Relaties
alle pijlers
Twijfels in m'n relatie, wat is verstandig?!?!
zaterdag 15 november 2008 om 13:32
Hallo lieve medeforummers,
Ik hoop bij jullie een btje mijn ei kwijt te kunnen en misschien ook wel 'bevestigd' te krijgen wat verstandig is om te doen.
Het volgende is er namelijk aan de hand. Ik heb al 11jaar een relatie waarvan ik 10jaar samenwoon en 2 jaar een open relatie heb. (open relatie is overigens keuze van beide kanten) De laatste tijd heb ik mijn twijfels over m'n relatie, flink mijn twijfels zelfs. Het is zelfs zo erg dat ik vorige week zondag mijn vriend heb verteld dat ik niet zeker weet of en hoe ik nog met hem verder wil. Misschien niet helemaal netjes omdat ik hem nog niet kon vertellen over de ins en outs, maar ik wilde wel gelijk eerlijk tegen hem zijn.
Dit alles viel heel rauw op zijn dak en dat is ook wel begrijpelijk natuurlijk. Het is niet niks als je vriendin je na zoveel jaar zoiets verteld. En nu ben ik dus al een week aan het uitvogelen bij mezelf waar die twijfels vandaan komen en wat ik ermee wil en kan doen. Ik zit nu dan ook in een hotel voor 2 nachten, helemaal alleen zonder vertrouwde omgeving, in de hoop dat ik er voor en met mezelf achter ga komen en de dingen op een rijtje kan zetten.
En het vervelende is dus..., ik weet het na 1 dag nog steeds niet voor mezelf op een rijtje te zetten, voel me gewoon zo dubbel.
Ik ben in de afgelopen 10 jaar heel veel veranderd, meer dan mijn vriend voor mijn gevoel. Toen ik hem leerde kennen was ik een heel meeloperig, naief en verlegen meisje die het heel belangrijk vond wat iedereen van haar vond en nog weinig tot geen ervaring had met sex.
Tegenwoordig ben ik echt het tegenovergestelde. Veel bijdehandter, spontaner, stoerder, vrouwelijker, opener en ben ik erachter dat de wereld best egoistisch is en je veel voor jezelf moet durven opkomen en dat doe ik dan ook. Heb inmiddels ook al een aantal leidinggevende banen achter de rug die me goed liggen, dus dat zegt ook wel wat over m'n ontwikkeling daarin. Daarnaast ben ik ook best behoorlijk ambitieus geworden in de tussentijd. En door de open relatie heb ik de afgelopen 2jr. ook ontdekt dat ik qua sexuele behoeften niet overeenstem met mijn vriend.
Mijn vriend is altijd al een spontaan typ en makkelijk in de omgang geweest. Maar daarnaast is hij ook altijd al nonchalant en makkelijk en daarin is hij helaas niet veranderd. Hij was altijd een binnenvetter, is hierin gedeeltelijk positief veranderd de afgelopen jaren. Verder is hij absoluut niet stoer en 'mannelijk', geeft niets om auto's, voetbal, gadgets en is zeker niet ijdel, hij geeft wel wat meer om kleding als dat hij 10jr. geleden deed, maar zou niet zelf op zoek gaan naar kleren, die koop ik voor hem. Ruziemaken kon en kan hij nog steeds niet, en ik heb dat af en toe wel flink nodig.
En nu heb ik zoals aan 't begin al gezegd dus best flink m'n twijfels. Twijfels over hoe ik me voel bij en met hem, of ik nog wel (genoeg) van hem hou en zelfs of ik echt wel met hem verder wil.
Ik kan niet ontdekken wat verstandig is om te doen. Ik weet wel dat ik geen overhaaste beslissingen wil nemen, niet voor m'n vriend, niet voor mezelf en zeker ook niet omdat we samen zoveel heftige dingen hebben meegemaakt en een koophuis (en 2 katten) hebben.
Als ik hem zie ga ik bijna door de grond, het straalt er vanaf dat hij giga gek op me is en voor me wil knokken, hij kan ook vol overtuging tegen me zeggen dat ie van me houdt. Helaas kan ik dat op die manier niet aan hem beantwoorden, op dit moment niet in ieder geval...
Hij loopt veel te huilen, aan te geven dat hij me langzaam voelt wegglippen en er geen houvast op heeft. Hij heeft ook heel duidelijk uitgesproken: Ik ben wie ik ben, en als dat niet goed (genoeg) is... Maar ook dat hij wil dat ik gelukkig ben, het liefst met hem, maar als 't zonder hem is, dat dat dan maar zo moet zijn.
Ik hoop dat jullie mij misschien wat kunnen adviseren, of precies de juiste vragen stellen of dingen zeggen waardoor ik wel tot antwoorden en oplossingen kom...
Mijn ei ben ik voor nu in ieder geval kwijt, ik hoop dat ik het dubbele en onzekere gevoel ook eindelijk eens kwijt ga raken in de aankomende tig uur...
Ik hou jullie op de hoogte en wacht met spanning jullie reacties af!
Knuf van mij
Ik hoop bij jullie een btje mijn ei kwijt te kunnen en misschien ook wel 'bevestigd' te krijgen wat verstandig is om te doen.
Het volgende is er namelijk aan de hand. Ik heb al 11jaar een relatie waarvan ik 10jaar samenwoon en 2 jaar een open relatie heb. (open relatie is overigens keuze van beide kanten) De laatste tijd heb ik mijn twijfels over m'n relatie, flink mijn twijfels zelfs. Het is zelfs zo erg dat ik vorige week zondag mijn vriend heb verteld dat ik niet zeker weet of en hoe ik nog met hem verder wil. Misschien niet helemaal netjes omdat ik hem nog niet kon vertellen over de ins en outs, maar ik wilde wel gelijk eerlijk tegen hem zijn.
Dit alles viel heel rauw op zijn dak en dat is ook wel begrijpelijk natuurlijk. Het is niet niks als je vriendin je na zoveel jaar zoiets verteld. En nu ben ik dus al een week aan het uitvogelen bij mezelf waar die twijfels vandaan komen en wat ik ermee wil en kan doen. Ik zit nu dan ook in een hotel voor 2 nachten, helemaal alleen zonder vertrouwde omgeving, in de hoop dat ik er voor en met mezelf achter ga komen en de dingen op een rijtje kan zetten.
En het vervelende is dus..., ik weet het na 1 dag nog steeds niet voor mezelf op een rijtje te zetten, voel me gewoon zo dubbel.
Ik ben in de afgelopen 10 jaar heel veel veranderd, meer dan mijn vriend voor mijn gevoel. Toen ik hem leerde kennen was ik een heel meeloperig, naief en verlegen meisje die het heel belangrijk vond wat iedereen van haar vond en nog weinig tot geen ervaring had met sex.
Tegenwoordig ben ik echt het tegenovergestelde. Veel bijdehandter, spontaner, stoerder, vrouwelijker, opener en ben ik erachter dat de wereld best egoistisch is en je veel voor jezelf moet durven opkomen en dat doe ik dan ook. Heb inmiddels ook al een aantal leidinggevende banen achter de rug die me goed liggen, dus dat zegt ook wel wat over m'n ontwikkeling daarin. Daarnaast ben ik ook best behoorlijk ambitieus geworden in de tussentijd. En door de open relatie heb ik de afgelopen 2jr. ook ontdekt dat ik qua sexuele behoeften niet overeenstem met mijn vriend.
Mijn vriend is altijd al een spontaan typ en makkelijk in de omgang geweest. Maar daarnaast is hij ook altijd al nonchalant en makkelijk en daarin is hij helaas niet veranderd. Hij was altijd een binnenvetter, is hierin gedeeltelijk positief veranderd de afgelopen jaren. Verder is hij absoluut niet stoer en 'mannelijk', geeft niets om auto's, voetbal, gadgets en is zeker niet ijdel, hij geeft wel wat meer om kleding als dat hij 10jr. geleden deed, maar zou niet zelf op zoek gaan naar kleren, die koop ik voor hem. Ruziemaken kon en kan hij nog steeds niet, en ik heb dat af en toe wel flink nodig.
En nu heb ik zoals aan 't begin al gezegd dus best flink m'n twijfels. Twijfels over hoe ik me voel bij en met hem, of ik nog wel (genoeg) van hem hou en zelfs of ik echt wel met hem verder wil.
Ik kan niet ontdekken wat verstandig is om te doen. Ik weet wel dat ik geen overhaaste beslissingen wil nemen, niet voor m'n vriend, niet voor mezelf en zeker ook niet omdat we samen zoveel heftige dingen hebben meegemaakt en een koophuis (en 2 katten) hebben.
Als ik hem zie ga ik bijna door de grond, het straalt er vanaf dat hij giga gek op me is en voor me wil knokken, hij kan ook vol overtuging tegen me zeggen dat ie van me houdt. Helaas kan ik dat op die manier niet aan hem beantwoorden, op dit moment niet in ieder geval...
Hij loopt veel te huilen, aan te geven dat hij me langzaam voelt wegglippen en er geen houvast op heeft. Hij heeft ook heel duidelijk uitgesproken: Ik ben wie ik ben, en als dat niet goed (genoeg) is... Maar ook dat hij wil dat ik gelukkig ben, het liefst met hem, maar als 't zonder hem is, dat dat dan maar zo moet zijn.
Ik hoop dat jullie mij misschien wat kunnen adviseren, of precies de juiste vragen stellen of dingen zeggen waardoor ik wel tot antwoorden en oplossingen kom...
Mijn ei ben ik voor nu in ieder geval kwijt, ik hoop dat ik het dubbele en onzekere gevoel ook eindelijk eens kwijt ga raken in de aankomende tig uur...
Ik hou jullie op de hoogte en wacht met spanning jullie reacties af!
Knuf van mij
zaterdag 15 november 2008 om 13:42
Als je je verhaal zelf nog een keer leest denk ik dat het voor jezelf al heel duidelijk is en dat je eigenlijk je keuze al gemaakt hebt.
Wat ik niet begrijp is waarom hebben jullie (al 2 jaar) een open relatie. Naar mijn idee beginnen daar altijd de problemen. Een open relatie moet namelijk niet nodig zijn. Mijns inziens geeft dat al aan dat je niet voldoende geeft om je partner en er perse nog iemand bij of ernaast moet hebben. In een volwaardige relatie is dat niet nodig.
Zoals ik het nu begrijp zitten jullie ook niet op één lijn. Om eerlijk te zijn denk ik ook dat je niet genoeg hebt aan twee dagen om alles op een rijtje te zetten. Dat is een proces waar heel veel tijd voor nodig is.
Heel veel succes met het nemen van je beslissing en ik hoop dat je de tijd neemt om ook je eigen verhaal nog eens in alle rust te lezen. Het is allemaal een kwestie van tijd.....
Wat ik niet begrijp is waarom hebben jullie (al 2 jaar) een open relatie. Naar mijn idee beginnen daar altijd de problemen. Een open relatie moet namelijk niet nodig zijn. Mijns inziens geeft dat al aan dat je niet voldoende geeft om je partner en er perse nog iemand bij of ernaast moet hebben. In een volwaardige relatie is dat niet nodig.
Zoals ik het nu begrijp zitten jullie ook niet op één lijn. Om eerlijk te zijn denk ik ook dat je niet genoeg hebt aan twee dagen om alles op een rijtje te zetten. Dat is een proces waar heel veel tijd voor nodig is.
Heel veel succes met het nemen van je beslissing en ik hoop dat je de tijd neemt om ook je eigen verhaal nog eens in alle rust te lezen. Het is allemaal een kwestie van tijd.....
zaterdag 15 november 2008 om 16:19
Ik ben het niet helemaal eens met tuppervrouwtje wat de open relatie betreft. Wel denk ik dat zoiets alleen goed kan gaan als je als partners een sterke basis hebt en duidelijk bent over je wensen en grenzen. Ik ga er even vanuit dat dat bij jullie het geval was toen jullie eraan begonnen.
2 dagen lijken me erg kort om zo'n grote, moeilijke en belangrijke keuze te maken. Leg jezelf nou geen deadline op maar denk (en voel) er net zo lang over na totdat je het zeker weet. En sluit je partner niet buiten maar praat er met hem over.
Sterkte!
2 dagen lijken me erg kort om zo'n grote, moeilijke en belangrijke keuze te maken. Leg jezelf nou geen deadline op maar denk (en voel) er net zo lang over na totdat je het zeker weet. En sluit je partner niet buiten maar praat er met hem over.
Sterkte!
zondag 16 november 2008 om 17:59
Inmiddels zitten de 2 nachten erop en ben ik weer thuis.
Jullie hebben absoluut gelijk wbt het feit dat deze 2 dagen niet genoeg zijn geweest om na te denken, daar was ik ook niet vanuit gegaan overigens, maar ik heb wel voor mezelf wat dingen op een rijtje kunnen zetten.
Ik heb 2 pagina's vol geschreven en uiteindelijk aan hem laten lezen. Was verhelderend en ook bevestigend, zowel voor hem als voor mij. Met alles wat ik opgeschreven heb is hij het volledig eens en ik heb ook zijn ogen geopend.
We hebben na het lezen van mijn brief een eind gewandeld over de hei en samen veel gehuild. Zijn tot de conclusie gekomen dat het er vooralsnog op lijkt dat het beter gaat zijn als we uit elkaar gaan, maar willen dat besluit nog niet definitief maken. We willen eerst voor onszelf nog wat meer dingen op een rijtje gaan zetten en vooral ook de tijd nemen die we daar in nodig hebben. De tijd om te kijken of we wat kunnen met de dingen die ik heb aangegeven of om onder goede condities de beslissing te nemen uit elkaar te gaan. We weten iig wel zeker dat we, als we uit elkaar gaan dit als vrienden willen doen, we zijn naast partners ook elkaars beste vrienden en kennen elkaar door en door. Misschien is dat het ook wel trouwens, dat we teveel op elkaar lijken en te goede vrienden zijn van elkaar...
Wel hebben we vanmiddag onze ouders ingelicht dat we in een serieuze crisis zitten en dat we niet zeker weten op welke manier we daar uit gaan komen. Uiteraard was het even schrikken, maar ze staan volledig achter ons, welke beslissing we ook gaan nemen.
Om nog even te reageren op het 'open relatie' gebeuren.
Jammer van je Tuppervrouwtje dat je d'r zo over denkt, ik begrijp je reactie op zich wel, maar 't is idd zoals Moondancer zegt. We zijn daar 2 jaar geleden samen ingestapt, weloverwogen en met een (toen) goede basis. Dit is ook zeker niet de oorzaak van mijn twijfels nu, het heeft er vast en zeker wel mee te maken, je gaat daardoor toch je ogen openen voor anderen, zien dat 't ook anders kan qua hoe mensen op dingen reageren/wat mensen doen/hoe mensen zijn.
Jullie hebben absoluut gelijk wbt het feit dat deze 2 dagen niet genoeg zijn geweest om na te denken, daar was ik ook niet vanuit gegaan overigens, maar ik heb wel voor mezelf wat dingen op een rijtje kunnen zetten.
Ik heb 2 pagina's vol geschreven en uiteindelijk aan hem laten lezen. Was verhelderend en ook bevestigend, zowel voor hem als voor mij. Met alles wat ik opgeschreven heb is hij het volledig eens en ik heb ook zijn ogen geopend.
We hebben na het lezen van mijn brief een eind gewandeld over de hei en samen veel gehuild. Zijn tot de conclusie gekomen dat het er vooralsnog op lijkt dat het beter gaat zijn als we uit elkaar gaan, maar willen dat besluit nog niet definitief maken. We willen eerst voor onszelf nog wat meer dingen op een rijtje gaan zetten en vooral ook de tijd nemen die we daar in nodig hebben. De tijd om te kijken of we wat kunnen met de dingen die ik heb aangegeven of om onder goede condities de beslissing te nemen uit elkaar te gaan. We weten iig wel zeker dat we, als we uit elkaar gaan dit als vrienden willen doen, we zijn naast partners ook elkaars beste vrienden en kennen elkaar door en door. Misschien is dat het ook wel trouwens, dat we teveel op elkaar lijken en te goede vrienden zijn van elkaar...
Wel hebben we vanmiddag onze ouders ingelicht dat we in een serieuze crisis zitten en dat we niet zeker weten op welke manier we daar uit gaan komen. Uiteraard was het even schrikken, maar ze staan volledig achter ons, welke beslissing we ook gaan nemen.
Om nog even te reageren op het 'open relatie' gebeuren.
Jammer van je Tuppervrouwtje dat je d'r zo over denkt, ik begrijp je reactie op zich wel, maar 't is idd zoals Moondancer zegt. We zijn daar 2 jaar geleden samen ingestapt, weloverwogen en met een (toen) goede basis. Dit is ook zeker niet de oorzaak van mijn twijfels nu, het heeft er vast en zeker wel mee te maken, je gaat daardoor toch je ogen openen voor anderen, zien dat 't ook anders kan qua hoe mensen op dingen reageren/wat mensen doen/hoe mensen zijn.
