Relaties
alle pijlers
schrik
zaterdag 2 mei 2009 om 00:41
Hallo ik hoop op dit late uur tot nog een luisterend oor te vinden.
Zit met schrik achter de pc.
Zojuist is de liefste man die ik ken mijn deur uit gelopen met koffer.
Ik heb 1.5 jaar een latie met hem en we waren erg gelukkig met elkaar.
Ik heb kinderen en hij 1 en dat is hetgeen mij zo opbreekt.
Ik kan overal met hem over praten maar niet over zijn dochter.
Als mijn kinderen even niet leuk zijn op gecorriceerd moeten worden zeur ik daar niet over als hij dat ook weleens doet.
Hij is hier nm dagelijks en de kinderen weten dat hij dat mag doen als het nodig is[in overleg met kinderen besloten dat hij hun ook helpt maar ook mag corriceren ]
Dit geeft eigenlijk nooit problemen omdat hij echt een redelijk iemand is en niet over alles moeilijk doet dus gewoon normaal'
Zijn dochter is een ander verhaal.
Zijn dochter is om de week een weekend bij ons en in de vakanties een deel.
Vriend heeft overigens wel een eigen woning maar vertoeft eigenlijk altijd hier,
Zijn dochter heeft vind ik vervelend gedrag.
Ze is enig kind en o zo verwent.
Alles wil ze hebben ze gunt mijn kinderen niets.
Mijn jongste kind is jonger dan haar en manipuleert haar en plaagt haar veel.
Als zij er is is mijn dochter erg druk en word meegesleept in het hebben en de strijd die daarom heerst.
Mijn vriend ziet het niet en helpt haar om haar vrij te pleiten van allerlei gedragingen en zo zet ze zelfs mij telkens te kakken en ik voel me mond dood gemaakt omdat ik niet mijn relatie wil verliezen dus telkens maar slik.
Verder heb ik weing momenten samen met vriend omdat ze er altijd bij wil zij ze wil alles weten.
Ik heb het al een paar keer aangekaart maar liep vast tegen een muur van onbegrip.
Deze week was ze er een week en ik heb een week lang me lopen verbijten.
Ik voelde me echt depprie en overbelast en had hoofdpijn en voelde me echt ziek hierdoor.
Vanavond was dochter weer naar moeder en ik kon het niet meer in me houden had het gevoel dat ik stikte in mijn gevoel en heb gezegd dat ik wilde praten hierover.
Ging natuurlijk niet zoals ik het graag wilde.
Ik wil graag dat hij begrijpt wat ik vertel maar volgens hem is het dan anders en begint dan uit te halen naar mijn kinderen wat die wel niet doen.
Ik heb vertelt dat ik zo niet verder kan omdat ik dit niet in mijn huis wil zo.
Ik ben een volwassen vrouw en hoef het toch niet telkens afteleggen tegen een kind die mij lachend aan zit te kijken.
Ik wil gesteund worden in een aanpak die we samen verzinnen omtrent haar gedrag.
Mijn vriend is nu erg gekrenkt en boos op me.
Zojuist besloten dat we uit elkaar gaan en hij koos er voor om gelijk weg te gaan.
Wat ik wel kan begrijpen maar ik voel me shit dat hij het zo gelaten accepteerde en geen voorstel neerlegde.
Ik zit hier toch wel enigszins geschokt.
We hebben al best wat hobbels bewandelt samen maar deze lukt niet.
Ben ik onredelijk in deze?
Mag ik niet verlangen dat er in mijn huis leuk met elkaar om word gegaan en dat daar best zijn dochter op aan gesproken mag worden.
Mijn vriend lijkt een ouder van dat doet mijn kind niet.
Mijn vriend staat achter zijn opvoeding en wie ben ik dan omdaar wat van te zeggen maar ik mag wel kiezen omdat niet te willen.
Heeft iemand hier wat over te zeggen?
Zit met schrik achter de pc.
Zojuist is de liefste man die ik ken mijn deur uit gelopen met koffer.
Ik heb 1.5 jaar een latie met hem en we waren erg gelukkig met elkaar.
Ik heb kinderen en hij 1 en dat is hetgeen mij zo opbreekt.
Ik kan overal met hem over praten maar niet over zijn dochter.
Als mijn kinderen even niet leuk zijn op gecorriceerd moeten worden zeur ik daar niet over als hij dat ook weleens doet.
Hij is hier nm dagelijks en de kinderen weten dat hij dat mag doen als het nodig is[in overleg met kinderen besloten dat hij hun ook helpt maar ook mag corriceren ]
Dit geeft eigenlijk nooit problemen omdat hij echt een redelijk iemand is en niet over alles moeilijk doet dus gewoon normaal'
Zijn dochter is een ander verhaal.
Zijn dochter is om de week een weekend bij ons en in de vakanties een deel.
Vriend heeft overigens wel een eigen woning maar vertoeft eigenlijk altijd hier,
Zijn dochter heeft vind ik vervelend gedrag.
Ze is enig kind en o zo verwent.
Alles wil ze hebben ze gunt mijn kinderen niets.
Mijn jongste kind is jonger dan haar en manipuleert haar en plaagt haar veel.
Als zij er is is mijn dochter erg druk en word meegesleept in het hebben en de strijd die daarom heerst.
Mijn vriend ziet het niet en helpt haar om haar vrij te pleiten van allerlei gedragingen en zo zet ze zelfs mij telkens te kakken en ik voel me mond dood gemaakt omdat ik niet mijn relatie wil verliezen dus telkens maar slik.
Verder heb ik weing momenten samen met vriend omdat ze er altijd bij wil zij ze wil alles weten.
Ik heb het al een paar keer aangekaart maar liep vast tegen een muur van onbegrip.
Deze week was ze er een week en ik heb een week lang me lopen verbijten.
Ik voelde me echt depprie en overbelast en had hoofdpijn en voelde me echt ziek hierdoor.
Vanavond was dochter weer naar moeder en ik kon het niet meer in me houden had het gevoel dat ik stikte in mijn gevoel en heb gezegd dat ik wilde praten hierover.
Ging natuurlijk niet zoals ik het graag wilde.
Ik wil graag dat hij begrijpt wat ik vertel maar volgens hem is het dan anders en begint dan uit te halen naar mijn kinderen wat die wel niet doen.
Ik heb vertelt dat ik zo niet verder kan omdat ik dit niet in mijn huis wil zo.
Ik ben een volwassen vrouw en hoef het toch niet telkens afteleggen tegen een kind die mij lachend aan zit te kijken.
Ik wil gesteund worden in een aanpak die we samen verzinnen omtrent haar gedrag.
Mijn vriend is nu erg gekrenkt en boos op me.
Zojuist besloten dat we uit elkaar gaan en hij koos er voor om gelijk weg te gaan.
Wat ik wel kan begrijpen maar ik voel me shit dat hij het zo gelaten accepteerde en geen voorstel neerlegde.
Ik zit hier toch wel enigszins geschokt.
We hebben al best wat hobbels bewandelt samen maar deze lukt niet.
Ben ik onredelijk in deze?
Mag ik niet verlangen dat er in mijn huis leuk met elkaar om word gegaan en dat daar best zijn dochter op aan gesproken mag worden.
Mijn vriend lijkt een ouder van dat doet mijn kind niet.
Mijn vriend staat achter zijn opvoeding en wie ben ik dan omdaar wat van te zeggen maar ik mag wel kiezen omdat niet te willen.
Heeft iemand hier wat over te zeggen?
zaterdag 2 mei 2009 om 11:27
Ten eerste Sterkte gewenst!
Wel erg snel, na 1,5 jaar... Voor jullie kan het heel goed hebben gevoeld, maar je hebt allebei je bagage.. Het is niet meer hetzelfde als wanneer je 20 bent en denkt ik ga eens even samenwonen.. Voor de kinderen is het echt heel snel.
Als er niet over te praten valt is het denk ik maar beter dat de relatie beëindigt, hoe moeilijk dat ook zal zijn. Maar valt er écht niet over te praten of alleen niet op de manier waarop jij er graag over zou willen praten? Wat is zijn uitgangspunt hierin?
Denk dat je niet kunt redeneren vanuit het uitgangspunt 'mijn huis, mijn regels'. Dat zou bijv. betekenen dat de regels dus zouden zijn veranderd wanneer jullie zouden zijn verhuisd naar zijn huis.
Verder begreep ik dat jouw kinderen nog jong zijn (4)? En hoe oud is zijn dochter? Want als zij bijv. een jaar of 12/13 is snapt zij heel goed hoe ze jullie tegen elkaar uit kan spelen. Ze zal niet uit zijn op gewin, maar kan me best voorstellen dat dat soms wel zo voelt. Het enige waar zij dan iets aan heeft is als jullie eenduidig en consequent een lijn trekken. Een lijn waarbij er niemand weg loopt, want dan zou zij kunnen leren dat als ze maar genoeg herrie schopt dat ze er dan voor kan zorgen dat paps weer bij die nieuwe mevrouw weggaat.
Denk wel dat alle kinderen moeten leren dat er in principe algemene regels gelden (waar jullie dan ook zijn). Ieder kind heeft zn eigen aanpak nodig, natuurlijk. Maar de rode lijn moet wel voor alle kinderen hetzelfde zijn. Ook al is zijn dochter maar een beperkte hoeveelheid tijd aanwezig.
Heb je wel eens gepraat met het meisje? Haar verteld dat je haar vader niet afpakt? Haar verteld dat ze lief is? Haar verteld dat het voor iedereen best lastig is en dat jullie er samen het beste van moeten maken?
En hóe dat beste ervan te maken is bepalen jullie (samen), niet zij.
Succes!
Wel erg snel, na 1,5 jaar... Voor jullie kan het heel goed hebben gevoeld, maar je hebt allebei je bagage.. Het is niet meer hetzelfde als wanneer je 20 bent en denkt ik ga eens even samenwonen.. Voor de kinderen is het echt heel snel.
Als er niet over te praten valt is het denk ik maar beter dat de relatie beëindigt, hoe moeilijk dat ook zal zijn. Maar valt er écht niet over te praten of alleen niet op de manier waarop jij er graag over zou willen praten? Wat is zijn uitgangspunt hierin?
Denk dat je niet kunt redeneren vanuit het uitgangspunt 'mijn huis, mijn regels'. Dat zou bijv. betekenen dat de regels dus zouden zijn veranderd wanneer jullie zouden zijn verhuisd naar zijn huis.
Verder begreep ik dat jouw kinderen nog jong zijn (4)? En hoe oud is zijn dochter? Want als zij bijv. een jaar of 12/13 is snapt zij heel goed hoe ze jullie tegen elkaar uit kan spelen. Ze zal niet uit zijn op gewin, maar kan me best voorstellen dat dat soms wel zo voelt. Het enige waar zij dan iets aan heeft is als jullie eenduidig en consequent een lijn trekken. Een lijn waarbij er niemand weg loopt, want dan zou zij kunnen leren dat als ze maar genoeg herrie schopt dat ze er dan voor kan zorgen dat paps weer bij die nieuwe mevrouw weggaat.
Denk wel dat alle kinderen moeten leren dat er in principe algemene regels gelden (waar jullie dan ook zijn). Ieder kind heeft zn eigen aanpak nodig, natuurlijk. Maar de rode lijn moet wel voor alle kinderen hetzelfde zijn. Ook al is zijn dochter maar een beperkte hoeveelheid tijd aanwezig.
Heb je wel eens gepraat met het meisje? Haar verteld dat je haar vader niet afpakt? Haar verteld dat ze lief is? Haar verteld dat het voor iedereen best lastig is en dat jullie er samen het beste van moeten maken?
En hóe dat beste ervan te maken is bepalen jullie (samen), niet zij.
Succes!
zaterdag 2 mei 2009 om 12:39
Ja Liv, als je mijn eerste reactie had gelezen had je kunnen lezen dat ik moeder en stiefmoeder ben van in totaal 6 kids.
Niet alles is van een leien dakje gegaan, maar wij hebben gelukkig een heel goedlopend samengesteld gezin. Door praten, praten en nog eens praten.
Wil je het redden samen moeten je echt op 1 lijn zitten mbt de communicatie en regels etc... naar de kinderen. Beiden, je partner en jij mogen dan gewoon geen verschil maken tussen de kids. Waarom mag hij zich wel bemoeien met haar kids en zij mag niets zeggen als zijn dochter iets uithaalt? Dat vind ik meer dan vreemd.
Ik ben totaal niet respectloos, ik merk alleen dat de vader niet snapt hoe het wel werkt. Is 1,5 jaar te snel? Weet je niet, kun je niet beoordelen. Ik woonde ook na een jaar al samen, de tijd ervoor hebben we benut om elkaar en de wederzijdse kids te leren kennen.
Niet alles is van een leien dakje gegaan, maar wij hebben gelukkig een heel goedlopend samengesteld gezin. Door praten, praten en nog eens praten.
Wil je het redden samen moeten je echt op 1 lijn zitten mbt de communicatie en regels etc... naar de kinderen. Beiden, je partner en jij mogen dan gewoon geen verschil maken tussen de kids. Waarom mag hij zich wel bemoeien met haar kids en zij mag niets zeggen als zijn dochter iets uithaalt? Dat vind ik meer dan vreemd.
Ik ben totaal niet respectloos, ik merk alleen dat de vader niet snapt hoe het wel werkt. Is 1,5 jaar te snel? Weet je niet, kun je niet beoordelen. Ik woonde ook na een jaar al samen, de tijd ervoor hebben we benut om elkaar en de wederzijdse kids te leren kennen.
zaterdag 2 mei 2009 om 12:54
Wat ik respectloos vind aan jouw reactie is dat je het ouderschap van de vader in kwestie volledig aan de kant schuift. Moeder heeft gelijk en vader moet dat inzien.
Dit is zijn dochter n hij weet, samen met haar moeder, het beste wat dit meisje nodig heeft. Samen hebben ze ooit een beplaade lijn uitgezet. Het is niet aan de stiefmoeder om dan maar even te bepalen dat het anders moet.
Als je op 1 lijn zit, prima. Maar als dat niet zo is vind ik het niet logisch om er dan maar direct vanuit te gaan dat de vader fout zit en zijn ideeen moet veranderen. Als hij achter zijn ideeen blijft staan is het logischer om de relatie te beeindigen want dan kom je er toch niet uit samen en worden de kinderen er alleen maar de dupe van. En bij mij zijn de kinderen heiliger dan de relatie.
Dit is zijn dochter n hij weet, samen met haar moeder, het beste wat dit meisje nodig heeft. Samen hebben ze ooit een beplaade lijn uitgezet. Het is niet aan de stiefmoeder om dan maar even te bepalen dat het anders moet.
Als je op 1 lijn zit, prima. Maar als dat niet zo is vind ik het niet logisch om er dan maar direct vanuit te gaan dat de vader fout zit en zijn ideeen moet veranderen. Als hij achter zijn ideeen blijft staan is het logischer om de relatie te beeindigen want dan kom je er toch niet uit samen en worden de kinderen er alleen maar de dupe van. En bij mij zijn de kinderen heiliger dan de relatie.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 2 mei 2009 om 14:22
Hoe vaak valt niet te lezen over gescheiden vaders die zich niet meer werkelijk over hun kinderen bekommeren? Hulde aan een vader die, in de beperkte mogelijkheden die hij heeft, niet het geluk dat hij in een relatie kan vinden, plaatst vóór het geluk van zijn dochter.
Prima als je je eigen gezin verdedigt tegen deze indringster. Maar dan ook niet gek opkijken dat je nu zowel de indringster als haar vader kwijt bent.
Prima als je je eigen gezin verdedigt tegen deze indringster. Maar dan ook niet gek opkijken dat je nu zowel de indringster als haar vader kwijt bent.
zaterdag 2 mei 2009 om 14:25
quote:rider schreef op 02 mei 2009 @ 14:22:
Hoe vaak valt niet te lezen over gescheiden vaders die zich niet meer werkelijk over hun kinderen bekommeren? Hulde aan een vader die, in de beperkte mogelijkheden die hij heeft, niet het geluk dat hij in een relatie kan vinden, plaatst vóór het geluk van zijn dochter.
Helemaal met je eens Rider! Meer van dat soort mannen. Al geloof ik ook dat het mannen in veel situaties vaak verschrikkelijk moeilijk wordt gemaakt door ex-vrouwen.
En Geerta, ik hoop dat je na alle reacties de zaak wat meer nuanceert. Ben benieuwd of jullie hier samen nog uitkomen of dat je vriend inderdaad definitief de deur achter zich heeft dicht getrokken. Laat je het nog even weten?
Hoe vaak valt niet te lezen over gescheiden vaders die zich niet meer werkelijk over hun kinderen bekommeren? Hulde aan een vader die, in de beperkte mogelijkheden die hij heeft, niet het geluk dat hij in een relatie kan vinden, plaatst vóór het geluk van zijn dochter.
Helemaal met je eens Rider! Meer van dat soort mannen. Al geloof ik ook dat het mannen in veel situaties vaak verschrikkelijk moeilijk wordt gemaakt door ex-vrouwen.
En Geerta, ik hoop dat je na alle reacties de zaak wat meer nuanceert. Ben benieuwd of jullie hier samen nog uitkomen of dat je vriend inderdaad definitief de deur achter zich heeft dicht getrokken. Laat je het nog even weten?
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zaterdag 2 mei 2009 om 17:02
Ik ga uit van het verhaal van Geertje, die schrijft dat ze iets probeert duidelijk te maken en vervolgens haalt hij uit naar haar kinderen.
Als je daarvan uitgaat dan zitten de dingen niet goed!
De kinderen van Geertje begrijpen niet waarom zij op dingen worden aagesproken door de vriend of door Geertje terwijl wanneer de dochter van vriend er is wordt zij nergens op aangesproken als ze iets doet wat niet kan. Dat zien kinderen als oneerlijk!
Als het overkomt dat ik de vriend aanval spijt me dat, maar ik wilde enkel duidelijk maken dat het niet aan de kinders is maar aan de ouders. Geertje en vriend zullen afspraken moeten maken over hoe en wat met de kids. Wanneer hij , zoals ze schrijft direct in de verdediging gaat als het zijn dochter betreft, tja dan valt er weinig af te spreken.
Tuurlijk houdt hij van zijn dochter, goed dat ie tijd met haar doorbrengt etc... Maar kan toch niet zo zijn dat zij dan alles bestiert bij Geertje in huis? Daar kun je toch rustig samen over praten? Niets mis mee. Komen ze er niet uit dan zou het wellicht wijs zijn dat hij de weekenden alleen met zijn dochter doorbrengt in zijn huis.
Daarom gaf ik het adres van Stiefouders.info. Dat het niet altijd rozegeur en maneschijn is, is wel duidelijk.
Als je daarvan uitgaat dan zitten de dingen niet goed!
De kinderen van Geertje begrijpen niet waarom zij op dingen worden aagesproken door de vriend of door Geertje terwijl wanneer de dochter van vriend er is wordt zij nergens op aangesproken als ze iets doet wat niet kan. Dat zien kinderen als oneerlijk!
Als het overkomt dat ik de vriend aanval spijt me dat, maar ik wilde enkel duidelijk maken dat het niet aan de kinders is maar aan de ouders. Geertje en vriend zullen afspraken moeten maken over hoe en wat met de kids. Wanneer hij , zoals ze schrijft direct in de verdediging gaat als het zijn dochter betreft, tja dan valt er weinig af te spreken.
Tuurlijk houdt hij van zijn dochter, goed dat ie tijd met haar doorbrengt etc... Maar kan toch niet zo zijn dat zij dan alles bestiert bij Geertje in huis? Daar kun je toch rustig samen over praten? Niets mis mee. Komen ze er niet uit dan zou het wellicht wijs zijn dat hij de weekenden alleen met zijn dochter doorbrengt in zijn huis.
Daarom gaf ik het adres van Stiefouders.info. Dat het niet altijd rozegeur en maneschijn is, is wel duidelijk.
zaterdag 2 mei 2009 om 17:18
mrsportivief jij benoemt precies wat ik bedoel.
Ik wil dat iedereen ook zijn dochter het fijn heeft hier.
Maar wat mijn vriend betreft hij durft ook niet echt iets te zeggen omdat het weleens gebeurt is dat er iets was waardoor ze dat aan haar moeder vertelt en dan 10x vergroot terug krijgt.
We durven ook niet echt rechtstreeks iets te vragen aan haar omdat moeder dat weer uithoren vind.
Dus we gaan er hier uiterst gespannen mee om vind ik.
Als er iets met de andere kinderen is die tiener zijn verzwijgen we dingen als zij er is omdat vriend bang is voor gezeur.
Het is helemaal niet zo dat hier alles volgens preciese regels moet maar normale beleefdheids vormen en gemeen oneerlijk gedrag naar andere toe vind ik not done.
Ik heb de indruk aan haar aantal vriendinnetjes ed dat ze echt niet populair is op school.
Ik vind dat je als ouder moet zorgen dat kinderen ook een gedrag aanleren wat sociaal beter voor hun zelf is en geen randkind gaan worden.
En dat is ook opvoeden.
Ik begrijp best dat dingen voor kinderen moeilijk zijn maar je mag ze wel wijzen en je ogen niet sluiten voor iets wat niet lekker gaat.
Ja en juist ook voor het kind maar ook voor de mijne.
En hierin loopt mijn vriend voor weg en dat is wat ik er zo van baal
We kunnen hier uren over discuseren maar wat de toekomst zegt weet ik niet maar voor nu houd ik de relatie voor gezien.
Ik wil dat iedereen ook zijn dochter het fijn heeft hier.
Maar wat mijn vriend betreft hij durft ook niet echt iets te zeggen omdat het weleens gebeurt is dat er iets was waardoor ze dat aan haar moeder vertelt en dan 10x vergroot terug krijgt.
We durven ook niet echt rechtstreeks iets te vragen aan haar omdat moeder dat weer uithoren vind.
Dus we gaan er hier uiterst gespannen mee om vind ik.
Als er iets met de andere kinderen is die tiener zijn verzwijgen we dingen als zij er is omdat vriend bang is voor gezeur.
Het is helemaal niet zo dat hier alles volgens preciese regels moet maar normale beleefdheids vormen en gemeen oneerlijk gedrag naar andere toe vind ik not done.
Ik heb de indruk aan haar aantal vriendinnetjes ed dat ze echt niet populair is op school.
Ik vind dat je als ouder moet zorgen dat kinderen ook een gedrag aanleren wat sociaal beter voor hun zelf is en geen randkind gaan worden.
En dat is ook opvoeden.
Ik begrijp best dat dingen voor kinderen moeilijk zijn maar je mag ze wel wijzen en je ogen niet sluiten voor iets wat niet lekker gaat.
Ja en juist ook voor het kind maar ook voor de mijne.
En hierin loopt mijn vriend voor weg en dat is wat ik er zo van baal
We kunnen hier uren over discuseren maar wat de toekomst zegt weet ik niet maar voor nu houd ik de relatie voor gezien.
zaterdag 2 mei 2009 om 17:55
Geerta, wat voor dingen doet zijn dochter dan waarvan jij vindt dat ze echt niet door de beugel kunnen? Kun je concrete voorbeelden noemen?
Ik krijg nu de indruk dat jij haar eigenlijk gewoon niet zo mag, oa omdat je tussen neus en lippen nog even opmerkt dat je de indruk hebt dat ze ook niet zo populair is op school... Wat heeft dat er mee te maken? Als het al zo zou zijn, lijkt me dat er grote kans is dat dat niet komt doordat ze een nare persoonlijkheid heeft ofzo, maar eerder doordat ze slecht in haar vel zit door die scheiding, nieuw gezin + begin van pubertijd. Oftewel, ze heeft waarschijnlijk vooral steun nodig, ook van jou, en geen veroordeling.
Maar goed, als ze je ruiten ingooit of je kinderen tot bloedens toe krabt oid wordt het natuurlijk een ander verhaal.
Ik krijg nu de indruk dat jij haar eigenlijk gewoon niet zo mag, oa omdat je tussen neus en lippen nog even opmerkt dat je de indruk hebt dat ze ook niet zo populair is op school... Wat heeft dat er mee te maken? Als het al zo zou zijn, lijkt me dat er grote kans is dat dat niet komt doordat ze een nare persoonlijkheid heeft ofzo, maar eerder doordat ze slecht in haar vel zit door die scheiding, nieuw gezin + begin van pubertijd. Oftewel, ze heeft waarschijnlijk vooral steun nodig, ook van jou, en geen veroordeling.
Maar goed, als ze je ruiten ingooit of je kinderen tot bloedens toe krabt oid wordt het natuurlijk een ander verhaal.
zondag 3 mei 2009 om 07:06
zondag 3 mei 2009 om 08:55
Dochter is 7 en het gedrag wat ze vertoont is vn als ze al binnen komt .
Het begint met; ik heb dit meegebracht en dat mag jullie hebben;
en dat gebeurt met een toon van ;goed dat ik jullie wat geef he?
Dan is dat vaak iets wat oma mee geeft voor mijn kinderen.
Het is ook telkens ik heb dit gehad en dat van mijn moeder.
Alles speelt af op het hebben en dan er achteraan he pappie?
De houding is gebaseerd op hebzucht en mijn dochter omlaag duwen om zichzelf groter te maken.
Dat weet jij nog niet of dit mag je hebben en nee toch niet geef terug dat is van mij.
Mijn dochter snapt de wisselingen niet en dan gaat ze naar haar vader met de woorden;Dit hebt ik toch gehad he pappie dat is toch van mij?
Alles is gebaseerd op hebben en laat ik daar nou heel veel moeite mee hebben.
In mjjn gezin zijn dingen krijgen geen isseu.
Ik heb mijn kinderen geleerd om gewoon te zijn en dat we niets meer zijn dan anderen. .
Ik geloof nm in een geestelijkrijk leven en wat voor een ander te betekenen,
Van de week had ik oranje tompoezen en ik zeg morgen gaan we naar de koningin kijken en eten we lekker een tompoes.
Ik vind dat ieder jaar een gezellig moment met zijn allen.
O maar ik hoef geen tompoes die lust ik niet want ik vind de room niet lekker en ook niet de boovenkant en ik wil een koekje.
Oke een koekje dan ook goed.
Dan is het koffie tijd en vraag wat voor koekje wil je hebben?
Mijn vriend zit erbij als ik dat vraagt.
Nee geen koekje ik wil een tompoes.
Ik zeg maar die lust jij toch niet?
Ja wel die vind ik lekker.
Nou hup een tompoes.
Bij de tv en 1 hap verder gaat ze zitten draaien en me aan zitten kijken en ik voel hem al natuurlijk.
Ze draalt even en duikt op haar vader en zegt.
Pappie ik vind de tompoes niet lekker ik hoef niet.
Vriend zegt jawel joh hup opeten.
Nee pappie ik vind hem vies.
Ik wil een koekje.
Gaat weer zitten en gaat me aanzitten kijken of ik wat ga zeggen.
Ik verbijt me zeg niets en wacht wat ze gaat doen.
Hup huilen en pappie ik hoef niet.
Vriend negeert het enigszins ik ga koffie halen en kom terug en tompoes weg.
Ik vraag aan mijn vriend heb jij die tompoes op?
Ja dus en dochter zit me lachend aan te kijken.pfffffffffff
Ik zeg niets en zucht
En echt alles gaat op een zeur en half huil toon en dat irriteerd me mateloos.
Nou daarna hup naar de vrijmarkt.
Afspraak gemaakt met kinderen elke grabbelton die je ziet mag je grabbelen.
Hebben zde kids een leuk doel en wij kijken dan zelf wel of we iets anders kopen.
Er zijn inderdaad veel tonnen heel leuk en wij zien leuke dingen in de vorm van boekjes ed voor de kinderen.
Dochter krijgt een tas en mijn kind barbiepoppenhuis onderdelen voor haar huis.
Samen hebben ze didle boekjes gegrabbelt ieder een verschillende.
We komen thuis en ze pakt de spulletjes van het poppnhuis uit en zegt dit is toch wel voor ons samen he? niet alleen voor haar.
Ik zeg deel jij je tas dan ook?
Zegt ze tegen mijn dochter dit boekje is niet leuk he{boekje van mijn dochter]
Mijn kind zegt haar na en nee is niet leuk maar als ze had gezegt leuk he had mijn kind gezegd ja leuk.
O maar als hem niet leuk vind mag ik hem wel he.
Ja zegt die van mij.
Staat ze te dansen ik heb een boekje erbij hoera.
Ik heb ingegrepen ik kan daar niet tegen.
Mijn vriend snapt dan helemaal niet wat er dan gebeurt dat ze alles naar zich toe trekt en mijn dochter omdat ze jonger is in een positie duwt voor haar eigen gewin.
Smiddags bij een optocht die we heerlijk in de zon staan te kijken vind ze niet leuk en maar zeuren ik vind dit niet leuk ik wil naar huis.
aan het eind van de optocht heb ik hem wel hangen .
En in de auto naar huis ik vond het helemaal niet leuk.
Alles moet gaan zoals zei wil en anders hoeft een ander ook geen plezier.
Dit zijn dan voorvallen die binnen een paar uur gebeuren .
Ze is een week geweest de voorvallen waren dus tientallen.
Het lijkt misschien voor andere gezeur van mij maar als alles op een zeur huil toon word gedaan raak je behoorlijk als volwassen geiiriteerd.
Ik begrijp dat ze iets met dat gedrag wil zeggen ondanks dat het gewoonte is want ze heeft dit altijd gedaan want mijn vriend vind haar niet anders dan anders.
Ze is zo ook opgevoed natuurlijk dus je kunt dan ook niet echt iets anders verwachten dan hoe ze nu doet.
Met vriend heb ik wel contakt gehad hij is erg verdrietig dat ik niet verder wil.
Is toch wel overstuur maar wil niet dingen veranderen hierin.
Niet dat hij dat moet maar dan haak ik af.
Ik wens rust en een gezellig leven met elkaar en geen terugkerend
gezeur en ruzies tussen de kinderen om haar gedrag in staat te laten houden.
Bovendien is het zo geen leuk kind en daarmee loopt ze zelf ook vast in het leven lijkt me.
Het begint met; ik heb dit meegebracht en dat mag jullie hebben;
en dat gebeurt met een toon van ;goed dat ik jullie wat geef he?
Dan is dat vaak iets wat oma mee geeft voor mijn kinderen.
Het is ook telkens ik heb dit gehad en dat van mijn moeder.
Alles speelt af op het hebben en dan er achteraan he pappie?
De houding is gebaseerd op hebzucht en mijn dochter omlaag duwen om zichzelf groter te maken.
Dat weet jij nog niet of dit mag je hebben en nee toch niet geef terug dat is van mij.
Mijn dochter snapt de wisselingen niet en dan gaat ze naar haar vader met de woorden;Dit hebt ik toch gehad he pappie dat is toch van mij?
Alles is gebaseerd op hebben en laat ik daar nou heel veel moeite mee hebben.
In mjjn gezin zijn dingen krijgen geen isseu.
Ik heb mijn kinderen geleerd om gewoon te zijn en dat we niets meer zijn dan anderen. .
Ik geloof nm in een geestelijkrijk leven en wat voor een ander te betekenen,
Van de week had ik oranje tompoezen en ik zeg morgen gaan we naar de koningin kijken en eten we lekker een tompoes.
Ik vind dat ieder jaar een gezellig moment met zijn allen.
O maar ik hoef geen tompoes die lust ik niet want ik vind de room niet lekker en ook niet de boovenkant en ik wil een koekje.
Oke een koekje dan ook goed.
Dan is het koffie tijd en vraag wat voor koekje wil je hebben?
Mijn vriend zit erbij als ik dat vraagt.
Nee geen koekje ik wil een tompoes.
Ik zeg maar die lust jij toch niet?
Ja wel die vind ik lekker.
Nou hup een tompoes.
Bij de tv en 1 hap verder gaat ze zitten draaien en me aan zitten kijken en ik voel hem al natuurlijk.
Ze draalt even en duikt op haar vader en zegt.
Pappie ik vind de tompoes niet lekker ik hoef niet.
Vriend zegt jawel joh hup opeten.
Nee pappie ik vind hem vies.
Ik wil een koekje.
Gaat weer zitten en gaat me aanzitten kijken of ik wat ga zeggen.
Ik verbijt me zeg niets en wacht wat ze gaat doen.
Hup huilen en pappie ik hoef niet.
Vriend negeert het enigszins ik ga koffie halen en kom terug en tompoes weg.
Ik vraag aan mijn vriend heb jij die tompoes op?
Ja dus en dochter zit me lachend aan te kijken.pfffffffffff
Ik zeg niets en zucht
En echt alles gaat op een zeur en half huil toon en dat irriteerd me mateloos.
Nou daarna hup naar de vrijmarkt.
Afspraak gemaakt met kinderen elke grabbelton die je ziet mag je grabbelen.
Hebben zde kids een leuk doel en wij kijken dan zelf wel of we iets anders kopen.
Er zijn inderdaad veel tonnen heel leuk en wij zien leuke dingen in de vorm van boekjes ed voor de kinderen.
Dochter krijgt een tas en mijn kind barbiepoppenhuis onderdelen voor haar huis.
Samen hebben ze didle boekjes gegrabbelt ieder een verschillende.
We komen thuis en ze pakt de spulletjes van het poppnhuis uit en zegt dit is toch wel voor ons samen he? niet alleen voor haar.
Ik zeg deel jij je tas dan ook?
Zegt ze tegen mijn dochter dit boekje is niet leuk he{boekje van mijn dochter]
Mijn kind zegt haar na en nee is niet leuk maar als ze had gezegt leuk he had mijn kind gezegd ja leuk.
O maar als hem niet leuk vind mag ik hem wel he.
Ja zegt die van mij.
Staat ze te dansen ik heb een boekje erbij hoera.
Ik heb ingegrepen ik kan daar niet tegen.
Mijn vriend snapt dan helemaal niet wat er dan gebeurt dat ze alles naar zich toe trekt en mijn dochter omdat ze jonger is in een positie duwt voor haar eigen gewin.
Smiddags bij een optocht die we heerlijk in de zon staan te kijken vind ze niet leuk en maar zeuren ik vind dit niet leuk ik wil naar huis.
aan het eind van de optocht heb ik hem wel hangen .
En in de auto naar huis ik vond het helemaal niet leuk.
Alles moet gaan zoals zei wil en anders hoeft een ander ook geen plezier.
Dit zijn dan voorvallen die binnen een paar uur gebeuren .
Ze is een week geweest de voorvallen waren dus tientallen.
Het lijkt misschien voor andere gezeur van mij maar als alles op een zeur huil toon word gedaan raak je behoorlijk als volwassen geiiriteerd.
Ik begrijp dat ze iets met dat gedrag wil zeggen ondanks dat het gewoonte is want ze heeft dit altijd gedaan want mijn vriend vind haar niet anders dan anders.
Ze is zo ook opgevoed natuurlijk dus je kunt dan ook niet echt iets anders verwachten dan hoe ze nu doet.
Met vriend heb ik wel contakt gehad hij is erg verdrietig dat ik niet verder wil.
Is toch wel overstuur maar wil niet dingen veranderen hierin.
Niet dat hij dat moet maar dan haak ik af.
Ik wens rust en een gezellig leven met elkaar en geen terugkerend
gezeur en ruzies tussen de kinderen om haar gedrag in staat te laten houden.
Bovendien is het zo geen leuk kind en daarmee loopt ze zelf ook vast in het leven lijkt me.
zondag 3 mei 2009 om 10:13
Pfff, nou heb ik het al niet zo op met mensen die 'het fijn vinden dingen te krijgen of hebben' afzetten tegen geestelijke rijkdom, omdat dat in de regel gepaard gaat met de onuitgesproken boodschap 'kijk mij eens even verheven en superieur zijn', maar jij spant wel helemaal de kroon zeg .
Dat je je kinderen de wijsheid mee wilt geven dat er meer is dan materialistisch (en vluchtig en in de kern leeg, dat ben ik echt wel met je eens) geluk is één ding, maar dat je een kind van zeven snoeihard beoordeelt en afwijst op het feit dat ze zich die levensles
nog niet eigen heeft gemaakt vind ik echt schokkend.
De ouders van dit meisje zijn gezien haar leeftijd nog niet zo gek lang uit elkaar. Vanuit een situatie waarin ze alleen is met haar moeder en dus geen spullen of ouderliefde en aandacht hoeft te delen komt ze in het weekend in een gezinsstructuur waar zij naar diep van binnen naar verlangt. Met preciès de man die ze daar bij droomt, maar met een andere vrouw en voor haar vreemde kinderen.
Denk je dat je als je even van je enooooooooooorme high horse van gelijk afstapt je je dan in haar zou kunnen verplaatsen? Ouders zijn voor ieder kind ongelofelijk belangrijk, staan de eerste jaren van hun leven op een kilometers hoog voetstuk en vervullen een kinderhart van veiligheid, trots en vertrouwen. Dat basisprincipe is bij kinderen van gescheiden ouders al aardig in elkaar gekukeld, maar dat valt voor een erg groot deel wel te herstellen. Kost jaren, maar is in mijn optiek de heilige queste van iedere ouder die ooit zijn of haar vrijheid en levensgeluk hoger op de agenda heeft gezet dan het in stand houden van het gezin (ik ben er daar 1 van, en ik ben ook zeker goed bewust van het feit dat je soms geen keus hebt et cetera et cetera, maar ook kiezen uit twee kwaden heeft consequenties).
In jullie geval komt zijn dochter iedere keer dat ze tijd met papa door mag gaan brengen in een huis terecht waar een vrouw is die haar niet moet, en dat valideert door haar af te rekenen op grote mensen criteria, en zijn er kinderen die helemaal geen biologische verwantschap hebben met haar vader, maar die hij wel net zo behandelt als dat hij haar behandelt. Bovendien is op die momenten pijnlijk duidelijk dat zij beter ingespeeld zijn op haar vader dan zij, en dat zij hem na dat weekend mogen 'houden'.
In de situatie waarin een kind dus eigenlijk zou moeten kunnen zeggen 'Kijk, dat is mijn vader, hij kan over gebouwen heen springen, heeft vorige week 180 konijntjes gered uit een brandend gebouw en als je nog één keer naar mijn Barbie kijkt ramt hij je compleet in elkaar met zijn lichtzwaard' HEEFT zijn dochter helemaal niet zo'n superhelden vader. Zij mag bij de gratie convenants om de week even komen kijken dat andere kinderen haar vader HEBBEN.
Hulde voor de man met de ruggengraat.
Ik hoop dat je ex stiefdochter een tompouche eet om het te vieren.
Dat je je kinderen de wijsheid mee wilt geven dat er meer is dan materialistisch (en vluchtig en in de kern leeg, dat ben ik echt wel met je eens) geluk is één ding, maar dat je een kind van zeven snoeihard beoordeelt en afwijst op het feit dat ze zich die levensles
nog niet eigen heeft gemaakt vind ik echt schokkend.
De ouders van dit meisje zijn gezien haar leeftijd nog niet zo gek lang uit elkaar. Vanuit een situatie waarin ze alleen is met haar moeder en dus geen spullen of ouderliefde en aandacht hoeft te delen komt ze in het weekend in een gezinsstructuur waar zij naar diep van binnen naar verlangt. Met preciès de man die ze daar bij droomt, maar met een andere vrouw en voor haar vreemde kinderen.
Denk je dat je als je even van je enooooooooooorme high horse van gelijk afstapt je je dan in haar zou kunnen verplaatsen? Ouders zijn voor ieder kind ongelofelijk belangrijk, staan de eerste jaren van hun leven op een kilometers hoog voetstuk en vervullen een kinderhart van veiligheid, trots en vertrouwen. Dat basisprincipe is bij kinderen van gescheiden ouders al aardig in elkaar gekukeld, maar dat valt voor een erg groot deel wel te herstellen. Kost jaren, maar is in mijn optiek de heilige queste van iedere ouder die ooit zijn of haar vrijheid en levensgeluk hoger op de agenda heeft gezet dan het in stand houden van het gezin (ik ben er daar 1 van, en ik ben ook zeker goed bewust van het feit dat je soms geen keus hebt et cetera et cetera, maar ook kiezen uit twee kwaden heeft consequenties).
In jullie geval komt zijn dochter iedere keer dat ze tijd met papa door mag gaan brengen in een huis terecht waar een vrouw is die haar niet moet, en dat valideert door haar af te rekenen op grote mensen criteria, en zijn er kinderen die helemaal geen biologische verwantschap hebben met haar vader, maar die hij wel net zo behandelt als dat hij haar behandelt. Bovendien is op die momenten pijnlijk duidelijk dat zij beter ingespeeld zijn op haar vader dan zij, en dat zij hem na dat weekend mogen 'houden'.
In de situatie waarin een kind dus eigenlijk zou moeten kunnen zeggen 'Kijk, dat is mijn vader, hij kan over gebouwen heen springen, heeft vorige week 180 konijntjes gered uit een brandend gebouw en als je nog één keer naar mijn Barbie kijkt ramt hij je compleet in elkaar met zijn lichtzwaard' HEEFT zijn dochter helemaal niet zo'n superhelden vader. Zij mag bij de gratie convenants om de week even komen kijken dat andere kinderen haar vader HEBBEN.
Hulde voor de man met de ruggengraat.
Ik hoop dat je ex stiefdochter een tompouche eet om het te vieren.
zondag 3 mei 2009 om 10:17
Ik vind de beschrijving van het kind gewoon als 'n doorsnee kind klinken. Dingen willen hebben is heel normaal voor kinderen, dreinen en manipuleren ook. Kijk gewoon 'ns in de supermarkt hoe kinderen lopen te jengelen omdat ze wat gedaan willen krijgen van ma of pa.
Maar ik snap niet dat je vriend haar niet in zijn eigen huis opvangt ipv haar mee naar jouw huis te nemen. Dan kan ie 1 op 1 qualitytime aan haar besteden die paar dagen dat ie haar heeft en hoeft niet iedereen op z'n tenen te lopen voor de 'indringer'.
Maar ik snap niet dat je vriend haar niet in zijn eigen huis opvangt ipv haar mee naar jouw huis te nemen. Dan kan ie 1 op 1 qualitytime aan haar besteden die paar dagen dat ie haar heeft en hoeft niet iedereen op z'n tenen te lopen voor de 'indringer'.
zondag 3 mei 2009 om 10:22
Vader wordt 24/7 met jouw kids "geconfronteerd". Hij ziet jouw kids dus vaker als de zijne. Waarschijnlijk en logischerwijs heeft hij moeite met de situatie. En met de situatie bedoel ik zijn scheiding, het niet meer samenwonen met zijn dochter in 1 huis.
Het kan zijn dat hij een schuldgevoel naar zijn dochter toe heeft, dit kan ervoor zorgen dat hij meegaat in alles wat zijn dochter doet. Blind voor andere dingen.
Dochter vraagt in deze situatie (denk ik op te maken uit jouw verhalen) op een voor jouw negatieve manier aandacht van vader. Waarschijnlijk voelt zij zich ook niet prettig in deze situatie en zal dat de reden zijn van haar gedrag. Er is duidelijk geen klik tussen jou en zijn dochter. Dat is jammer, want dat maakt het hebben van een relatie heel lastig en bijna onmogelijk. En het is heel logisch dat hij voor zijn dochter kiest. Een kind hoort op de 1ste plaats te staan.
Hij is haar vader, hij vindt dat dit de juiste manier is, dit is zijn verantwoording.
Hoe anders jij er ook tegenaan kijkt, je kan jouw mening in deze niet aan hem opdringen.
Het is lastig om hier een weg in te vinden....het begint denk ik met accepteren. Niet gelijk moeten willen dat het op jouw manier moet gaan, ook al ben je van mening dat dit de juiste is.
Dat jij akkoord gaat dat hij jouw kids tot de orde roept, dat is iets wat jezelf hebt besloten. Waarschijnlijk vanuit de gedachte om een eenheid te scheppen in het gezin. Maar ga er niet vanuit dat, zoals het nu is gegaan, hij ook akkoord gaat met jouw visie op het omgaan en opvoeden van zijn dochter.
Maar das mijn mening en visie...ik kan er ook naast zitten...
Het kan zijn dat hij een schuldgevoel naar zijn dochter toe heeft, dit kan ervoor zorgen dat hij meegaat in alles wat zijn dochter doet. Blind voor andere dingen.
Dochter vraagt in deze situatie (denk ik op te maken uit jouw verhalen) op een voor jouw negatieve manier aandacht van vader. Waarschijnlijk voelt zij zich ook niet prettig in deze situatie en zal dat de reden zijn van haar gedrag. Er is duidelijk geen klik tussen jou en zijn dochter. Dat is jammer, want dat maakt het hebben van een relatie heel lastig en bijna onmogelijk. En het is heel logisch dat hij voor zijn dochter kiest. Een kind hoort op de 1ste plaats te staan.
Hij is haar vader, hij vindt dat dit de juiste manier is, dit is zijn verantwoording.
Hoe anders jij er ook tegenaan kijkt, je kan jouw mening in deze niet aan hem opdringen.
Het is lastig om hier een weg in te vinden....het begint denk ik met accepteren. Niet gelijk moeten willen dat het op jouw manier moet gaan, ook al ben je van mening dat dit de juiste is.
Dat jij akkoord gaat dat hij jouw kids tot de orde roept, dat is iets wat jezelf hebt besloten. Waarschijnlijk vanuit de gedachte om een eenheid te scheppen in het gezin. Maar ga er niet vanuit dat, zoals het nu is gegaan, hij ook akkoord gaat met jouw visie op het omgaan en opvoeden van zijn dochter.
Maar das mijn mening en visie...ik kan er ook naast zitten...
zondag 3 mei 2009 om 10:23
quote:sprankelend schreef op 03 mei 2009 @ 10:13:
Pfff, nou heb ik het al niet zo op met mensen die 'het fijn vinden dingen te krijgen of hebben' afzetten tegen geestelijke rijkdom, omdat dat in de regel gepaard gaat met de onuitgesproken boodschap 'kijk mij eens even verheven en superieur zijn', maar jij spant wel helemaal de kroon zeg .
Dat je je kinderen de wijsheid mee wilt geven dat er meer is dan materialistisch (en vluchtig en in de kern leeg, dat ben ik echt wel met je eens) geluk is één ding, maar dat je een kind van zeven snoeihard beoordeelt en afwijst op het feit dat ze zich die levensles
nog niet eigen heeft gemaakt vind ik echt schokkend.
De ouders van dit meisje zijn gezien haar leeftijd nog niet zo gek lang uit elkaar. Vanuit een situatie waarin ze alleen is met haar moeder en dus geen spullen of ouderliefde en aandacht hoeft te delen komt ze in het weekend in een gezinsstructuur waar zij naar diep van binnen naar verlangt. Met preciès de man die ze daar bij droomt, maar met een andere vrouw en voor haar vreemde kinderen.
Denk je dat je als je even van je enooooooooooorme high horse van gelijk afstapt je je dan in haar zou kunnen verplaatsen? Ouders zijn voor ieder kind ongelofelijk belangrijk, staan de eerste jaren van hun leven op een kilometers hoog voetstuk en vervullen een kinderhart van veiligheid, trots en vertrouwen. Dat basisprincipe is bij kinderen van gescheiden ouders al aardig in elkaar gekukeld, maar dat valt voor een erg groot deel wel te herstellen. Kost jaren, maar is in mijn optiek de heilige queste van iedere ouder die ooit zijn of haar vrijheid en levensgeluk hoger op de agenda heeft gezet dan het in stand houden van het gezin (ik ben er daar 1 van, en ik ben ook zeker goed bewust van het feit dat je soms geen keus hebt et cetera et cetera, maar ook kiezen uit twee kwaden heeft consequenties).
In jullie geval komt zijn dochter iedere keer dat ze tijd met papa door mag gaan brengen in een huis terecht waar een vrouw is die haar niet moet, en dat valideert door haar af te rekenen op grote mensen criteria, en zijn er kinderen die helemaal geen biologische verwantschap hebben met haar vader, maar die hij wel net zo behandelt als dat hij haar behandelt. Bovendien is op die momenten pijnlijk duidelijk dat zij beter ingespeeld zijn op haar vader dan zij, en dat zij hem na dat weekend mogen 'houden'.
In de situatie waarin een kind dus eigenlijk zou moeten kunnen zeggen 'Kijk, dat is mijn vader, hij kan over gebouwen heen springen, heeft vorige week 180 konijntjes gered uit een brandend gebouw en als je nog één keer naar mijn Barbie kijkt ramt hij je compleet in elkaar met zijn lichtzwaard' HEEFT zijn dochter helemaal niet zo'n superhelden vader. Zij mag bij de gratie convenants om de week even komen kijken dat andere kinderen haar vader HEBBEN.
Hulde voor de man met de ruggengraat.
Ik hoop dat je ex stiefdochter een tompouche eet om het te vieren.
Eensch!!!
Wie is hier nou het kind?
Tjonge jonge, klein beetje inleven in een kind van 7, is dat nou echt zoooooo moeilijk?
Dat meisje is haar basis kwijt, ach.. sprankelend heeft het al heel goed verwoord, helemaal mee eens!
Woord voor woord!
Pfff, nou heb ik het al niet zo op met mensen die 'het fijn vinden dingen te krijgen of hebben' afzetten tegen geestelijke rijkdom, omdat dat in de regel gepaard gaat met de onuitgesproken boodschap 'kijk mij eens even verheven en superieur zijn', maar jij spant wel helemaal de kroon zeg .
Dat je je kinderen de wijsheid mee wilt geven dat er meer is dan materialistisch (en vluchtig en in de kern leeg, dat ben ik echt wel met je eens) geluk is één ding, maar dat je een kind van zeven snoeihard beoordeelt en afwijst op het feit dat ze zich die levensles
nog niet eigen heeft gemaakt vind ik echt schokkend.
De ouders van dit meisje zijn gezien haar leeftijd nog niet zo gek lang uit elkaar. Vanuit een situatie waarin ze alleen is met haar moeder en dus geen spullen of ouderliefde en aandacht hoeft te delen komt ze in het weekend in een gezinsstructuur waar zij naar diep van binnen naar verlangt. Met preciès de man die ze daar bij droomt, maar met een andere vrouw en voor haar vreemde kinderen.
Denk je dat je als je even van je enooooooooooorme high horse van gelijk afstapt je je dan in haar zou kunnen verplaatsen? Ouders zijn voor ieder kind ongelofelijk belangrijk, staan de eerste jaren van hun leven op een kilometers hoog voetstuk en vervullen een kinderhart van veiligheid, trots en vertrouwen. Dat basisprincipe is bij kinderen van gescheiden ouders al aardig in elkaar gekukeld, maar dat valt voor een erg groot deel wel te herstellen. Kost jaren, maar is in mijn optiek de heilige queste van iedere ouder die ooit zijn of haar vrijheid en levensgeluk hoger op de agenda heeft gezet dan het in stand houden van het gezin (ik ben er daar 1 van, en ik ben ook zeker goed bewust van het feit dat je soms geen keus hebt et cetera et cetera, maar ook kiezen uit twee kwaden heeft consequenties).
In jullie geval komt zijn dochter iedere keer dat ze tijd met papa door mag gaan brengen in een huis terecht waar een vrouw is die haar niet moet, en dat valideert door haar af te rekenen op grote mensen criteria, en zijn er kinderen die helemaal geen biologische verwantschap hebben met haar vader, maar die hij wel net zo behandelt als dat hij haar behandelt. Bovendien is op die momenten pijnlijk duidelijk dat zij beter ingespeeld zijn op haar vader dan zij, en dat zij hem na dat weekend mogen 'houden'.
In de situatie waarin een kind dus eigenlijk zou moeten kunnen zeggen 'Kijk, dat is mijn vader, hij kan over gebouwen heen springen, heeft vorige week 180 konijntjes gered uit een brandend gebouw en als je nog één keer naar mijn Barbie kijkt ramt hij je compleet in elkaar met zijn lichtzwaard' HEEFT zijn dochter helemaal niet zo'n superhelden vader. Zij mag bij de gratie convenants om de week even komen kijken dat andere kinderen haar vader HEBBEN.
Hulde voor de man met de ruggengraat.
Ik hoop dat je ex stiefdochter een tompouche eet om het te vieren.
Eensch!!!
Wie is hier nou het kind?
Tjonge jonge, klein beetje inleven in een kind van 7, is dat nou echt zoooooo moeilijk?
Dat meisje is haar basis kwijt, ach.. sprankelend heeft het al heel goed verwoord, helemaal mee eens!
Woord voor woord!
zondag 3 mei 2009 om 10:45
quote:geerta schreef op 03 mei 2009 @ 08:55:
Dochter is 7 en het gedrag wat ze vertoont is vn als ze al binnen komt .
Het begint met; ik heb dit meegebracht en dat mag jullie hebben;
en dat gebeurt met een toon van ;goed dat ik jullie wat geef he?
Dan is dat vaak iets wat oma mee geeft voor mijn kinderen.
Het is ook telkens ik heb dit gehad en dat van mijn moeder.
Alles speelt af op het hebben en dan er achteraan he pappie?
De houding is gebaseerd op hebzucht en mijn dochter omlaag duwen om zichzelf groter te maken.
Dat weet jij nog niet of dit mag je hebben en nee toch niet geef terug dat is van mij.
Het kind is 7!! Jemig, voel je je niet helemaal lekker of zo?
Jij denkt werkelijk dat dat kind bewust bezig is met een ander omlaag te duwen en zichzelf groter te maken???
Tis maar goed dat het uit is, sorry, klinkt hard, maar dat meisje is echt beter af zonder jou.
Ze is zo ook opgevoed natuurlijk dus je kunt dan ook niet echt iets anders verwachten dan hoe ze nu doet.
Ja, dus trek je conclusie.....
Dochter is 7 en het gedrag wat ze vertoont is vn als ze al binnen komt .
Het begint met; ik heb dit meegebracht en dat mag jullie hebben;
en dat gebeurt met een toon van ;goed dat ik jullie wat geef he?
Dan is dat vaak iets wat oma mee geeft voor mijn kinderen.
Het is ook telkens ik heb dit gehad en dat van mijn moeder.
Alles speelt af op het hebben en dan er achteraan he pappie?
De houding is gebaseerd op hebzucht en mijn dochter omlaag duwen om zichzelf groter te maken.
Dat weet jij nog niet of dit mag je hebben en nee toch niet geef terug dat is van mij.
Het kind is 7!! Jemig, voel je je niet helemaal lekker of zo?
Jij denkt werkelijk dat dat kind bewust bezig is met een ander omlaag te duwen en zichzelf groter te maken???
Tis maar goed dat het uit is, sorry, klinkt hard, maar dat meisje is echt beter af zonder jou.
Ze is zo ook opgevoed natuurlijk dus je kunt dan ook niet echt iets anders verwachten dan hoe ze nu doet.
Ja, dus trek je conclusie.....
zondag 3 mei 2009 om 11:11
Kinderen van 7 kunnen wel manipulerend zijn, ik denk dat een heleboel mensen dat nu niet voor zich zien. Ik werk veel met jongere kinderen en zie het toch met enige regelmaat. Moeders met handen in het haar en kinderen die de lachende tweede zijn. Het is niet dat ik het nu voor Geerta opneem, maar ik denk dat we ook voorbij gaan aan haar kinderen. Haar kinderen vinden het ook niet leuk als de dochter van de vriend er is. Zij moet het uiteindelijk voor hen opnemen. Net als vriend doet voor haar. Dat is ook prima dat hij dat doet, want je hoort achter je eigen kind te staan. Maar je moet wel open staan voor andere opties. Zij staat open voor die van hem, misschien ook logischer aangezien haar kinderen er altijd zijn. Maar dat betekent niet dat zij niks mag aangeven wat haar dwars zit over zijn kind. Daar moet over te praten vallen, maar als dat al niet kan. Dan wordt het lastiger.
Vind het jammer dat veel mensen echt Geerta aanvallen. Je kan zeggen dat je er niet mee eens bent, maar ze zit nu wel in een relatiecrisis en een beetje ondersteuning en gewoon misschien wat tips helpt wat meer dan te zeggen dat ze alleen maar aan zichzelf denkt en niet aan de stiefdochter. Misschien komt het zo over, maar ze moet ook aan haar kinderen denken
Vind het jammer dat veel mensen echt Geerta aanvallen. Je kan zeggen dat je er niet mee eens bent, maar ze zit nu wel in een relatiecrisis en een beetje ondersteuning en gewoon misschien wat tips helpt wat meer dan te zeggen dat ze alleen maar aan zichzelf denkt en niet aan de stiefdochter. Misschien komt het zo over, maar ze moet ook aan haar kinderen denken
zondag 3 mei 2009 om 11:17
Dus ze is nog maar 7! (waar ik vandaan haalde dat ze al 12 was weet ik even niet.) Mij klinkt het ook in de oren als een vrij gewoon kind van 7 hoor; de meeste kinderen van die leeftijd die ik ken doen dit soort dingen ook. Heel vervelend, kan het bloed onder je nagels vandaan halen, maar de meeste groeien er gewoon overheen.
En dan zit dit meisje ook nog in een rotsituatie. Ik sluit me wat dat laatste betreft helemaal bij Sprankelend aan. Je wordt als kind psychisch echt goed door elkaar geschud als je vader opeens de papa van andere kinderen wordt waar jij dan soms even op bezoek mag. Helemaal als je ook nog enigst kind bent, oftewel in je eentje met die nieuwe maffe positie mag dealen alsof het heel normaal is.
Wat betreft haar vader, jouw ex: natuurlijk houdt hij haar de hand boven het hoofd. Ten eerste zou elke ouder dat waarschijnlijk doen als er over z'n kind werd gepraat op de toon die jij hier in het topic gebruikt.
En ten tweede zijn er kennelijk nogal wat spanningen met z'n ex en wil hij het contact met haar en met z'n dochter desondanks goed houden, ondanks alle recente abrubte veranderingen. Lijkt me voor hem ook nogal een balanceeract. En daar kom jij dan even doorheen stampen met je oordelen over dat kind en haar opvoeding en hoe hij het ineens allemaal anders moet doen. Je hebt hem écht in een moeilijke positie geplaatst en ik kan me heel goed indenken dat hij in deze situatie voor z'n dochter en niet voor jou kiest.
En dan zit dit meisje ook nog in een rotsituatie. Ik sluit me wat dat laatste betreft helemaal bij Sprankelend aan. Je wordt als kind psychisch echt goed door elkaar geschud als je vader opeens de papa van andere kinderen wordt waar jij dan soms even op bezoek mag. Helemaal als je ook nog enigst kind bent, oftewel in je eentje met die nieuwe maffe positie mag dealen alsof het heel normaal is.
Wat betreft haar vader, jouw ex: natuurlijk houdt hij haar de hand boven het hoofd. Ten eerste zou elke ouder dat waarschijnlijk doen als er over z'n kind werd gepraat op de toon die jij hier in het topic gebruikt.
En ten tweede zijn er kennelijk nogal wat spanningen met z'n ex en wil hij het contact met haar en met z'n dochter desondanks goed houden, ondanks alle recente abrubte veranderingen. Lijkt me voor hem ook nogal een balanceeract. En daar kom jij dan even doorheen stampen met je oordelen over dat kind en haar opvoeding en hoe hij het ineens allemaal anders moet doen. Je hebt hem écht in een moeilijke positie geplaatst en ik kan me heel goed indenken dat hij in deze situatie voor z'n dochter en niet voor jou kiest.
zondag 3 mei 2009 om 11:17
Verhaal uit de oude doos: op 7e kwam m'n moeder op de proppen met een serieuze vriend. Dat vond ik ook echt afschuwelijk, en dan woonde hij de eerste paar jaar nog niet eens bij ons in. In het eerste jaar van hun relatie schijn ik aan het ontbijt, waar hij bijzat, geregeld te hebben gevraagd "en wanneer gaat hij weer weg?" Ook hing ik briefjes voor hem op in het bad met "jij hoort hier niet". Psychologische oorlogsvoering dus.
Vind ik allemaal wel wat erger dan wat jij hierboven beschrijft. In de zelfde tijd ging het bij mij op sociaal vlak trouwens ook beroerd. Als ik met m'n moeder alleen was leek er niet zoveel aan de hand, maar daarbuiten was ik echt een beetje de weg kwijt. Die nieuwe vriend van m'n moeder kon zich alleen, itt jij schijnbaar tot dusver, goed voorstellen dat ik niet blij met hem en de nieuwe situatie was en heeft vervolgens net zo lang gezocht tot hij wat kon vinden wat ik wél leuk vond om met hem te doen. Een oordeel van hem over m'n (vind ik nu ook) vreselijke gedrag heb ik nooit gemerkt. Na twee jaar, toen ik me met zijn bestaan had 'verzoend', zijn we bij hem ingetrokken en ik kon en kan me geen betere stiefvader indenken.
En al kan ik een felle zijn, ik heb daarna nooit meer zo met iemand in de clinch gelegen als toen met hem en kan tegenwoordig met vrijwel iedereen door een deur. Een vroege openbaring van een antisociale of manipulatieve persoonlijkheid was het dus ook al niet.
Vind ik allemaal wel wat erger dan wat jij hierboven beschrijft. In de zelfde tijd ging het bij mij op sociaal vlak trouwens ook beroerd. Als ik met m'n moeder alleen was leek er niet zoveel aan de hand, maar daarbuiten was ik echt een beetje de weg kwijt. Die nieuwe vriend van m'n moeder kon zich alleen, itt jij schijnbaar tot dusver, goed voorstellen dat ik niet blij met hem en de nieuwe situatie was en heeft vervolgens net zo lang gezocht tot hij wat kon vinden wat ik wél leuk vond om met hem te doen. Een oordeel van hem over m'n (vind ik nu ook) vreselijke gedrag heb ik nooit gemerkt. Na twee jaar, toen ik me met zijn bestaan had 'verzoend', zijn we bij hem ingetrokken en ik kon en kan me geen betere stiefvader indenken.
En al kan ik een felle zijn, ik heb daarna nooit meer zo met iemand in de clinch gelegen als toen met hem en kan tegenwoordig met vrijwel iedereen door een deur. Een vroege openbaring van een antisociale of manipulatieve persoonlijkheid was het dus ook al niet.
zondag 3 mei 2009 om 11:21
Zij kan haar kinderen toch uitleggen dat het meisje anders reageert dan haar eigen kinderen doen. Begrip opbrengen voor de reacties, ook al staan die reacties je niet aan. Je moet toch verder kijken dan wat je ziet. Het gedrag van dochter komt ergens vandaan.
Dan respecteer je en sta je open voor een ander, ook al is het niet jouw manier van handelen of levenswijze.
Dan respecteer je en sta je open voor een ander, ook al is het niet jouw manier van handelen of levenswijze.
zondag 3 mei 2009 om 11:27
Souffle, tuurlijk moet ze ook aan haar kinderen denken maar dat doet ze toch al.
Praktische tips (voor als je toch besluit de relatie weer op te pakken):
- probeer te ontdekken wat dat meisje leuk vindt om te doen en steek daar wat moeite in. Laat zien dat je haar waardeert. Sowieso heeft ze ongetwijfeld ook een hoop leuke kanten, leg daar de nadruk op in je verhouding met haar.
- leg je eigen kinderen de situatie uit -> wat Blijfgewoonbianca aan het begin van dit topic opschreef.
- geef je vriend wat credit voor de balanceeract die hij uit moet voeren mbt jouw gezin, zijn dochter en zijn ex.
Praktische tips (voor als je toch besluit de relatie weer op te pakken):
- probeer te ontdekken wat dat meisje leuk vindt om te doen en steek daar wat moeite in. Laat zien dat je haar waardeert. Sowieso heeft ze ongetwijfeld ook een hoop leuke kanten, leg daar de nadruk op in je verhouding met haar.
- leg je eigen kinderen de situatie uit -> wat Blijfgewoonbianca aan het begin van dit topic opschreef.
- geef je vriend wat credit voor de balanceeract die hij uit moet voeren mbt jouw gezin, zijn dochter en zijn ex.
zondag 3 mei 2009 om 11:27
Helemaal eens met Sprankel.
Als dit het drama is wat het kind maakt wordt het hoog tijd dat jij daar volwassen mee om leert gaan. Dit is heel normaal gedrag voor een kind van 7 jaar wat zich niet helemaal thuis voelt in de situatie en die telkens weer moet vechten voor haar plekje. Zo gaan kinderen nu eenmaal om met hun eigen spel van positie bepalen.
Iedere keer als de verhoudingen tussen haar en jouw kinderen bepaald zijn, moet zij weer weg en is alle terrein die ze heeft gewonnen weer verloren. Vind je het gek dat dit kind grijpt naar bezit als territoriumbepaling? Als iets van haar is en het blijft bij jullie achter, is het nog steeds van haar als ze terugkomt. Maar de psychologische ruimte heeft ze allang weer prijs moeten geven aan de andere kinderen. Die notabene haar vader de hele week voor zichzelf hebben!
Ik vind het, net als Sprankel, werkelijk schokkend dat jij van een kind van 7 jaar volwassen gedrag en redeneren verwacht. Denk je nu echt dat dit kind jouw afkeuring niet voelt, je irritatie niet ziet en je gezucht niet hoort? Ben jij je er wel van bewust dat die afkeuring haar gedrag alleen maar versterkt?
En dat je haar vader wilt dwingen in diezelfde trant te denken, terwijl hij heel wat meer oog heeft voor de behoeften van zijn dochter dan jij dat hebt; waar haal je het vandaan om te denken dat jij alles beter weet en ziet? Wat haar vader doet is niet haar verwennen, maar erkennen dat ze er mag zijn en erbij hoort.
Ik denk dat hij een goede keuze heeft gemaakt.
Als dit het drama is wat het kind maakt wordt het hoog tijd dat jij daar volwassen mee om leert gaan. Dit is heel normaal gedrag voor een kind van 7 jaar wat zich niet helemaal thuis voelt in de situatie en die telkens weer moet vechten voor haar plekje. Zo gaan kinderen nu eenmaal om met hun eigen spel van positie bepalen.
Iedere keer als de verhoudingen tussen haar en jouw kinderen bepaald zijn, moet zij weer weg en is alle terrein die ze heeft gewonnen weer verloren. Vind je het gek dat dit kind grijpt naar bezit als territoriumbepaling? Als iets van haar is en het blijft bij jullie achter, is het nog steeds van haar als ze terugkomt. Maar de psychologische ruimte heeft ze allang weer prijs moeten geven aan de andere kinderen. Die notabene haar vader de hele week voor zichzelf hebben!
Ik vind het, net als Sprankel, werkelijk schokkend dat jij van een kind van 7 jaar volwassen gedrag en redeneren verwacht. Denk je nu echt dat dit kind jouw afkeuring niet voelt, je irritatie niet ziet en je gezucht niet hoort? Ben jij je er wel van bewust dat die afkeuring haar gedrag alleen maar versterkt?
En dat je haar vader wilt dwingen in diezelfde trant te denken, terwijl hij heel wat meer oog heeft voor de behoeften van zijn dochter dan jij dat hebt; waar haal je het vandaan om te denken dat jij alles beter weet en ziet? Wat haar vader doet is niet haar verwennen, maar erkennen dat ze er mag zijn en erbij hoort.
Ik denk dat hij een goede keuze heeft gemaakt.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 3 mei 2009 om 11:44
Souffle,
Toeval wil dat ik een kind van 6,5 en een kind van 7,5 heb. Dus aardig praktijkmateriaal om me in te leven in manipulerend kinderen van 7 zijn . Ook zij hebben iedere truc uit de manipulatiedoos wel een keer de revue laten passeren om te krijgen wat ze willen. Sommige van die trucs werken natuurlijk, waarschijnlijk zitten er zelfs tussen die mij niet eens opvallen . Maar de grens is de grens, en aan mij als volwassene om zodanig creatief te zijn dat die grenzen overeind blijven.
Het voorbeeld met de tompouce vind ik in dat opzicht wel een aardige. Eten leent zich als één van de beste dingen voor een machtstrijd omdat er nou eenmaal gegeten moet worden om te overleven. Een tompouce is snoep, dus nergens voor nodig, alleen ter vermaak. Het steken van (negatieve) energie in het opeten van een tompouce is dus voor niemand constructief, en nergens voor nodig.
In de situatie zoals die er was heeft Geerta gekozen voor het aangaan van de strijd met de dochter van haar vriend. Dat geeft de dochter automatisch 'macht'. Ze had er ook voor kunnen kiezen te zeggen dat het geen enkel probleem was dat ze haar tompouce niet wilde en met een megafoon om kunnen roepen wie er nog een tompouce wilde. Dan hadden òf haar kinderen de luxe gehad van exorbitant veel tompouce, of zij had hem (eventueel tegen heug en meug, maar altijd blijven lachen ) op kunnen eten. Tompouce van tafel, 0,0 gelegenheid tot machtstrijd.
Ik snap dat je zegt dat kinderen van die leeftijd erg manipulatief kunnen zijn en dat we dat niet uit het oog moeten verliezen. Ik ben echter van mening dat ik de manipulaties niet uit het oog verlies, maar meer eis van het vermogen van ouders om hier als volwassenen mee om te springen in plaats van te stampvoeten dat het allemaal lastig, zwaar en problematisch is.
Toeval wil dat ik een kind van 6,5 en een kind van 7,5 heb. Dus aardig praktijkmateriaal om me in te leven in manipulerend kinderen van 7 zijn . Ook zij hebben iedere truc uit de manipulatiedoos wel een keer de revue laten passeren om te krijgen wat ze willen. Sommige van die trucs werken natuurlijk, waarschijnlijk zitten er zelfs tussen die mij niet eens opvallen . Maar de grens is de grens, en aan mij als volwassene om zodanig creatief te zijn dat die grenzen overeind blijven.
Het voorbeeld met de tompouce vind ik in dat opzicht wel een aardige. Eten leent zich als één van de beste dingen voor een machtstrijd omdat er nou eenmaal gegeten moet worden om te overleven. Een tompouce is snoep, dus nergens voor nodig, alleen ter vermaak. Het steken van (negatieve) energie in het opeten van een tompouce is dus voor niemand constructief, en nergens voor nodig.
In de situatie zoals die er was heeft Geerta gekozen voor het aangaan van de strijd met de dochter van haar vriend. Dat geeft de dochter automatisch 'macht'. Ze had er ook voor kunnen kiezen te zeggen dat het geen enkel probleem was dat ze haar tompouce niet wilde en met een megafoon om kunnen roepen wie er nog een tompouce wilde. Dan hadden òf haar kinderen de luxe gehad van exorbitant veel tompouce, of zij had hem (eventueel tegen heug en meug, maar altijd blijven lachen ) op kunnen eten. Tompouce van tafel, 0,0 gelegenheid tot machtstrijd.
Ik snap dat je zegt dat kinderen van die leeftijd erg manipulatief kunnen zijn en dat we dat niet uit het oog moeten verliezen. Ik ben echter van mening dat ik de manipulaties niet uit het oog verlies, maar meer eis van het vermogen van ouders om hier als volwassenen mee om te springen in plaats van te stampvoeten dat het allemaal lastig, zwaar en problematisch is.
zondag 3 mei 2009 om 12:07
quote:souffle schreef op 03 mei 2009 @ 11:11:
Kinderen van 7 kunnen wel manipulerend zijn, ik denk dat een heleboel mensen dat nu niet voor zich zien. Ik werk veel met jongere kinderen en zie het toch met enige regelmaat. Moeders met handen in het haar en kinderen die de lachende tweede zijn. Het is niet dat ik het nu voor Geerta opneem, maar ik denk dat we ook voorbij gaan aan haar kinderen. Haar kinderen vinden het ook niet leuk als de dochter van de vriend er is. Zij moet het uiteindelijk voor hen opnemen. Net als vriend doet voor haar. Dat is ook prima dat hij dat doet, want je hoort achter je eigen kind te staan. Maar je moet wel open staan voor andere opties. Zij staat open voor die van hem, misschien ook logischer aangezien haar kinderen er altijd zijn. Maar dat betekent niet dat zij niks mag aangeven wat haar dwars zit over zijn kind. Daar moet over te praten vallen, maar als dat al niet kan. Dan wordt het lastiger.
Vind het jammer dat veel mensen echt Geerta aanvallen. Je kan zeggen dat je er niet mee eens bent, maar ze zit nu wel in een relatiecrisis en een beetje ondersteuning en gewoon misschien wat tips helpt wat meer dan te zeggen dat ze alleen maar aan zichzelf denkt en niet aan de stiefdochter. Misschien komt het zo over, maar ze moet ook aan haar kinderen denkenIk weet dat kinderen van die leeftijd heel manipulerend kunnen zijn. Maar kinderen doen dat met een heel ander doel dan volwassenen. Voor kinderen is het een noodzakelijk onderdeel van hun sociale leerproces; experimenteren met hoe je de verhoudingen met de mensen om je heen kan beïnvloeden. Aan ouders en opvoeders de schone taak om daar met souplesse mee om te gaan en niet de hakken in het zand te zetten.
Opvoeden is een begeleidende taak, geen boetserende.
Kinderen van 7 kunnen wel manipulerend zijn, ik denk dat een heleboel mensen dat nu niet voor zich zien. Ik werk veel met jongere kinderen en zie het toch met enige regelmaat. Moeders met handen in het haar en kinderen die de lachende tweede zijn. Het is niet dat ik het nu voor Geerta opneem, maar ik denk dat we ook voorbij gaan aan haar kinderen. Haar kinderen vinden het ook niet leuk als de dochter van de vriend er is. Zij moet het uiteindelijk voor hen opnemen. Net als vriend doet voor haar. Dat is ook prima dat hij dat doet, want je hoort achter je eigen kind te staan. Maar je moet wel open staan voor andere opties. Zij staat open voor die van hem, misschien ook logischer aangezien haar kinderen er altijd zijn. Maar dat betekent niet dat zij niks mag aangeven wat haar dwars zit over zijn kind. Daar moet over te praten vallen, maar als dat al niet kan. Dan wordt het lastiger.
Vind het jammer dat veel mensen echt Geerta aanvallen. Je kan zeggen dat je er niet mee eens bent, maar ze zit nu wel in een relatiecrisis en een beetje ondersteuning en gewoon misschien wat tips helpt wat meer dan te zeggen dat ze alleen maar aan zichzelf denkt en niet aan de stiefdochter. Misschien komt het zo over, maar ze moet ook aan haar kinderen denkenIk weet dat kinderen van die leeftijd heel manipulerend kunnen zijn. Maar kinderen doen dat met een heel ander doel dan volwassenen. Voor kinderen is het een noodzakelijk onderdeel van hun sociale leerproces; experimenteren met hoe je de verhoudingen met de mensen om je heen kan beïnvloeden. Aan ouders en opvoeders de schone taak om daar met souplesse mee om te gaan en niet de hakken in het zand te zetten.
Opvoeden is een begeleidende taak, geen boetserende.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
