Sinterklaas met familie

Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik

Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.

Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.

Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.

framboosje123 schreef: ↑

14-07-2025 23:24

Dat is voor mij ook belangrijk. Met alle mensen om mij heen eigenlijk. Natuurlijk heb je dat met sommigen wat minder, dat is dan tegelijkertijd dus ook oppervlakkiger. En verbondenheid kan ook ontstaan doordat iemand veel voor je doet, je steunt als je het nodig hebt etc. Hoeft echt niet per se door alleen maar praten over je emoties. Kan op verschillende manieren.

Dit klopt helemaal. Je hoeft niet per se heel uitgebreid te praten over emoties en al helemaal niet doorlopend, daar kan ik prima mee leven als dat niet lukt met man, daar heb ik vriendinnen voor.

Maar man doet dus ook weinig voor me en steunt me absoluut niet als ik het nodig heb. En lijkt alles wat ik doe voor het gezin vanzelfsprekend te vinden. De vraag ‘wat doe jij dan eigenlijk voor het gezin?’ heeft hij meermaals gesteld, en die vraag meent hij oprecht. Alsof hij niet ziet dat bij mij bij letterlijk elke afspraak en elke keuze het gezin op 1 staat, ik eerst aan de kinderen heb gedacht en aan man, en dan pas ben gaan plannen.

Dus wat nomennescio zegt in haar laatste reactie klopt, het is vooral het gevoel dat ik totaal niet gezien en gewaardeerd word voor wat ik doe. Alleen op een ‘ik hoor nu een complimentje te geven dus dat doe ik dan maar’-manier, maar echt zien dat ik er doorheen zit dus dat het fijn is als hij even iets overpakt ofzo, dat zit er niet in op dit moment.

Ik zit mijn eigen laatste reactie te lezen en zie dat het wel weer erg praktisch wordt. Maar het zit m echt in het grotere geheel. Elkaar zien, willen zien, en er voor elkaar willen zijn. Niet omdat dat ‘hoort’ maar omdat je echt om elkaar geeft. Dat is wat ik zou willen in een relatie.

We moesten elkaar vertellen wat onze behoeftes zijn en daar had ik ook wel in gezegd dat ik hier behoefte aan heb en ook aan samen willen blijven groeien en ontwikkelen, in de zin van.. meer willen leren over elkaar maar ook over jezelf, omdat we nou eenmaal veranderen. Ik wil niet leven met een ‘zo ging het altijd dus dat is goed’ mentaliteit, maar juist altijd kijken naar hoe je weer verder komt. Dat gedrevene is wel onderdeel van mijn burn-out natuurlijk dus in hoeverre het nou verstandig is, weet ik niet. Maar ik lees bijvoorbeeld heel graag, luister naar podcasts, probeer de dingen die ik meemaak verder te onderzoeken, etc. En ook in bijvoorbeeld opvoeding van de kinderen probeer ik echt te blijven leren, want die worden steeds groter en krijgen andere behoeftes.

Pfoe, nou vandaag eindelijk een echt goede sessie gehad bij de relatietherapeut.

Ik was best gefrustreerd over het verloop van de therapie dus dat heb ik geuit, en daarmee kwam er eindelijk een goed gesprek op gang, waarin man ook eerlijk was over wat hij voelt en zelfs aangaf daar meer in te willen leren maar niet goed te weten hoe dus daar ook hulp bij nodig te hebben. Het klonk als iets meer mijn woorden dan zijn woorden, maar hij heeft mij ervan verzekerd dat hij ook echt merkt dat hij tegen grenzen van zijn kunnen aanloopt.

Hij werd daarbij ook op dat moment emotioneel, als in tranen, wat echt nooit gebeurt.

Het geeft hoop en mogelijkheden als hij echt wil leren. Tegelijk was therapeut ook wel duidelijk naar mij dat wat ik precies wil en hoop er misschien gewoon echt niet in zit, maar dat we samen moeten zoeken naar wat er wél in zit. En dat dit dus ook iets betekent voor mijn verwachtingsmanagement (daar was ik al wel achter).

framboosje123 schreef: ↑

18-07-2025 22:35

Hebben jullie het nog samen na besproken?

Zeker, en man gaf ook aan dat hij voor de eerste keer het gevoel had dat we deze sessie tot de kern zijn gekomen van het probleem. En dus ook achteraf dat hij het echt wel wil leren maar gewoon niet goed weet hoe en dat hij nu het gevoel heeft dat we het echt samen kunnen aanpakken.

Sorry beetje late reactie framboosje en kzk. Ik vind het echt heel lief dat jullie zo betrokken blijven.

De vakantie… was niet wat ik ervan had gehoopt. We gingen op vakantie, kamperen, waar ik normaal helemaal van tot rust kom, maar deze camping was echt rampzalig. 300+ mega positieve reviews maar het was echt een camping vol met totaal niet ons type mensen. Het stond bekend als natuurcamping maar er waren vooral veel grote groepen, met veel alcohol, veel roken, en vooral heel veel herrie. Echt om helemaal gek van te worden. We zouden drie weken blijven, na 5 dagen heb ik tegen man gezegd dat ik het echt niet trok. We hebben voor de laatste week toen een huisje geboekt in the middle of nowhere. Dat was fijn, maar ik kwam uiteindelijk echt helemaal gesloopt thuis, kon de eerste dagen bijna niks meer. Dus echt geen vakantie van uitrusten helaas. Tussen mij en man ging het op vakantie wel best goed. We hadden niet heel veel rust voor goede gesprekken maar ook maar heel weinig irritaties enzo onderling.

De weken na thuiskomst waren wat minder, man ging weer fulltime werken en ik zit dus thuis met de kinderen die ook geen dagvulling hebben. Dat is echt intensief en man helpt wel meer dan hij vroeger deed met dingen, er is wel echt een verandering ten opzichte van voorheen, maar echt inleven zit er niet in. Als ik op mijn benen sta en in beeld ben, word ik geacht er volledig te zijn en alles te doen op gelijk niveau als man (of meer, want man kan prima op de bank een spelletje op zijn telefoon doen terwijl twee kinderen schreeuwen en gillen en pas reageren als ik hem erop wijs dat er iets gaande is), althans zo voelt het. Man zal ongetwijfeld beweren dat hij dat helemaal niet van mij verwacht, maar als hij zelf niet instapt, blijven dingen op mij terecht komen.

De discussie Sinterklaas is dit jaar nog niet geopend. Ik heb wel besloten dat ik zelf niet mee wil doen. Liefst wil ik gewoon thuis met de kindjes onze eigen traditietjes maken, maar als man per se met zijn familie wil vieren, dan moet hij dat maar doen (evt met de kinderen, maar dan is het ook echt 100% zijn pakkie an). Ik voel wel aan mijn water dat schoonfamilie hier iets van gaat vinden maar ik heb echt besloten voet bij stuk te houden. Alles kost nu nog te veel energie, weer gaan werken is ook nog lang niet in beeld, en het is natuurlijk nog lang geen december, maar ik ga de komende tijd geen dingen meer doen die niet echt nodig zijn die me alleen maar heel veel energie kosten.

Ik heb inmiddels een intake bij de psycholoog gehad, wat heel fijn was maar ook heel confronterend. Mijn doel wordt dat ik voor mezelf kan kiezen en voor mezelf kan zorgen, zonder dat ik me daarin schuldig voel naar anderen. Waarbij ik natuurlijk niet één of ander egoïstisch kreng hoef te worden, maar waarin ik niet meer mezelf opzij zet waardoor ik overbelast word. Toen de psycholoog aan het eind van het gesprek dat doel verwoordde, moest ik enorm huilen omdat ik echt pas recent begin te beseffen hoe ontzettend moeilijk ik dat vind. Ik leg de lat voor mezelf torenhoog en neem het mezelf vreselijk kwalijk als iets niet goed gaat of als ik in mijn eigen ogen egoïstisch ben. Maar ik zorg gewoon niet goed voor mezelf.

Ik hoop het Youk, ik zie er nu wel naar uit, waar ik me dan weer schuldig over ga zitten voelen… heel stom. Voorgaande jaren vond ik de zomervakantie met de kinderen thuis de heerlijkste periode van het jaar en wilde ik echt niet dat er een einde aan kwam. Ik snapte ouders nooit dat ze die zes weken te lang vonden. Dit jaar wel . Maar ik hoop echt dat de rust en regelmaat me weer goed doet.