Relatie beeindigen, of doormodderen?

Mijn relatie duurt nu ruim 4 jaar. De eerste 2 jaar waren fantastisch, nog nooit zo verliefd geweest en beiden echt een "dit is the one"- gevoel. We hadden het altijd leuk samen, helemaal geweldig.



Na 2 jaar kwamen de problemen. Op allerlei vlakken. Vriend vond dat we te weinig sex hadden, terwijl ik dacht: Als je 2 jaar bij elkaar bent trek je elkaar niet meer 3 keer per dag uit elkaar. Omdat het dan op een gegeven ogenblik een beladen onderwerp wordt, wordt het er niet beter op. Op een gegeven moment sloeg hij aan het online gamen, wat ook niet echt lekker is geweest voor onze relatie. Ik moest altijd rekening met hem houden, en werd daar helemaal naar van. Inmiddels doet hij dit wel minder, maar toch.



Sinds een half jaar gaat het zodanig slecht, dat we inzien dat het ook zo afgelopen kan zijn tussen ons. Sinds een half jaar onderneem ik meer met vrienden en vriendinnen. Vriendlief wil meestal thuis zitten, terwijl ik liever iets doe. Ik nam het hem eerst kwalijk, maar dacht toen; "Ik kan natuurlijk ook alleen iets gaan ondernemen" Zo gezegd zo gedaan.



Dit resulteerde in extreem jaloers gedrag van mijn vriend. Het ging al niet goed tussen ons, en dat ik dan dingen zonder hem doe, vertrouwd hij niet. En dat terwijl hij degene was die vorig jaar vreemdging (meerdere malen) met een collega, en ik vind dat ik daar bijzonder goed mee om ben gegaan. Ik heb hem nog een 2e kans gegeven, en met de jaloezie van mijn kant valt het erg mee, zeker na wat er gebeurd is. Mijn vriend daarentegen, vindt het nodig om mijn email te lezen, mijn hyves-priveberichten te lezen, op mijn hyves te kijken welke mannen ik heb toegevoegd (terwijl dit gewoon mensen zijn bij wie ik op school gezeten heb). Kortom, hij controleert me, en ik vind het erg vervelend.



Een maand of 3 geleden, had mijn vriend het helemaal gehad. Hij gaf aan dat hij er geen zin meer in had, en de tijd bij mij nog wel uit zong, totdat hij een huis had gekocht. Ik perplex natuurlijk, ik vond het ook behoorlijk bot eerlijk gezegd. Na een maand waarin hij die "het maakt mij allemaal niet meer uit" instelling had, heb ik hem voor de keuze gesteld: Of je gaat nu, of je gaat net als ik proberen iets aan deze relatie te doen, want een relatie kan ik niet in mijn eentje redden. Hij stemde daarmee in, en het leek wat beter te gaan.



3 Weken geleden, verkletste hij zich met betrekking tot zijn vreemdgaan. Een bedrijfsfeestje van toen, waar ik zelfs nog over had gevraagd of er niks gebeurd was, bleek toch anders gelopen te zijn. Ik was boos, want ik had hem daar zelfs nog over gevraagd toendertijd, en toen was er niks aan de hand. Hij zag niet in dat ik er boos over was, en vond dat ik niet zo moest zeuren.



Vervolgens koninginnedag. Ik kreeg 's avonds het verwijt dat ik hem buiten zou sluiten. Hij heeft zelf niet veel vrienden, en we waren met mijn vrienden. Hij is sociaal genoeg om zelf een gesprek aan te knopen, maar deed dat niet, en verweet me dat dat mijn schuld was. Op een gegeven moment werd ik boos, en we kregen ruzie. Hij liep weg en zei; "Ik ga naar huis". Dan denk ik, dan ga je maar lekker. Hij kwam weer terug, ruziede verder, en liep weer weg. Later kwam hij toch maar weer terug.



Er is bij mij echt iets geknapt. Ik heb het echt gehad met al het gedoe, de ruzies, mezelf verdedigen terwijl ik zo trouw als een hond ben, etc. Ik had de dag na Koninginnedag de relatie beeindigd, maar hij begon te huilen. Ik heb hem een tweede kans gegeven, en hij doet echt heel erg zijn best. Wil ineens leuke dingen doen, terwijl ik zoiets denk van; "nu kan het wel?" Maar mijn gevoel is niet anders dan die dag na koninginnedag waarop ik het uitmaakte. Ik wil dit niet meer, maar ik wil hem ook geen pijn doen. Maar inmiddels ben ik bang dat ik probeer iets terug te krijgen in mijn relatie wat voorgoed weg is.



Sorry voor het lange verhaal, maar tips, adviezen zijn heel erg welkom. Ik weet niet of ik door moet blijven modderen in de hoop dat het goedkomt, of dat het toch echt einde verhaal is.

Ja, dat is dus precies het punt waar ik ook tegenaan loop. Inmiddels is het zo dat het meer een opluchting zal zijn als het over is, dan heel erg.



Maar punt is, dat hij hier een poosje geleden ook zo ingestaan heeft als ik, en toen de knop heeft omgezet. En ik vraag me af of ik het niet aan hem verplicht om dat ook te doen..

Hij heeft de knop een maand geleden omgezet, wat betreft zijn instelling. Maar pas sinds 2 weken geleden doet hij ook echt zijn best. Heeft gezegd dat hij met mij wil verhuizen, en eventueel wel concessies wil doen. Net had ik hem aan de telefoon, toen zei hij: We moeten het ook echt over verhuizen gaan hebben. Dus ik reageerde een beetje met een, tja, wat moet ik daarover zeggen? Hij weer boos...



Ik heb de keuze inderdaad ook voor mezelf gemaakt, maar het in 2 weken geleden heel impulsief in me opgekomen. Maar er is sindsdien niks veranderd aan mijn mening. Ik was vooral bang dat ik te impulsief was met het verbreken van deze relatie.



En ja, ik heb al eerder over deze relatie gepost. Onder andere over zijn game-verslaving..

Vraag is nu vooral; Hoe pak ik dit aan? Hoe kan ik hem vertellen dat ik niet meer wil, zonder hem te veel pijn te doen, maar ook zonder hem valse hoop te geven?

Tnx, BellBell. Dat denk ik idd ook, terwijl ik helemaal niet meer zo moeilijk doe over het vreemdgaan. Ik heb toen na een paar maanden gezegd; "Ik heb je een tweede kans gegeven, is mijn eigen keus, dan moet ik er zelf ook niet meer mee bezig zijn." Maar hij benauwt me ontzettend en ik wil niet meer.

Zie er erg tegenop om het hem te moeten vertellen. Hiervoor heb ik 1 relatie van een jaar gehad, dus ben er niet heel ervaren in om een relatie te beeindigen. Ik wil ook heel graag over een tijd vrienden met hem zijn, we kennen elkaar door en door, en wil hem niet uit mijn hele leven bannen ofzo.



Probleem is dat hij dat niet aandurft denk ik. Hij is met geen van zijn exen bevriend, geen ruzie, maar gewoon geen contact. Hoe vertel ik hem dat ik dit niet meer wil, maar wel wil proberen contact te houden?

Nee, mijn insteek was ook niet om dat zo tegen hem te zeggen. Ik wil duidelijk zijn, niks ergers dan valse beloftes oid.

Hij is een lieve jongen, ik hou van hem, maar niet op de manier hoe het zou moeten. Wat er idd in de toekomst gebeurd, zien we wel, ik kan hooguit aangeven dat ik contact prettig zou vinden.



Ik hoop maar dat we vanavond door het telefoongesprek vanmiddag geen ruzie zullen krijgen, want dat is geen goeie insteek van het gesprek.. We wonen ook samen, dus we zullen nog even met zijn 2en door een deur moeten, vanwege het verdelen van spullen etcetera. Ik weet wel dat hij zodra het over is, naar zijn zusje zal gaan. Eerlijk gezegd ben ik daar blij om, want met zijn 2en in een huis dan, is niet ideaal..