Scheiden en thuisblijfmoeder. Ervaring??

Maar volgens mij ben je al hartstikke goed bezig, je hebt al concrete plannen hoe je je leven in wil gaan richten qua wonen en werk. Als je tijdelijk een bijstandsuitkering nodig hebt totdat je bedrijf levensvatbaar is (om in jullie onderhoud te kunnen voorzien), zal dat niet een heel groot probleem zijn. Tuurlijk zijn er bepaalde regels wbt de bijstand, maar er is ook ruimte om daar in bepaalde mate vanaf te wijken, wegens persoonlijke omstandigheden. Ik denk trouwens dat je al een heel eind komt met alleenstaande ouderkorting, aanvullende alleenstaande ouderkorting, kinderkorting, combinatiekorting, kinderalimentatie en partneralimentatie. Als je googelt op trema-normen en je weet ongeveer wat je man netto verdient per maand kun je uitrekenen waar je netto recht op hebt qua alimentatie.

Zorg wel dat je voor 1 juli weg bent, want je moet - om recht te hebben op al die kortingen - aan kunnen tonen dat je minimaal 6 maanden in 2010 alleen woont met de kinderen. Kinderen dus ook inschrijven op jouw adres. En kinderbijslag dan dus ook naar jou.

quote:nouschi schreef op 31 januari 2010 @ 19:32:

Nee hoor, tot je kind 5 jaar is hoef je niet te solliciteren met dank aan onze minister Rouvoet.

Dat is toch jaren geleden al afgeschaft?

edit: oh wow, is dat weer ingevoerd? Dus ik leef onder het minimum omdat het niet mogelijk is meer uren te werken met mijn opvang terwijl het niet nodig is. Ik dacht aanvragen heeft geen zin meer omdat er dan gezegd wordt dat ik meer moet werken en ze geen boodschap hebben aan wel of geen opvang... WOW.

Sorry voor de offtopic.



Ontopic: Goed van je dat je de knoop hebt doorgehakt. Nu ga je alles regelen natuurlijk en ik denk dat het voor de kinderen niet veel uitmaakt of er 3, 5 of 12 dingen veranderen. De verandering is al zo groot. Ik snap dat je er zeker de eerste tijd helemaal voor ze wil zijn. Geen tips wel een hoop veren voor je

quote:missthing80 schreef op 31 januari 2010 @ 20:38:

@wuiles

Lieve schat, de discussie is voor mij niet wel of niet fulltime moeder zijn. Ik hen nu hulp/ advies nodig voor de ***situatie waar ik in zit. Ik snap zelf ook wel dat als ik nu, zeg advocate was geweest met een fulltime carriere dat ik dit forum niet had hoeven raadplegen.

Maar goed, never nooit niet meer dat ik financieel afhankelijk ga zijn, dat begrijp je!





Hebben wij geknikkerd samen?

Als TO bepaal je niet zelf welke reacties je krijgt. Als je nu voornemens bent om je nooit meer financieel uit te leveren aan een kerel dan is dat in elk geval winst; ook voor het beeld dat je je kinderen meegeeft.

quote:missthing80 schreef op 31 januari 2010 @ 20:50:

@Wuiles

Dacht toch echt dat emancipatie tot doel had: KEUZE VRIJHEID.

Want volgens mij heeft Je MOET buitenshuis werken om niet afhankelijk te zijn van je echtgenoot net zo weinig te maken met emancipatie als het je MOET thuisblijven voor je echtgenoot en mag niet werken van vóór 1960.

Maar thanks for the support.Da's een wijdverbreid misverstand. Zolang slechts een kleine minderheid van de vrouwen economisch zelfstandig is kan van emancipatie niet gesproken worden. Nogmaals, wat mij betreft is voor de kinderen zorgen een individuele keuze maar zorg dan ook dat je zelf de consequenties draagt als het mis gaat.

Missthing, je hoeft je absoluut niet te verdedigen voor de keuzes die je hebt gemaakt.

Alleen jij bepaalt wat goed is voor jou en je kinderen.

De bijstand is er JUIST voor mensen die in jouw situatie zitten.

Schaam je er niet voor als je er gebruik van moet maken.

Een huis vinden is nu het belangrijkste dit kan een probleem zijn.

En Missthing, concentreer je op de reacties waar je iets aan hebt en laat andere reacties links liggen. Ik denk dat je je energie wel voor belangrijkere dingen kan gebruiken, toch?

En ik begrijp helemaal dat je je kids nu niet teveel veranderingen wilt laten ondergaan! De scheiding en verhuizen is al heftig genoeg voor ze (maar wel doen hoor).

quote:missthing80 schreef op 31 januari 2010 @ 20:26:

Over dat cv: heb tot voor kort jaren lang de administratie gedaan voor zijn zaak, toen daar recent extern iemand voor werd ingehuurd ben ik voor mezelf begonnen. Heb dus geen gat in mijn cv.

top!

Mijn punt is dit: ik word mishandeld door mijn man en de schuld word min of meer bij mij gelegd: ja, hallo, jij bent financieel afhankelijk van hem! Eigen schuld, dikke bult! Alsof ik wil scheiden omdat hij zijn sokken niet in de wasmand doet! Ik wil absoluut niet afhankelijk zijn van bijstand en wellicht is het ook niet nodig, ik vraag enkel mensen hun ervarigen. Alsof het een schande is fulltime voor je kinderen te zorgen. Hij (mijn man) was niet altijd zo.

nee, zo bedoel ik het niet. je bent echt niet de enige die 'goede afspraken' maakt als er kinderen komen. En zoals gezegd, niemand trouwt met het idee van: laat ik maar blijven werken en studeren want ojee mijn man kan mij wel eens dumpen. Maar de realiteit is wel dat veel vrouwen dan degene zijn die stoppen met werken of de carriere on hold zetten. En dat soort afspraken hebben geen vlees om het lijf in de rechtszaal. Eerlijk? Nee. Hier op het forum is menige discussie gevoerd en ik vind wel dat de man in dit geval een poosje mag betalne als deze keuze in het verleden is gemaakt. Maar de realiteit is dat de vrouw gewoon vanuit een enorme achterstandpositie moet terugkomen. Daarom zou ik ervoor pleiten dat je, als je gaat trouwen, even van de wolk afstapt en met elkaar om de tafel gaat van: hoe willen we het hebben als we gaan scheiden. Ik zou er een lief ding voor over hebben als je dat plan dan kan meenemen in de rechtszaal. Maar het heeft geen juridische waarde, als je ooit 30 jaar geleden zei van: tuurlijk betaal ik dan voor mijn partner. Dat is het verneukeratieve van het hele verhaal...

quote:missthing80 schreef op 31 januari 2010 @ 20:31:

@Muis66

Wat ik bedoel met "toekomstige schoondochters die hetzelfde mee gaan maken als ik" is dat mishandeling vaak aangeleerd is. Mijn man doet eigenlijk hetzelfde met mij als zijn vader met zijn moeder. Zelfs terwijl hij SNAPT dat het niet deugt en niet normaal is. Nu zijn mijn kinderen nog klein genoeg, dat ze de mishandelingen waarschijnlijk later niet meer zullen herinneren. Wacht ik nog 2 a 3 jaar dan wordt dat een ander verhaal. En daar ben ik bang voor (afgezien vh feit dat ik het zelf niet meer uithoud)Begrijp ik ook en ben ik met je eens. Ook mijn ex deed aan mishandeling, verbaal. Het heeft heel lang geduurd voordat ik dat inzag, en ook nog veel langer voor dat ik dat wilde toegeven En ja, you teach people how to treat you.....Dus dat jij opstapt, daar geef ik je groot gelijk in.

quote:missthing80 schreef op 31 januari 2010 @ 20:38:

Maar goed, never nooit niet meer dat ik financieel afhankelijk ga zijn, dat begrijp je!Dat is zo. Learned the hard way, maar ook ik denk er zo over.

quote:missthing80 schreef op 31 januari 2010 @ 21:17:

@muis66

Hoe oud waren jouw kind(eren) toen je wegging? Hoe is dat emotioneel gezien verlopen?



oef, heb je even?

Muizelientje was 6. En voor haar is het heel heftig geweest. Twee redenen, de eerste namelijk dat haar vader en zijn familie een waar terreur- en schrikbewind hebben gevoerd in het 'mij' pesten. Voert tever door om daar nu op in te gaan, in het topic van Lovely Angel krijg je wel wat mee daarvan.

Tweede reden is dat Muizelientje MCDD heeft, een variant in autisme. Autisten hebben grote behoefte aan rust en regelmaat en die kreeg ze niet. Hoewel ik de diagnose pas heb, heeft het welzeker invloed gehad op haar ontwikkeling, en helaas geen goede.



Kinderen krijgen er helaas veel van mee. Wat je zegt, die mishandelingen, en ook de scheiding. En ja, het is heel moeilijk, ik vond het in die tijd ook verdomde moeilijk om niet mijn ex verrot te schelden terwijl je dat niet moet doen in het bijzijn van kinderen. Maar mijn tong kriebelde, zeg maar.....

quote:missthing80 schreef op 31 januari 2010 @ 21:24:

Zelfvertrouwen is geloven dat je een kracht bezit sterker dan je angst.

-------------------------------------------------------------------------------

Dat zijn woorden van grote waarden eigenlijk, muis66!

Dringt nu pas tot me door..!



Het is een motto op het lijf geschreven. Heb ik geen angst gehad? Jawel, ik was echt bang dat ze mijn kind zouden afpakken. Ik was echt wel eens bang dat ik het niet zou redden. Gelukkig waren er advocaten en ook vrienden, die mij met beide benen op de grond zetten en desnoods vastplakten. Die mij hielpen. En als ik kijk hoe sterk ik nu teruggekomen ben, ik groei in mijn functie, ondanks het feit dat ik een 'lastige' werknemer ben, omdat ik zelf vind dat ik niet flexibel kan zijn. Maar mijn baas accepteert het, snapt zelfs dat ik soms op mijn 'vrije dag' niet met Muizelientje naar artsen kan, maar onder werktijd. Hij weet ook dat ik het inhaal. Mijn twee studies (resp. HBO en WO) afgerond, nu met een tweede WO bezig. En ik praat heel voorzichtig over promoveren.

Dat was niets geworden als ik getrouwd was gebleven.

Het is geen schande om fulltime voor je kinderen te willen zorgen maar het komt bij mij een beetje over alsof je dit als excuus gebruikt om maar niet te hoeven werken. Als iedere alleenstaande moeder hierover hetzelfde zou denken, dan hebben we een land vol met bijstandsmoeders. Laat je aanstaande ex-man voor de kinderen betalen en dan kun jij een baan zoeken om in je eigen levensonderhoud te voorzien. Dat is niet de verantwoordelijkheid van de maatschappij.

quote:Muis66 schreef op 31 januari 2010 @ 20:24:

[...]



Hmm, de rechter zal het meewegen als het gaat om het bepalen van de alimentatie, maar meer dan 12 jaar zit er niet in. Hij kan minder dan 12 jaar bepalen, namelijk.

Hou er wel rekening mee dat ex dit gaat ontkennen. Ex en ik hadden ook de afspraak: ik zou minder gaan werken en studeren, omdat ik met mijn ene studie, waar ik bijna mee klaar was, thuis kon werken in de nabije toekomst. In de rechtszaal wist ex daar zich helemaal niets van te herinneren en werd ik afgeschilderd als een lui varken dat te bedonderd was om te werkenOver het algemeen zal de rechter zich weinig gelegen laten liggen aan gekrakeel over hoe en waarom een bepaalde taakverdeling is ontstaan. Als één echtgenoot kostwinner is en de ander geen of weinig eigen inkomen heeft, gaat de rechter ervan uit dat beide partners hiermee hebben ingestemd (tenzij een van hen het tegendeel kan bewijzen). In zo'n geval zal er dus gekeken worden naar de behoefte van de alimentatiegerechtigde en de draagkracht van de alimentatieplichtige en op basis daarvan partneralimentatie worden vastgesteld.

quote:wuiles schreef op 31 januari 2010 @ 20:44:

[...]



Hebben wij geknikkerd samen?Ik dacht al: zo praat je niet tegen Wuiles

quote:missthing80 schreef op 31 januari 2010 @ 20:50:

@Wuiles

Dacht toch echt dat emancipatie tot doel had: KEUZE VRIJHEID.

Want volgens mij heeft Je MOET buitenshuis werken om niet afhankelijk te zijn van je echtgenoot net zo weinig te maken met emancipatie als het je MOET thuisblijven voor je echtgenoot en mag niet werken van vóór 1960.

Maar thanks for the support.



Keuzevrijheid heb je alleen als je financieel zelfstandig bent. Maar daar wil je niet over discussiëren, begrijp ik. Probeer te denken in mogelijkheden, wees creatief. Je MOET niet buitenshuis werken om een eigen inkomen te genereren. Je MOET je kinderen niet naar de opvang brengen als je werkt.



Mijn ex was huisman, dus voor de kinderen bracht de scheiding ook de nodige veranderingen met zich mee. Ze waren ongeveer dezelfde leeftijd als de jouwe. Ik werkte op dat moment fulltime. Ik heb er daarom voor gekozen een oppas aan huis te nemen (in combinatie met de bso) en ben een aantal dagen thuis gaan werken. Uiteraard moet je die mogelijkheid hebben: ik kon thuiswerken omdat ik al jarenlang bij dezelfde (flexibele) werkgever werk en ik kon een oppas betalen omdat ik genoeg verdien. Inmiddels zijn de kinderen wat groter en combineer ik thuiswerken met de opvang en dit bevalt ook de kinderen goed.



Jij hebt op dit moment geen werkgever en nog geen noemenswaardig inkomen (?), maar misschien is deels thuiswerken wel een optie omdat je als zelfstandige werkt. Misschien lenen niet alle werkzaamheden zich daarvoor, maar administratie in elk geval wel. Je kinderen gaat waarschijnlijk vroeg naar bed: je zou bv. 's avonds enkele uren kunnen werken, of werken op de dagen dat de kinderen naar hun vader gaan.



Natuurlijk kun je met zulke kleintjes niet thuiswerken zonder dat er iemand op de kinderen past. Misschien kun je een scholier uit de buurt vragen 's middags enkele uren op te passen terwijl jij werkt. Je bent dan ook aanwezig als stabiele factor voor de kinderen. Om te kunnen werken zul je dan wel een aparte kamer moeten hebben waar de kinderen je niet komen storen. Een andere mogelijkheid is een gastouder in de buurt.



Ik denk dat je er heel goed aan doet nu weg te gaan en niet te wachten tot je kinderen wat ouder zijn. Je zult het de komende jaren waarschijnlijk moeilijk krijgen omdat je je leven opnieuw op de rails moet krijgen, maar daarna zul je zien dat jullie een veel beter leven hebben en dat de kinderen in een gezondere omgeving opgroeien.



Ik denk dat de financiële onafhankelijkheid voor jou een belangrijke rol in dit proces zal spelen. Die zal waarschijnlijk hebben meegespeeld in de ongelijkwaardigheid in jullie relatie en zal het contact blijven bemoeilijken zolang die afhankelijkheid voortduurt (in de vorm van partneralimentatie). Ik hoop dat het je snel lukt je leven opnieuw in te richten, dit keer naar je eigen zin



Ik adviseer je ook om een goed netwerk op te bouwen of je bestaande netwerk uit te breiden, zodat je op mensen terug kan vallen als er onvoorziene situaties zijn (met het werk, ziekte van een kind enz.). En gewoon als je tijd voor jezelf of rust nodig hebt, want je zal een drukke tijd tegemoet gaan. Zorg dus goed voor jezelf, zodat je ook goed voor je kinderen kan blijven zorgen.

quote:dubiootje schreef op 31 januari 2010 @ 23:20:

[...]





Over het algemeen zal de rechter zich weinig gelegen laten liggen aan gekrakeel over hoe en waarom een bepaalde taakverdeling is ontstaan. Als één echtgenoot kostwinner is en de ander geen of weinig eigen inkomen heeft, gaat de rechter ervan uit dat beide partners hiermee hebben ingestemd (tenzij een van hen het tegendeel kan bewijzen). In zo'n geval zal er dus gekeken worden naar de behoefte van de alimentatiegerechtigde en de draagkracht van de alimentatieplichtige en op basis daarvan partneralimentatie worden vastgesteld.



Klopt, de rechter gaf ook nauwelijks sjoege op het gemekker van ex' advocaat. Maar zijn advo had de instelling 'je kunt het altijd proberen, toch?'



Aanvulling: de enigen 'invloedsfactor' kan zijn dat de rechter kijkt naar hoelang de ontvanger uit het arbeidsproces is geweest en hoe snel de kansen zijn op een baan. Hoewel een vrouw van 55 wellicht geen zorg meer heeft voor kinderen kan het wel wat uitmaken of zij nog aan het werk komt als ze 35 jaar uit het arbeidsproces is geweest en bijv. amper middelbare school heeft. Of een moeder met jonge kinderen. Dan neemt de rechter niet het gekrakeel mee, maar wel de kansen van de alimentatievrager en dat zal mede bepalend zijn om voor het maximum van 12 jaar te gaan - of niet.

Ik ben geestelijk en lichaamlijk mishandeld door de vader van mijn kids, maar mooi niet dat ik thuisblijf moeder was, integendeel ik wilde hoe dan ook onafhankelijk zijn van wie en welke instantie's dan ook en heb keihard gewerkt zowel buitenshuis als thuis,niet thuis blijven, maar ga werken wees onafhankelijk,je hoeft het niet zo gek te maken als ik het heb gedaan, maar het is echt veel beter om onafhankelijk te zijn en daarmee onder de mensen en je verder te ontwikkelen dan thuis te zitten en je afschriften elk half jaar na te moeten nakijken, of dat je om goedkeuring moet vragen als je (toemalige) vriend wilt laten slapen bij je .

Ik heb met een aantal punten ervaring....



Een huurhuis krijg je niet zo makkelijk!!!!! Sta je al ingeschreven bij de woningbouw? Urgentie krijg je al helemaal bijna niet meer tegenwoordig ( is mij na 5 maanden toch gelukt, maar alleen omdat ik veel bewijzen had van oa maatschappelijk werk, politie, enz dat mijn ex erg agressief was!)



Als jij een bijtandsuitkering wil aanvragen, dan mag je GEEN eigen bedrijf hebben. Dat zal je dus helemaal aan de wilgen moeten hangen.



Verder neem ik aan dat jullie spaargelden, dure bezittingen hebben, ook dit wordt meegenomen in de boedelscheiding. Maar als jij bijv een erg nieuwe auto hebt dan, dan kan het zijn dat de bijstand zegt 'Mooi zo, verkoop maar, kan je weer paar maandjes van leven! '



Meestal is het een zware weg. Niet alleen alle praktische zaken, maar ik neem aan dat je emotioneel ook nogal wat te verwerken hebt!