Relaties
alle pijlers
Steun nodig van ouders, maar het niet krijgen.
zondag 18 mei 2008 om 22:42
Ik zou zo graag willen dat me ouders me steunen, maar in plaats daarvan heb ik ruzie om alles. Ruzie om de afwas, om het eten, om wie er rijdt, om mijn bedtijd (ben toch geen 4 jaar meer???), om mijn studie en dus mijn toekomst (ga maar bij de Edah achter de kassa zitten, jouw studie haal je toch niet), maar ook echt keidharde opmerkingen dat het tijd wordt dat ik op mezelf ga.
Kan het zijn dat je zelf nu ook niet de gemakkelijkste bent? Dat ze je proberen te prikkelen om je problemen aan te pakken door bijv. die Edah opmerking te maken? Ik weet niet hoor, het zou zomaar kunnen.
Nog een voorbeeldje: ik ben jarenlang gepest tot het meest verschrikkelijke toe. Nooit heb ik het mijn ouders durven vertellen uit angst. Omdat dit verleden nog steeds van invloed is op mij nu, besloot ik het mijn moeder te vertellen. Zij werd gewoon kwaad; ik moest me niet aanstellen, ik overdreef, etc. Als het echt zo geweest was, dan had ze met school gebeld, had ze me wel naar een andere school gestuurd, etc etc. Ofwel ze gelooft me niet eens!! En dat doet zo veel pijn.
Dit vindt ik een botte opmerking van je moeder. Zo walst ze over al je gevoelens en verdriet heen. Knap dat je het vertelt hebt, ook al zal je zoiets vast niet gauw weer doen.
Ik voel me zo ellendig door dit alles (heb professionele hulp al wel). Maar juist van mijn ouders had ik meer een helpende hand verwacht. Ik zit er echt effe helemaal doorheen nu.
Gelukkig heb je hulp én je hebt een lieve vriend. Ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt.
Kan het zijn dat je zelf nu ook niet de gemakkelijkste bent? Dat ze je proberen te prikkelen om je problemen aan te pakken door bijv. die Edah opmerking te maken? Ik weet niet hoor, het zou zomaar kunnen.
Nog een voorbeeldje: ik ben jarenlang gepest tot het meest verschrikkelijke toe. Nooit heb ik het mijn ouders durven vertellen uit angst. Omdat dit verleden nog steeds van invloed is op mij nu, besloot ik het mijn moeder te vertellen. Zij werd gewoon kwaad; ik moest me niet aanstellen, ik overdreef, etc. Als het echt zo geweest was, dan had ze met school gebeld, had ze me wel naar een andere school gestuurd, etc etc. Ofwel ze gelooft me niet eens!! En dat doet zo veel pijn.
Dit vindt ik een botte opmerking van je moeder. Zo walst ze over al je gevoelens en verdriet heen. Knap dat je het vertelt hebt, ook al zal je zoiets vast niet gauw weer doen.
Ik voel me zo ellendig door dit alles (heb professionele hulp al wel). Maar juist van mijn ouders had ik meer een helpende hand verwacht. Ik zit er echt effe helemaal doorheen nu.
Gelukkig heb je hulp én je hebt een lieve vriend. Ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt.
zondag 18 mei 2008 om 22:44
Ach meisje, wat enorm vervelend! En voor een deel herkenbaar, helaas. Mijn ouders wuifden ook mijn verhaal (tikkie anders, maar net zo pijnlijk) weg onder het mom van je niet aanstellen etc. Je zult het los moeten laten en je heil bij vrienden en professionele hulpverleners (als dat nodig is) moeten zoeken.
Wat mij erg heeft geholpen is op kamers gaan. Vanaf die tijd heb ik een meer volwassen relatie met mijn ouders gekregen. Scheelde ook een boel ergenis over en weer trouwens. Was wel een hele investering, maar achteraf was dat wel het beste wat ik kon doen.
Het komt wel goed, ook al zie je dat nu nog niet. Succes meid!
Wat mij erg heeft geholpen is op kamers gaan. Vanaf die tijd heb ik een meer volwassen relatie met mijn ouders gekregen. Scheelde ook een boel ergenis over en weer trouwens. Was wel een hele investering, maar achteraf was dat wel het beste wat ik kon doen.
Het komt wel goed, ook al zie je dat nu nog niet. Succes meid!
zondag 18 mei 2008 om 22:54
Hoe oud ben je? En kan het niet zijn dat je ouders gewoon een punt hebben? Je klinkt nogal slachtofferig eerlijk gezegd. En als je je ouders van dat pesten nooit hebt verteld kan ik me best voorstellen dat ze nu denken dat het wel meeviel, want hun redenatie zal zijn dat als het echt zo erg was je het hun wel verteld had, of ze het op school gehoord hadden van de leerkracht of op een andere manier aan je gemerkt hadden. Dat is dus kennelijk niet zo, maar ik kan me hun redenatie wel voorstellen.
Wat voor steun verwacht je dan precies van je ouders? En als je ruzie hebt om de afwas hoe gaat dat dan? Vinden zij dat je de afwas moet doen en vind jij van niet? En ruzie over bedtijd? Vinden zij dat je op een normaal tijdstip naar bed moet en blijf jij tot 3 uur 's nachts op? Of ga je gewoon op een redelijk tijdstip slapen en maken ze daar al een probleem van?
Je zegt zelf dat je studie op zijn gat ligt, is het dan zo gek dat je ouders dat ook vaststellen, dat het met je studie niets wordt?
Het klinkt eigenlijk gewoon alsof het inderdaad hoog tijd is om op jezelf te gaan wonen. Dan moet je voor jezelf zorgen, kunnen je ouders geen commentaar meer leveren en hoef jij je jezelf niet aan hun regels te houden. Het lijkt een beetje alsof zij bezorgd zijn (al uiten ze dat misschien heel verkeerd hoor) en jij geen zin hebt in bemoeienis en dat botst.
Wat voor steun verwacht je dan precies van je ouders? En als je ruzie hebt om de afwas hoe gaat dat dan? Vinden zij dat je de afwas moet doen en vind jij van niet? En ruzie over bedtijd? Vinden zij dat je op een normaal tijdstip naar bed moet en blijf jij tot 3 uur 's nachts op? Of ga je gewoon op een redelijk tijdstip slapen en maken ze daar al een probleem van?
Je zegt zelf dat je studie op zijn gat ligt, is het dan zo gek dat je ouders dat ook vaststellen, dat het met je studie niets wordt?
Het klinkt eigenlijk gewoon alsof het inderdaad hoog tijd is om op jezelf te gaan wonen. Dan moet je voor jezelf zorgen, kunnen je ouders geen commentaar meer leveren en hoef jij je jezelf niet aan hun regels te houden. Het lijkt een beetje alsof zij bezorgd zijn (al uiten ze dat misschien heel verkeerd hoor) en jij geen zin hebt in bemoeienis en dat botst.
zondag 18 mei 2008 om 23:17
quote:miss dubbelfriss schreef op 18 mei 2008 @ 23:07:
@Tientje,
Dankjewel voor je lieve, troostende woorden. Mijn vriend, vriendinnen en zelfs schoonouders kan ik meer vertellen over hoe het met me gaat, wat me bezig houdt en dat doet zeer.
Liefs MDFGraag gedaan. Het enige advies wat ik je nog kan geven is: laat het los. De relatie van jou met je ouders klinkt erg bekend. Ik ben er achter gekomen dat ik domweg te hoge verwachtingen had met betrekking tot de relatie met mijn ouders. Je vrienden zoek je uit, familie heb je nu eenmaal. Door je verwachtingen bij te stellen, zul je merken dat je je minder druk maakt. Niet minder pijnlijk, wel beter te behappen. En door het huis uit te gaan, moet je op eigen benen staan en verantwoordelijkheid nemen. Misschien is dat wel wat je nodig hebt om jezelf weer op de rails te krijgen!
@Tientje,
Dankjewel voor je lieve, troostende woorden. Mijn vriend, vriendinnen en zelfs schoonouders kan ik meer vertellen over hoe het met me gaat, wat me bezig houdt en dat doet zeer.
Liefs MDFGraag gedaan. Het enige advies wat ik je nog kan geven is: laat het los. De relatie van jou met je ouders klinkt erg bekend. Ik ben er achter gekomen dat ik domweg te hoge verwachtingen had met betrekking tot de relatie met mijn ouders. Je vrienden zoek je uit, familie heb je nu eenmaal. Door je verwachtingen bij te stellen, zul je merken dat je je minder druk maakt. Niet minder pijnlijk, wel beter te behappen. En door het huis uit te gaan, moet je op eigen benen staan en verantwoordelijkheid nemen. Misschien is dat wel wat je nodig hebt om jezelf weer op de rails te krijgen!
maandag 19 mei 2008 om 00:37
quote:Eowynn_ schreef op 18 mei 2008 @ 22:54:
Hoe oud ben je? En kan het niet zijn dat je ouders gewoon een punt hebben? Je klinkt nogal slachtofferig eerlijk gezegd. En als je je ouders van dat pesten nooit hebt verteld kan ik me best voorstellen dat ze nu denken dat het wel meeviel, want hun redenatie zal zijn dat als het echt zo erg was je het hun wel verteld had, of ze het op school gehoord hadden van de leerkracht of op een andere manier aan je gemerkt hadden. Dat is dus kennelijk niet zo, maar ik kan me hun redenatie wel voorstellen.
sorry hoor, maar dit vind ik wel heel kort door de bocht! TO heeft nooit wat gezegd dus het zal wel niet zo erg geweest zijn. Zeker van je ouders mag naar mijn mening verwachten dat ze gewoon geloven. Als ik na zoveel tijd zou vertellen hoe erg het geweest is, zou ze zich rotschrikken dat ze het nooit heeft gemerkt. Ik kan me heel goed voorstellen dat het TO heel veel pijn doet dat ze niet die steun van haar moeder krijgt
Je zegt zelf dat je studie op zijn gat ligt, is het dan zo gek dat je ouders dat ook vaststellen, dat het met je studie niets wordt?
] nogmaals er zit een verschil tussen het er niet mee eens zijn dat de studie niet goed loopt of zeggen dat het toch nooit iets zal worden wat in mijn ogen rondom denigrerend is
Het klinkt eigenlijk gewoon alsof het inderdaad hoog tijd is om op jezelf te gaan wonen. Dan moet je voor jezelf zorgen, kunnen je ouders geen commentaar meer leveren en hoef jij je jezelf niet aan hun regels te houden. Het lijkt een beetje alsof zij bezorgd zijn (al uiten ze dat misschien heel verkeerd hoor) en jij geen zin hebt in bemoeienis en dat botst.
Hoe oud ben je? En kan het niet zijn dat je ouders gewoon een punt hebben? Je klinkt nogal slachtofferig eerlijk gezegd. En als je je ouders van dat pesten nooit hebt verteld kan ik me best voorstellen dat ze nu denken dat het wel meeviel, want hun redenatie zal zijn dat als het echt zo erg was je het hun wel verteld had, of ze het op school gehoord hadden van de leerkracht of op een andere manier aan je gemerkt hadden. Dat is dus kennelijk niet zo, maar ik kan me hun redenatie wel voorstellen.
sorry hoor, maar dit vind ik wel heel kort door de bocht! TO heeft nooit wat gezegd dus het zal wel niet zo erg geweest zijn. Zeker van je ouders mag naar mijn mening verwachten dat ze gewoon geloven. Als ik na zoveel tijd zou vertellen hoe erg het geweest is, zou ze zich rotschrikken dat ze het nooit heeft gemerkt. Ik kan me heel goed voorstellen dat het TO heel veel pijn doet dat ze niet die steun van haar moeder krijgt
Je zegt zelf dat je studie op zijn gat ligt, is het dan zo gek dat je ouders dat ook vaststellen, dat het met je studie niets wordt?
] nogmaals er zit een verschil tussen het er niet mee eens zijn dat de studie niet goed loopt of zeggen dat het toch nooit iets zal worden wat in mijn ogen rondom denigrerend is
Het klinkt eigenlijk gewoon alsof het inderdaad hoog tijd is om op jezelf te gaan wonen. Dan moet je voor jezelf zorgen, kunnen je ouders geen commentaar meer leveren en hoef jij je jezelf niet aan hun regels te houden. Het lijkt een beetje alsof zij bezorgd zijn (al uiten ze dat misschien heel verkeerd hoor) en jij geen zin hebt in bemoeienis en dat botst.
rosanna08 wijzigde dit bericht op 19-05-2008 00:40
Reden: kleurtje werkte niet
Reden: kleurtje werkte niet
% gewijzigd
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
maandag 19 mei 2008 om 07:13
Misschien zijn je ouders bezorgd en uiten ze dat op een rottige/lullige manier?
Ik bedoel, ik zou het denk ik ook niet leuk vinden als mijn dochter jaren later pas meldt dat ze altijd gepest is op school maar dat ik het nooit heb geweten en haar nooit heb kunnen helpen, dat zou mij een enorm kutgevoel geven, misschien dat je moeder daarom zo lullig reageert? (geen excuus hoor, daar niet van)
En waarschijnlijk maken ze zich ook zorgen om het feit dat je studie dreigt te mislukken, zelfde verhaal.
Of denk je echt dat ze geen hoge pet van je op hebben en je bewust willen kleineren?
Ik denk dat er ook veel onbegrip tussen jullie speelt.
Ik bedoel, ik zou het denk ik ook niet leuk vinden als mijn dochter jaren later pas meldt dat ze altijd gepest is op school maar dat ik het nooit heb geweten en haar nooit heb kunnen helpen, dat zou mij een enorm kutgevoel geven, misschien dat je moeder daarom zo lullig reageert? (geen excuus hoor, daar niet van)
En waarschijnlijk maken ze zich ook zorgen om het feit dat je studie dreigt te mislukken, zelfde verhaal.
Of denk je echt dat ze geen hoge pet van je op hebben en je bewust willen kleineren?
Ik denk dat er ook veel onbegrip tussen jullie speelt.
maandag 19 mei 2008 om 09:08
Je komt volgens mij vooral begrip, steun en warmte tekort van je ouders. Iets wat je ontzettend gemist hebt en nu nog mist. Steun is onzettend belangrijk voor kinderen in de inprentingsfase. Ook met problemen die ouders zelf niet begrijpen misschien, of waarvan ze niet weten hoe ze er mee om moeten gaan. Dan is er warmte om dat op te vangen. Als dat er beiden niet is dan kan ik me voorstellen dat je daar nu nog verdriet om hebt.
Soms is het gewoon beter als ouders en kinderen niet meer samenwonen. Heb je al snel kans op een woning met je vriend? Ga niet al te erg meer in tegen je ouders, hou de eer aan jezelf en tel veel tot 10.
Wie weet verbetert jullie band als je het huis uit bent. Nu zit je erg op elkaars lip, dat kan de ergernis vergroten. Als er ruimte is tussen jullie zou het kunnen dat de verhoudingen verbeteren. Dat hoop ik voor je meid.
(f)
Soms is het gewoon beter als ouders en kinderen niet meer samenwonen. Heb je al snel kans op een woning met je vriend? Ga niet al te erg meer in tegen je ouders, hou de eer aan jezelf en tel veel tot 10.
Wie weet verbetert jullie band als je het huis uit bent. Nu zit je erg op elkaars lip, dat kan de ergernis vergroten. Als er ruimte is tussen jullie zou het kunnen dat de verhoudingen verbeteren. Dat hoop ik voor je meid.
(f)
maandag 19 mei 2008 om 09:12
Wat grappig, MDF, jouw situatie is net mijn eigen situatie, maar dan een paar jaar geleden. Ik heb toen ook, toen ik wat minder in mijn vel zat (maar overigens wel op mezelf woonde) mijn ouders verteld dat ik vroeger erg werd gepest. Mijn ouders hebben dat nooit willen geloven en ik heb ze dat lange tijd erg kwalijk genomen.
Mijn ouders hebben er altijd al een handje van om te zeggen dat dingen zich alleen in mijn hoofd afspelen - 'dat beeld je je maar in' is bijna mijn moeders lijfspreuk. En hoewel ik dat lange tijd verschrikkelijk heb gevonden, heb ik onlangs ontdekt wat ze tot die houding drijft: mijn ouders kunnen niet accepteren dat mij vervelende dingen zijn overkomen, waar zij geen weet van hadden, of niets aan hebben kunnen doen. Om het voor zichzelf te rechtvaardigen stellen ze simpelweg dat het niet is gebeurd. Liever ik gek, dan zij tekortschietend.
Het heeft me in die tijd erg geholpen dat ik niet bij ze in huis woonde, maar 100km verderop. Dat gaf me de nodige afstand om tot rust te komen en hun gedrag te accepteren. Ik heb de tijd gehad rustig naar mezelf te kijken: naar wie ik ben en wat ik allemaal kan in het leven.
Als advies zou ik je dan ook willen zeggen: ga een tijdje alleen wonen. Alleen wonen is heel anders dan wonen met je vriend, of met je ouders. Stilte om je heen kan echt heel prettig zijn om je leven te overdenken, bovendien geeft het je gevoel van eigenwaarde echt een enorme boost als je helemaal alleen kunt overleven. Dus, waarom geen kamer zoeken voor een paar maanden? Zo duur zijn ze niet, en je bent fijn op jezelf.
Sterkte.
Mijn ouders hebben er altijd al een handje van om te zeggen dat dingen zich alleen in mijn hoofd afspelen - 'dat beeld je je maar in' is bijna mijn moeders lijfspreuk. En hoewel ik dat lange tijd verschrikkelijk heb gevonden, heb ik onlangs ontdekt wat ze tot die houding drijft: mijn ouders kunnen niet accepteren dat mij vervelende dingen zijn overkomen, waar zij geen weet van hadden, of niets aan hebben kunnen doen. Om het voor zichzelf te rechtvaardigen stellen ze simpelweg dat het niet is gebeurd. Liever ik gek, dan zij tekortschietend.
Het heeft me in die tijd erg geholpen dat ik niet bij ze in huis woonde, maar 100km verderop. Dat gaf me de nodige afstand om tot rust te komen en hun gedrag te accepteren. Ik heb de tijd gehad rustig naar mezelf te kijken: naar wie ik ben en wat ik allemaal kan in het leven.
Als advies zou ik je dan ook willen zeggen: ga een tijdje alleen wonen. Alleen wonen is heel anders dan wonen met je vriend, of met je ouders. Stilte om je heen kan echt heel prettig zijn om je leven te overdenken, bovendien geeft het je gevoel van eigenwaarde echt een enorme boost als je helemaal alleen kunt overleven. Dus, waarom geen kamer zoeken voor een paar maanden? Zo duur zijn ze niet, en je bent fijn op jezelf.
Sterkte.
maandag 19 mei 2008 om 09:22
Beetje mosterd, maar totaal met onderdezon eens.
Ook mijn ervaring, vroeg het huis uit was de beste beslissing ever, en heeft ws ook mijn relatie met mijn ouders gered (naast mijn gevoel voor eigenwaarde) -niet dat ze er blij mee waren dat ik ging toen...
Ik weet niet hoe oud je bent, hoe je vriend is en hoe jullie relaties is, maar hoe goed dat allemaal ook is, een tijdje het alleen moeten doen en alleen moeten beslissen kan je (ook) een heel sterke basis geven voor later.
Ook mijn ervaring, vroeg het huis uit was de beste beslissing ever, en heeft ws ook mijn relatie met mijn ouders gered (naast mijn gevoel voor eigenwaarde) -niet dat ze er blij mee waren dat ik ging toen...
Ik weet niet hoe oud je bent, hoe je vriend is en hoe jullie relaties is, maar hoe goed dat allemaal ook is, een tijdje het alleen moeten doen en alleen moeten beslissen kan je (ook) een heel sterke basis geven voor later.
maandag 19 mei 2008 om 09:24
Huis uit betekent wel dat je jezelf nog enorm kunt tegenkomen, met alles waar je mee worstelt. Maar inderdaad: je hoeft het niet van je ouders te verwachten, die steun zoals je ze nodig hebt. Zit er domweg niet in.
Probeer met alles wat er in je zit die studie goed af te ronden, je bent al zo ver op weg..
Probeer met alles wat er in je zit die studie goed af te ronden, je bent al zo ver op weg..
maandag 19 mei 2008 om 09:44
MDF, je zal toch echt wat meer zelfstandig moeten worden en de steun moeten zoeken en krijgen bij mensen die je die steun willen geven. Je loop toch al tegen de 30? Dan is het toch niet zo vreemd dat je ouders inderdaad opmerkingen gaan maken over dat je het huis uit zou moeten? Dat jij daar zo van ondersteboven raakt, geeft voor mij aan dat er voor jou nog veel werk aan de winkel is.
Als je zo op elkaars lip leeft, dan is dat vragen om problemen. Zéker als jij al lang en breed volwassen bent. Ik vind het ook wel logisch dat je ouders het een beetje zat lijken te worden. Want het is ook best wat als je volwassen dochter nog zo lang bij je thuis woont. Misschien maken ze bijvoorbeeld wel opmerkingen over je bedtijd omdat ze weleens een avondje samen op de bank willen doorbrengen, zonder jou erbij? Als ik zie waar jullie ruzie over hebben, dan zijn dat echt frustratie-ruzie's. Zo'n ruzie over de afwas bijvoorbeeld, waarom is het in godsnaam zo'n probleem als jij ook de afwas doet als je hebt gekookt en zij doen dat wel eens niet? Jullie zijn toch gewoon volwassen mensen?! En jij noemt zoiets notabene een "structureel probleem". Tja...
Maar goed, het frappante is dat jij op dit topic overkomt als iemand van een jaar of 18, terwijl je (voorzover ik me herinner van een ander topic) tegen de 30 loopt. Als je dan nog thuiswoont, dan is dat in veel gevallen vragen om problemen. Je zal echt wat zelfstandiger moeten worden, in plaats van je zo afhankelijk op te stellen tegenover je ouders. En dan doel ik nog niet eens op het thuiswonen op zich, maar ook op je emotionele welzijn. Het zou heel goed kunnen dat de band met je ouders verandert, zodra je het huis uitgaat.
Als je zo op elkaars lip leeft, dan is dat vragen om problemen. Zéker als jij al lang en breed volwassen bent. Ik vind het ook wel logisch dat je ouders het een beetje zat lijken te worden. Want het is ook best wat als je volwassen dochter nog zo lang bij je thuis woont. Misschien maken ze bijvoorbeeld wel opmerkingen over je bedtijd omdat ze weleens een avondje samen op de bank willen doorbrengen, zonder jou erbij? Als ik zie waar jullie ruzie over hebben, dan zijn dat echt frustratie-ruzie's. Zo'n ruzie over de afwas bijvoorbeeld, waarom is het in godsnaam zo'n probleem als jij ook de afwas doet als je hebt gekookt en zij doen dat wel eens niet? Jullie zijn toch gewoon volwassen mensen?! En jij noemt zoiets notabene een "structureel probleem". Tja...
Maar goed, het frappante is dat jij op dit topic overkomt als iemand van een jaar of 18, terwijl je (voorzover ik me herinner van een ander topic) tegen de 30 loopt. Als je dan nog thuiswoont, dan is dat in veel gevallen vragen om problemen. Je zal echt wat zelfstandiger moeten worden, in plaats van je zo afhankelijk op te stellen tegenover je ouders. En dan doel ik nog niet eens op het thuiswonen op zich, maar ook op je emotionele welzijn. Het zou heel goed kunnen dat de band met je ouders verandert, zodra je het huis uitgaat.
maandag 19 mei 2008 om 12:22
Hier ook herkenbaar, al ging het bij mij er eigenlijk alleen om dat ik geen begrip voelde van mijn ouders bij mijn problemen. Het scheelde dat ik toen al op mezelf woonde, maar ik heb jaren verzwegen aan mijn ouders dat ik proffesionele hulp zocht, omdat zij dus ook vonden dat ik me aanstelde, dat ik maar wat meer mijn best moest doen, enz.
Een aantal weken geleden heb ik, omdat ik eindelijk de juiste diagnose (adhd) kreeg, alles opgeschreven en ben middels een brief het gesprek aangegaan met mijn ouders.
Gelukkig pakte het goed uit en schrokken ze ervan hoe ik de afgelopen jaren beleeft heb.
En misschien wel het belangrijkste; zij konden ook aangeven waarom ze zo naar me deden en daarbij ook toegeven dat dit voor mij blijkbaar niet de goede manier was.
Want mijn ouders waren inderdaad redelijk 'hard' voor mij, omdat ze me kennen als een gevoelig meisje, die ze op die manier wat sterker wilden maken. Ze deden het dus met goede intenties, maar helaas pakte het helemaal verkeerd uit.
Mijn ouders werken trouwens in de zorg en ik weet van buitenstaanders dat zij heel graag naar hen toe gaan voor een luisterend oor, begrip en advies. Dat maakte het nog extra frustrerend dat ze er niet voor mij konden zijn. Maar nu mijn vader bvb heeft uitgelegd dat hij van zichzelf weet dat hij dit wel kan bij mensen die wat verder weg staan, maar dichtklapt bij zijn dierbaren, is het wel een stuk beter te begrijpen.
Door zo'n gesprek verdwijnen de (ook bij mij ooit echt gemene) opmerkingen uit het verleden niet, maar bij ons is er vanuit twee kanten wel meer begrip gekomen. En dat scheelt al een heleboel!
Een aantal weken geleden heb ik, omdat ik eindelijk de juiste diagnose (adhd) kreeg, alles opgeschreven en ben middels een brief het gesprek aangegaan met mijn ouders.
Gelukkig pakte het goed uit en schrokken ze ervan hoe ik de afgelopen jaren beleeft heb.
En misschien wel het belangrijkste; zij konden ook aangeven waarom ze zo naar me deden en daarbij ook toegeven dat dit voor mij blijkbaar niet de goede manier was.
Want mijn ouders waren inderdaad redelijk 'hard' voor mij, omdat ze me kennen als een gevoelig meisje, die ze op die manier wat sterker wilden maken. Ze deden het dus met goede intenties, maar helaas pakte het helemaal verkeerd uit.
Mijn ouders werken trouwens in de zorg en ik weet van buitenstaanders dat zij heel graag naar hen toe gaan voor een luisterend oor, begrip en advies. Dat maakte het nog extra frustrerend dat ze er niet voor mij konden zijn. Maar nu mijn vader bvb heeft uitgelegd dat hij van zichzelf weet dat hij dit wel kan bij mensen die wat verder weg staan, maar dichtklapt bij zijn dierbaren, is het wel een stuk beter te begrijpen.
Door zo'n gesprek verdwijnen de (ook bij mij ooit echt gemene) opmerkingen uit het verleden niet, maar bij ons is er vanuit twee kanten wel meer begrip gekomen. En dat scheelt al een heleboel!
maandag 19 mei 2008 om 12:35
Ik denk dat de meeste problemen die je met je ouders hebt voortkomen uit het feit dat je bijna 30 bent en nog steeds thuis woont. Dat vind ik eigenlijk niet zo'n gezonde situatie. Je ouders willen misschien eindelijk hun eigen gang weer eens kunnen gaan zonder dat hun bijna 30-jarige dochter daar bovenop zit.
Ik hoop voor je dat je snel een huis hebt.
Ik hoop voor je dat je snel een huis hebt.
maandag 19 mei 2008 om 15:59
mmm, Je ouders pakken het niet al te goed aan moet ik zeggen, maar jij kruipt wel stevig in de slachtofferrol.
Misschien hebben zij - enigzins onterecht -wel zoiets van: waarom kom je nu aanzetten met dingen die gebeurd zijn toen je klein was, je bent ondertussen 30...
Ik denk dat zij waarschijnlijk wat geïrriteerd zijn ofzo dat je op je dertigste nog thuis woont en nog studeert?
Een beetje onderling begrip zou waarschijnlijk wonderen doen, maar daarvoor is het waarschijnlijk eerst nodig dat je wat afstand neemt, en alleen gaat wonen.
Misschien hebben zij - enigzins onterecht -wel zoiets van: waarom kom je nu aanzetten met dingen die gebeurd zijn toen je klein was, je bent ondertussen 30...
Ik denk dat zij waarschijnlijk wat geïrriteerd zijn ofzo dat je op je dertigste nog thuis woont en nog studeert?
Een beetje onderling begrip zou waarschijnlijk wonderen doen, maar daarvoor is het waarschijnlijk eerst nodig dat je wat afstand neemt, en alleen gaat wonen.
maandag 19 mei 2008 om 16:05
Ik wist niet dat je al zo oud was... Dan moet ik je ouders wel een beetje gelijk geven, zeker met zoveel kinderen die maar blijven plakken. In dat geval zou ik de situatie thuis ook een stuk minder gerieflijk maken en veel op ze zeuren. Het lijkt me vreselijk als mijn kinderen op hun 30e nog in mijn huis zouden wonen. Nooit eens tijd en ruimte voor mezelf!
Bouw je eigen leven op! Ga weg bij je ouders! En wacht alsjeblieft niet tot je een eigen huis gevonden hebt, want dat kan nog wel maanden duren. Geef jezelf een schop onder je kont!
Bouw je eigen leven op! Ga weg bij je ouders! En wacht alsjeblieft niet tot je een eigen huis gevonden hebt, want dat kan nog wel maanden duren. Geef jezelf een schop onder je kont!
maandag 19 mei 2008 om 16:29
MDF voor iemand van bijna 30 stel je je erg onvolwassen en weinig daadkrachtig op.
Helaas is het zo, dat tegenslagen horen bij het leven. In iedere fase van je leven kom je ze tegen. Ze te incasseren, er mee om te gaan en er sterker van te worden is een succesvolle methode.
Dat bereik je niet, door voor alles wat er gebeurt te wijzen naar anderen of de oorzaken te zoeken in het verleden. Wanneer je kijkt naar je eigen rol in het geheel, dan pas kun je echt omgaan met deze tegenslagen.
Je verwacht veel van je ouders, maar niet alles kunnen zij je geven, dat blijkt. Maar ook je ouders hebben zo hun verwachtingen en ook zij worden vaak teleurgesteld hierin.
Nu is het aan jou om er toch een heel stuk volwassener mee om te gaan.
Een voorbeeld. Een vriendin van me zei, ik vind het grote nadeel van ouder wordende kinderen, dat je steeds minder privacy krijgt, ze blijven steeds langer op...........
Ik denk dat je een bijbaantje hebt naast je studie. Je studie ligt op dit moment stil, dus jij hebt meer gelegenheid om overdag dingen in het huis te doen.Je ouders werken beiden,het is op zich niet zo vreemd dat jij veel meer doet in het huishouden.
Maar jullie zijn elkaar beu, echt hartstikke beu.
Ga een tijd op kamers wonen, alleen! Alleen omdat jij echt moet leren om op eigen benen te staan. Je wil nu eigenlijk van het ene in het andere vangnet rennen en dat gaat niet werken. Je gaat op deze manier ook heel veel van je vriend verlangen.
Helaas is het zo, dat tegenslagen horen bij het leven. In iedere fase van je leven kom je ze tegen. Ze te incasseren, er mee om te gaan en er sterker van te worden is een succesvolle methode.
Dat bereik je niet, door voor alles wat er gebeurt te wijzen naar anderen of de oorzaken te zoeken in het verleden. Wanneer je kijkt naar je eigen rol in het geheel, dan pas kun je echt omgaan met deze tegenslagen.
Je verwacht veel van je ouders, maar niet alles kunnen zij je geven, dat blijkt. Maar ook je ouders hebben zo hun verwachtingen en ook zij worden vaak teleurgesteld hierin.
Nu is het aan jou om er toch een heel stuk volwassener mee om te gaan.
Een voorbeeld. Een vriendin van me zei, ik vind het grote nadeel van ouder wordende kinderen, dat je steeds minder privacy krijgt, ze blijven steeds langer op...........
Ik denk dat je een bijbaantje hebt naast je studie. Je studie ligt op dit moment stil, dus jij hebt meer gelegenheid om overdag dingen in het huis te doen.Je ouders werken beiden,het is op zich niet zo vreemd dat jij veel meer doet in het huishouden.
Maar jullie zijn elkaar beu, echt hartstikke beu.
Ga een tijd op kamers wonen, alleen! Alleen omdat jij echt moet leren om op eigen benen te staan. Je wil nu eigenlijk van het ene in het andere vangnet rennen en dat gaat niet werken. Je gaat op deze manier ook heel veel van je vriend verlangen.
maandag 19 mei 2008 om 16:34
quote:pom508 schreef op 19 mei 2008 @ 16:29:
Je wil nu eigenlijk van het ene in het andere vangnet rennen en dat gaat niet werken. Je gaat op deze manier ook heel veel van je vriend verlangen.Helemaal eens met deze zinnen. Met de rest overigens ook, maar speciaal met deze: je wil inderdaad van het ene vangnet naar het andere rennen, waarbij je de eisen die je nu aan je ouders stelt, aan je vriend gaat stellen. En dat is gedoemd te mislukken.
Je wil nu eigenlijk van het ene in het andere vangnet rennen en dat gaat niet werken. Je gaat op deze manier ook heel veel van je vriend verlangen.Helemaal eens met deze zinnen. Met de rest overigens ook, maar speciaal met deze: je wil inderdaad van het ene vangnet naar het andere rennen, waarbij je de eisen die je nu aan je ouders stelt, aan je vriend gaat stellen. En dat is gedoemd te mislukken.
maandag 19 mei 2008 om 17:02
Je doet nu wel erg negatief over ze, tuurlijk zou het fijn zijn als je wat begrip van ze kon verwachten, maar je bent bijna 30, het is niet zo gek dat ze van je verwachten dat je onderhand op eigen benen gaat staan.
Ik denk dat als jij ophoudt je als een onvolwassen kind (dat is niet zo lullig bedoeld als het er staat) te gedragen de relatie met je ouders misschien vanzelf wel iets volwassener gaat worden.
Ik denk dat als jij ophoudt je als een onvolwassen kind (dat is niet zo lullig bedoeld als het er staat) te gedragen de relatie met je ouders misschien vanzelf wel iets volwassener gaat worden.
maandag 19 mei 2008 om 17:37
Het op je zelf gaan wonen kan je ook een hele nieuwe kijk op de wereld geven. Het is goed voor je eigenwaarde om je eigen leven op orde te hebben en te houden.
De studie waar je mee bezig bent laat je naar jezelf kijken. Zo kom je er achter wat je valkuilen zijn. Juist door je studie (ik doe de zelfde studie) ben je waarschijnlijk anders tegen dingen aan gaan kijken. Juist door te durven zeggen wat er vroeger is gebeurd geeft aan dat je je aan het ontwikkelen bent. Een volgende stap is op je zelf gaan wonen.
Dat over die slachtofferrol zie ik ook in je stukken terug. Jij zelf bent de enige die daar wat aan kan doen. Niet alleen maar achterom kijken maar je vooral richten op de toekomst. De belangrijkste vraag hierbij is: Wat wil ik en hoe moet ik daar komen? Daar kan een stuk(je) verwerking bijhoren maar hou in de gaten dat alle tijd die je bezig bent met het verleden, je tijd kost van het heden!
Tot slot heb ik je al een jaar of twee kunnen volgen op het forum over je studie. Het gaat nog maar om een half jaar. Dat kan jij! Als je je hele studie al doorlopen hebt ga je ook hier doorheen komen. Het gaat toch alleen nog maar over onderzoek doen? Schrijf je direct in op een nieuwe onderzoeksvraag (dit is toch echt wat je moet doen als je je studie af wilt ronden) en misschien tref je nu een groepje studenten waar je het wel goed mee kunt vinden!
De studie waar je mee bezig bent laat je naar jezelf kijken. Zo kom je er achter wat je valkuilen zijn. Juist door je studie (ik doe de zelfde studie) ben je waarschijnlijk anders tegen dingen aan gaan kijken. Juist door te durven zeggen wat er vroeger is gebeurd geeft aan dat je je aan het ontwikkelen bent. Een volgende stap is op je zelf gaan wonen.
Dat over die slachtofferrol zie ik ook in je stukken terug. Jij zelf bent de enige die daar wat aan kan doen. Niet alleen maar achterom kijken maar je vooral richten op de toekomst. De belangrijkste vraag hierbij is: Wat wil ik en hoe moet ik daar komen? Daar kan een stuk(je) verwerking bijhoren maar hou in de gaten dat alle tijd die je bezig bent met het verleden, je tijd kost van het heden!
Tot slot heb ik je al een jaar of twee kunnen volgen op het forum over je studie. Het gaat nog maar om een half jaar. Dat kan jij! Als je je hele studie al doorlopen hebt ga je ook hier doorheen komen. Het gaat toch alleen nog maar over onderzoek doen? Schrijf je direct in op een nieuwe onderzoeksvraag (dit is toch echt wat je moet doen als je je studie af wilt ronden) en misschien tref je nu een groepje studenten waar je het wel goed mee kunt vinden!
