Relaties
alle pijlers
uit elkaar, maar hij wil perse 'vrienden 'blijven
zondag 29 november 2009 om 12:29
We zijn nu bijna een maand uit elkaar na een relatie van 4 jaar. Hij is een moeilijke man, met vreselijke last van een winterdip en heeft zat andere issues. Hij gaf een voorzet, ik heb hem ingekopt door het uit te maken. Reden was dat hij zo wisselvallig is als het weer en vanaf september elk jaar twijfels heeft, afstand wil en bladiebla. Sex was een groot issue: hij wilde dat zelden a nooit, 8 x gedaan in 2009...
Nou wil hij perse vrienden blijven. Hij belt nog elke dag en altijd voordat hij gaat slapen. Ik heb afgelopen maandag een dip gehad en in een domme bui gezegd dat ik hem terugwilde. Puur zwakte, toen gaf hij aan dat hij dat niet wil. Ik wilde toen alle contact verbreken omdat hij steeds hoop aanwakkert. Uiteindelijk toch maar weer mee gegaan in het vriendenverhaal, angst om echt alle hoop op te geven denk ik.
Zo zei hij vorige week nog dat als hij aan zijn toekomst denkt, hij alleen maar mij ziet. En dat hij tegen vrienden heeft gezegd dat het uit is, maar dat ze niet gek moeten staan kijken als het over 2 maanden weer aan is.
Waarom wil hij nou toch perse vasthouden aan vriendschap? Is dat toch een soort deurtje open houden en mij aan het lijntje houden? Aan de ene kant denk ik dat, aan de andere kant zegt ie dat hij heel makkelijk een knop om kan zetten en gewoon vrienden kan zijn.
Kan dat echt? Na 4 jaar ineens doodleuk puur vriendschappelijk naar iemand kijken?
Ik zou willen dat ik dat ook kon, maar ik merk toch dat nog steeds alles om hem draait en ik alleen met hem bezig ben. Ik ben heel bang om de 'vriendschap" te beeindigen omdat ik dan helemaal 'niks' meer heb. Dom natuurlijk, ik moet door, maar zolang hij aangeeft mij niet kwijt te willen als vriend heb ik het idee dat we nog niet klaar zijn.
Jullie ervaring met vriendschap na een relatie?
Nou wil hij perse vrienden blijven. Hij belt nog elke dag en altijd voordat hij gaat slapen. Ik heb afgelopen maandag een dip gehad en in een domme bui gezegd dat ik hem terugwilde. Puur zwakte, toen gaf hij aan dat hij dat niet wil. Ik wilde toen alle contact verbreken omdat hij steeds hoop aanwakkert. Uiteindelijk toch maar weer mee gegaan in het vriendenverhaal, angst om echt alle hoop op te geven denk ik.
Zo zei hij vorige week nog dat als hij aan zijn toekomst denkt, hij alleen maar mij ziet. En dat hij tegen vrienden heeft gezegd dat het uit is, maar dat ze niet gek moeten staan kijken als het over 2 maanden weer aan is.
Waarom wil hij nou toch perse vasthouden aan vriendschap? Is dat toch een soort deurtje open houden en mij aan het lijntje houden? Aan de ene kant denk ik dat, aan de andere kant zegt ie dat hij heel makkelijk een knop om kan zetten en gewoon vrienden kan zijn.
Kan dat echt? Na 4 jaar ineens doodleuk puur vriendschappelijk naar iemand kijken?
Ik zou willen dat ik dat ook kon, maar ik merk toch dat nog steeds alles om hem draait en ik alleen met hem bezig ben. Ik ben heel bang om de 'vriendschap" te beeindigen omdat ik dan helemaal 'niks' meer heb. Dom natuurlijk, ik moet door, maar zolang hij aangeeft mij niet kwijt te willen als vriend heb ik het idee dat we nog niet klaar zijn.
Jullie ervaring met vriendschap na een relatie?
zondag 29 november 2009 om 19:00
Ha Jady,
Wat goed dat je je eigen topic hebt geopend. Wij hebben al een beetje naar elkaar geschreven op de topic van Kikker.
Ik kan alleen maar zeggen meid: blijf bij jezelf en kies nu voor je studie. Probeer niet constant nvoor hem klaar te staan als HIJ daar behoefte aan heeft. Zolang je daar nog te 'zwak' in staat voor je gevoel, kun je beter afstand van hem houden. De eerste week is het dan nog onrustig in je hoofd, maar daarna kun je eindelijk eens bezig met je eigen planning.
Ik heb het gevoel dat je je eigen leventje constant weer in de war laat schoppen door hem. Jij hebt eigenlijk al je tijd nodig om te studeren en kan dat ook zeggen tegen hem. Dus op woensdagavond afspreken heb je nu even geen tijd voor. Als je hem toch niet zomaar uit je leven wilt 'schoppen', kun je het beste in ieder geval al beginnen met: "Doordeweek wil ik in ieder geval niet afspreken" en `ik bel je nog wel`. Dat zijn in ieder geval betere teksten wanneer je jezelf telkens overrompeld voelt door hem. Je laat hem best veel bepalen nog in je leven. Je hoeft hem niet persé te vertellen dat je afstad wil nemen, dat heb je al gedaan (jij hebt het uit gemaakt). Je kunt er nu ook voor kiezen om zijn telefoontjes niet aan te nemen de eerste dagen. Of vraag hem gewoon om je niet iedere dag te bellen. of spreek af dat jij hem de volgende keer wel belt oid.
Hij zet de deur op een kier. Want geloof je nou zelf dat alleen zijn vrienden het stom van hem vinden dat hij jou laat lopen.... Niet zo naief zijn, Jady meis.... Hij wil jou hiermee iets duidelijk maken.
Maar jij zet de deur nu ook telkens op een kier. Eerst maak je het uit (dus je trekt een grens) en vervolgens kan hij bij jou blijven aan komen waaien. Dus momenteel houd je het zelf in stand. Het gaat vanaf nu volgens jouw regels en houd je daaraan.
Kop op meid! En succes met je studie!
Wat goed dat je je eigen topic hebt geopend. Wij hebben al een beetje naar elkaar geschreven op de topic van Kikker.
Ik kan alleen maar zeggen meid: blijf bij jezelf en kies nu voor je studie. Probeer niet constant nvoor hem klaar te staan als HIJ daar behoefte aan heeft. Zolang je daar nog te 'zwak' in staat voor je gevoel, kun je beter afstand van hem houden. De eerste week is het dan nog onrustig in je hoofd, maar daarna kun je eindelijk eens bezig met je eigen planning.
Ik heb het gevoel dat je je eigen leventje constant weer in de war laat schoppen door hem. Jij hebt eigenlijk al je tijd nodig om te studeren en kan dat ook zeggen tegen hem. Dus op woensdagavond afspreken heb je nu even geen tijd voor. Als je hem toch niet zomaar uit je leven wilt 'schoppen', kun je het beste in ieder geval al beginnen met: "Doordeweek wil ik in ieder geval niet afspreken" en `ik bel je nog wel`. Dat zijn in ieder geval betere teksten wanneer je jezelf telkens overrompeld voelt door hem. Je laat hem best veel bepalen nog in je leven. Je hoeft hem niet persé te vertellen dat je afstad wil nemen, dat heb je al gedaan (jij hebt het uit gemaakt). Je kunt er nu ook voor kiezen om zijn telefoontjes niet aan te nemen de eerste dagen. Of vraag hem gewoon om je niet iedere dag te bellen. of spreek af dat jij hem de volgende keer wel belt oid.
Hij zet de deur op een kier. Want geloof je nou zelf dat alleen zijn vrienden het stom van hem vinden dat hij jou laat lopen.... Niet zo naief zijn, Jady meis.... Hij wil jou hiermee iets duidelijk maken.
Maar jij zet de deur nu ook telkens op een kier. Eerst maak je het uit (dus je trekt een grens) en vervolgens kan hij bij jou blijven aan komen waaien. Dus momenteel houd je het zelf in stand. Het gaat vanaf nu volgens jouw regels en houd je daaraan.
Kop op meid! En succes met je studie!
Only dead fish go with the flow
maandag 30 november 2009 om 15:13
heej dream! ja alles is ook al gezegd, ik weet ook in mijn hoofd precies hoe het allemaal in elkaar zit, maar zo moeilijk om daar dan op de juiste manier mee om te gaan...Het is ook zo godvergeten voorspelbaar. Gister kwam hij weer met zn verhaaltjes. Wakkerde toch weer hoop aan. Normaal belt ie altijd voordat hij gaat slapeb, gisteravond ineens niet. dat strookt dan weer niet met hoe hij smiddags doet. Dan word ik langzaam maar zeker weer gestresst. Vanmiddag belde ik hem, neemt ie weer niet op...Veel later belde hij terug en dan gaat ie weer zo koel lopen doen. Gister was ik nog "veel meer dan mn allerbeste vriendinnetje" vandaag voel ik me wederom rot. Hij hoort dat ook wel aan mijn stem en vraagt 15 x of het echt wel goed met me gaat. dan moet ik me echt inhouden om niet weer de discussie aan te gaan. Gelukkig is dat gelukt, uitgelegd dat ik niet 100% in mn vel zit, maar dat zijn nu eenmaal de omstandigheden. Verder ga ik nergens inhoudelijk op in.
Ik wist het van tevoren hoor, hij geeft steeds een beetje hoop en dan een dag later ramt ie alles weer in elkaar. En ik blijf erin trappen, niet omdat ik achterlijk ben maar omdat ik alleen kan denken met mn hart momenteel. Emotie heeft zwaar de overhand.
Woensdag ga ik vertellen dat ik dit niet meer wil. Ik hoop dat ik er sterk genoeg voor ben en niet na 3 lieve woorden weer besluit om zo maar door te kutvogelen.
bah ik baal echt van mezelf, zo zwak als ik steeds ben...
Ik wist het van tevoren hoor, hij geeft steeds een beetje hoop en dan een dag later ramt ie alles weer in elkaar. En ik blijf erin trappen, niet omdat ik achterlijk ben maar omdat ik alleen kan denken met mn hart momenteel. Emotie heeft zwaar de overhand.
Woensdag ga ik vertellen dat ik dit niet meer wil. Ik hoop dat ik er sterk genoeg voor ben en niet na 3 lieve woorden weer besluit om zo maar door te kutvogelen.
bah ik baal echt van mezelf, zo zwak als ik steeds ben...
maandag 30 november 2009 om 17:36
ja dat is ook zo. Net belde ie weer 2 keer. als ik niet opneem blijft ie ook net zolang bellen tot ik wel opneem. Als ik hem dan spreek vraagt hij of het wel goed met me gaat en dat als ik het niet trek dat ik altijd bij hem terecht kan. Het feit dat ie dat zegt zet me weer op 2 sporen: zegt hij dat omdat ie echt puur vriendschappelijk wil dat het goed met me gaat of wil hij dat ik toch nog steeds naar hem toe trek. En het feit dat ik om 3 woorden van hem al mn hoofd ga zitten breken over allerlei verschillende scenario's zegt natuurlijk genoeg. Moet er echt mee stoppen. Als ik denk aan geen contact krijg ik zowel angstgevoelens als een ontzettend gevoel van opluchting over me heen. Weten waar je aan toe bent gewoon, lijkt me heerlijk...
