Relaties
alle pijlers
schoonouders
dinsdag 29 september 2009 om 16:53
Hallo allemaal,
even voor de herkenbaarheid een andere nickname aangemaakt, maar zoals de topicname het zegt, het gaat over mijn schoonouders. De laatste tijd heb ik er zo genoeg van, ik merk dat ik helemaal niet meer tegen ze kan. Even een stukje achtergrond. Mijn schoonouders zijn allebei wat men noemt "sterke persoonlijkheden", zeer succesvol in hun werk, zeer intelectueel, zeer uitgesproken. Mijn vriend en ik zijn al 8 jaar samen. Voordat ik zijn ouders ontmoette werd ik gewaarschuwd dat ik goed in mijn schoenen moet staan, want "anders lopen zo over je heen". Geen probleem. In het begin had ik ook weinig moeite met ze. Ik ben zelf ook niet op mijn mondje gevallen, dus kon ik goed tegengas geven. Dat werd door hen erg goed ontvangen, niets aan de hand dus. In de loop der jaren kwam ik er wel achter dat ze heel kil zijn, er is gewoon geen liefde voelbaar. Alles gaat over de intelectuele uitdaging, maar als het op gevoelens aankomt geven ze niet thuis. Ze kunnen er gewoon niet mee om gaan. Verder zijn ze heel erg met zichzelf bezig, en totaal niet (echt) geïnteresseerd in anderen. Ja, natuurlijk vragen ze wel hoe het gaat, maar als je niet "goed" zegt, en vertelt dat er iets aan de hand is, veranderen ze snel van onderwerp en gaat het weer over henzelf. Dat is op zich ook niet zo'n groot probleem, ik bedoel, zo zijn ze gewoon en klaar. Wat mij meer stoort is het feit dat ze geen respect hebben voor anderen. Ik bedoel, ze zijn er vol van dat ze zo ruimdenkend zijn en alles, maar als het erop aankomt veroordelen ze altijd in hun discussies het anders-zijn van anderen. Ik zou daar ook mijn schouders over kunnen ophalen en denken van laat maar, maar ik merk dat het me heel erg stoort als ze zich op die manier met ons bemoeien en met de opvoeding van onze kinderen. Wij doen dingen anders dan zij het vroeger deden, dat is geen nieuws. Dat geldt volgens mij voor een heleboel gezinnen. En ik sta ook open voor andere meningen en opvoedstijlen. Maar het feit dat ze zo veroordelend over zijn, dat ze zo'n gek gezicht trekken (je weet wel, rollende ogen en zo) als mijn kinderen iets wel of juist niet mogen, of als ik het zo aanpak en niet anders, dáár stoor ik me enorm aan.
Een tijdje geleden heb ik er iets over gezegd en toen is de boel enorm geëscalleerd. Het kwam erop neer dat wij niet ruimdenkend zijn als wij niet hun aanpak overnemen. Ook andere (hele nare en kwetsende) dingen hebben ze gezegd, daar kan ik verder niet teveel op ingaan vanwege de herkenbaarheid. Goed, later hebben we dat alsnog uitgepraat, zij hebben hun excuses aangeboden, en alles zou weer als vanouds zijn.
Maar dat is het probleem. Voor mij is het niet als vanouds. Ik kan me er niet toe zetten mezelf weer naar ze toe te openen. Ik vind ze gewoon nare, kille, valse mensen, ik heb er gewoon geen vertrouwen meer in. Elke keer als we ze zien probeer ik er iets van te maken, vanwege mijn vriend en onze kinderen. Keeping up appearances, zoals zij het zelf ook zo leuk zeggen (over andere situaties, hoor).
Mijn vriend heeft een hele sterke band met zijn moeder, altijd gehad, ook al ziet hij in dat haar gedrag niet altijd door de beugel kan. En ik wil ook geen onruststoker zijn, ik wil absoluut niet tussen mijn vriend en zijn ouders komen te staan. Ik merk dat hij er heel verdrietig van wordt als ik me weer erger aan zijn ouders. Het ís ook niet leuk, waarschijnlijk krijgt hij (onbewust) het idee dat hij moet kiezen tussen mij en hen. Dat is natuurlijk niet zo, maar ik kan me wel zijn gevoel voorstellen, gezien de sterke band tussen kind en ouders. We hebben dit allemaal veel besproken, hij weet hoe ik erin sta en ik weet hoe hij erin staat. Hij ziet ook hoe zij zijn, zoals ik het hierboven omschreven heb, en hij vindt het niet leuk. Maar het zijn en blijven gewoon zijn ouders, dat is logisch. Zoals gezegd probeer ik hem zo weinig mogelijk te laten merken hoe erg ik ze vind. Maar het is alsof het me steeds moeilijker af gaat. Ik kan niet meer tegen die mensen. alleen al de gedachte aan hen, daar word ik misselijk van. En als ik eraan denk dat de feestdagen eraan komen... Ik weet gewoon niet wat ik ermee moet.
Misschien het gewoon van me afpraten. Gewoon kunnen zeggen: ik walg van mijn schoonouders. Ik wil eigenlijk niets meer met ze te maken hebben.
Dat klinkt hard, dat weet ik (en zo ver zal het nooit komen), maar zo voelt het gewoon.
even voor de herkenbaarheid een andere nickname aangemaakt, maar zoals de topicname het zegt, het gaat over mijn schoonouders. De laatste tijd heb ik er zo genoeg van, ik merk dat ik helemaal niet meer tegen ze kan. Even een stukje achtergrond. Mijn schoonouders zijn allebei wat men noemt "sterke persoonlijkheden", zeer succesvol in hun werk, zeer intelectueel, zeer uitgesproken. Mijn vriend en ik zijn al 8 jaar samen. Voordat ik zijn ouders ontmoette werd ik gewaarschuwd dat ik goed in mijn schoenen moet staan, want "anders lopen zo over je heen". Geen probleem. In het begin had ik ook weinig moeite met ze. Ik ben zelf ook niet op mijn mondje gevallen, dus kon ik goed tegengas geven. Dat werd door hen erg goed ontvangen, niets aan de hand dus. In de loop der jaren kwam ik er wel achter dat ze heel kil zijn, er is gewoon geen liefde voelbaar. Alles gaat over de intelectuele uitdaging, maar als het op gevoelens aankomt geven ze niet thuis. Ze kunnen er gewoon niet mee om gaan. Verder zijn ze heel erg met zichzelf bezig, en totaal niet (echt) geïnteresseerd in anderen. Ja, natuurlijk vragen ze wel hoe het gaat, maar als je niet "goed" zegt, en vertelt dat er iets aan de hand is, veranderen ze snel van onderwerp en gaat het weer over henzelf. Dat is op zich ook niet zo'n groot probleem, ik bedoel, zo zijn ze gewoon en klaar. Wat mij meer stoort is het feit dat ze geen respect hebben voor anderen. Ik bedoel, ze zijn er vol van dat ze zo ruimdenkend zijn en alles, maar als het erop aankomt veroordelen ze altijd in hun discussies het anders-zijn van anderen. Ik zou daar ook mijn schouders over kunnen ophalen en denken van laat maar, maar ik merk dat het me heel erg stoort als ze zich op die manier met ons bemoeien en met de opvoeding van onze kinderen. Wij doen dingen anders dan zij het vroeger deden, dat is geen nieuws. Dat geldt volgens mij voor een heleboel gezinnen. En ik sta ook open voor andere meningen en opvoedstijlen. Maar het feit dat ze zo veroordelend over zijn, dat ze zo'n gek gezicht trekken (je weet wel, rollende ogen en zo) als mijn kinderen iets wel of juist niet mogen, of als ik het zo aanpak en niet anders, dáár stoor ik me enorm aan.
Een tijdje geleden heb ik er iets over gezegd en toen is de boel enorm geëscalleerd. Het kwam erop neer dat wij niet ruimdenkend zijn als wij niet hun aanpak overnemen. Ook andere (hele nare en kwetsende) dingen hebben ze gezegd, daar kan ik verder niet teveel op ingaan vanwege de herkenbaarheid. Goed, later hebben we dat alsnog uitgepraat, zij hebben hun excuses aangeboden, en alles zou weer als vanouds zijn.
Maar dat is het probleem. Voor mij is het niet als vanouds. Ik kan me er niet toe zetten mezelf weer naar ze toe te openen. Ik vind ze gewoon nare, kille, valse mensen, ik heb er gewoon geen vertrouwen meer in. Elke keer als we ze zien probeer ik er iets van te maken, vanwege mijn vriend en onze kinderen. Keeping up appearances, zoals zij het zelf ook zo leuk zeggen (over andere situaties, hoor).
Mijn vriend heeft een hele sterke band met zijn moeder, altijd gehad, ook al ziet hij in dat haar gedrag niet altijd door de beugel kan. En ik wil ook geen onruststoker zijn, ik wil absoluut niet tussen mijn vriend en zijn ouders komen te staan. Ik merk dat hij er heel verdrietig van wordt als ik me weer erger aan zijn ouders. Het ís ook niet leuk, waarschijnlijk krijgt hij (onbewust) het idee dat hij moet kiezen tussen mij en hen. Dat is natuurlijk niet zo, maar ik kan me wel zijn gevoel voorstellen, gezien de sterke band tussen kind en ouders. We hebben dit allemaal veel besproken, hij weet hoe ik erin sta en ik weet hoe hij erin staat. Hij ziet ook hoe zij zijn, zoals ik het hierboven omschreven heb, en hij vindt het niet leuk. Maar het zijn en blijven gewoon zijn ouders, dat is logisch. Zoals gezegd probeer ik hem zo weinig mogelijk te laten merken hoe erg ik ze vind. Maar het is alsof het me steeds moeilijker af gaat. Ik kan niet meer tegen die mensen. alleen al de gedachte aan hen, daar word ik misselijk van. En als ik eraan denk dat de feestdagen eraan komen... Ik weet gewoon niet wat ik ermee moet.
Misschien het gewoon van me afpraten. Gewoon kunnen zeggen: ik walg van mijn schoonouders. Ik wil eigenlijk niets meer met ze te maken hebben.
Dat klinkt hard, dat weet ik (en zo ver zal het nooit komen), maar zo voelt het gewoon.
dinsdag 29 september 2009 om 17:06
Pfffff... wat een nare situatie en wat een vreselijke mensen, Pompidou. Hoezo ruimdenkend? Wat je zelf ook al zegt: het zijn en blijven zijn ouders. Ik kan me voorstellen dat je er mee zit en nu al tegen de feestdagen opziet, bah!
Verder heb ik niks zinnigs te zeggen, al vind ik het wel positief dat je vriend ook ziet hoe ze zijn... meestal wordt dit gewoon ontkend of genegeerd. Sterkte.
Verder heb ik niks zinnigs te zeggen, al vind ik het wel positief dat je vriend ook ziet hoe ze zijn... meestal wordt dit gewoon ontkend of genegeerd. Sterkte.
dinsdag 29 september 2009 om 17:07
En wat is de vraag ?
Anyway, je hebt niet voor je schoonouders gekozen, wel voor je vriend, dus wat is het probleem ?
Als ze je ergeren, zie je hen toch niet meer, of zie ik dat te simpel.
Ik vond destijds mijn schoonouders ook niet leuk, ook zij dachten dat de hele wereld rond hen draaide, ik heb er nooit iets over gezegd wel tegen mijn (ex) echtgenote. Uiteraard vroegen zij zich af waarom ze mij nooit zagen, maar da's mijn keuze geweest, en persoonlijk heb ik daar nooit last van gehad.
Anyway, je hebt niet voor je schoonouders gekozen, wel voor je vriend, dus wat is het probleem ?
Als ze je ergeren, zie je hen toch niet meer, of zie ik dat te simpel.
Ik vond destijds mijn schoonouders ook niet leuk, ook zij dachten dat de hele wereld rond hen draaide, ik heb er nooit iets over gezegd wel tegen mijn (ex) echtgenote. Uiteraard vroegen zij zich af waarom ze mij nooit zagen, maar da's mijn keuze geweest, en persoonlijk heb ik daar nooit last van gehad.
dinsdag 29 september 2009 om 17:10
Welkom bij de club....
Dit had mijn verhaal kunnen zijn. Dat helpt jou niet verder maar misschien troost het je een beetje.
Hier is het dusdanig fout gelopen dat mijn man geen contact meer heeft met zijn ouders, en ik daardoor ook van ze verlost ben. Het zijn mensen die geld en liefde niet los van elkaar kunnen zien. Als ze je 50 euro geven staat dat gelijk aan houden van, wat hen betreft. Dus ze snappen er helemaal niks van.
De druppel hier was vaderdag (4 jaar geleden). Toen wilden ze gaan uiteten. Maar op een tijdstip dat voor ons niet goed uitkwam. Maarmaarmaar, jamaar... pap heeft váderdag....
Tja, zei toen mijn lief. Ik ook...
Het is daarna niet meer goed gekomen. En wat mij betreft blijft dat zo de komende 30 jaar.
Maar...
Als mijn liefste er morgen heen wil, dan haal ik een bos bloemen en ga mee. Dat dan weer wel.
Dit had mijn verhaal kunnen zijn. Dat helpt jou niet verder maar misschien troost het je een beetje.
Hier is het dusdanig fout gelopen dat mijn man geen contact meer heeft met zijn ouders, en ik daardoor ook van ze verlost ben. Het zijn mensen die geld en liefde niet los van elkaar kunnen zien. Als ze je 50 euro geven staat dat gelijk aan houden van, wat hen betreft. Dus ze snappen er helemaal niks van.
De druppel hier was vaderdag (4 jaar geleden). Toen wilden ze gaan uiteten. Maar op een tijdstip dat voor ons niet goed uitkwam. Maarmaarmaar, jamaar... pap heeft váderdag....
Tja, zei toen mijn lief. Ik ook...
Het is daarna niet meer goed gekomen. En wat mij betreft blijft dat zo de komende 30 jaar.
Maar...
Als mijn liefste er morgen heen wil, dan haal ik een bos bloemen en ga mee. Dat dan weer wel.
dinsdag 29 september 2009 om 17:15
Nou als ik zo je verhaal lees zijn het niet echt fijne mensen om in je omgeving te hebben. Helemaal met die kritiek over hoe jij je kinderen opvoed met rollende ogen erbij.
En ik ken dat wel, dat op het moment dat je dingen gaat zien, en je gaat ergeren, je het niet meer NIET kunt zien, de ergenis wordt groter en groter. Het enige wat ik kan meegeven is relativeer, neem emotioneel flink veel afstand en ontwikkel een (enorm) gevoel voor humor. Misschien kan je hier op het forum ook je ei kwijt, een rondje mopperen over schoonouders, ik denk dat je veel herkenning tegenkomt.
En ik ken dat wel, dat op het moment dat je dingen gaat zien, en je gaat ergeren, je het niet meer NIET kunt zien, de ergenis wordt groter en groter. Het enige wat ik kan meegeven is relativeer, neem emotioneel flink veel afstand en ontwikkel een (enorm) gevoel voor humor. Misschien kan je hier op het forum ook je ei kwijt, een rondje mopperen over schoonouders, ik denk dat je veel herkenning tegenkomt.
dinsdag 29 september 2009 om 17:23
Je walgt van je schoonouders? Vind je dat nu zelf ook niet een tikje overtrokken? Jij hebt een probleem met hoe je schoonouders zijn. Je vriend niet, die heeft alleen een probleem met hoe jij erop reageert. Je schoonouders niet (al vind jij van wel) en je kinderen niet.
Accepteer ze gewoon zoals ze zijn. Mijn ouders en schoonouders zijn ook heel anders en van de een kun je meer hebben dan van de ander. Ze verschillen nogal. Mijn schoonouders zijn óntzettend attent en bellen elke week. Mijn ouders hebben veel meer hun eigen leven.
Je hebt met dat ge-erger en gewalg eigenlijk alleen jezelf ermee. En je vriend. En je kinderen. Want je schoonouders gaan echt niet veranderen. Dus doe jezelf en je omgeving een plezier en speel gewoon mooi weer.
Accepteer ze gewoon zoals ze zijn. Mijn ouders en schoonouders zijn ook heel anders en van de een kun je meer hebben dan van de ander. Ze verschillen nogal. Mijn schoonouders zijn óntzettend attent en bellen elke week. Mijn ouders hebben veel meer hun eigen leven.
Je hebt met dat ge-erger en gewalg eigenlijk alleen jezelf ermee. En je vriend. En je kinderen. Want je schoonouders gaan echt niet veranderen. Dus doe jezelf en je omgeving een plezier en speel gewoon mooi weer.
dinsdag 29 september 2009 om 17:41
Afstand nemen! En daarnaast gewoon jezelf blijven wanneer jullie samen zijn met schoonouders. Als je het ergens niet mee eens bent mag je dat best zeggen zoals over de opvoeding van jullie kinderen. Dus zeg gewoon rustig :wij zijn de ouders en wij doen wat het beste voor hun is. Ze mogen jou best waarderen om wie jij bent! Sterkte ermee!
dinsdag 29 september 2009 om 17:58
Vervelend zeg. Het is al een paar keer genoemd maar het lijkt mij ook beter even afstand te nemen. Zoveel negativiteit vreet energie. Laat je man eens samen met de kinderen bij zijn ouders langs gaan en er ook niet over liegen dat je ziek bent ofzo maar zeggen dat je andere dingen doet. Het leven draait niet om hen al denken ze dat misschien wel als ik dat zo lees. Waar je wel op moet letten denk ik dat de kinderen het niet zo meekrijgen dat je van ze walgt...dat brengt hen in een lastige situatie omdat ze nou eenmaal loyaliteit hebben naar jou maar ook naar opa en oma. Succes en hou je taai!
dinsdag 29 september 2009 om 18:07
Ik heb ook een hele moeilijke schoonmoeder. Ze heeft me uitgescholden en dingen over mij beweert die gewoon niet waar zijn. Ook behoorlijk lopen stoken in de relatie tussen mij en mijn vriend. (en dat ging heel ver)
Hij gaat ongeveer 1 maal per week koffie drinken bij haar, prima, als ik maar niet mee hoef. Ik ga ook nooit mee. So far, so good, maar de feestdagen staan weer voor de deur en ik begin er nu al buikpijn van te krijgen. Ik wil bij mijn vriend zijn met de feestdagen, maar hij zal ook bij zijn moeder willen zijn. Ik wil hem nergens tussenin zetten. Moeilijk, moeilijk.
Als ik zie hoe het gaat tussen mijn vriend en mijn familie (mijn kinderen), zo warm, zo zonder problemen.....dan snap ik het soms echt niet.
Ik heb zo'n hekel aan mensen die pochen of met hun spullen of met hun intelligentie of wat dan ook, maar verder zo kil zijn als de pest. Geestelijke armoede noemen ze dat toch?
Hellothere, hoe heb jij dat dan opgelost met de feestdagen?
Hij gaat ongeveer 1 maal per week koffie drinken bij haar, prima, als ik maar niet mee hoef. Ik ga ook nooit mee. So far, so good, maar de feestdagen staan weer voor de deur en ik begin er nu al buikpijn van te krijgen. Ik wil bij mijn vriend zijn met de feestdagen, maar hij zal ook bij zijn moeder willen zijn. Ik wil hem nergens tussenin zetten. Moeilijk, moeilijk.
Als ik zie hoe het gaat tussen mijn vriend en mijn familie (mijn kinderen), zo warm, zo zonder problemen.....dan snap ik het soms echt niet.
Ik heb zo'n hekel aan mensen die pochen of met hun spullen of met hun intelligentie of wat dan ook, maar verder zo kil zijn als de pest. Geestelijke armoede noemen ze dat toch?
Hellothere, hoe heb jij dat dan opgelost met de feestdagen?
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
dinsdag 29 september 2009 om 18:10
Hier precies hetzelfde. Ruim een jaar geleden is hier de boel geescaleerd omdat wij niet deden wat zij wilden. Sindsdien hebben we geen contact meer. Het scheelt een heleboel stress. De gedachte dat mijn schoonouders op bezoek kwamen oid bracht altijd heel veel onrust met zich mee. Mijn man heeft van jongs af aan ook geen goede band met zijn ouders en heeft zich altijd gestoord aan hun gedrag, en ook mijn zwager heeft het contact verbroken.
Ik snap dus wel dat je een gevoel van walging hebt tegenover die mensen, want ik ervaar dat ook zo. Ik denk dat afstand nemen inderdaad het beste is.
Ik snap dus wel dat je een gevoel van walging hebt tegenover die mensen, want ik ervaar dat ook zo. Ik denk dat afstand nemen inderdaad het beste is.
dinsdag 29 september 2009 om 18:30
!
dinsdag 29 september 2009 om 18:46
Ik heb ook al zo goede band met schoonouders NOT. Die van mij is ook heel dominant en heeft geen leuke dingen gezegd met als gevolg dat ik en mijn dochter niet meer gaan. Mijn vriend gaat nog wel, maar ze zijn hem ook heel erg tegen gevallen. Ze zijn ook hele kille mensen. Zoasl vandaag is mijn vriend jarig, hij kreeg nit eens een kaartje of telefoontje, dan spoor je toch neit als ouders. MAar ja.
En ik wacht nu op excuses eerder komt het nit goed, maar doordat ze nooit zullen toegeven blijft het dus zo. Ik heb er zo in elk geval vrede mee, het is erger voor mijn vriend.
In elk geval sterkte met je schoonouders
En ik wacht nu op excuses eerder komt het nit goed, maar doordat ze nooit zullen toegeven blijft het dus zo. Ik heb er zo in elk geval vrede mee, het is erger voor mijn vriend.
In elk geval sterkte met je schoonouders
dinsdag 29 september 2009 om 20:13
quote:Hellothere schreef op 29 september 2009 @ 17:07:
En wat is de vraag ?
Anyway, je hebt niet voor je schoonouders gekozen, wel voor je vriend, dus wat is het probleem ?
Als ze je ergeren, zie je hen toch niet meer, of zie ik dat te simpel.
Ik vond destijds mijn schoonouders ook niet leuk, ook zij dachten dat de hele wereld rond hen draaide, ik heb er nooit iets over gezegd wel tegen mijn (ex) echtgenote. Uiteraard vroegen zij zich af waarom ze mij nooit zagen, maar da's mijn keuze geweest, en persoonlijk heb ik daar nooit last van gehad.Waarom zo bot en onaardig? Niet iedereen in deze wereld is zoals jij. TO heeft er wel moeite mee en wil haar frustraties even van zich afschrijven, wat is daar mis mee? Je hoeft niet te reageren hoor. En al helemaal niet als je niks toe te voegen hebt.
En wat is de vraag ?
Anyway, je hebt niet voor je schoonouders gekozen, wel voor je vriend, dus wat is het probleem ?
Als ze je ergeren, zie je hen toch niet meer, of zie ik dat te simpel.
Ik vond destijds mijn schoonouders ook niet leuk, ook zij dachten dat de hele wereld rond hen draaide, ik heb er nooit iets over gezegd wel tegen mijn (ex) echtgenote. Uiteraard vroegen zij zich af waarom ze mij nooit zagen, maar da's mijn keuze geweest, en persoonlijk heb ik daar nooit last van gehad.Waarom zo bot en onaardig? Niet iedereen in deze wereld is zoals jij. TO heeft er wel moeite mee en wil haar frustraties even van zich afschrijven, wat is daar mis mee? Je hoeft niet te reageren hoor. En al helemaal niet als je niks toe te voegen hebt.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
woensdag 30 september 2009 om 09:31
dank voor jullie reacties. ja, ik probeer er inderdaad afstand van te nemen, maar het is niet zo makkelijk. Zoals ik zei, zij hebben toen hun excuses aangeboden dus voor hen is het daarmee de kous af. Dat zou voor mij ook zo moeten zijn, alleen voelt dat gewoon niet zo. Dus als ik (te) vaak niet meega op bezoek, of als ik niet meer bij ze wil logeren, dan gaan ze daar weer een punt van maken, want er is immers (volgens hen) niets meer aan de hand. Ergens ligt de gulden middenweg, alleen zie ik het op dit moment niet.
Het liefst zou ik inderdaad nooit meer contact met ze hebben, maar ik weet dat mijn vriend daar echt heel veel moeite mee zou hebben. Dat wil ik hem echt niet aandoen. En mijn kinderen hebben recht op hun grootouders, vandaar.
Maar het is fijn om te lezen dat het voor veel van jullie ook zo herkenbaar is.
Het liefst zou ik inderdaad nooit meer contact met ze hebben, maar ik weet dat mijn vriend daar echt heel veel moeite mee zou hebben. Dat wil ik hem echt niet aandoen. En mijn kinderen hebben recht op hun grootouders, vandaar.
Maar het is fijn om te lezen dat het voor veel van jullie ook zo herkenbaar is.
donderdag 1 oktober 2009 om 00:19
Geld en voorkomen zijn ook heel belangrijk in het gezin waarin ik opgroeide, Wees blij dat jij anders bent, en hopelijk je vriend ook. Afstand houden (niet alles meer vertellen) en bezoekjes niet te lang laten worden.
Ik kan me nu ook niet voorstellen dat ik niet aan de verjaardag van mijn kind zou denken, maar mijn ouders deden het jaren achter mekaar niet. En o wee als je hun verjaardag of een moeder/vaderdag zou vergeten! Daarom heb ik er nu ook meer moeite mee. Kan me niet voorstellen dat ik ooit zo tegenover mijn kinderen zou zitten en zo naar over ze zou praten tegen derden. Bah.
Ik kan me nu ook niet voorstellen dat ik niet aan de verjaardag van mijn kind zou denken, maar mijn ouders deden het jaren achter mekaar niet. En o wee als je hun verjaardag of een moeder/vaderdag zou vergeten! Daarom heb ik er nu ook meer moeite mee. Kan me niet voorstellen dat ik ooit zo tegenover mijn kinderen zou zitten en zo naar over ze zou praten tegen derden. Bah.
donderdag 1 oktober 2009 om 22:59
Beste Pompidoe,
Wat een herkenbaar verhaal, alleen mijn schoonvader leeft helaas niet meer, met hem kon ik leuk omgaan, bemoeide zich nergens mee. Maar mijn schoonmoeder, urghhhhhhhhh !! Ik kan me goed voorstellen hoe je jezelf voelt, wij hebben geen kinderen ,maar als je kinderen hebt lijkt het me nog moeilijker.
Volgens mijn schoonmoeder MOEST ik mezelf maar veranderen en maakte ik HAAR gezin kapot, en de nodige andere dingen die ze gezegd heeft, bijvoorbeeld wij hebben twee honden, zei ze een keer voor de grap volgens haar dan " Ik zou er niets om geven als die honden weg zouden lopen of onder een auto terecht komen". Ze heeft zelf geen dieren ! URGGGGGGGGGGGGGHHH !! Ze heeft haar excuses aangeboden, maar ieder jaar komt ze weer met iets om over mijn grens heen te gaan. Ik WALG ook van haar ik heb een BLOEDHEKEL aan dat mens ! Mijn man staat wel achter mij, maar het geeft zulk naar gevoel en is een tijd voor onze relatie echt niet goed geweest.
Probeer haar zo weinig mogelijk te zien, naar mijn mening hoef je niet altijd mee te gaan naar de familie van je partner. Ik ga NOOIT meer mee met mijn man alleen naar mijn schoonmoeder op bezoek.
Probeer je energie te steken in mensen die je lief hebt. Als je contact hebt met je schoonmoeder, hou het oppervlakkig en reageer alleen als ze iets aan je vraagt. Het zijn maar tips maar misschien kun je hier iets mee doen.
Sterkte met de situatie, en blijf gewoon jezelf, je bent goed zoals je bent !
Wat een herkenbaar verhaal, alleen mijn schoonvader leeft helaas niet meer, met hem kon ik leuk omgaan, bemoeide zich nergens mee. Maar mijn schoonmoeder, urghhhhhhhhh !! Ik kan me goed voorstellen hoe je jezelf voelt, wij hebben geen kinderen ,maar als je kinderen hebt lijkt het me nog moeilijker.
Volgens mijn schoonmoeder MOEST ik mezelf maar veranderen en maakte ik HAAR gezin kapot, en de nodige andere dingen die ze gezegd heeft, bijvoorbeeld wij hebben twee honden, zei ze een keer voor de grap volgens haar dan " Ik zou er niets om geven als die honden weg zouden lopen of onder een auto terecht komen". Ze heeft zelf geen dieren ! URGGGGGGGGGGGGGHHH !! Ze heeft haar excuses aangeboden, maar ieder jaar komt ze weer met iets om over mijn grens heen te gaan. Ik WALG ook van haar ik heb een BLOEDHEKEL aan dat mens ! Mijn man staat wel achter mij, maar het geeft zulk naar gevoel en is een tijd voor onze relatie echt niet goed geweest.
Probeer haar zo weinig mogelijk te zien, naar mijn mening hoef je niet altijd mee te gaan naar de familie van je partner. Ik ga NOOIT meer mee met mijn man alleen naar mijn schoonmoeder op bezoek.
Probeer je energie te steken in mensen die je lief hebt. Als je contact hebt met je schoonmoeder, hou het oppervlakkig en reageer alleen als ze iets aan je vraagt. Het zijn maar tips maar misschien kun je hier iets mee doen.
Sterkte met de situatie, en blijf gewoon jezelf, je bent goed zoals je bent !
vrijdag 2 oktober 2009 om 00:21
Hallo Pompidoe. Ik heb een vriendin die met ongeveer hetzelfde zit. Na de zoveelste "klaagzang" (niet al te negatief opvatten hoor) heb ik haar verteld dat ze m.i. twee keuzes heeft.
1. Je gaat niet meer naar je schoonouders toe maar staat toe dat je man en kinderen wél contact houden, ze zijn ook niét meer welkom in jouw huis.
2. Je houdt contact maar legt alle verwachtingen naast je neer, je gaat je niet uitsloven om het hun maar naar het zin te maken, je doet je ding, je ergert je zo weinig mogelijk en bij alle nare input van hen denk je: ach, het zegt alles over jou en niks over mij.
Je kunt hen niet veranderen, je kan alleen kiezen er anders mee om te gaan. Het is aan jou!
Succes!
1. Je gaat niet meer naar je schoonouders toe maar staat toe dat je man en kinderen wél contact houden, ze zijn ook niét meer welkom in jouw huis.
2. Je houdt contact maar legt alle verwachtingen naast je neer, je gaat je niet uitsloven om het hun maar naar het zin te maken, je doet je ding, je ergert je zo weinig mogelijk en bij alle nare input van hen denk je: ach, het zegt alles over jou en niks over mij.
Je kunt hen niet veranderen, je kan alleen kiezen er anders mee om te gaan. Het is aan jou!
Succes!
vrijdag 2 oktober 2009 om 00:32
quote:haaasje schreef op 02 oktober 2009 @ 00:21:
Hallo Pompidoe. Ik heb een vriendin die met ongeveer hetzelfde zit. Na de zoveelste "klaagzang" (niet al te negatief opvatten hoor) heb ik haar verteld dat ze m.i. twee keuzes heeft.
1. Je gaat niet meer naar je schoonouders toe maar staat toe dat je man en kinderen wél contact houden, ze zijn ook niét meer welkom in jouw huis.
2. Je houdt contact maar legt alle verwachtingen naast je neer, je gaat je niet uitsloven om het hun maar naar het zin te maken, je doet je ding, je ergert je zo weinig mogelijk en bij alle nare input van hen denk je: ach, het zegt alles over jou en niks over mij.
Je kunt hen niet veranderen, je kan alleen kiezen er anders mee om te gaan. Het is aan jou!
Succes!
Zo doe ik het.
Gelukkig kan ik achteraf bij man mijn gal spuwen, man doet net zo hard mee. Klinkt heel kinderachtig, maar dit is de enige manier om 'te overleven'. Ga er verder niet op in nu, wil alleen nog opmerken dat ze beiden alcoholist zijn en believe me, alcoholisten zijn gewoon geen leuke mensen.
Ik vind het voor hem heel erg, want het zijn wel zijn ouders. Gelukkig houdt hij wel erg veel van mijn ouders, voor hem zijn ze een echte vader en moeder.
Hallo Pompidoe. Ik heb een vriendin die met ongeveer hetzelfde zit. Na de zoveelste "klaagzang" (niet al te negatief opvatten hoor) heb ik haar verteld dat ze m.i. twee keuzes heeft.
1. Je gaat niet meer naar je schoonouders toe maar staat toe dat je man en kinderen wél contact houden, ze zijn ook niét meer welkom in jouw huis.
2. Je houdt contact maar legt alle verwachtingen naast je neer, je gaat je niet uitsloven om het hun maar naar het zin te maken, je doet je ding, je ergert je zo weinig mogelijk en bij alle nare input van hen denk je: ach, het zegt alles over jou en niks over mij.
Je kunt hen niet veranderen, je kan alleen kiezen er anders mee om te gaan. Het is aan jou!
Succes!
Zo doe ik het.
Gelukkig kan ik achteraf bij man mijn gal spuwen, man doet net zo hard mee. Klinkt heel kinderachtig, maar dit is de enige manier om 'te overleven'. Ga er verder niet op in nu, wil alleen nog opmerken dat ze beiden alcoholist zijn en believe me, alcoholisten zijn gewoon geen leuke mensen.
Ik vind het voor hem heel erg, want het zijn wel zijn ouders. Gelukkig houdt hij wel erg veel van mijn ouders, voor hem zijn ze een echte vader en moeder.
Whatever, I do what I want
vrijdag 2 oktober 2009 om 14:47
oh ja, daar had ik niet eens iets over gezegd, over de hoeveelheden alcohol die genuttigd worden... maar snap precies wat je bedoelt, crini. Hoe meer alcohol naar binnen gaat, hoe "gevatter" de opmerkingen die gemaakt worden.
ik probeer mijn vriend te ontzien m.b.t. mijn gal spuwen, vandaar dat ik deze topic begonnen ben. Hij vindt het niet leuk om het te zien, wat ik eerder zei, het blijven zijn ouders. Dus probeer ik me bij hem in te houden, maar soms heb ik het idee dat ik ontplof. Laatst vroeg hij wanneer we weer eens een etentje zullen plannen met hen. HOEZO????!!!! was mijn reactie. Alsjeblieft niet, zeg!! Dan moeten we ook nog eens voor ze koken!!
ik probeer mijn vriend te ontzien m.b.t. mijn gal spuwen, vandaar dat ik deze topic begonnen ben. Hij vindt het niet leuk om het te zien, wat ik eerder zei, het blijven zijn ouders. Dus probeer ik me bij hem in te houden, maar soms heb ik het idee dat ik ontplof. Laatst vroeg hij wanneer we weer eens een etentje zullen plannen met hen. HOEZO????!!!! was mijn reactie. Alsjeblieft niet, zeg!! Dan moeten we ook nog eens voor ze koken!!
vrijdag 2 oktober 2009 om 16:26
[quote]haaasje schreef op 02 oktober 2009 @ 00:21:
Hallo Pompidoe. Ik heb een vriendin die met ongeveer hetzelfde zit. Na de zoveelste "klaagzang" (niet al te negatief opvatten hoor) heb ik haar verteld dat ze m.i. twee keuzes heeft.
1. Je gaat niet meer naar je schoonouders toe maar staat toe dat je man en kinderen wél contact houden, ze zijn ook niét meer welkom in jouw huis.
2. Je houdt contact maar legt alle verwachtingen naast je neer, je gaat je niet uitsloven om het hun maar naar het zin te maken, je doet je ding, je ergert je zo weinig mogelijk en bij alle nare input van hen denk je: ach, het zegt alles over jou en niks over mij.
Je kunt hen niet veranderen, je kan alleen kiezen er anders mee om te gaan. Het is aan jou!
Succes![/quote]
Vind ik een hele goeie.Dat ga ik ook eens proberen. Benieuwd hoe lang ik dat volhoud. Soms ontplof ik inwendig, zo erg.
Hallo Pompidoe. Ik heb een vriendin die met ongeveer hetzelfde zit. Na de zoveelste "klaagzang" (niet al te negatief opvatten hoor) heb ik haar verteld dat ze m.i. twee keuzes heeft.
1. Je gaat niet meer naar je schoonouders toe maar staat toe dat je man en kinderen wél contact houden, ze zijn ook niét meer welkom in jouw huis.
2. Je houdt contact maar legt alle verwachtingen naast je neer, je gaat je niet uitsloven om het hun maar naar het zin te maken, je doet je ding, je ergert je zo weinig mogelijk en bij alle nare input van hen denk je: ach, het zegt alles over jou en niks over mij.
Je kunt hen niet veranderen, je kan alleen kiezen er anders mee om te gaan. Het is aan jou!
Succes![/quote]
Vind ik een hele goeie.Dat ga ik ook eens proberen. Benieuwd hoe lang ik dat volhoud. Soms ontplof ik inwendig, zo erg.
vrijdag 2 oktober 2009 om 20:02
quote:pompidoe schreef op 02 oktober 2009 @ 14:47:
Laatst vroeg hij wanneer we weer eens een etentje zullen plannen met hen. HOEZO????!!!! was mijn reactie. Alsjeblieft niet, zeg!! Dan moeten we ook nog eens voor ze koken!!
Herkenbaar dit! Mijn reactie was bijna hetzelfde toen mijn man voorstelde om zijn ouders uit te nodigen om te komen barbecuën op zijn verjaardag, begin augustus. "WAAROM IN VREDESNAAM???", vroeg ik hem. "Ik zeker mijn best doen en zij het toch niet waarderen en op hete kolen zitten om na een uur weer naar huis te vertrekken. Dacht het niet!", riep ik er nog achteraan.
Uiteindelijk heb ik me natuurlijk laten overhalen, en inderdaad waren ze na anderhalf uur weer weg. Mijn man, de arme ziel, was zo teleurgesteld dat hij uit zichzelf zei dat dit de laatste keer was dat hij ze uitnodigde om te komen eten. Mijn opluchting was groot. Mijn verdriet uiteraard ook, om de zoveelste deuk in zijn ziel....
Laatst vroeg hij wanneer we weer eens een etentje zullen plannen met hen. HOEZO????!!!! was mijn reactie. Alsjeblieft niet, zeg!! Dan moeten we ook nog eens voor ze koken!!
Herkenbaar dit! Mijn reactie was bijna hetzelfde toen mijn man voorstelde om zijn ouders uit te nodigen om te komen barbecuën op zijn verjaardag, begin augustus. "WAAROM IN VREDESNAAM???", vroeg ik hem. "Ik zeker mijn best doen en zij het toch niet waarderen en op hete kolen zitten om na een uur weer naar huis te vertrekken. Dacht het niet!", riep ik er nog achteraan.
Uiteindelijk heb ik me natuurlijk laten overhalen, en inderdaad waren ze na anderhalf uur weer weg. Mijn man, de arme ziel, was zo teleurgesteld dat hij uit zichzelf zei dat dit de laatste keer was dat hij ze uitnodigde om te komen eten. Mijn opluchting was groot. Mijn verdriet uiteraard ook, om de zoveelste deuk in zijn ziel....
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 5 oktober 2009 om 09:50
Oh wat erg inderdaad!!
bij ons gaat het etentje (voorlopig) niet door. Ook met het oog op de aankomende feestdagen, vindt mijn vriend ook dat we het contact enigszins moeten beperken. Straks krijgen we ze toch meer te zien dan ons lief is, dus gaan we nu wat rustiger aan doen. Het valt me wel op dat zij ook veel minder bellen. Voor die grote escalatie van een half jaar geleden belden ze ongeveer 2 keer per week, maar nu hebben we al in 2 weken niets meer van ze gehoord. Mij hoor je daar niet over klagen, hoor!! maar het valt me nu wel op. Maar we zullen straks wel verwijten krijgen dat wij niet genoeg bellen o.i.d., dat weet ik zeker.
bij ons gaat het etentje (voorlopig) niet door. Ook met het oog op de aankomende feestdagen, vindt mijn vriend ook dat we het contact enigszins moeten beperken. Straks krijgen we ze toch meer te zien dan ons lief is, dus gaan we nu wat rustiger aan doen. Het valt me wel op dat zij ook veel minder bellen. Voor die grote escalatie van een half jaar geleden belden ze ongeveer 2 keer per week, maar nu hebben we al in 2 weken niets meer van ze gehoord. Mij hoor je daar niet over klagen, hoor!! maar het valt me nu wel op. Maar we zullen straks wel verwijten krijgen dat wij niet genoeg bellen o.i.d., dat weet ik zeker.
