succesvol ondanks bindingsangst?!

Het is makkelijk gezegd: maar ga er gewoon vanuit dat er met jou helemaal niets mis is. Dat is namelijk ook zo. D.w.z. we mankeren allemaal wel wat natuurlijk, maar in jouw geval weet je wat er met hem aan de hand is en dan is het dus niet nodig om je onzeker over jezelf te voelen.



Misschien moet je die opmerkingen van hem gewoon in een heel ander licht zien: op het moment dat hij ze maakt, houdt ie zichzelf gewoon even voor de gek, dan bezweert hij zijn bindingsangst door uit te spreken dat hij vrijgezel is. Slaat nergens op, maar heeft niets met jou te maken. Hij doet het niet om jou te kwetsen. Vermoeiend? Dat wel natuurlijk, dus je kunt je wel afvragen of het allemaal de moeite waard is.



Mijn liefje zegt ook nooit iets 'liefs', ik denk dat ie dat ook nog nooit gedaan heeft tegen een vrouw, maar hij is lief, en dat heb ik duizend keer liever dan een man die me de hemel inprijst en me vervolgens besodemietert. Het is wat sober misschien, maar je kunt niet alles hebben.

Kweek een stukje blije overtuiging dat jij een geweldige vrouw bent. En blijf daarbij. Laat jezelf daar niet aan tornen. Dat is, wat ik zelf ook heb gemerkt, interessant genoeg heel helend. Als hij zoiets zegt is hij blijkbaar aan het schommelen. Ligt niet aan jou. Jij bent nog net zo geweldig als 5 minuten geleden.



Dus laat die schommelingen bij hem (bijkomend voordeel is dat je er minder in de stress en woest over raakt ), dat moet hij uitzoeken voor zichzelf.



Jij bent en blijft een leuke vrouw. En dat herinnert hij zich ook weer. Vertrouw daar maar op .



Maar wat ik al eerder zei, als het je teveel kost, wees dan voorzichtig met jezelf. Jij bent er niet om hem te overtuigen dat hij een relatie leuk kan vinden. Die overtuiging moet hij zelf (willen) vinden. Als het voor jou heel diep gaat en je hem niet graag wil loslaten, is wat onverstoorbaarheid de weg denk ik.

quote:Jelly7070 schreef op 14 november 2008 @ 16:21:

En wat ik dus merk ( kennen jullie dat?!) het maakt MIJ allemaal zo onzeker!

Vindt hij me dan niet goed, lief, mooi genoeg?! Ik voel me erg 'geforceerd' als hij er is vaak. Ow, zijn mijn kleren wel leuk genoeg? Ruik ik wel fris genoeg, haha?



Dan vraag ik me af waarom je in hemelsnaam in een relatie wilt zitten met iemand die jou onzeker maakt? heb zelf ook een handje van vallen voor moeilijke mannen, maar heb al vrij snel besloten om nit op eieren te gaan lopen en mijn eigenwaarde niet te laten afhangen van zijn nukken. als je dat niet kunt, heb je een hele zware dobber aan zo'n man, en ik vraag me af waarom je er bewust vioor kiest om door te gaan in een situatie die je dus eigenlijk niet trekt.



Zeggen 'ik hou van je, wat zie je er leuk uit, wat ben je lief...noem maar op...dat doet hij niet uit zichzelf. Als ik vraag of hij van mij houdt, dan zegt hij 'Meer dan ik mijzelf wil toegeven'. Verder komt er NIETS uit hemzelf...



En dat zal waarschijnlijk ook niet gaan veranderen. Dus moet je die bevestiging uit andere dingen gaan halen dan uit zijn woorden. let ens op de manier waarop ie naar je kijkt, waarop ie je af en toe aanraakt, of de dingen die hij voor je doet. Niet iedereen heeft ezelfde manier van liefde uiten. De vraag is of dat voor jou genoeg is. Om deze relatie te laten slagen zul jij ook moeten veranderen, op een andere manier naar dingen gan kijken en minder afhankelijk moeten worden van zijn bevestiging. Als jij onzeker wordt van zijn gedrag, is bij hem blijven zelfkwelling. hem ga je niet veranderen, ( hij kan mischienzichzelf veranderen maar dat gaat in hele kleine stapjes en is een proces van jaren). je kunt misschien wel jezelf veranderen ( okal geldt dar hetzelfde voor, moeizaam en langdurig proces) maar dat gaat alleen werken als je dat doet omdat je zelff last ervaart van je onzekerheid en niet als opoffering naar hem.

de vraag of en waarom je dat zou willen lijkt me op dit moment een belangrijkere dan het aanhoren van succesverhalen. Dus Wil jij in een relatie zitten waar je onzeker van wordt? zo ja, waarom zo nee, wat ga je er aan doen?

Dat maakt dat het me best allemaal veel 'energie' kost...

Wat een leerzaam topic is dit. Heb het even doorgelezen.

Zit ook een beetje in jullie schuitje helaas.



Jelly, wat goed en sterk van je dat je je grens hebt aangegeven.

Hoe reageerde hij daarop en hebben jullie iets afgesproken, bijv. wanneer je elkaar weer spreekt of ligt dat open (of bij hem?)

Dank je voor je verhaal Jelly. Heel knap hoe je ermee omgaat! Maar daar is wel wat aan voorafgegaan natuurlijk.

@ Jelly7070, het voelt misschien niet zo, maar je doet het echt prima!

Zit nu in precies hetzelfde schuitje als jij, alles is echt mega herkenbaar. Niet dat het helpt, maar het is wel fijn om niet de enige te zijn.

Hoe is de situatie bij jou Miss Mieke.

Hebben jullie wel contact of momenteel ook niet zoals Jelly?

Beperkt contact Miranda. Vorige week kreeg ik te horen dat hij niet genoeg voor me voelde, ons niet oud zag worden, etc.

Tot mijn verbazing heel rustig gebleven en gezegd dat mijn gevoel voor hem zich ook niet verder ontwikkeld doordat we elkaar 1) te weinig zien. We wonen ver uitelkaar en hij doet er ook niet echt moeite voor. Ik ook niet meer en sinds hij dat door heeft komt hij 9 van de 10 keer mijn kant op. En 2) hij een soort afstand blijft creëeren met zijn opmerkingen, intimiteit vermijd, nou ja, jullie zullen het wel herkennen. Kortom, ik vind dat het nooit echt een kans gekregen heeft omdat hij het of steeds sloopt of een afstand blijft houden tussen ons.

Hierin is de afgelopen tijd wel een behoorlijke verbetering geweest en dan inderdaad weer de terugval. Ik heb hem met zijn neus op de feiten gedrukt en gezegd dat HIJ zijn probleem maar moet oplossen. Ik kan dat niet voor hem doen. Hij mist alle mooie dingen van intimiteit en een relatie. Hij moet mij straks missen (en ik hem ook, maar ik zal niet op hem blijven wachten en uiteindelijk wel verder gaan met iemand die wel een normale relatie met mij wil en hem lukt dat niet). Hij vind wel dat ik daar gelijk in heb. Zijn bindingsangst heeft twee hele duidelijke oorzaken, maar hij vind het erg moeilijk om daar over te praten. Ik ken wel de grote lijnen van wat er in zijn verleden is gebeurd, maar bijvoorbeeld niet wat hij daar bij voelde.

In datzelfde gesprek heb ik gezegd dat hij dan maar de consequenties moest accepteren en dat we elkaar ook nooit meer zullen zien. Dat wilde hij absoluut niet, hij raakte zelfs nogal in paniek van die gedachte. Begon zelfs over samenwonen. Hij heeft me gesmeekt om nog 1x langs te mogen komen, waarop ik uiteindelijk heb toegezegd. Met als voorwaarde dat het echt de laatste keer zou zijn. Sindsdien heb ik hem niet meer gehoord, ik verwacht dat hij morgenavond zal bellen.



In de tussentijd ook veel nagedacht over mezelf. Las in een oude Viva bijvoorbeeld een stukje over waarom vrouwen op mannen met bindingsangst vallen. Als een herhaling van het thuis moeten bedelen om aandacht. Je op de goede momenten wel 'gezien' voelen. Dat is bij mij wel het geval en dat heeft me veel stof tot nadenken gegeven. Los van dat is mijn gevoel voor hem er nog steeds. Zonder die verrotte bindingsangst had ik oprecht kunnen zeggen dat dit toch wel de juiste man voor mij is. Nu moet ik maar accepteren dat het er waarschijnlijk niet in zit. Mijn gevoel is er wel, maar ik moet mezelf er tegen beschermen.



En nu ik weer 100% single lijk te gaan worden dienen de dates zich al weer aan. Weet even niet zo goed wat ik daar mee moet. En waar ik nou verstandig aan doe. Rationeel gezien natuurlijk wel, maar het gaat zo tegen alles wat ik voel in.



Dit is ongeveer het langste verhaal dat ik ooit hier heb getypt. Het zit me echt hoog.

Hoe is het bij jullie?

X

Hoi Miss Mieke,



Wat een verhaal. Knap van je hoor.

Ik heb mezelf nooit zo in bindingsangst verdiept. Heb altijd gedacht dat het smoesjes waren van mensen/mannen om niet te hoeven zeggen dat ze zich niet aan jou hoeven te binden.

Maar nu heb ik ook een man ontmoet waarmee ik het aantrekken/afstoten gedrag onderga. Al een paar keer het contact verbroken (door hem), maar hij kwam er dan al snel weer op terug, wat het contact weer herstelde. Sinds 2 maanden is hij verhuisd en sindsdien zien we elkaar elke week. Het ging goed tot 2 weken geleden waarbij mij hij weer zei geen toekomst nog te zien, er niet aan toe zijn....door idd allerlei dingen die er bij hem zijn gebeurd.

Hij praat er wel over met mij en hij praat ook met een psych, dus dat is wel goed. Het woord "bindingsangst" heb ik overigens nog nooit gebruikt, maar ik ga er wel aan denken bij hem...



Dat "niet gezien" voelen van vroeger,, dat herken ik dan weer niet bij mijzelf. Ik denk wel dat ik een termijn moet stellen dat ik hier nog mee doorga, want zo kun je natuurlijk nog maanden door"modderen". Wel heel jammer, het zou zo leuk kunnen zijn....

Hoi Miranda,



Ik gebruik het woord bindingsangst ook niet bij hem hoor. Ik weet zelf alleen niet hoe ik het anders moet benoemen. Een goede vriendin van me is psycholoog en zegt dat ze bij hem wel de kenmerken ervan ziet. En ook dat ik voor mezelf moet kiezen trouwens.

Tegen hem zeg ik dat hij een probleem heeft en dat ik bepaalde dingen niet 'normaal' vind of niet vind kloppen. Ik zou willen dat hij eens zo dapper was om naar een psych te gaan.

Over dat niet gezien... Voor mij is dat patroon er wel een beetje, als ik heel eerlijk ben tegen mezelf. Voor jou is het de eerste keer dat je zo'n vent tegenkomt toch? Dan hoeft er geen patroon te zijn, heb je gewoon pech. En blijf je waarschijnlijk ook niet te lang hangen. Dikke kans dat hij dan alsnog voor je gaat. You don't know what you've got till it's gone...

Sterkte ermee!

Dank je wel en voor jou ook !



Hmmmm wat is te lang.........dit loopt nu al sinds maart .....toen zagen we elkaar nog niet veel en die eerste maanden was het steeds aan/uit, toen af en toe beetje daten.....maar nu sinds zijn verhuizing begin september zien we elkaar vaker en is het wel ontspannender en leuker en is er veel meer initiatief van hem. Alleen het echte "ervoor gaan" ontbreekt.

Hoe gaat het nu met jullie?



Of hebben jullie niet meer zo de behoefte om erover te schrijven? De zaak losgelaten?



Liefs!!

Wat mij opvalt is dat jij blijkbaar zelf ook niet zo goed bent in het in stand houden van relaties. Want kindjes met de één, scheiden en dan hup andere vent en twee jaar later weer een ander.



Kan mij zo voorstellen dat als iemand al 15 jaar alleen is geen zin heeft om zijn hele leven op zijn kop te gooien om dan 2 jaar later weer terug te moeten veranderen.



Misschien eerst eens aan je zelf gaan werken voordat je de schuld van het mislukken van je relatie(s) op een ander schuift.

Hi Miranda,



Ik ben redelijk aan het loslaten, er zijn de afgelopen week een aantal dingen gebeurd die me heel erg geraakt hebben. Ik heb veel van me afgeschreven, maar niet op het forum. Soms vind ik het ook fijn om er even niet zoveel mee bezig te zijn. Het is duidelijk dat hij dat niet is, gezien de rotstreek die hij me geflikt heeft. Het is wel duidelijk dat het er echt niet meer in zit en ik ben er op sommige momenten kapot van. Tegelijk op opluchting, bang voor de toekomst, toch nog verliefd... een behoorlijke achtbaan dus.



Maar succesvol ondanks bindingsangst.... NEE, voor mij niet in elk geval.



Hoe gaat het bij jou?

Ik ben ook erg benieuwd hoe het verder gaat bij Jelly?

Bovenstaande opmerking vind ik wel erg hard, want je weet nooit wat de oorzaak voor de vorige break-ups is geweest. Het is toch niet zo raar om het weer met iemand anders te proberen als je huwelijk is misgelopen?



xx

even uppen.........het topic valt bijna van de pagina af