Relatie beeindigen, of doormodderen?

Mijn relatie duurt nu ruim 4 jaar. De eerste 2 jaar waren fantastisch, nog nooit zo verliefd geweest en beiden echt een "dit is the one"- gevoel. We hadden het altijd leuk samen, helemaal geweldig.



Na 2 jaar kwamen de problemen. Op allerlei vlakken. Vriend vond dat we te weinig sex hadden, terwijl ik dacht: Als je 2 jaar bij elkaar bent trek je elkaar niet meer 3 keer per dag uit elkaar. Omdat het dan op een gegeven ogenblik een beladen onderwerp wordt, wordt het er niet beter op. Op een gegeven moment sloeg hij aan het online gamen, wat ook niet echt lekker is geweest voor onze relatie. Ik moest altijd rekening met hem houden, en werd daar helemaal naar van. Inmiddels doet hij dit wel minder, maar toch.



Sinds een half jaar gaat het zodanig slecht, dat we inzien dat het ook zo afgelopen kan zijn tussen ons. Sinds een half jaar onderneem ik meer met vrienden en vriendinnen. Vriendlief wil meestal thuis zitten, terwijl ik liever iets doe. Ik nam het hem eerst kwalijk, maar dacht toen; "Ik kan natuurlijk ook alleen iets gaan ondernemen" Zo gezegd zo gedaan.



Dit resulteerde in extreem jaloers gedrag van mijn vriend. Het ging al niet goed tussen ons, en dat ik dan dingen zonder hem doe, vertrouwd hij niet. En dat terwijl hij degene was die vorig jaar vreemdging (meerdere malen) met een collega, en ik vind dat ik daar bijzonder goed mee om ben gegaan. Ik heb hem nog een 2e kans gegeven, en met de jaloezie van mijn kant valt het erg mee, zeker na wat er gebeurd is. Mijn vriend daarentegen, vindt het nodig om mijn email te lezen, mijn hyves-priveberichten te lezen, op mijn hyves te kijken welke mannen ik heb toegevoegd (terwijl dit gewoon mensen zijn bij wie ik op school gezeten heb). Kortom, hij controleert me, en ik vind het erg vervelend.



Een maand of 3 geleden, had mijn vriend het helemaal gehad. Hij gaf aan dat hij er geen zin meer in had, en de tijd bij mij nog wel uit zong, totdat hij een huis had gekocht. Ik perplex natuurlijk, ik vond het ook behoorlijk bot eerlijk gezegd. Na een maand waarin hij die "het maakt mij allemaal niet meer uit" instelling had, heb ik hem voor de keuze gesteld: Of je gaat nu, of je gaat net als ik proberen iets aan deze relatie te doen, want een relatie kan ik niet in mijn eentje redden. Hij stemde daarmee in, en het leek wat beter te gaan.



3 Weken geleden, verkletste hij zich met betrekking tot zijn vreemdgaan. Een bedrijfsfeestje van toen, waar ik zelfs nog over had gevraagd of er niks gebeurd was, bleek toch anders gelopen te zijn. Ik was boos, want ik had hem daar zelfs nog over gevraagd toendertijd, en toen was er niks aan de hand. Hij zag niet in dat ik er boos over was, en vond dat ik niet zo moest zeuren.



Vervolgens koninginnedag. Ik kreeg 's avonds het verwijt dat ik hem buiten zou sluiten. Hij heeft zelf niet veel vrienden, en we waren met mijn vrienden. Hij is sociaal genoeg om zelf een gesprek aan te knopen, maar deed dat niet, en verweet me dat dat mijn schuld was. Op een gegeven moment werd ik boos, en we kregen ruzie. Hij liep weg en zei; "Ik ga naar huis". Dan denk ik, dan ga je maar lekker. Hij kwam weer terug, ruziede verder, en liep weer weg. Later kwam hij toch maar weer terug.



Er is bij mij echt iets geknapt. Ik heb het echt gehad met al het gedoe, de ruzies, mezelf verdedigen terwijl ik zo trouw als een hond ben, etc. Ik had de dag na Koninginnedag de relatie beeindigd, maar hij begon te huilen. Ik heb hem een tweede kans gegeven, en hij doet echt heel erg zijn best. Wil ineens leuke dingen doen, terwijl ik zoiets denk van; "nu kan het wel?" Maar mijn gevoel is niet anders dan die dag na koninginnedag waarop ik het uitmaakte. Ik wil dit niet meer, maar ik wil hem ook geen pijn doen. Maar inmiddels ben ik bang dat ik probeer iets terug te krijgen in mijn relatie wat voorgoed weg is.



Sorry voor het lange verhaal, maar tips, adviezen zijn heel erg welkom. Ik weet niet of ik door moet blijven modderen in de hoop dat het goedkomt, of dat het toch echt einde verhaal is.

Ik heb meer al 2 jaar echt zo'n "Ik wil hem niet kwijt, kan niet zonder hem"-gevoel. En het is heel gek dat ik dat ineens het helemaal gehad heb. Kan er ook niet eens omhuilen of iets dergelijks. Voel me helemaal niet kut nu, zoals anders als we ruzie hebben, maar zie wel op tegen vanavond, maar dat is logisch.



Kortom, ik dacht er 3 weken geleden nog zo anders over, maar ik zie echt ineens in waar ik mee bezig ben.

Nee, hij is niet in de tussentijd vreemdgegaan, dat is anderhalf jaar geleden. Een week of 3 geleden kwam ik erachter dat er al iets op het bedrijfsfeestje gebeurd was.



Maar idd, duidelijk moet ik sowieso zijn.

Ok.



Het is uit.



Hij belde net vanaf werk, en vroeg hoe ik het vond gaan tussen ons. Ik zei; Niet goed. Hij vroeg me wat ik dan voelde en wilde, en heb hem verteld dat ik het niet meer trek en de relatie wil beeindigen. Hij vroeg het aan de telefoon, ik wilde helemaal niet antwoorden, maar hij bleef doorvragen.



Vanavond komt hij wat spullen halen, en gaat hij naar zijn zusje.

Idd, dat denk ik ook. Wat het wel makkelijker maakt omdat ik me dan niet zo schuldig hoef te voelen.



Maar ben wel ff flabbergasted nu.

Nou, dat van me afschrijven zal ik zeker doen. Ben net ff boodschappen gaan doen om ff verstand op nul te zetten, maar heb er nog geen traan om gelaten. Misschien komt dat nog, maar ik ben heel erg opgelucht vooral.

Nou, hij is net geweest, spullen ophalen, nog ff gepraat. Hij komt morgen nog een en ander halen.



We hebben afgesproken dat we elkaar zo min mogelijk zullen zien de komende tijd, om te voorkomen dat we door de stress boos worden op elkaar en verkeerde dingen zeggen/doen. We kijken gewoon hoe het loopt, als we over een poosje leuk met elkaar op kunnen schieten, dan houden we contact, zo niet, so be it..



Was ff pittig, maar het voelt nog steeds als de juiste keuze..