Twijfels.. paniekaanval... of toch weer goed?

Beste forumbezoekers,



Via deze weg wil ik eigenlijk even mijn hart luchten en vragen hoe jullie hiermee om zouden gaan.



Sinds ongeveer 2 maanden heeft mijn vriend, met wie ik ook sinds kort samenwoon, last gekregen van bepaalde psychische stress problemen. Hij gebruikte voor zijn werk en als hobby veel de computer en kon die opeens niet meer gebruiken. Hij krijgt dan, zoals hij het zelf zegt, een raar gevoel (vergelijkbaar met wagenziekte of wanneer je te snel opstaat) in zijn hoofd en lichaam. Kan niet meer helder denken en zijn gedachten slaan op hol. Hij heeft zijn gedachten dus niet meer onder controle en kan zich dus ook niet meer concentreren. Dit gebeurde als hij achter de computer ging zitten, ook al was het maar 1 seconden. Soms zelfs al als aan de computer dacht. Vaak wil hij dan rust, dus gaat hij bijvoorbeeld op bed liggen.

Sinds kort loopt hij daarvoor bij de psycholoog.



Nu heeft hij afgelopen maandag iets raars meegemaakt, waar ik heel erg van ben geschrokken. Die dag kreeg hij opeens hele erge twijfels over onze relatie, die hij niet meer kon loslaten. Het werd zo erg, dat hij zijn gedachten op hol sloegen en hij zich niet meer kon concentreren. Dus geen controle over zijn gedachten en kon het niet meer nuchter zien. Hij gaf aan dat hij in staat was geweest om het meteen met mij uit te maken. Gelukkig wist hij ook meteen dat deze gedachtegang niet reëel was. Vermoedelijk was dit een paniekaanval.



’s Avonds hebben we hier over gepraat. Ik schrok natuurlijk heel erg. Ook hij was heel erg geschrokken van zijn gedachten maar wist wel dat ze niet reëel waren. Zijn insteek van het gesprek was dan ook niet om het meteen acuut uit te maken. Maar hij gaf wel aan dat hij soms twijfels had, zo van gaat het goed? Zijn we levenpartners? Ik gaf aan dat, ook ik soms twijfels had. Ik weet ook niet of we levenspartners zijn, zo ver kijk ik niet vooruit. Die twijfels zie ik dan ook niet als een bedreiging, als er over gepraat kan worden. Ik wilde ook graag zijn gevoelens weten voor mij. Maar helaas was hij gevoelsmatig zo in de war, dat hij dat niet kon aangeven. Hij wist alleen dat hij heel veel om mij gaf. Dat vond ik fijn om te horen. Het rare was, dat we na het gesprek samen in bed zijn gaan liggen en elkaar vast gehouden hebben en een beetje geknuffeld/gekust hebben. En hij maar zeggen hoe leuk en lekker ik wel niet was… zo raar!



Ook had mijn vriend zoiets van, is dit een symptoom die bij mij psychisch probleem hoort?

Hij heeft vandaag kort zijn psychiater gesproken, die gaf aan van wel. Maar, mijn vriend, wil toch voorzichtig zijn. Dus hebben we maandag afgesproken om stap voor stap toch even naar onze relatie te kijken, zo te kunnen zien of er iets mist voor hem. De eerste stap zou dan zijn om volgende week naar zijn psychiater te gaan en het voorval met hem te bespreken. Hopelijk kan hij het voorval en zijn gedachten dan beter begrijpen.



Nu hebben we er gisteren nog even over gehad. Hij gaf aan dat hij zich weer 90/95 procent goed voelde. Ik vroeg dus, of er volgens hem wat miste in onze relatie. Of er dingen waren waar hij behoefte aan had, wat dus verbeter kon worden in de relatie. Volgens hem niet. Toen ik vroeg hoe hij zich voelde over de avond daarvoor, gaf hij aan dat hij misschien toch onbewust moeite heeft met het samenwonen. Dat hem dat had aangegrepen en even claustrofobisch van was geworden. Hij noemde het zelfs een soort bindingsangst.



Vanavond voelde het gewoon weer als vanouds, wilde er nog even met hem over praten maar hij gaf aan dat hij dat moeilijk vond. Het praten daarover kan zelfs de symptomen weer triggeren. Ik heb dus gewoon gezegd dat naar aanleiding van zijn opmerking over de bindingsangst, ik er vanuit ging dat alles weer goed was. Zo niet, dat hij mij het dan verteld.



Het nadeel is, dat ik nu gevoelsmatig helemaal overhoop ben gehaald. Voel me onzeker over de relatie. Weet niet wat ik moet denken. En ben bang dat het nog een keer terugkomt, en dat hij weer een paniek aanval krijgt.



Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Hebben jullie tips?

Dames, bedankt voor jullie reactie!



Ik zal zeker proberen hem ruimte te geven, daarmee hopend dat het hem goed zal doen.



Toch ben ik nog wel bang. Elke dag ben ik bang hoe hij zijn bed uitstapt en of hij een goede dag heeft of een slechte dag.

En als hij een goede dag heeft, is het nog steeds zo dat hij het gevoel heeft dat het rare gevoel in zijn hoofd zo terug kan komen. Alsof het ligt te wachten om toe te slaan.



Dat terwijl hij, toch laat merken dat hij zich schuldig voelt over wat er gebeurd is. In gesprekken of intieme momenten zegt hij dan, nochalant bedoeld maar toch met nadruk, dat hij zo blij met mij is en dat ik zijn meisje ben. Ik heb hem weer gezegd dat ik hem zo graag wil steunen. Gelukkig vindt hij al dat ik hem steun.



Hij is nu naar een bruilofsfeest van zijn neef. Ik heb met een smoesje gezegd dat ik niet mee kon. Ik kan nu even geen bruiloft verdragen of gezellig doen met zijn hele familie.

Voor mijn vriend is het namelijk al weer gewoon goed. Bij mij duurt dat langer..



Ik zal sterk proberen te zijn.. Hoe zouden jullie dat doen?



Liefs..