Relaties
alle pijlers
Radeloos
woensdag 8 april 2009 om 12:36
In juli 2008 ontdekte ik dat mijn vriend een verhouding had met (hoe cliché) zijn secretaresse. Dit was al ruim een half jaar gaande. Na hem ermee geconfronteerd te hebben bekende hij dat dit inderdaad het geval was. Op mijn vraag om haar te bellen en desnoods bij ons thuis te laten komen om haar te vertellen dat hij voor mij koos zei hij dat hij haar weekend niet wilde bederven... Hij beloofde te stoppen maar niet om haar te verzoeken om ander werk te zoeken. Met haar heb ik ook een gesprek gehad. Ze toonde geen enkel berouw en is van mening dat zij alleen verantwoording aan zichzelf hoeft af te leggen. Het hele gesprek ging over hem en dat hij niet lekker in zijn vel zat. Waar aan voorbij gegaan werd waren mijn pijn en verdriet en mijn geluk.
Ondanks alles kan ik het gebeurde niet loslaten. Ik zie in zijn telefoon dat ze ook buiten de zaak om nog contact met elkaar hebben (hij is wel zo slim om zijn smsjes te wissen maar zo dom om ze niet uit zijn logboek van berichtontvangers te halen). Ook kan ik daar zien dat ze nog mobiel met elkaar bellen. Bovendien moet hij opeens sinds enige maanden een aantal dagen per week ’s avonds werken. Er is zogenaamd niemand voor dat baantje te vinden. Mijn vermoeden is dan ook dat ze op deze avonden samen zijn.
Ik houd met hart en ziel van deze man en doe alles om het hem naar de zin te maken. Als je niet beter zou weten dan zou je denken dat we een goede relatie hebben. Gezellig, lief, knuffelen, praten en regelmatig sex. We hebben het druk maar doen ook leuke dingen samen.
Ik wil hem voor alle goud van de wereld niet kwijt maar word helemaal geobsedeerd door de gedachte dat het helemaal niet afgelopen is tussen die twee. Hem er weer mee confronteren durf ik (nog) niet. Bang voor zijn reactie dat ik hem niet vertrouw en dat ik in zijn telefoon zit te snuffelen.
Ze zeggen wel eens: waar je de grootste angst voor hebt dat gebeurt ook. Dat je de gedachte los moet laten maar hoe doe je dat in vredesnaam?
Vooralsnog probeer ik de langste adem te hebben en te hopen dat de spanning van hun (vermeende) relatie vanzelf stopt. Of dat zij een man van haar eigen leeftijd tegenkomt waar ze wel een eerlijke relatie mee kan opbouwen. Maar het is moeilijk om maar steeds mooi weer te blijven spelen en de leuke, lieve vriendin te zijn. Af en toe word het me allemaal te veel en als hij dan vraagt wat er is dan moet ik snel iets verzinnen om het er (nog) niet over te hebben. Zo blijf ik in een viscieuze circel draaien en weet ook dat ik aan mezelf moet denken maar ik ben zo gek op die vent en wil samen gelukkig en oud worden.
Ondanks alles kan ik het gebeurde niet loslaten. Ik zie in zijn telefoon dat ze ook buiten de zaak om nog contact met elkaar hebben (hij is wel zo slim om zijn smsjes te wissen maar zo dom om ze niet uit zijn logboek van berichtontvangers te halen). Ook kan ik daar zien dat ze nog mobiel met elkaar bellen. Bovendien moet hij opeens sinds enige maanden een aantal dagen per week ’s avonds werken. Er is zogenaamd niemand voor dat baantje te vinden. Mijn vermoeden is dan ook dat ze op deze avonden samen zijn.
Ik houd met hart en ziel van deze man en doe alles om het hem naar de zin te maken. Als je niet beter zou weten dan zou je denken dat we een goede relatie hebben. Gezellig, lief, knuffelen, praten en regelmatig sex. We hebben het druk maar doen ook leuke dingen samen.
Ik wil hem voor alle goud van de wereld niet kwijt maar word helemaal geobsedeerd door de gedachte dat het helemaal niet afgelopen is tussen die twee. Hem er weer mee confronteren durf ik (nog) niet. Bang voor zijn reactie dat ik hem niet vertrouw en dat ik in zijn telefoon zit te snuffelen.
Ze zeggen wel eens: waar je de grootste angst voor hebt dat gebeurt ook. Dat je de gedachte los moet laten maar hoe doe je dat in vredesnaam?
Vooralsnog probeer ik de langste adem te hebben en te hopen dat de spanning van hun (vermeende) relatie vanzelf stopt. Of dat zij een man van haar eigen leeftijd tegenkomt waar ze wel een eerlijke relatie mee kan opbouwen. Maar het is moeilijk om maar steeds mooi weer te blijven spelen en de leuke, lieve vriendin te zijn. Af en toe word het me allemaal te veel en als hij dan vraagt wat er is dan moet ik snel iets verzinnen om het er (nog) niet over te hebben. Zo blijf ik in een viscieuze circel draaien en weet ook dat ik aan mezelf moet denken maar ik ben zo gek op die vent en wil samen gelukkig en oud worden.
woensdag 8 april 2009 om 18:32
Focus je niet op haar. Zij heeft geen relatie met jou, hij wel. Zij gaat niet vreemd, hij wel. Zij hoeft geen verantwoording aan je af te leggen, hij wel. Zij heeft hoeft thuis niet uit te leggen waarom ze zoveel avonden op kantoor zit, hij wel. Zij hoeft niet met je te praten over wat je is aangedaan, hij wel.
Je zult dus met je vent moeten praten en snel ook. Al gaat hij nu niet vreemd met haar, feit is dat jou vertrouwen weg is. Hij heeft je pijn gedaan, bedonderd en is niet eerlijk tegen je geweest. Waarom wil je bij hem blijven, om nog meer pijn te worden gedaan? Om je nog lulliger te voelen over het feit dat vast het hele kantoor weet dat hij haar neukt en tegen jou niks zegt. Want dat soort affaires blijven nooit geheim op het werk. Als 2 mensen overwerken en er is een spanning voelbaar, dan kunnen zijn collega's 1 en 1 ook wel optellen.....
Je zult dus met je vent moeten praten en snel ook. Al gaat hij nu niet vreemd met haar, feit is dat jou vertrouwen weg is. Hij heeft je pijn gedaan, bedonderd en is niet eerlijk tegen je geweest. Waarom wil je bij hem blijven, om nog meer pijn te worden gedaan? Om je nog lulliger te voelen over het feit dat vast het hele kantoor weet dat hij haar neukt en tegen jou niks zegt. Want dat soort affaires blijven nooit geheim op het werk. Als 2 mensen overwerken en er is een spanning voelbaar, dan kunnen zijn collega's 1 en 1 ook wel optellen.....
woensdag 8 april 2009 om 18:32
woensdag 8 april 2009 om 21:56
Er vallen me een paar dingen op in je bericht, je zegt dat nadat je hun verhouding ontdekt hebt je hem hebt gevraagd er een einde aan te maken, maar zelfs op dat moment stelt hij haar welbevinden nog boven dat van jou! Hij wilde HAAR weekend niet bederven. En JOUW weekend dan?? en de rest van jullie relatie? die wil hij wel bederven? door niet ondubbelzinnig voor jou te kiezen, maar halfslachtig een zogenaamd einde aan die verhouding te maken??
Daarna heb je een gesprek met haar gehad. Moet je niet doen, laat haar in haar sop gaarkoken, geen energie in steken. Uiteraard heeft zij geen oog voor jouw verdriet, zij is de minnares van je man.
Je kunt haar wel gaan dreigen dat ze hem met rust moet laten, of boos op haar worden of weet ik veel wat, maar uiteindelijk is je man degene met een relatie, en is hij degene die een keuze moet maken, de keuze om haar niet meer te zien, en de keuze voor jullie relatie.
Zoals je het nu vertelt heeft hij dat niet echt gedaan. Hij is betrapt, hij is gedwongen een einde te maken aan de relatie, maar heeft ie die keuze wel gemaakt?
Ik denk het niet. Hij gaat gewoon verder waar ie gebleven was in de hoop deze keer niet ontdekt te worden.
En jij staat erbij en kijkt er naar, vertrouwt hem niet en terecht en voelt je nog schuldig ook omdat je hem bespioneert/in zijn spullen snuffelt etc. Terwijl HIJ degene is die fout zat, die zich rot zou moeten voelen.
Als het van 1 kant moet komen, dat jij je in allerlei bochten moet wringen om hem bij je te houden, dan wordt het nooit wat, dus kies alsjeblieft voor jezelf. Hij is een slappe zak hooi die blijkbaar geen keuze kan maken. Hou de eer aan jezelf en doe jij het alsjeblieft!
Ik begrijp echt niet waarom je de leuke lieve vriendin blijft spelen, ik zou de pissige bedrogen vriendin spelen denk ik, als mijn vent er een andere relatie op na zou houden.
Daarna heb je een gesprek met haar gehad. Moet je niet doen, laat haar in haar sop gaarkoken, geen energie in steken. Uiteraard heeft zij geen oog voor jouw verdriet, zij is de minnares van je man.
Je kunt haar wel gaan dreigen dat ze hem met rust moet laten, of boos op haar worden of weet ik veel wat, maar uiteindelijk is je man degene met een relatie, en is hij degene die een keuze moet maken, de keuze om haar niet meer te zien, en de keuze voor jullie relatie.
Zoals je het nu vertelt heeft hij dat niet echt gedaan. Hij is betrapt, hij is gedwongen een einde te maken aan de relatie, maar heeft ie die keuze wel gemaakt?
Ik denk het niet. Hij gaat gewoon verder waar ie gebleven was in de hoop deze keer niet ontdekt te worden.
En jij staat erbij en kijkt er naar, vertrouwt hem niet en terecht en voelt je nog schuldig ook omdat je hem bespioneert/in zijn spullen snuffelt etc. Terwijl HIJ degene is die fout zat, die zich rot zou moeten voelen.
Als het van 1 kant moet komen, dat jij je in allerlei bochten moet wringen om hem bij je te houden, dan wordt het nooit wat, dus kies alsjeblieft voor jezelf. Hij is een slappe zak hooi die blijkbaar geen keuze kan maken. Hou de eer aan jezelf en doe jij het alsjeblieft!
Ik begrijp echt niet waarom je de leuke lieve vriendin blijft spelen, ik zou de pissige bedrogen vriendin spelen denk ik, als mijn vent er een andere relatie op na zou houden.
donderdag 16 april 2009 om 20:08
He's not that into you. En hij is ook niet into zijn secretaresse. Hij is eigenlijk helemaal nergens into, behalve into zichzelf. Zulke mensen kun je beter kwijt dan rijk zijn. En nog iets; verwar afhankelijkheid, onzekerheid en paniek VOORAL niet met liefde.
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
donderdag 16 april 2009 om 20:48
enne... wat mijn ogen opende toen ik in deze situatie zat...(alleen was ik 5 jaar de afwachtende minnares helaas) waren de woorden van een goede vriend>denk je nou echt dat hij voor jou gaat kiezen..hij heeft al gekozen..gekozen voor een leven met 2 vriendinnen..en jullie(ik en zijn andere vriendin die zogenaamt niet van me wist) en jullie geven hem die kans,door allebei te wachten tot het "over gaat"
