Relaties
alle pijlers
Sinterklaas met familie
zondag 22 september 2024 om 19:47
Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik 
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
donderdag 10 juli 2025 om 20:32
Hè, ik ben hier wel verbaasd over. Want idd dit is wat jullie onder begeleiding van de relatietherapeut kunnen bespreken. Deze persoon kan een vertaalslag maken van de één naar de ander en jullie leren hoe jullie in het vervolg zelf die vertaalslag kunnen maken. Wel bedenk ik mij, met mijn leken kennis, dat het er vaak op neer komt om de gevoelens onder de eerste laag te benoemen. En ik vermoed dat jouw man daar compleet niet toe in staat is. En dan zit je weer schaakmat.Minik schreef: ↑10-07-2025 19:08Ik heb dit allemaal al met man besproken, maar ik kom daar geen steek in verder. Man raakt gefrustreerd want hij heeft het gevoel dat ik doe alsof alles zijn schuld is en hij allerlei problemen heeft en het is allemaal oneerlijk (zijn woorden). Want waar ga ik dan iets veranderen/leren? En ik kan tegen man zeggen dat mijn leerpunten zitten in loslaten en accepteren en mezelf hervinden, maar dat voelt voor hem als super abstract en ‘veel te makkelijk’. En dat hij dan het zware werk moet doen en de grote verandering moet maken en dat vindt hij allemaal heel oneerlijk.
donderdag 10 juli 2025 om 21:12
Waar ben je verbaasd over? Dat ik het met man besproken heb? Therapeut vroeg of ik, voor een gesprek een op een, met man wilde bespreken waarom ik dat wilde. Dat heb ik dus gedaan en man wilde dus liever niet dat ik met therapeut apart zou zitten omdat hij bang is dat ik dan niet meer getrouwd wil blijven. Dat heb ik naar therapeut gecommuniceerd en die wilde daarop niet meer met mij apart spreken.martje55 schreef: ↑10-07-2025 20:32Hè, ik ben hier wel verbaasd over. Want idd dit is wat jullie onder begeleiding van de relatietherapeut kunnen bespreken. Deze persoon kan een vertaalslag maken van de één naar de ander en jullie leren hoe jullie in het vervolg zelf die vertaalslag kunnen maken. Wel bedenk ik mij, met mijn leken kennis, dat het er vaak op neer komt om de gevoelens onder de eerste laag te benoemen. En ik vermoed dat jouw man daar compleet niet toe in staat is. En dan zit je weer schaakmat.
We oefenen in therapie met doorvragen maar dat is inderdaad lastig. Man vraagt bij mij best goed door, maar in een soort werk-modus. Ik zie hem gewoon op een gegeven moment in het gesprek op automatische piloot gaan en correct de opdracht uitvoeren. Hij zegt zelf als ik ernaar vraag ook eerlijk dat hij dan alleen nog maar bezig is met uitvoeren en zijn eigen gevoel uitschakelt. En andersom vind ik doorvragen best lastig en geeft man ook heel weinig antwoord terug. Daardoor heb ik de neiging om suggestieve vragen te gaan stellen om hem te helpen verwoorden, maar dat werkt natuurlijk ook niet.
donderdag 10 juli 2025 om 21:18
Minik schreef: ↑10-07-2025 19:08Man raakt gefrustreerd want hij heeft het gevoel dat ik doe alsof alles zijn schuld is en hij allerlei problemen heeft en het is allemaal oneerlijk (zijn woorden). Want waar ga ik dan iets veranderen/leren? En ik kan tegen man zeggen dat mijn leerpunten zitten in loslaten en accepteren en mezelf hervinden, maar dat voelt voor hem als super abstract en ‘veel te makkelijk’. En dat hij dan het zware werk moet doen en de grote verandering moet maken en dat vindt hij allemaal heel oneerlijk.
Heel frustrerend voor je. Al snap ik je man wel. Hij heeft nergens last van, werk/familie/vrienden ook niet. Alleen jij hebt moeite met hem. En dan moet hij helemaal veranderen terwijl jouw opdracht alleen maar 'accepteren dat hij zo stom is' is. Als mijn man dit tegen mij zou zeggen, zou ik ook chagrijnig worden.
Maar daar zit ook juist het hele probleem. Jullie hele relatie zit scheef. Alleen: dat ziet hij niet. Hij meet -in opdracht van de therapeut- keurig de hoek van de relatie. Maar hij heeft zijn geodriehoek verkeerd vast. (Je merkt: ik ga lekker los met deze beeldspraak).
Zolang hij het probleem echt niet ziet, valt er ook niets te redden. Hij heeft geen hulpvraag. Alleen de wens dat jij niet bij hem weggaat. Maar het liefste zou hij willen dat je dan ophoudt met zeuren en alles hetzelfde kan blijven.
donderdag 10 juli 2025 om 21:37
100% kipzonderkop.
Ik snap hem ook. Hij werd overigens bij dit gesprek emotioneel (als in, brok in zijn keel zichtbaar), omdat het hem zo enorm frustreert. En dat snap ik heel goed. Hoe irritant en oneerlijk moet het voelen als je het idee hebt dat ineens alles op jouw schouders ligt.
Ik heb dat ook erkend, ik snap dat dat zo voelt en dat dat niet leuk is. En het is ook niet zo dat hij de enige is die ergens schuld aan heeft of die iets moet veranderen. Daarnaast heb ik hem verteld dat ik denk dat de frustratie die hij nu voelt, dat het op hem aankomt, dezelfde frustratie is die ik al jaren ervaar, dat alles op mij aankomt. Dat het nu inderdaad wat oneerlijk zijn kant op helt, en dat dat voor mijn gevoel komt omdat het jarenlang oneerlijk mijn kant op heeft gehangen en ik dat nu niet meer wil. Daar kon hij enigszins in komen, maar hij bleef het oneerlijk vinden.
Ik snap hem ook. Hij werd overigens bij dit gesprek emotioneel (als in, brok in zijn keel zichtbaar), omdat het hem zo enorm frustreert. En dat snap ik heel goed. Hoe irritant en oneerlijk moet het voelen als je het idee hebt dat ineens alles op jouw schouders ligt.
Ik heb dat ook erkend, ik snap dat dat zo voelt en dat dat niet leuk is. En het is ook niet zo dat hij de enige is die ergens schuld aan heeft of die iets moet veranderen. Daarnaast heb ik hem verteld dat ik denk dat de frustratie die hij nu voelt, dat het op hem aankomt, dezelfde frustratie is die ik al jaren ervaar, dat alles op mij aankomt. Dat het nu inderdaad wat oneerlijk zijn kant op helt, en dat dat voor mijn gevoel komt omdat het jarenlang oneerlijk mijn kant op heeft gehangen en ik dat nu niet meer wil. Daar kon hij enigszins in komen, maar hij bleef het oneerlijk vinden.
donderdag 10 juli 2025 om 22:02
Maar Minik, ga je niet voorbij aan het échte probleem. Je zoekt naar emoties en inleven en begrip en empathie bij hem en hij voelt het niet. Om welke reden dan ook. Hij kán zich niet in jou inleven. Zijn leven is voor hem meer werktuigelijk. En daarin doet hij de dingen die hij denkt dat hij moet leveren, zal hij daar vast ook zijn best indoen. Maar dan nog voldoet hij niet aan wat jij zoekt in een partner en vraag je eens eerlijk af, hem zolang kennende als je doet, is dit een eerlijke verwachting?
Wordt het niet eens tijd dat je je mistige bril afzet en gaat kijken wat voor mensen er wérkelijk een relatie met elkaar hebben?
Omschrijf jezelf eens, als mens en qua behoeften. Wie ben je en waar verlang je naar in een relatie.
En wie is hij en waar verlangt hij naar in een relatie.
En zet die twee eens naast elkaar.
Wordt het niet eens tijd dat je je mistige bril afzet en gaat kijken wat voor mensen er wérkelijk een relatie met elkaar hebben?
Omschrijf jezelf eens, als mens en qua behoeften. Wie ben je en waar verlang je naar in een relatie.
En wie is hij en waar verlangt hij naar in een relatie.
En zet die twee eens naast elkaar.
vrijdag 11 juli 2025 om 18:49
Heb je dit met man besproken met of zonder therapeut erbij? Als het zonder de therapeut is, dan zou ik zeker nog alles zeggen wat er op je hart ligt mét de therapeut erbij. En precies aangeven wat je hier allemaal vertelt. Dat je wilt dat man zelf in therapie gaat, dat de dingen die jullie hebben besproken voor hem slechts taakjes zijn, dat hij jouw emoties ziet als lastig etc etc. Gewoon echt alles wat je hier ook vertelt.Minik schreef: ↑10-07-2025 19:08Ik heb dit allemaal al met man besproken, maar ik kom daar geen steek in verder. Man raakt gefrustreerd want hij heeft het gevoel dat ik doe alsof alles zijn schuld is en hij allerlei problemen heeft en het is allemaal oneerlijk (zijn woorden). Want waar ga ik dan iets veranderen/leren? En ik kan tegen man zeggen dat mijn leerpunten zitten in loslaten en accepteren en mezelf hervinden, maar dat voelt voor hem als super abstract en ‘veel te makkelijk’. En dat hij dan het zware werk moet doen en de grote verandering moet maken en dat vindt hij allemaal heel oneerlijk.
framboosje123 wijzigde dit bericht op 11-07-2025 18:55
2.09% gewijzigd
vrijdag 11 juli 2025 om 18:54
En heb je dit ook allemaal besproken MET de therapeut erbij? Dat hij uitcheckt, vraagt op de automatische piloot en niet vanuit oprechte nieuwsgierigheid en empathie?Minik schreef: ↑10-07-2025 21:12Waar ben je verbaasd over? Dat ik het met man besproken heb? Therapeut vroeg of ik, voor een gesprek een op een, met man wilde bespreken waarom ik dat wilde. Dat heb ik dus gedaan en man wilde dus liever niet dat ik met therapeut apart zou zitten omdat hij bang is dat ik dan niet meer getrouwd wil blijven. Dat heb ik naar therapeut gecommuniceerd en die wilde daarop niet meer met mij apart spreken.
We oefenen in therapie met doorvragen maar dat is inderdaad lastig. Man vraagt bij mij best goed door, maar in een soort werk-modus. Ik zie hem gewoon op een gegeven moment in het gesprek op automatische piloot gaan en correct de opdracht uitvoeren. Hij zegt zelf als ik ernaar vraag ook eerlijk dat hij dan alleen nog maar bezig is met uitvoeren en zijn eigen gevoel uitschakelt. En andersom vind ik doorvragen best lastig en geeft man ook heel weinig antwoord terug. Daardoor heb ik de neiging om suggestieve vragen te gaan stellen om hem te helpen verwoorden, maar dat werkt natuurlijk ook niet.
Dat hij het als “oneerlijk” ziet allemaal, zegt dat hij dit alles vooral als een strijd ziet. Als een gevecht, wie heeft er gelijk en wie niet. En dat hij jou dus echt niet snapt. Het gaat helemaal niet om eerlijk of oneerlijk toch! Waar het om gaat: hoe kom je nader tot elkaar? Wat heb je nodig? Hoe kan je elkaar steunen in emotioneel opzicht? Hij lijkt niet te weten wat verbinding is. Ziet een relatie als een wiskundige som, een taak?
framboosje123 wijzigde dit bericht op 11-07-2025 19:01
8.73% gewijzigd
zondag 13 juli 2025 om 09:28
Super complex minik. Dat is ook wel te zien aan het topic dat al 80+ pagina’s heeft. Ik voel echt met je mee, het is niet makkelijk.Minik schreef: ↑10-07-2025 19:08Ik heb dit allemaal al met man besproken, maar ik kom daar geen steek in verder. Man raakt gefrustreerd want hij heeft het gevoel dat ik doe alsof alles zijn schuld is en hij allerlei problemen heeft en het is allemaal oneerlijk (zijn woorden). Want waar ga ik dan iets veranderen/leren? En ik kan tegen man zeggen dat mijn leerpunten zitten in loslaten en accepteren en mezelf hervinden, maar dat voelt voor hem als super abstract en ‘veel te makkelijk’. En dat hij dan het zware werk moet doen en de grote verandering moet maken en dat vindt hij allemaal heel oneerlijk.
Misschien is het een idee om eea minder bij man te laten. Jullie hebben nu relatietherapie waar man heel veel moet nadenken over zijn rol en veel moet veranderen. Jij bent er ook nog niet helemaal uit met jezelf. Soms is t dan ook heel lastig om je verbaal uit te drukken, ik denk dat dat zeker bij je man speelt. En dat moet ie wel bij die therapeut.
Misschien moet je het over een andere boeg gooien en minder “analyseren”. En gewoon tegen die therapeut zeggen in bijzijn van je man: “we zitten hier omdat ik helemaal klem ben gelopen van onze gezinssituatie. En daar wil ik niemand de schuld van geven maar wel besef ik dat ik er zo aan onderdoor ga. Dus ik wil dat X, y en z voortaan op deze en deze manier gaan, hoe kunnen we dat voor elkaar krijgen?
Een andere optie is Systeemtherapie voor jullie als gezin ipv relatietherapie. En een persoonlijke (aparte) coach voor jezelf.
zondag 13 juli 2025 om 09:31
Dit 100%NomenNesci0 schreef: ↑10-07-2025 19:55.
Ik denk dat je eigenlijk veel en veel meer baat hebt bij iemand die jou helpt, want je man is amper te helpen. Jij moet leren jezelf te helpen.
zondag 13 juli 2025 om 09:38
En dit ook. De diepere emotionele connectie die jij zoekt is volgens mij in veel relaties ver te zoeken. Ik vind die iig ook niet in de mijne. Terwijl man en ik echt geen slechte relatie hebben. Wel zijn we heel verschillend in behoeftes en in het verwerken van emoties. Dus daarin kunnen we niet altijd levelen. Maar daarom probeer ik ook juist om ons niet helemaal passend te maken, dat geeft juist meer stressNomenNesci0 schreef: ↑10-07-2025 22:02Maar Minik, ga je niet voorbij aan het échte probleem. Je zoekt naar emoties en inleven en begrip en empathie bij hem en hij voelt het niet. Om welke reden dan ook. Hij kán zich niet in jou inleven. Zijn leven is voor hem meer werktuigelijk. En daarin doet hij de dingen die hij denkt dat hij moet leveren, zal hij daar vast ook zijn best indoen. Maar dan nog voldoet hij niet aan wat jij zoekt in een partner en vraag je eens eerlijk af, hem zolang kennende als je doet, is dit een eerlijke verwachting?
Wordt het niet eens tijd dat je je mistige bril afzet en gaat kijken wat voor mensen er wérkelijk een relatie met elkaar hebben?
Omschrijf jezelf eens, als mens en qua behoeften. Wie ben je en waar verlang je naar in een relatie.
En wie is hij en waar verlangt hij naar in een relatie.
En zet die twee eens naast elkaar.
maandag 14 juli 2025 om 09:01
Volgens mij ben je goed bezig hoor Mimik! Je perspectief is aan het kantelen, je bent je eigen behoeftes aan het leren kennen en aan het werk in je huwelijk. Je mag het op jouw tijd doen.
Mijn autisme radar gaat al maanden af in dit topic. Zie ook mijn post van dec. over de praktische kant en het boek geef me de 5. Juist met hoog functionerend autisme is het zooo moeilijk te begrijpen dat het vaak niet kunnen is, en niet niet willen..
Maar eerlijkheid naar zichzelf en naar zichzelf willen kijken en over zichzelf (en z'n kind) willen leren, dat is wel belangrijk in een partner. Dat hij zelf kan gaan begrijpen wat hij niet zou kunnen. Dus bijv erkennen dat aan de tas denken hem niet lukt. En de verantwoordelijkheid nemen om dan een hulpmiddel te gebruiken. En te onderzoeken waarom dingen hem thuis niet lukken en op t werk wel. Omdat jij zijn prachtige vrouw bent en de moeder van zijn kinderen. En inderdaad zijn prioriteit zou moeten zijn.
Mijn autisme radar gaat al maanden af in dit topic. Zie ook mijn post van dec. over de praktische kant en het boek geef me de 5. Juist met hoog functionerend autisme is het zooo moeilijk te begrijpen dat het vaak niet kunnen is, en niet niet willen..
Maar eerlijkheid naar zichzelf en naar zichzelf willen kijken en over zichzelf (en z'n kind) willen leren, dat is wel belangrijk in een partner. Dat hij zelf kan gaan begrijpen wat hij niet zou kunnen. Dus bijv erkennen dat aan de tas denken hem niet lukt. En de verantwoordelijkheid nemen om dan een hulpmiddel te gebruiken. En te onderzoeken waarom dingen hem thuis niet lukken en op t werk wel. Omdat jij zijn prachtige vrouw bent en de moeder van zijn kinderen. En inderdaad zijn prioriteit zou moeten zijn.
maandag 14 juli 2025 om 19:15
Ik pik deze er even uit maar probeer op jullie vragen te reageren.-April- schreef: ↑13-07-2025 09:38En dit ook. De diepere emotionele connectie die jij zoekt is volgens mij in veel relaties ver te zoeken. Ik vind die iig ook niet in de mijne. Terwijl man en ik echt geen slechte relatie hebben. Wel zijn we heel verschillend in behoeftes en in het verwerken van emoties. Dus daarin kunnen we niet altijd levelen. Maar daarom probeer ik ook juist om ons niet helemaal passend te maken, dat geeft juist meer stress
Ik las deze en dacht… maar wat is dan de meerwaarde van een relatie? Ik hoef niet exact alles met man helemaal op één lijn te beleven ofzo maar zonder emotionele connectie zou ons huwelijk puur praktisch van aard zijn in de zin van ons gezin runnen, en dan zie ik de meerwaarde gewoon niet meer. Zelfs niet als man wél echt mee zou doen.
Wat betreft het bespreken, dit was zonder therapeut erbij, eind deze week hebben we weer een afspraak dus dan wil ik het inderdaad met therapeut erbij opnieuw bespreken.
Ik loop er nu dus mega tegenaan dat man tot op heden nog steeds geen probleem ziet en dat ik hem niet kan veranderen. Ik kan alleen zelf gaan kijken naar hoe dingen anders kunnen maar het maakt me gewoon echt verdrietig hoe passief hij erin blijft staan. In zijn beleving betalen we therapeut een hoop geld dus die moet zorgen dat het probleem opgelost wordt. Of ik moet hem exact vertellen wat hij moet doen en dan kan hij daarvan misschien wel de helft doen en dan moet ik dat maar goed genoeg vinden. Maar zélf actief zoeken naar zijn aandeel, mij echt beter willen begrijpen en niet alleen omdat de therapeut een specifieke opdracht geeft, dat mist compleet. Ik moet dus toe naar een accepteren/leren hoe hiermee om te gaan. Ik heb echt keihard hulp nodig hierbij want ik word helemaal gek van mijn gedachten.
Ik probeer nu thuis dingen ‘mis’ te laten gaan die geen enorme impact hebben dus man zou dit weekend boodschappen doen en was vanmiddag thuis met de kinderen na schooltijd. Geen boodschappen gedaan (behalve voor de bbq met vrienden die hij zaterdagavond had, dat was uiteraard wel geregeld) en nu zat hij dus om half 6 zo van.. wat gaan we doen? Kinderen moe en hongerig, hij zelf trek, jongste alleen maar huilen. Ik heb het niet voor hem opgelost dus hij is met jongste naar de supermarkt gegaan om alsnog eten te halen en hij heeft gekookt, ik heb de andere kids voor de tv geparkeerd en gedacht, zoek het maar even uit man. Vond hij niet leuk maar ik denk dat ik hem alleen op deze manier duidelijk kan maken dat hij echt moet leren vooruit denken.
maandag 14 juli 2025 om 19:51
Dit is best een lastige vraag. Ik heb de eerste jaren van onze relatie dit niet bewust gemist. Ik denk dat het er toen ook niet echt was maar we waren beiden echt super jong toen, we zijn ook jong getrouwd. Mijn behoefte was daarin heel anders. We deelden destijds wel dingen met elkaar en ik voelde me toen ook wel gezien en gehoord. Maar ik denk dat ik zelf ook nog niet echt goed genoeg mezelf kende op dat moment.framboosje123 schreef: ↑14-07-2025 19:30Heb je ooit een diepe, emotionele connectie met hem gehad dan TO?
Dingen zijn pas groter, storender geworden toen ik heftigere dingen meemaakte en meer steun en verbinding nodig had. Dat is allemaal eigenlijk pas gekomen rond de komst van de kinderen. Ik ben logischerwijs behoorlijk veranderd in die tijd en de zwangerschappen vielen me zwaar en de eerste periode als moeder ook. Vanaf dat moment ben ik er steeds tegenaan gaan lopen dat als ik een steun en toeverlaat nodig had, man dat niet was. Daarvoor heb ik dat denk ik gewoon niet zo nodig gehad.
maandag 14 juli 2025 om 19:58
Dit is wat ik mij ook afvraag, net als Framboosje. Is het er ooit wel geweest to? En dan doel ik niet op leuke dingen doen, die je doet als je net bij elkaar bent. Maar tussen de leuke dingen ook jouw behoeften zien, er rekening mee houden, heck, zelfs op vooruit anticiperen.
Simpel voorbeeld, maar stel dat jullie in het begin van jullie relatie zaten en er zat iets aan te komen bij jou of jouw familie, bijv. een ziekenhuisopname van een van je ouders. Zou hij je dan in het voren hebben kunnen aanbieden je er naartoe te brengen of ophalen? Zou hij hebben bedacht dat het fijn zou zijn als hij voor de boodschappen en het eten zou zorgen?
Ik vraag me nl. af of je niet iets verwacht dat er eigenlijk nooit in heeft gezeten. Waarmee nu met terugwerkende kracht tot de conclusie komen niet alsnog heel ontgoochelend is. Maar ik denk dat je nu langzaam maar zeker een beetje begint te zien, het plaatje in het grotere geheel begint te begrijpen.
Simpel voorbeeld, maar stel dat jullie in het begin van jullie relatie zaten en er zat iets aan te komen bij jou of jouw familie, bijv. een ziekenhuisopname van een van je ouders. Zou hij je dan in het voren hebben kunnen aanbieden je er naartoe te brengen of ophalen? Zou hij hebben bedacht dat het fijn zou zijn als hij voor de boodschappen en het eten zou zorgen?
Ik vraag me nl. af of je niet iets verwacht dat er eigenlijk nooit in heeft gezeten. Waarmee nu met terugwerkende kracht tot de conclusie komen niet alsnog heel ontgoochelend is. Maar ik denk dat je nu langzaam maar zeker een beetje begint te zien, het plaatje in het grotere geheel begint te begrijpen.
maandag 14 juli 2025 om 19:59
Overigens begrijp ik je vraag aan April wel. Ik ben daar ook benieuwd naar hoe anderen dit dan ervaren en of dat niet als gemis voelt.
Voor mijzelf sprekende is verbondenheid cq. diepere emotionele connectie wel een voorwaarde om een relatie te willen hebben. Dat is júist wat het voor mij een relatie maakt.
Voor mijzelf sprekende is verbondenheid cq. diepere emotionele connectie wel een voorwaarde om een relatie te willen hebben. Dat is júist wat het voor mij een relatie maakt.
maandag 14 juli 2025 om 20:02
Ik pik dit er even uit. Want ik vind het voor jou zo verdrietig, dit soort realisaties. Hier staat eigenlijk in mijn ogen dat de wens om jou gelukkig te zien compleet mist. Want daarvoor zou hij zich inzetten als hij zich actief inzet voor zijn aandeel. Niet winnen of verliezen, maar beiden jezelf én je partner gelukkig te willen zien. Maar dat vind hij teveel werk en onnodig.
Goed trouwens dat je eens een keer wat in de soep hebt laten lopen. Niet alleen voor je man, maar ook voor jezelf denk ik. Je wordt ook sterker naar jezelf, je klinkt alsof je aan het ontdekken bent waar jouw grenzen en behoeften liggen en dat lijkt me super goed, hoe dit ook verder gaat.
maandag 14 juli 2025 om 22:13
Ik pik dit er even uit. Maar wie zegt dat het erg is als er geen diepere emotionele connectie is?Minik schreef: ↑14-07-2025 19:15Ik pik deze er even uit maar probeer op jullie vragen te reageren.
Ik las deze en dacht… maar wat is dan de meerwaarde van een relatie? Ik hoef niet exact alles met man helemaal op één lijn te beleven ofzo maar zonder emotionele connectie zou ons huwelijk puur praktisch van aard zijn in de zin van ons gezin runnen, en dan zie ik de meerwaarde gewoon niet meer. Zelfs niet als man wél echt mee zou doen.
Ik bijv zit helemaal niet zo in elkaar en zoek dat niet binnen een relatie
Of hoe moet ik het zeggen. Natuurlijk zoek ik wel naar een emotionele connectie maar ik ben erg slecht in het verbaliseren en analyseren daarvan. Ik voel het gewoon of ik voel het niet. Ik denk ook dat ik dicht zou kunnen slaan als mijn partner me veel zou ondervragen over m’n gevoelens. Want zo diep kijk ik zelf niet eens in mezelf.
Dan wordt het lastig als m’n partner dat wel heel erg zoekt.
Kortom: ik denk dat je dus hierin moet matchen met je partner. Kun je met elkaars verschillen omgaan? Ik heb het gevoel dat er bij jullie daar ooo iets niet helemaal recht zit. Hij geeft jou niet wat je nodig hebt en kan dat misschien ook niet
maandag 14 juli 2025 om 22:15
maandag 14 juli 2025 om 22:16
Zie boven hoe ik erover denkNomenNesci0 schreef: ↑14-07-2025 19:59Overigens begrijp ik je vraag aan April wel. Ik ben daar ook benieuwd naar hoe anderen dit dan ervaren en of dat niet als gemis voelt.
Voor mijzelf sprekende is verbondenheid cq. diepere emotionele connectie wel een voorwaarde om een relatie te willen hebben. Dat is júist wat het voor mij een relatie maakt.
maandag 14 juli 2025 om 23:24
Dat is voor mij ook belangrijk. Met alle mensen om mij heen eigenlijk. Natuurlijk heb je dat met sommigen wat minder, dat is dan tegelijkertijd dus ook oppervlakkiger. En verbondenheid kan ook ontstaan doordat iemand veel voor je doet, je steunt als je het nodig hebt etc. Hoeft echt niet per se door alleen maar praten over je emoties. Kan op verschillende manieren.NomenNesci0 schreef: ↑14-07-2025 19:59Overigens begrijp ik je vraag aan April wel. Ik ben daar ook benieuwd naar hoe anderen dit dan ervaren en of dat niet als gemis voelt.
Voor mijzelf sprekende is verbondenheid cq. diepere emotionele connectie wel een voorwaarde om een relatie te willen hebben. Dat is júist wat het voor mij een relatie maakt.
dinsdag 15 juli 2025 om 07:33
Dit geldt voor mij en mijn man ook. Plus dat als een van ons (meestal ik) aan de bel trekt over de staat van onze relatie (als het een tijdje niet lekker loopt) dan kunnen we daar wel goed over praten en dan doen we allebei ons best om weer bij te sturen. Ik weet dat hij mij heel belangrijk vindt en ik hem andersom ook, en in dit alles samengenomen zit voor mij de emotionele verbinding.-April- schreef: ↑14-07-2025 22:15Mijn man en ik praten zelden over gevoelens of emoties.
Maar we vinden elkaar erg leuk, we genieten van het leven en voor mij voelt dat meer dan alleen maar het gezin runnen
We hebben veel lol samen en kennen elkaar heel goed. Ik kan bijna ruiken wat hij denkt aan de manier waarop hij kijkt
woensdag 16 juli 2025 om 15:54
Ik heb een hele diepe emotionele connectie met mijn partner. Ooit gehoord/gelezen dat partners gemiddeld 30 minuten per week over wezenlijke zaken praten. Dus niet wie de kinderen brengt, de boodschappen doet, etc. Wij halen dat gemiddelde flink omhoog, ik denk dat wij tussen de anderhalf en twee uren per week zitten. Ik denk dat daarin meespeelt dat zowel partner als ik meerdere chronische ziekten hebben, we daarmee veel te dealen hebben. En dat ik al jaren in therapie ben om mijn trauma's te verwerken. Dat maakt dat we allebei bewust in het leven staan.alouette schreef: ↑15-07-2025 07:33Dit geldt voor mij en mijn man ook. Plus dat als een van ons (meestal ik) aan de bel trekt over de staat van onze relatie (als het een tijdje niet lekker loopt) dan kunnen we daar wel goed over praten en dan doen we allebei ons best om weer bij te sturen. Ik weet dat hij mij heel belangrijk vindt en ik hem andersom ook, en in dit alles samengenomen zit voor mij de emotionele verbinding.
Oh ja en mijn laatste 3 partners hebben ASS. Bij de eerste was nauwelijks zelfbewustzijn aanwezig, dus toen ik in therapie veel over zelfreflectie leerde, groeiden wij ontzettend uit elkaar. Nummer twee was meer bewust, maar ook beschadigd door eigen trauma's.
Voor mij is het een voorwaarde voor een relatie dat mijn partner zelfreflectie en zelfinzicht heeft.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
