwen en ging hem controleren. Ook in het weekend begon hij meer te drinken. Als hij ergens zat en beloofde 1 uur thuis te zijn kwam hij standaard pas 7 uur thuis. Terwijl ik bezig was met de baby kamer was hij volgens mij bezig alles te doen waarvan hij dacht het als de baby was geboren niet meer te kunnen doen. Ik voelde me verschrikkelijk eenzaam en vluchte steeds vaker naar mijn moeder. Hierdoor ging hij zich (zegt hij nu) ook steeds eenzamer begon te voelen.
Toen ik 5 maanden zwanger was gebeurde de eerste erge gebeurtenis. Mijn beste vriendin kwam bij me eten en moest mij iets bekennen. Mijn vriend was toen naar een bedrijfuitje en dus niet thuis. Ze vertelde dat mijn vriend haar had gebeld toen hij dronken was om te vragen of ze een filmpje bij hem kwam kijken. Ze schrok en zei nee en vervolgens belde hij terug om te vragen of ze dit asjeblieft nooit tegen mij wilde vertellen. Ik wist niet wat ik hoorde ik werd verschrikkelijk boos. Belde hem en hij schrok. Wilde niet meer naar huis komen. Uitendelijk kwam hij straalbezopen om 11 uur savonds thuis. We kregen ruzie en ik ging naar mijn moeder. De volgende ochtend om half 9 wilde ik naar hem toe in de hoop dat jij zijn roes had uitgeslapen. Maar in plaats van hem trof ik twee vrienden aan die op de bank lagen slapen en hij was weg. Toen was voor mij de maat vol ik ben naar zijn moeder gegaan en heb alles verteld. We zijn vervolgens terug gegaan naar huis waar hij was aangekomen, straalbezopen en wauz lag hij op zijn bed. Ik pakte zijn telefoon en las vervolgens allemaal seksitische smsjes naar andere meiden. Ik vertelde het zijn moeder. En aangezien haar zoon zoiets nooit zou doen schrok zij zich ook dood. Ik vetelde hem dat ik bij hem wegging en hij ontplofte schreeuwde zelfmoord te plegen en sloeg alles kapot. Ik rende naar de buren. Even later kwam mijn moeder aangereden. En ben ik terug gegaan daar werd ik vervolgens door zijn moeder aan gevallen dat we uit elkaar moesten hij zou nog zelfmoord plegen door mij. Ik wist niet wat ik hoorde. Stond ik daar 5 maanden zwanger.
Weken gingen voorbij en nadat mijn vriend nuchter was kwamen de excuses en telefoontjes. Hij had zo een spijt. Na een paar weken ging ik terug. Op het moment dat ik terug was was bij mij eigenlijk bijna al t vertrouwen wel weg. Maar dat moest weer groeien dacht ik. Hij wilde er alleen nooit meer over praten. En als hij dronke was kwam hij weer veel later thuis dan beloofd. Al wist ik dan altijd wel waar hij was. We kregen steeds vaker ruzie en ik vond hem totaal niet meer betrokken bij de kleine. Ik heb met mijn moeder het kamertje gemaakt en hij was vaak chagerijnig. Toen ik 8 maanden zwanger was ging hij een weekend naar Nijmegen naar een rockconcert met vrienden en heeft hij geen 1 keer gebeld. Ik voelde me zo verschrikkelijk. Hij dronk steeds meer en behandelde mij dat als een voetveeg.
Zelfs een uur voor dat mijn bevalling begon hadden we nog ruzie, tijdens de bevalling deed hij erg zijn best en we deden het echt samen. En die twee weken na mijn bevalling waren de mooiste weken van mijn leven. Maar zijn zus kwam niet en zijn familie liet het eigenlijk ook maar afweten. hij greep dus weer naar de fles. En toen ik drie weken zwanger was wilde hij smiddags naar de kroeg. Ik vond dat goed even twee uurtjes. Week afsluiten op de vrijdag. Na twee uurtjes kwam hij netjes thuis. Maar helemaal straalbezopen. Toen knapte er iets. Hij wilde onze zoon oppakken en ik schrok ik pakte mijn spullen en ging weer naar mijn moeder. Ik was helemaal op. Bij mijn moeder aangekomen belde ze hem op. Wat hij nou wilde maar hij zat alweer terug in de kroeg. Na een paar uur belde ik hem dat ik terug kwam en of hij dan ook naar huis kwam. Dat wilde hij ook. Maar toen ik hem om 11 uur belde had hij zijn telefoon uitgezet. Die bleef uit tot 5 uur snachts. Heel de nacht heb ik met de kleine gezeten. Huilend bellend steeds die voicemail. Toen kwam hij thuis, wilde in het bed gaan liggen waar ik de kleine bv aan het geven was. Ik werd woedend hij moest op de bank. Dat deed hij maar na een paar uur kwam hij weer. Hij moest en zou ook in bed. Het was 7 uur sochtends en ik pakte mijn spullen en ben weggegaan, weer.
Toen ik bij mijn moeder aankwam heb ik twee dagen geslapen ik was zo moe. Ik hoopte dat mijn vriend na zou gaan denken. Maar inplaats daarvan werd het veel erger. Nu was hij heel t weekend van god los en ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik was weggegaan we hadden moeten praten, ik had hem in de steek gelaten. De eerste weken hielden we het nog stil maar na een tijdje wist iedereen van onze situatie en iedereen stond er ook echt van te kijken. Ik genoot zo erg van de momenten die we toch hadden met zijn drieeen. Wat wilde ik graag dingen doen met zijn drieen. We hebben zo een mooie gezonde zoon. Ik smeekte om zijn liefde.
Hij wilde mijn moeder niet meer zien en mijn familie had het gedaan. Ik ging bij hem langs en wilde toch samen zijn. Wat miste ik hem en de jongen die hij was. Wat was het leuk met zijn drieen. Maar in het weekend was hij onbereikbaar. De weken gingen voorbij en we zijn nog een keer bij zijn moeder geweest waar hij verschrikkelijk op zijn donder kreeg. De week erna trok zijn moeder ineens weer partij voor hem. Het was wel beter zo. Ik ontdekte weer allemaal berichten naar andere meiden. Maar toch wachte ik op het moment waarop we gewoon weer met zijn drieen konden zijn.
Ik belde hem ik smeekte hem. Had ik hem niet genoeg liefde gegeven. Ik kan koud zijn. Ik vluchte miss wel te snel naar mijn moeder. Normale stellen praten het uit volgens hem. Had ik zijn zoon afgepakt. Hij was toen 3 weken en deed zijn best. Nu is hij 3 maanden en ze kennen elkaar amper.
De situatie nu ziet er totaal hopeloos uit. Eerst wilde hij nog, belde vriendinnnen van mij om erover te praten, wilde in relatieterapie. Maar we kregen steeds ruzie om oud zeer of familie. En nu.. Hij wil mij niet meer zegtie en heeft weer veel contact met zijn ex. De meubels zijn over. En ik woon nu bij mijn moeder. Hij belt niet meer en gaat nu alles regelen via het gerecht. Ik ben gebroken en probeer van mij zoon te genieten maar het is zo moeilijk. We zijn zo leuk met zijn drieen. Die jongen van in het begin die wil ik terug. Maar mijn familie, zijn familie vrienden iedereen is het zat. En het allebelangrijkst worden wij en vooral onze zoon ooit gelukkig als we bij elkaar blijven.
1.5 jaar geleden kwam ik een oude bekende tegen via hyves. Leuke jongen kende hem van het uitgaan. 28 jaar oud, ik 23. Ik kwam net uit een relatie van 3 jaar en zocht een nieuwe vriend. Mijn intresse was gewekt, en op een vriendschappelijke manier vroeg hij me of ik een keer wat bij hem wilde komen drinken. Ik ernaar toe en eigenlijk gelijk vanaf die avond was het gewoon heel erg leuk! We lieten elkaar niet meer los en merkten dat we onwijs veel lol hadden. We gingen veel stappen met vrienden en belden, smsden elkaar 100 keer per dag en als we konden waren we bij elkaar.
Hoe het heeft kunnen gebeuren weet ik niet, maar 4 maanden later was ik zwanger! Ik schrok me rot hoe kon dit nou. Ik had nog nooit serieus over kinderen nagedacht. Na een aantal dagen het onderwerp samen eigenlijk genegeerd te hebben gingen we naar het strand en daar besloten we er voor te gaan. We waren immers erg verliefd en dit zou ons absoluut alleen maar meer verbinden. Helaar mocht dit geluk niet lang duren en na een paar dagen kreeg ik een miskraam. Huilend zaten we in de wachtkamer van het ziekenhuis. Ik wilde het zo graag fluisterde hij. Ik moest echt even schrikken, want zelf wilde ik het eigenlijk ook heel graag.
Na de miskraam besloten we bewust voor een kindje. We woonden inmiddels samen. Na een maand was het al zo ver. Alles besproken. Ow wat waren we blij. Trots vertelde we het nieuws na 3 maanden aan echt iedereen. Ik werk op een kinderdagverblijf dus de kleine kon mee. Hij had een goede baan, koophuis een glansrijke toekomst. Lekker op vakantie allerlei plannen.
Dit was ook de tijd waarin er een hele hoop veranderde. Zo merkte ik als eerst datingsites. Hij stuurde berichten naar meiden in Engeland. Ik snapte er niks van en na gesprekken waarin hij ook niet echt uit kon leggen waarom hij dit deed en beloofde het nooit meer te doen kwam ik hier nog 3 keer achter. Maar was t echt zo erg. Ik merkte ineens wel wantrouwen en ging hem controleren. Ook in het weekend begon hij meer te drinken. Als hij ergens zat en beloofde 1 uur thuis te zijn kwam hij standaard pas 7 uur thuis. Terwijl ik bezig was met de baby kamer was hij volgens mij bezig alles te doen waarvan hij dacht het als de baby was geboren niet meer te kunnen doen. Ik voelde me verschrikkelijk eenzaam en vluchte steeds vaker naar mijn moeder. Hierdoor ging hij zich (zegt hij nu) ook steeds eenzamer begon te voelen.
Toen ik 5 maanden zwanger was gebeurde de eerste erge gebeurtenis. Mijn beste vriendin kwam bij me eten en moest mij iets bekennen. Mijn vriend was toen naar een bedrijfuitje en dus niet thuis. Ze vertelde dat mijn vriend haar had gebeld toen hij dronken was om te vragen of ze een filmpje bij hem kwam kijken. Ze schrok en zei nee en vervolgens belde hij terug om te vragen of ze dit asjeblieft nooit tegen mij wilde vertellen. Ik wist niet wat ik hoorde ik werd verschrikkelijk boos. Belde hem en hij schrok. Wilde niet meer naar huis komen. Uitendelijk kwam hij straalbezopen om 11 uur savonds thuis. We kregen ruzie en ik ging naar mijn moeder. De volgende ochtend om half 9 wilde ik naar hem toe in de hoop dat jij zijn roes had uitgeslapen. Maar in plaats van hem trof ik twee vrienden aan die op de bank lagen slapen en hij was weg. Toen was voor mij de maat vol ik ben naar zijn moeder gegaan en heb alles verteld. We zijn vervolgens terug gegaan naar huis waar hij was aangekomen, straalbezopen en wauz lag hij op zijn bed. Ik pakte zijn telefoon en las vervolgens allemaal seksitische smsjes naar andere meiden. Ik vertelde het zijn moeder. En aangezien haar zoon zoiets nooit zou doen schrok zij zich ook dood. Ik vetelde hem dat ik bij hem wegging en hij ontplofte schreeuwde zelfmoord te plegen en sloeg alles kapot. Ik rende naar de buren. Even later kwam mijn moeder aangereden. En ben ik terug gegaan daar werd ik vervolgens door zijn moeder aan gevallen dat we uit elkaar moesten hij zou nog zelfmoord plegen door mij. Ik wist niet wat ik hoorde. Stond ik daar 5 maanden zwanger.
Weken gingen voorbij en nadat mijn vriend nuchter was kwamen de excuses en telefoontjes. Hij had zo een spijt. Na een paar weken ging ik terug. Op het moment dat ik terug was was bij mij eigenlijk bijna al t vertrouwen wel weg. Maar dat moest weer groeien dacht ik. Hij wilde er alleen nooit meer over praten. En als hij dronke was kwam hij weer veel later thuis dan beloofd. Al wist ik dan altijd wel waar hij was. We kregen steeds vaker ruzie en ik vond hem totaal niet meer betrokken bij de kleine. Ik heb met mijn moeder het kamertje gemaakt en hij was vaak chagerijnig. Toen ik 8 maanden zwanger was ging hij een weekend naar Nijmegen naar een rockconcert met vrienden en heeft hij geen 1 keer gebeld. Ik voelde me zo verschrikkelijk. Hij dronk steeds meer en behandelde mij dat als een voetveeg.
Zelfs een uur voor dat mijn bevalling begon hadden we nog ruzie, tijdens de bevalling deed hij erg zijn best en we deden het echt samen. En die twee weken na mijn bevalling waren de mooiste weken van mijn leven. Maar zijn zus kwam niet en zijn familie liet het eigenlijk ook maar afweten. hij greep dus weer naar de fles. En toen ik drie weken zwanger was wilde hij smiddags naar de kroeg. Ik vond dat goed even twee uurtjes. Week afsluiten op de vrijdag. Na twee uurtjes kwam hij netjes thuis. Maar helemaal straalbezopen. Toen knapte er iets. Hij wilde onze zoon oppakken en ik schrok ik pakte mijn spullen en ging weer naar mijn moeder. Ik was helemaal op. Bij mijn moeder aangekomen belde ze hem op. Wat hij nou wilde maar hij zat alweer terug in de kroeg. Na een paar uur belde ik hem dat ik terug kwam en of hij dan ook naar huis kwam. Dat wilde hij ook. Maar toen ik hem om 11 uur belde had hij zijn telefoon uitgezet. Die bleef uit tot 5 uur snachts. Heel de nacht heb ik met de kleine gezeten. Huilend bellend steeds die voicemail. Toen kwam hij thuis, wilde in het bed gaan liggen waar ik de kleine bv aan het geven was. Ik werd woedend hij moest op de bank. Dat deed hij maar na een paar uur kwam hij weer. Hij moest en zou ook in bed. Het was 7 uur sochtends en ik pakte mijn spullen en ben weggegaan, weer.
Toen ik bij mijn moeder aankwam heb ik twee dagen geslapen ik was zo moe. Ik hoopte dat mijn vriend na zou gaan denken. Maar inplaats daarvan werd het veel erger. Nu was hij heel t weekend van god los en ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik was weggegaan we hadden moeten praten, ik had hem in de steek gelaten. De eerste weken hielden we het nog stil maar na een tijdje wist iedereen van onze situatie en iedereen stond er ook echt van te kijken. Ik genoot zo erg van de momenten die we toch hadden met zijn drieeen. Wat wilde ik graag dingen doen met zijn drieen. We hebben zo een mooie gezonde zoon. Ik smeekte om zijn liefde.
Hij wilde mijn moeder niet meer zien en mijn familie had het gedaan. Ik ging bij hem langs en wilde toch samen zijn. Wat miste ik hem en de jongen die hij was. Wat was het leuk met zijn drieen. Maar in het weekend was hij onbereikbaar. De weken gingen voorbij en we zijn nog een keer bij zijn moeder geweest waar hij verschrikkelijk op zijn donder kreeg. De week erna trok zijn moeder ineens weer partij voor hem. Het was wel beter zo. Ik ontdekte weer allemaal berichten naar andere meiden. Maar toch wachte ik op het moment waarop we gewoon weer met zijn drieen konden zijn.
Ik belde hem ik smeekte hem. Had ik hem niet genoeg liefde gegeven. Ik kan koud zijn. Ik vluchte miss wel te snel naar mijn moeder. Normale stellen praten het uit volgens hem. Had ik zijn zoon afgepakt. Hij was toen 3 weken en deed zijn best. Nu is hij 3 maanden en ze kennen elkaar amper.
De situatie nu ziet er totaal hopeloos uit. Eerst wilde hij nog, belde vriendinnnen van mij om erover te praten, wilde in relatieterapie. Maar we kregen steeds ruzie om oud zeer of familie. En nu.. Hij wil mij niet meer zegtie en heeft weer veel contact met zijn ex. De meubels zijn over. En ik woon nu bij mijn moeder. Hij belt niet meer en gaat nu alles regelen via het gerecht. Ik ben gebroken en probeer van mij zoon te genieten maar het is zo moeilijk. We zijn zo leuk met zijn drieen. Die jongen van in het begin die wil ik terug. Maar mijn familie, zijn familie vrienden iedereen is het zat. En het allebelangrijkst worden wij en vooral onze zoon ooit gelukkig als we bij elkaar blijven.
vrijdag 20 november 2009 om 00:44
quote:miemie86 schreef op 20 november 2009 @ 00:42:
Nee ik schaam me omdat ik ook zonder vader opgegroeid ben, en dit absoluut niet wil voor mij kind. Ik schaam me dat ik een kind geboren heb laten worden uit zo een onzekere relatie en dat ik me heb laten meevoeren door emoties en gevoelens.Nou, dan nu maar zorgen dat je kind later wel trots op jou is, al ben je dat nu - nog - niet op jezelf.
Nee ik schaam me omdat ik ook zonder vader opgegroeid ben, en dit absoluut niet wil voor mij kind. Ik schaam me dat ik een kind geboren heb laten worden uit zo een onzekere relatie en dat ik me heb laten meevoeren door emoties en gevoelens.Nou, dan nu maar zorgen dat je kind later wel trots op jou is, al ben je dat nu - nog - niet op jezelf.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 20 november 2009 om 00:47
vrijdag 20 november 2009 om 00:52
Pfff...
Ik denk dat je je ontzettend vergist hebt in deze man en dat je misschien ook wel een beetje snel een kind met hem hebt gekregen. Maar dat is wijsheid achteraf en daar heb je nu niet zoveel aan.
Het goede nieuws is: je hebt een moeder die je ontzettend steunt en een baan, die ook nog eens goed te combineren is met het moederschap. Nu moet je jezelf een oppepper geven om hem voorlopig uit je systeem te gooien en van je leven zonder hem iets moois te maken.
Ik snap dat je hoop put en je een beetje vastklampt aan leuke momenten met zijn drieen op de bank... maar wees eerlijk, die paar momenten wegen toch absoluut niet op tegen de rest van zijn gedrag? Hier zijn twee opties volgens mij: of is hij een absoluut ongeschikt vader- en zelfs relatiefiguur en je hebt je echt ontzettend vergist. Of hij zit zelf ontzettend diep in de shit en gaat door een of andere bizarre alcoholische en sexueel uitdaging zoekende (?) periode. Jij en je kind zijn op dit moment hoe dan ook beter af zonder hem. Als optie twee het geval is (hij is eigenlijk leuk lief en verantwoordelijk maar nu net even niet) dan is dat zijn probleem en moet je dat ook op afstand plaatsen van je eigen leven. Je wilt er best voor hem zijn maar kan dat nu niet. Het is hard en jammer maar hij gaat het maar oplossen en wie weet kan hij ooit alsnog de vader- en geliefderol op zich nemen. Nu niet en als hij zo blijft nooit niet.
Wees sterk en kies nu voor jezelf en je kind. Dat is niet harteloos, dat is voor jou de manier om hier nu iets van te maken.
Ik denk dat je je ontzettend vergist hebt in deze man en dat je misschien ook wel een beetje snel een kind met hem hebt gekregen. Maar dat is wijsheid achteraf en daar heb je nu niet zoveel aan.
Het goede nieuws is: je hebt een moeder die je ontzettend steunt en een baan, die ook nog eens goed te combineren is met het moederschap. Nu moet je jezelf een oppepper geven om hem voorlopig uit je systeem te gooien en van je leven zonder hem iets moois te maken.
Ik snap dat je hoop put en je een beetje vastklampt aan leuke momenten met zijn drieen op de bank... maar wees eerlijk, die paar momenten wegen toch absoluut niet op tegen de rest van zijn gedrag? Hier zijn twee opties volgens mij: of is hij een absoluut ongeschikt vader- en zelfs relatiefiguur en je hebt je echt ontzettend vergist. Of hij zit zelf ontzettend diep in de shit en gaat door een of andere bizarre alcoholische en sexueel uitdaging zoekende (?) periode. Jij en je kind zijn op dit moment hoe dan ook beter af zonder hem. Als optie twee het geval is (hij is eigenlijk leuk lief en verantwoordelijk maar nu net even niet) dan is dat zijn probleem en moet je dat ook op afstand plaatsen van je eigen leven. Je wilt er best voor hem zijn maar kan dat nu niet. Het is hard en jammer maar hij gaat het maar oplossen en wie weet kan hij ooit alsnog de vader- en geliefderol op zich nemen. Nu niet en als hij zo blijft nooit niet.
Wees sterk en kies nu voor jezelf en je kind. Dat is niet harteloos, dat is voor jou de manier om hier nu iets van te maken.
vrijdag 20 november 2009 om 00:56
Je houdt vast aan een ONrealistisch beeld. In een vlaag van heftige verliefdheid hebben jullie een beslissing genomen (een kind krijgen) dat toch zwaar onderschat is door jullie beiden! Ten eerste denk ik dat je vriend niet met verantwoordelijkheid kan omgaan en misschien wilt hij dit wel maar het lukt hem iig NIET! En jij kan hem daarbij niet helpen want daarvoor ken je hem blijkbaar niet genoeg voor. Je hebt deze kant NOOIT van hem leren kennen/gezien! Je zoon is nu belangrijk met of zonder hem. Sterkte!
vrijdag 20 november 2009 om 05:30
Ik heb elk woord gelezen. Sorry, maar je vriend of ex is echt niet toe aan het hebben van een relatie of het opvoeden van een kind. Je moet ophouden met te vragen wat jij fout hebt gedaan of wat jij beter kunt doen.
Ik zou persoonlijk er nooit iemand op aankijken dat hij of zij zonder vader is opgegroeid. Daar kun je als kind namelijk niks aan doen! Probeer daar aan te werken, want het is echt zo zonde om je daar zorgen over te moeten maken.
Ik zie niet echt een oplossing. Ik kan me voorstellen dat je commitment van hem wil hebben en niet wil dat hij zich laveloos zuipt en niet laat weten waar hij is. Hij moet toch echt wel een teken geven dat hij verder wil met jou en jullie kindje en niet dreigen met zelfmoord als het even niet gaat zoals hij wil. Lijkt me ook een beetje een psychologisch probleem aan ten grondslag te liggen, maar ik ben geen psychiater.
Hey, ik hoop echt dat de zon weer bij je gaat schijnen. Hij heeft je een mooie tijd gegeven, maar heeft je ook ontzettend veel gekwetst.
Ik zou persoonlijk er nooit iemand op aankijken dat hij of zij zonder vader is opgegroeid. Daar kun je als kind namelijk niks aan doen! Probeer daar aan te werken, want het is echt zo zonde om je daar zorgen over te moeten maken.
Ik zie niet echt een oplossing. Ik kan me voorstellen dat je commitment van hem wil hebben en niet wil dat hij zich laveloos zuipt en niet laat weten waar hij is. Hij moet toch echt wel een teken geven dat hij verder wil met jou en jullie kindje en niet dreigen met zelfmoord als het even niet gaat zoals hij wil. Lijkt me ook een beetje een psychologisch probleem aan ten grondslag te liggen, maar ik ben geen psychiater.
Hey, ik hoop echt dat de zon weer bij je gaat schijnen. Hij heeft je een mooie tijd gegeven, maar heeft je ook ontzettend veel gekwetst.
vrijdag 20 november 2009 om 05:47
Ach meid, wat een verhaal. Kan me voorstellen dat je op bent.
Mijn advies: verwacht helemaal NIKS meer van deze man! Hij is inmiddels bijna 30er en als de komst van een kindje een mens niet beweegt om er het allerbeste van te maken dan verwacht ik er nada noppes van.
Schaam je niet, waarom ook? Ik vind dat je harstikke je best hebt gedaan, hem kansen hebt gegeven.
Deze man is jullie niet waard. Accepteer dat je voorlopig alleen met je kindje verder gaat en heb vertrouwen in de toekomst, jouw tijd komt nog wel! Wie weet wat voor een lieve man er nog eens jouw leven binnen stapt, waar je niet voor een beetje liefde hoeft te vechten, die ECHT voor jullie gaat!
Een hele dikke knuffel voor jou en wees sterk meissie;-)
Mijn advies: verwacht helemaal NIKS meer van deze man! Hij is inmiddels bijna 30er en als de komst van een kindje een mens niet beweegt om er het allerbeste van te maken dan verwacht ik er nada noppes van.
Schaam je niet, waarom ook? Ik vind dat je harstikke je best hebt gedaan, hem kansen hebt gegeven.
Deze man is jullie niet waard. Accepteer dat je voorlopig alleen met je kindje verder gaat en heb vertrouwen in de toekomst, jouw tijd komt nog wel! Wie weet wat voor een lieve man er nog eens jouw leven binnen stapt, waar je niet voor een beetje liefde hoeft te vechten, die ECHT voor jullie gaat!
Een hele dikke knuffel voor jou en wees sterk meissie;-)
vrijdag 20 november 2009 om 06:09
Ik wens je heel veel sterkte in deze situatie, wat vervelend voor je en natuurlijk ook voor je moeder en kind. Je kind kan dit voelen, en het heeft zijn tijd nodig en ik kan me voorstellen dat je nu in een soort van roes leeft. Ook misschien omdat je dit nog gaat verwerken, dit verdriet. Ik hoop dat je toch kracht krijgt om verder te gaan en weer een prettig leven te krijgt. Het gedrag en verdriet gaat vaak over op de kinderen, ik bedoel het niet verkeerd.
Groetjes van Leeuwenwelp.
Groetjes van Leeuwenwelp.
vrijdag 20 november 2009 om 07:13
Niet alleen de vader in dit verhaal is niet rijp voor een relatie en het ouderschap, de TO net zomin.
"Ik kwam net uit een relatie van 3 jaar en zocht een nieuwe vriend."
"Hoe het heeft kunnen gebeuren weet ik niet, maar 4 maanden later was ik zwanger! I"
"Toen was voor mij de maat vol ik ben naar zijn moeder gegaan en heb alles verteld. "
"Ik kwam net uit een relatie van 3 jaar en zocht een nieuwe vriend."
"Hoe het heeft kunnen gebeuren weet ik niet, maar 4 maanden later was ik zwanger! I"
"Toen was voor mij de maat vol ik ben naar zijn moeder gegaan en heb alles verteld. "
vrijdag 20 november 2009 om 07:32
Ik kan er erg kort over zij, je ex heeft waarschijnlijk een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Zijn gedrag past er precies in! Andere vrouwen, geen verantwoording dragen, altijd anderen de schuld geven, woedend kunnen worden, manipuleren, enz. Zoek er maar eens wat over op, je zult alles herkennen.
En idd... in het begin denk je de hemel op aarde te hebben getroffen, mar het blijkt een HEL te zijn!
Ze kunnen niet genezen en worden alleen maar erger. Geloof de soms mooie praatjes niet en blijf bij hem uit de buurt!!!!!!
En idd... in het begin denk je de hemel op aarde te hebben getroffen, mar het blijkt een HEL te zijn!
Ze kunnen niet genezen en worden alleen maar erger. Geloof de soms mooie praatjes niet en blijf bij hem uit de buurt!!!!!!
vrijdag 20 november 2009 om 07:52
quote:Digitalis schreef op 20 november 2009 @ 00:08:
Ik vind het zo triest om te zien dat veel kindjes worden geboren met iig 1 zeer domme ouder, TO dus. Op zoek naar een vriend? Seksistisch schrijven ipv seksueel getint? Allerlei domme acties? Sorry maar laat er aub een ouderexamen komen.
Wat een lompe reactie. Net alsof op zoek naar liefde samenhangte met domme ouders. En alsof verkeerde woorden gebruiken hier mee samenhangt. Zolang zij vol liefde voor haar kind zorgt, er voor zorgt dat hij niets te kort komt, is zij geen domme ouder. Ze was op zoek naar een vriend, en werd verliefd op hem. Ze gebruikte hem niet om hem zaad te laten deponeren. Er raken meer mensen snel zwanger in een relatie omdat zij graag een kind willen.
TO, ik denk dat je relatie kansloos is. Je vriend heeft andere prioriteiten dan een gezonde relatie met jou. Hij wil graag drinken en stappen. Hoevaak blijf je nog vluchten naar je moeder? Ik vind het een beetje kinderachtig, om elke keer wanneer je ruzie hebt te vluchten naar je moeder. Of je kiest voor hem en je blijft thuis wanneer er iets gebeurd, of je gaat weg bij hem. Maar ik lees nu dat je al minimaal 3 keer bent gevlucht.
Ik vind het zo triest om te zien dat veel kindjes worden geboren met iig 1 zeer domme ouder, TO dus. Op zoek naar een vriend? Seksistisch schrijven ipv seksueel getint? Allerlei domme acties? Sorry maar laat er aub een ouderexamen komen.
Wat een lompe reactie. Net alsof op zoek naar liefde samenhangte met domme ouders. En alsof verkeerde woorden gebruiken hier mee samenhangt. Zolang zij vol liefde voor haar kind zorgt, er voor zorgt dat hij niets te kort komt, is zij geen domme ouder. Ze was op zoek naar een vriend, en werd verliefd op hem. Ze gebruikte hem niet om hem zaad te laten deponeren. Er raken meer mensen snel zwanger in een relatie omdat zij graag een kind willen.
TO, ik denk dat je relatie kansloos is. Je vriend heeft andere prioriteiten dan een gezonde relatie met jou. Hij wil graag drinken en stappen. Hoevaak blijf je nog vluchten naar je moeder? Ik vind het een beetje kinderachtig, om elke keer wanneer je ruzie hebt te vluchten naar je moeder. Of je kiest voor hem en je blijft thuis wanneer er iets gebeurd, of je gaat weg bij hem. Maar ik lees nu dat je al minimaal 3 keer bent gevlucht.
vrijdag 20 november 2009 om 09:08
Och arme Miemie en Miemiezoon. Wat een rotsituatie is dit zeg. Dit zou zo'n mooie tijd in je leven moeten zijn, zwanger zijn, een kindje krijgen, genieten van baby'tje. En nu zit je midden in de puinhopen. Ik begrijp uit je verhaal dat je nog steeds gevoelens voor hem hebt, die heeft hij niet verdiend. Je moet nu de gevoelens voor hem wegstoppen, in een doosje doen, tape eromheen en bij het vuil zetten. Concentreer je op je zelf en je kindje. Je woont nu bij je moeder, zij is in ieder geval wel een stabiele factor in je leven en ze kan jou steunen. Probeer nu alles af te sluiten, zeker ook zakelijk. Neem de juridische stappen die je moet nemen. Zorg dat je jezelf weer op de rails krijgt. Hem kun je niet redden (dat moet hij zelf doen als hij weer nuchter wordt) maar jezelf en je kindje wel.
Heel veel sterkte en hou vol!
Heel veel sterkte en hou vol!
vrijdag 20 november 2009 om 09:11
quote:Digitalis schreef op 20 november 2009 @ 00:08:
Ik vind het zo triest om te zien dat veel kindjes worden geboren met iig 1 zeer domme ouder, TO dus. Op zoek naar een vriend? Seksistisch schrijven ipv seksueel getint? Allerlei domme acties? Sorry maar laat er aub een ouderexamen komen.
Digi, dit gaat echt te ver.
Niet iedereen is zo freaking briljant als jij. Ik vind je vaak geestig en gevat, en ik vond het leuk toen je na maanden afwezigheid weer terug was, maar deze post; daar heeft echt niemand wat aan.
Ik vind het zo triest om te zien dat veel kindjes worden geboren met iig 1 zeer domme ouder, TO dus. Op zoek naar een vriend? Seksistisch schrijven ipv seksueel getint? Allerlei domme acties? Sorry maar laat er aub een ouderexamen komen.
Digi, dit gaat echt te ver.
Niet iedereen is zo freaking briljant als jij. Ik vind je vaak geestig en gevat, en ik vond het leuk toen je na maanden afwezigheid weer terug was, maar deze post; daar heeft echt niemand wat aan.
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
vrijdag 20 november 2009 om 09:20
quote:Fauve68 schreef op 20 november 2009 @ 07:32:
Ik kan er erg kort over zij, je ex heeft waarschijnlijk een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Zijn gedrag past er precies in! Ja, dat lijkt me verstandig om iemand die je niet kent te labelen als narcist.
Ik kan er erg kort over zij, je ex heeft waarschijnlijk een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Zijn gedrag past er precies in! Ja, dat lijkt me verstandig om iemand die je niet kent te labelen als narcist.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 20 november 2009 om 09:24
quote:miemie86 schreef op 20 november 2009 @ 00:33:
Denken jullie dat ik me niet schaam tegen over mijn zoontje dat ik hem in deze situatie geboren heb laten worden. Denken jullie dat ik trots op mezelf ben. Nee. En het allerergste is dat ik het gevoel dat ik (god mag weten waarom) nog heb voor hem niet kan uitschakelen.
Hoe moeilijk het ook voor je is....je bent nu moeder. Punt uit.
Wat jij ook voelt voor deze man je zoontje groeit straks door jullie symbiotische gedoe ,op in een onveilige situatie waarin ruzie en dreiging duidelijk overheersen.
Jouw zoon heeft het nodig dat zijn moeder ophoudt met zichzelf en haar relatie maar kiest voor hem en zijn toekomst.
Je hebt door je zoon in mijn ogen maar een keuze : Zet je leven op poten en laat jouw gevoel voor een destructieve man ook nog niet je zoon zijn leven vergiftigen. Het is al zwaar genoeg dat een man met dit soort acties zijn vader is. Vind jij het goed dat je vriend hem zijn manier van leven leert? Nee toch he?
Veels sterkte en succes!
Stap , voor je zoon uit je slachtofferrrol ook al heb je genoeg redenen om erin te zitten.
Denken jullie dat ik me niet schaam tegen over mijn zoontje dat ik hem in deze situatie geboren heb laten worden. Denken jullie dat ik trots op mezelf ben. Nee. En het allerergste is dat ik het gevoel dat ik (god mag weten waarom) nog heb voor hem niet kan uitschakelen.
Hoe moeilijk het ook voor je is....je bent nu moeder. Punt uit.
Wat jij ook voelt voor deze man je zoontje groeit straks door jullie symbiotische gedoe ,op in een onveilige situatie waarin ruzie en dreiging duidelijk overheersen.
Jouw zoon heeft het nodig dat zijn moeder ophoudt met zichzelf en haar relatie maar kiest voor hem en zijn toekomst.
Je hebt door je zoon in mijn ogen maar een keuze : Zet je leven op poten en laat jouw gevoel voor een destructieve man ook nog niet je zoon zijn leven vergiftigen. Het is al zwaar genoeg dat een man met dit soort acties zijn vader is. Vind jij het goed dat je vriend hem zijn manier van leven leert? Nee toch he?
Veels sterkte en succes!
Stap , voor je zoon uit je slachtofferrrol ook al heb je genoeg redenen om erin te zitten.
vrijdag 20 november 2009 om 09:38
Wat een ellende Miemie . En wat fijn dat je hier een plekje vond waar je even leeg kon lopen. Als je het vol kunt houden om te blijven schrijven draaien de topics hier vaak uit op hele waardevolle gesprekken waar je echt iets aan hebt. Even doorbijten tot de mensen die eigenlijk niets bij te dragen hebben hun verveling op een ander topic gaan botvieren dus .
Wat fijn dat je moeder zo voor je klaar staat zeg. En voor zover ik kon lezen gaat het met je zoontje ook goed. Dat zijn hele mooie uitgangspunten om vanuit verder te bouwen. Niet makkelijk, maar het kan wel.
Een kindje op laten groeien zonder vader wil niemand die binnen een relatie een kindje krijgt. Maar helaas heb je het niet altijd voor het kiezen. Dat je zelf zonder vader bent opgegroeid kleurt natuurlijk ook nog eens hoe je er naar kijkt omdat je al heel goed weet wat je zoon zou kunnen missen.
Jammer genoeg kun jij alleen je eigen keuzes maken en niet de keuzes van zijn vader. Het is dus ook niet jouw schuld als hij zonder vader opgroeit. Waar je wel voor moet zorgen is dat hij niet zonder moeder opgroeit. Dus zul je heel goed voor jezelf moeten zorgen.
Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, want goed voor jezelf zorgen betekent ook schadelijke invloeden uit je leven bannen. En zijn vader is echt een schadelijdelijke invloed. Hij heeft geen respect voor je en breekt je beetje bij beetje steeds verder af.
Misschien kun je het per se willen vasthouden aan een gezin voor je zoon vervangen door een ander doel, namelijk een zo goed mogelijk leven voor je zoon mogelijk maken. Dat is denk ik het mooiste dat iedere ouder voor zijn kind kan doen, en het geeft je veel meer ruimte om zonder schuldgevoelens heel hard je best te doen en er een succes van te maken.
Heel veel sterkte ermee, geef je moeder af en toe een dikke zoen en geniet van je zoon .
Wat fijn dat je moeder zo voor je klaar staat zeg. En voor zover ik kon lezen gaat het met je zoontje ook goed. Dat zijn hele mooie uitgangspunten om vanuit verder te bouwen. Niet makkelijk, maar het kan wel.
Een kindje op laten groeien zonder vader wil niemand die binnen een relatie een kindje krijgt. Maar helaas heb je het niet altijd voor het kiezen. Dat je zelf zonder vader bent opgegroeid kleurt natuurlijk ook nog eens hoe je er naar kijkt omdat je al heel goed weet wat je zoon zou kunnen missen.
Jammer genoeg kun jij alleen je eigen keuzes maken en niet de keuzes van zijn vader. Het is dus ook niet jouw schuld als hij zonder vader opgroeit. Waar je wel voor moet zorgen is dat hij niet zonder moeder opgroeit. Dus zul je heel goed voor jezelf moeten zorgen.
Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, want goed voor jezelf zorgen betekent ook schadelijke invloeden uit je leven bannen. En zijn vader is echt een schadelijdelijke invloed. Hij heeft geen respect voor je en breekt je beetje bij beetje steeds verder af.
Misschien kun je het per se willen vasthouden aan een gezin voor je zoon vervangen door een ander doel, namelijk een zo goed mogelijk leven voor je zoon mogelijk maken. Dat is denk ik het mooiste dat iedere ouder voor zijn kind kan doen, en het geeft je veel meer ruimte om zonder schuldgevoelens heel hard je best te doen en er een succes van te maken.
Heel veel sterkte ermee, geef je moeder af en toe een dikke zoen en geniet van je zoon .
vrijdag 20 november 2009 om 11:02
Ja ik weet ook dat dat niet normaal is en daar heb ik vaak overnagedacht. Maar op de moment zag ik geen andere keuze. Ik heb net telefonisch contact gehad. Hij eist 1 weekend in de twee weken met zijn zoon.En vertelde ook even dat hij dit weekend met zijn ex waar hij drie jaar mee had heeft afgesproken. Haar relatie is ook net voorbij, en ze hebben het weer leuk samen..
vrijdag 20 november 2009 om 11:02
Ja ik weet ook dat dat niet normaal is en daar heb ik vaak overnagedacht. Maar op de moment zag ik geen andere keuze. Ik heb net telefonisch contact gehad. Hij eist 1 weekend in de twee weken met zijn zoon.En vertelde ook even dat hij dit weekend met zijn ex waar hij drie jaar mee had heeft afgesproken. Haar relatie is ook net voorbij, en ze hebben het weer leuk samen..
vrijdag 20 november 2009 om 11:07
quote:miemie86 schreef op 20 november 2009 @ 11:02:
En vertelde ook even dat hij dit weekend met zijn ex waar hij drie jaar mee had heeft afgesproken. Haar relatie is ook net voorbij, en ze hebben het weer leuk samen..
he wat shit voor je.
Ik hoop wel dat dit je sterkt in de gedachte dat hij je niet waard is!
En vertelde ook even dat hij dit weekend met zijn ex waar hij drie jaar mee had heeft afgesproken. Haar relatie is ook net voorbij, en ze hebben het weer leuk samen..
he wat shit voor je.
Ik hoop wel dat dit je sterkt in de gedachte dat hij je niet waard is!
vrijdag 20 november 2009 om 11:07
Laat ze het lekker leuk hebben Miemie. Jij als moeder bent het meest gebaat bij een ex die gelukkig is. Dan heeft hij namelijk wel wat beters te doen dan jou lastig te vallen en is de kans het grootst dat hij niet naar de fles grijpt.
Het is natuurlijk helemaal niet aardig dat hij jou dit zo onder de neus wrijft. Maar hoe verdrietiger hij je er mee kan maken, hoe meer het oplevert voor hem.
Weet je al hoe je gaat reageren op zijn verzoek om jullie zoon steeds een heel weekend te willen verzorgen?
Het is natuurlijk helemaal niet aardig dat hij jou dit zo onder de neus wrijft. Maar hoe verdrietiger hij je er mee kan maken, hoe meer het oplevert voor hem.
Weet je al hoe je gaat reageren op zijn verzoek om jullie zoon steeds een heel weekend te willen verzorgen?
