Scheiding

Na een lang huwelijk heb ik enkele maanden geleden aangegeven dat ik wil scheiden van mijn man. Voor hem kwam dit naar eigen zeggen als donderslag bij heldere hemel, terwijl ik al lange tijd heb aangegeven waar ik tegenaan loop en dat ik niet verder wil met de relatie. Ik ben al jaren ongelukkig en voel me niet gezien.
Na het gesprek over een scheiding zijn we samen in therapie gegaan en daar werd voor mij duidelijk dat ik het huwelijk echt wil beëindigen. De therapeut herkende dit en heeft dit ook zo tegen mijn man uitgesproken, waarna de therapie werd beëindigd.
Mijn partner was erg geschrokken, maar doet inmiddels alsof er niets aan de hand is. Hij zegt dat hij van me houdt en zijn best wil doen, maar gaat een gesprek moeilijk aan. Ik heb hem direct tijdens het eerste gesprek al verteld dat er voor mij iemand anders in beeld is waar ik gevoelens voor heb, maar ook daar reageert hij niet op.
Hij doet ondertussen van alles voor mij: koopt dingen voor me, verzorgt me en vraagt continu of ik het naar mijn zin heb. Hoewel dit goed bedoeld is, voelt het voor mij verstikkend. Ik worstel met veel schuldgevoelens. Ik wil hem de tijd geven om aan het idee te wennen, maar ondertussen loop ik zelf steeds verder vast.

Wat kan ik nu het beste doen, de scheiding doorzetten met alle (emotionele) gevolgen van dien of hem meer tijd geven?
Heeft iemand ervaringen of tips?