Relaties
alle pijlers
Schoon familie
dinsdag 10 juni 2025 om 10:41
Sorry als dit een beetje warrig verhaal is, ik ben niet goed in gestructureerde teksten schrijven.
Mijn vriend is nogal een people pleaser en erg gevoelig voor de druk van zijn familie. Zijn ouders zijn gescheiden op een nare manier, maar er is altijd al veel ruzie geweest in huis in zijn jeugd. Vroeger deed hij alles wat ze vroegen en probeerde hij van 6 tot 12 jarige de vrede te bewaren, ten koste van zichzelf. Inmiddels probeert hij daar wat van los te komen, maar hij vermijdt confrontatie uit angst voor ruzie. Naar mijn mening is zijn familie geneigd conflict aan te gaan met beschuldiging, guilt tripping en weinig zelf reflectie, wat gesprekken hierover erg moeizaam maakt.
Ik merk dat hij zich steeds schuldig voelt, en ik zie hem daarin vastlopen. Zelf vind ik het ook moeilijk om te zien hoe makkelijk hij zich laat beïnvloeden. Het beïnvloedt ook onze relatie: ik voel me gespannen, heb het gevoel mezelf vaak te moeten verdedigen ten opzichte van zijn familie, en dat ik constant mijn grenzen moet verdedigen.
Onlangs gaven zijn moeder en zus aan dat ze vinden dat hij te weinig tijd voor hen maakt (hij ziet ze 1x per twee maanden, maar spreekt zijn moeder elke dag) en dat ze zich niet welkom voelen bij ons thuis. Maar wij wonen in een superklein studiootje en nodigen eigenlijk niemand uit, ook niet mijn familie.
Maar toch vinden zij dat hij daarmee familie buitensluit.
Ter verheldering, zowel zijn zus als moeder hebben wel eens spontaan voor de deur gestaan, en omdat wij daar niet op gerekend hadden hebben we moeten zeggen dat een andere keer buiten de deur handiger is voor ons. Maar zij vinden dan dat zij ons wel altijd binnen zouden verwelkomen, dus dan moeten wij dat ook. Ik vind dat niet helemaal fair.
Verder heeft zijn moeder ook al de neiging om opmerkingen te maken over mij tegen mn vriend waar ik niet bij ben. Toen ik vorig jaar met mijn vriend mee was naar zijn vader die ziek in het ziekenhuis lag, heeft ze gevraagd of het wel handig is dat ik mee ben. Of toen wij een jaar in buitenland woonden, nota bene een land waar hij perse heen wilde, gaf ze mij de schuld van alle kosten die we daar uitgaven, omdat ik toen niet (genoeg) werkte. Terwijl ik daar de taal niet sprak en hij wel (en engels wordt daar nauwelijks gesproken.)
Ik vind het gewoon niet fijn dat ze over mij praten op die manier, en ik krijg steeds meer de neiging zelf afstand te nemen. Maar ik voel me daar schuldig over, omdat ik mijn vriend er niet tussen wil plaatsen en hun band niet in de weg wil staan. Mijn vriend wil rust met zijn familie, zonder breuk, maar hij gelooft niet dat zijn vermijdende gedrag op de lange termijn gevolgen heeft.
Maar naar mijn idee gaat hij een beetje aan onderdoor dat zijn familie zoveel druk op hem legt. Ander voorbeeld is dat wij onlangs een week op vakantie waren naar een stad waar deel van zijn familie (oa tante) woont. Wij hadden ons eigen b&b geboekt, maar de avond voor vertrek werden wij ineens gebeld door zijn tante, moeder, vader en zus omdat zijn tante blijkbaar had verwacht dat we daar zouden slapen. Nu was iedereen over de rooie waarom wij niet onze b&b wilden annuleren (kon ook niet meer, zou 400 euro kosten) om alsnog daar te slapen. Die tante heeft nooit met ons overlegd of we daar zouden slapen, maar dan nog had ik liever niet een hele week daar gezeten. De eerste 2-3 dagen van vakantie is mijn vriend alleen maar bezig geweest met brandjes blussen en de tante weer beetje tevreden te krijgen. Uiteindelijk hebben we bijna niks van onze vakantie plannen kunnen uitvoeren omdat die tante elke dag iets van ons wilde, en mijn vriend kon geen nee zeggen. Ik vind het dan moeilijk om wel nee te zeggen, omdat ik niet elke keer de bad guy wil zijn en tussen zijn familie wil komen.
Ik heb geprobeerd dit bespreekbaar te maken en vind dat hij misschien ook zelf een keer eerlijk met zijn familie in gesprek moet gaan, maar hij zegt dan dat hij vooral gewoon met rust gelaten wil worden en dat zijn familie toch niet zal luisteren.
Maar hoe zouden jullie hiermee omgaan? En hoe kan ik grenzen stellen zonder de bad guy te zijn?
Of heeft zijn familie een punt en doen wij het toch verkeerd?
Mijn vriend is nogal een people pleaser en erg gevoelig voor de druk van zijn familie. Zijn ouders zijn gescheiden op een nare manier, maar er is altijd al veel ruzie geweest in huis in zijn jeugd. Vroeger deed hij alles wat ze vroegen en probeerde hij van 6 tot 12 jarige de vrede te bewaren, ten koste van zichzelf. Inmiddels probeert hij daar wat van los te komen, maar hij vermijdt confrontatie uit angst voor ruzie. Naar mijn mening is zijn familie geneigd conflict aan te gaan met beschuldiging, guilt tripping en weinig zelf reflectie, wat gesprekken hierover erg moeizaam maakt.
Ik merk dat hij zich steeds schuldig voelt, en ik zie hem daarin vastlopen. Zelf vind ik het ook moeilijk om te zien hoe makkelijk hij zich laat beïnvloeden. Het beïnvloedt ook onze relatie: ik voel me gespannen, heb het gevoel mezelf vaak te moeten verdedigen ten opzichte van zijn familie, en dat ik constant mijn grenzen moet verdedigen.
Onlangs gaven zijn moeder en zus aan dat ze vinden dat hij te weinig tijd voor hen maakt (hij ziet ze 1x per twee maanden, maar spreekt zijn moeder elke dag) en dat ze zich niet welkom voelen bij ons thuis. Maar wij wonen in een superklein studiootje en nodigen eigenlijk niemand uit, ook niet mijn familie.
Maar toch vinden zij dat hij daarmee familie buitensluit.
Ter verheldering, zowel zijn zus als moeder hebben wel eens spontaan voor de deur gestaan, en omdat wij daar niet op gerekend hadden hebben we moeten zeggen dat een andere keer buiten de deur handiger is voor ons. Maar zij vinden dan dat zij ons wel altijd binnen zouden verwelkomen, dus dan moeten wij dat ook. Ik vind dat niet helemaal fair.
Verder heeft zijn moeder ook al de neiging om opmerkingen te maken over mij tegen mn vriend waar ik niet bij ben. Toen ik vorig jaar met mijn vriend mee was naar zijn vader die ziek in het ziekenhuis lag, heeft ze gevraagd of het wel handig is dat ik mee ben. Of toen wij een jaar in buitenland woonden, nota bene een land waar hij perse heen wilde, gaf ze mij de schuld van alle kosten die we daar uitgaven, omdat ik toen niet (genoeg) werkte. Terwijl ik daar de taal niet sprak en hij wel (en engels wordt daar nauwelijks gesproken.)
Ik vind het gewoon niet fijn dat ze over mij praten op die manier, en ik krijg steeds meer de neiging zelf afstand te nemen. Maar ik voel me daar schuldig over, omdat ik mijn vriend er niet tussen wil plaatsen en hun band niet in de weg wil staan. Mijn vriend wil rust met zijn familie, zonder breuk, maar hij gelooft niet dat zijn vermijdende gedrag op de lange termijn gevolgen heeft.
Maar naar mijn idee gaat hij een beetje aan onderdoor dat zijn familie zoveel druk op hem legt. Ander voorbeeld is dat wij onlangs een week op vakantie waren naar een stad waar deel van zijn familie (oa tante) woont. Wij hadden ons eigen b&b geboekt, maar de avond voor vertrek werden wij ineens gebeld door zijn tante, moeder, vader en zus omdat zijn tante blijkbaar had verwacht dat we daar zouden slapen. Nu was iedereen over de rooie waarom wij niet onze b&b wilden annuleren (kon ook niet meer, zou 400 euro kosten) om alsnog daar te slapen. Die tante heeft nooit met ons overlegd of we daar zouden slapen, maar dan nog had ik liever niet een hele week daar gezeten. De eerste 2-3 dagen van vakantie is mijn vriend alleen maar bezig geweest met brandjes blussen en de tante weer beetje tevreden te krijgen. Uiteindelijk hebben we bijna niks van onze vakantie plannen kunnen uitvoeren omdat die tante elke dag iets van ons wilde, en mijn vriend kon geen nee zeggen. Ik vind het dan moeilijk om wel nee te zeggen, omdat ik niet elke keer de bad guy wil zijn en tussen zijn familie wil komen.
Ik heb geprobeerd dit bespreekbaar te maken en vind dat hij misschien ook zelf een keer eerlijk met zijn familie in gesprek moet gaan, maar hij zegt dan dat hij vooral gewoon met rust gelaten wil worden en dat zijn familie toch niet zal luisteren.
Maar hoe zouden jullie hiermee omgaan? En hoe kan ik grenzen stellen zonder de bad guy te zijn?
Of heeft zijn familie een punt en doen wij het toch verkeerd?
dinsdag 10 juni 2025 om 11:07
Eigenlijk is deze problematiek te ingewikkeld om even op te lossen op een forum. Hier gaan jaren aan gedoe en dynamiek aan vooraf, om hieruit te komen heb je een goede professional nodig en dan nog....
Ik denk dan ook dat de vraag mag zijn of jij dit trekt. Ik denk namelijk dat dit niet gaat veranderen.
Je vriend gaat conflictvermijdend zijn naar zijn familie en jij wordt meegezogen in het beroep dat ze op hem doen.
Ik denk dat ik eerder hard zou gaan nadenken of ik hier een toekomst mee ziet zitten.
Stel dat er kindjes komen.....
Ik denk dan ook dat de vraag mag zijn of jij dit trekt. Ik denk namelijk dat dit niet gaat veranderen.
Je vriend gaat conflictvermijdend zijn naar zijn familie en jij wordt meegezogen in het beroep dat ze op hem doen.
Ik denk dat ik eerder hard zou gaan nadenken of ik hier een toekomst mee ziet zitten.
Stel dat er kindjes komen.....
.
dinsdag 10 juni 2025 om 11:10
Ik zou het wat meer bij mezelf houden en proberen niet voor vriend te denken en waar hij al dan niet aan onderdoor gaat. Jij vindt het vervelend als ze over je praten, jij vindt het vervelend als jullie hele vakantie wordt opgeslokt door zijn familie, jij vindt het vervelend dat zijn moeder en zus onaangekondigd voor de deur staan. Ik zou proberen daar iets aan te doen en volgens mij kan dat ook wel zonder heel erg aan je vriend te trekken.
Die opmerkingen die zijn moeder maakt waar jij niet bij bent, die hoef jij sowieso al helemaal niet te horen, ik snap niet waarom je vriend die aan jou vertelt. Ik zou om te beginnen zeggen dat je dat niet meer hoeft te horen. Wat betreft die vakantie lijkt het mij de simpelste oplossing om een andere bestemming te kiezen. Wat betreft die onverwachte bezoeken: je schrijft dat ze "wel eens" voor de deur hebben gestaan, ze komen dus niet constant langs. Zolang dat zo is, zou ik je vriend verder die discussie laten voeren en er zelf buiten blijven, gezien jullie woonsituatie klinkt het alsof hij daar hetzelfde instaat. Andersom hoef je niet altijd mee als hij naar zijn familie gaat en nogmaals, je hoeft niet altijd alles te horen.
Als hij er zelf over klaagt, dan zou ik wel zeggen dat het aan hem is om daar iets aan te doen.
Die opmerkingen die zijn moeder maakt waar jij niet bij bent, die hoef jij sowieso al helemaal niet te horen, ik snap niet waarom je vriend die aan jou vertelt. Ik zou om te beginnen zeggen dat je dat niet meer hoeft te horen. Wat betreft die vakantie lijkt het mij de simpelste oplossing om een andere bestemming te kiezen. Wat betreft die onverwachte bezoeken: je schrijft dat ze "wel eens" voor de deur hebben gestaan, ze komen dus niet constant langs. Zolang dat zo is, zou ik je vriend verder die discussie laten voeren en er zelf buiten blijven, gezien jullie woonsituatie klinkt het alsof hij daar hetzelfde instaat. Andersom hoef je niet altijd mee als hij naar zijn familie gaat en nogmaals, je hoeft niet altijd alles te horen.
Als hij er zelf over klaagt, dan zou ik wel zeggen dat het aan hem is om daar iets aan te doen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 10 juni 2025 om 11:15
Geheel eens met wat Susan hierboven schrijft.
En verder ter overweging: ben je heel onzeker? Je schrijft: 'ik ben niet goed in het schrijven van gestructureerde teksten'. Maar je tekst is prima helder verwoord. Het lijkt er ook op dat je het lastig vindt je eigen gevoel/emotie serieus te nemen ('doen we het verkeerd?') . Jouw gevoel mag er gewoon zijn.
En verder ter overweging: ben je heel onzeker? Je schrijft: 'ik ben niet goed in het schrijven van gestructureerde teksten'. Maar je tekst is prima helder verwoord. Het lijkt er ook op dat je het lastig vindt je eigen gevoel/emotie serieus te nemen ('doen we het verkeerd?') . Jouw gevoel mag er gewoon zijn.
dinsdag 10 juni 2025 om 11:24
Hij vind het zelf ook vervelend hoe zijn familie is, en klaagt er ook over. Hij is ook in therapie voor dit en nog andere dingen, en wij zijn ook al eens in relatie therapie geweest waar oa dit ter sprake is gekomen. Het punt is alleen dat sinds alle therapieën hij wel iets vaker voor zichzelf opkomt, maar dat de familie sindsdien ook vaker hierover valt. Als hij nu bijv aantal weken niet op de koffie is geweest, dan wordt hij snachts gewekt met hele lange berichten van zijn moeder over dat hij de familie niet genoeg waardeert, dat zij hierdoor niet kan slapen en of zij dan zo'n slechte moeder is etc.
Hij (en ik) vinden dat erg stressvol en vervelend, en hij wilt dan wel grenzen stellen, maar tegelijk wilt hij wel in contact blijven met zijn familie en geen ruzie beginnen.
Het is dus een gaande proces waarbij ik niet goed weet hoe ik hem het beste kan ondersteunen, zonder dat ik mezelf tekort doe, hem teveel druk opleg of tussen hem en zijn familie kom.
Maar naar aanleiding van jullie reacties besef ik eigenlijk dat wij misschien gewoon weer eens een sessie bij de relatietherapeut moeten boeken over hoe wij dit als team kunnen doen, zonder dat hij zich uit elkaar getrokken voelt.
Het is overigens een beetje cultuur verschil, zijn vaders kant van familie is mediteraans en cultureel meer familie gericht. Zijn moeder is Nederlands.
Edit: wij zijn rond de 30, en hebben beide geen kinderwens, dus dat hoeven we hopelijk nooit mee te nemen in deze overwegingen.
Hij (en ik) vinden dat erg stressvol en vervelend, en hij wilt dan wel grenzen stellen, maar tegelijk wilt hij wel in contact blijven met zijn familie en geen ruzie beginnen.
Het is dus een gaande proces waarbij ik niet goed weet hoe ik hem het beste kan ondersteunen, zonder dat ik mezelf tekort doe, hem teveel druk opleg of tussen hem en zijn familie kom.
Maar naar aanleiding van jullie reacties besef ik eigenlijk dat wij misschien gewoon weer eens een sessie bij de relatietherapeut moeten boeken over hoe wij dit als team kunnen doen, zonder dat hij zich uit elkaar getrokken voelt.
Het is overigens een beetje cultuur verschil, zijn vaders kant van familie is mediteraans en cultureel meer familie gericht. Zijn moeder is Nederlands.
Edit: wij zijn rond de 30, en hebben beide geen kinderwens, dus dat hoeven we hopelijk nooit mee te nemen in deze overwegingen.
dinsdag 10 juni 2025 om 11:29
Nou ik vind dat vriend wel eens wat meer tegengas mag geven, dat zijn moeder zich zo vrij voelt om op jou commentaar te leveren is ook niet helemaal gezond, jou vriend zou daar wat van mogen zeggen.
De dingen waar jij tegenaan loopt ook opnieuw bespreken, grenzen nogmaals aangeven en dat is aan je vriend om dat te doen.
Ik zou dat als partner namelijk niet accpeteren dat er constant over grenzen heen wordt gegaan en jullie niet worden gehoord.
Dus het moet naar vriend ook duidelijk uitgesproken worden wat jou grenzen zijn zodat hij dat kan communiceren, want anders zie ik jullei relatie gewoon ten einde gaan.
Het gezin wat jullie nu hebben heeft voorrang op het gezin wat je zelf vandaan komt, met of zonder kinderen!
De dingen waar jij tegenaan loopt ook opnieuw bespreken, grenzen nogmaals aangeven en dat is aan je vriend om dat te doen.
Ik zou dat als partner namelijk niet accpeteren dat er constant over grenzen heen wordt gegaan en jullie niet worden gehoord.
Dus het moet naar vriend ook duidelijk uitgesproken worden wat jou grenzen zijn zodat hij dat kan communiceren, want anders zie ik jullei relatie gewoon ten einde gaan.
Het gezin wat jullie nu hebben heeft voorrang op het gezin wat je zelf vandaan komt, met of zonder kinderen!
catco wijzigde dit bericht op 10-06-2025 12:17
10.33% gewijzigd
dinsdag 10 juni 2025 om 11:33
Ik denk dat er geen manier bestaat om grenzen te stellen zonder dat er wrijving ontstaat. Zij zijn gewend dat hij doet wat zij willen en als hij dat niet (meteen) doet of zich ertegen verzet dan voeren ze de druk meer op tot ze alsnog hebben wat ze willen. Dat is hoe het al jaren gaat en waar zij al jaren succes mee hebben. Er is geen tovertruc om ze daarmee op te laten houden, dat gaan ze ook niet doen, want dat is niet in hun belang. Oftewel, die ruimte en die grenzen gaan jullie niet cadeau krijgen, hoe graag je dat ook wil. Als hij zelf graag wil dat er iets verandert, zal hij moeten accepteren dat er tegenstand komt. En als hij daar niet aan toegeeft, nog meer tegenstand. En boosheid. En verwijten. Want zij vinden zelf dat zij gelijk hebben. En er is ook een grote kans dat ze zullen denken dat jij degene bent die hierachter zit.
Als je hier niet samen uitkomt, zou ik inderdaad terug in therapie gaan, het lijkt me handig als hij zich erop richt hoe hij eventuele verwijten kan verdragen zonder meteen weer toe te geven en kan accepteren dat de band misschien wel verandert.
Als je hier niet samen uitkomt, zou ik inderdaad terug in therapie gaan, het lijkt me handig als hij zich erop richt hoe hij eventuele verwijten kan verdragen zonder meteen weer toe te geven en kan accepteren dat de band misschien wel verandert.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 10 juni 2025 om 11:37
Wat is er toen uit die therapie gekomen?
Wat voor houding werd jou aangeraden naar je schoonfamilie?
.
dinsdag 10 juni 2025 om 11:38
Om te beginnen dan 's nachts de telefoon maar op stil zetten?Airysuit schreef: ↑10-06-2025 11:24Het punt is alleen dat sinds alle therapieën hij wel iets vaker voor zichzelf opkomt, maar dat de familie sindsdien ook vaker hierover valt. Als hij nu bijv aantal weken niet op de koffie is geweest, dan wordt hij snachts gewekt met hele lange berichten van zijn moeder over dat hij de familie niet genoeg waardeert, dat zij hierdoor niet kan slapen en of zij dan zo'n slechte moeder is etc.
Hij (en ik) vinden dat erg stressvol en vervelend, en hij wilt dan wel grenzen stellen, maar tegelijk wilt hij wel in contact blijven met zijn familie en geen ruzie beginnen.
dinsdag 10 juni 2025 om 13:12
Grotendeels eens hoor met de comments hierboven maar dat je de familie op de stoep hebt laten staan toen ze langskwamen vind ik wel heftig. Desnoods had ik ze op mijn bed geparkeerd (als er geen bank of stoel over was) met een kop koffie in hun handen en na een half uur afscheid genomen. Maar ze de toegang weigeren vind ik bijna vijandig
dinsdag 10 juni 2025 om 13:18
Misschien hebben ze van tevoren al wel tig keer duidelijk gemaakt dat ze geen bezoek thuis willen ontvangen om wat voor reden dan ook, en dachten moeder en zus precies zoals jij nu denkt: als we eenmaal voor de deur staan kan hij het niet maken om ons buiten te laten staan, dus dat wordt de strategie. En misschien hebben TO en vriend wel de ervaring dat als ze het dan toch toelaten, ze steeds een stapje verder gaan. Zoals ik het lees was het de enige keer dat haar vriend wel zijn grens heeft aangegeven, want in al het andere doet hij tot nu toe wat zijn familie wil. En daar wil jij ze nu een schuldgevoel over aan gaan praten?gonniegijsje schreef: ↑10-06-2025 13:12Grotendeels eens hoor met de comments hierboven maar dat je de familie op de stoep hebt laten staan toen ze langskwamen vind ik wel heftig. Desnoods had ik ze op mijn bed geparkeerd (als er geen bank of stoel over was) met een kop koffie in hun handen en na een half uur afscheid genomen. Maar ze de toegang weigeren vind ik bijna vijandig
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 10 juni 2025 om 13:28
Het lastige bij het aangeven van grenzen is dat iedereen dat het liefst in harmonie en zonder wrijving wil doen.
Maar zo werkt het niet. Als je zonder wrijving grenzen aan kunt geven, zou er geen probleem zijn.
Het vervelende is dat die ander je grenzen niet respecteert en dús ook niet zal respecteren dat je ze aangeeft.
Het aangeven van grenzen roept wrijving op en daar moet je op voorbereid zijn.
Als je het 'grenzen aangeven-traject' ingaat, moet je voorbereid zijn op wrijving en nóg harder duwen tegen die grenzen (boosheid, verdriet, verwijten).
Dan is het zaak om door te zetten en je niet omver te laten blazen (voor de lieve vrede).
Als je dat doorzetten niet ziet zitten, hoef je er niet eens aan te beginnen om grenzen aan te geven.
Het is echt een moeilijk proces om door te gaan en het is zeker niet leuk. Het kost jezelf stress, verdriet, boosheid, pijn.
Heb je dat er voor over, dan levert het ook wel wat op!
Vergelijk het met een zeurende kiespijn. Om er vanaf te komen moet je naar de tandarts en de behandeling zal vast niet prettig zijn. Maar het levert wel wat op om tóch te gaan, door te zetten.
Sterkte!
Maar zo werkt het niet. Als je zonder wrijving grenzen aan kunt geven, zou er geen probleem zijn.
Het vervelende is dat die ander je grenzen niet respecteert en dús ook niet zal respecteren dat je ze aangeeft.
Het aangeven van grenzen roept wrijving op en daar moet je op voorbereid zijn.
Als je het 'grenzen aangeven-traject' ingaat, moet je voorbereid zijn op wrijving en nóg harder duwen tegen die grenzen (boosheid, verdriet, verwijten).
Dan is het zaak om door te zetten en je niet omver te laten blazen (voor de lieve vrede).
Als je dat doorzetten niet ziet zitten, hoef je er niet eens aan te beginnen om grenzen aan te geven.
Het is echt een moeilijk proces om door te gaan en het is zeker niet leuk. Het kost jezelf stress, verdriet, boosheid, pijn.
Heb je dat er voor over, dan levert het ook wel wat op!
Vergelijk het met een zeurende kiespijn. Om er vanaf te komen moet je naar de tandarts en de behandeling zal vast niet prettig zijn. Maar het levert wel wat op om tóch te gaan, door te zetten.
Sterkte!
dinsdag 10 juni 2025 om 13:49
Ik kan me ook voorstellen dat je in oplossingen of kansen denkt; even een rondje door het huis en dan lekker in een kop koffie bij een cafe om de hoek? Wellicht dat het wat lastiger is met onverwachte bezoekjes, maar op die manier voelt de familie zich wel gezien en gehoord. Ook zoals met die tante en de airbnb; kan je op zo'n moment niet zeggen "we slapen ergens anders, maar komen graag een dag/overdag bij jullie". En over verwachtingen "sorry, wij wisten niet van jullie verwachtingen, volgende keer stemmen we dat beter af!"gonniegijsje schreef: ↑10-06-2025 13:12Grotendeels eens hoor met de comments hierboven maar dat je de familie op de stoep hebt laten staan toen ze langskwamen vind ik wel heftig. Desnoods had ik ze op mijn bed geparkeerd (als er geen bank of stoel over was) met een kop koffie in hun handen en na een half uur afscheid genomen. Maar ze de toegang weigeren vind ik bijna vijandig
Misschien is dit ook wel een optie; verpak de boodschap anders. Niet afstoten als in: 'ik wil privacy'. Maar meer uitspreken dat hij meer rust wil en of zij hem daarbij willen helpen. En bij iedere afwijzing 'volgende keer ben ik er weer bij' ofzoiets. De familie is duidelijk op zoek naar het saamhorigheidsgevoel en bij constante afwijzingen voelt dat natuurlijk niet goed. Ook als er weinig tijd is om elkaar te zien, laat hem dan appen 'ik ben hier en hier druk mee, maar over twee weken zien we elkaar, zin in!'. Dan voelt het in ieder geval alsof de intentie goed is.
Overigens vraag ik me af waarom jullie dit 'als team' moeten aanpakken. Het is zijn familie. Ik denk dat je als schoondochter daar sowieso gedoe mee krijgt. Zoals je zelf al zegt, het risico van de bad guy zijn. Dat gaat aan je kleven en daar kom je je hele leven niet meer vanaf. Dus laat dit probleem vooral bij je vriend, ondersteun hem, maar onder geen beding moet je je hierin mengen.
dinsdag 10 juni 2025 om 14:19
Ik snap dat het voor hun vervelend is, maar ik vind het persoonlijk dan weer vervelend dat iemand onaangekondigd voor de deur staat. Ik ben super hecht met mijn eigen familie, en als zij dit zouden doen zou ik hetzelfde zeggen, maar mijn familie vind ik daar dan ook makkelijker op reageren omdat zij dit geen probleem zouden vinden. Ik andersom zou ook niet ongevraagd op bezoek komen en verwachten dat ik binnengelaten moet worden. Maar dat is denk ik een kwestie van gewoonte. Wij zeggen dan overigens dus wel gewoon "nu/hier kan helaas niet, maar we kunnen wel wat anders afspreken?"
Ik kom ook uit een familie waarin we heel makkelijk conflict kunnen aankaarten en uitpraten, en daarom is mijn familie van nature veel bij elkaar omdat niemand zich ook verplicht of schuldig voelt. Voor mij voelt de manier waarop zijn familie die hechtheid probeert te bereiken dus averechts werken. Een beetje pressure kan natuurlijk altijd, maar die constante pressure vind ik (en mijn vriend dus ook) heel stressvol.
Bij de therapeut destijds lag nadruk vooral op kijken wat hij wilt van zijn familie, en samen de balans zoeken van wat we daarin samen kunnen doen. Maar hij wilt dus wel zijn familie zien, maar wilt dat niet elke week, of soms elke maand. Maar dat vind hij moeilijk om aan te geven ivm mogelijke verwijten. Maar daar denk ik dus idd dat we het samen even goed moeten gaan bespreken, en evt met behulp van therapeut.
Ik vind het namelijk zelf helemaal niet moeilijk om nee te zeggen en grenzen aan te geven, dus ik probeer juist daarin wat milder te worden. Maar die balans vinden is lastig!
Dank voor alle reacties, ik ga misschien niet overal direct/inhoudelijk op in, maar ik vind het zeker fijn al jullie inzichten te lezen.
Ik kom ook uit een familie waarin we heel makkelijk conflict kunnen aankaarten en uitpraten, en daarom is mijn familie van nature veel bij elkaar omdat niemand zich ook verplicht of schuldig voelt. Voor mij voelt de manier waarop zijn familie die hechtheid probeert te bereiken dus averechts werken. Een beetje pressure kan natuurlijk altijd, maar die constante pressure vind ik (en mijn vriend dus ook) heel stressvol.
Bij de therapeut destijds lag nadruk vooral op kijken wat hij wilt van zijn familie, en samen de balans zoeken van wat we daarin samen kunnen doen. Maar hij wilt dus wel zijn familie zien, maar wilt dat niet elke week, of soms elke maand. Maar dat vind hij moeilijk om aan te geven ivm mogelijke verwijten. Maar daar denk ik dus idd dat we het samen even goed moeten gaan bespreken, en evt met behulp van therapeut.
Ik vind het namelijk zelf helemaal niet moeilijk om nee te zeggen en grenzen aan te geven, dus ik probeer juist daarin wat milder te worden. Maar die balans vinden is lastig!
Dank voor alle reacties, ik ga misschien niet overal direct/inhoudelijk op in, maar ik vind het zeker fijn al jullie inzichten te lezen.
dinsdag 10 juni 2025 om 14:46
1 x per twee maanden is misschien overdreven, het is natuurlijk erg variabel. Ene keer ziet hij ze 4 x per maand, andere keer 2 maanden niet.
Tot 2 jaar geleden woonde hij bij zijn moeder in huis, en daarna hebben we 1 jaar ver weg in buitenland gezeten. Zijn vader ziet hij overigens (bijna) elke week, maar die heeft ook hulp nodig etc. De andere 2 kinderen zien hun vader dan weer minder vaak, maar die maakt daar dan weer niet zo'n probleem van.
Ik probeer het zo duidelijk en bondig mogelijk uit te leggen, maar het is nogal complex allemaal dus het kan zijn dat nuances van het verhaal daardoor verloren gaan.
Maar het is zeker niet zo dat hij er nooit is voor zijn familie of ze de voordeur voor hun neus dichtgooid.
Tot 2 jaar geleden woonde hij bij zijn moeder in huis, en daarna hebben we 1 jaar ver weg in buitenland gezeten. Zijn vader ziet hij overigens (bijna) elke week, maar die heeft ook hulp nodig etc. De andere 2 kinderen zien hun vader dan weer minder vaak, maar die maakt daar dan weer niet zo'n probleem van.
Ik probeer het zo duidelijk en bondig mogelijk uit te leggen, maar het is nogal complex allemaal dus het kan zijn dat nuances van het verhaal daardoor verloren gaan.
Maar het is zeker niet zo dat hij er nooit is voor zijn familie of ze de voordeur voor hun neus dichtgooid.
dinsdag 10 juni 2025 om 14:56
Zo lang hij zijn grenzen niet durft aan te geven bij zijn familie heeft hernieuwde therapie naar mijn idee niet zoveel zin. Waarschijnlijk krijgen jullie precies hetzelfde advies: "kijk wat je wil en wat haalbaar is en communiceer dat met de fam", oftewel, geef grenzen aan!Airysuit schreef: ↑10-06-2025 14:19
Bij de therapeut destijds lag nadruk vooral op kijken wat hij wilt van zijn familie, en samen de balans zoeken van wat we daarin samen kunnen doen. Maar hij wilt dus wel zijn familie zien, maar wilt dat niet elke week, of soms elke maand. Maar dat vind hij moeilijk om aan te geven ivm mogelijke verwijten.
Hij mag aan de slag met zijn familie-angst.
.
dinsdag 10 juni 2025 om 15:27
Durft hij zijn grenzen niet aan te geven of heeft het geen enkele zin om zijn grenzen aan te geven? Sommige zaken zijn wellicht zo cultureel bepaald dat iets op je eigen manier doen gewoonweg niet geaccepteerd wordt en op den duur zal uitlopen in een breuk in de familie. En dat laatste is iets wat je partner niet wil.
Misschien doet hij wat halfslachtige pogingen in de hoop om zowel jou als zijn familie voldoende tevreden te houden, maar is een echte keuze maken te lastig. Hij zegt het zelf al, ze luisteren toch niet.
Misschien doet hij wat halfslachtige pogingen in de hoop om zowel jou als zijn familie voldoende tevreden te houden, maar is een echte keuze maken te lastig. Hij zegt het zelf al, ze luisteren toch niet.
dinsdag 10 juni 2025 om 16:13
Advies: (neem het initiatief maar:) Laat hem zelf eens iets schrijven over zijn situatie, hoe hij het beleeft, met een paar voorbeelden erbij: Bijvoorbeeld op Viva maar kan ook heel goed op reddit.
Dan krijgt hij perspectieven van andere mensen.
Dan krijgt hij perspectieven van andere mensen.
Geef mensen geen informatie waar ze niet mee om kunnen gaan.
dinsdag 10 juni 2025 om 16:40
Is het echt zo, dat je goed je grenzen aan kunt geven? Ik lees dat namelijk niet direct terug in je verhaal. Het gaat namelijk óók om grenzen aangeven richting je partner: dat hij het niet met jou hoeft te delen, als ze over je praten buiten jouw aanwezigheid, bijvoorbeeld. Dat hij zijn geluid 's nachts uit kan zetten om geen berichten te horen. Tegen je vriend zeggen dat het ook jullie vakantie is en dat jij niet wildat hij iedere dag bij zijn tante doorbrengt, zodat jullie vakantie in duigen valt. Als jij iedere keer meegaat in zijn geplease, is er voor hem ook weinig noodzaak het anders te doen. Dan zet je zijn familie volgens mij meer tussen jullie in, dan als je duidelijk aangeeft wat in ieder geval jouw grens in de relatie met je partner is.
dinsdag 10 juni 2025 om 17:26
Zou me niks verbazen als dát erachter zit. Rotscheiding zo te lezen, bij moeder gebleven toen, maar momenteel kennelijk meer contact met pa dan met moe...is het niet een soort afgunst?Airysuit schreef: ↑10-06-2025 14:461 x per twee maanden is misschien overdreven, het is natuurlijk erg variabel. Ene keer ziet hij ze 4 x per maand, andere keer 2 maanden niet.
Tot 2 jaar geleden woonde hij bij zijn moeder in huis, en daarna hebben we 1 jaar ver weg in buitenland gezeten. Zijn vader ziet hij overigens (bijna) elke week, maar die heeft ook hulp nodig etc. De andere 2 kinderen zien hun vader dan weer minder vaak, maar die maakt daar dan weer niet zo'n probleem van.
Ik probeer het zo duidelijk en bondig mogelijk uit te leggen, maar het is nogal complex allemaal dus het kan zijn dat nuances van het verhaal daardoor verloren gaan.
Maar het is zeker niet zo dat hij er nooit is voor zijn familie of ze de voordeur voor hun neus dichtgooid.
Waarmee ik niet wil zeggen dat moeders gedrag daarmee goed te praten is, want dat vind ik zeker niet, maar wellicht volgens haar logica wel? De andere kinderen doen het tenslotte toch ook anders, meer naar moe en minder naar pa, terwijl vriend juist vaker bij pa dan bij moe is?
Geen idee hoor, maar verbazen zou het me dus ook niet.
There is always something happening, and it's usually right now
dinsdag 10 juni 2025 om 18:45
Dit gaat niet goedkomen. Je kunt het hooguit nog meer beperken en nog meer van je af laten glijden. De tips om de boodschap positiever te verpakken vind ik een goede. "He wat jammer, vandaag kan dat niet, volgende keer weer. Leuk idee, moeten we een keer doen maar morgen heb ik al andere plannen" Stuur eens wat vaker fotootjes ofzo, kan ook meer gevoel van verbinding opleveren. Maar ook andere slimme foefjes inzetten kan lucht geven, dat kost ook energie maar hopelijk nog altijd minder dan opzitten en pootjes geven. Met zo'n vakantie zou ik voor mezelf een evenement plannen op 3 uur afstand minstens zodat ik er tenminste zelf tussenuit kan. Vriend mag mee natuurlijk. Als hij dan geen ruggengraat kan vinden, jammer voor hem.
Lorem Ipsum
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
