Relaties
alle pijlers
Relatie: Hij heeft kids.
woensdag 4 januari 2012 om 10:50
Hallo,
Even een topic om ervaringen te delen:
Ik heb sinds kort een fijne relatie. Het gaat tot nu toe hartstikke goed tussen ons. Hij heeft een zoontje van vijf uit een eerdere relatie. Dit zoontje heb ik nog niet ontmoet en omdat onze relatie nog zo pril is, hebben we besloten hier nog even mee te wachten tot we zeker weten dat alle partijen (en vooral het zoontje) hier aan toe zijn. Ik ben de eerste vriendin van zijn vader sinds de relatie met zijn moeder over is en ook ik heb geen ervaringen met relaties waarin kinderen zijn betrokken. Mijn vraag aan vrouwen (zonder kinderen) die hier wel ervaring mee hebben is; hoe ging zo’n ontmoeting bij jullie? En hoe gaat de relatie nu? Hebben jullie je veel moeten aanpassen/inleven? Ik heb het één en ander op internet opgezocht en stuitte op het onderwerp jaloezie binnen zo’n relatie. Zelf kan ik me niet voorstellen dat ik jaloers zou zijn op het zoontje van mijn vriend, maar hoe ging dat bij jullie.
Ik ben gewoon benieuwd naar wat ervaringen.
Even een topic om ervaringen te delen:
Ik heb sinds kort een fijne relatie. Het gaat tot nu toe hartstikke goed tussen ons. Hij heeft een zoontje van vijf uit een eerdere relatie. Dit zoontje heb ik nog niet ontmoet en omdat onze relatie nog zo pril is, hebben we besloten hier nog even mee te wachten tot we zeker weten dat alle partijen (en vooral het zoontje) hier aan toe zijn. Ik ben de eerste vriendin van zijn vader sinds de relatie met zijn moeder over is en ook ik heb geen ervaringen met relaties waarin kinderen zijn betrokken. Mijn vraag aan vrouwen (zonder kinderen) die hier wel ervaring mee hebben is; hoe ging zo’n ontmoeting bij jullie? En hoe gaat de relatie nu? Hebben jullie je veel moeten aanpassen/inleven? Ik heb het één en ander op internet opgezocht en stuitte op het onderwerp jaloezie binnen zo’n relatie. Zelf kan ik me niet voorstellen dat ik jaloers zou zijn op het zoontje van mijn vriend, maar hoe ging dat bij jullie.
Ik ben gewoon benieuwd naar wat ervaringen.
woensdag 4 januari 2012 om 18:36
quote:salala schreef op 04 januari 2012 @ 16:29:
Nogmaals bedankt voor jullie ervaringen.
Ik weet dat ik nooit zijn moeder kan vervangen. Dat wil ik niet en is ook helemaal niet nodig want hij heeft een moeder. Neemt niet weg dat ik het beste met alle partijen voor heb en zeker met mezelf.
@Evenaar; het lijkt me indd lastig om een goede balans te vinden tussen jezelf blijven en je best doen om bij het kind in de smaak te vallen (in reactie op je eerdere post). Ik denk dat dit ook mijn valkuil zou KUNNEN zijn. Je wilt toch niet die ‘boze stiefmoeder’ worden.
Verwacht niets. Verwacht niet dat je in de smaak valt. Je bent de vriendin van hun vader. Meer (in eerste instantie) echt niet!
Probeer ze niet te paaien of om te kopen. Blijf jezelf en houd je in eerste instantie op de achtergrond. Zij hebben niet om jou gevraagd. En zullen waarschijnlijk altijd blijven hopen dat papa en mama weer bij elkaar komen.
Bedankt dus voor je reactie. Ik kan zeker wat met je adviezen.
Ik lees hier vooral posts van vrouwen die later problemen kregen met het feit dat hun partner kinderen heeft. Hoe verliep het in het begin dan? Zijn jullie geleidelijk aan in het leven van het kind gekomen of was het echt wel zo’n ‘momentje’?
Nogmaals bedankt voor jullie ervaringen.
Ik weet dat ik nooit zijn moeder kan vervangen. Dat wil ik niet en is ook helemaal niet nodig want hij heeft een moeder. Neemt niet weg dat ik het beste met alle partijen voor heb en zeker met mezelf.
@Evenaar; het lijkt me indd lastig om een goede balans te vinden tussen jezelf blijven en je best doen om bij het kind in de smaak te vallen (in reactie op je eerdere post). Ik denk dat dit ook mijn valkuil zou KUNNEN zijn. Je wilt toch niet die ‘boze stiefmoeder’ worden.
Verwacht niets. Verwacht niet dat je in de smaak valt. Je bent de vriendin van hun vader. Meer (in eerste instantie) echt niet!
Probeer ze niet te paaien of om te kopen. Blijf jezelf en houd je in eerste instantie op de achtergrond. Zij hebben niet om jou gevraagd. En zullen waarschijnlijk altijd blijven hopen dat papa en mama weer bij elkaar komen.
Bedankt dus voor je reactie. Ik kan zeker wat met je adviezen.
Ik lees hier vooral posts van vrouwen die later problemen kregen met het feit dat hun partner kinderen heeft. Hoe verliep het in het begin dan? Zijn jullie geleidelijk aan in het leven van het kind gekomen of was het echt wel zo’n ‘momentje’?
woensdag 4 januari 2012 om 19:46
je moet niet proberen om in de smaak te vallen. Wees jezelf. Gedraag je zoals je je ook zou gedragen tegen je buurmeisje. Kinderen voelen het aan als je je geforceerd gedraagt.
Verder zou ik zeker ook wat te zeggen willen hebben. Als het kind in jouw of jullie huis is dan ben jij ook een partij, laat je niet wegschuiven. En cijfer jezelf niet weg, dat wreekt zich altijd later.
Mijn man heeft ook een kind uit een andere relatie, het was 6 toen we begonnen. Ik wilde er graag een relatie mee opbouwen maar dat is niet gelukt omdat man en de moeder geen afspraken kunnen maken dus we zien het weinig. De moeder is een heel aparte vrouw die mij in het begin regelmatig vertelde dat ze nog van man hield ed, dus op haar was ik niet zo happig wat dan weer misverstanden gaf tussen man en mij omdat hij dacht dat ik het kind niet wilde. Of ik maakte een afspraak omdat man dat graag wou en dan werd er een uur na de afgesproken tijd gebeld dat ze toch niet kwam. Kortom, gedoe dus ik heb het al snel losgelaten. Ik zeg altijd 'schat regel het maar ze is welkom".
Hoe het gaat hangt ook erg af van de moeder dus.
En niet iedere man die zijn kind weinig ziet is geen gezinsmateriaal. Met mij en ons kind gaat het prima en houdt man zich goed aan afspraken. Maar dat doe ik ook.
Het doet hem ook verdriet dat hij zijn oudste zo weinig ziet.
Verder zou ik zeker ook wat te zeggen willen hebben. Als het kind in jouw of jullie huis is dan ben jij ook een partij, laat je niet wegschuiven. En cijfer jezelf niet weg, dat wreekt zich altijd later.
Mijn man heeft ook een kind uit een andere relatie, het was 6 toen we begonnen. Ik wilde er graag een relatie mee opbouwen maar dat is niet gelukt omdat man en de moeder geen afspraken kunnen maken dus we zien het weinig. De moeder is een heel aparte vrouw die mij in het begin regelmatig vertelde dat ze nog van man hield ed, dus op haar was ik niet zo happig wat dan weer misverstanden gaf tussen man en mij omdat hij dacht dat ik het kind niet wilde. Of ik maakte een afspraak omdat man dat graag wou en dan werd er een uur na de afgesproken tijd gebeld dat ze toch niet kwam. Kortom, gedoe dus ik heb het al snel losgelaten. Ik zeg altijd 'schat regel het maar ze is welkom".
Hoe het gaat hangt ook erg af van de moeder dus.
En niet iedere man die zijn kind weinig ziet is geen gezinsmateriaal. Met mij en ons kind gaat het prima en houdt man zich goed aan afspraken. Maar dat doe ik ook.
Het doet hem ook verdriet dat hij zijn oudste zo weinig ziet.
woensdag 4 januari 2012 om 20:00
Wat vervelend Rrinkje, dat het tussen jullie en zijn ex niet goed ging/gaat. Tot nu toe verloopt dat bij ons (redelijk) soepel. We zijn nog niet zo ver in de relatie, dus ik houd een slag om de arm, maar met een vervelende ex zou ik heel veel moeite hebben en veel inlevingsvermogen kunnen gebruiken.
woensdag 4 januari 2012 om 20:07
woensdag 4 januari 2012 om 20:45
quote:salala schreef op 04 januari 2012 @ 16:29:
Ik lees hier vooral posts van vrouwen die later problemen kregen met het feit dat hun partner kinderen heeft. Hoe verliep het in het begin dan? Zijn jullie geleidelijk aan in het leven van het kind gekomen of was het echt wel zo’n ‘momentje’?
Nou val ik niet in die categorie maar ik kan wel vertellen dat je geleidelijk in het leven van een kind komt. Je bent niet 'ineens' de stiefmoeder. Dat moet groeien. En dat gaat lang niet altijd vanzelf. Je zal er veel van jezelf in moeten investeren. Je begint met een kennismaking waarbij je nog nieuw en interessant bent en als je vaker in beeld komt (vaker daar slapen als kind er ook is, mee op vakantie etc) gaan er vanzelf grenzen bepaald worden. Het is aan jou en je partner om daar goed over te praten. Zonder communicatie tussen jou en je vriend ga je het niet redden.
Ik ben bijvoorbeeld zo'n stiefmoeder die zich wel bemoeit met de opvoeding van het kind. In zoverre, dat ik niet met kromme tenen aan tafel ga zitten. In huis gelden nu ook mijn regels en daar heeft hij zich aan te houden. Niet alleen in huis trouwens, ook als we op visite zijn of wat dan ook. Hij zegt zelf altijd, je bent officieel niet mijn moeder maar ik moet wel naar je luisteren net als naar mijn moeder. En zo is het
Verder heb ik ook niet het gevoel zoals hier zoveel wordt geschreven dat ik geen zeggenschap heb over mijn stiefkind. Als er grote dingen beslist moeten worden over hem dan bespreekt moeder dat met mijn vriend, mijn vriend met mij en dan koppelen we terug. Formeel heb ik natuurlijk geen stem, maar informeel zeker wel. Het is maar net hoe je zelf dingen invult.
Ik lees hier vooral posts van vrouwen die later problemen kregen met het feit dat hun partner kinderen heeft. Hoe verliep het in het begin dan? Zijn jullie geleidelijk aan in het leven van het kind gekomen of was het echt wel zo’n ‘momentje’?
Nou val ik niet in die categorie maar ik kan wel vertellen dat je geleidelijk in het leven van een kind komt. Je bent niet 'ineens' de stiefmoeder. Dat moet groeien. En dat gaat lang niet altijd vanzelf. Je zal er veel van jezelf in moeten investeren. Je begint met een kennismaking waarbij je nog nieuw en interessant bent en als je vaker in beeld komt (vaker daar slapen als kind er ook is, mee op vakantie etc) gaan er vanzelf grenzen bepaald worden. Het is aan jou en je partner om daar goed over te praten. Zonder communicatie tussen jou en je vriend ga je het niet redden.
Ik ben bijvoorbeeld zo'n stiefmoeder die zich wel bemoeit met de opvoeding van het kind. In zoverre, dat ik niet met kromme tenen aan tafel ga zitten. In huis gelden nu ook mijn regels en daar heeft hij zich aan te houden. Niet alleen in huis trouwens, ook als we op visite zijn of wat dan ook. Hij zegt zelf altijd, je bent officieel niet mijn moeder maar ik moet wel naar je luisteren net als naar mijn moeder. En zo is het
Verder heb ik ook niet het gevoel zoals hier zoveel wordt geschreven dat ik geen zeggenschap heb over mijn stiefkind. Als er grote dingen beslist moeten worden over hem dan bespreekt moeder dat met mijn vriend, mijn vriend met mij en dan koppelen we terug. Formeel heb ik natuurlijk geen stem, maar informeel zeker wel. Het is maar net hoe je zelf dingen invult.
woensdag 4 januari 2012 om 20:54
woensdag 4 januari 2012 om 23:25
Hi Ksenija, ik heb niet echt voor de situatie gekozen. Het is me overkomen. Ik ben verliefd geworden op een man die toevallig een kind heeft. We hebben het ontzettend fijn samen en daar wil ik me niet tegen verzetten. Mocht de relatie niet werken door problemen met zijn zoontje dan is het een ander verhaal. Ik denk dat jonge kinderen indd makkelijker zijn dan puberkinderen.
donderdag 5 januari 2012 om 10:00
Wat fijn dat je een lieve vriend hebt gevonden! Het is natuurlijk niet de ideale situatie, zoals je je die voorstelt als je droomt over later, maar het hoeft zeker geen dealbreaker te zijn! Het zal zeker wennen zijn in het begin, met af en toe moeilijke momenten. Maar dat geldt voor alle partijen. Geef het kind gewoon de ruimte en stel je idd op als de (leuke!) vriendin van papa.
Lunax, fijn dat jouw situatie juist heel positief is. Ik zit in een soortgelijke situatie en kan alleen maar zeggen dat het me (na alle horrorverhalen die ik om me heen hoorde) alles is meegevallen.
Lunax, fijn dat jouw situatie juist heel positief is. Ik zit in een soortgelijke situatie en kan alleen maar zeggen dat het me (na alle horrorverhalen die ik om me heen hoorde) alles is meegevallen.
donderdag 5 januari 2012 om 11:35
Mijn vriend heeft een kind van inmiddels 9. Toen ik haar leerde kennen was ze 7. Ik was toen 26 (hij 38) en ik had nooit nagedacht over een relatie met man met kind. Ik ben er redelijk onbevangen ingestapt. De eerste ontmoeting heb ik me afwachtend opgesteld. Ik heb me voorgesteld en ben toen rustig gaan zitten. Ik heb geen vragenvuur ingezet, maar heb gewacht tot zij naar mij toe kwam. In eerste instantie kroop ze tegen haar vader aan, daarna ging ze televisie kijken. Na een klein uur kwam ze bij mij zitten en begon ze vragen te stellen. Dat was leuk en daarna was het goed. Ze mag me erg graag.
Als ze bij ons is geef ik haar de ruimte om optimaal van haar vader te kunnen genieten. Zij ziet hem immers veel minder dan ik. Ik trek me terug. Normaal zit ik op de bank naast hem, dan zit zij er (en ik op een stoel ernaast). Ik laat ze samen puzzelen en ga zelf een boek lezen. Ik ben er wel altijd en zal ook altijd voor haar zorgen waarnodig. Ik heb absoluut geen moedergevoelens. Ik zie in haar mijn vriend en haar eigen moeder, haar opvoeding is niet mijn opvoeding en ze heeft een goede moeder die een paar straten verder woont. Ze luistert goed naar mij, maar ik meng me niet in de opvoeding.
Ik ben niet jaloers op de aandacht die ze krijgt, dat zou ook raar zijn, want in principe krijg ik veel meer aandacht, omdat ik hem veel vaker zie. Soms vind ik het wel moelijk, en dit is pijnlijk om te zeggen, dat hij wel een kind heeft met een ander maar niet met mij. Bij ons lukt het niet (3 miskramen en nu tel ik niet meer aan). Als ze er is en ik zie ze samen krijg ik soms echt een steek in mijn hart, om te zien dat hij wel vader is,maar ik geen moeder. En dat hij een kind deelt met een andere vrouw, maar niet met mij. Maar goed, dit is een probleem dat bij jou waarschijnlijk helemaal niet aan de orde komt.
Ik denk dat je er het beste onbevangen in kan stappen en het contact in eerste instantie het beste van het kind kunt laten afhangen. Ik ben gek op het kind van mijn vriend en vind het altijd gezellig dat ze er is.
Als ze bij ons is geef ik haar de ruimte om optimaal van haar vader te kunnen genieten. Zij ziet hem immers veel minder dan ik. Ik trek me terug. Normaal zit ik op de bank naast hem, dan zit zij er (en ik op een stoel ernaast). Ik laat ze samen puzzelen en ga zelf een boek lezen. Ik ben er wel altijd en zal ook altijd voor haar zorgen waarnodig. Ik heb absoluut geen moedergevoelens. Ik zie in haar mijn vriend en haar eigen moeder, haar opvoeding is niet mijn opvoeding en ze heeft een goede moeder die een paar straten verder woont. Ze luistert goed naar mij, maar ik meng me niet in de opvoeding.
Ik ben niet jaloers op de aandacht die ze krijgt, dat zou ook raar zijn, want in principe krijg ik veel meer aandacht, omdat ik hem veel vaker zie. Soms vind ik het wel moelijk, en dit is pijnlijk om te zeggen, dat hij wel een kind heeft met een ander maar niet met mij. Bij ons lukt het niet (3 miskramen en nu tel ik niet meer aan). Als ze er is en ik zie ze samen krijg ik soms echt een steek in mijn hart, om te zien dat hij wel vader is,maar ik geen moeder. En dat hij een kind deelt met een andere vrouw, maar niet met mij. Maar goed, dit is een probleem dat bij jou waarschijnlijk helemaal niet aan de orde komt.
Ik denk dat je er het beste onbevangen in kan stappen en het contact in eerste instantie het beste van het kind kunt laten afhangen. Ik ben gek op het kind van mijn vriend en vind het altijd gezellig dat ze er is.
donderdag 5 januari 2012 om 14:56
quote:Chaja_ schreef op 05 januari 2012 @ 11:35:
Soms vind ik het wel moeilijk, en dit is pijnlijk om te zeggen, dat hij wel een kind heeft met een ander maar niet met mij. Bij ons lukt het niet (3 miskramen en nu tel ik niet meer aan). Als ze er is en ik zie ze samen krijg ik soms echt een steek in mijn hart, om te zien dat hij wel vader is,maar ik geen moeder. En dat hij een kind deelt met een andere vrouw, maar niet met mij. Ai, dat lijkt me ook enorm pijnlijk! (oké, dit is off-topic maar ik wilde het toch even kwijt) En volgens mij ga jij super knap om met het kind van je vriend.
Soms vind ik het wel moeilijk, en dit is pijnlijk om te zeggen, dat hij wel een kind heeft met een ander maar niet met mij. Bij ons lukt het niet (3 miskramen en nu tel ik niet meer aan). Als ze er is en ik zie ze samen krijg ik soms echt een steek in mijn hart, om te zien dat hij wel vader is,maar ik geen moeder. En dat hij een kind deelt met een andere vrouw, maar niet met mij. Ai, dat lijkt me ook enorm pijnlijk! (oké, dit is off-topic maar ik wilde het toch even kwijt) En volgens mij ga jij super knap om met het kind van je vriend.
donderdag 5 januari 2012 om 15:01
donderdag 5 januari 2012 om 15:06
donderdag 5 januari 2012 om 15:09
quote:elninjoo schreef op 04 januari 2012 @ 11:33:
[...]
Niet mee eens. Die mannen hebben teveel bagage om nog leuk te kunnen zijn. Zitten tussen meerdere vuren (een ex, hun kinderen, eventuele ex-schoonfamilie waar ze voor het kind ook nog aan vast hangen) En minder tijd voor 'n nieuwe relatie, geen tijd voor vakanties (want de vakantiedagen gaan op aan het kind) Een man met kinderen is volgens mij hooguit leuker voor 'n vrouw met rammelende eierstokken die hoopt zo'n man nog tot 'n 2e leg te kunnen verleiden.
Helemaal mee eens.
Mijn kinderen zijn 17 en 20,een man met kleine kinderen is voor mij een no go vanwege al het gedoe eromheen.
[...]
Niet mee eens. Die mannen hebben teveel bagage om nog leuk te kunnen zijn. Zitten tussen meerdere vuren (een ex, hun kinderen, eventuele ex-schoonfamilie waar ze voor het kind ook nog aan vast hangen) En minder tijd voor 'n nieuwe relatie, geen tijd voor vakanties (want de vakantiedagen gaan op aan het kind) Een man met kinderen is volgens mij hooguit leuker voor 'n vrouw met rammelende eierstokken die hoopt zo'n man nog tot 'n 2e leg te kunnen verleiden.
Helemaal mee eens.
Mijn kinderen zijn 17 en 20,een man met kleine kinderen is voor mij een no go vanwege al het gedoe eromheen.
donderdag 5 januari 2012 om 15:42
donderdag 5 januari 2012 om 15:45
quote:bowiefan schreef op 05 januari 2012 @ 15:09:
[...]
Helemaal mee eens.
Mijn kinderen zijn 17 en 20,een man met kleine kinderen is voor mij een no go vanwege al het gedoe eromheen.Het ligt eraan hoe je met de situatie omgaat denk ik. Vriend en ik zijn beide jong. Als ik ineens een puberkind erbij 'krijg', zou ik wel tien keer over de situatie na moeten denken.
[...]
Helemaal mee eens.
Mijn kinderen zijn 17 en 20,een man met kleine kinderen is voor mij een no go vanwege al het gedoe eromheen.Het ligt eraan hoe je met de situatie omgaat denk ik. Vriend en ik zijn beide jong. Als ik ineens een puberkind erbij 'krijg', zou ik wel tien keer over de situatie na moeten denken.
donderdag 5 januari 2012 om 15:47
donderdag 5 januari 2012 om 16:22
quote:thesecret schreef op 05 januari 2012 @ 15:47:
@ Salala
Vooral is belangrijk, of dit is wat je wilt?
Je zegt dat je zelf graag kinderen wilt, wat is jullie leeftijd?
En wilt hij nog meer kinderen, dat je weet?
Hoelang kennen jullie elkaar al, en wat is de situatie verder?
Is zijn zoontje vaak bij hem?Ik wil niet te veel kwijt over de situatie ivm herkenning. Wel kan ik zeggen dat dit is wat ik wil. Ik wil bij mijn partner zijn en voor hem kiezen. Maar zoals iemand hier al eerder aangaf; de wetenschap dat hij een kind heeft KAN anders zijn dan de praktijk. Ik weet dat elke situatie en elk kind anders is, maar het is fijn om te weten hoe mensen die in dezelfde situatie zitten als ik, gehandeld hebben. Ik zou inderdaad kids willen, maar die wens is nog niet heel sterk aanwezig, wel is het onderwerp min of meer ter sprake gekomen en partner heeft aangegeven hier positief tegenover te staan. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat dit nu nog niet een zware overweging is geweest in mijn ‘keuze’, maar dit zou natuurlijk in de toekomst anders kunnen zijn.
@ Salala
Vooral is belangrijk, of dit is wat je wilt?
Je zegt dat je zelf graag kinderen wilt, wat is jullie leeftijd?
En wilt hij nog meer kinderen, dat je weet?
Hoelang kennen jullie elkaar al, en wat is de situatie verder?
Is zijn zoontje vaak bij hem?Ik wil niet te veel kwijt over de situatie ivm herkenning. Wel kan ik zeggen dat dit is wat ik wil. Ik wil bij mijn partner zijn en voor hem kiezen. Maar zoals iemand hier al eerder aangaf; de wetenschap dat hij een kind heeft KAN anders zijn dan de praktijk. Ik weet dat elke situatie en elk kind anders is, maar het is fijn om te weten hoe mensen die in dezelfde situatie zitten als ik, gehandeld hebben. Ik zou inderdaad kids willen, maar die wens is nog niet heel sterk aanwezig, wel is het onderwerp min of meer ter sprake gekomen en partner heeft aangegeven hier positief tegenover te staan. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat dit nu nog niet een zware overweging is geweest in mijn ‘keuze’, maar dit zou natuurlijk in de toekomst anders kunnen zijn.
donderdag 5 januari 2012 om 17:36
Goede tip vond ik wel kijk naar de relatie tussen ex en partner. Hier is die gewoon vreselijk en daar heb ik meer moeite mee en komt meer gezeik van.
En heel veel ligt ook aan de vader zelf. Natuurlijk komen z'n kinderen op nmr 1, maar mij 'even opzij schuiven' zit er niet bij. Het was voor hem ook erg lastig om een balans er in te vinden, want hij moest zoveel partijen tevreden houden.
Enne, 1 kind van m'n partner was bijna puber toen ik haar ontmoette, de ander nog erg jong. Heb de bijna puber makkelijker gevonden, omdat je voor haar niet hoefde te zorgen. Bij de jongste kwam het vooral op zorgen aan, wat de vader overigens deed hoor, maar dat vond ik wel zwaar en heftig.
Mocht het ooit uitgaan, wat ik niet hoop, zou ik misschien best wel weer een relatie aan willen gaan met iemand met kinderen. Op voorwaarde dat de relatie met ex goed is en de kinderen wat ouder.
En heel veel ligt ook aan de vader zelf. Natuurlijk komen z'n kinderen op nmr 1, maar mij 'even opzij schuiven' zit er niet bij. Het was voor hem ook erg lastig om een balans er in te vinden, want hij moest zoveel partijen tevreden houden.
Enne, 1 kind van m'n partner was bijna puber toen ik haar ontmoette, de ander nog erg jong. Heb de bijna puber makkelijker gevonden, omdat je voor haar niet hoefde te zorgen. Bij de jongste kwam het vooral op zorgen aan, wat de vader overigens deed hoor, maar dat vond ik wel zwaar en heftig.
Mocht het ooit uitgaan, wat ik niet hoop, zou ik misschien best wel weer een relatie aan willen gaan met iemand met kinderen. Op voorwaarde dat de relatie met ex goed is en de kinderen wat ouder.
donderdag 5 januari 2012 om 17:52
quote:salala schreef op 04 januari 2012 @ 23:25:
Hi Ksenija, ik heb niet echt voor de situatie gekozen. Het is me overkomen. Ik ben verliefd geworden op een man die toevallig een kind heeft. We hebben het ontzettend fijn samen en daar wil ik me niet tegen verzetten. Mocht de relatie niet werken door problemen met zijn zoontje dan is het een ander verhaal. Ik denk dat jonge kinderen indd makkelijker zijn dan puberkinderen.
Hey Salala,
dat snap ik op zich wel. Maar zodra ik wist dat een man kinderen had, was het voor mij een gesloten zaak (al is dat soms wel lastig)
Is makkelijker dan later tegen de problemen aanlopen en dan ben je al verliefd, heb je een band e.d.
Ik denk wel dat je geluk hebt dat het een jong kindje is en je nu al in zijn leven komt. Toch zou ik wel kritisch blijven kijken naar je eigen geluk. Wil je leven met alle rompslomp eromheen? Die heb je nu nog niet, maar je zal er steeds meer mee worden geconfronteerd. (Scheelt ook wel dat het 1 kind is i.p.v.2)
Groet,
Ksen.
Hi Ksenija, ik heb niet echt voor de situatie gekozen. Het is me overkomen. Ik ben verliefd geworden op een man die toevallig een kind heeft. We hebben het ontzettend fijn samen en daar wil ik me niet tegen verzetten. Mocht de relatie niet werken door problemen met zijn zoontje dan is het een ander verhaal. Ik denk dat jonge kinderen indd makkelijker zijn dan puberkinderen.
Hey Salala,
dat snap ik op zich wel. Maar zodra ik wist dat een man kinderen had, was het voor mij een gesloten zaak (al is dat soms wel lastig)
Is makkelijker dan later tegen de problemen aanlopen en dan ben je al verliefd, heb je een band e.d.
Ik denk wel dat je geluk hebt dat het een jong kindje is en je nu al in zijn leven komt. Toch zou ik wel kritisch blijven kijken naar je eigen geluk. Wil je leven met alle rompslomp eromheen? Die heb je nu nog niet, maar je zal er steeds meer mee worden geconfronteerd. (Scheelt ook wel dat het 1 kind is i.p.v.2)
Groet,
Ksen.
donderdag 5 januari 2012 om 18:16
donderdag 5 januari 2012 om 18:23
quote:Turkooiss schreef op 05 januari 2012 @ 17:48:
Verder trouwens eens met Lunax. Hier gaat het precies hetzelfde.
Ik vind het vooral fijn dat er hier ook wat positievere verhalen geplaatst worden. Ik ben ooit eens op stiefmoeder.nl (of zoiets) beland en daar ging het alleen maar over draken (van kinderen) en Hexen (van exen). Alleen maar negativiteit. Dit is prettiger om te lezen.
Het zal ook met stiefmoeders zo zijn dat je eerder leest over het negatieve. Mensen zijn nou eenmaal meer geneigd om slechte ervaringen te delen. Dat is weleens jammer en geeft een vertekend beeld.
Verder trouwens eens met Lunax. Hier gaat het precies hetzelfde.
Ik vind het vooral fijn dat er hier ook wat positievere verhalen geplaatst worden. Ik ben ooit eens op stiefmoeder.nl (of zoiets) beland en daar ging het alleen maar over draken (van kinderen) en Hexen (van exen). Alleen maar negativiteit. Dit is prettiger om te lezen.
Het zal ook met stiefmoeders zo zijn dat je eerder leest over het negatieve. Mensen zijn nou eenmaal meer geneigd om slechte ervaringen te delen. Dat is weleens jammer en geeft een vertekend beeld.
donderdag 5 januari 2012 om 18:26
Mijn man heeft ook een kindje uit een eerdere relatie, en ik herken veel dingen van die hier al geschreven zijn. Tussen het zoontje van mijn man en mij wil het niet zo heel erg boteren en dat is wel eens lastig. En erg vermoeiend. Ik kan me de gevoelens van hem goed voorstellen (kindjes zien toch het liefst papa en mama bij elkaar, nu kan dat in zijn ogen niet omdat ik er ben. Papa wil voor geen goud terug naar mama, of ik er nu ben of niet, maar dat snapt zo'n kind natuurlijk nog niet), toch probeer je vaak wel je best te doen.
Ik 'bemoei' me zeker wel met opvoeden, aangezien wij samen ook een kindje hebben, en ik vind dat de regels die voor ons kindje gelden ook moeten gelden voor het kindje van mijn man. Wat dat betreft heeft hij het bij ons flink zwaarder dan thuis, aangezien wij veel meer hameren op bepaalde beleefdheidsvormen zoals vragen om iets ipv zeggen 'ik wil', je mond houden als grote mensen aan het praten zijn, dat soort dingen. Dat hoeft hij thuis allemaal niet, en in zijn ogen is het mijn 'schuld' dat hij dat bij ons wel allemaal moet.
Ik zou je aanraden om het je allemaal niet te rooskleurig voor te stellen (maar dat doe je volgens mij al niet), en zeker in gesprek blijven met je partner over je gevoelens. Wanneer het bijv. niet zo lekker loopt, bespreek dit dan ook met je partner.
Ik 'bemoei' me zeker wel met opvoeden, aangezien wij samen ook een kindje hebben, en ik vind dat de regels die voor ons kindje gelden ook moeten gelden voor het kindje van mijn man. Wat dat betreft heeft hij het bij ons flink zwaarder dan thuis, aangezien wij veel meer hameren op bepaalde beleefdheidsvormen zoals vragen om iets ipv zeggen 'ik wil', je mond houden als grote mensen aan het praten zijn, dat soort dingen. Dat hoeft hij thuis allemaal niet, en in zijn ogen is het mijn 'schuld' dat hij dat bij ons wel allemaal moet.
Ik zou je aanraden om het je allemaal niet te rooskleurig voor te stellen (maar dat doe je volgens mij al niet), en zeker in gesprek blijven met je partner over je gevoelens. Wanneer het bijv. niet zo lekker loopt, bespreek dit dan ook met je partner.
donderdag 5 januari 2012 om 19:05
@Lunax,
Dat vind ik ook fijn! Was nml ook ooit eens op dat forum beland, jeetje werd er gewoon naar van! Het stiefmoederschap is absoluut niet makkelijk, vooral in het begin niet. En de communicatie met je partner moet gewoon echt goed zijn.
Ik vind het trouwens erg leuk om m'n partner als vader te zien, hij is echt een leuke vader en z'n kinderen zijn gek op hem. En op mij trouwens en ik op hen.
@19 juni,
Dochter van m'n partner heeft ook weleens gezegd dat ze in het begin liever haar ouders weer bij elkaar wilde hebben. En dat is logisch ook, ondanks wat er allemaal is gebeurd. Het heeft gewoon wat tijd nodig gehad voor ze door hadden dat dat gewoon niet ging gebeuren en nu vinden ze het goed zo. Aan zoontje merk ik af en toe ook dat hij mij als 'bedreiging' ziet, hij is 6 en eist echt al z'n vaders aandacht op als hij hier is. Ook dat begrijp ik wel, want hij moet z'n vader al zo veel missen. Misschien heeft het ook wel een beetje met z'n leeftijd te maken?
Dat vind ik ook fijn! Was nml ook ooit eens op dat forum beland, jeetje werd er gewoon naar van! Het stiefmoederschap is absoluut niet makkelijk, vooral in het begin niet. En de communicatie met je partner moet gewoon echt goed zijn.
Ik vind het trouwens erg leuk om m'n partner als vader te zien, hij is echt een leuke vader en z'n kinderen zijn gek op hem. En op mij trouwens en ik op hen.
@19 juni,
Dochter van m'n partner heeft ook weleens gezegd dat ze in het begin liever haar ouders weer bij elkaar wilde hebben. En dat is logisch ook, ondanks wat er allemaal is gebeurd. Het heeft gewoon wat tijd nodig gehad voor ze door hadden dat dat gewoon niet ging gebeuren en nu vinden ze het goed zo. Aan zoontje merk ik af en toe ook dat hij mij als 'bedreiging' ziet, hij is 6 en eist echt al z'n vaders aandacht op als hij hier is. Ook dat begrijp ik wel, want hij moet z'n vader al zo veel missen. Misschien heeft het ook wel een beetje met z'n leeftijd te maken?
