Relaties
alle pijlers
respectloos in bed
zondag 22 februari 2009 om 02:57
Bah. Ik vind het heel rot voor je. En nog veel rotter dat je er zo laat 's avonds alsnog mee bezig bent, op zaterdagavond..
Hoe is het met je kinderen? En hoe is het met jou als persoon?
Wees inderdaad blij dat je van hem af bent, je moet je niet schuldig voelen. Het was veel erger geweest als je nog langer hiermee door was gegaan. Je hebt het beste gedaan, zoals jij dacht dat het moest.. heb er vrede mee, lieve Noa.
Hoe is het met je kinderen? En hoe is het met jou als persoon?
Wees inderdaad blij dat je van hem af bent, je moet je niet schuldig voelen. Het was veel erger geweest als je nog langer hiermee door was gegaan. Je hebt het beste gedaan, zoals jij dacht dat het moest.. heb er vrede mee, lieve Noa.
zondag 22 februari 2009 om 03:59
Iksnap dat dit zo lang na dato nog veel invloed heeft. Je bent zo giga over je grenzen gegaan. Het staat gelijk aan aanranding! Daar moet je niet te licht over denken. Wat respectloos en dat na zoveel jaren goed huwelijk. Wat een afschuwelijke strijd moet jij hebben gevoerd in de afgelopen jaren! Veel te lang! Heb je hulp?
zondag 22 februari 2009 om 06:20
Dat wilde ik ook vragen, of je hulp hebt. Ik zou eens met een therapeut gaan praten als ik jou was. Al was het maar om uit te vinden hoe je de invloed van die ellendige tijd op je huidige leven kunt beperken.
Met alleen maar 'blij zijn dat je van hem af bent' kom je er niet denk ik. Tenminste, als ik jou zo lees denk ik dat je er mee zit en terecht. Hulp vragen en krijgen bij het verwerken lijkt me geen overbodige luxe.
Met alleen maar 'blij zijn dat je van hem af bent' kom je er niet denk ik. Tenminste, als ik jou zo lees denk ik dat je er mee zit en terecht. Hulp vragen en krijgen bij het verwerken lijkt me geen overbodige luxe.
zondag 22 februari 2009 om 11:08
Pfffoe hee noa, klinkt allemaal heel erg heftig en ik zou zeker hulp zoeken om dit te verwerken. Zoals Pem ook al zegt, dit is een vorm vaan aanranding, al was het binnen je huwelijk.
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd. Een scheidingsproces van 4 (!) jaar lijkt mij zenuwslopend en het enige wat ik ook nog tegen je zou willen zeggen is: ga aan jezelf werken, maar ook aan jezelf denken en aan je kinderen... probeer gelukkig te worden met wat je nu hebt..
*HELE DIKKE KNUFFEL*
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd. Een scheidingsproces van 4 (!) jaar lijkt mij zenuwslopend en het enige wat ik ook nog tegen je zou willen zeggen is: ga aan jezelf werken, maar ook aan jezelf denken en aan je kinderen... probeer gelukkig te worden met wat je nu hebt..
*HELE DIKKE KNUFFEL*
zondag 22 februari 2009 om 12:23
quote:noa1963 schreef op 22 februari 2009 @ 11:44:
Goedemorgen, dank voor jullie reacties.
Tijdens ons scheidingsproces heb ik hulp gezocht en na maatschappelijk werk, een psycholoog en een relatietherapeute kom ik nu bij een hapthonoom. Daar vind ik veel steun en dat geeft me rust.
Gelukkig kan ik mijn verhaal ook kwijt bij vriendinnen maar zoals ik al schreef zit er ook een stuk schaamte en ben ik altijd bang geweest dat men slecht over mijn man ging denken en dat wilde ik niet. Omdat ik hier en daar toch herkenning krijg (gelukkig minder extreem) zoek ik antwoorden waarom vrouwen zich dit laten gebeuren of dat ik misschien toch de enige sufkut ben die zo dom is om dit te laten gebeuren.
Je schreef zelf: "ben veel te ver gegaan in mijn verlangen mijn kinderen een "normaal"gezinnetje te geven". Je hebt dus een keuze gemaakt die achteraf gezien niet goed heeft uitgepakt. Alle reden om te zorgen dat je het niet nog een keer gaat meemaken.
Ik ben er overigens van overtuigd dat je niet de enige bent die zich zoiets laat overkomen. Maar maakt het dat minder erg?
Goedemorgen, dank voor jullie reacties.
Tijdens ons scheidingsproces heb ik hulp gezocht en na maatschappelijk werk, een psycholoog en een relatietherapeute kom ik nu bij een hapthonoom. Daar vind ik veel steun en dat geeft me rust.
Gelukkig kan ik mijn verhaal ook kwijt bij vriendinnen maar zoals ik al schreef zit er ook een stuk schaamte en ben ik altijd bang geweest dat men slecht over mijn man ging denken en dat wilde ik niet. Omdat ik hier en daar toch herkenning krijg (gelukkig minder extreem) zoek ik antwoorden waarom vrouwen zich dit laten gebeuren of dat ik misschien toch de enige sufkut ben die zo dom is om dit te laten gebeuren.
Je schreef zelf: "ben veel te ver gegaan in mijn verlangen mijn kinderen een "normaal"gezinnetje te geven". Je hebt dus een keuze gemaakt die achteraf gezien niet goed heeft uitgepakt. Alle reden om te zorgen dat je het niet nog een keer gaat meemaken.
Ik ben er overigens van overtuigd dat je niet de enige bent die zich zoiets laat overkomen. Maar maakt het dat minder erg?
zondag 22 februari 2009 om 12:45
Noa, ik herken je verhaal, ik zou het zelf geschreven kunnen hebben. Bij mij overheerst ook het gevoel van schaamte, ik heb het nog nooit aan iemand verteld. Bij mij is het inmiddels meer dan 5 jaar geleden, ik heb het grotendeels verdrongen, maar af en toe komt het weer naar boven.
Waarom ik het heb laten gebeuren? Angst, denk ik, mijn ex was heel dominant. Inderdaad het gezin in stand willen houden. Ik durfde er ook met niemand over te praten, je wist bij voorbaat al dat het advies zou zijn om er vandoor te gaan, maar dan moet je daar wel aan toe zijn.
Waarom ik het heb laten gebeuren? Angst, denk ik, mijn ex was heel dominant. Inderdaad het gezin in stand willen houden. Ik durfde er ook met niemand over te praten, je wist bij voorbaat al dat het advies zou zijn om er vandoor te gaan, maar dan moet je daar wel aan toe zijn.
zondag 22 februari 2009 om 13:31
Hoi Noa, wat een vervelende tijd heb je meegemaakt. Hoop dat alles nu weer met een stijgende lijn gaat!
Ik herken je verhaal een beetje van mij en mijn ex. Mijn situatie is heel anders, 7 jr relatie, niet getrouwd, geen kinderen en woonde zelfs niet samen. (ik heb een eigen topic over die relatie en de nasleep) De relatie ging om allerlei redenen steeds minder goed. En mijn vriend werd ook steeds 'ongezelliger' in bed.
Hij werd steeds nukkiger als ik weer eens geen zin had, en de vraag "Gaan we zo neuken" herken ik enorm! Precies wat jouw exman zei: kan het beter gewoon vragen, want heb geen zin om voor niks mijn best te doen. Mijn ex hield ook nog van bepaalde dingen in bed, waar ik in het begin van de relatie wel mee wilde experimenteren. Maar gaandeweg veranderde dat. Had echt het gevoel alsof hij totaal niet bij mij met zijn hoofd was. Alleen bij zijn fantasie en zijn eigen genot. En als hij dan probeerde om het voor mij ook een beetje leuk te maken, ging het heel nep en geforceerd.
Het je hand op zijn piemel leggen en tegen je aan rijden herken ik ook.
Ik heb deze situatie ook (achteraf gezien) veel te lang volgehouden. Ik vond dat we moesten zorgen dat we er weer bovenop kwamen, niet opgeven etc. Het werd een soort strijd. En dat zelfs zonder kinderen oid. Dus kan me heel goed voorstellen dat jij juist met kinderen nog een reden extra had om die situatie vol te houden. Wilde doorworstelen, proberen het op te lossen.
En dan verleg je telkens je grenzen, of je laat er over heen gaan. Je hebt een enorm uithoudingsvermogen getoond om voor je kinderen door te gaan. Maar het is soms pijnlijk (achteraf) te zien hoeveel pijn je je misschien had kunnen besparen. Maar blijkbaar had je die tijd nodig om te beseffen dat ermee stoppen niet 'opgeven' is. Daar denk ik vaak maar aan als ik mezelf verwijt dat ik zo lang in een rotsituatie ben gebleven: Ik ben niet slap dat ik me dat heb laten gebeuren, ik ben juist sterk dat ik dit heb volgehouden. Dat ik dit allemaal aankon, voor hem, jij ook voor je kinderen. Maar nu is het tijd voor jou! Nu mag jij genieten. Verwijt jezelf niet teveel hoe je gehandeld hebt. Je hebt telkens keuzes gemaakt, en op dat moment heb je beslist wat je toen het beste leek. Dat je achteraf daar misschien anders over denkt, is omdat je nu ook in een andere situatie zit. Dan kijk je er heel anders tegen aan. Veel sterkte en ik wens je veel plezier en geluk toe nu je 'bevrijd' bent uit de nare relatie. Denk aan jezelf!
Ik herken je verhaal een beetje van mij en mijn ex. Mijn situatie is heel anders, 7 jr relatie, niet getrouwd, geen kinderen en woonde zelfs niet samen. (ik heb een eigen topic over die relatie en de nasleep) De relatie ging om allerlei redenen steeds minder goed. En mijn vriend werd ook steeds 'ongezelliger' in bed.
Hij werd steeds nukkiger als ik weer eens geen zin had, en de vraag "Gaan we zo neuken" herken ik enorm! Precies wat jouw exman zei: kan het beter gewoon vragen, want heb geen zin om voor niks mijn best te doen. Mijn ex hield ook nog van bepaalde dingen in bed, waar ik in het begin van de relatie wel mee wilde experimenteren. Maar gaandeweg veranderde dat. Had echt het gevoel alsof hij totaal niet bij mij met zijn hoofd was. Alleen bij zijn fantasie en zijn eigen genot. En als hij dan probeerde om het voor mij ook een beetje leuk te maken, ging het heel nep en geforceerd.
Het je hand op zijn piemel leggen en tegen je aan rijden herken ik ook.
Ik heb deze situatie ook (achteraf gezien) veel te lang volgehouden. Ik vond dat we moesten zorgen dat we er weer bovenop kwamen, niet opgeven etc. Het werd een soort strijd. En dat zelfs zonder kinderen oid. Dus kan me heel goed voorstellen dat jij juist met kinderen nog een reden extra had om die situatie vol te houden. Wilde doorworstelen, proberen het op te lossen.
En dan verleg je telkens je grenzen, of je laat er over heen gaan. Je hebt een enorm uithoudingsvermogen getoond om voor je kinderen door te gaan. Maar het is soms pijnlijk (achteraf) te zien hoeveel pijn je je misschien had kunnen besparen. Maar blijkbaar had je die tijd nodig om te beseffen dat ermee stoppen niet 'opgeven' is. Daar denk ik vaak maar aan als ik mezelf verwijt dat ik zo lang in een rotsituatie ben gebleven: Ik ben niet slap dat ik me dat heb laten gebeuren, ik ben juist sterk dat ik dit heb volgehouden. Dat ik dit allemaal aankon, voor hem, jij ook voor je kinderen. Maar nu is het tijd voor jou! Nu mag jij genieten. Verwijt jezelf niet teveel hoe je gehandeld hebt. Je hebt telkens keuzes gemaakt, en op dat moment heb je beslist wat je toen het beste leek. Dat je achteraf daar misschien anders over denkt, is omdat je nu ook in een andere situatie zit. Dan kijk je er heel anders tegen aan. Veel sterkte en ik wens je veel plezier en geluk toe nu je 'bevrijd' bent uit de nare relatie. Denk aan jezelf!
zondag 22 februari 2009 om 14:38
ik weet het niet, als ik jou openingspost lees dan is het maar net hoe er gecommuniceerd is, je bestempeld je man nu min of meer als een aanrander terwijl hier de context cruciaal is
Een tijdlang vroeg hij gewoon rond een uur of 11 als hij naar bed ging of er nog geneukt zou gaan worden
Als het seksleven en de communicatie daarover slecht is dan is dit niet zo'n hele slechte methode, als jij dan nee zegt dan hoeft hij niet teleurgesteld te raken. Als je het niet prettig vond dan had je dat moeten zeggen en met hem zoeken naar andere manieren om dat seksleven op te spicen.
Boos worden als ik niet reageerde. Uit bed stappen en boos beneden op de bank gaan zitten om vervolgens doodleuk een uur laten weer beginnen te graaien in mn kruis. Sommige mannen denken dat ze met seks conflicten kunnen oplossen. De vraag is wat jij hier deed? Zei je dat je dit niet leuk vond?
Als we een week geen sex hadden gehad kon ik precies aan zijn houding en manier van doen zien dat hij weer knorrig werd. Soms liet ik het dan maar gewoon gebeuren, Tja alle mannen (en veel vrouwen ook) worden knorrig als ze geen seks intimiteit of aandacht krijgen. Daar is niks geks aan. Het is wel gek dat je hem dan maar zijn gang laat gaan voor de lieve vrede
Ik had toch nooit zin en nam veel te weinig initiatief. Maar als je man van 3 of 4 nachten je uit je slaap houdt door met een stijve tegen je billen/benen aan te liggen rijden, b Tja jij had nooit zin en je nam geen initiatief, geen wonder dat hij dan op een dergelijk onbehouwen manier jouw warm probeert te krijgen.
Kortom, dit probleem ligt niet geheel bij hem. Ik heb de indruk dat je jezelf slachtoffert terwijl jij ook een aandeel hierin hebt. Hoe duidelijk maak je dat je iets niet leuk vindt/ pikt? Wat me wel opvalt is is dat je je belazerd voelt omdat je man nu een ander heeft. Dat is niet leuk en je hebt alle recht om daar kwaad over te zijn, maar hou het bij de feiten
Een tijdlang vroeg hij gewoon rond een uur of 11 als hij naar bed ging of er nog geneukt zou gaan worden
Als het seksleven en de communicatie daarover slecht is dan is dit niet zo'n hele slechte methode, als jij dan nee zegt dan hoeft hij niet teleurgesteld te raken. Als je het niet prettig vond dan had je dat moeten zeggen en met hem zoeken naar andere manieren om dat seksleven op te spicen.
Boos worden als ik niet reageerde. Uit bed stappen en boos beneden op de bank gaan zitten om vervolgens doodleuk een uur laten weer beginnen te graaien in mn kruis. Sommige mannen denken dat ze met seks conflicten kunnen oplossen. De vraag is wat jij hier deed? Zei je dat je dit niet leuk vond?
Als we een week geen sex hadden gehad kon ik precies aan zijn houding en manier van doen zien dat hij weer knorrig werd. Soms liet ik het dan maar gewoon gebeuren, Tja alle mannen (en veel vrouwen ook) worden knorrig als ze geen seks intimiteit of aandacht krijgen. Daar is niks geks aan. Het is wel gek dat je hem dan maar zijn gang laat gaan voor de lieve vrede
Ik had toch nooit zin en nam veel te weinig initiatief. Maar als je man van 3 of 4 nachten je uit je slaap houdt door met een stijve tegen je billen/benen aan te liggen rijden, b Tja jij had nooit zin en je nam geen initiatief, geen wonder dat hij dan op een dergelijk onbehouwen manier jouw warm probeert te krijgen.
Kortom, dit probleem ligt niet geheel bij hem. Ik heb de indruk dat je jezelf slachtoffert terwijl jij ook een aandeel hierin hebt. Hoe duidelijk maak je dat je iets niet leuk vindt/ pikt? Wat me wel opvalt is is dat je je belazerd voelt omdat je man nu een ander heeft. Dat is niet leuk en je hebt alle recht om daar kwaad over te zijn, maar hou het bij de feiten
zondag 22 februari 2009 om 14:43
Daalde jouw zin in sex toen jij hem verdacht van een fling met die Zuid- Afrikaanse ?
Of werd hij lomp zodra hij haar had leren kennen ?
Of ging het er daarvoor al een stuk minder gezellig in de slaapkamer ?
Het verbaast mij zo dat je zegt dat het in het begin heel anders was .
Is die verandering er zomaar ongemerkt ingeslopen , of bijv. na de geboorte van de kinderen , of na een andere " mijlpaal " ?
Of werd hij lomp zodra hij haar had leren kennen ?
Of ging het er daarvoor al een stuk minder gezellig in de slaapkamer ?
Het verbaast mij zo dat je zegt dat het in het begin heel anders was .
Is die verandering er zomaar ongemerkt ingeslopen , of bijv. na de geboorte van de kinderen , of na een andere " mijlpaal " ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 22 februari 2009 om 18:32
Hoi Noa,
Het moet verdrietig voor je zijn, vooral ook omdat jullie elkaar zo lang kennen en het wel leuk WAS met elkaar!
Om heel eerlijk te zijn ben ik het wel eens met de reactie van meds hierboven dat (hetgeen je geschreven hebt over sex) waarschijnlijk niet geheel aan je man lag.
Ik herken zelfs veel dingen hierin terwijl mijn man beslist niet respectloos is.
bv; mijn man vraagt ook vaak 's avonds of er nog iets gaat gebeuren anders is hij zo teleurgesteld. Ook hij gaat vaak tegen me aan 'rijden'. Zeg er trouwens wel wat van als ik het niet leuk vind, dan stopt hij ook. Om er maar helemaal niet van te spreken hoe knorrig hij wordt als we bv een week geen sex hebben gehad. En mijn man is ook teleurgesteld dat ik hem niet 's nachts wakker pijp
Niet dat ik zeg dat je je aanstelt maar wel dat waarschijnlijk meer mannen zo met sex omgaan en vrouwen duidelijk hun grenzen moeten aangeven.
Het moet verdrietig voor je zijn, vooral ook omdat jullie elkaar zo lang kennen en het wel leuk WAS met elkaar!
Om heel eerlijk te zijn ben ik het wel eens met de reactie van meds hierboven dat (hetgeen je geschreven hebt over sex) waarschijnlijk niet geheel aan je man lag.
Ik herken zelfs veel dingen hierin terwijl mijn man beslist niet respectloos is.
bv; mijn man vraagt ook vaak 's avonds of er nog iets gaat gebeuren anders is hij zo teleurgesteld. Ook hij gaat vaak tegen me aan 'rijden'. Zeg er trouwens wel wat van als ik het niet leuk vind, dan stopt hij ook. Om er maar helemaal niet van te spreken hoe knorrig hij wordt als we bv een week geen sex hebben gehad. En mijn man is ook teleurgesteld dat ik hem niet 's nachts wakker pijp
Niet dat ik zeg dat je je aanstelt maar wel dat waarschijnlijk meer mannen zo met sex omgaan en vrouwen duidelijk hun grenzen moeten aangeven.
