Relaties
alle pijlers
Relatie + zwangerschap (niet samenwonend, wel relatie)
vrijdag 17 juli 2020 om 21:45
Hoi allemaal,
Waarschijnlijk zitten er op dit forum een stuk meer vrouwen dan mannen, maar hopelijk kunnen jullie mij advies geven
.
Sinds een paar maanden heb ik een relatie en ben ik onwijs verliefd. Hiervoor heb ik 3 relaties gehad, en 2x samengewoond. Maar dit voelt zo anders. Dit gevoel heb ik in het verleden nooit gehad. Een extra wending is dat we nu een X aantal weken zwanger zijn. We wonen natuurlijk nog niet samen (willen we beide ook (nog) niet, maar wel vlakbij elkaar). Door vooral haar drukke agenda zien we elkaar normaal 2x in de week.
Het liefst zou ik zoveel mogelijk bij haar zijn. Dat gevoel heb ik ook nog nooit gehad. Ik was juist blij om mijn eigen ding te kunnen doen in het verleden. Bij haar is het andersom. Vroeger moest ze aandringen voor aandacht, en nu wilt ze haar eigen ruimte, zeker met haar drukke agenda erbij.
Waar ik nu tegenaan loop is dat ik door mijn verliefdheid haar het liefst toch wat vaker zou willen zien. Wat een normaal verschijnsel is in een beginnende relatie lijkt mij.
Doordat ze aardig last heeft van zwangerschapskwalen zien we elkaar met pijn en moeite 1x (1,5 dagdeel) in de week, en buiten haar ''vaste'' dingen is ze toe aan rust, of wilt ze bijkomen, of lekker in bed liggen. Het gebeurt vaak dat ze in de ochtend nog fit en goed voelt, maar in de middag het volledig omslaat en het enige wat ze wilt is in bed liggen, waardoor we elkaar op het laatste moment opeens niet meer zien.
Ondertussen kom ik op een punt dat ik ga twijfelen aan mezelf.... Kan ik haar die rust niet bieden? Doe ik iets anders verkeerd? Is zij niet meer verliefd op mij?
Als we het er serieus over hebben merk ik.... Ja, ze wilt ook echt met mij zijn. Dat voelt goed. Maar toch denk ik dan... Wil je mij niet vaker zien?
Ik begrijp volledig dat ze haar rust wilt. Ik geloof ook zeker dat een zwangerschap veel met het lichaam doet. Daarom wil ik er juist voor haar zijn. Maar ik voel mij nu machteloos, plus ik mis haar gewoon. Daardoor heb ik weinig zin in andere dingen, zoals hobby`s, en ben ik enorm prikkelbaar. Op het moment dat ik met haar ben ontspan ik pas.
Doordat de relatie ook gewoon nog in een beginfase zit is de hunkering naar haar enorm. 3 dagen van te voren begin ik al. ''Was het maar vrijdag'' etc...
Ik merk dat de klachten bij haar steeds meer worden, en ze steeds meer vermoeid raakt.
Nu concreet mijn vragen:
Ben ik te veel eisend?
Moet ik mijn gevoelens bespreekbaar maken? (Ik vermoed dat ze dan een druk zal voelen, wat niet de bedoeling is)
Wat voor tips kunnen jullie geven om die gevoelens wat te temperen?
Wat zou ik haar kunnen (aan)bieden tijdens de zwangerschap om het makkelijker te maken?
Waarschijnlijk zitten er op dit forum een stuk meer vrouwen dan mannen, maar hopelijk kunnen jullie mij advies geven
.Sinds een paar maanden heb ik een relatie en ben ik onwijs verliefd. Hiervoor heb ik 3 relaties gehad, en 2x samengewoond. Maar dit voelt zo anders. Dit gevoel heb ik in het verleden nooit gehad. Een extra wending is dat we nu een X aantal weken zwanger zijn. We wonen natuurlijk nog niet samen (willen we beide ook (nog) niet, maar wel vlakbij elkaar). Door vooral haar drukke agenda zien we elkaar normaal 2x in de week.
Het liefst zou ik zoveel mogelijk bij haar zijn. Dat gevoel heb ik ook nog nooit gehad. Ik was juist blij om mijn eigen ding te kunnen doen in het verleden. Bij haar is het andersom. Vroeger moest ze aandringen voor aandacht, en nu wilt ze haar eigen ruimte, zeker met haar drukke agenda erbij.
Waar ik nu tegenaan loop is dat ik door mijn verliefdheid haar het liefst toch wat vaker zou willen zien. Wat een normaal verschijnsel is in een beginnende relatie lijkt mij.
Doordat ze aardig last heeft van zwangerschapskwalen zien we elkaar met pijn en moeite 1x (1,5 dagdeel) in de week, en buiten haar ''vaste'' dingen is ze toe aan rust, of wilt ze bijkomen, of lekker in bed liggen. Het gebeurt vaak dat ze in de ochtend nog fit en goed voelt, maar in de middag het volledig omslaat en het enige wat ze wilt is in bed liggen, waardoor we elkaar op het laatste moment opeens niet meer zien.
Ondertussen kom ik op een punt dat ik ga twijfelen aan mezelf.... Kan ik haar die rust niet bieden? Doe ik iets anders verkeerd? Is zij niet meer verliefd op mij?
Als we het er serieus over hebben merk ik.... Ja, ze wilt ook echt met mij zijn. Dat voelt goed. Maar toch denk ik dan... Wil je mij niet vaker zien?
Ik begrijp volledig dat ze haar rust wilt. Ik geloof ook zeker dat een zwangerschap veel met het lichaam doet. Daarom wil ik er juist voor haar zijn. Maar ik voel mij nu machteloos, plus ik mis haar gewoon. Daardoor heb ik weinig zin in andere dingen, zoals hobby`s, en ben ik enorm prikkelbaar. Op het moment dat ik met haar ben ontspan ik pas.
Doordat de relatie ook gewoon nog in een beginfase zit is de hunkering naar haar enorm. 3 dagen van te voren begin ik al. ''Was het maar vrijdag'' etc...
Ik merk dat de klachten bij haar steeds meer worden, en ze steeds meer vermoeid raakt.
Nu concreet mijn vragen:
Ben ik te veel eisend?
Moet ik mijn gevoelens bespreekbaar maken? (Ik vermoed dat ze dan een druk zal voelen, wat niet de bedoeling is)
Wat voor tips kunnen jullie geven om die gevoelens wat te temperen?
Wat zou ik haar kunnen (aan)bieden tijdens de zwangerschap om het makkelijker te maken?
anoniem_399741 wijzigde dit bericht op 17-07-2020 21:49
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
0.96% gewijzigd
vrijdag 17 juli 2020 om 22:35
Oei. Ze is erg snel zwanger geraakt. Dat betekent dat jullie relatie zich nog niet gevormd had toen deze ingrijpende volgende stap al plaatsvond.
Jij bent helemaal verliefd, en zij lijkt afstand te nemen. Dat stemt eerlijk gezegd niet erg hoopvol. Maar misschien zie ik het te somber. Je kunt niet veel meer doen dan belangstelling tonen en je betrokkenheid laten zien. Maar ook afstand houden als ze daar behoefte aan heeft. De gulden middenweg proberen te vinden dus.
Regel de erkenning en het ouderlijk gezag goed, want in alle eerlijkheid: zo vroeg in een relatie een kind op de wereld zetten is wel een héél zware test voor de relatie.
Jij bent helemaal verliefd, en zij lijkt afstand te nemen. Dat stemt eerlijk gezegd niet erg hoopvol. Maar misschien zie ik het te somber. Je kunt niet veel meer doen dan belangstelling tonen en je betrokkenheid laten zien. Maar ook afstand houden als ze daar behoefte aan heeft. De gulden middenweg proberen te vinden dus.
Regel de erkenning en het ouderlijk gezag goed, want in alle eerlijkheid: zo vroeg in een relatie een kind op de wereld zetten is wel een héél zware test voor de relatie.
vrijdag 17 juli 2020 om 22:48
Nee je bent niet té veeleisend en het is duidelijk dat je eigenlijk ook graag beetje voor haar wil zorgen (en je ongeboren kind).
Maak het zeker bespreekbaar, maar kleine tip, houd het bij jezelf. Dus zonder dat ze het gevoel heeft dat je haar wat verwijt en ook dat ze, als je er wel bent, gewoon haar eigen ding kan doen (bijvoorbeeld lekker op tijd naar bed), zodat ze niet het idee heeft dat ze mooi weer moet spelen of gezellig moet doen als je er wel bent. Als zij lekker ligt te slapen of een boek ligt te lezen of aan t zappen is, dus op dat moment bij wijze van spreken wat extra werk op je laptop doen of desnoods voor een paar dagen boodschappen doen.
Heeft ze het al wel gehad over de babykamer? Kan je daarin alvast wat betekenen beetje bij beetje?
Als voorbeeld, toen ik 5 jaar geleden mijn partner leerde kennen was ik ook al gepland zwanger voor we samenwoonden, hij werkte en woonde toen aan de andere kant van het land. Desondanks snel gaan samenwonen en inmiddels getrouwd en is de volgende op komst. Wat hier boven ook wordt aangegeven, dusdanige vroege zwangerschap is een test, een zware test. Voeg je een beetje naar haar gevoel maar verlies jezelf niet.
De kans is overigens groot, als alles goed blijft gaan natuurlijk, dat ze zich in het 2e trimester stukken beter gaat voelen en wellicht ook wat toegankelijker wordt. Voor een vrouw, ongeacht welke leeftijd kunnen de 1e paar maanden echt wel taai zijn en hormonen doen rare dingen met je (zo word ik een énorm secreet
)
Succes, je klinkt in ieder geval als iemand die weet wat je wil en hopelijk komen jullie eruit!
Maak het zeker bespreekbaar, maar kleine tip, houd het bij jezelf. Dus zonder dat ze het gevoel heeft dat je haar wat verwijt en ook dat ze, als je er wel bent, gewoon haar eigen ding kan doen (bijvoorbeeld lekker op tijd naar bed), zodat ze niet het idee heeft dat ze mooi weer moet spelen of gezellig moet doen als je er wel bent. Als zij lekker ligt te slapen of een boek ligt te lezen of aan t zappen is, dus op dat moment bij wijze van spreken wat extra werk op je laptop doen of desnoods voor een paar dagen boodschappen doen.
Heeft ze het al wel gehad over de babykamer? Kan je daarin alvast wat betekenen beetje bij beetje?
Als voorbeeld, toen ik 5 jaar geleden mijn partner leerde kennen was ik ook al gepland zwanger voor we samenwoonden, hij werkte en woonde toen aan de andere kant van het land. Desondanks snel gaan samenwonen en inmiddels getrouwd en is de volgende op komst. Wat hier boven ook wordt aangegeven, dusdanige vroege zwangerschap is een test, een zware test. Voeg je een beetje naar haar gevoel maar verlies jezelf niet.
De kans is overigens groot, als alles goed blijft gaan natuurlijk, dat ze zich in het 2e trimester stukken beter gaat voelen en wellicht ook wat toegankelijker wordt. Voor een vrouw, ongeacht welke leeftijd kunnen de 1e paar maanden echt wel taai zijn en hormonen doen rare dingen met je (zo word ik een énorm secreet
)Succes, je klinkt in ieder geval als iemand die weet wat je wil en hopelijk komen jullie eruit!
vrijdag 17 juli 2020 om 22:56
Inderdaad. Het voelt ook als een zware test. En of ik die ga doorstaan? Ik krijg er een hard hoofd in, hoe verliefd ik ook ben. Het gemis gaat me in de weg zitten en het is met momenten zwaar. Ik geef mezelf soms een ''baalavond'' dat ik een avondje mag balen dat ik haar niet zie.Jufjoke schreef: ↑17-07-2020 22:35Oei. Ze is erg snel zwanger geraakt. Dat betekent dat jullie relatie zich nog niet gevormd had toen deze ingrijpende volgende stap al plaatsvond.
Jij bent helemaal verliefd, en zij lijkt afstand te nemen. Dat stemt eerlijk gezegd niet erg hoopvol. Maar misschien zie ik het te somber. Je kunt niet veel meer doen dan belangstelling tonen en je betrokkenheid laten zien. Maar ook afstand houden als ze daar behoefte aan heeft. De gulden middenweg proberen te vinden dus.
Regel de erkenning en het ouderlijk gezag goed, want in alle eerlijkheid: zo vroeg in een relatie een kind op de wereld zetten is wel een héél zware test voor de relatie.
Op de momenten dat ze goed in haar vel zit er helemaal niks aan de hand is, en dan voel ik die liefde ook echt.
We gaan binnenkort (voor t eerst) samen op vakantie, en daar kijken we beide ook heel erg naar uit. Hopelijk kunnen we beide daar onze rust vinden, relaxen en genieten. Vooral van elkaar, want dat wordt door deze situatie ook verlaagd tot bijna het 0 punt.
Ik merk ook dat als het erop neer komt dat ik me moet aanpassen naar haar toe.
Zoals ik vertelde, ik ben heel begripvol, ik kan mezelf ook volledig wegcijferen (valkuil, ervaring mee in eerdere relaties). Ik wil het beste voor haar, zeker nu in de zwangerschap. Ik hoor van iedereen (zelfs van ex-en) dat ik een te lieve jongen ben.
Maar ik merk dat ik weinig begrip van haar kant uit krijg van hoe ik mij voel, of wat ik zou willen.
Ik ben er regelmatig over begonnen. Maar dan is het van... Het zit goed tussen ons, je moet het loslaten. De situatie is zoals die is. Onze agenda`s komen vaak niet overeen, en dat moeten we accepteren, plus zoals ik vertelde is ze gehecht aan avondjes rust/bijkomen (Dat is ook iets wat ik wist voor we een relatie kregen. Maar toen nog geen rekening houdend met een zwangerschap, wat het nu dus een stuk zwaarder maakt).
Je moet iets anders vinden voor de momenten dat we elkaar niet kunnen zien krijg ik vaak te horen. Die dingen heb ik zeker wel. Maar het bij haar zijn laat mijn andere hobby`s in het niet verdwijnen, waardoor ik daar totaal geen zin (meer) in heb.
Ik probeer me in te leven in hoe zij zich kan voelen. Maar hoe het is, kan ik niet ervaren.
vrijdag 17 juli 2020 om 22:59
Of jij die gaat doorstaan? Het is geen test voor jou. Het is een test voor de relatie.
Nogmaals het advies om de zaken goed te regelen. Calculeer hierbij in dat de kans behoorlijk aanwezig is dat je straks een alleenstaande vader bent. En als je de boel dan niet geregeld hebt, heb je echt een probleem.
Nogmaals het advies om de zaken goed te regelen. Calculeer hierbij in dat de kans behoorlijk aanwezig is dat je straks een alleenstaande vader bent. En als je de boel dan niet geregeld hebt, heb je echt een probleem.
vrijdag 17 juli 2020 om 23:01
Wat denk je dat er straks gebeurt als die kleine daar is?
En ze 's nachts gewoon niet meer slaapt door kind / voedingen / ...?
Ik gok op geen / nauwelijks een relatie voor de komende 2 à 3 jaar.
Is er een zinnige reden dat jullie het fantastisch vonden om dit kind te houden terwijl jullie pas een paar maanden samen zijn, nog in de "elkaar leren kennen"-zone zaten én niet samenwonen?
Ik zou incalculeren dat de relatie gewoon om zeep is.
En ze 's nachts gewoon niet meer slaapt door kind / voedingen / ...?
Ik gok op geen / nauwelijks een relatie voor de komende 2 à 3 jaar.
Is er een zinnige reden dat jullie het fantastisch vonden om dit kind te houden terwijl jullie pas een paar maanden samen zijn, nog in de "elkaar leren kennen"-zone zaten én niet samenwonen?
Ik zou incalculeren dat de relatie gewoon om zeep is.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
vrijdag 17 juli 2020 om 23:05
Antwoord op al deze vragen... Ik probeer het een beetje discreet te houden. Ik weet dat ze dit niet leuk zou vinden als ik dit deel.
Ik weet zeker dat het van mij is. 0% twijfel.
We hebben het voor die ''daad'' nog over gesproken, met of zonder regenjasje. Als het nu gebeurt is de kans aanwezig dat er iets gaat komen. We hebben doorgezet. Ook omdat we het beide wel zouden willen. We zijn beide halverwege / eind de 30. Dus de klok tikte wel langzaam maar zeker.
Ik ga inderdaad ook twijfelen of ik gebruikt ben als zaaddonor. Maar tegelijk.. Als we met elkaar zijn voelt het zo vertrouwd, zo fijn en hebben we het echt leuk met elkaar. 2 weken geleden hebben we elkaars ouders ontmoet. Waarom zou ze dat toelaten, en zo leuk over me spreken als ik als zaaddonor gebruikt zou worden?
Ik denk ook wel dat de liefde vanuit haar ook wel echt is, maar dat ze meer naar zichzelf kijkt en minder kijkt/rekening houd met mijn gevoel.
En daar wil ik vooral verandering in brengen, maar hoe?
vrijdag 17 juli 2020 om 23:06
De eerste weken in de zwangerschap kunnen heel zwaar zijn. Ik heb de eerste 12 weken gewerkt (dat lukte net) en geslapen, meer was er niet mogelijk. Dus wacht het even af, hopelijk voelt ze zich snel beter en is er dan ook meer ruimte voor jou.
En hoe zie jij het samen zijn voor je? Zijn jullie dan de hele tijd op elkaar gericht of kunnen jullie ook samen zijn en jullie eigen dingen doen?
Wat betreft de opmerkingen "je bent als zaaddonor gebruikt"...ik heb meerdere vriendinnen die heel vroeg in de relatie zwanger werden en die relaties houden stand. Al is het wel lastig omdat je niet alleen een kind krijgt samen, maar ook nog veel moet uitzoeken als stel.
Ik zou wel zorgen dat je de ongeboren vrucht erkent en dat je na de geboorte gezag krijgt.
Succes!
En hoe zie jij het samen zijn voor je? Zijn jullie dan de hele tijd op elkaar gericht of kunnen jullie ook samen zijn en jullie eigen dingen doen?
Wat betreft de opmerkingen "je bent als zaaddonor gebruikt"...ik heb meerdere vriendinnen die heel vroeg in de relatie zwanger werden en die relaties houden stand. Al is het wel lastig omdat je niet alleen een kind krijgt samen, maar ook nog veel moet uitzoeken als stel.
Ik zou wel zorgen dat je de ongeboren vrucht erkent en dat je na de geboorte gezag krijgt.
Succes!
vrijdag 17 juli 2020 om 23:09
Wissewis schreef: ↑17-07-2020 23:01Wat denk je dat er straks gebeurt als die kleine daar is?
En ze 's nachts gewoon niet meer slaapt door kind / voedingen / ...?
Ik gok op geen / nauwelijks een relatie voor de komende 2 à 3 jaar.
Is er een zinnige reden dat jullie het fantastisch vonden om dit kind te houden terwijl jullie pas een paar maanden samen zijn, nog in de "elkaar leren kennen"-zone zaten én niet samenwonen?
Ik zou incalculeren dat de relatie gewoon om zeep is.
Daar hebben we over gesproken. Vanaf welk moment gaan we samen verder etc...
Tegen de tijd dat het geboren zou worden willen we wel samenwonen (dan zal voor mij het gevoel ook wel anders worden, en dat gemist er niet is). En natuurlijk... Met een kleintje erbij zal alles veranderen. Zijn we ook zeker allemaal al op papier aan het zetten, inventariseren etc. etc.
En ja.. nu denk ik ook wel.. ben ik niet een beetje naïef geweest? Ben ik niet gebruikt zonder dat ik het door heb?
anoniem_399741 wijzigde dit bericht op 17-07-2020 23:10
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
8.72% gewijzigd
vrijdag 17 juli 2020 om 23:18
Bedankt voor je reactie.Isolde123 schreef: ↑17-07-2020 23:06De eerste weken in de zwangerschap kunnen heel zwaar zijn. Ik heb de eerste 12 weken gewerkt (dat lukte net) en geslapen, meer was er niet mogelijk. Dus wacht het even af, hopelijk voelt ze zich snel beter en is er dan ook meer ruimte voor jou.
En hoe zie jij het samen zijn voor je? Zijn jullie dan de hele tijd op elkaar gericht of kunnen jullie ook samen zijn en jullie eigen dingen doen?
Wat betreft de opmerkingen "je bent als zaaddonor gebruikt"...ik heb meerdere vriendinnen die heel vroeg in de relatie zwanger werden en die relaties houden stand. Al is het wel lastig omdat je niet alleen een kind krijgt samen, maar ook nog veel moet uitzoeken als stel.
Ik zou wel zorgen dat je de ongeboren vrucht erkent en dat je na de geboorte gezag krijgt.
Succes!
Ik hoor inderdaad ook heel verschillende ervaringen van vooral die eerste 12 weken (daar zitten we nog in inderdaad).
Hoe zie ik het voor me.. Ik zou graag wat meer aandacht willen. Maar als ze zich zo beroerd voelt, en zoals je zelf zegt dat alleen werken net gaat en de rest wil rusten kan ik het volledig begrijpen. (dat doe ik ook zelfs).
Het liefst vraag ik dagelijks.. hoe voel je je, en zien we elkaar vanavond? Maar dat wil ik niet.. Dan ga ik voor mijn gevoel druk geven/pushen/claimen. Dat wil ik voorkomen dat ik dat ga doen (wil ik ook niet).
Wat mij met regelmaat wel zorgen baard is dat ze voor mijn gevoel zo niet lekker is, dat ze geen interesse heeft in mij lijkt het wel.
Ze heeft vandaag nog gezegd dat ik niet moet twijfelen, dat we deze periode door moeten. Hoe vervelend het soms ook is.
Door er regelmatig over te beginnen, maak ik het haar ook niet makkelijk. Ze heeft dat ook wel vaker gezegd dat ik het moet loslaten. Maar heb er moeite mee.
vrijdag 17 juli 2020 om 23:19
Gebruikt? Jij was er toch zelf bij?man_0101 schreef: ↑17-07-2020 23:09Daar hebben we over gesproken. Vanaf welk moment gaan we samen verder etc...
Tegen de tijd dat het geboren zou worden willen we wel samenwonen (dan zal voor mij het gevoel ook wel anders worden, en dat gemist er niet is). En natuurlijk... Met een kleintje erbij zal alles veranderen. Zijn we ook zeker allemaal al op papier aan het zetten, inventariseren etc. etc.
En ja.. nu denk ik ook wel.. ben ik niet een beetje naïef geweest? Ben ik niet gebruikt zonder dat ik het door heb?
vrijdag 17 juli 2020 om 23:36
Ik zou het proberen los te laten. Ze heeft het al zwaar genoeg met de zwangerschap, als ze dan ook nog om de haverklap jouw onzekerheid moet managen lijkt me dat veel voor haar—en van constant iemand gerust moeten stellen wordt niemand verliefder. Vertrouw haar als ze zegt dat het goed zit, en wacht rustig af.
Ik vind het ook klinken alsof je misschien, ook in vorige relaties, te snel aanhankelijk of zelfs afhankelijk wordt. Ik vind het een rode vlag dat je zegt geen interesse meer te hebben in je andere hobbies. Over het algemeen vinden vrouwen (en ik ga hier misschien wat kort door de bocht, maar om het even duidelijk te maken) het fijn om een lieve maar zelfstandige man naast zich te hebben. Het is juist leuk dat je hobbies hebt en andere interesses! En dat zij daardoor wat eigen tijd/ rust kan behouden, ook als jullie straks samenwonen. Ik lees dat jullie midden-30 zijn, dan is ze al lang gewend aan haar eigen routines, wat zelfstandigheid. Heeft waarschijnlijk geen zin of behoefte aan een man die het liefst al haar tijd zou willen claimen.
Ik zou dus doorgaan met wat je al doet, haar rust en ruimte geven, en ophouden met om geruststelling te vragen. Stel je verzekerd op! Er is geen enkele aanleiding om te denken dat je als 'zaaddonor' gebruikt bent. Zwangerschappen kunnen nu eenmaal enorm zwaar en klote zijn, en het laatste waar je dan op zit te wachten is een partner die continu aan de relatie twijfelt omdat je je hondsberoerd voelt en het echt niet kan opbrengen uit bed te komen en leuk te doen. En ja, ik spreek uit ervaring
Ik vind het ook klinken alsof je misschien, ook in vorige relaties, te snel aanhankelijk of zelfs afhankelijk wordt. Ik vind het een rode vlag dat je zegt geen interesse meer te hebben in je andere hobbies. Over het algemeen vinden vrouwen (en ik ga hier misschien wat kort door de bocht, maar om het even duidelijk te maken) het fijn om een lieve maar zelfstandige man naast zich te hebben. Het is juist leuk dat je hobbies hebt en andere interesses! En dat zij daardoor wat eigen tijd/ rust kan behouden, ook als jullie straks samenwonen. Ik lees dat jullie midden-30 zijn, dan is ze al lang gewend aan haar eigen routines, wat zelfstandigheid. Heeft waarschijnlijk geen zin of behoefte aan een man die het liefst al haar tijd zou willen claimen.
Ik zou dus doorgaan met wat je al doet, haar rust en ruimte geven, en ophouden met om geruststelling te vragen. Stel je verzekerd op! Er is geen enkele aanleiding om te denken dat je als 'zaaddonor' gebruikt bent. Zwangerschappen kunnen nu eenmaal enorm zwaar en klote zijn, en het laatste waar je dan op zit te wachten is een partner die continu aan de relatie twijfelt omdat je je hondsberoerd voelt en het echt niet kan opbrengen uit bed te komen en leuk te doen. En ja, ik spreek uit ervaring
vrijdag 17 juli 2020 om 23:41
man_0101 schreef: ↑17-07-2020 23:09Daar hebben we over gesproken. Vanaf welk moment gaan we samen verder etc...
Tegen de tijd dat het geboren zou worden willen we wel samenwonen (dan zal voor mij het gevoel ook wel anders worden, en dat gemist er niet is). En natuurlijk... Met een kleintje erbij zal alles veranderen. Zijn we ook zeker allemaal al op papier aan het zetten, inventariseren etc. etc.
En ja.. nu denk ik ook wel.. ben ik niet een beetje naïef geweest? Ben ik niet gebruikt zonder dat ik het door heb?
Je moet ophouden met 'we' zeggen als je 'zij' bedoelt.
Je klinkt een beetje als een weekdier. Je ballen werken kennelijk wel, dus pak ze bij elkaar en ga eens wat meer op je strepen staan bij haar. En helaas, nee is ook gewoon een antwoord. Beter nu dan over vijf frustrerende jaren.
vrijdag 17 juli 2020 om 23:42
snoopy1983 schreef: ↑17-07-2020 23:36Ik zou het proberen los te laten. Ze heeft het al zwaar genoeg met de zwangerschap, als ze dan ook nog om de haverklap jouw onzekerheid moet managen lijkt me dat veel voor haar—en van constant iemand gerust moeten stellen wordt niemand verliefder. Vertrouw haar als ze zegt dat het goed zit, en wacht rustig af.
Je moet alleen vertrouwen dat het goed zit, als het ook goed voelt. Haar blind op haar woord geloven terwijl uit al haar daden iets anders blijkt, is een recept voor een hele berg ellende.
vrijdag 17 juli 2020 om 23:45
snoopy1983 schreef: ↑17-07-2020 23:36Ik zou dus doorgaan met wat je al doet, haar rust en ruimte geven, en ophouden met om geruststelling te vragen. Stel je verzekerd op! Er is geen enkele aanleiding om te denken dat je als 'zaaddonor' gebruikt bent. Zwangerschappen kunnen nu eenmaal enorm zwaar en klote zijn, en het laatste waar je dan op zit te wachten is een partner die continu aan de relatie twijfelt omdat je je hondsberoerd voelt en het echt niet kan opbrengen uit bed te komen en leuk te doen. En ja, ik spreek uit ervaring
Ze hebben een relatie. Hij houdt van haar, ze krijgen een kind. Het feit dat hij voor haar wil zorgen en er gewoon voor haar wil zijn, is iets heel anders dan dat hij aan de relatie zou twijfelen. Hij wordt gewoon kaltgestelt totdat ie weer nuttig is voor haar, Dat zou ik geen liefde willen noemen, hoe zwanger ze ook is.
