Relaties
alle pijlers
pffft, loslaten
woensdag 4 november 2009 om 18:00
mijn God, wat is loslaten moelijk. Relatie is nu een poos over en we hebben bijna dagelijks nog contact, zij het per mail. In het begin sms'te hij, stuurde kaarten, een cd. Maar heb gevraagd dat niet meer te doen. Alleen mailen we dus nog wel bijna iedere dag met elkaar, ik dus ook.
De toonzetting verandert wel, in het begin was het nog hoeveel we elkaar missen, nu meer om ietsje praktischere zaken en wat we op dit moment tegenkomen in het proces van verwerken (herinneringen die over elkaar heen buitelen, overwegend positief).
Bij eerdere relaties zag ik ze misschien nog een keer om het af te sluiten en dat was het dan. Ex en ik waren eerst beste vrienden van elkaar, echte maatjes, kennen elkaar al heel lang en vandaaruit is een relatie ontstaan. Ergens probeerden we dat (beste) vriend-zijn weer op te pakken, maar dat lukt natuurlijk niet. Daar gaat tijd overheen, veel tijd.
Ik zie op tegen de dag dat het contact minder wordt, alhoewel ik me ook realiseer dat ik er dan wellicht aan toe ben en dat dit moment misschien wel snel komt.
Ik mis erg wat ik had en ik mis hem. Ik weet het, het leven gaat verder, maar het is nu heel leeg zonder hem en zijn kinderen. Het lijkt ook wel alsof het moeilijker wordt, naarmate ik ouder word en we zijn niet met ruzie uit elkaar gegaan, eerder door omstandigheden. Beiden hebben we zoiets van dat dit het beste is. Maar ook zwaar k*t. Ben bijna 40 en kan opnieuw beginnen. En ben iemand kwijt die al jaren heel erg belangrijk voor me is.
Probeer mezelf troostende woorden toe te spreken, maar dat lukt me niet altijd en vind het vanuit een gezinssituatie, ergens bijhoren, weten waar je naartoe gaat en vandaan komt, naar ineens weer in mijn up zijn, heel erg wennen.
Geloof dat ik even mijn verhaal kwijt wil.
De toonzetting verandert wel, in het begin was het nog hoeveel we elkaar missen, nu meer om ietsje praktischere zaken en wat we op dit moment tegenkomen in het proces van verwerken (herinneringen die over elkaar heen buitelen, overwegend positief).
Bij eerdere relaties zag ik ze misschien nog een keer om het af te sluiten en dat was het dan. Ex en ik waren eerst beste vrienden van elkaar, echte maatjes, kennen elkaar al heel lang en vandaaruit is een relatie ontstaan. Ergens probeerden we dat (beste) vriend-zijn weer op te pakken, maar dat lukt natuurlijk niet. Daar gaat tijd overheen, veel tijd.
Ik zie op tegen de dag dat het contact minder wordt, alhoewel ik me ook realiseer dat ik er dan wellicht aan toe ben en dat dit moment misschien wel snel komt.
Ik mis erg wat ik had en ik mis hem. Ik weet het, het leven gaat verder, maar het is nu heel leeg zonder hem en zijn kinderen. Het lijkt ook wel alsof het moeilijker wordt, naarmate ik ouder word en we zijn niet met ruzie uit elkaar gegaan, eerder door omstandigheden. Beiden hebben we zoiets van dat dit het beste is. Maar ook zwaar k*t. Ben bijna 40 en kan opnieuw beginnen. En ben iemand kwijt die al jaren heel erg belangrijk voor me is.
Probeer mezelf troostende woorden toe te spreken, maar dat lukt me niet altijd en vind het vanuit een gezinssituatie, ergens bijhoren, weten waar je naartoe gaat en vandaan komt, naar ineens weer in mijn up zijn, heel erg wennen.
Geloof dat ik even mijn verhaal kwijt wil.
woensdag 4 november 2009 om 18:09
Daar ben ik ook benieuwd naar, waar het mis ging? Had je het al enigzins zien aankomen?
Het is altijd moeilijk om iemand los te moeten laten waar je nog van houdt, maar het nog dagelijks contact hebben in wat voor vorm dan ook helpt het loslatingsproces in mijn ogen niet.Hoe moeilijk ook, denk ik dat het toch beter is om het contact voor nu op een zeer laag pitje te zetten en als het lukt even helemaal niet. Je blijft nog teveel bezig met hem en met hoe het was tussen jullie dat je er niet van een afstand naar kan kijken en wie weet kunnen jullie in de toekomst weer als vrienden door het leven maar dat heeft tijd en afstand van elkaar nodig.
Heel veel sterkte in ieder geval.
Het is altijd moeilijk om iemand los te moeten laten waar je nog van houdt, maar het nog dagelijks contact hebben in wat voor vorm dan ook helpt het loslatingsproces in mijn ogen niet.Hoe moeilijk ook, denk ik dat het toch beter is om het contact voor nu op een zeer laag pitje te zetten en als het lukt even helemaal niet. Je blijft nog teveel bezig met hem en met hoe het was tussen jullie dat je er niet van een afstand naar kan kijken en wie weet kunnen jullie in de toekomst weer als vrienden door het leven maar dat heeft tijd en afstand van elkaar nodig.
Heel veel sterkte in ieder geval.
woensdag 4 november 2009 om 18:13
Jee, ja loslaten doet pijn en is moeilijk. Ik denk dat iedereen die een eerdere relatie heeft gehad, dat op een bepaalde manier wel herkent.
Maar er moet een reden zijn, waarom het niet ging en dat moet je gaande weg accepteren een plekje geven.
Makkelijk is het niet, wat iemand je ook zegt.
Ik denk wel dat het vele contact het niet gemakkelijker voor je maakt.
Succes ermee
Maar er moet een reden zijn, waarom het niet ging en dat moet je gaande weg accepteren een plekje geven.
Makkelijk is het niet, wat iemand je ook zegt.
Ik denk wel dat het vele contact het niet gemakkelijker voor je maakt.
Succes ermee
Leef lang genoeg om een probleem te worden voor je eigen kinderen!
woensdag 4 november 2009 om 18:34
Thanks. Klopt eigenlijk wel dat we contact misschien wel aan kunnen houden, maar op een heel laag pitje moeten zetten. Denk dat dit besef bij beiden wel aanwezig is, in ieder geval bij mij. Waar het misging? In de eerste plaats omstandigheden. Ex is zeer ernstig ziek geweest wat een hele hoop belemmeringen en veel beperkingen van zijn kant met zich meebracht en zijn weerslag op hem en de relatie had. Op zich waren we daar wel uitgekomen, alleen kwam daar mijn zeer hard luidende biologische klok bij. Hoewel hij misschien nog wel een kind wil, kan hij daar nu niks over zeggen of doen, omdat hij eerder bezig is met overleven, en bij de dag leven in plaats van met de toekomst bezig zijn. En dat was niet allemaal te verenigen met elkaar. Beiden zijn we het er wel over eens dat dit gezien de situatie wel het beste is, alleen is het dan toch moeilijk om los te laten en verder te gaan zonder elkaar. Zeker omdat we elkaar al zo ontzettend lang kennen (20 jaar), elkaars vrienden, ouders, zo in elkaars leven zitten. Een ontzettend gedeeld verleden hebben dus.
Ik 'moet' ineens weer voor 1 denken, in plaats van voor 'drie' en dat vraagt een enorme mentale overgang.
Maar voor de toekomst is op een laag pitje zetten inderdaad beter. Helemaal loslaten wil ik denk ik niet, ergens wil ik die lijn nog openhouden. Niet met het oog op een relatie, wel met het oog op vriendschap. En ik wil graag weten hoe het met hem en zijn kinderen gaat, die ik ook al zo ontzettend lang ken. Zijn en mijn vrienden zeggen dat we wel weer bij elkaar komen, en dat hoor ik natuurlijk erg graag. Maar ja, niemand kan de toekomst voorspellen en ik moet inderdaad verder.
Ik 'moet' ineens weer voor 1 denken, in plaats van voor 'drie' en dat vraagt een enorme mentale overgang.
Maar voor de toekomst is op een laag pitje zetten inderdaad beter. Helemaal loslaten wil ik denk ik niet, ergens wil ik die lijn nog openhouden. Niet met het oog op een relatie, wel met het oog op vriendschap. En ik wil graag weten hoe het met hem en zijn kinderen gaat, die ik ook al zo ontzettend lang ken. Zijn en mijn vrienden zeggen dat we wel weer bij elkaar komen, en dat hoor ik natuurlijk erg graag. Maar ja, niemand kan de toekomst voorspellen en ik moet inderdaad verder.
