Relaties
alle pijlers
Trouwen of voor safe kiezen?
dinsdag 3 juni 2008 om 16:18
Hoi iedereen!
Allereerst bedankt voor het nemen van de moeite om dit te lezen!
Ik zit met een probleempje, in vergelijking met sommige andere verhalen die ik hier lees, is het een kleinigheid, maar toch zou ik het graag willen delen.
Volgende maand heb ik 3,5 jaar een relatie met de liefste vent op de wereld! We hebben in onze ogen de perfecte relatie, en zijn het liefst dag en nacht samen. Uiteraard hebben wij ook onze probleempjes gehad, maar nooit iets 'groots' zeg maar! Sinds hij in mijn leven is, is er zoveel veranderd! Heb me eigelijk geen moment meer ongelukkig gevoeld! ('t klinkt wel erg sprookjesachtig, i know).. Maar zo is het nou eenmaal. Met mijn schoonouders heb ik ook een onwijs goeie band! Maar helaas is dat andersom niet zo. Mijn ouders hebben onze relatie nooit echt kunnen accepteren. Dit hebben ze noooit zo uitgesproken, en zij geven dit ook niet toe, maar toch, het is iets dat je voelt als dochter... Ze zijn nogal materialistisch ingesteld, en zien mijn vriend en zijn familie een beetje als armoedzaaiers. Iets wat voor mij absoluut niet belangrijk is! We hebben het goed samen, we redden het goed, en verder is voor ons geluk belangrijker. Met mijn ouders heb ik dus ook niet zo'n geweldige band, maar toch het zijn mijn ouders, en ik hou van ze.
Nou zouden mijn vriend en ik graag willen trouwen. We zijn wel beide jong, (19&21) maar willen het dolgraag! Ik heb het af en toe voorzichtig proberen aan te kaarten bij mijn ouders, maar dan werd hier snel over heen gepraat, of nonchalant overgedaan..
Ik weet nu niet wat ik er mee aanmoet, als ik met hem zou trouwen, raak ik mijn ouders wellicht kwijt. Iets wat ik niet zou willen....Maar vroeg of laat willen we toch trouwen....
Miss. is het jong, te jong.
Graag zou ik van jullie wat reacties krijgen, beetje kijken hoe andere mensen hier tegen aan kijken.
Alvast bedankt,
lieve groetjes,SL.
Allereerst bedankt voor het nemen van de moeite om dit te lezen!
Ik zit met een probleempje, in vergelijking met sommige andere verhalen die ik hier lees, is het een kleinigheid, maar toch zou ik het graag willen delen.
Volgende maand heb ik 3,5 jaar een relatie met de liefste vent op de wereld! We hebben in onze ogen de perfecte relatie, en zijn het liefst dag en nacht samen. Uiteraard hebben wij ook onze probleempjes gehad, maar nooit iets 'groots' zeg maar! Sinds hij in mijn leven is, is er zoveel veranderd! Heb me eigelijk geen moment meer ongelukkig gevoeld! ('t klinkt wel erg sprookjesachtig, i know).. Maar zo is het nou eenmaal. Met mijn schoonouders heb ik ook een onwijs goeie band! Maar helaas is dat andersom niet zo. Mijn ouders hebben onze relatie nooit echt kunnen accepteren. Dit hebben ze noooit zo uitgesproken, en zij geven dit ook niet toe, maar toch, het is iets dat je voelt als dochter... Ze zijn nogal materialistisch ingesteld, en zien mijn vriend en zijn familie een beetje als armoedzaaiers. Iets wat voor mij absoluut niet belangrijk is! We hebben het goed samen, we redden het goed, en verder is voor ons geluk belangrijker. Met mijn ouders heb ik dus ook niet zo'n geweldige band, maar toch het zijn mijn ouders, en ik hou van ze.
Nou zouden mijn vriend en ik graag willen trouwen. We zijn wel beide jong, (19&21) maar willen het dolgraag! Ik heb het af en toe voorzichtig proberen aan te kaarten bij mijn ouders, maar dan werd hier snel over heen gepraat, of nonchalant overgedaan..
Ik weet nu niet wat ik er mee aanmoet, als ik met hem zou trouwen, raak ik mijn ouders wellicht kwijt. Iets wat ik niet zou willen....Maar vroeg of laat willen we toch trouwen....
Miss. is het jong, te jong.
Graag zou ik van jullie wat reacties krijgen, beetje kijken hoe andere mensen hier tegen aan kijken.
Alvast bedankt,
lieve groetjes,SL.
dinsdag 3 juni 2008 om 16:23
Wat ik een beetje mis in je verhaal is of jullie samenwonen of niet. Als dat niet het geval is, zou ik eerst een paar jaar gaan samenwonen voor jullie de stap nemen om te trouwen.
Voor wat betreft je ouders, jij bent uiteindelijk degene die gelukkig moet worden met je vriend, niet je ouders. Ik denk niet dat je zo snel je ouders kwijtraakt als je met je vriend zou trouwen, maar goed, ik ken je ouders niet, dus weet ook niet hoe ze zullen reageren.
Voor wat betreft je ouders, jij bent uiteindelijk degene die gelukkig moet worden met je vriend, niet je ouders. Ik denk niet dat je zo snel je ouders kwijtraakt als je met je vriend zou trouwen, maar goed, ik ken je ouders niet, dus weet ook niet hoe ze zullen reageren.
dinsdag 3 juni 2008 om 16:27
dinsdag 3 juni 2008 om 16:28
Persoonlijk vind ik 19&21 jaar erg jong om te trouwen, maar das mijn mening. Als het voor jou goed voelt, en jij ziet het helemaal zitten om de rest van je leven door te brengen met je vriend, en hij ook met jou, waarom zou je je dan tegen laten houden?
t is jullie leven, en als jullie er gelukkig van worden....zou ik zeggen: fijne trouwdag!!
Tuurlijk is t makkelijker gezegd dan gedaan....maar ik zou proberen het rustig aan je ouders te vertellen, maar ook luisteren naar hun bezwaren: Is het alleen het materialistische waarom ze bezwaren maken? of is je vriend in hun ogen bijvoorbeeld qua karakter 'niet goed genoeg' voor jou? en waarom?
succes!
t is jullie leven, en als jullie er gelukkig van worden....zou ik zeggen: fijne trouwdag!!
Tuurlijk is t makkelijker gezegd dan gedaan....maar ik zou proberen het rustig aan je ouders te vertellen, maar ook luisteren naar hun bezwaren: Is het alleen het materialistische waarom ze bezwaren maken? of is je vriend in hun ogen bijvoorbeeld qua karakter 'niet goed genoeg' voor jou? en waarom?
succes!
'Tell people there's an invisible man in the sky who created the universe, and the vast majority will believe you. Tell them the paint is wet, and they have to touch it to be sure.' -George Carlin
dinsdag 3 juni 2008 om 16:30
Hoi mariannanas!
Ik denk dat ik ze zou verliezen, omdat mijn ouders altijd al bang zijn dat hun 'reputatie' er aan gaat, ze doen alles voor een ander, als ze maar goed overkomen. Ik denk dat zich ze zullen schamen als hun dochter jong trouwt. Toen we gingen samen wonen heb ik al een tijd niks van ze gehoord,,
(vind het fijn dat je eerlijk zegt wat je ervan vind!!)
Groetjes,
Ik denk dat ik ze zou verliezen, omdat mijn ouders altijd al bang zijn dat hun 'reputatie' er aan gaat, ze doen alles voor een ander, als ze maar goed overkomen. Ik denk dat zich ze zullen schamen als hun dochter jong trouwt. Toen we gingen samen wonen heb ik al een tijd niks van ze gehoord,,
(vind het fijn dat je eerlijk zegt wat je ervan vind!!)
Groetjes,
dinsdag 3 juni 2008 om 16:33
dinsdag 3 juni 2008 om 16:37
Ik vind het ook wat jong om te trouwen, maar ik ben dan ook een laatbloeier...
Als jullie er allebei van overtuigd zijn dat jullie willen trouwen dan moet je dat gewoon doen. Plan anders een datum die nog een stuk in de toekomst ligt (bijvoorbeeld over anderhalf jaar, als jullie 5 jaar samen zijn, dan zijn jullie ondertussen 21 en 23).
Kun je er ook samen naar toe leven (en sparen ), en je ouders er aan laten wennen.
Als jullie er allebei van overtuigd zijn dat jullie willen trouwen dan moet je dat gewoon doen. Plan anders een datum die nog een stuk in de toekomst ligt (bijvoorbeeld over anderhalf jaar, als jullie 5 jaar samen zijn, dan zijn jullie ondertussen 21 en 23).
Kun je er ook samen naar toe leven (en sparen ), en je ouders er aan laten wennen.
dinsdag 3 juni 2008 om 16:37
Ik denk dat je leeftijd een belangrijker motief om te twijfelen is, dan je ouders, in dit geval. Mijn persoonlijke ervaring is dat ouders op den duur je keuze wel zullen accepteren, ook al zijn ze er in eerste instantie niet helemaal gelukkig mee.
Echter, omdat je nog vrij jong bent, heb je kans dat je visie op het leven en op je liefde nog verandert. Niet dat dat per se zal gebeuren, maar de kans is absoluut aanwezig.
Je kunt ervoor kiezen om nu te trouwen. Dat maakt je toekomst echter een stuk minder flexibel dan nog een tijdje samen blijven wonen. Mijn zus is op haar 19e zwanger geraakt en getrouwd en ligt nu, na vijf jaar moeizaam huwelijk, in scheiding. En dat is een enorm drama op alle gebieden.
Persoonlijk zou ik je dus aanraden om nog een paar jaar te wachten, en eerst te ontdekken wat je wil in het leven. Maar nogmaals: het is je eigen keus. En ook als je ervoor kiest om te trouwen, zullen je ouders daar ook vast vrede mee leren hebben.
Echter, omdat je nog vrij jong bent, heb je kans dat je visie op het leven en op je liefde nog verandert. Niet dat dat per se zal gebeuren, maar de kans is absoluut aanwezig.
Je kunt ervoor kiezen om nu te trouwen. Dat maakt je toekomst echter een stuk minder flexibel dan nog een tijdje samen blijven wonen. Mijn zus is op haar 19e zwanger geraakt en getrouwd en ligt nu, na vijf jaar moeizaam huwelijk, in scheiding. En dat is een enorm drama op alle gebieden.
Persoonlijk zou ik je dus aanraden om nog een paar jaar te wachten, en eerst te ontdekken wat je wil in het leven. Maar nogmaals: het is je eigen keus. En ook als je ervoor kiest om te trouwen, zullen je ouders daar ook vast vrede mee leren hebben.
dinsdag 3 juni 2008 om 16:39
Ik vind 19 en 21 ook jong, zowel om samen te wonen als om te trouwen. Zelf zie ik niet zo in waarom je eerst moet samen wonen voor je gaat trouwen en waarom mensen zo groot verschil tussen beide zien. Als het goed is kies je ook voor een leven samen als je gaat samenwonen dus trouwens is dan toch niet heel veel anders??? Juridisch komt er bij beide wat bij kijken en natuurlijk is scheiden erg naar maar dat is uit elkaar gaan altijd, vooral als er kinderen bij betrokken zijn. Maar trouwen na bijv 5 of meer jaren samen te hebben gewoont lijkt me niet echt speciaal....
Maar goed, dat is even wat anders. Als jullie zelf klaar zijn om te trouwen is dat inderdaad jullie keuze maar ik zou wel van te voren met je ouders in gesprek gaan. Het zou vervelend zijn als je hierdoor ruzie krijgt met je ouders. Je hoeft hun goedkeuring niet maar het zou wel leuk zijn als ze meeleven en er op jullie dag bij zijn! Bekijk ook goed het kosten plaatje van te voren en neem er de tijd voor om alles te plannen. Hopen dat je ouders in die tijd ook wennen aan het idee en uiteindelijk achter jullie staan!
Maar goed, dat is even wat anders. Als jullie zelf klaar zijn om te trouwen is dat inderdaad jullie keuze maar ik zou wel van te voren met je ouders in gesprek gaan. Het zou vervelend zijn als je hierdoor ruzie krijgt met je ouders. Je hoeft hun goedkeuring niet maar het zou wel leuk zijn als ze meeleven en er op jullie dag bij zijn! Bekijk ook goed het kosten plaatje van te voren en neem er de tijd voor om alles te plannen. Hopen dat je ouders in die tijd ook wennen aan het idee en uiteindelijk achter jullie staan!
dinsdag 3 juni 2008 om 16:41
quote:HappyS schreef op 03 juni 2008 @ 16:39:
Zelf zie ik niet zo in waarom je eerst moet samen wonen voor je gaat trouwen en waarom mensen zo groot verschil tussen beide zien. Als het goed is kies je ook voor een leven samen als je gaat samenwonen dus trouwens is dan toch niet heel veel anders???
Samenwonen is niet altijd even makkelijk.
Ik vind het toch fijn om eerst even te kijken of je het samen echt zo goed kunt redden, voordat je je wettelijk aan elkaar verbindt.
Zelf zie ik niet zo in waarom je eerst moet samen wonen voor je gaat trouwen en waarom mensen zo groot verschil tussen beide zien. Als het goed is kies je ook voor een leven samen als je gaat samenwonen dus trouwens is dan toch niet heel veel anders???
Samenwonen is niet altijd even makkelijk.
Ik vind het toch fijn om eerst even te kijken of je het samen echt zo goed kunt redden, voordat je je wettelijk aan elkaar verbindt.
dinsdag 3 juni 2008 om 16:44
Hier nog het die het veel te jong vind. Vraag me ook af waarom er allemaal haast, haast, haast is om te trouwen/samen te wonen. Enfin. Ik als moeder zou alles behalve staan te springen als mijn dochter op haar 19e in het huwelijksbootje zou stappen, zelfs niet als ik mijn aanstaande schoonzoon WEL leuk zou vinden.
Waarom moet dat toch zo snel. Er kan zo vreselijk veel veranderen. Je bent pas 19 joh. Ga lekker nog een paar jaar samenwonen. Geeft heel veel voordelen. Je ouders kunnen nog meer aan je vriend wennen en je kunt er lekker voor sparen zodat je ook nog eens nergens op hoeft te beknibbelen op je grote dag.
Waarom moet dat toch zo snel. Er kan zo vreselijk veel veranderen. Je bent pas 19 joh. Ga lekker nog een paar jaar samenwonen. Geeft heel veel voordelen. Je ouders kunnen nog meer aan je vriend wennen en je kunt er lekker voor sparen zodat je ook nog eens nergens op hoeft te beknibbelen op je grote dag.
dinsdag 3 juni 2008 om 16:49
Ik wil niet zeggen dat het té jong is, wat dat betreft ben ik het eens met misschicken, maar 19 is natuurlijk wel jong.
Je hebt alle tijd om nog even rustig aan te kijken of jullie relatie net zo goed en mooi blijft als ie nu is, dan kun je over een paar jaar altijd nog trouwen. Ik snap dat het je heel leuk lijkt, maar in het dagelijks leven veranderd het niet zoveel. Wel is het wettelijk gezien een grote stap en het kost (afhankelijk hoe groots je het wil aanpakken) soms klauwen met geld.
Dit alles vind ik meer reden om het uit te stellen dan de mening van jou ouders. Als zij op deze manier in het leven staan, zal dat hoogstwaarschijnlijk over een paar jaar niet anders zijn, dus wat hen betreft heeft het weinig zin om te wachten....
Je hebt alle tijd om nog even rustig aan te kijken of jullie relatie net zo goed en mooi blijft als ie nu is, dan kun je over een paar jaar altijd nog trouwen. Ik snap dat het je heel leuk lijkt, maar in het dagelijks leven veranderd het niet zoveel. Wel is het wettelijk gezien een grote stap en het kost (afhankelijk hoe groots je het wil aanpakken) soms klauwen met geld.
Dit alles vind ik meer reden om het uit te stellen dan de mening van jou ouders. Als zij op deze manier in het leven staan, zal dat hoogstwaarschijnlijk over een paar jaar niet anders zijn, dus wat hen betreft heeft het weinig zin om te wachten....
dinsdag 3 juni 2008 om 16:51
quote:yoyo2 schreef op 03 juni 2008 @ 16:41:
[...]
Samenwonen is niet altijd even makkelijk.
Ik vind het toch fijn om eerst even te kijken of je het samen echt zo goed kunt redden, voordat je je wettelijk aan elkaar verbindt.
Dus samenwonen is niet kiezen voor elkaar maar kijken of de ander geschikt is???
Je weet toch voor je gaat samenwonen hoe de ander is. En ja, het is wennen aan elkaar maar kan me haast niet voorstellen dat je zulke onverwachte dingen tegenkomt waardoor je uit elkaar gaat. En als je gaat samenwonen leg je dit toch ook vast bij een notaris?? En wat is er nu leuk om te trouwen na jaren te hebben samengewoont?? Dan heb je alleen een feestje en verder verandert er niks en leef je gewoon verder zoals je eerst ook leefde.
Enne, ik ga er dan wel van uit dat je elkaar wel goed kent voor je trouwt. Maar dat is als het goed is bij samenwonen ook zo. Op je 19e samenwonen of op je 19e trouwen vind ik dus allebei jong. Het is niet dat ik voorstander ben om op je 19e te trouwen. Ik zou zeggen woon elk lekker op je eigen plek en leer elkaar eerst goed kennen en maak dan die beslissing. Maar goed, ze wonen al een jaar samen dus aan dat advies heeft ze niks...,.
[...]
Samenwonen is niet altijd even makkelijk.
Ik vind het toch fijn om eerst even te kijken of je het samen echt zo goed kunt redden, voordat je je wettelijk aan elkaar verbindt.
Dus samenwonen is niet kiezen voor elkaar maar kijken of de ander geschikt is???
Je weet toch voor je gaat samenwonen hoe de ander is. En ja, het is wennen aan elkaar maar kan me haast niet voorstellen dat je zulke onverwachte dingen tegenkomt waardoor je uit elkaar gaat. En als je gaat samenwonen leg je dit toch ook vast bij een notaris?? En wat is er nu leuk om te trouwen na jaren te hebben samengewoont?? Dan heb je alleen een feestje en verder verandert er niks en leef je gewoon verder zoals je eerst ook leefde.
Enne, ik ga er dan wel van uit dat je elkaar wel goed kent voor je trouwt. Maar dat is als het goed is bij samenwonen ook zo. Op je 19e samenwonen of op je 19e trouwen vind ik dus allebei jong. Het is niet dat ik voorstander ben om op je 19e te trouwen. Ik zou zeggen woon elk lekker op je eigen plek en leer elkaar eerst goed kennen en maak dan die beslissing. Maar goed, ze wonen al een jaar samen dus aan dat advies heeft ze niks...,.
dinsdag 3 juni 2008 om 16:54
Te jong vind ik het niet, je bent al 3,5 jaar samen en je woont samen, dus je weet wel waar je aan toe bent met je vriend. En je bent oud genoeg om je eigen keuzes hierin te maken. We hoeven niet allemaal eerst 10 jaar samen te wonen en 15 jaar een relatie te hebben met 3 kinderen voordat we eens gaan trouwen op ons 35e. Ben zelf getrouwd toen ik 21 was en daar kreeg ik ook veel commentaar op.
Ik zou me iig van je ouders niets aantrekken. Of je nu over 5 jaar trouwt of nu, het maakt waarschijnlijk weinig verschil als je ouders hem niet mogen.
Ik zou me iig van je ouders niets aantrekken. Of je nu over 5 jaar trouwt of nu, het maakt waarschijnlijk weinig verschil als je ouders hem niet mogen.
dinsdag 3 juni 2008 om 17:00
dinsdag 3 juni 2008 om 17:26
19 jaar vindt ik wel erg jong! Maar toch moet ik er bij zeggen: ik was 22 (bijna 23 op 2 wk na) toen ik trouwde en mijn man was 24 jaar! Ben nu 28 en alweer bijna 6 jaar gelukkig getrouwd. We hebben nog geen kinderen (dat verwachte toen wel iedereen van ons omdat je ging TROUWEN). Ik was 17 toen ik mijn man leerde kennen en na 3 jaar zijn we gaan samenwonen en na 2 jaar te hebben samengewoond zijn we uiteindelijk getrouwd. Reden daarvoor was, dat we aan de buitenwereld wilden laten zien dat we echt bij elkaar hoorden. Ik draag met trots zijn achternaam. Toch als je met anderen van mijn leeftijd praat, merk ik wel dat we toen wel erg jong waren! Maar heb geen spijt! De ene komt z'n liefde voor het leven eerder dan de ander tegen....
Ik zou ook samen met je vriend een datum voor in de toekomst plannen en dan samen er na toe leven en sparen! Je bent nog zo jong meid!
Ik zou ook samen met je vriend een datum voor in de toekomst plannen en dan samen er na toe leven en sparen! Je bent nog zo jong meid!
dinsdag 3 juni 2008 om 17:32
Jij hebt nu een heel specifiek beeld van waarom je ouders tegen zijn, ze "vinden hem een armoedzaaier".
Soms blijkt 20 jaar later dat ouders wel degelijk een heel goede reden hadden om ergens op tegen te zijn, maar dat kinderen dat nog niet zo zagen in hun eigen overtuigde gevoel van gelijk hebben en niet begrepen worden.
Ik zeg niet dát het per se bij jullie zo is, maar wel dat je moet openstaan voor de mogelijkheid dat je ouders wel iets meer (en iets betere) reden hebben om twijfels over dat trouwen te hebben.
In ieder geval: blijf met ze in gesprek, of je nu trouwt of niet. Als ik je moeder was zou ik ook bezwaar hebben, gewoon omdat ik 19 te jong vind om te trouwen. Maar goed het is jouw leven, dus als je wilt trouwen dan veel geluk!
Soms blijkt 20 jaar later dat ouders wel degelijk een heel goede reden hadden om ergens op tegen te zijn, maar dat kinderen dat nog niet zo zagen in hun eigen overtuigde gevoel van gelijk hebben en niet begrepen worden.
Ik zeg niet dát het per se bij jullie zo is, maar wel dat je moet openstaan voor de mogelijkheid dat je ouders wel iets meer (en iets betere) reden hebben om twijfels over dat trouwen te hebben.
In ieder geval: blijf met ze in gesprek, of je nu trouwt of niet. Als ik je moeder was zou ik ook bezwaar hebben, gewoon omdat ik 19 te jong vind om te trouwen. Maar goed het is jouw leven, dus als je wilt trouwen dan veel geluk!
dinsdag 3 juni 2008 om 17:39
Ik lees al een tijdje mee op het viva forum, maar nu heb ik me speciaal aangemeld om op je topic te reageren. Ik heb namelijk precies hetzelfde meegemaakt.
Mijn vriend en ik waren 20 en 22 (nu 2 jaar geleden) al 4 jaar samen en we woonden ook samen. Mijn vriend heeft mijn vader om mijn hand gevraagd (smelt...) en die ging helemaal door het lint (om dezelfde redenen als bij jou). Toen ik hierachter kwam ben ik woest naar mijn ouders gegaan en we hebben flinke bonje gehad. Ik heb ze daarna ruim een maand niet gezien/gesproken. Toch heeft mijn vriend de dag na de ruzie mij ten huwelijk gevraagd. Ik zei JA!!!! (en ik heb dus in de eerste maand van mijn verloving mijn ouders niet gezien).
Twee jaar later: (nu dus) Inmiddels gaat het prima met mij en mijn vriend. We zijn helaas nog niet getrouwd (is duur!), maar we zijn nog steeds gelukkig en hebben zelfs een huisje gekocht. Mijn ouders hebben ons geholpen met de aankoop van het huis en in veel dingen is te merken dat de relatie tussen ons en mijn ouders eigenlijk wel goed gaat. Het heeft even geduurd, ook met vertrouwen naar mijn ouders, maar nu gaat het dus wel goed.
Ik weet niet of je wat aan dit verhaal hebt, want waar je bang voor bent kan je inderdaad overkomen zoals bij mij. Het punt is echter dat het op de lange termijn altijd wel goed komt. Je ouders kunnen niet eeuwig boos blijven (net als jij je niet van je ouders kunt afsluiten). Ik zou gewoon trouwen als het goed voelt. Zoals (notabene) mijn vader(!) zei; met je partner moet je je leven doen, van je ouders 'ben je af' als je het huis uitgaat... Als je bij je vriend blijft trouw je nooit als je je leven lang rekening houdt met je ouders! Volg je gevoel!
Ik ben dus nog niet getrouwd, en hoewel ik het soms nu nog moeilijk vindt, heb ik er alle vertrouwen in dat we een mooi huwelijk krijgen. Wat mijn ouders er nu verder van vinden (zelfs as het nu positief zou zijn) interesseert me niet meer. We zijn 6 jaar samen en zijn dolgelukkig.
Mijn boodschap is dus eigenlijk: GA ERVOOR zeker als het goed voelt.
Groetjes Artio
Mijn vriend en ik waren 20 en 22 (nu 2 jaar geleden) al 4 jaar samen en we woonden ook samen. Mijn vriend heeft mijn vader om mijn hand gevraagd (smelt...) en die ging helemaal door het lint (om dezelfde redenen als bij jou). Toen ik hierachter kwam ben ik woest naar mijn ouders gegaan en we hebben flinke bonje gehad. Ik heb ze daarna ruim een maand niet gezien/gesproken. Toch heeft mijn vriend de dag na de ruzie mij ten huwelijk gevraagd. Ik zei JA!!!! (en ik heb dus in de eerste maand van mijn verloving mijn ouders niet gezien).
Twee jaar later: (nu dus) Inmiddels gaat het prima met mij en mijn vriend. We zijn helaas nog niet getrouwd (is duur!), maar we zijn nog steeds gelukkig en hebben zelfs een huisje gekocht. Mijn ouders hebben ons geholpen met de aankoop van het huis en in veel dingen is te merken dat de relatie tussen ons en mijn ouders eigenlijk wel goed gaat. Het heeft even geduurd, ook met vertrouwen naar mijn ouders, maar nu gaat het dus wel goed.
Ik weet niet of je wat aan dit verhaal hebt, want waar je bang voor bent kan je inderdaad overkomen zoals bij mij. Het punt is echter dat het op de lange termijn altijd wel goed komt. Je ouders kunnen niet eeuwig boos blijven (net als jij je niet van je ouders kunt afsluiten). Ik zou gewoon trouwen als het goed voelt. Zoals (notabene) mijn vader(!) zei; met je partner moet je je leven doen, van je ouders 'ben je af' als je het huis uitgaat... Als je bij je vriend blijft trouw je nooit als je je leven lang rekening houdt met je ouders! Volg je gevoel!
Ik ben dus nog niet getrouwd, en hoewel ik het soms nu nog moeilijk vindt, heb ik er alle vertrouwen in dat we een mooi huwelijk krijgen. Wat mijn ouders er nu verder van vinden (zelfs as het nu positief zou zijn) interesseert me niet meer. We zijn 6 jaar samen en zijn dolgelukkig.
Mijn boodschap is dus eigenlijk: GA ERVOOR zeker als het goed voelt.
Groetjes Artio
dinsdag 3 juni 2008 om 18:04
quote:HappyS schreef op 03 juni 2008 @ 16:51:
[...]
Dus samenwonen is niet kiezen voor elkaar maar kijken of de ander geschikt is???
Je weet toch voor je gaat samenwonen hoe de ander is. En ja, het is wennen aan elkaar maar kan me haast niet voorstellen dat je zulke onverwachte dingen tegenkomt waardoor je uit elkaar gaat. .,.
Dat is niet atlijd zo. Ik kende mijn eerste partner al zes jaar toen ik met hem trouwde en ging toen pas samenwonen. Een paar maanden na het huwelijk (dus na een paar maanden samenwonen) kreeg hij voor het eerst een van de enorme woedeaanvallen waarvan hij er later nog veel meer zou krijgen (vanwege een misverstand over wie de auto bij de garage zou ophalen). Dat was voor mij een complete verrassing, ik herinner het me nu, na (even rekenen...) 32 jaar nog altijd.
Ik ben dus wel een voorstander van samenwonen! Dan zie je hoe je partner in het dagelijkse leven is, en niet alleen als je samen plezier maakt en uitgaat.
[...]
Dus samenwonen is niet kiezen voor elkaar maar kijken of de ander geschikt is???
Je weet toch voor je gaat samenwonen hoe de ander is. En ja, het is wennen aan elkaar maar kan me haast niet voorstellen dat je zulke onverwachte dingen tegenkomt waardoor je uit elkaar gaat. .,.
Dat is niet atlijd zo. Ik kende mijn eerste partner al zes jaar toen ik met hem trouwde en ging toen pas samenwonen. Een paar maanden na het huwelijk (dus na een paar maanden samenwonen) kreeg hij voor het eerst een van de enorme woedeaanvallen waarvan hij er later nog veel meer zou krijgen (vanwege een misverstand over wie de auto bij de garage zou ophalen). Dat was voor mij een complete verrassing, ik herinner het me nu, na (even rekenen...) 32 jaar nog altijd.
Ik ben dus wel een voorstander van samenwonen! Dan zie je hoe je partner in het dagelijkse leven is, en niet alleen als je samen plezier maakt en uitgaat.
dinsdag 3 juni 2008 om 18:24
quote:Reiger100 schreef op 03 juni 2008 @ 18:04:
[...]
Dat is niet atlijd zo. Ik kende mijn eerste partner al zes jaar toen ik met hem trouwde en ging toen pas samenwonen. Een paar maanden na het huwelijk (dus na een paar maanden samenwonen) kreeg hij voor het eerst een van de enorme woedeaanvallen waarvan hij er later nog veel meer zou krijgen (vanwege een misverstand over wie de auto bij de garage zou ophalen). Dat was voor mij een complete verrassing, ik herinner het me nu, na (even rekenen...) 32 jaar nog altijd.
Ik ben dus wel een voorstander van samenwonen! Dan zie je hoe je partner in het dagelijkse leven is, en niet alleen als je samen plezier maakt en uitgaat.Hear hear. Mijn zus dacht ook dat haar vriend geweldig was, tot ze met hem trouwde/samen ging wonen. Toen pas ontdekte ze dat ze nooit meer ergens heen mocht en dat ze al haar vrienden op moest geven.
[...]
Dat is niet atlijd zo. Ik kende mijn eerste partner al zes jaar toen ik met hem trouwde en ging toen pas samenwonen. Een paar maanden na het huwelijk (dus na een paar maanden samenwonen) kreeg hij voor het eerst een van de enorme woedeaanvallen waarvan hij er later nog veel meer zou krijgen (vanwege een misverstand over wie de auto bij de garage zou ophalen). Dat was voor mij een complete verrassing, ik herinner het me nu, na (even rekenen...) 32 jaar nog altijd.
Ik ben dus wel een voorstander van samenwonen! Dan zie je hoe je partner in het dagelijkse leven is, en niet alleen als je samen plezier maakt en uitgaat.Hear hear. Mijn zus dacht ook dat haar vriend geweldig was, tot ze met hem trouwde/samen ging wonen. Toen pas ontdekte ze dat ze nooit meer ergens heen mocht en dat ze al haar vrienden op moest geven.
dinsdag 3 juni 2008 om 18:30
quote:Reiger100 schreef op 03 juni 2008 @ 18:04:
[...]
Dat is niet atlijd zo. Ik kende mijn eerste partner al zes jaar toen ik met hem trouwde en ging toen pas samenwonen. Een paar maanden na het huwelijk (dus na een paar maanden samenwonen) kreeg hij voor het eerst een van de enorme woedeaanvallen waarvan hij er later nog veel meer zou krijgen (vanwege een misverstand over wie de auto bij de garage zou ophalen). Dat was voor mij een complete verrassing, ik herinner het me nu, na (even rekenen...) 32 jaar nog altijd.
Ik ben dus wel een voorstander van samenwonen! Dan zie je hoe je partner in het dagelijkse leven is, en niet alleen als je samen plezier maakt en uitgaat.En ik kwam destijds na een relatie van bijna 2 jaar er pas bij het samenwonen achter dat mijn (inmiddels ex-) vriend niet alleen maar in het weekend veel dronk, maar gewoon een regelrechte alcoholist was met een behoorlijk kwade dronk. Als er dan iets niet ging zoals hij wilde, dan sloeg hij alles kort en klein, en dan niet alleen meubels en dergelijke... Al die dingen kon hij verborgen houden toen we nog niet samenwoonden.
[...]
Dat is niet atlijd zo. Ik kende mijn eerste partner al zes jaar toen ik met hem trouwde en ging toen pas samenwonen. Een paar maanden na het huwelijk (dus na een paar maanden samenwonen) kreeg hij voor het eerst een van de enorme woedeaanvallen waarvan hij er later nog veel meer zou krijgen (vanwege een misverstand over wie de auto bij de garage zou ophalen). Dat was voor mij een complete verrassing, ik herinner het me nu, na (even rekenen...) 32 jaar nog altijd.
Ik ben dus wel een voorstander van samenwonen! Dan zie je hoe je partner in het dagelijkse leven is, en niet alleen als je samen plezier maakt en uitgaat.En ik kwam destijds na een relatie van bijna 2 jaar er pas bij het samenwonen achter dat mijn (inmiddels ex-) vriend niet alleen maar in het weekend veel dronk, maar gewoon een regelrechte alcoholist was met een behoorlijk kwade dronk. Als er dan iets niet ging zoals hij wilde, dan sloeg hij alles kort en klein, en dan niet alleen meubels en dergelijke... Al die dingen kon hij verborgen houden toen we nog niet samenwoonden.
