Relaties
alle pijlers
Trouwen of voor safe kiezen?
dinsdag 3 juni 2008 om 16:18
Hoi iedereen!
Allereerst bedankt voor het nemen van de moeite om dit te lezen!
Ik zit met een probleempje, in vergelijking met sommige andere verhalen die ik hier lees, is het een kleinigheid, maar toch zou ik het graag willen delen.
Volgende maand heb ik 3,5 jaar een relatie met de liefste vent op de wereld! We hebben in onze ogen de perfecte relatie, en zijn het liefst dag en nacht samen. Uiteraard hebben wij ook onze probleempjes gehad, maar nooit iets 'groots' zeg maar! Sinds hij in mijn leven is, is er zoveel veranderd! Heb me eigelijk geen moment meer ongelukkig gevoeld! ('t klinkt wel erg sprookjesachtig, i know).. Maar zo is het nou eenmaal. Met mijn schoonouders heb ik ook een onwijs goeie band! Maar helaas is dat andersom niet zo. Mijn ouders hebben onze relatie nooit echt kunnen accepteren. Dit hebben ze noooit zo uitgesproken, en zij geven dit ook niet toe, maar toch, het is iets dat je voelt als dochter... Ze zijn nogal materialistisch ingesteld, en zien mijn vriend en zijn familie een beetje als armoedzaaiers. Iets wat voor mij absoluut niet belangrijk is! We hebben het goed samen, we redden het goed, en verder is voor ons geluk belangrijker. Met mijn ouders heb ik dus ook niet zo'n geweldige band, maar toch het zijn mijn ouders, en ik hou van ze.
Nou zouden mijn vriend en ik graag willen trouwen. We zijn wel beide jong, (19&21) maar willen het dolgraag! Ik heb het af en toe voorzichtig proberen aan te kaarten bij mijn ouders, maar dan werd hier snel over heen gepraat, of nonchalant overgedaan..
Ik weet nu niet wat ik er mee aanmoet, als ik met hem zou trouwen, raak ik mijn ouders wellicht kwijt. Iets wat ik niet zou willen....Maar vroeg of laat willen we toch trouwen....
Miss. is het jong, te jong.
Graag zou ik van jullie wat reacties krijgen, beetje kijken hoe andere mensen hier tegen aan kijken.
Alvast bedankt,
lieve groetjes,SL.
Allereerst bedankt voor het nemen van de moeite om dit te lezen!
Ik zit met een probleempje, in vergelijking met sommige andere verhalen die ik hier lees, is het een kleinigheid, maar toch zou ik het graag willen delen.
Volgende maand heb ik 3,5 jaar een relatie met de liefste vent op de wereld! We hebben in onze ogen de perfecte relatie, en zijn het liefst dag en nacht samen. Uiteraard hebben wij ook onze probleempjes gehad, maar nooit iets 'groots' zeg maar! Sinds hij in mijn leven is, is er zoveel veranderd! Heb me eigelijk geen moment meer ongelukkig gevoeld! ('t klinkt wel erg sprookjesachtig, i know).. Maar zo is het nou eenmaal. Met mijn schoonouders heb ik ook een onwijs goeie band! Maar helaas is dat andersom niet zo. Mijn ouders hebben onze relatie nooit echt kunnen accepteren. Dit hebben ze noooit zo uitgesproken, en zij geven dit ook niet toe, maar toch, het is iets dat je voelt als dochter... Ze zijn nogal materialistisch ingesteld, en zien mijn vriend en zijn familie een beetje als armoedzaaiers. Iets wat voor mij absoluut niet belangrijk is! We hebben het goed samen, we redden het goed, en verder is voor ons geluk belangrijker. Met mijn ouders heb ik dus ook niet zo'n geweldige band, maar toch het zijn mijn ouders, en ik hou van ze.
Nou zouden mijn vriend en ik graag willen trouwen. We zijn wel beide jong, (19&21) maar willen het dolgraag! Ik heb het af en toe voorzichtig proberen aan te kaarten bij mijn ouders, maar dan werd hier snel over heen gepraat, of nonchalant overgedaan..
Ik weet nu niet wat ik er mee aanmoet, als ik met hem zou trouwen, raak ik mijn ouders wellicht kwijt. Iets wat ik niet zou willen....Maar vroeg of laat willen we toch trouwen....
Miss. is het jong, te jong.
Graag zou ik van jullie wat reacties krijgen, beetje kijken hoe andere mensen hier tegen aan kijken.
Alvast bedankt,
lieve groetjes,SL.
dinsdag 3 juni 2008 om 19:05
Juist door samen te leven in één huis leer je iemand pas echt goed kennen en of je het samen leuk hebt. Ik ben dus ook zeer voor eerst samenwonen.
19 jaar vind ik persoonlijk ook te jong om te gaan trouwen. Tussen je 19e en je 25ste verander je namelijk nog zóveel, en word je in feite pas echt volwassen.
Ik ken meerdere mensen, zowel persoonlijk als in mijn werk, die heel jong getrouwd zijn, en veruit de meesten zijn niet meer bij elkaar. Juist omdat ze niet meer diegenen zijn die ze als jong volwassene waren.
Wat je ook doet, wel of geen trouwen, wel of geen kinderen, maak in ieder geval absoluut je opleiding af. In mijn werk zie ik heel veel vrouwen die jong getrouwd zijn, kindjes hebben gekregen, nauwelijks of helemaal niet gewerkt, doorgaans enkel middelbare school of niet eens, en die allemaal in de bijstand terecht komen, juist omdat ze geen opleiding hebben. Dus, echt, volg absoluut een vervolg opleiding en maak deze af.
19 jaar vind ik persoonlijk ook te jong om te gaan trouwen. Tussen je 19e en je 25ste verander je namelijk nog zóveel, en word je in feite pas echt volwassen.
Ik ken meerdere mensen, zowel persoonlijk als in mijn werk, die heel jong getrouwd zijn, en veruit de meesten zijn niet meer bij elkaar. Juist omdat ze niet meer diegenen zijn die ze als jong volwassene waren.
Wat je ook doet, wel of geen trouwen, wel of geen kinderen, maak in ieder geval absoluut je opleiding af. In mijn werk zie ik heel veel vrouwen die jong getrouwd zijn, kindjes hebben gekregen, nauwelijks of helemaal niet gewerkt, doorgaans enkel middelbare school of niet eens, en die allemaal in de bijstand terecht komen, juist omdat ze geen opleiding hebben. Dus, echt, volg absoluut een vervolg opleiding en maak deze af.
dinsdag 3 juni 2008 om 19:29
quote:Branwen76 schreef op 03 juni 2008 @ 19:05:
Wat je ook doet, wel of geen trouwen, wel of geen kinderen, maak in ieder geval absoluut je opleiding af. In mijn werk zie ik heel veel vrouwen die jong getrouwd zijn, kindjes hebben gekregen, nauwelijks of helemaal niet gewerkt, doorgaans enkel middelbare school of niet eens, en die allemaal in de bijstand terecht komen, juist omdat ze geen opleiding hebben. Dus, echt, volg absoluut een vervolg opleiding en maak deze af.Dat zijn wijze woorden. Ik was ook jong getrouwd toen ik voor de eerste keer trouwde (ik was 21) en was na mijn scheiding erg blij dat ik mijn opleiding afgemaakt had en daardoor goedbetaald werk had.
Wat je ook doet, wel of geen trouwen, wel of geen kinderen, maak in ieder geval absoluut je opleiding af. In mijn werk zie ik heel veel vrouwen die jong getrouwd zijn, kindjes hebben gekregen, nauwelijks of helemaal niet gewerkt, doorgaans enkel middelbare school of niet eens, en die allemaal in de bijstand terecht komen, juist omdat ze geen opleiding hebben. Dus, echt, volg absoluut een vervolg opleiding en maak deze af.Dat zijn wijze woorden. Ik was ook jong getrouwd toen ik voor de eerste keer trouwde (ik was 21) en was na mijn scheiding erg blij dat ik mijn opleiding afgemaakt had en daardoor goedbetaald werk had.
dinsdag 3 juni 2008 om 20:31
Dat snap ik dan weer totaal niet, dat je je partner nog moet leren kennen als je gaat samenwonen. Ik vond samenwonen ook helemaal niet zo'n grote stap, trouwen ook niet eigenlijk. Ik kende mijn man toen al 4,5 jaar, we hadden alles al eens besproken (kinderen, hoeveel wil je werken, wat vind je belangrijk in je leven, wat wil je bereiken, hoe kijk je tegen taakverdelingen aan, hoe ga je om met elkaar vrijheid, enzovoorts) voordat we uberhaupt samenwoonden.
Ik vind het eerlijk gezegd vrij bijzonder wanneer je opeens ná het samenwonen allemaal nieuwe dingen bij je partner ontdekt. Dan heb je voor die tijd iets niet helemaal goed gedaan. En dat is weer niet leeftijdsafhankelijk, want ik zie genoeg vrouwen van 30+ die die fout ook maken.
Ik vind het eerlijk gezegd vrij bijzonder wanneer je opeens ná het samenwonen allemaal nieuwe dingen bij je partner ontdekt. Dan heb je voor die tijd iets niet helemaal goed gedaan. En dat is weer niet leeftijdsafhankelijk, want ik zie genoeg vrouwen van 30+ die die fout ook maken.
dinsdag 3 juni 2008 om 20:33
Dat van die opleiding vind ik wel weer heel zinnig. En ook wat Ellen zegt, is er een reden waarom je ouders iets op hem tegen kunnen hebben behalve de reden die jij denkt?
Vaak zie ik vrouwen roepen dat 'ze hem gewoon niet mogen' en dan blijkt vriendje een ontzettende aso te zijn, of gewoon een sloeber met uitkering zonder werk/opleiding/plannen om iets van zijn leven te maken, blijkt hij haar niet goed te behandelen enzovoorts. En dat zien ze dan zelf niet.
Vaak zie ik vrouwen roepen dat 'ze hem gewoon niet mogen' en dan blijkt vriendje een ontzettende aso te zijn, of gewoon een sloeber met uitkering zonder werk/opleiding/plannen om iets van zijn leven te maken, blijkt hij haar niet goed te behandelen enzovoorts. En dat zien ze dan zelf niet.
dinsdag 3 juni 2008 om 20:37
Dat zijn vervelende dingen om mee te maken. En natuurlijk ieder z'n mening over samenwonen en trouwen. Ik dacht eerst ook anders over trouwen maar achteraf gezien ben ik blij dat ik gelijk ben gaan trouwen en niet eerst door een test/keuring hoefde. Samenwonen is voor mij toch ook een definitief kiezen voor iemand net als trouwen, natuurlijk kan het mis gaan dat kan altijd. Het zit goed of het zit niet goed of je nu eerst samenwoont of gelijk gaat trouwen. Mij lijkt het gewoon niet leuk om na jaren samen te wonen te gaan trouwen, van mij hoeft het dan niet meer.
Daarnaast is samenwonen is ook geen garantie voor een goed huwelijk. Ik ken ook diverse stellen die eerst jaren samengewoont hebben, trouwen en als nog vrij snel gaan scheiden.
Daarnaast is samenwonen is ook geen garantie voor een goed huwelijk. Ik ken ook diverse stellen die eerst jaren samengewoont hebben, trouwen en als nog vrij snel gaan scheiden.
dinsdag 3 juni 2008 om 20:46
quote:Branwen76 schreef op 03 juni 2008 @ 19:05:
19 jaar vind ik persoonlijk ook te jong om te gaan trouwen. Tussen je 19e en je 25ste verander je namelijk nog zóveel, en word je in feite pas echt volwassen.
Ik ken m'n man vanaf m'n 20e en ben juist blij dat ik hem toen al leerde kennen omdat je dan samen bepaalde ontwikkelingen doormaakt. Het lijkt mij juist lastiger als je bijv 28 bent, je je leven op order hebt, jezelf ontwikkelt hebt, je eigen gewoontes hebt, diverse partners gehad hebt, je wensen en eisen op een rijtje hebt staan etc etc. Wij kennen diverse vrijgezelle eind 20-ers en begin 30-ers en een aan aantal hiervan hebben echt moeite om hun leven en zichzelf aan te passen aan dat van een eventuele partner. Niet dat je helemaal jezelf moet veranderen maar je groeit toch samen in dingen als je elkaar al wat jonger leert kennen. Ik ken m'n man ook vrij goed moet ik zeggen. En ja, hij is in de jaren wat verandert maar niet echt drastisch hoor! Hij is meer wat wijzer en verantwoordelijker geworden, denk dat dat een goede omschrijving is
19 jaar vind ik persoonlijk ook te jong om te gaan trouwen. Tussen je 19e en je 25ste verander je namelijk nog zóveel, en word je in feite pas echt volwassen.
Ik ken m'n man vanaf m'n 20e en ben juist blij dat ik hem toen al leerde kennen omdat je dan samen bepaalde ontwikkelingen doormaakt. Het lijkt mij juist lastiger als je bijv 28 bent, je je leven op order hebt, jezelf ontwikkelt hebt, je eigen gewoontes hebt, diverse partners gehad hebt, je wensen en eisen op een rijtje hebt staan etc etc. Wij kennen diverse vrijgezelle eind 20-ers en begin 30-ers en een aan aantal hiervan hebben echt moeite om hun leven en zichzelf aan te passen aan dat van een eventuele partner. Niet dat je helemaal jezelf moet veranderen maar je groeit toch samen in dingen als je elkaar al wat jonger leert kennen. Ik ken m'n man ook vrij goed moet ik zeggen. En ja, hij is in de jaren wat verandert maar niet echt drastisch hoor! Hij is meer wat wijzer en verantwoordelijker geworden, denk dat dat een goede omschrijving is
dinsdag 3 juni 2008 om 20:53
quote:Eowynn_ schreef op 03 juni 2008 @ 20:31:
Dat snap ik dan weer totaal niet, dat je je partner nog moet leren kennen als je gaat samenwonen. Ik vond samenwonen ook helemaal niet zo'n grote stap, trouwen ook niet eigenlijk. Ik kende mijn man toen al 4,5 jaar, we hadden alles al eens besproken (kinderen, hoeveel wil je werken, wat vind je belangrijk in je leven, wat wil je bereiken, hoe kijk je tegen taakverdelingen aan, hoe ga je om met elkaar vrijheid, enzovoorts) voordat we uberhaupt samenwoonden.
Ik vind het eerlijk gezegd vrij bijzonder wanneer je opeens ná het samenwonen allemaal nieuwe dingen bij je partner ontdekt. Dan heb je voor die tijd iets niet helemaal goed gedaan. En dat is weer niet leeftijdsafhankelijk, want ik zie genoeg vrouwen van 30+ die die fout ook maken.Eowynn, sommige mensen zijn leuk zolang er geen problemen zijn. Ze 'zeggen' wel van alles over hoe ze het samenwonen zien en hoe ze dat willen doen, maar het echt doén is wat anders. Zodra er iets voorvalt, een misverstand bijvoorbeeld, of als hun partner in het huishouden iets op een andere manier doet dan ze zelf zouden doen, worden ze gefrustreerd en reageren zich af. Dat soort voorvalletjes die aanleiding kunnen geven tot een conflict, komen veel minder voor zolang je niet samenwoont. Je gaat dan samen naar de bioscoop, maakt een wandeling, brengt af en toe samen een nacht door, enz. Allemaal leuke dingen. Dan is er nauwelijks aanleiding tot conflicten. Maar als je samenwoont, iedere dag vroeg op moet om naar je werk te gaan, er 's avonds snel boodschappen gedaan moeten worden, de wasmachine stuk is, de aardappelen aanbranden, je vergeten bent om brood te kopen, je de huissleutels op de verkeerde plek gelegd hebt, enz, dan komt de aap bij sommige mensen uit de mouw!
Dat snap ik dan weer totaal niet, dat je je partner nog moet leren kennen als je gaat samenwonen. Ik vond samenwonen ook helemaal niet zo'n grote stap, trouwen ook niet eigenlijk. Ik kende mijn man toen al 4,5 jaar, we hadden alles al eens besproken (kinderen, hoeveel wil je werken, wat vind je belangrijk in je leven, wat wil je bereiken, hoe kijk je tegen taakverdelingen aan, hoe ga je om met elkaar vrijheid, enzovoorts) voordat we uberhaupt samenwoonden.
Ik vind het eerlijk gezegd vrij bijzonder wanneer je opeens ná het samenwonen allemaal nieuwe dingen bij je partner ontdekt. Dan heb je voor die tijd iets niet helemaal goed gedaan. En dat is weer niet leeftijdsafhankelijk, want ik zie genoeg vrouwen van 30+ die die fout ook maken.Eowynn, sommige mensen zijn leuk zolang er geen problemen zijn. Ze 'zeggen' wel van alles over hoe ze het samenwonen zien en hoe ze dat willen doen, maar het echt doén is wat anders. Zodra er iets voorvalt, een misverstand bijvoorbeeld, of als hun partner in het huishouden iets op een andere manier doet dan ze zelf zouden doen, worden ze gefrustreerd en reageren zich af. Dat soort voorvalletjes die aanleiding kunnen geven tot een conflict, komen veel minder voor zolang je niet samenwoont. Je gaat dan samen naar de bioscoop, maakt een wandeling, brengt af en toe samen een nacht door, enz. Allemaal leuke dingen. Dan is er nauwelijks aanleiding tot conflicten. Maar als je samenwoont, iedere dag vroeg op moet om naar je werk te gaan, er 's avonds snel boodschappen gedaan moeten worden, de wasmachine stuk is, de aardappelen aanbranden, je vergeten bent om brood te kopen, je de huissleutels op de verkeerde plek gelegd hebt, enz, dan komt de aap bij sommige mensen uit de mouw!
dinsdag 3 juni 2008 om 20:57
quote:HappyS schreef op 03 juni 2008 @ 20:46:
[...]
Niet dat je helemaal jezelf moet veranderen maar je groeit toch samen in dingen als je elkaar al wat jonger leert kennen.
Ik denk niet dat dat met leeftijd te maken heeft, maar met persoonlijkheid. Mijn man en ik hebben elkaar leren kennen toen we al een eind in de veertig waren, en we zijn meer naar elkaar toegegroeid dan we met onze (enige) vorige partner gedaan hadden.
Het kan goed gaan als je jong bent en het kan goed gaan als je ouder bent. En het kan slecht gaan als je jong bent, net zoals het slecht kan gaan als je ouder bent.
[...]
Niet dat je helemaal jezelf moet veranderen maar je groeit toch samen in dingen als je elkaar al wat jonger leert kennen.
Ik denk niet dat dat met leeftijd te maken heeft, maar met persoonlijkheid. Mijn man en ik hebben elkaar leren kennen toen we al een eind in de veertig waren, en we zijn meer naar elkaar toegegroeid dan we met onze (enige) vorige partner gedaan hadden.
Het kan goed gaan als je jong bent en het kan goed gaan als je ouder bent. En het kan slecht gaan als je jong bent, net zoals het slecht kan gaan als je ouder bent.
woensdag 4 juni 2008 om 12:48
quote:Reiger100 schreef op 03 juni 2008 @ 20:53:
[...]....Zodra er iets voorvalt, een misverstand bijvoorbeeld, of als hun partner in het huishouden iets op een andere manier doet dan ze zelf zouden doen, worden ze gefrustreerd en reageren zich af.
...... Maar als je samenwoont, iedere dag vroeg op moet om naar je werk te gaan, er 's avonds snel boodschappen gedaan moeten worden, de wasmachine stuk is, de aardappelen aanbranden, je vergeten bent om brood te kopen, je de huissleutels op de verkeerde plek gelegd hebt, enz, dan komt de aap bij sommige mensen uit de mouw!
Ik lees dit soort dingen wel vaker maar kan me er echt niks bij voorstellen om daar onenigheid over te hebben. Laatst genoemde rijtje, dit zijn allemaal dingen die kunnen gebeuren. Balen maar is niet anders. Ik begrijp dat iemand dan even chagerijnig is maar verder zijn dit toch geen zaken waardoor je ruzie krijgt?? Net als de dop op de tandpasta, zal mij een zorg zijn of die dop er wel of niet op zit! Sommige mensen kunnen zo zeuren om kleine dingen. Iedereen is nu eenmaal anders en doet dingen op zijn manier. Mijn man kookt anders dan mij en doet het huishouden anders. Maar ach, ik ben blij als hij het doet! En ik wist dit soort dingen ook wel voor we gingen trouwen. Hij woonde op zichzelf dus dan zie je ook hoe het er aan toe gaat
Ik ben het verder met je vorige post eens dat de leeftijd niet uitmaakt hoor. Denk dat het inderdaad vooral aan de personen zelf ligt. Sommige kunnen of willen niet veranderen of passen toch niet bij elkaar, en weten soms ergens wel, en proberen het toch. Ik heb zelf zoiets van als je ergens twijfels hebt of gaat samenwonen met het idee van "we zien wel of het werkt" en lukt het niet gaan we uit elkaar en dus niet met de overtuiging van we hebben er zin in en gaan samen een leven opbouwen. Dat het dan toch niks wordt. Ik heb het idee dat er mensen zijn die zo tegen samenwonen aankijken. Ik weet niet of ik hier gelijk in heb maar dat idee krijg ik. Dat mensen dus gaan samenwonen terwijl ze er eigenlijk niet zeker van zijn of het wel een goed idee is.
[...]....Zodra er iets voorvalt, een misverstand bijvoorbeeld, of als hun partner in het huishouden iets op een andere manier doet dan ze zelf zouden doen, worden ze gefrustreerd en reageren zich af.
...... Maar als je samenwoont, iedere dag vroeg op moet om naar je werk te gaan, er 's avonds snel boodschappen gedaan moeten worden, de wasmachine stuk is, de aardappelen aanbranden, je vergeten bent om brood te kopen, je de huissleutels op de verkeerde plek gelegd hebt, enz, dan komt de aap bij sommige mensen uit de mouw!
Ik lees dit soort dingen wel vaker maar kan me er echt niks bij voorstellen om daar onenigheid over te hebben. Laatst genoemde rijtje, dit zijn allemaal dingen die kunnen gebeuren. Balen maar is niet anders. Ik begrijp dat iemand dan even chagerijnig is maar verder zijn dit toch geen zaken waardoor je ruzie krijgt?? Net als de dop op de tandpasta, zal mij een zorg zijn of die dop er wel of niet op zit! Sommige mensen kunnen zo zeuren om kleine dingen. Iedereen is nu eenmaal anders en doet dingen op zijn manier. Mijn man kookt anders dan mij en doet het huishouden anders. Maar ach, ik ben blij als hij het doet! En ik wist dit soort dingen ook wel voor we gingen trouwen. Hij woonde op zichzelf dus dan zie je ook hoe het er aan toe gaat
Ik ben het verder met je vorige post eens dat de leeftijd niet uitmaakt hoor. Denk dat het inderdaad vooral aan de personen zelf ligt. Sommige kunnen of willen niet veranderen of passen toch niet bij elkaar, en weten soms ergens wel, en proberen het toch. Ik heb zelf zoiets van als je ergens twijfels hebt of gaat samenwonen met het idee van "we zien wel of het werkt" en lukt het niet gaan we uit elkaar en dus niet met de overtuiging van we hebben er zin in en gaan samen een leven opbouwen. Dat het dan toch niks wordt. Ik heb het idee dat er mensen zijn die zo tegen samenwonen aankijken. Ik weet niet of ik hier gelijk in heb maar dat idee krijg ik. Dat mensen dus gaan samenwonen terwijl ze er eigenlijk niet zeker van zijn of het wel een goed idee is.
woensdag 4 juni 2008 om 13:07
quote:HappyS schreef op 04 juni 2008 @ 12:48:
toch. Ik heb zelf zoiets van als je ergens twijfels hebt of gaat samenwonen met het idee van "we zien wel of het werkt" en lukt het niet gaan we uit elkaar en dus niet met de overtuiging van we hebben er zin in en gaan samen een leven opbouwen. Dat het dan toch niks wordt. Ik heb het idee dat er mensen zijn die zo tegen samenwonen aankijken. Ik weet niet of ik hier gelijk in heb maar dat idee krijg ik. Dat mensen dus gaan samenwonen terwijl ze er eigenlijk niet zeker van zijn of het wel een goed idee is.
Dat ik ben gaan samenwonen is absoluut met het idee om samen een toekomst op te bouwen en hopelijk oud met elkaar te worden, die keuze heb ik heel bewust gemaakt. Alleen heb ik al eens eerder meegemaakt dat ik dacht dat ik de ware gevonden had en dit achteraf niet zo bleek te zijn. Gelukkig kwam ik daar achter voordat we gingen samenwonen.
Samenwonen is nu voor mij geen testje, maar ik probeer wel realistisch te zijn. Juist als je jong bent verandert je leven nog veel. Het geeft mij een fijner idee om je pas wettelijk aan elkaar te verbinden als je eerst een paar jaar samen geleefd hebt. Want samenleven vind ik iets anders dan samen een relatie hebben. En dat heeft voor mij niets te maken met dat dopje op de tandpasta.
toch. Ik heb zelf zoiets van als je ergens twijfels hebt of gaat samenwonen met het idee van "we zien wel of het werkt" en lukt het niet gaan we uit elkaar en dus niet met de overtuiging van we hebben er zin in en gaan samen een leven opbouwen. Dat het dan toch niks wordt. Ik heb het idee dat er mensen zijn die zo tegen samenwonen aankijken. Ik weet niet of ik hier gelijk in heb maar dat idee krijg ik. Dat mensen dus gaan samenwonen terwijl ze er eigenlijk niet zeker van zijn of het wel een goed idee is.
Dat ik ben gaan samenwonen is absoluut met het idee om samen een toekomst op te bouwen en hopelijk oud met elkaar te worden, die keuze heb ik heel bewust gemaakt. Alleen heb ik al eens eerder meegemaakt dat ik dacht dat ik de ware gevonden had en dit achteraf niet zo bleek te zijn. Gelukkig kwam ik daar achter voordat we gingen samenwonen.
Samenwonen is nu voor mij geen testje, maar ik probeer wel realistisch te zijn. Juist als je jong bent verandert je leven nog veel. Het geeft mij een fijner idee om je pas wettelijk aan elkaar te verbinden als je eerst een paar jaar samen geleefd hebt. Want samenleven vind ik iets anders dan samen een relatie hebben. En dat heeft voor mij niets te maken met dat dopje op de tandpasta.
woensdag 4 juni 2008 om 13:33
Hmmm, mijn relatie zal wel gedoemd zijn om te mislukken.
Wij hebben een stuk van de voorbereiding overgeslagen geloof ik. Ik woon dan wel samen maar wij hebben nog nooit gepraat over kinderen, hoeveel wil je werken, wat vind je belangrijk in je leven, wat wil je bereiken, hoe kijk je tegen taakverdelingen aan, hoe ga je om met elkaars vrijheid, enzovoorts.
Dat regelt zich bij ons vanzelf, als er iets aan de orde komt dan wordt het besproken en komen we er wel uit. Maar om eerlijk te zijn: er staan een aantal dingen tussen die ik gewoon (nog) niet weet. Ik geloof dat ik wat meer ad hoc leef...
Wij zijn gaan samenwonen omdat we toch al altijd bij elkaar zaten, hebben pas een contract opgesteld toen dat via werkgever goedkoop kon, hebben pas een huis gekocht toen een hypotheek goedkoper bleek dan huren en we werken zoveel als we geld nodig hebben...
Trouwen heeft voor mij geen meerwaarde, voor mijn gevoel ben ik al getrouwd.
Maar goed, dit heeft niets met het verhaal van TO te maken, maar is een reactie op eerst samenwonen-dan trouwen ja of nee.
Wij hebben een stuk van de voorbereiding overgeslagen geloof ik. Ik woon dan wel samen maar wij hebben nog nooit gepraat over kinderen, hoeveel wil je werken, wat vind je belangrijk in je leven, wat wil je bereiken, hoe kijk je tegen taakverdelingen aan, hoe ga je om met elkaars vrijheid, enzovoorts.
Dat regelt zich bij ons vanzelf, als er iets aan de orde komt dan wordt het besproken en komen we er wel uit. Maar om eerlijk te zijn: er staan een aantal dingen tussen die ik gewoon (nog) niet weet. Ik geloof dat ik wat meer ad hoc leef...
Wij zijn gaan samenwonen omdat we toch al altijd bij elkaar zaten, hebben pas een contract opgesteld toen dat via werkgever goedkoop kon, hebben pas een huis gekocht toen een hypotheek goedkoper bleek dan huren en we werken zoveel als we geld nodig hebben...
Trouwen heeft voor mij geen meerwaarde, voor mijn gevoel ben ik al getrouwd.
Maar goed, dit heeft niets met het verhaal van TO te maken, maar is een reactie op eerst samenwonen-dan trouwen ja of nee.
woensdag 4 juni 2008 om 15:32
quote:yoyo2 schreef op 04 juni 2008 @ 13:07:
[...]
Dat ik ben gaan samenwonen is absoluut met het idee om samen een toekomst op te bouwen en hopelijk oud met elkaar te worden, die keuze heb ik heel bewust gemaakt. Alleen heb ik al eens eerder meegemaakt dat ik dacht dat ik de ware gevonden had en dit achteraf niet zo bleek te zijn. Gelukkig kwam ik daar achter voordat we gingen samenwonen.
Samenwonen is nu voor mij geen testje, maar ik probeer wel realistisch te zijn. Juist als je jong bent verandert je leven nog veel. Het geeft mij een fijner idee om je pas wettelijk aan elkaar te verbinden als je eerst een paar jaar samen geleefd hebt. Want samenleven vind ik iets anders dan samen een relatie hebben. En dat heeft voor mij niets te maken met dat dopje op de tandpasta.
Goed om te horen natuurlijk! En ik weet ook wel dat er gelukkig veel mensen zijn die het wel zo doen. Maar dan kom ik weer met, voor mij heeft het dan geen meerwaarde meer om te trouwen. Samenwonen en trouwen zijn voor mij beide een uiting van kiezen voor elkaar en daarom volgen ze elkaar niet op maar zijn ze min of meer hetzelfde. (voor mij dan)
En met samenwonen heb je toch ook een contract opgesteld?
[...]
Dat ik ben gaan samenwonen is absoluut met het idee om samen een toekomst op te bouwen en hopelijk oud met elkaar te worden, die keuze heb ik heel bewust gemaakt. Alleen heb ik al eens eerder meegemaakt dat ik dacht dat ik de ware gevonden had en dit achteraf niet zo bleek te zijn. Gelukkig kwam ik daar achter voordat we gingen samenwonen.
Samenwonen is nu voor mij geen testje, maar ik probeer wel realistisch te zijn. Juist als je jong bent verandert je leven nog veel. Het geeft mij een fijner idee om je pas wettelijk aan elkaar te verbinden als je eerst een paar jaar samen geleefd hebt. Want samenleven vind ik iets anders dan samen een relatie hebben. En dat heeft voor mij niets te maken met dat dopje op de tandpasta.
Goed om te horen natuurlijk! En ik weet ook wel dat er gelukkig veel mensen zijn die het wel zo doen. Maar dan kom ik weer met, voor mij heeft het dan geen meerwaarde meer om te trouwen. Samenwonen en trouwen zijn voor mij beide een uiting van kiezen voor elkaar en daarom volgen ze elkaar niet op maar zijn ze min of meer hetzelfde. (voor mij dan)
En met samenwonen heb je toch ook een contract opgesteld?
