Relaties
alle pijlers
Steeds maar twijfels over kinderwens.....
vrijdag 31 juli 2009 om 16:19
quote:django1 schreef op 31 juli 2009 @ 16:10:
Soms is het verlangen zo groot naar een kindje en zou ik niets liever willen dan nog één keertje moeder mogen worden.
Een donor heb ik al gevonden en ik zou er dan voor kiezen om dit alleen te doen. In mijn eerste zwangerschap stond ik er ook alleen voor, dus ik weet al hoe zwaar dit soms kan zijn!
En de allerlaatste reden is dat ik nu weer iemand ben tegen gekomen, die zelf geen kinderwens meer heeft.
Hij heeft zelf wel kinderen en beseft hoe mooi dat voor mij zou kunnen zijn. Hij laat me gaan en zegt ook dat ik mijn droom voor nog een mooie dochter of zoon moet uit laten komen....
...
Lieve Noline,
Allereerst wil ik je laten weten dat ik het heel erg voor je vind dat je je kindje hebt verloren . Wat moet dat vreselijk verdrietig voor je zijn. Ik heb er geen woorden voor.
Tussen de regels door lees ik eigenlijk dat je gewoon een diepe kinderwens hebt en geen twijfel hebt of je een kind wilt. Je wilt gewoon een kind. En omdat je misschien niet meer alle tijd hebt, zou ik zeggen, volg je gevoel en dat ik volgens mij gewoon doen en proberen of je nog zwanger wordt! Die man waar je nu verliefd op bent kan over 2 jaar ook weer weg zijn, maar misschien blijven jullie ook wel bij elkaar, ook met jouw kind, you don´t know! Jouw kind blijft wel de rest van je leven en ik vind dat je ervan uit moet proberen te gaan dat dit kindje wel blijft leven. Ondanks dat dat waarschijnlijk moeilijk is na wat jij hebt meegemaakt.
Succes met je keus!
Soms is het verlangen zo groot naar een kindje en zou ik niets liever willen dan nog één keertje moeder mogen worden.
Een donor heb ik al gevonden en ik zou er dan voor kiezen om dit alleen te doen. In mijn eerste zwangerschap stond ik er ook alleen voor, dus ik weet al hoe zwaar dit soms kan zijn!
En de allerlaatste reden is dat ik nu weer iemand ben tegen gekomen, die zelf geen kinderwens meer heeft.
Hij heeft zelf wel kinderen en beseft hoe mooi dat voor mij zou kunnen zijn. Hij laat me gaan en zegt ook dat ik mijn droom voor nog een mooie dochter of zoon moet uit laten komen....
...
Lieve Noline,
Allereerst wil ik je laten weten dat ik het heel erg voor je vind dat je je kindje hebt verloren . Wat moet dat vreselijk verdrietig voor je zijn. Ik heb er geen woorden voor.
Tussen de regels door lees ik eigenlijk dat je gewoon een diepe kinderwens hebt en geen twijfel hebt of je een kind wilt. Je wilt gewoon een kind. En omdat je misschien niet meer alle tijd hebt, zou ik zeggen, volg je gevoel en dat ik volgens mij gewoon doen en proberen of je nog zwanger wordt! Die man waar je nu verliefd op bent kan over 2 jaar ook weer weg zijn, maar misschien blijven jullie ook wel bij elkaar, ook met jouw kind, you don´t know! Jouw kind blijft wel de rest van je leven en ik vind dat je ervan uit moet proberen te gaan dat dit kindje wel blijft leven. Ondanks dat dat waarschijnlijk moeilijk is na wat jij hebt meegemaakt.
Succes met je keus!
vrijdag 31 juli 2009 om 16:39
Ik vind het heel knap van die man dat hij je vrij laat in je keus voor je kinderwens en ook zelf voet bij stuk houdt als hij zelf niet meer wil.
Wat betreft je angst voor een foute afloop. Hoe reeel is die angst? Praat er anders met een arts over of die angst wel echt is en of je (en misschien weet je dat al wel maar lees ik het niet in je verhaal) echt weer een groter dan normaal risico zou lopen op een foute afloop.
Maar als jij echt graag een kindje wil en zo te zien heb je daar al goed over nagedacht, dan moet je het echt gewoon doen. En practische problemen (zoals het uitoefenen van je hobby) zijn meestal wel op te lossen.
Wat betreft je angst voor een foute afloop. Hoe reeel is die angst? Praat er anders met een arts over of die angst wel echt is en of je (en misschien weet je dat al wel maar lees ik het niet in je verhaal) echt weer een groter dan normaal risico zou lopen op een foute afloop.
Maar als jij echt graag een kindje wil en zo te zien heb je daar al goed over nagedacht, dan moet je het echt gewoon doen. En practische problemen (zoals het uitoefenen van je hobby) zijn meestal wel op te lossen.
vrijdag 31 juli 2009 om 17:46
Helaas is de angst heel erg reeel dat het nog een keer fout zou kunnen gaan. Durf ik 's nacht's nog te slapen?
Aan alles merk ik, dat ik heel erg naar een liefdevolle relatie verlang. Begin er ook nu weer wat langzaam voor open te staan.
Aandacht genoeg, daar ligt het allemaal niet aan.
Maar op 1 of andere manier voel ik me steeds aangetrokken tot mannen, die zelf al kinderen hebben en daarom geen kids meer willen.
Wil ik mijn kinderwens laten gaan? Zou de liefde voor een man groter kunnen zijn? Zou ik daar spijt van krijgen?
Wat zegt dit nu over mijn kinderwens?
Dat de twijfels steeds maar blijven komen en gaan......
Aan alles merk ik, dat ik heel erg naar een liefdevolle relatie verlang. Begin er ook nu weer wat langzaam voor open te staan.
Aandacht genoeg, daar ligt het allemaal niet aan.
Maar op 1 of andere manier voel ik me steeds aangetrokken tot mannen, die zelf al kinderen hebben en daarom geen kids meer willen.
Wil ik mijn kinderwens laten gaan? Zou de liefde voor een man groter kunnen zijn? Zou ik daar spijt van krijgen?
Wat zegt dit nu over mijn kinderwens?
Dat de twijfels steeds maar blijven komen en gaan......
vrijdag 31 juli 2009 om 17:51
Een kinderwens kan heel sterk zijn is mijn ervaring. Ik zou niet 'gokken' op een man. Als jij echt een kind wilt dan zou ik daar voor gaan, zeker gezien je leeftijd.
Ja je loopt een risico maar als het je lukt is het ook een groot geluk. En volgens mij twijfel je helemaal niet of je een kindje wilt. (als ik die indruk had zou ik je dit nml niet adviseren) maar twijfel jij of het wel past bij deze relatie en twijfel je of het lichamelijk wel goed zal gaan.
Ga er voor en overleg van te voren met je arts/gynecaeloog over de mogelijkheden in verband met hetgeen de vorige keer is gebeurt.
Vreselijk voor je dat je je kindje hebt moeten verliezen!
Ja je loopt een risico maar als het je lukt is het ook een groot geluk. En volgens mij twijfel je helemaal niet of je een kindje wilt. (als ik die indruk had zou ik je dit nml niet adviseren) maar twijfel jij of het wel past bij deze relatie en twijfel je of het lichamelijk wel goed zal gaan.
Ga er voor en overleg van te voren met je arts/gynecaeloog over de mogelijkheden in verband met hetgeen de vorige keer is gebeurt.
Vreselijk voor je dat je je kindje hebt moeten verliezen!
vrijdag 7 augustus 2009 om 22:13
Je moet gewoon iemand naast je hebben die ook een kind wil.
Deze man wil dat niet, dat is duidelijk. Wel eerlijk dat hij zegt dat je niet gelukkig met hem wordt. Alleen ervoor gaan zou ik niet doen. Buiten het feit om dat het zwaar is, vind ik het toch een onnatuurlijk iets en ergens ook wel egoistisch.
Laat het gaan en wie weet kom je wel zo iemand tegen en zo niet, dan had het niet zo moeten zijn. Probeer je er niet op te focussen, dat helpt toch niet.
Deze man wil dat niet, dat is duidelijk. Wel eerlijk dat hij zegt dat je niet gelukkig met hem wordt. Alleen ervoor gaan zou ik niet doen. Buiten het feit om dat het zwaar is, vind ik het toch een onnatuurlijk iets en ergens ook wel egoistisch.
Laat het gaan en wie weet kom je wel zo iemand tegen en zo niet, dan had het niet zo moeten zijn. Probeer je er niet op te focussen, dat helpt toch niet.
vrijdag 7 augustus 2009 om 22:15
Wat je vraag betreft over mannen die geen kinderen willen of je eigen kinderwens.
Ik begrijp dat dat lastig is, maar toch ben ik er van overtuigd dat je grote liefde ook een kind met je moet willen. Anders is het niet degene voor je. (op lange termijn) Er blijft dan toch een leegte achter en die kan hij niet opvullen op welke manier dan ook.
Ik begrijp dat dat lastig is, maar toch ben ik er van overtuigd dat je grote liefde ook een kind met je moet willen. Anders is het niet degene voor je. (op lange termijn) Er blijft dan toch een leegte achter en die kan hij niet opvullen op welke manier dan ook.
vrijdag 7 augustus 2009 om 23:07
[quote]Brown_Eyes schreef op 07 augustus 2009 @ 22:13:
Alleen ervoor gaan zou ik niet doen. Buiten het feit om dat het zwaar is, vind ik het toch een onnatuurlijk iets en ergens ook wel egoistisch.
Jouw keus zal het blijkbaar niet zijn om alleen voor een kindje te gaan. Dat kan, maar het kan net zo goed voor TO wel een goede weloverwogen beslissing zijn. En volgens denkt ze hier heel goed over na. Ik kan me ergens wel voorstellen dat je zegt dat dit misschien egoistisch is. Aan de andere kant ben ik ervan overtuigd dat er genoeg mensen zijn die in hun eentje een kind meer kunnen geven dan een koppel samen!
Alleen ervoor gaan zou ik niet doen. Buiten het feit om dat het zwaar is, vind ik het toch een onnatuurlijk iets en ergens ook wel egoistisch.
Jouw keus zal het blijkbaar niet zijn om alleen voor een kindje te gaan. Dat kan, maar het kan net zo goed voor TO wel een goede weloverwogen beslissing zijn. En volgens denkt ze hier heel goed over na. Ik kan me ergens wel voorstellen dat je zegt dat dit misschien egoistisch is. Aan de andere kant ben ik ervan overtuigd dat er genoeg mensen zijn die in hun eentje een kind meer kunnen geven dan een koppel samen!
zaterdag 8 augustus 2009 om 00:42
Ik ben een single moeder van twee heerlijke mannen. Als ik heel sec naar mijn bestaan kijk dan is de enige reden dat ik vind dat het soms meeeeeeeeeeega sucks is dat ik toen ik begon aan kinderen zeker wist dat we dat samen zouden doen. Het feit dat ik de last nu in mijn eentje moet dragen maakt het denk ik zwaarder dan het 100% rationeel bezien zou moeten zijn. Hoewel het soms dus zuigt, is het wel prima te doen (ik bof erg met mijn spruitjes ).
In bijna al je woorden lees ik Kinderwens!!! Het feit dat je al een donor hebt vind ik erg veelzeggend. Als ik Maurice de Hond was zou ik zeggen Doen! Maar ik ben Sprank, dus ik hou het bij laat je niet weerhouden door angst (en al zéker niet door een ontluikende prille kinderwensvrije liefde!)
In bijna al je woorden lees ik Kinderwens!!! Het feit dat je al een donor hebt vind ik erg veelzeggend. Als ik Maurice de Hond was zou ik zeggen Doen! Maar ik ben Sprank, dus ik hou het bij laat je niet weerhouden door angst (en al zéker niet door een ontluikende prille kinderwensvrije liefde!)
zaterdag 8 augustus 2009 om 05:23
Ik snap het niet. Wil hij nu wel of niet vader wezen van jouw kind? Ook als jullie relatie niet doorgaat?
Bedenk dat, als jij zwanger wordt, niet alleen jij een kindje krijgt maar jouw kindje ook een vader krijgt.En andersom.
Die belangen moet je ook afwegen. Misschien dat Brown_Eyes dat bedoelt met dat alléén gaan voor je eigen kinderwens een egoïstische kant heeft. Sommigen zien glad voorbij aan de belangen van de andere medespelers. Heeft je kind niet ook recht op een vader? En heeft de toekomstige vader niet ook recht op zijn kind?
Moeilijke vragen, maar ze moeten worden beantwoord voor je het Grote Avontuur in stapt.
Bedenk dat, als jij zwanger wordt, niet alleen jij een kindje krijgt maar jouw kindje ook een vader krijgt.En andersom.
Die belangen moet je ook afwegen. Misschien dat Brown_Eyes dat bedoelt met dat alléén gaan voor je eigen kinderwens een egoïstische kant heeft. Sommigen zien glad voorbij aan de belangen van de andere medespelers. Heeft je kind niet ook recht op een vader? En heeft de toekomstige vader niet ook recht op zijn kind?
Moeilijke vragen, maar ze moeten worden beantwoord voor je het Grote Avontuur in stapt.
zaterdag 8 augustus 2009 om 22:46
quote:Brown_Eyes schreef op 07 augustus 2009 @ 22:13:
Je moet gewoon iemand naast je hebben die ook een kind wil.
Deze man wil dat niet, dat is duidelijk. Wel eerlijk dat hij zegt dat je niet gelukkig met hem wordt. Alleen ervoor gaan zou ik niet doen. Buiten het feit om dat het zwaar is, vind ik het toch een onnatuurlijk iets en ergens ook wel egoistisch.
Laat het gaan en wie weet kom je wel zo iemand tegen en zo niet, dan had het niet zo moeten zijn. Probeer je er niet op te focussen, dat helpt toch niet.
Wat is er egoïstisch aan om alleen voor een kindje te gaan m.b.v. een donor?
In deze tijd waarin heel veel gezinnen uit mekaar gaan is het helaas heel erg normaal geworden dat beide ouders niet meer bij mekaar zijn. Vind je het dan ook egoïstisch als ouders gaan scheiden i.p.v. dat ze gewoon bij mekaar blijven?
Dat het zwaar is, weet ik al...... en daar ben ik me ook terdege van bewust!
Je moet gewoon iemand naast je hebben die ook een kind wil.
Deze man wil dat niet, dat is duidelijk. Wel eerlijk dat hij zegt dat je niet gelukkig met hem wordt. Alleen ervoor gaan zou ik niet doen. Buiten het feit om dat het zwaar is, vind ik het toch een onnatuurlijk iets en ergens ook wel egoistisch.
Laat het gaan en wie weet kom je wel zo iemand tegen en zo niet, dan had het niet zo moeten zijn. Probeer je er niet op te focussen, dat helpt toch niet.
Wat is er egoïstisch aan om alleen voor een kindje te gaan m.b.v. een donor?
In deze tijd waarin heel veel gezinnen uit mekaar gaan is het helaas heel erg normaal geworden dat beide ouders niet meer bij mekaar zijn. Vind je het dan ook egoïstisch als ouders gaan scheiden i.p.v. dat ze gewoon bij mekaar blijven?
Dat het zwaar is, weet ik al...... en daar ben ik me ook terdege van bewust!
zaterdag 8 augustus 2009 om 22:51
quote:hannie74 schreef op 08 augustus 2009 @ 05:23:
Ik snap het niet. Wil hij nu wel of niet vader wezen van jouw kind? Ook als jullie relatie niet doorgaat?
Bedenk dat, als jij zwanger wordt, niet alleen jij een kindje krijgt maar jouw kindje ook een vader krijgt.En andersom.
Die belangen moet je ook afwegen. Misschien dat Brown_Eyes dat bedoelt met dat alléén gaan voor je eigen kinderwens een egoïstische kant heeft. Sommigen zien glad voorbij aan de belangen van de andere medespelers. Heeft je kind niet ook recht op een vader? En heeft de toekomstige vader niet ook recht op zijn kind?
Moeilijke vragen, maar ze moeten worden beantwoord voor je het Grote Avontuur in stapt.
Nee, deze man wil geen kinderen meer!
Mijn twijfel ging erover of ik voor hem mijn kinderwens zou laten varen..... of mijn kinderwens sterk genoeg is ja of te nee?
Ik snap het niet. Wil hij nu wel of niet vader wezen van jouw kind? Ook als jullie relatie niet doorgaat?
Bedenk dat, als jij zwanger wordt, niet alleen jij een kindje krijgt maar jouw kindje ook een vader krijgt.En andersom.
Die belangen moet je ook afwegen. Misschien dat Brown_Eyes dat bedoelt met dat alléén gaan voor je eigen kinderwens een egoïstische kant heeft. Sommigen zien glad voorbij aan de belangen van de andere medespelers. Heeft je kind niet ook recht op een vader? En heeft de toekomstige vader niet ook recht op zijn kind?
Moeilijke vragen, maar ze moeten worden beantwoord voor je het Grote Avontuur in stapt.
Nee, deze man wil geen kinderen meer!
Mijn twijfel ging erover of ik voor hem mijn kinderwens zou laten varen..... of mijn kinderwens sterk genoeg is ja of te nee?
zaterdag 8 augustus 2009 om 22:55
Mannen komen en gaan. Ik weet niet of je daar je kinderwens voor op moet geven, dat kun je alleen maar zelf beslissen. Maar als je al een potentiele donor hebt, zal je kinderwens wel erg sterk zijn neem ik aan. En je bent al 36 jaar, zoveel tijd om na te denken heb je niet meer.
Ik heb in ieder geval ooit een relatie laten schieten met iemand die eigenlijk alles was wat ik ooit wilde, behalve dat hij geen kinderen meer wilde. Ik wel. Dus daar hield het gewoon op. Dan wordt het alleen maar tijdverspilling en de kans dat het er tussenin komt te staan, wordt gewoonweg te groot.
Denk je dat die relatie kan werken als jij je kinderwens opgeeft? Hoe zie je dat voor je? Nu, over 1 jaar, over 2 jaar.
Ik heb in ieder geval ooit een relatie laten schieten met iemand die eigenlijk alles was wat ik ooit wilde, behalve dat hij geen kinderen meer wilde. Ik wel. Dus daar hield het gewoon op. Dan wordt het alleen maar tijdverspilling en de kans dat het er tussenin komt te staan, wordt gewoonweg te groot.
Denk je dat die relatie kan werken als jij je kinderwens opgeeft? Hoe zie je dat voor je? Nu, over 1 jaar, over 2 jaar.
zaterdag 8 augustus 2009 om 22:57
quote:Brown_Eyes schreef op 08 augustus 2009 @ 21:06:
Uiteraard zijn er zat mensen die alleen een kind goed opvoeden, dat is het punt ook niet. Wel is daar ooit een basis aan vooraf gegaan; een relatie. Nu is er geen startpunt of in mijn ogen geen ethisch verantwoorde basis.
Hier ben ik het dus totaal niet mee eens.
Net alsof een relatie een garantie bied voor goed ouderschap en alles wat daarbij hoort.
Uiteraard zijn er zat mensen die alleen een kind goed opvoeden, dat is het punt ook niet. Wel is daar ooit een basis aan vooraf gegaan; een relatie. Nu is er geen startpunt of in mijn ogen geen ethisch verantwoorde basis.
Hier ben ik het dus totaal niet mee eens.
Net alsof een relatie een garantie bied voor goed ouderschap en alles wat daarbij hoort.
zondag 9 augustus 2009 om 00:44
Wij doen het toch echt onszelf aan, de situatie waarin we 'kinderwens' en 'partnerwens' genadeloos tegen elkaar moeten afwegen omdat de biologische klok tikt.
We beginnen tegenwoordig pas na ons 30e *iets* serieuzer na te denken over wel/geen kinderen, wanneer dan, met wie dan. Dan hebben we er al 15 jaar van verkeringen opzitten, lekker vrijblijvend gerollebol met altijd wel weer een uitvlucht of nooduitgang als het toch weer niet de ware blijkt te zijn. Want dit of dat mankeert er aan hem, en Dat Willen We niet. We nemen geweoon Een Ander. En een gezinnetje stichten? Dat is van 'later' zorg.
Dan zijn we opeens dertig en beseffen we voor het eerst *echt* dat die klok steeds luider gaat tikken. Maar onze wensenlijst voor een ideale partner is alleen maar langer geworden, vele ervaringen rijker kijken we kritischer, en onze zenuwen staan gespannener dan tevoren, De verwenning en het optimisme van 15 jaar vrijbuiteren hebben we dan nog niet afgeleerd, en de relativering en wederzijdse toegeeflijkheid die de generatie van onze ouders nog lijkt te kennen, hebben we bij lange na nog niet bereikt.
Zie dan in de paar jaar na je dertigste maar eens trefzeker te scoren. De 50% leukste mannen zijn allang weggekaapt; in het restant *moet* en *zal* onze Adonis zitten, die het lange wachten helemaal de moeite waard maakt. En als dat niet zo erg lukt, worden we door de beperkte houdbaarheid van onze ooit jeugdige vrouwenlijven gedwongen tot noodplan B (kinderwens opgeven) of noodplan C (BOM of OOM worden (bewust of ongewenst ongehuwd moeder).
Omdat we die tijdsspanne waarin *het* moet lukken (de papa van je kinderen vinden) zo voor ons uit hebben geschoven, brengen we onszelf in deze niet benijdenswaardige positie. Nog afgezien van de lichamelijke effecten van late zwangerschap, plus het risico dat je in het leven van je eigen kinderen een kleinere rol zult spelen omdat je eerder in hun leven overlijdt.
Ik kan er van meepraten, en bewaar geen prettige herinneringen aan die jaren na m'n dertigste, waarin het nu-of-nooit-gevoel mij zeer akelig beklemde. Achteraf zou ik eigenlijk liever minstens vijf jaar eerder (op m'n 25e) met die cruciale vraag en die cruciale kinderwens aan de slag hebben gegaan.
Ik heb intussen een dochtertje van 1, en zal haar mettertijd adviseren om echt niet te jong aan huisje-boompje-beestje te beginnen - maar zeker ook niet te laat. Want huisje en boompje moeten stevig staan, opdat ze lang mee kunnen. Geen noodwoning dus.
Nederlandse vrouwen krijgen gemiddeld ontzettend laat hun eerste kind. Dat is geen natuurlijk proces geweest, maar het gevolg van een afweging van allerlei belangen, vooral materiële of korte-termijn-belangen ('ik wil voorlopig nog lekker kunnen uitgaan', 'ik wil eerst nog carriere maken').
Goed, dat is geen direct nuttig toepasbaar advies voor je, Django1. Maar als overpeinzing moest het me toch even van 't hart. Succes met de moeilijke keuze.
We beginnen tegenwoordig pas na ons 30e *iets* serieuzer na te denken over wel/geen kinderen, wanneer dan, met wie dan. Dan hebben we er al 15 jaar van verkeringen opzitten, lekker vrijblijvend gerollebol met altijd wel weer een uitvlucht of nooduitgang als het toch weer niet de ware blijkt te zijn. Want dit of dat mankeert er aan hem, en Dat Willen We niet. We nemen geweoon Een Ander. En een gezinnetje stichten? Dat is van 'later' zorg.
Dan zijn we opeens dertig en beseffen we voor het eerst *echt* dat die klok steeds luider gaat tikken. Maar onze wensenlijst voor een ideale partner is alleen maar langer geworden, vele ervaringen rijker kijken we kritischer, en onze zenuwen staan gespannener dan tevoren, De verwenning en het optimisme van 15 jaar vrijbuiteren hebben we dan nog niet afgeleerd, en de relativering en wederzijdse toegeeflijkheid die de generatie van onze ouders nog lijkt te kennen, hebben we bij lange na nog niet bereikt.
Zie dan in de paar jaar na je dertigste maar eens trefzeker te scoren. De 50% leukste mannen zijn allang weggekaapt; in het restant *moet* en *zal* onze Adonis zitten, die het lange wachten helemaal de moeite waard maakt. En als dat niet zo erg lukt, worden we door de beperkte houdbaarheid van onze ooit jeugdige vrouwenlijven gedwongen tot noodplan B (kinderwens opgeven) of noodplan C (BOM of OOM worden (bewust of ongewenst ongehuwd moeder).
Omdat we die tijdsspanne waarin *het* moet lukken (de papa van je kinderen vinden) zo voor ons uit hebben geschoven, brengen we onszelf in deze niet benijdenswaardige positie. Nog afgezien van de lichamelijke effecten van late zwangerschap, plus het risico dat je in het leven van je eigen kinderen een kleinere rol zult spelen omdat je eerder in hun leven overlijdt.
Ik kan er van meepraten, en bewaar geen prettige herinneringen aan die jaren na m'n dertigste, waarin het nu-of-nooit-gevoel mij zeer akelig beklemde. Achteraf zou ik eigenlijk liever minstens vijf jaar eerder (op m'n 25e) met die cruciale vraag en die cruciale kinderwens aan de slag hebben gegaan.
Ik heb intussen een dochtertje van 1, en zal haar mettertijd adviseren om echt niet te jong aan huisje-boompje-beestje te beginnen - maar zeker ook niet te laat. Want huisje en boompje moeten stevig staan, opdat ze lang mee kunnen. Geen noodwoning dus.
Nederlandse vrouwen krijgen gemiddeld ontzettend laat hun eerste kind. Dat is geen natuurlijk proces geweest, maar het gevolg van een afweging van allerlei belangen, vooral materiële of korte-termijn-belangen ('ik wil voorlopig nog lekker kunnen uitgaan', 'ik wil eerst nog carriere maken').
Goed, dat is geen direct nuttig toepasbaar advies voor je, Django1. Maar als overpeinzing moest het me toch even van 't hart. Succes met de moeilijke keuze.
zondag 9 augustus 2009 om 00:56
[quote]hannie74 schreef op 09 augustus 2009 @ 00:44:
Wij doen het toch echt onszelf aan, de situatie waarin we 'kinderwens' en 'partnerwens' genadeloos tegen elkaar moeten afwegen omdat de biologische klok tikt.
We beginnen tegenwoordig pas na ons 30e *iets* serieuzer na te denken over wel/geen kinderen, wanneer dan, met wie dan. Dan hebben we er al 15 jaar van verkeringen opzitten, lekker vrijblijvend gerollebol met altijd wel weer een uitvlucht of nooduitgang als het toch weer niet de ware blijkt te zijn. Want dit of dat mankeert er aan hem, en Dat Willen We niet. We nemen geweoon Een Ander. En een gezinnetje stichten? Dat is van 'later' zorg.
Dan zijn we opeens dertig en beseffen we voor het eerst *echt* dat die klok steeds luider gaat tikken. Maar onze wensenlijst voor een ideale partner is alleen maar langer geworden, vele ervaringen rijker kijken we kritischer, en onze zenuwen staan gespannener dan tevoren, De verwenning en het optimisme van 15 jaar vrijbuiteren hebben we dan nog niet afgeleerd, en de relativering en wederzijdse toegeeflijkheid die de generatie van onze ouders nog lijkt te kennen, hebben we bij lange na nog niet bereikt.
Zie dan in de paar jaar na je dertigste maar eens trefzeker te scoren. De 50% leukste mannen zijn allang weggekaapt; in het restant *moet* en *zal* onze Adonis zitten, die het lange wachten helemaal de moeite waard maakt. En als dat niet zo erg lukt, worden we door de beperkte houdbaarheid van onze ooit jeugdige vrouwenlijven gedwongen tot noodplan B (kinderwens opgeven) of noodplan C (BOM of OOM worden (bewust of ongewenst ongehuwd moeder).
Omdat we die tijdsspanne waarin *het* moet lukken (de papa van je kinderen vinden) zo voor ons uit hebben geschoven, brengen we onszelf in deze niet benijdenswaardige positie. Nog afgezien van de lichamelijke effecten van late zwangerschap, plus het risico dat je in het leven van je eigen kinderen een kleinere rol zult spelen omdat je eerder in hun leven overlijdt.
Jeetje wat een negatieve en generaliserende tekst zeg! Alsof vrouwen niet voor hun 30ste al nadenken over wat ze willen in de toekomst.
Wij doen het toch echt onszelf aan, de situatie waarin we 'kinderwens' en 'partnerwens' genadeloos tegen elkaar moeten afwegen omdat de biologische klok tikt.
We beginnen tegenwoordig pas na ons 30e *iets* serieuzer na te denken over wel/geen kinderen, wanneer dan, met wie dan. Dan hebben we er al 15 jaar van verkeringen opzitten, lekker vrijblijvend gerollebol met altijd wel weer een uitvlucht of nooduitgang als het toch weer niet de ware blijkt te zijn. Want dit of dat mankeert er aan hem, en Dat Willen We niet. We nemen geweoon Een Ander. En een gezinnetje stichten? Dat is van 'later' zorg.
Dan zijn we opeens dertig en beseffen we voor het eerst *echt* dat die klok steeds luider gaat tikken. Maar onze wensenlijst voor een ideale partner is alleen maar langer geworden, vele ervaringen rijker kijken we kritischer, en onze zenuwen staan gespannener dan tevoren, De verwenning en het optimisme van 15 jaar vrijbuiteren hebben we dan nog niet afgeleerd, en de relativering en wederzijdse toegeeflijkheid die de generatie van onze ouders nog lijkt te kennen, hebben we bij lange na nog niet bereikt.
Zie dan in de paar jaar na je dertigste maar eens trefzeker te scoren. De 50% leukste mannen zijn allang weggekaapt; in het restant *moet* en *zal* onze Adonis zitten, die het lange wachten helemaal de moeite waard maakt. En als dat niet zo erg lukt, worden we door de beperkte houdbaarheid van onze ooit jeugdige vrouwenlijven gedwongen tot noodplan B (kinderwens opgeven) of noodplan C (BOM of OOM worden (bewust of ongewenst ongehuwd moeder).
Omdat we die tijdsspanne waarin *het* moet lukken (de papa van je kinderen vinden) zo voor ons uit hebben geschoven, brengen we onszelf in deze niet benijdenswaardige positie. Nog afgezien van de lichamelijke effecten van late zwangerschap, plus het risico dat je in het leven van je eigen kinderen een kleinere rol zult spelen omdat je eerder in hun leven overlijdt.
Jeetje wat een negatieve en generaliserende tekst zeg! Alsof vrouwen niet voor hun 30ste al nadenken over wat ze willen in de toekomst.
zondag 9 augustus 2009 om 12:10
Er zit wat in Hannie, we doen het onszelf ook aan, maar ik ben 34 en nu pas toe aan het krijgen van een kindje, en ja.. ook ik geen man, maar (nu) wel een sterke kinderwens. Ook ik denk eraan om zelf een kindje te nemen en eigenlijk, hoe meer ik erover nadenk, des te meer denk ik: ja.. ik kan dat en ja, een kindje zu het goed hebben bij mij. En als je kijkt naar alle relaties die kapot gaan (helemaal in deze tijd dat mensen vaak denken: is dit het nou en voor 'zichzelf' kiezen) dan heb ik veel liever dat het kindje alleen maar met mij te maken hoeft te hebben dan met gescheiden ouders. Tuurlijk is het niet ideaal, maar hoe vaak krijg je ideaal op je bordje..?
Django, ik denk dat je je moet voorstellen dat je 50 bent en je dan afvragen of je niet heel erg veel spijt zou krijgen dat je nooit moeder bent geworden.
Django, ik denk dat je je moet voorstellen dat je 50 bent en je dan afvragen of je niet heel erg veel spijt zou krijgen dat je nooit moeder bent geworden.
zondag 9 augustus 2009 om 21:31
Sneezeweasel, 'generaliserend' ben ik helemaal met je eens. Ik schreef in de 'we'-vorm, dus over vrouwen in het algemeen. Het is dan ook zo dat Nederlandse vrouwen *als groep* heel erg laat beginnen met gezinnetje stichten. Natuurlijk is er bij zo'n gemiddelde volop ruimte voor diverse soorten uitzonderingen. Maar ik had het dus eerder over de regel dan over de uitzonderingen. In mijn vriendengroep (carrieremakers midden dertig) ben ik de eerste met kinderen, op mijn 34e!
Ook klopt het dat we al langer dan voor ons dertigste 'nadenken over de toekomst'. Het tegendeel beweerde ik dan ook niet. Wel schreef ik dat veel vrouwen pas tegen hun dertigste *serieus* over die zaken beginnen na te denken, in de zin van: ik moet er iets aan *doen*. Want gelegenheid tot uitstel is er dan steeds minder.
We zijn tussen ons zestiende en dertigste lichamelijk gesproken op een gunstige leeftijd om kinderen te krijgen. Daarna wordt het domweg minder, na je 35e in versneld tempo, dat zal elke gynaecoloog bevestigen. De meeste Nederlandse vrouwen slaan die gunstige periode dus min of meer halfbewust 'over' voor het stichten van een gezin, en dan willen we in de minder gunstige, zelfs in blessuretijd per se scoren. Want anders...
Of je mijn kijk op die zaak per se 'negatief' moet noemen, zoals jij doet, betwijfel ik. Ik zet er een duidelijke kritische kanttekening bij, dat wel. Maar daar laat ik het niet bij. Ik schreef ook dat er een alternatief is: je bewust worden van de voor- en nadelen en wellicht een jaar of vijf eerder serieus aan gezinsplanning doen.
Ja, ik weet ook wel dat je heerlijke jeugd dan eerder ophoudt (namelijk voor je 30e) en dat je vijf jaar lang minder kunt vrijbuiten. Maar daar staat heel wat tegenover, wat veel jonge moeders je zullen kunnen beamen. En het *hoeft* niet hoor, er staat geen straf op als je mijn advies in de wind slaat.
Ik kreeg deze overpeinzingen ook door de nasleep van het overlijden van mijn beide ouders, in de laatste paar jaar voordat ik zelf moeder werd. Je weet niet hoe het leven loopt, maar je weet wel dat je kinderen graag zo lang mogelijk ouders en grootouders willen hebben. Dat is gewoon menselijk. Doordat wij Nederlandse vrouwen onszelf pas zo laat 'klaar' vinden voor het moederschap, krijgen we kinderen die hun ouders en grootouders een heel stuk korter zullen meemaken. Voor mij weegt dat nadeel zwaar mee; voor een ander misschien niet zo zwaar. Maar ik heb het hier dus meer over het belang van mijn kind, dan dat van mij.
Vandaar dat ik het *nu*, achteraf, niet zo gek vindt om eerder aan kinderen te beginnen. Maar achteraf heb ik natuurlijk makkelijk praten. Tien jaar geleden dacht ik daar nog niet zo erg over na. Is het dan 'negatief' om daar nu nog iets over te willen zeggen?
Ook klopt het dat we al langer dan voor ons dertigste 'nadenken over de toekomst'. Het tegendeel beweerde ik dan ook niet. Wel schreef ik dat veel vrouwen pas tegen hun dertigste *serieus* over die zaken beginnen na te denken, in de zin van: ik moet er iets aan *doen*. Want gelegenheid tot uitstel is er dan steeds minder.
We zijn tussen ons zestiende en dertigste lichamelijk gesproken op een gunstige leeftijd om kinderen te krijgen. Daarna wordt het domweg minder, na je 35e in versneld tempo, dat zal elke gynaecoloog bevestigen. De meeste Nederlandse vrouwen slaan die gunstige periode dus min of meer halfbewust 'over' voor het stichten van een gezin, en dan willen we in de minder gunstige, zelfs in blessuretijd per se scoren. Want anders...
Of je mijn kijk op die zaak per se 'negatief' moet noemen, zoals jij doet, betwijfel ik. Ik zet er een duidelijke kritische kanttekening bij, dat wel. Maar daar laat ik het niet bij. Ik schreef ook dat er een alternatief is: je bewust worden van de voor- en nadelen en wellicht een jaar of vijf eerder serieus aan gezinsplanning doen.
Ja, ik weet ook wel dat je heerlijke jeugd dan eerder ophoudt (namelijk voor je 30e) en dat je vijf jaar lang minder kunt vrijbuiten. Maar daar staat heel wat tegenover, wat veel jonge moeders je zullen kunnen beamen. En het *hoeft* niet hoor, er staat geen straf op als je mijn advies in de wind slaat.
Ik kreeg deze overpeinzingen ook door de nasleep van het overlijden van mijn beide ouders, in de laatste paar jaar voordat ik zelf moeder werd. Je weet niet hoe het leven loopt, maar je weet wel dat je kinderen graag zo lang mogelijk ouders en grootouders willen hebben. Dat is gewoon menselijk. Doordat wij Nederlandse vrouwen onszelf pas zo laat 'klaar' vinden voor het moederschap, krijgen we kinderen die hun ouders en grootouders een heel stuk korter zullen meemaken. Voor mij weegt dat nadeel zwaar mee; voor een ander misschien niet zo zwaar. Maar ik heb het hier dus meer over het belang van mijn kind, dan dat van mij.
Vandaar dat ik het *nu*, achteraf, niet zo gek vindt om eerder aan kinderen te beginnen. Maar achteraf heb ik natuurlijk makkelijk praten. Tien jaar geleden dacht ik daar nog niet zo erg over na. Is het dan 'negatief' om daar nu nog iets over te willen zeggen?
zondag 9 augustus 2009 om 21:59
Phoebexx, ik herken wat je schrijft en je bericht zou ik een jaar of vier, vijf geleden ook zo geschreven kunnen hebben. Aan de andere kant: het gaat mij niet om de afweging 'neem ik als alleenstaande vrouw zelf een kind of neem ik er geen', maar om de afweging 'moet je als vrouw kinderen plannen na je 30e of na je 25e'. Ik ben steeds meer voordelen gaan zien aan dat laatste, zoals ik in mijn andere bericht al uitlegde.
'Er klaar voor zijn', die uitdrukking kan ik ook dromen. Ik wachtte er lang op. Maar mijn conclusie is dat het inderdaad een droom is. Er kwam voor mij echt niet opeens een dag dat ik 's ochtends opstond, de gordijnen wegschoof en wist 'hee, ja, nu ben ik klaar voor kinderen'. Uitstellen, uitstellen, uitstellen. Nederlandse jongens en meisjes genieten gewoon een godsgruwelijk lange jeugd, tot ver na ons dertigste. Pas als het uitgaan, reizen en carrièrejagen je begint te vervelen óf als de biologische klok ons inhaalt, zijn we er dan met de moed der wanhoop 'klaar voor'. (Sorry weasel, ik erken dat dit generaliserend en negatief geformuleerd is, neem het met wat zout).
Zo beschouwd heb ik toch wel veel respect voor de meid die op haar 25e per ongeluk een kind krijgt en er niettemin direct 'klaar voor' blijkt te zijn. Er klaar voor zijn kan ook betekenen: er klaar voor staan, de dingen durven nemen zoals ze zijn of zich aan je voordoen.
Of de relatie er eerder door stukloopt? Geen idee. Iets zegt me dat een relatie die je op je 35e aangaat met het oogmerk kinderen te krijgen, echt niet per se beter bestand is tegen ellende. Geluk en ongeluk kunnen zich op elke leeftijd voordoen.
Wat ik me ook afvraag (ik weet het domweg niet) is of BOM-moeders of OOM-moeders niet net zo lichtzinnig denken over hoe het moederschap en het gezinsleven hun gaat bevallen als 'gewone' jonge moeders mét echtgenoot. Je noemt echtscheiding als risico, en daarmee vergoelijk jij een mogelijke keuze voor ongehuwd moederschap. Maar ik weet echt niet of dat laatste nou een weg is die méér over rozen gaat, voor moeder én voor kind. Ik ken nogal wat leeftijdgenoten met gescheiden ouders die toch blij zijn dat ze een moeder én een vader hebben.
Houd me ten goede: ik neem je gevoel van 'nu pas ben ik er klaar voor' echt wel serieus en twijfel niet aan de oprechtheid ervan. Maar wie dat pas op z'n 34e van zichzelf vindt, geeft zichzelf maar een héél klein aantal jaren om toevallig de ideale vader van haar kinderen tegen het lijf te lopen. Met alle gevolgen van dien is dat een hoge prijs voor die paar jaar extra 'zichzelf er nog niet klaar voor vinden'.
'Er klaar voor zijn', die uitdrukking kan ik ook dromen. Ik wachtte er lang op. Maar mijn conclusie is dat het inderdaad een droom is. Er kwam voor mij echt niet opeens een dag dat ik 's ochtends opstond, de gordijnen wegschoof en wist 'hee, ja, nu ben ik klaar voor kinderen'. Uitstellen, uitstellen, uitstellen. Nederlandse jongens en meisjes genieten gewoon een godsgruwelijk lange jeugd, tot ver na ons dertigste. Pas als het uitgaan, reizen en carrièrejagen je begint te vervelen óf als de biologische klok ons inhaalt, zijn we er dan met de moed der wanhoop 'klaar voor'. (Sorry weasel, ik erken dat dit generaliserend en negatief geformuleerd is, neem het met wat zout).
Zo beschouwd heb ik toch wel veel respect voor de meid die op haar 25e per ongeluk een kind krijgt en er niettemin direct 'klaar voor' blijkt te zijn. Er klaar voor zijn kan ook betekenen: er klaar voor staan, de dingen durven nemen zoals ze zijn of zich aan je voordoen.
Of de relatie er eerder door stukloopt? Geen idee. Iets zegt me dat een relatie die je op je 35e aangaat met het oogmerk kinderen te krijgen, echt niet per se beter bestand is tegen ellende. Geluk en ongeluk kunnen zich op elke leeftijd voordoen.
Wat ik me ook afvraag (ik weet het domweg niet) is of BOM-moeders of OOM-moeders niet net zo lichtzinnig denken over hoe het moederschap en het gezinsleven hun gaat bevallen als 'gewone' jonge moeders mét echtgenoot. Je noemt echtscheiding als risico, en daarmee vergoelijk jij een mogelijke keuze voor ongehuwd moederschap. Maar ik weet echt niet of dat laatste nou een weg is die méér over rozen gaat, voor moeder én voor kind. Ik ken nogal wat leeftijdgenoten met gescheiden ouders die toch blij zijn dat ze een moeder én een vader hebben.
Houd me ten goede: ik neem je gevoel van 'nu pas ben ik er klaar voor' echt wel serieus en twijfel niet aan de oprechtheid ervan. Maar wie dat pas op z'n 34e van zichzelf vindt, geeft zichzelf maar een héél klein aantal jaren om toevallig de ideale vader van haar kinderen tegen het lijf te lopen. Met alle gevolgen van dien is dat een hoge prijs voor die paar jaar extra 'zichzelf er nog niet klaar voor vinden'.
zondag 9 augustus 2009 om 22:25
Ik snap wel wat je zegt Hannie. En ik kan het er zelfs niet geheel oneens mee zijn. T is denk ik meer de toon in je verhaal waardoor ik het als niet heel positief ervaar.
Er zijn maar genoeg vrouwen die op hun 25ste nog niet een stabiele relatie hebben en om nu op je 25ste al de bewuste keuze te maken om er alleen voor te gaan? Ik wist op mijn 25ste ook al dat ik kinderen wilde, maar ik had geen vaste relatie en dan maak je die keus om er alleen voor te gaan nog niet zo snel. Lijkt me vrij logisch dat je dan nog langer wacht, want natuurlijk wil je het krijgen van kinderen het liefste delen samen met een partner. Bovendien was ik net klaar met mijn studie, en qua financien/woonruimte totaal nog niet klaar voor een kind.
Vrouwen die besluiten om zonder partner een kind te krijgen denken daar denk ik heel goed over na, zou niet willen zeggen dat er lichtzinnig over gedacht wordt.
Ik ben het er helemaal mee eens dat er voldoende redenen zijn om te zeggen dat het verstandiger is om vroeger kinderen te krijgen, maar dan moet de situatie voor die persoon op dat moment ook wel goed zijn.
Nu ik 30 ben, single, ben ik me er wel meer van bewust dat ik geen jaren meer wil wachten voordat ik kinderen krijg, dus in die zin heb je wel gelijk met je verhaal.
Er zijn maar genoeg vrouwen die op hun 25ste nog niet een stabiele relatie hebben en om nu op je 25ste al de bewuste keuze te maken om er alleen voor te gaan? Ik wist op mijn 25ste ook al dat ik kinderen wilde, maar ik had geen vaste relatie en dan maak je die keus om er alleen voor te gaan nog niet zo snel. Lijkt me vrij logisch dat je dan nog langer wacht, want natuurlijk wil je het krijgen van kinderen het liefste delen samen met een partner. Bovendien was ik net klaar met mijn studie, en qua financien/woonruimte totaal nog niet klaar voor een kind.
Vrouwen die besluiten om zonder partner een kind te krijgen denken daar denk ik heel goed over na, zou niet willen zeggen dat er lichtzinnig over gedacht wordt.
Ik ben het er helemaal mee eens dat er voldoende redenen zijn om te zeggen dat het verstandiger is om vroeger kinderen te krijgen, maar dan moet de situatie voor die persoon op dat moment ook wel goed zijn.
Nu ik 30 ben, single, ben ik me er wel meer van bewust dat ik geen jaren meer wil wachten voordat ik kinderen krijg, dus in die zin heb je wel gelijk met je verhaal.
zondag 9 augustus 2009 om 22:54
Ik vergoelijk de keuze om alleen moeder te worden niet door gescheiden ouders als voorbeeld te noemen. Ik zeg alleen dat scheidingen vaak veel ellende met zich meebrengen. Meer als tegenhanger van het is beter om een kind te krijgen in een relatie. Je krijgt namelijk nooit garanties. En als ik er uiteindelijk voor kies om alleen een kind proberen te krijgen dan maak ik die beslissing heel bewust. En denk ik er absoluut niet lichtzinnig over. Dan ga ik er voor 100% voor.
Ik heb ook altijd geweten dat ik kinderen wou hebben maar ik ben er echt nu pas klaar voor. Relaties vielen tegen maar ikzelf heb in de afgelopen 10 jaar zo'n ontwikkeling meegemaakt. Ik ben zoveel meer een compleet persoon nu. Ik heb nu zoveel meer te geven aan een kindje.
Ik heb ook altijd geweten dat ik kinderen wou hebben maar ik ben er echt nu pas klaar voor. Relaties vielen tegen maar ikzelf heb in de afgelopen 10 jaar zo'n ontwikkeling meegemaakt. Ik ben zoveel meer een compleet persoon nu. Ik heb nu zoveel meer te geven aan een kindje.
maandag 10 augustus 2009 om 01:41
Phoebe, ik heb er geen twijfel aan of je je voor 100% zult inzetten, zoals verreweg de meeste alleenstaande moeders. Ook neem ik graag aan dat je na tien extra jaren levenservaring je kinderen nu meer te bieden hebt dan vroeger het geval zou zijn geweest.
Ik heb er nog eens over nagedacht en ik denk dat drie punten voor mij tellen.
1. Is het niet wat onredelijk om een *mislukte* partnerrelatie te vergelijken met een (verondersteld) *geslaagd* eenoudergezin? Er zijn immers ook veel twee-oudergezinnen die niet mislukken, en er bestaan toch ook eenoudergezinnen waar het niet goed loopt, ondanks de inzet en goede bedoelingen. Ik vraag me af of de aanname wel klopt dat je met een eenoudergezin in totaal minder risico loopt omdat je dan tenminste niet kunt scheiden. Ook moet ik maar raden naar het gemis dat kinderen van eenoudergezinnen ervaren als ze geen twee ouders hebben. Maar wellicht hoop je dat je later nog tegen een leuke co-ouder aan gaat lopen; dat kan natuurlijk best.
2. Dat je op je 35e je kind meer te bieden hebt dan op je 25e, snap ik. Geldt voor mij ook. Maar die meerwaarde zou ik mijn kinderen toch ook hebben kunnen geven als ze nu al 8 of 9 jaar waren ? Die hadden me dan alleen óók in een jongere levensfase meegemaakt. Lastig om 'achteraf te voorspellen' of dat nou wel zo onwenselijk zou zijn geweest.
3. En het punt dat ik eerder al aansneed: we gaan allemaal ooit dood. En stel nou dat dat op m'n 65e gebeurt (niet ondenkbaar), dan zijn m'n kinderen ongeveer tussen de 25 en 30, wat ik best jong vind om een moeder te verliezen (kan ik van meepraten). Had ik eerder kinderen gehad, dan hadden zij (en de kleinkinderen) en wij als (groot)ouders een stuk langer van elkaar kunnen genieten. Vroeger had ik geen oog voor dit argument, nu telt het heel duidelijk mee.
Ik besef dat er nu twee discussies door elkaar dreigen te lopen (een- versus tweeoudergezin en de wenselijke leeftijd om moeder te worden). Even uit elkaar houden dus.
Ik heb er nog eens over nagedacht en ik denk dat drie punten voor mij tellen.
1. Is het niet wat onredelijk om een *mislukte* partnerrelatie te vergelijken met een (verondersteld) *geslaagd* eenoudergezin? Er zijn immers ook veel twee-oudergezinnen die niet mislukken, en er bestaan toch ook eenoudergezinnen waar het niet goed loopt, ondanks de inzet en goede bedoelingen. Ik vraag me af of de aanname wel klopt dat je met een eenoudergezin in totaal minder risico loopt omdat je dan tenminste niet kunt scheiden. Ook moet ik maar raden naar het gemis dat kinderen van eenoudergezinnen ervaren als ze geen twee ouders hebben. Maar wellicht hoop je dat je later nog tegen een leuke co-ouder aan gaat lopen; dat kan natuurlijk best.
2. Dat je op je 35e je kind meer te bieden hebt dan op je 25e, snap ik. Geldt voor mij ook. Maar die meerwaarde zou ik mijn kinderen toch ook hebben kunnen geven als ze nu al 8 of 9 jaar waren ? Die hadden me dan alleen óók in een jongere levensfase meegemaakt. Lastig om 'achteraf te voorspellen' of dat nou wel zo onwenselijk zou zijn geweest.
3. En het punt dat ik eerder al aansneed: we gaan allemaal ooit dood. En stel nou dat dat op m'n 65e gebeurt (niet ondenkbaar), dan zijn m'n kinderen ongeveer tussen de 25 en 30, wat ik best jong vind om een moeder te verliezen (kan ik van meepraten). Had ik eerder kinderen gehad, dan hadden zij (en de kleinkinderen) en wij als (groot)ouders een stuk langer van elkaar kunnen genieten. Vroeger had ik geen oog voor dit argument, nu telt het heel duidelijk mee.
Ik besef dat er nu twee discussies door elkaar dreigen te lopen (een- versus tweeoudergezin en de wenselijke leeftijd om moeder te worden). Even uit elkaar houden dus.
maandag 10 augustus 2009 om 07:46
Zal ik er ook nog bij vertellen: mijn beste schoolvriendin trouwde - geheel onverwachts - op haar achttiende, direct na de havo. Kreeg voor haar 23e drie kinderen. Kon dus absoluut niet meedoen met de andere voormalige klasgenoten in de zin van studeren, op kamers wonen, uitgaan, carriere maken etc.
Maar het was haar eigen keuze en niemand vond het dus zielig. Integendeel, ze was een bijzondere uitzondering op de regel. Een wereld van luiers, zwemdiploma's, pubers en studiekeuzes waar ik en onze andere vriendinnen nog bezig waren met Het Zogenaamde Leven in Amsterdamse cafés, praten over saaie colleges, goedkope strandvakantie op Bonaire, het vijftigste paar schoenen en het honderdste vriendje dat door de mand viel wegens zijn witte sokken.
Haar kinderen zijn inmiddels 16, 14 en 13 en zij blijkt nu MS te hebben. Erg akelig. In haar geval kan ze over 15 of 20 jaar dood zijn, met geluk wat langer. Ik denk dat ze ontzettend blij is dat haar kinderen al zo oud zijn en dat ze ze nog een heel stuk op het pad naar volwassenheid kan begeleiden. Door haar eigenwijze keuze op haar 18e heeft ze nu het geluk dat ze een groot deel van haar leven samen met haar kinderen kan zijn. Als ze ook nu pas was begonnen aan kinderen had het er veel naarder uitgezien.
Misschien zijn ze over een jaar of vijf a zeven wel allemaal 'uitgevlogen', maar dan hebben zij en haar partner nog een redelijk aantal jaren om samen een tweede jeugd te beleven. Terwijl ik pas op m'n 60e of 65e 'uit de kinderen ben'. Elk voordeel heb dus ook ze nadeel.
Ook haar voorbeeld heeft me aan het denken gezet over dat je met je kinderen eigenlijk de jaren moet pakken die je pakken kunt. Het is wel zo dat de omstandigheden er naar moeten zijn, maar de leeftijd waarop je die omstandigheden serieus begint te creëren voor jezelf, daar heb je zelf toch ook wel enige zeggenschap over.
Maar het was haar eigen keuze en niemand vond het dus zielig. Integendeel, ze was een bijzondere uitzondering op de regel. Een wereld van luiers, zwemdiploma's, pubers en studiekeuzes waar ik en onze andere vriendinnen nog bezig waren met Het Zogenaamde Leven in Amsterdamse cafés, praten over saaie colleges, goedkope strandvakantie op Bonaire, het vijftigste paar schoenen en het honderdste vriendje dat door de mand viel wegens zijn witte sokken.
Haar kinderen zijn inmiddels 16, 14 en 13 en zij blijkt nu MS te hebben. Erg akelig. In haar geval kan ze over 15 of 20 jaar dood zijn, met geluk wat langer. Ik denk dat ze ontzettend blij is dat haar kinderen al zo oud zijn en dat ze ze nog een heel stuk op het pad naar volwassenheid kan begeleiden. Door haar eigenwijze keuze op haar 18e heeft ze nu het geluk dat ze een groot deel van haar leven samen met haar kinderen kan zijn. Als ze ook nu pas was begonnen aan kinderen had het er veel naarder uitgezien.
Misschien zijn ze over een jaar of vijf a zeven wel allemaal 'uitgevlogen', maar dan hebben zij en haar partner nog een redelijk aantal jaren om samen een tweede jeugd te beleven. Terwijl ik pas op m'n 60e of 65e 'uit de kinderen ben'. Elk voordeel heb dus ook ze nadeel.
Ook haar voorbeeld heeft me aan het denken gezet over dat je met je kinderen eigenlijk de jaren moet pakken die je pakken kunt. Het is wel zo dat de omstandigheden er naar moeten zijn, maar de leeftijd waarop je die omstandigheden serieus begint te creëren voor jezelf, daar heb je zelf toch ook wel enige zeggenschap over.
