Relatieproblemen

Hallo,



aangezien ik ten einde raad ben en mijn omgeving mij ook niet veel verder helpt, vraag ik hier eens raad.



situatieschets :



Ik ben een jongen/man van 20 jaar en heb sinds enkele maanden een relatie met een meisje/vrouw van dezelfde leeftijd. In het begin ging alles fantastisch maar na een goede maand kreeg ik twijfels in mijn (ver)liefde(heid) voor haar. Die hield ik eerst verborgen want ik wilde even afwachten, misschien piekerde ik er teveel over aangezien ik over alles eeuwig kan twijfelen. Bovendien is het mijn eerste serieuzere relatie (niet onbelangrijk om te weten misschien). Nadat we 2 maanden samen waren kwam het dan toch ter sprake en we maken het plots uit, groot verdriet langs haar kant, maar enkele dagen later ook voor mij. Na een kleine week waren we weer samen en wist ik wat ik voelde, het zat goed.



Sindsdien hebben we echter (met uitzondering van de eerste 3 weken dat we terug samen waren) erg vaak ruzies, vaak om de domste dingen. De laatste 2 weken zelf om de 2-3 dagen als we een tijd (2 dagen, 1 overnachting) bij elkaar zijn. We zien elkaar gemiddeld 3/4 dagen in de week waarvan 2 dagen inclusief overnachting en een hele dag zeg maar. De andere dagen een halve dag of een paar uurtjes.

Het is lang niet altijd met roepen en tieren, maar dat is ook voorgekomen. Zij heeft het talent dingen verschrikkelijk uit te vergroten en te overdrijven uit haar eigen onzekerheid, zelf in die mate dat het mij erg kwetst want dan lijkt het alsof ik een grote klootzak ben. Bovendien gaat ze in ruzie zelf verwijten erbij gooien die er niets mee te maken hebben en waarvan ik soms niet weet waarvan ze ze kan halen. Ze weet nochtans hoe ik echt ben en dat zegt ze dan ook altijd als het goed gaat, maar ok. Zelf probeer ik me, zeker de laatste tijd zo neutraal mogelijk op te stellen, ik kan ook geen boosheid voelen voor haar, althans, niet meer.



Het is momenteel zo ver gekomen dat ik er zodanig moe (letterlijk en figuurlijk eigenlijk) van ben dat ik de moed niet kan opbrengen om nog verder te proberen. De moed om weer eens uren lang te praten voordat ze zich weer goed voelt en haar verwijten naar mij toe heeft uitgelegd en ik ze vaag kan begrijpen. Waarna we vervolgens 2 dagen later weer misverstanden, ruzie, .. hebben. We communiceren nochtans op alle vlakken goed, met uitzondering in tijden van ruzie misschien. Ikzelf ben dan wat afwachtender en "laat het even bekoelen", zij zou er een weekend voor uittrekken om iets direct op te lossen.

Ze verwijt mij tijdens een ruzie niet genoeg te luisteren en altijd alles op mijzelf te betrekken. Ik kan erin komen dat je het gevoel van je partner moet respecteren ook al denk je er zelf anders over, dat doe ik ook. Maar als ze dingen zegt als "je raakt mij enkel aan voor de seks" dan mag je toch weerwoord geven en is het toch normaal dat je gekwetst bent en even je partner niet kan/wil troosten? Zelf weet ze ook dat zo'n dingen helemaal niet kloppen maar ze haalt ze allemaal boven en ik weet niet waarom. Bovendien is zij volgens haar degene die alle opofferingen maakt, ik zou nooit iets doen voor onze relatie. Mijn telefoonrekeningen en wallen onder de ogen spraken nochtans boekdelen vond ik.



Ik zie haar graag (maar hoe graag dat moet ik in het midden laten, grager dan ik ooit iemand heb gezien, dat wel) maar ik heb geen zin meer in het constante geruzie. Ik krijg bijna schrik om wat op te merken, een sarcastisch grapje te maken, te zeggen dat ik geen zin heb in iets of juist wel. Want wie weet komt er dan weer ruzie uit. Met haar vorige vriend (meerdere jaren een relatie) had ze ook érg vaak ruzie naar het schijnt, ikzelf heb normaal gewoonweg nooit ruzie en dat stoot me op de borst.



Zelf zegt ze alles te willen doen aan onze relatie en is ze wel stapelzot van mij (daar bestaat geen twijfel over). Ze kent het probleem ook en is de ruzies zelf ook beu, maar of ze echt kan veranderen, dat betwijfel ik.



Ik weet verder perfect wat ik aan haar heb enzo, maar misschien rek ik een reeds dode relatie verder uit omdat ik die eerste echte relatie nog niet wil opgeven?



Nu gaan de forumcritici hier wellicht zeggen dat ik het antwoord zelf al weet door wat in mijn laatste alinea staat, maar zelf ben ik daar helemaal niet zo zeker van.



Zijn er mensen met soortgelijke ervaringen en zoja, kan je hieruit geraken?

Tja het is te zeggen serieus. We zijn nu 4+ maanden samen. Daarvoor had ik enkele dingetjes gehad van een maandje ofzo. Natuurlijk nog steeds niet te vergelijken met enkele jaren, maar in mijn ogen wel best serieus. Het eerste meisje waarvan ik kan zeggen "ik zie haar graag", hoe serieus of minder serieus dat ook op te nemen valt.



bedankt voor je reactie trouwens

Meer lol? Nee hoor. Heb genoeg lol met mijn drama-queen, jammer genoeg komt daar iets teveel gezeik bij ook (nu al..?!).



Heb inderdaad dat gevoel, valt waarschijnlijk perfect af te leiden uit mijn tekst moest ik het niet zeggen ook. Ik ben moe maar anderzijds is het zo vaak zo leuk, passen we bij elkaar etc etc, wat als ze wel kan veranderen? Kan dat überhaupt wel? Lijkt mij gewoon best een groot onderdeel van haar karakter te zijn. Zelf ben ik ook niet erg zeker, maar bij haar is het soms erg overdreven, lastig!

Klopt Hanshier, het klinkt mij altijd allemaal verschrikkelijk irrationeel bij haar. Als ze dan toch het onderspit dreigt te delven moet ik volgens haar stoppen met alles te proberen bewijzen, want in een relatie gaat het niet om winnen en verliezen. Akkoord, maar ik wil mezelf wel verdedigen over bepaalde zaken en zo kom je in een nieuwe discussiespiraal waaruit flinke ruzie ontstaat.



@ summerdance : Moet die roze bril wel? Zelf ben ik érg berekend en rationeel ingesteld. Ik ben 1x in mijn leven een beetje blind geweest van de liefde en dat was na een dikke week over. Moet je wel constant met vlinder in de buik lopen (die ik bij haar ook wel heb, alleen niet heftig, laat staan constant).

Hoe dan ook is een relatie inderdaad leuk en niet vol ruzie. De vraag is dus of het beter kan, zoniet over en uit dan maar.

Nee klopt, dat gevoel zal je niet vinden.



Een relatie is in mijn ogen dan ook wat ruimer dan een "fuck up" van je hormonen. Zolang ik me maar goed en gelukkig voel bij iemand hoeft dat roze montuurtje voor mij zeker niet lang te duren.



Tja, door gebrek aan ervaring weet ik zelf ook helemaal niet of het wel "dat" is hoor. Heb sowieso wat tijd voor mezelf nodig en die ga ik nemen ook. Als ik dan écht nog eens wil kijken of het te redden valt dan geef ik het nog een kans.



Bedankt voor alle reacties