Uit elkaar na 11 jaar

Hey allemaal.

Wil weer veel van mij afschrijven, want voel me zo alleen, zo onzeker, zo verdrietig...
Ik voel vanalles!

Vorige week heeft mijn vriend uit het niets besloten dat hij wil stoppen met onze relatie. Dat hij terug vrij wil zijn, dat hij terug kan profiteren van zijn leven...
Hij zei letterlijk; ik zal er misschien spijt van krijgen, maar je krijgt eerder spijt van de dingen die je niet gedaan hebt...

We hebben een huis samen gekocht, een zoontje samen van 3,5 jaar.

We zijn zo goed als elkaars eerste liefde.
Maar het zat zo goed tussen ons. We wisten wat we hadden aan elkaar en wat niet. We kennen elkaar door & door...

Hij had enkele dagen tijd voor zichzelf genomen, mij achter gelaten met ons zoontje, in ons huis...
Ik ging kapot hier, kon enkel maar huilen en hopen dat hij terug kwam, me vastnam en zei dat alles goed kwam...

Maar maandag is hij terug gekomen, om te praten. Niet het gesprek dat ik voor ogen had.
Nee... Direct kort op de bal. We gaan het huis verkopen, hij wil het beste voor mij en ons zoontje. Maar omdat hij zelfstandige is moet ik me een beetje naar hem zetten ivm ons zoontje
(De dagen dat hij nog klanten heeft na zijn werk, al de zaterdagen dat hij werkt...)

Hij heeft zijn koffers ingepakt en gaat naar zijn moeder...
En ik probeer me sterk te houden, maar het doet allemaal zo’n pijn!!
Hij doet ook zo kil, afstandelijk... We kennen elkaar al zo lang en nu lijkt het alsof het hem niets doet. Alsof ik niets meer voor hem beteken... Na al die jaren lief & leed te hebben gedeeld.

We zijn onlangs nog op weekend gegaan samen en dat was super! Zo genoten van elkaar, zo veel gezegd nog tegen elkaar.
En nu is het over...
Wil hem zo graag terug knuffelen, kussen, dat hij gewoon terug thuis komt en dat we onze dag vertellen tegen elkaar...

Gisteren om 19u ben ik naar een vriendin gegaan, hij was thuis.
Kom ik om half 1 s'nachts thuis. Is hij nog wakker (terwijl hij de vorige dagen dat ik thuis was gewoon ging slapen, zonder iets te zeggen...)
Heeft hij alle alcohol dat in huis lag opgedronken. Maar echt alles, zelfs een fles dat er al een jaar ligt.
Begint hij ineens doodleuk zijn koffer te pakken.
Deed me zoveel pijn dat ik dat moest aanzien. Kon hij dat niet al eerder doen? Beseft hij niet hoeveel pijn het mij doet?
Of doet hij het ervoor?

Hij was mijn eerste, mijn ideaalbeeld van een man, iemand die ik echt dood, doodgraag zie. En ik ken hem niet meer...
ik kon zo mezelf zijn bij hem en hij ook bij mij...
Ik moet hierdoor, ik moet me sterk houden. Maar momenteel doet alles zo’n pijn, men gedachten zijn altijd bij hem. Eender waar ik zit...

We hebben nog zo’n lange weg te gaan met het huis, waar ik nu alleen in zit. Waar ik de moed niet voor heb om het hier op te ruimen, alles alleen te doen...

Ik wil dat de pijn stopt...

Hey allemaal...

bedankt voor de vele, lieve reacties...
Inderdaad had ik al een ander topic gemaakt vorige week, toen was het allemaal net gebeurd...

Vorig jaar hebben we ook even een crisis meegemaakt. Dat hij verliefd was geworden op iemand van zijn opleiding.
Hij wou toen ook uit elkaar.
Toen zaten we in een grote sleur, ik was enkel mama. Hadden niet veel seks, deden niet zo veel ‘specialere dingen’ met elkaar.
Maar sinds die ‘bijna breuk’ zijn we toen heel erg naar elkaar toe gegroeid, we praten meer en opener, de seks was beter, we gingen elke maand uit, uiteten...

Maar sinds september vorig jaar is hij zelfstandige geworden en had het heel druk. Hij werkte super veel, voor de zaak te doen draaien. Voor het ons beter te maken. Omdat we ook met renovatie werken bezig zijn in ons huis...
Ik dacht echt dat alles goed zat, ik zat vaak alleen met ons zoontje. Deed ook alles qua school, opvang, huishouden tot zelfs de rekeningen betalen...
Maar we deden nog vaak wel dingen zoals uit eten gaan. Met of zonder ons zoontje.
We hadden misschien geen perfecte relatie, maar wie wel?
We maakten niet zo veel ruzie, wisten perfect wanneer er ons iets dwarszat.
Alé dat dacht ik toch...

Waarschijnlijk zit hij al langer met dit gevoel, maar vindt het echt oneerlijk van hem dat hij gewoon verder deed met alles. Ik was de vrouw van zijn leven, ik was zo mooi... Alles voor ons huis, voor ons kind.
Onlangs had hij op ons weekend nog een ring gekocht voor mij, met een lach en een zwans gepraat over trouwen... Allemaal van zijn kant!
Maar dan was dit allemaal een leugen? Was hij dan al die tijd zo oneerlijk tegen over mij? Ons gezin?

En ik besef wel meer en meer dat ik dit niet verdien... Dat dit niet eerlijk is tegenover mij, het is gewoon omdat ik hem nog zo graag zie dat ik er nog alles zou aan willen doen...
Maar dan ben ik misschien niet eerlijk tegen mezelf...
Nu kom ik thuis en bijna alles van hem is weg, geeft me zo’n pijnlijk gevoel. Hier zit ik dan in ons huis zonder hem...

Ik werk zelf voltijds, heb momenteel geen spaargeld van mezelf, want alles ging naar ons huis...
Dus ik weet dat ik financieel nu moet gaan opletten.

Over ons zoontje, ja... Hij hangt heel erg aan mij. Ook omdat hij altijd aan het werk was. Ging ik er vaak dingen alleen met doen om maar niet thuis te zitten.
Ons zoontje heeft ook een sterk karakter, hij ook dus dat botste vaker dan dat het klikte. Zeker als ik erbij was...
Ooit heeft hij zelfs gezegd dat hij spijt had dat we al aan kinderen zijn begonnen. Die woorden ben ik nooit vergeten!
Ik weet dat mijn zoontje liever bij mij is, en dat is erg om te zeggen. Maar ik weet het. Heb dat altijd erg gevonden voor hem. Maar hij maakte er vaak geen tijd voor. Deed nooit vader-zoon dingen, ook al is hij nog maar 3,5...
Het doet mij ook pijn dat ik mijn zoontje moet meegeven, een week zal missen in de toekomst.
Maar ik weet ook wel dat ik zelf mijn leven moet opbouwen van 0 af aan.
Na 11 jaar met iemand te zijn waar je alles voor over had, heb ik al die tijd eigenlijk niet vaak naar mezelf gekeken. Alles deed ik voor hem... In alles ging ik mee, voor hem...
Heb het ook vaak nu moeilijk met mijn zoontje, gewoon omdat ik zoveel emoties voel. Hij ziet me vaak huilen en vraagt dan waarom? Knuffelt me en zegt dat ik niet verdrietig mag zijn!
Ik hou me vaak in, ik probeer... Maar soms gaat het gewoon niet.
Bij elk ding dat ik doe, dat ik zie, dat ik hoor denk ik aan hem.
Ik kan geen 11 jaar zomaar weggooien, zomaar vergeten zoals hij doet.
Maar ik moet wel...
Ik moet aan mezelf denken, want dat doet hij ook...

Hij is weg nu, komt ons zoontje halen wanneer het hem uitkomt.
In de week gaat hij naar de opvang, nu dat het school uit is. Dat ik altijd regel, waar ik ons zoontje altijd afzet en ga halen omdat hij al lang aan het werk is dan.
Zegt dan tegen mij dat ik maar moet sms’en wanneer ik weg wil en hij dan naar huis moet komen voor op Lias te letten.. Maar ik besef wel dat dit geen doen is, ook voor mezelf.
Dat hij een paar uurtjes naar hier komt tot ik thuis ben en dan terug weg gaat.
Hij woont nu bij zijn moeder, bijna 40min hiervandaan.

En wat met het huis? Hier moet het ook opgeruimd worden, opgeknapt worden. Voor verkoop, voor mensen te kunnen ontvangen in de nabije toekomst..
Hij is weg nu en ik zit hier...

Ik weet dat ik harder moet worden, echt... En vaak denk ik zo, maar als ik hem dan zie of hoor. Krijg ik weer dat gevoel dat ik al die jaren bij hem had... Durf ik geen nee zeggen, wil ik hem nog zijn zin geven...
Ik hoop dat dit gevoel snel verandert...

Liefdevooraapjes schreef: ↑

26-06-2019 20:48

Dit is wel heel erg vaag ja. Dit noemt hij het beste voor jullie. Hadden jullie veel stress thuis?

Misschien wel... Hij een eigen zaak, beetje renovatie werken in ons huis. Ons zoontje dat heel hevig is, maar niets dat ik niet aankon.
We hebben ervoor gekozen. We kochten dit huis met het plan het nog naar onze zin te maken...

YagaBaba schreef: ↑

27-06-2019 06:13

Jarenlang was ik ervan overtuigd dat dit niet bestond totdat ik zelf aan de beurt was. Mijn man vertrok zonder ooit maar iets aangegeven te hebben. Hij was kort, afstandelijk, maar als ik hem vroeg of er iets was zei hij dat ik niet zo moest invullen voor hem. Als er iets was zou hij daar echt wel over praten.

Achteraf was er niet iets, maar iemand. Overigens vielen er achteraf wel meer dingen ook hun plaats, maar ook ik was ervan overtuigd dat wij een stabiele relatie hadden.

Lieve TO, ik weet hoe het voelt.

Oh wat erg voor jou!!
Vindt het gewoon zo erg, dat de man waar je al zoveel jaren samen met bent. Lief & leed hebt gedeeld, zomaar een man kan worden die je niet meer kent...
Die ineens zo hard kan zijn, zo afstandelijk...
Beteken ik dan niets meer voor hem? Terwijl hij zoveel dingen zei...

Ik wil me niet meer zo voelen, wordt er nu al zo moe van... Zoveel emoties dat men lichaam vaak op is...
Maar ik heb nog zo’n lange weg te gaan, persoonlijk maar ook praktisch, financieel...
Had dit echt niet zien aankomen...
De zomer is er nu, iedereen is gelukkig, plannen leuke dingen. En normaal zouden wij dit ook doen. Naar de zee met ons gezinnetje, gaan zwemmen...
Mag er allemaal niet aan denken...
Ik durf niet alleen te gaan, ben nooit niet alleen geweest.
Ik zoek continu bevestiging op, want ik voel me nu zo onzeker. En dan geniet ik wel van de aandacht, maar dan begin ik ineens te vergelijken...
Ik weet dat ik daar helemaal nog niet klaar voor ben, dat ik het ook niet nodig heb en toch wel...
Wil gewoon terug een gelukkig gezinnetje...

lolly-pop schreef: ↑

27-06-2019 12:30

Je hebt je als een deurmat laten gebruiken, en dat bedoel ik niet hard of lullig. Je hebt altijd alles gedaan voor hem schrijf je. Hem in alles zijn zin gegeven. Besef je dat deze relatie TOTAAL niet gelijkwaardig is geweest? Hij is een egoïst, altijd geweest en dat zal altijd zo blijven. Hij zal gewend zijn dat hij altijd zijn zin krijgt van je. Daarom, neem een advocaat, zodat je de scheiding eerlijk kunt afhandelen.

En werk aan jezelf, zorg goed voor jezelf. Kweek eigenwaarde en zelfrespect. Dan zul je er veel sterker uitkomen.

Ja dat zegt iedereen... Dat hij zeer egoïstisch is.
Dat wist ik al wel, dat was een kantje van hem dat ik ook vaak tegen hem gezegd heb... Wist niet dat het nog harder naar boven kon komen zeg maar.
En als ik er op terug kijk... Nee vaak was het niet gelijkwaardig nee, hij mocht alles, deed alles waar hij zin in had. Als hij iets in zijn hoofd kreeg deed hij het gewoon, soms met overleg soms zonder...
Ik zorgde wel voor de rest.. Puur omdat ik hem zo graag zie.
Ik probeer echt alles te bekritiseren, naar de slechte dingen te zien, voor het mezelf wat makkelijker te maken misschien...
Maar zoals vandaag is het zijn verjaardag, de eerste keer in 11 jaar (en meer..) dat we die niet samen vieren. Heb het daar weer zeer moeilijk mee!

Ik ga hard moeten worden, mezelf moeten leren kennen, waarderen...
Ben altijd wel al een denker geweest, een twijfelaar... Tot het er op aankomt. Maar met hem heb ik dat nooit gehad!
Kon ik hem maar al uit men hoofd krijgen...

Volgende week ga ik naar de notaris, alvast alleen. Voor te horen wat de opties zijn, dat ik daar al sterk ik kan staan. Want nu is hij weg, gaat ons zoontje amper zien.
Maar de rekeningen van ons huis blijven wel komen... De zorg van ons zoontje blijft wel doorgaan.
Wil daar ook niet alleen voor opdraaien, als hij zegt van ‘de helft van onze lening’ te betalen, en extra voor ons zoontje. Maar zoiets heeft van volgende maand moet ik de rest alleen doen (water, elektriciteit, verzekering,...) omdat ik hier alleen woon? Weet het allemaal nog niet goed. Maar moet wel voet bij stuk houden, sterk ik mijn schoenen staan. Want hij heeft het nu zo gemakkelijk...
Is weg van ons, van onze zorgen, moet naar niemand omzien momenteel enkel zichzelf...