Relaties
alle pijlers
sleur en seks buiten de deur????
vrijdag 4 januari 2008 om 19:54
dag meiden, graag wil ik iets met jullie delen en ervaringen uitwisselen. na 17 jaar blijkt dat mijn vriend in de sleur zit, en serieus kijkt naar wat de meerwaarde van onze relatie is. het bruist niet meer. mist spanning en qua seks vind ie het ook saai. waar ik echt graag jullie opinie van zou willen weten, het voorstel van hem om dan gewoon alleen voor de sex met een andere vrouw dus seks te hebben. hij kan zich niet voorstellen dat ie altijd alleen maar sex met mij zou hebben. los van het feit dat ik er nu misschien wel meer mijn best voor ga doen. hebben jullie dit wel eens van jullie mannen gehoord? wat deed het met je? wat hebben jullie gedaan? werkt het? kun je er over praten? ik begrijp hem wel en wat voor mij mee speelt is wel de angst dat ie dan toch verliefd wordt op een ander. wie heeft er ervaring mee, positief of negatief?? speelt nu al een tijd en weet het niet zo goed.....
donderdag 8 mei 2008 om 22:16
weer even een updeet, met dit keer weer goede berichten. het gaqt mij beter af mijn ongenoegen te uiten naar manlief, en uiteraard ook mijn genoegen geef ik aan! ik merk dat uitspreken de lucht klaart en iedere positieve ervaring maakt t weer makkelijker om een volgende keer ook te doen. ik ben duidelijk in mijn grenzen naar manlief en dat vind manlief ook prettig. ja, wel merk ik dat het o zo makkelijk is om weer weg te zakken in ja wat eigenlijk. manlief is ook bewust bezig met onze relatie en dat is fijn om te merken.
ik heb wel gemerkt dat ik in onze communicatie nogal eens op betrekkingsnivo reageer ipv het inhoudelijke stuk. en daar dan wat oververhit op reageer. herkenbaar? ik ben er ook niet achter nog waarom ik dat doe, blijkbaar voel ik me direct aangesproken. maar goed dat maakt wel dat er soms flinke ruis ontstaat en ik me dus "volkomen belachelijk maak"aldus manlief. maar als we er later over praten zegt hij ook dat hij het niett zo bedoelt, maar zo komt het dan wel op mij over...!! dus...dan maar eerst tot 10 tellen en vragen naar wat bedoel je precies...of is het des mans dat er zo gecommuniceerd wordt? en des vrouws om maar weer om opheldering te vragen???
groetjes sunflowers
ik heb wel gemerkt dat ik in onze communicatie nogal eens op betrekkingsnivo reageer ipv het inhoudelijke stuk. en daar dan wat oververhit op reageer. herkenbaar? ik ben er ook niet achter nog waarom ik dat doe, blijkbaar voel ik me direct aangesproken. maar goed dat maakt wel dat er soms flinke ruis ontstaat en ik me dus "volkomen belachelijk maak"aldus manlief. maar als we er later over praten zegt hij ook dat hij het niett zo bedoelt, maar zo komt het dan wel op mij over...!! dus...dan maar eerst tot 10 tellen en vragen naar wat bedoel je precies...of is het des mans dat er zo gecommuniceerd wordt? en des vrouws om maar weer om opheldering te vragen???
groetjes sunflowers
vrijdag 9 mei 2008 om 13:02
Hoi sunflowers, leuk om te horen dat er nog steeds verbetering in zit.
Dat van die communicatie herken ik wel hoor. Ik heb geleerd op "betrekkingsnivo" te communiceren, en daardoor gaat het stukken makkelijker.
Mannen praten graag over feiten of oplossingen, of anders negeren ze liever het probleem, als ze niet over de oplossing willen praten. Vrouwen betrekken er liever gevoel in.
Het is heel waardevol, als een man leert met gevoel te praten. En eigenlijk is het heel simpel. Gewoon het gevoel erkennen, en niet gelijk met een oplossing aan komen zetten. En het vooral geen onzin vinden. Ik hoop dat jouw manlief daar ook nog achter komt.
Groetjes kreeft
Dat van die communicatie herken ik wel hoor. Ik heb geleerd op "betrekkingsnivo" te communiceren, en daardoor gaat het stukken makkelijker.
Mannen praten graag over feiten of oplossingen, of anders negeren ze liever het probleem, als ze niet over de oplossing willen praten. Vrouwen betrekken er liever gevoel in.
Het is heel waardevol, als een man leert met gevoel te praten. En eigenlijk is het heel simpel. Gewoon het gevoel erkennen, en niet gelijk met een oplossing aan komen zetten. En het vooral geen onzin vinden. Ik hoop dat jouw manlief daar ook nog achter komt.
Groetjes kreeft
zaterdag 24 mei 2008 om 07:08
Ik denk dat manlief daar nu achter gaat komen, in therapie zijn we een zeer gevoelig onderwerp aan het bespreken. Daarbij gaat het dan ook om hoe we op elkaar reageren en welke gevoelens daaruit voortvloeien. De therapeut vond het dermate belangrijk dat de frequentie weer is opgevoerd. Was ook een pittige sessie,maar wel goed dat t aan de orde komt. T staat nogal tussen ons in, en is voor de toekomst ook een onderwerp waar we niet te lang mee kunnen doorsudderen.
Ik merk wel dat manlief t erg druk heeft en dan zo in zijn eigen wereld zit, t lastig is om contact te houden. Is dan helemaal gefocussed op een ding. Zelf zegt hij dat hij moeilijk kan schakelen, en soms lukt t ook gewoon niet, daar kan ik dan wel de balen van hebben. Voor mij lastig om daar de balans in te vinden, hoevaak ga ik dat tegen hem zeggen. Soms is het ook zo dat hij dingen vraagt( of gewoon vergeet,) aan mij die ik al een paar keer dagen eerder heb verteld, heeft ie dan gewoon niet opgeslagen wegens de drukte in zijn hoofd. En dat is al jaren zo hoor...heb hem gevraagd is te kijken of er niet toch iets van add/adhd bij hem zit (ook vanuit zijn jeugdverhalen blijkt een en ander).
In ieder geval is er wel bereidheid om verder te gaan met therapie, en dat zal de komende tijd wat diepgravender worden.
Ik merk wel dat manlief t erg druk heeft en dan zo in zijn eigen wereld zit, t lastig is om contact te houden. Is dan helemaal gefocussed op een ding. Zelf zegt hij dat hij moeilijk kan schakelen, en soms lukt t ook gewoon niet, daar kan ik dan wel de balen van hebben. Voor mij lastig om daar de balans in te vinden, hoevaak ga ik dat tegen hem zeggen. Soms is het ook zo dat hij dingen vraagt( of gewoon vergeet,) aan mij die ik al een paar keer dagen eerder heb verteld, heeft ie dan gewoon niet opgeslagen wegens de drukte in zijn hoofd. En dat is al jaren zo hoor...heb hem gevraagd is te kijken of er niet toch iets van add/adhd bij hem zit (ook vanuit zijn jeugdverhalen blijkt een en ander).
In ieder geval is er wel bereidheid om verder te gaan met therapie, en dat zal de komende tijd wat diepgravender worden.
maandag 26 mei 2008 om 21:30
quote:quadesh schreef op 05 januari 2008 @ 02:04:
Ik worstel wel met deze vraag hoor.....Het ligt zo aan de persoonlijkheid van beide partijen. In eerste instantie is mijn reactie ook NEEEEEEEEE. maar ja.... door schade en schande weet ik ook dat seks niet de relatie maakt, maar wel een relatie kan breken. Waarom is dat toch zo!?
Hoezo Quadesh; dat seks de relatie kan breken, wat bedoel je hiermee?
de evt seks buiten de deur, of geen goede seks meer binneskamers?
Ik worstel wel met deze vraag hoor.....Het ligt zo aan de persoonlijkheid van beide partijen. In eerste instantie is mijn reactie ook NEEEEEEEEE. maar ja.... door schade en schande weet ik ook dat seks niet de relatie maakt, maar wel een relatie kan breken. Waarom is dat toch zo!?
Hoezo Quadesh; dat seks de relatie kan breken, wat bedoel je hiermee?
de evt seks buiten de deur, of geen goede seks meer binneskamers?
vrijdag 30 mei 2008 om 16:57
Hoi sunflowers, het lijkt erop dat de therapie steeds heftiger wordt. Maar goed, dan heeft het in ieder geval effect.
Trouwens bij mij is het ook zo hoor, dat ik niet alles opsla. Ik probeer altijd wel te luisteren, als kreeftlief iets zegt, maar zeker de helft gaat langs mij heen. Dat is niet zo erg denk ik, zolang het maar niet iets is, wat er moet gebeuren of zo.
Ik ben de laatste tijd wat trager met reageren, maar dat ligt volgens mij wat aan concentratie problemen, dat wordt straks wel weer beter, als ik niet meer al die troep hoef te slikken. Groetjes kreeft
Trouwens bij mij is het ook zo hoor, dat ik niet alles opsla. Ik probeer altijd wel te luisteren, als kreeftlief iets zegt, maar zeker de helft gaat langs mij heen. Dat is niet zo erg denk ik, zolang het maar niet iets is, wat er moet gebeuren of zo.
Ik ben de laatste tijd wat trager met reageren, maar dat ligt volgens mij wat aan concentratie problemen, dat wordt straks wel weer beter, als ik niet meer al die troep hoef te slikken. Groetjes kreeft
maandag 2 juni 2008 om 09:11
hee kreeft ik hoop inderdaad voor je dat je die troep niet lang meer hoeft te gebruiken...
ja die therapie wordt heftiger, en ik kom mijzelf hierin op andere fronten ook volop tegen. is best pittig. soms als manlief dan weer iets vergeten is kan ik ook geirriteerd raken, zo van daar gaan we weer. t lukt mij niet altijd om daar weer begrip voor te hebben. en de afgelopen dagen lijkt het wel alsof alles gewoon weer doorgaat, en wat is er dan veranderd? ik weet het niet, tis erg druk met manlief's bedrijf, heb zelf druk met werk en merk dat ik geregeld veel spanning bij mijzelf voel, of is het van manlief... soms lijkt het alsof alles zooo snel gaat????
ja die therapie wordt heftiger, en ik kom mijzelf hierin op andere fronten ook volop tegen. is best pittig. soms als manlief dan weer iets vergeten is kan ik ook geirriteerd raken, zo van daar gaan we weer. t lukt mij niet altijd om daar weer begrip voor te hebben. en de afgelopen dagen lijkt het wel alsof alles gewoon weer doorgaat, en wat is er dan veranderd? ik weet het niet, tis erg druk met manlief's bedrijf, heb zelf druk met werk en merk dat ik geregeld veel spanning bij mijzelf voel, of is het van manlief... soms lijkt het alsof alles zooo snel gaat????
vrijdag 6 juni 2008 om 21:39
Hoi sunflowers, het blijft struggelen he? Kan je het mentaal en qua energie nog steeds opbrengen om te vechten? In ieder geval kan ik me reuze voorstellen, dat je er af en toe geirriteerd van raakt. En wat vind jezelf, doet hij er nu genoeg aan? Of is hij bezig met pappen en nathouden. In ieder geval als je steeds gespannen bent voor je relatie, dat is niet prettig, want je man zou juist je ontspannen thuishaven moeten zijn. Dus ik kan me voorstellen, dat soms je begrip op begint te raken. Groetjes kreeft.
maandag 9 juni 2008 om 08:52
Ik merk dat ik wel moe begin te raken. Maar dat is niet doordat ik alsmaar aan het vechten ben. Want dat doen we tegenwoordig wel samen, manlief zet zich absoluut in. Soms is hij wel even in zijn eigen wereld en moet ik even hard roepen, dan komt de boodschap ook over. Ik neem dus meer ruimte in en dat werkt. Manlief is zeker niet aan het pappen en nathouden. We hebben gisteren gesproken over hoe ons leven op het moment is. Het is vooral erg hectisch, daar wordt ik ook moe van. Heb zelf nu soort van 2 banen. Merk dat mijn emmertje snel vol zit. Misschien is het de nasleep van de afgelopen periode. We hadden een goed gesprek en zitten nog steeds op de goede weg. Manlief gaf aan dat hij goed begrijpt hoe het zover gekomen is, en nu ook ziet wat daar de hobbel in is en is er van overtuigd dat we daar als team goed uitkomen.
Wat ik zelf lastig vind is hulp vragen, maar heb dat wel gisteren gedaan. Hem gevraagd met mij de komende periode de dingen weer even in perspectief te zetten, kan het nl ook niet allemaal alleen. Deze komende maanden zullen zeker een test voor ons zijn, manlief denkt dat we daar alleen maar sterker uit zullen komen. Dus, er is wel een ontspannen thuisbasis maar wat er om ons heen gebeurt is een grote factor in dit verhaal.
groetjes Sunflowers
Wat ik zelf lastig vind is hulp vragen, maar heb dat wel gisteren gedaan. Hem gevraagd met mij de komende periode de dingen weer even in perspectief te zetten, kan het nl ook niet allemaal alleen. Deze komende maanden zullen zeker een test voor ons zijn, manlief denkt dat we daar alleen maar sterker uit zullen komen. Dus, er is wel een ontspannen thuisbasis maar wat er om ons heen gebeurt is een grote factor in dit verhaal.
groetjes Sunflowers
maandag 16 juni 2008 om 02:05
Hoi sunflowers, gelukkig dat de zomer eraan komt, en dat is misschien even een tijd om bij te komen. Twee banen is inderdaad wel erg lastig, zeker als de rest ook veel energie heeft gekost. Misschien is het wel goed dat je emmertje even vol zit, want als hij ermee helpt, ga je dan toch meer als team opereren. Groetjes kreeft.
zondag 22 juni 2008 om 09:14
Helaas is de zomer voor het bedrijf geen rustmoment, het is juist topdrukte met om de 3 weken een weekeinde weg/werken. Spanning loopt bij mij op, merk dat ik me irriteer als manlief over het bedrijf praat...In mijn ogen kan hij alleen nog daarover praten en enthousiast zijn. Vind het lastig daar nog geintresseerd op te reageren, weet het nu wel. Heb echt het gevoel dat dat juist heel erg tussen ons in staat of laat ik dat gebeuren? Als ik er iets over zeg dan zit ik te zeiken? Het klopt wel dat ik snel geirriteerd ben, ben ook recent gestopt met roken, is misschien wel wat teveel. Heb het gevoel dat we elkaar niet kunnen steunen op het moment. Ik ben in manlief's ogen "weer lekker gezellig" en dat zet bij mij de toon......De laatste therapie had ik eigenlijk geen zin om weer over dingen te praten... eigenlijk is het wel een beetje op merk ik. Ik weet niet hoe we de zomer door moeten komen op deze manier...heb dat ook tegen manlief gezegd...
zondag 22 juni 2008 om 22:03
Hoi sunflowers, knap hoor dat je gestopt ben met roken. Hoeveel en hoelang rookte je? Bij mij is het al een tijd geleden dat ik gestopt ben, maar ik kan me voorstellen wat je doormaakt. En dan mag je best wat eerder geirriteerd zijn toch.
Trouwens, er is een heel andere manier om tegen irritaties of mopperen aan te kijken. Als kreeftlief moppert, ben ik juist extra lief tegen haar, wat ze dan naderhand zeer weet te waarderen. Dat mopperen heeft ze zelf meer last van, en het kost mij helemaal geen moeite om dan aardig te doen. Misschien iets voor sunflowerman om ook eens te proberen. Dat werkt stukken beter, dan "weer lekker gezellig".
En dat jouw energie en geduld wat begint op te raken, is niet vreemd hoor. Je brengt veel meer geduld op, dan een gemiddeld iemand. En manlief, mag zich ook wel eens inleven in jouw, het hoeft niet altijd eenrichtingsverkeer te zijn. Maar wat je denkt, moet je natuurlijk wel zeggen, want de meeste mannen kunnen geen gedachten lezen.
Nog even een omdat je het stoppen met roken nog steeds volhoudt! Groetjes kreeft.
Trouwens, er is een heel andere manier om tegen irritaties of mopperen aan te kijken. Als kreeftlief moppert, ben ik juist extra lief tegen haar, wat ze dan naderhand zeer weet te waarderen. Dat mopperen heeft ze zelf meer last van, en het kost mij helemaal geen moeite om dan aardig te doen. Misschien iets voor sunflowerman om ook eens te proberen. Dat werkt stukken beter, dan "weer lekker gezellig".
En dat jouw energie en geduld wat begint op te raken, is niet vreemd hoor. Je brengt veel meer geduld op, dan een gemiddeld iemand. En manlief, mag zich ook wel eens inleven in jouw, het hoeft niet altijd eenrichtingsverkeer te zijn. Maar wat je denkt, moet je natuurlijk wel zeggen, want de meeste mannen kunnen geen gedachten lezen.
Nog even een omdat je het stoppen met roken nog steeds volhoudt! Groetjes kreeft.
zaterdag 28 juni 2008 om 21:26
Heb weer een gevoel dat ik twijfel aan hoe de dingen gaan...Kan ook met mij als persoon te maken hebben...Ik heb vanavond aan manlief iets nagevraagd waar ik al even mee rondloop...ik mis nl een spontane zoen, of een warme omhelzing...tis er niet meer... manlief geeft aan er even geen behoefte aan te hebben, ik twijfel aan mijzelf en het antwoord wat ik kreeg op mijn vraag was dat hij hetzelfde antwoord kreeg een periode terug... kan het nu even niet plaatsen en t maakt dat ik me afgewezen voel. Manlief merkt op dat hij het best naar zijn zin heeft en t lijkt alsof ik dat niet ok vind. Jee weer genoeg om in therapie uit te pluizen....]
Komt dit nog wel weer goed of andere vraag wat zit er nog meer achter? Bij mij nog steeds een wantrouwen, een gevoel van klopt dit wel is het wel echt? Is het niet gewoon makkelijk om nog samen te zijn?of is dat mijn achterdocht? Krijg er ook mijn vinger niet echt op. Ook al zegt hij dat hij zich veel beter voelt en er "anders" in staat dan in januari ik blijf zoeken naar bevestiging zowel in positieve als in negatieve zin, daar wordt ik (en hij) ook moe van...wat kan mij dan helpen om daar los van te komen???
btw ik was na een stopperiode van 4 jaar de het afgelopen half jaar weer gaan roken...nu weer 2 weken gestopt...volhouden dus....
Komt dit nog wel weer goed of andere vraag wat zit er nog meer achter? Bij mij nog steeds een wantrouwen, een gevoel van klopt dit wel is het wel echt? Is het niet gewoon makkelijk om nog samen te zijn?of is dat mijn achterdocht? Krijg er ook mijn vinger niet echt op. Ook al zegt hij dat hij zich veel beter voelt en er "anders" in staat dan in januari ik blijf zoeken naar bevestiging zowel in positieve als in negatieve zin, daar wordt ik (en hij) ook moe van...wat kan mij dan helpen om daar los van te komen???
btw ik was na een stopperiode van 4 jaar de het afgelopen half jaar weer gaan roken...nu weer 2 weken gestopt...volhouden dus....
zondag 29 juni 2008 om 15:22
hallo sunflowers, ik lees al een tijdje mee, en wil nu toch even reageren.
Het is vlgs mij heel normaal om zoveel bevestiging te vragen. Je vertrouwen heeft een behoorlijke deuk opgelopen, je relatie is niet meer vanzelfsprekend, dat gaat niemand in de koude kleren zitten.
Eigenlijk zijn woorden nooit genoeg om dat weer te herstellen. Wat nodig is, is dat het aantal positieve ervaringen en opbouwende ervaringen, de negatieve weer gaat overstijgen. Pas dan zul je makkelijker los kunnen laten.
Dit kost tijd en energie van jullie allebei. Dat maakt het ook zo moeilijk om een relatie weer op de rit te krijgen, dan denk je dat je door het ergste heen bent, dan komt er nog zoveel "kleins" achteraan, zoveel dagelijkse dingen die hun vanzelfsprekendheid zijn verloren.
Je man heeft jou behoorlijk gekwetst, geen wonder dat je moeite hebt om gewoon blij voor hem te zijn dat hij het naar zijn zin heeft. Vooral omdat jijzelf nog niet zover bent.
Jezelf niet te snel een zeur vinden hoor. Je hebt het recht, dat heb je met al je inspanningen zeker verdient, om op je eigen tempo hier "overheen" te komen.
Het is vlgs mij heel normaal om zoveel bevestiging te vragen. Je vertrouwen heeft een behoorlijke deuk opgelopen, je relatie is niet meer vanzelfsprekend, dat gaat niemand in de koude kleren zitten.
Eigenlijk zijn woorden nooit genoeg om dat weer te herstellen. Wat nodig is, is dat het aantal positieve ervaringen en opbouwende ervaringen, de negatieve weer gaat overstijgen. Pas dan zul je makkelijker los kunnen laten.
Dit kost tijd en energie van jullie allebei. Dat maakt het ook zo moeilijk om een relatie weer op de rit te krijgen, dan denk je dat je door het ergste heen bent, dan komt er nog zoveel "kleins" achteraan, zoveel dagelijkse dingen die hun vanzelfsprekendheid zijn verloren.
Je man heeft jou behoorlijk gekwetst, geen wonder dat je moeite hebt om gewoon blij voor hem te zijn dat hij het naar zijn zin heeft. Vooral omdat jijzelf nog niet zover bent.
Jezelf niet te snel een zeur vinden hoor. Je hebt het recht, dat heb je met al je inspanningen zeker verdient, om op je eigen tempo hier "overheen" te komen.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
zondag 29 juni 2008 om 22:18
lolapaloeza, je slaat de spijker op zijn kop...ik voel bij jouw reactie herkenning...en dat maakt t ook weer lastig..misschien moet ik het wel uitspreken in therapie, maar ik weet dat manlief dat weer heel lastig vind, juist omdat hij met woorden wel aangeeft hoe en wat. Tis inderdaad de kleinde alledaagse dingen... soms wordt ik er zo moe van en denk ach laat ook maar...maar ja...tis ook niet wat ik wil. als ik denk ach laat maar is er wel voor hem meer ruimte om initiatief te nemen, maar goed. dat doet hij ook wel, door te zeggen zullen we dit of dat, en dat zijn dan de dingen die ik leuk vind. Dus hij maakt wel bewegingen naar mij toe. door drukte van het bedrijf is hij nogal gepreoccupeerd met zijn gedachten, en dus vaak afwezig in gesprek..
lolapaloeza bedankt voor je reactie, zet voor mij weer even een en ander in perspectief. Thanx!
lolapaloeza bedankt voor je reactie, zet voor mij weer even een en ander in perspectief. Thanx!
zondag 29 juni 2008 om 23:06
Sunflowers, ik kan me je gedachte heel goed voorstellen. Ben in ieder geval blij dat hij er wel voor gaat maar kan me je twijfels heel goed voorstellen of hij wel echt voor je gaat of dat het meer de gemakzucht is om bij elkaar te blijven.
Toen hij van de zomer zei er samen weer voor te gaan heb ik met langzaam maar zeker ook weer in slaap laten sussen door mooie woorden en uiteindelijk is het bij ons misgelopen naar nu blijkt omdat hij verliefd geworden is op een ander.
Met kerst kreeg ik dat onderbuikgevoel dat er wat aan de hand was ook gevraagd of er iets speelde maar was niet het geval uiteindelijk min of meer een beslissing geforceerd door net zo lang te blijven zeuren tot de bom zou barsten wat uiteindelijk nog een week of twee geduurd heeft.
Je hebt nu de mogelijkheid om dat bij de therapeut uit te zoeken, gebruik hem/haar daarvoor.
Probeer bij jezelf te onderzoeken wat je nu mist en geef dat met 1 of 2 voorbeelden aan bij de therapeut, probeer niet kwaad te worden maar uit te leggen waarom je het mist en wat het voor je betekent. Dan is het aan hem om daarna die bal op te pakken.
Ga er vanuit dat het wel even gaat duren want heb niet altijd het idee dat het even snel doordringt bij mannen maar daar waren we het volgens mij wel over eens.
Zolang je het idee hebt dat hij nog echt voor je wil gaan geef dan niet op, hoe moeilijk het ook is maar zorg er wel voor dat je zelf weet wat je wilt van je relatie en hoe jij wilt dat het wordt en blijft. Ga niet iets verzwijgen omdat je bang bent voor de reactie.
Toen hij van de zomer zei er samen weer voor te gaan heb ik met langzaam maar zeker ook weer in slaap laten sussen door mooie woorden en uiteindelijk is het bij ons misgelopen naar nu blijkt omdat hij verliefd geworden is op een ander.
Met kerst kreeg ik dat onderbuikgevoel dat er wat aan de hand was ook gevraagd of er iets speelde maar was niet het geval uiteindelijk min of meer een beslissing geforceerd door net zo lang te blijven zeuren tot de bom zou barsten wat uiteindelijk nog een week of twee geduurd heeft.
Je hebt nu de mogelijkheid om dat bij de therapeut uit te zoeken, gebruik hem/haar daarvoor.
Probeer bij jezelf te onderzoeken wat je nu mist en geef dat met 1 of 2 voorbeelden aan bij de therapeut, probeer niet kwaad te worden maar uit te leggen waarom je het mist en wat het voor je betekent. Dan is het aan hem om daarna die bal op te pakken.
Ga er vanuit dat het wel even gaat duren want heb niet altijd het idee dat het even snel doordringt bij mannen maar daar waren we het volgens mij wel over eens.
Zolang je het idee hebt dat hij nog echt voor je wil gaan geef dan niet op, hoe moeilijk het ook is maar zorg er wel voor dat je zelf weet wat je wilt van je relatie en hoe jij wilt dat het wordt en blijft. Ga niet iets verzwijgen omdat je bang bent voor de reactie.
maandag 30 juni 2008 om 23:05
quote:hulpeloos schreef op 29 juni 2008 @ 23:06:
Ga er vanuit dat het wel even gaat duren want heb niet altijd het idee dat het even snel doordringt bij mannen maar daar waren we het volgens mij wel over eens.
Uit eigen ervaring weet ik dat dat soms jaren kan duren. Maar mannen zijn het aap stadium wel gepasseerd, dus sommige dingen snappen ze best wel. Sunflower man, doet er wel lang over om sommige simpele dingen te begrijpen, dat je bijna begint te denken aan onwil / onbegrip. Drukte speelt vast wel mee, maar dat kan geen excuus zijn voor alles. Maar het is vast wel interessant, om de kijk van sunflowerman hierop te weten. Wat vindt hij er zelf van?
Wel vervelend, dat je continu in een situatie zit, die net niet comfortabel is. En dat is op de lange duur moeilijk vol te houden. Daarom vind ik het des te knapper dat je het stoppen met roken nog steeds volhoudt!
Groetjes kreeft
Ga er vanuit dat het wel even gaat duren want heb niet altijd het idee dat het even snel doordringt bij mannen maar daar waren we het volgens mij wel over eens.
Uit eigen ervaring weet ik dat dat soms jaren kan duren. Maar mannen zijn het aap stadium wel gepasseerd, dus sommige dingen snappen ze best wel. Sunflower man, doet er wel lang over om sommige simpele dingen te begrijpen, dat je bijna begint te denken aan onwil / onbegrip. Drukte speelt vast wel mee, maar dat kan geen excuus zijn voor alles. Maar het is vast wel interessant, om de kijk van sunflowerman hierop te weten. Wat vindt hij er zelf van?
Wel vervelend, dat je continu in een situatie zit, die net niet comfortabel is. En dat is op de lange duur moeilijk vol te houden. Daarom vind ik het des te knapper dat je het stoppen met roken nog steeds volhoudt!
Groetjes kreeft
dinsdag 1 juli 2008 om 22:20
Sunflowers, herken veel in je verhaal. Ik vind het heel erg knap dat je zo voor je relatie aan het gaan bent!
Hopelijk gaat het steeds beter, ook al wordt het drukke tijd met het bedrijf!
Wat ik vooral herken is alles "over"analyseren en veel bevestiging zoeken. Mijn relatie bevindt zich ook in een crisis, een half jaar geleden heeft mijn vriend zijn twijfels aan mij verteld. Ik ben daar heel erg van geschrokken.
Ik vond ook wel dat er dingen beter konden, maar was/ben ervan overtuigd dat we daar wel een oplossing voor kunnen vinden. We zijn elkaar teveel als vanzelfsprekend gaan zien, er is een grote sleur ontstaan.
Voordeel is dat jouw man wel mee wil en gaat naar relatietherapie, mijn vriend wil dat absoluut niet. Hij wil eerst voor zichzelf de boel op een rijtje krijgen.
We willen er allebei nog steeds voor gaan, er keihard aan werken. Hij heeft aangegeven dat hij mij nog wel leuk, lief, mooi en aantrekkelijk vindt. Hij vindt ook dat we het goed hebben samen, dat we het goed met elkaar kunnen vinden. Hij houdt ook nog wel van me (ok, daar heb ik specifiek naar moeten vragen, want uit zichzelf heeft hij dat al maanden niet gezegd). We denken over veel dingen hetzelfde. Ik denk dat er nog zeker een basis is waarop we voort kunnen bouwen.
Door dit alles ben ik heel erg onzeker geworden, en zoek ik elke dag bevestiging: ik vind het beter gaan, vindt hij dat ook (ja, dus)? ZOent hij mij nog terug, wil hij nog wel knuffelen. SOms word ik (en hij ook) er gek van.
Ook analyseer ik alles wat hij zegt, en pieker er veel over. Hij heeft aangegeven dat hij het beter vindt gaan (we knuffelen vaker, zoenen weer meer, zijn meer leuke dingen gaan doen). Ik heb gevraagd als we op deze weg doorgaan, of het dan goed gaat komen. Dan krijg ik als antwoord : "er is een kans dat het dan goedkomt". Dan ga ik me daarover helemaal gek piekeren: we doen zo ons best, en dan is er alleen nog maar een KANS dat het goedkomt. Je hebt natuurlijk nooit absolute zekerheid, maar op een gegeven moment moet je die twijfels toch overboord kunnen zetten?
Sinds vorige week merk ik dat we weer wat terugzakken. Vriend heeft eigen bedrijf en een veeleisende klus, dus 's avonds is hij moe. Hij heeft dan geen zin/ruimte om te knuffelen. Ik zoek daar meteen weer wat achter (hij kan natuurlijk ook gewoon moet zijn...), zelf neemt hij ook weinig initiatief meer daartoe, volgens hem omdat hij moe is. Ik probeer daar begrip voor te hebben, maar vind het lastig. Ik ben ook moe, heb een drukke baan, maar ik vind wel dat we ons best moeten blijven doen, anders verzanden we weer in die sleur..... Soms denk ik dat het beter is om te stoppen, omdat ik alleen maar onzekerder ben geworden door deze situatie, maar daar wil ik me eigenlijk ook weer niet bij neerleggen. Misschien maak ik er een groter probleem van dan het is, vriend lijkt zich er niet zo mee bezig te houden (druk met werk, zit ook met vriendenkring (oppervlakkig, zijn het wel echte vrienden?, weinig wederzijdsheid), familieperikelen, een groot "is dit alles gevoel" bij zijn hele leven (en dus twijfels over relatie/vrienden/werk).
Hopelijk gaat het steeds beter, ook al wordt het drukke tijd met het bedrijf!
Wat ik vooral herken is alles "over"analyseren en veel bevestiging zoeken. Mijn relatie bevindt zich ook in een crisis, een half jaar geleden heeft mijn vriend zijn twijfels aan mij verteld. Ik ben daar heel erg van geschrokken.
Ik vond ook wel dat er dingen beter konden, maar was/ben ervan overtuigd dat we daar wel een oplossing voor kunnen vinden. We zijn elkaar teveel als vanzelfsprekend gaan zien, er is een grote sleur ontstaan.
Voordeel is dat jouw man wel mee wil en gaat naar relatietherapie, mijn vriend wil dat absoluut niet. Hij wil eerst voor zichzelf de boel op een rijtje krijgen.
We willen er allebei nog steeds voor gaan, er keihard aan werken. Hij heeft aangegeven dat hij mij nog wel leuk, lief, mooi en aantrekkelijk vindt. Hij vindt ook dat we het goed hebben samen, dat we het goed met elkaar kunnen vinden. Hij houdt ook nog wel van me (ok, daar heb ik specifiek naar moeten vragen, want uit zichzelf heeft hij dat al maanden niet gezegd). We denken over veel dingen hetzelfde. Ik denk dat er nog zeker een basis is waarop we voort kunnen bouwen.
Door dit alles ben ik heel erg onzeker geworden, en zoek ik elke dag bevestiging: ik vind het beter gaan, vindt hij dat ook (ja, dus)? ZOent hij mij nog terug, wil hij nog wel knuffelen. SOms word ik (en hij ook) er gek van.
Ook analyseer ik alles wat hij zegt, en pieker er veel over. Hij heeft aangegeven dat hij het beter vindt gaan (we knuffelen vaker, zoenen weer meer, zijn meer leuke dingen gaan doen). Ik heb gevraagd als we op deze weg doorgaan, of het dan goed gaat komen. Dan krijg ik als antwoord : "er is een kans dat het dan goedkomt". Dan ga ik me daarover helemaal gek piekeren: we doen zo ons best, en dan is er alleen nog maar een KANS dat het goedkomt. Je hebt natuurlijk nooit absolute zekerheid, maar op een gegeven moment moet je die twijfels toch overboord kunnen zetten?
Sinds vorige week merk ik dat we weer wat terugzakken. Vriend heeft eigen bedrijf en een veeleisende klus, dus 's avonds is hij moe. Hij heeft dan geen zin/ruimte om te knuffelen. Ik zoek daar meteen weer wat achter (hij kan natuurlijk ook gewoon moet zijn...), zelf neemt hij ook weinig initiatief meer daartoe, volgens hem omdat hij moe is. Ik probeer daar begrip voor te hebben, maar vind het lastig. Ik ben ook moe, heb een drukke baan, maar ik vind wel dat we ons best moeten blijven doen, anders verzanden we weer in die sleur..... Soms denk ik dat het beter is om te stoppen, omdat ik alleen maar onzekerder ben geworden door deze situatie, maar daar wil ik me eigenlijk ook weer niet bij neerleggen. Misschien maak ik er een groter probleem van dan het is, vriend lijkt zich er niet zo mee bezig te houden (druk met werk, zit ook met vriendenkring (oppervlakkig, zijn het wel echte vrienden?, weinig wederzijdsheid), familieperikelen, een groot "is dit alles gevoel" bij zijn hele leven (en dus twijfels over relatie/vrienden/werk).
woensdag 2 juli 2008 om 07:56
quote:sunflowers schreef op 29 juni 2008 @ 22:18:
lolapaloeza, je slaat de spijker op zijn kop...ik voel bij jouw reactie herkenning...en dat maakt t ook weer lastig Wat is/maakt het zo lastig?..misschien moet ik het wel uitspreken in therapie, maar ik weet dat manlief dat weer heel lastig vind, juist omdat hij met woorden wel aangeeft hoe en wat.Waarom mag manlief het niet lastig vinden?? Tis inderdaad de kleinde alledaagse dingen... soms wordt ik er zo moe van en denk ach laat ook maar...maar ja...tis ook niet wat ik wil. als ik denk ach laat maar is er wel voor hem meer ruimte om initiatief te nemen, maar goed. dat doet hij ook wel, door te zeggen zullen we dit of dat, en dat zijn dan de dingen die ik leuk vind. Dus hij maakt wel bewegingen naar mij toe. door drukte van het bedrijf is hij nogal gepreoccupeerd met zijn gedachten, en dus vaak afwezig in gesprek.. Is hij wel oprecht in jou geinteresseerd??
lolapaloeza bedankt voor je reactie, zet voor mij weer even een en ander in perspectief. Thanx!
Hoi Sunflowers,
Je bent erg veel voor hem aan het denken en voelen. Je eigen gevoelens en gedachtes krijgen daardoor weinig ruimte.
Waarom is zijn welzijn zoveel belangrijker als het jouwe?? Voor mij lijkt dat namelijk wel zo.
Jij hebt ook recht op ruimte in de relatie!!
lolapaloeza, je slaat de spijker op zijn kop...ik voel bij jouw reactie herkenning...en dat maakt t ook weer lastig Wat is/maakt het zo lastig?..misschien moet ik het wel uitspreken in therapie, maar ik weet dat manlief dat weer heel lastig vind, juist omdat hij met woorden wel aangeeft hoe en wat.Waarom mag manlief het niet lastig vinden?? Tis inderdaad de kleinde alledaagse dingen... soms wordt ik er zo moe van en denk ach laat ook maar...maar ja...tis ook niet wat ik wil. als ik denk ach laat maar is er wel voor hem meer ruimte om initiatief te nemen, maar goed. dat doet hij ook wel, door te zeggen zullen we dit of dat, en dat zijn dan de dingen die ik leuk vind. Dus hij maakt wel bewegingen naar mij toe. door drukte van het bedrijf is hij nogal gepreoccupeerd met zijn gedachten, en dus vaak afwezig in gesprek.. Is hij wel oprecht in jou geinteresseerd??
lolapaloeza bedankt voor je reactie, zet voor mij weer even een en ander in perspectief. Thanx!
Hoi Sunflowers,
Je bent erg veel voor hem aan het denken en voelen. Je eigen gevoelens en gedachtes krijgen daardoor weinig ruimte.
Waarom is zijn welzijn zoveel belangrijker als het jouwe?? Voor mij lijkt dat namelijk wel zo.
Jij hebt ook recht op ruimte in de relatie!!
zondag 6 juli 2008 om 08:55
@malaysia girl, wat jij schrijft daar herken ik mijzelf nogal behoorlijk in. dat blijven zoeken naar en analyseren....onzeker voelen en manlief lijkt daar inderdaad weinig last van te hebben.
soms lijkt dat juist wel weer mijn onzekerheid te versterken, hoe zekerder hij is hoe meer ik dan nadenk???
@hulpeloos, heb de afgelopen dagen stil gestaan bij wat ik mis, en ben daar nog niet uit. bij mij is het nu ook verward in mijn denken
@houvan jezelf dat is mijn centrale thema ruimte nemen voor mijzelf...en daar heb ik dus veel moeite mee. ik pas mij aan, al van kind af aan denk ik...is lastig om dat ineens te veranderen, ga daar ook individueel voor in therapie. tuurlijk mag het voor manlief ook lastig zijn, misschien juist wel omdat er anders niets verandert of hij in ieder geval dan bewust wordt van...
ik heb voor nu vooral het gevoel dat ik "vast" zit, op mijn werk loop ik momenteel erg tegen mijzelf aan, op nogal confronterende wijze, thuis idem...en vraag me dus van alles af...misschien is dit de rebound van het afgelopen half jaar dat ik mij nu afvraag of het wel de goede weg is?? ik weet het niet. ik heb het gevoel dat het mij nu allemaal teveel is, ik merk ook dat de spanningsklachten toenemen. heb het gevoel dat ikzelf ook in een veranderingsproces zit, maar krijg daar nog niet echt grip (of is het controle?) op... en dat is wat ik nodig heb om overeind te blijven. ik vind het voor mij zelf nu ook verwarrend en kan mijn gevoelens ook niet verdragen.
soms lijkt dat juist wel weer mijn onzekerheid te versterken, hoe zekerder hij is hoe meer ik dan nadenk???
@hulpeloos, heb de afgelopen dagen stil gestaan bij wat ik mis, en ben daar nog niet uit. bij mij is het nu ook verward in mijn denken
@houvan jezelf dat is mijn centrale thema ruimte nemen voor mijzelf...en daar heb ik dus veel moeite mee. ik pas mij aan, al van kind af aan denk ik...is lastig om dat ineens te veranderen, ga daar ook individueel voor in therapie. tuurlijk mag het voor manlief ook lastig zijn, misschien juist wel omdat er anders niets verandert of hij in ieder geval dan bewust wordt van...
ik heb voor nu vooral het gevoel dat ik "vast" zit, op mijn werk loop ik momenteel erg tegen mijzelf aan, op nogal confronterende wijze, thuis idem...en vraag me dus van alles af...misschien is dit de rebound van het afgelopen half jaar dat ik mij nu afvraag of het wel de goede weg is?? ik weet het niet. ik heb het gevoel dat het mij nu allemaal teveel is, ik merk ook dat de spanningsklachten toenemen. heb het gevoel dat ikzelf ook in een veranderingsproces zit, maar krijg daar nog niet echt grip (of is het controle?) op... en dat is wat ik nodig heb om overeind te blijven. ik vind het voor mij zelf nu ook verwarrend en kan mijn gevoelens ook niet verdragen.
zondag 6 juli 2008 om 21:35
Sunflowers, is het niet dat die spanning toemeemt, omdat je weet dat je misschien ooit beslissingen moet gaan nemen? Je kunt nog zo van iemand houden, maar als die je niet gelukkig maakt, moet je daar op den duur iets aan doen. Het lijkt erop dat sunman genoeg wil doen om jouw niet kwijt te raken, maar niet genoeg om jouw gelukkig te maken.
Jij hebt je stinkende best gedaan, en dan hoop je dat de ander meekomt. Als dat niet gebeurt, wil of kan die ander niet zijn prioriteiten bijstellen. Wat mij nog steeds verbaast, waarom hij dat niet wilt.
Je zal vast je manier van doen iets kunnen aanpassen, maar dat betekend niet automatisch dat je dat ook fijn vind om zo te moeten doen. Dus het veranderen van je eigen karakter, is niet waar je op moet hopen, dat dat je relatie gaat verbeteren.
Groetjes kreeft
Jij hebt je stinkende best gedaan, en dan hoop je dat de ander meekomt. Als dat niet gebeurt, wil of kan die ander niet zijn prioriteiten bijstellen. Wat mij nog steeds verbaast, waarom hij dat niet wilt.
Je zal vast je manier van doen iets kunnen aanpassen, maar dat betekend niet automatisch dat je dat ook fijn vind om zo te moeten doen. Dus het veranderen van je eigen karakter, is niet waar je op moet hopen, dat dat je relatie gaat verbeteren.
Groetjes kreeft
dinsdag 22 juli 2008 om 08:45
een updeet...
Hoe t nu gaat? t Kabbelt door, zonder uitschieters naar boven of naar beneden... waarbij we nu 6 weken geen therapie hebben, ik van te voren dan denk o en wat als...ik zie er dan gelijk beren voor op de weg. Maar tot nu toe loopt het. Voor wat betreft die therapie, daar zou ik nog wel wat meer diepgang in willen. Voor mijn gevoel blijft t soms wat aan de oppervlakte.
Er is toch even wat meer rust in de weekeinden. We maken beide ruimte om met elkaar wat leuks te doen. Ik probeer meer aan te geven wat ik fijn of juist niet fijn vind. Over een paar weken hebben we vakantie en gaan dan met zijn allen de hort op. Wordt een uitrustvakantie....dolce far niente...!
Ik zit zelf met allerlei vragen en dingen over mijzelf, dat wordt steeds nadrukkelijker. Binnenkort ga ik starten met mijn therapie. Werk loopt nu niet lekker, zit hoog en speelt ook een rol hierin, vraag is wel wat was er eerder...Daar heb ik wel een beslissing genomen...Wordt na de vakantie opgepakt.
Er is van alles in beweging, en soms denk ik van mijzelf zit ik niet in een midlife crisis , of iets wat er op lijkt? Ik weet wel van mijzelf dat ik nogal een gevoelig persoontje ben en er altijd van alles binnenkomt...wat ik moeilijk kan filteren...
nou weinig nieuws onder de zon!
Hoe t nu gaat? t Kabbelt door, zonder uitschieters naar boven of naar beneden... waarbij we nu 6 weken geen therapie hebben, ik van te voren dan denk o en wat als...ik zie er dan gelijk beren voor op de weg. Maar tot nu toe loopt het. Voor wat betreft die therapie, daar zou ik nog wel wat meer diepgang in willen. Voor mijn gevoel blijft t soms wat aan de oppervlakte.
Er is toch even wat meer rust in de weekeinden. We maken beide ruimte om met elkaar wat leuks te doen. Ik probeer meer aan te geven wat ik fijn of juist niet fijn vind. Over een paar weken hebben we vakantie en gaan dan met zijn allen de hort op. Wordt een uitrustvakantie....dolce far niente...!
Ik zit zelf met allerlei vragen en dingen over mijzelf, dat wordt steeds nadrukkelijker. Binnenkort ga ik starten met mijn therapie. Werk loopt nu niet lekker, zit hoog en speelt ook een rol hierin, vraag is wel wat was er eerder...Daar heb ik wel een beslissing genomen...Wordt na de vakantie opgepakt.
Er is van alles in beweging, en soms denk ik van mijzelf zit ik niet in een midlife crisis , of iets wat er op lijkt? Ik weet wel van mijzelf dat ik nogal een gevoelig persoontje ben en er altijd van alles binnenkomt...wat ik moeilijk kan filteren...
nou weinig nieuws onder de zon!
maandag 28 juli 2008 om 15:51
Hoi sun, het lijkt er echt op dat het wat voortkabbelt. Het is in ieder geval leuk, dat je op de vakantie kan uitkijken. Dat geeft toch vaak een fijn relax punt, en dat je dan ook meer op elkaar gericht bent. Betekend dolce far niente, dat je in NL blijft?
Ik kan me wel voorstellen, dat je wat fun in het leven wilt hebben. En misschien is dat wel wat er onder een mid-life crises verstaan wordt. Wel vervelend, dat het op je werk ook niet soepel loopt. Want dat kan je nu wel missen.
Nou in ieder geval schijnt nu het zonnetje (alleen een beetje vochtig nog), maar zo houden we altijd wel wat te wensen over.
Morgen begin ik trouwens aan mijn laatste cyclus, dus nog even doorbijten.
Liefs kreeft.
Ik kan me wel voorstellen, dat je wat fun in het leven wilt hebben. En misschien is dat wel wat er onder een mid-life crises verstaan wordt. Wel vervelend, dat het op je werk ook niet soepel loopt. Want dat kan je nu wel missen.
Nou in ieder geval schijnt nu het zonnetje (alleen een beetje vochtig nog), maar zo houden we altijd wel wat te wensen over.
Morgen begin ik trouwens aan mijn laatste cyclus, dus nog even doorbijten.
Liefs kreeft.
