Twijfels.. paniekaanval... of toch weer goed?

18-06-2008 21:55 5 berichten
Alle reacties Link kopieren
Beste forumbezoekers,



Via deze weg wil ik eigenlijk even mijn hart luchten en vragen hoe jullie hiermee om zouden gaan.



Sinds ongeveer 2 maanden heeft mijn vriend, met wie ik ook sinds kort samenwoon, last gekregen van bepaalde psychische stress problemen. Hij gebruikte voor zijn werk en als hobby veel de computer en kon die opeens niet meer gebruiken. Hij krijgt dan, zoals hij het zelf zegt, een raar gevoel (vergelijkbaar met wagenziekte of wanneer je te snel opstaat) in zijn hoofd en lichaam. Kan niet meer helder denken en zijn gedachten slaan op hol. Hij heeft zijn gedachten dus niet meer onder controle en kan zich dus ook niet meer concentreren. Dit gebeurde als hij achter de computer ging zitten, ook al was het maar 1 seconden. Soms zelfs al als aan de computer dacht. Vaak wil hij dan rust, dus gaat hij bijvoorbeeld op bed liggen.

Sinds kort loopt hij daarvoor bij de psycholoog.



Nu heeft hij afgelopen maandag iets raars meegemaakt, waar ik heel erg van ben geschrokken. Die dag kreeg hij opeens hele erge twijfels over onze relatie, die hij niet meer kon loslaten. Het werd zo erg, dat hij zijn gedachten op hol sloegen en hij zich niet meer kon concentreren. Dus geen controle over zijn gedachten en kon het niet meer nuchter zien. Hij gaf aan dat hij in staat was geweest om het meteen met mij uit te maken. Gelukkig wist hij ook meteen dat deze gedachtegang niet reëel was. Vermoedelijk was dit een paniekaanval.



’s Avonds hebben we hier over gepraat. Ik schrok natuurlijk heel erg. Ook hij was heel erg geschrokken van zijn gedachten maar wist wel dat ze niet reëel waren. Zijn insteek van het gesprek was dan ook niet om het meteen acuut uit te maken. Maar hij gaf wel aan dat hij soms twijfels had, zo van gaat het goed? Zijn we levenpartners? Ik gaf aan dat, ook ik soms twijfels had. Ik weet ook niet of we levenspartners zijn, zo ver kijk ik niet vooruit. Die twijfels zie ik dan ook niet als een bedreiging, als er over gepraat kan worden. Ik wilde ook graag zijn gevoelens weten voor mij. Maar helaas was hij gevoelsmatig zo in de war, dat hij dat niet kon aangeven. Hij wist alleen dat hij heel veel om mij gaf. Dat vond ik fijn om te horen. Het rare was, dat we na het gesprek samen in bed zijn gaan liggen en elkaar vast gehouden hebben en een beetje geknuffeld/gekust hebben. En hij maar zeggen hoe leuk en lekker ik wel niet was… zo raar!



Ook had mijn vriend zoiets van, is dit een symptoom die bij mij psychisch probleem hoort?

Hij heeft vandaag kort zijn psychiater gesproken, die gaf aan van wel. Maar, mijn vriend, wil toch voorzichtig zijn. Dus hebben we maandag afgesproken om stap voor stap toch even naar onze relatie te kijken, zo te kunnen zien of er iets mist voor hem. De eerste stap zou dan zijn om volgende week naar zijn psychiater te gaan en het voorval met hem te bespreken. Hopelijk kan hij het voorval en zijn gedachten dan beter begrijpen.



Nu hebben we er gisteren nog even over gehad. Hij gaf aan dat hij zich weer 90/95 procent goed voelde. Ik vroeg dus, of er volgens hem wat miste in onze relatie. Of er dingen waren waar hij behoefte aan had, wat dus verbeter kon worden in de relatie. Volgens hem niet. Toen ik vroeg hoe hij zich voelde over de avond daarvoor, gaf hij aan dat hij misschien toch onbewust moeite heeft met het samenwonen. Dat hem dat had aangegrepen en even claustrofobisch van was geworden. Hij noemde het zelfs een soort bindingsangst.



Vanavond voelde het gewoon weer als vanouds, wilde er nog even met hem over praten maar hij gaf aan dat hij dat moeilijk vond. Het praten daarover kan zelfs de symptomen weer triggeren. Ik heb dus gewoon gezegd dat naar aanleiding van zijn opmerking over de bindingsangst, ik er vanuit ging dat alles weer goed was. Zo niet, dat hij mij het dan verteld.



Het nadeel is, dat ik nu gevoelsmatig helemaal overhoop ben gehaald. Voel me onzeker over de relatie. Weet niet wat ik moet denken. En ben bang dat het nog een keer terugkomt, en dat hij weer een paniek aanval krijgt.



Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Hebben jullie tips?
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat het belangrijk is dat je hem even de ruimte geeft. Ga even niet teveel zware gesprekken aan over jullie relatie, hoe moeilijk dat voor jou ook is. Er is duidelijk iets gaande in zijn koppie en wat dat is is nog niet duidelijk, daar komt ie vanzelf wel achter bij de psychiater.

Het is voor hem belangrijk om eerst daarmee bezig te zijn en uit te vinden wat dat dan is en waarom.



Jouw rol is hem de ruimte geven en niet teveel aan hem trekken want dat kan het alleen maar erger maken.

Hij moet de ruimte krijgen om erachter te komen wat dit nou precies allemaal is in zijn koppie. En zware gesprekken helpen daar absoluut niet bij.



Vergeet niet: Liefde is elkaar de ruimte geven om het op ieder zijn tempo en manier te doen.



Ik snap dat jij wel zo af en toe even wilt weten hoe en wat, maar hou het even puur bij het probleem. Als hij iets kwijt wilt over jullie relatie moet je hem daar ook de ruimte in geven dat aan te geven wanneer hij dat wil en hoe.



Heel veel sterkte!
Alle reacties Link kopieren
ik ben het eens met precious1.



Ik denk dat hij op het moment over alles twijfelt. Dat hij even niet meer weet wat hij wil, voelt en moet. het lijkt mij heel beangstigend voor hem en hij weet waarschijnlijk geen antwoorden op jouw vragen.



Het enige wat je kan doen is er voor hem zijn en luisteren. Nu moet jij de sterke zijn. En afwachten wat de therapie doet voor hem.



heeft hij misschien hyperventilatie?



Sterkte
Alle reacties Link kopieren
Dames, bedankt voor jullie reactie!



Ik zal zeker proberen hem ruimte te geven, daarmee hopend dat het hem goed zal doen.



Toch ben ik nog wel bang. Elke dag ben ik bang hoe hij zijn bed uitstapt en of hij een goede dag heeft of een slechte dag.

En als hij een goede dag heeft, is het nog steeds zo dat hij het gevoel heeft dat het rare gevoel in zijn hoofd zo terug kan komen. Alsof het ligt te wachten om toe te slaan.



Dat terwijl hij, toch laat merken dat hij zich schuldig voelt over wat er gebeurd is. In gesprekken of intieme momenten zegt hij dan, nochalant bedoeld maar toch met nadruk, dat hij zo blij met mij is en dat ik zijn meisje ben. Ik heb hem weer gezegd dat ik hem zo graag wil steunen. Gelukkig vindt hij al dat ik hem steun.



Hij is nu naar een bruilofsfeest van zijn neef. Ik heb met een smoesje gezegd dat ik niet mee kon. Ik kan nu even geen bruiloft verdragen of gezellig doen met zijn hele familie.

Voor mijn vriend is het namelijk al weer gewoon goed. Bij mij duurt dat langer..



Ik zal sterk proberen te zijn.. Hoe zouden jullie dat doen?



Liefs..
Alle reacties Link kopieren
Zaraly,

Het kan even duren voordat hij het gevoel kwijt raakt dat het zo weer terug kan komen.

Het moet slijten, het vertrouwen dat het niet terugkomt moet groeien. Door er niet teveel over te praten en proberen te denken, wordt hij er ook niet echt mee gefronteerd.

Inderdaad je helpt hem al door er gewoon voor hem te zijn en eigenlijk net te doen alsof er niets aan de hand is. Als hij er zelf over begint, probeer hem dan te begrijpen. Natuurlijk heb ook jij het moeilijk met zijn probleem, ik denk dat hij dat wel weet.

Ik wens jullie beiden veel sterkte.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven