Relaties
alle pijlers
Vader trouwt: Ik ben getuige maar wil niet
maandag 26 mei 2008 om 09:32
Ik zit met een dilemma, en hoop hier wat reacties te weeg te brengen ter relativering maar ook als steun, voor elk wat wils zeg maar....
Verhaal:
Mijn ouders zijn 4 jaar terug gaan scheiden omdat mijn vader al drie jaar een ander had. Nu woont hij (sinds kort na de scheiding) samen met haar en na een jaar kreeg ik weer redelijk contact met hem. Ik heb zijn nieuwe lover geaccepteerd en doe ook normaal tegen haar.
Het contact is vreselijk koel, we komen op de verjaardagen, vaderdagen en zij komen bij ons. Ik voer dan een toneelstukje op omdat ik er meerdere malen serieus over wilde beginnen maar op de een of andere manier kan ik mijn gevoelens omtrent de scheiding niet goed benoemen.
Ik voel me geen kind meer, mijn thuis is weg en er is nog steeds strijd tussen mijn ouders, nou ja, ze negeren elkaar.
Het is een erg lang verhaal maar hetgene dat mij het meest is bijgebleven:
- Vader over moeder:
"Ik heb niks meer met mama wat ons bindt" Vervolgens barst ik in tranen uit en zeg "En broer en ik dan?", daar schrikt ie van en probeert alles te herstellen door te zeggen dat ik geen zorg meer nodig heb van ouders. Dit meent ie dan ook echt dus ik laat het daar bij.
Nu besloten ze vorig jaar om te gaan trouwen en dat grapje gaat volgende maand gebeuren. In mijn hoofd zag ik het aankomen en ja hoor, een paar maanden terug vroeg paps mij als getuige. Ik schrok en had in mijn hart mn antwoord al klaar NEE!!! Ik heb er een dag over nagedacht en verstandelijk geantwoord met JA.
De dag naderde en ik zag steeds meer op tegen die poppenkast,
afgelopen zaterdag kreeg ik de uitnodigingskaart, er stond een tekst in wat ik niet zal herhalen vanwege herkenbaarheid maar de strekking was: "Vluchtige ontmoetingen: grote gevolgen"
Ik ben het hele weekend van slag geweest en alles in mijn lijf zegt NEE tegen die bruiloft, ik wil dan ook eigenlijk geen getuige meer zijn. Verstandelijk geredeneerd kan ik prima getuige zijn, ik wil dat mijn vader gelukkig is. Maar gevoelsmatig zie ik er zo tegenop en wil ik dit niet...
Ik ben nu begonnen aan een brief aan mijn vader om het een en ander uit te leggen. Geen wijzend vingertje maar gewoon een lieve brief met daarin mijn gevoel en uitleg.
Wie herkent dit?
Ik heb er zo'n rotgevoel over, ben inmiddels bijna 27 maar voel me zoooo klein als het om die rotscheiding gaat!
Kus,
een heel klein Appeltje
Ps; Ik heb de gemeente al gebeld en je kan best kort van te voren een getuige wisselen...
Verhaal:
Mijn ouders zijn 4 jaar terug gaan scheiden omdat mijn vader al drie jaar een ander had. Nu woont hij (sinds kort na de scheiding) samen met haar en na een jaar kreeg ik weer redelijk contact met hem. Ik heb zijn nieuwe lover geaccepteerd en doe ook normaal tegen haar.
Het contact is vreselijk koel, we komen op de verjaardagen, vaderdagen en zij komen bij ons. Ik voer dan een toneelstukje op omdat ik er meerdere malen serieus over wilde beginnen maar op de een of andere manier kan ik mijn gevoelens omtrent de scheiding niet goed benoemen.
Ik voel me geen kind meer, mijn thuis is weg en er is nog steeds strijd tussen mijn ouders, nou ja, ze negeren elkaar.
Het is een erg lang verhaal maar hetgene dat mij het meest is bijgebleven:
- Vader over moeder:
"Ik heb niks meer met mama wat ons bindt" Vervolgens barst ik in tranen uit en zeg "En broer en ik dan?", daar schrikt ie van en probeert alles te herstellen door te zeggen dat ik geen zorg meer nodig heb van ouders. Dit meent ie dan ook echt dus ik laat het daar bij.
Nu besloten ze vorig jaar om te gaan trouwen en dat grapje gaat volgende maand gebeuren. In mijn hoofd zag ik het aankomen en ja hoor, een paar maanden terug vroeg paps mij als getuige. Ik schrok en had in mijn hart mn antwoord al klaar NEE!!! Ik heb er een dag over nagedacht en verstandelijk geantwoord met JA.
De dag naderde en ik zag steeds meer op tegen die poppenkast,
afgelopen zaterdag kreeg ik de uitnodigingskaart, er stond een tekst in wat ik niet zal herhalen vanwege herkenbaarheid maar de strekking was: "Vluchtige ontmoetingen: grote gevolgen"
Ik ben het hele weekend van slag geweest en alles in mijn lijf zegt NEE tegen die bruiloft, ik wil dan ook eigenlijk geen getuige meer zijn. Verstandelijk geredeneerd kan ik prima getuige zijn, ik wil dat mijn vader gelukkig is. Maar gevoelsmatig zie ik er zo tegenop en wil ik dit niet...
Ik ben nu begonnen aan een brief aan mijn vader om het een en ander uit te leggen. Geen wijzend vingertje maar gewoon een lieve brief met daarin mijn gevoel en uitleg.
Wie herkent dit?
Ik heb er zo'n rotgevoel over, ben inmiddels bijna 27 maar voel me zoooo klein als het om die rotscheiding gaat!
Kus,
een heel klein Appeltje
Ps; Ik heb de gemeente al gebeld en je kan best kort van te voren een getuige wisselen...
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
maandag 26 mei 2008 om 09:35
Je bent een grote meid en je moet dit gewoon tegen je vader zeggen. Zeg dat je het wel eens bent met het huwelijk, maar dat je de rol van getuige gewoon niet trekt. Ik weet dat het makkelijk is voor mij om te zeggen, maar ik wens je wel veel succes!
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
maandag 26 mei 2008 om 09:36
Joh, de bode in het gemeentehuis kan nog getuige worden, daar gaat het niet om. Het gaat erom waarom jij ja hebt gezegd terwijl je nee bedoelde.
Je kunt natuurlijk altijd op je beslissing terugkomen, maar je zult je vader er niet blij mee maken.
Als jij niet meer met jezelf door 1 deur kunt door getuige te zijn dan zou ik het ook zeker niet doen. Maar deze beslissing zou grote gevolgen kunnen hebben voor het contact met je vader.
Je kunt natuurlijk altijd op je beslissing terugkomen, maar je zult je vader er niet blij mee maken.
Als jij niet meer met jezelf door 1 deur kunt door getuige te zijn dan zou ik het ook zeker niet doen. Maar deze beslissing zou grote gevolgen kunnen hebben voor het contact met je vader.
maandag 26 mei 2008 om 09:41
Ik ben inderdaad een grote meid, maar dit onderwerp lijkt mij telkens van een vrouw in een heel klein meisje te veranderen.
Het rotte is, dat ik de boodschap dan weer tactisch wil inkleden en daar gaat het mis; omdat de boodschap dan niet overkomt!
Ik ben nu bezig met de brief, dankjewel voor je schop onder mn kont...!
Het rotte is, dat ik de boodschap dan weer tactisch wil inkleden en daar gaat het mis; omdat de boodschap dan niet overkomt!
Ik ben nu bezig met de brief, dankjewel voor je schop onder mn kont...!
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
maandag 26 mei 2008 om 09:42
Emotioneel best een lastige situatie. Indertijd heeft je vader, op foutieve wijze, gebroken met je moeder. Eigenlijk drie jaar daarvoor al door met zijn aanstaande iets te beginnen. Op zich heeft hij gelijk, en dat moet je ff loszien van alle situaties, als hij zegt dat jullie geen zorg meer behoefden. Je was immers al twintig (of in de twintig) Bovendien staat een scheiding los van kinderen. Ouders blijven simpelweg niet meer bij elkaar voor de kinderen, en dat hoeft ook zeker niet.
Maar goed, je hebt de situatie verder goed geaccepteerd. Toch wringt er iets. Wellicht dat je het allemaal verstandelijk hebt geaccepteerd, maar in je hart niet. Wellicht een loyaliteitsconflict met je moeder?
Hoe je vader, nu, (afgezien van het feit dat het heel fout is geweest) inricht en wat hij op zijn kaartje zet is zijn zaak. Ik kan me voorstellen dat het naar overkomt op jou, echter voor hun zit er waarschijnlijk een andere betekenis aan vast. En is vast niet zo naar bedoeld als het voor jou voelt.
Ik denk dat je gewoon uit moet kunnen leggen wat je voelt en hoe het voor je voelt. Gewoon 1 op 1. Niet in een brief. In een brief schrijf je vanuit je emotie, welke hij misschien niet oppikt omdat de intonatie mist. Ik geef je groot gelijk dat je geen getuige wil zijn. Zeg gewoon dat je het fijn vind voor em en het mee wil vieren, maar het niet goed voelt om dat te doen, hoewel je het lief vond gevraagd te zijn.
Probeer, je bent immers volwassen, je eigen kind emoties er uit te laten. Althans, dat hoeft niet, maar bekijk het ook van een afstandje. Ja, het begin was fout. Echter ze zijn een paar jaar verder.
Sterkte
Maar goed, je hebt de situatie verder goed geaccepteerd. Toch wringt er iets. Wellicht dat je het allemaal verstandelijk hebt geaccepteerd, maar in je hart niet. Wellicht een loyaliteitsconflict met je moeder?
Hoe je vader, nu, (afgezien van het feit dat het heel fout is geweest) inricht en wat hij op zijn kaartje zet is zijn zaak. Ik kan me voorstellen dat het naar overkomt op jou, echter voor hun zit er waarschijnlijk een andere betekenis aan vast. En is vast niet zo naar bedoeld als het voor jou voelt.
Ik denk dat je gewoon uit moet kunnen leggen wat je voelt en hoe het voor je voelt. Gewoon 1 op 1. Niet in een brief. In een brief schrijf je vanuit je emotie, welke hij misschien niet oppikt omdat de intonatie mist. Ik geef je groot gelijk dat je geen getuige wil zijn. Zeg gewoon dat je het fijn vind voor em en het mee wil vieren, maar het niet goed voelt om dat te doen, hoewel je het lief vond gevraagd te zijn.
Probeer, je bent immers volwassen, je eigen kind emoties er uit te laten. Althans, dat hoeft niet, maar bekijk het ook van een afstandje. Ja, het begin was fout. Echter ze zijn een paar jaar verder.
Sterkte
maandag 26 mei 2008 om 09:45
Appeltje, ik kan me je gevoelens heel goed voorstellen. En ik denk dat je dit gewoon tegen je vader moet zeggen. Je zet het hier zo helder en duidelijk neer, zeg gewoon hetzelfde tegen je vader. Dat je wel wil dat hij gelukkig wordt maar dat je geen getuige wil/kan zijn.
p.s. Je doet je motto wel eer aan .
p.s. Je doet je motto wel eer aan .
maandag 26 mei 2008 om 09:50
Beste appeltje,
Ik vind het nogal van lef getuige dat jouw vader jouw als getuige vraagt voor zijn nieuwe huwelijk, blijkbaar heeft ie geen idee van wat dat met, ook volwassen kinderen doet. En je hebt een koel contact met haar?! En toch ja gezegd?
Heel goed en knap dat je nu de grens trekt. Zou een assertiviteitscursus misschien een goed idee zijn of heb je dit alleen met je vader?
Ik vind het nogal van lef getuige dat jouw vader jouw als getuige vraagt voor zijn nieuwe huwelijk, blijkbaar heeft ie geen idee van wat dat met, ook volwassen kinderen doet. En je hebt een koel contact met haar?! En toch ja gezegd?
Heel goed en knap dat je nu de grens trekt. Zou een assertiviteitscursus misschien een goed idee zijn of heb je dit alleen met je vader?
maandag 26 mei 2008 om 09:51
Ik kan me heel goed voorstellen dat je er van in de war raakt en dat je lijf gaat roepen "Ik wil niet".
Hij heeft je moeder bedrogen met deze vrouw en je moeder heeft daar waarschijnlijk veel verdriet van (gehad). Ik vind het ook echt een gemeen steekje onder water om iets op een kaart te zetten als "vluchtige ontmoetingen, grote gevolgen". Niet grappig en volledig ongepast en een beetje gemeen.
Als jij jebij dat hele getuigen zijn heel rot bij voelt omdat je echt niet wil, dan zou ik het ook niet doen. Ik kan me voorstellen dat je je dan als kind een soort inzet voelt (misschien is dit niet zo bij jou, maar zo zou ik het denk ik voelen) van iets wat tussen je ouders gespeeld heeft en waar je helemaal geen deel uit van wil maken. Wat dat betreft bén je ook gewoon nog het kind, dat loyaliteit heeft naar beide ouders en niet wil kiezen. Als je dan al niet zoveel contact met je vader hebt, kan ik me heel goed voorstellen dat het allemaal niet lekker voelt.
Misschien is het tijd (z.s.m. in verband met oplopende trouw-drukte!) om eens een goed gesprek met je vader te hebben waarin je hem vertelt wat de hele affaire met jou heeft gedaan. Dat ook jij als "kind" je ouderlijk gezin op pijnlijke wijze kapot zag gaan. In hoeverre beseft hij dat nu? (hij hoeft niet eeuwig te boeten maar een goed gesrek, een uitleg van zijn kant en evt. een oprecht "het spijt me voor julie zo erg" zou misschien heel veel voor j kunnen betekenen).
Hij heeft je moeder bedrogen met deze vrouw en je moeder heeft daar waarschijnlijk veel verdriet van (gehad). Ik vind het ook echt een gemeen steekje onder water om iets op een kaart te zetten als "vluchtige ontmoetingen, grote gevolgen". Niet grappig en volledig ongepast en een beetje gemeen.
Als jij jebij dat hele getuigen zijn heel rot bij voelt omdat je echt niet wil, dan zou ik het ook niet doen. Ik kan me voorstellen dat je je dan als kind een soort inzet voelt (misschien is dit niet zo bij jou, maar zo zou ik het denk ik voelen) van iets wat tussen je ouders gespeeld heeft en waar je helemaal geen deel uit van wil maken. Wat dat betreft bén je ook gewoon nog het kind, dat loyaliteit heeft naar beide ouders en niet wil kiezen. Als je dan al niet zoveel contact met je vader hebt, kan ik me heel goed voorstellen dat het allemaal niet lekker voelt.
Misschien is het tijd (z.s.m. in verband met oplopende trouw-drukte!) om eens een goed gesprek met je vader te hebben waarin je hem vertelt wat de hele affaire met jou heeft gedaan. Dat ook jij als "kind" je ouderlijk gezin op pijnlijke wijze kapot zag gaan. In hoeverre beseft hij dat nu? (hij hoeft niet eeuwig te boeten maar een goed gesrek, een uitleg van zijn kant en evt. een oprecht "het spijt me voor julie zo erg" zou misschien heel veel voor j kunnen betekenen).
maandag 26 mei 2008 om 09:52
Moeilijk hoor Appeltje, Je lijkt heen en weer getrokken te worden tussen verschillende loyaliteiten. Ik denk dat je het beste naar je vader toe kunt gaan om het te zeggen. Misschien vat hij het helemaal niet zo zwaar op als je denkt en door een brief te schrijven maak je het wel allemaal veel zwaarder. Het lijkt me stug dat hij het niet zal begrijpen. Je moet niet vergeten dat hij gevoelsmatig waarschijnlijk best afhankelijk van je is. Hij zal je als dochter absoluut niet willen missen, ondanks de verkilde sfeer.
Als je gevoelens ten aanzien zo gemengd zijn, (verdrietig vs fijn dat vader gelukkig is), zou het dan bij je passen om een 'tussenoplossing' te bedenken? Zou je je er goed bij voelen als je vriend/man getuige is? (als je een relatie hebt) Is er een andere rol bij de bruiloft die je wel graag zou willen vervullen? Als dat niet zo is, is het het probleem van je vader, dat jij niet hoeft op te lossen. Hij kent vast wel iemand anders die zou willen getuigen.
Als je gevoelens ten aanzien zo gemengd zijn, (verdrietig vs fijn dat vader gelukkig is), zou het dan bij je passen om een 'tussenoplossing' te bedenken? Zou je je er goed bij voelen als je vriend/man getuige is? (als je een relatie hebt) Is er een andere rol bij de bruiloft die je wel graag zou willen vervullen? Als dat niet zo is, is het het probleem van je vader, dat jij niet hoeft op te lossen. Hij kent vast wel iemand anders die zou willen getuigen.
maandag 26 mei 2008 om 09:53
Ik begrijp dat de scheiding van jouw ouders er flink heeft ingehakt. Nu heb je een fout gemaakt door ja te zeggen terwijl je nee voelde. Je weet zelf ook wel dat dit op z'n zachts gezegd niet netjes is..en dus moet je alsnog nee zeggen. dat is moeilijk en pijnijk maar hoort ook bij volwassenheid. Je bent zijn dochter en hij houdt van je. Je hoeft ook niet het hele verhaal van je gevoelens te zeggen...voldoende is, pap, ik heb er nog eens goed overna gedacht en ik kan en wil het niet. het spijt me. Dus; bel je vader en spreek af voor vanavond.
Succes!
Succes!
maandag 26 mei 2008 om 10:03
In het begin had ik inderdaad een loyaliteitsconflict t.o.v. mijn moeder, ik heb het er zelfs met haar over gehad, het voelde als verraad. Zij zag dat niet zo en heeft inmiddels een nieuwe relatie, dit scheelt wel. Mijn contact met mijn moeder is ook niet top overigens.
Ik heb inmiddels een A4-tje vol,
maar ik stop er mee, gevoel krijg je niet op papier idd.
Ik ga hem vanavond bellen en probeer aan de hand van steekwoorden toch datgene te vertellen wat ik wil vertellen!
Ik heb trouwens wel wat aan de adviezen tot nu toe,
@mischicken, ik denk inderdaad dat er een kans is dat mijn vader heel boos cq teleurgesteld wordt want ik trek tenslotte mijn keutel in. Goed dat je me op het risico wijst van verslechterd contact met mijn vader. Eigenlijk is het nu altijd een toneelstuk dus slechter kan het niet worden (zeg ik heel stoer over iets wat ik waarschijnlijk niet goed kan overzien)
@kaboutertje, de tekst op het kaartje kan je inderdaad op verschillende manieren uitleggen, ik ben er in ieder geval van geschrokken en hoop dat ik de foutieve uitleg heb gemaakt! Ik ga hem inderdaad bellen want op papier krijg ik de juiste toon niet te pakken!
@Lapin: ik denk dat ik het tekstje tijdens het telefoongesprek erbij houdt, heb ik nog iets om op terug te vallen...
En inderdaad, dat motto heb ik niet voor niets!!!
Ik heb inmiddels een A4-tje vol,
maar ik stop er mee, gevoel krijg je niet op papier idd.
Ik ga hem vanavond bellen en probeer aan de hand van steekwoorden toch datgene te vertellen wat ik wil vertellen!
Ik heb trouwens wel wat aan de adviezen tot nu toe,
@mischicken, ik denk inderdaad dat er een kans is dat mijn vader heel boos cq teleurgesteld wordt want ik trek tenslotte mijn keutel in. Goed dat je me op het risico wijst van verslechterd contact met mijn vader. Eigenlijk is het nu altijd een toneelstuk dus slechter kan het niet worden (zeg ik heel stoer over iets wat ik waarschijnlijk niet goed kan overzien)
@kaboutertje, de tekst op het kaartje kan je inderdaad op verschillende manieren uitleggen, ik ben er in ieder geval van geschrokken en hoop dat ik de foutieve uitleg heb gemaakt! Ik ga hem inderdaad bellen want op papier krijg ik de juiste toon niet te pakken!
@Lapin: ik denk dat ik het tekstje tijdens het telefoongesprek erbij houdt, heb ik nog iets om op terug te vallen...
En inderdaad, dat motto heb ik niet voor niets!!!
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
maandag 26 mei 2008 om 10:09
Ik begrijp dat het er in heeft gehakt, maar het is al wel weer 4 jaar geleden. De kinderen waren volwassen en eigenlijk (hoewel dat niet helemaal zo aanvoelt, dat besef ik me) is het iets tussen de ouders. Hij heeft haar moeder bedrogen, niet haar. Echter kinderen zullen altijd een soort van loyaliteits conflict hebben. En je vader zal wellicht niets doorhebben hoe het nu overkomt omdat niemand hem er op wijst.
Het leven gaat door. En voor je vader is zijn aanstaande heel belangrijk. Wellicht dat de ontmoeting voor hun bijzonder was. Nogmaals, ja het was fout, maar daarmee kan voor HUN gevoel de ontmoeting bijzonder zijn geweest. En dan kan je zo een foutje maken niet beseffende wat het met anderen doet omdat je er wellicht niet bij stilstaat.
Mensen maken fouten. Deze fout had in zekere zin ook niets (meer) met TO te maken, maar met haar moeder.
Hoe zit je moeder er eigenlijk in? Ik denk dat zoiets scheelt. Als zij het enigzins achter zich heeft gelaten zal het voor TO ook makkelijker zijn. Echter als ze haar verdriet nog veel uit, dan is dat heel lastig.
TO, je vader is fout geweest. HEt is al lang geleden. Wat jij voelt is terecht, maar vertel het hem eerlijk. Mss omdat hij het anders ervaart kan hij in de eerste instantie defentief reageren (menselijke neiging) maar anders weet hij het niet. En jij hoeft dan geen poppenkast te spelen.
Het leven gaat door. En voor je vader is zijn aanstaande heel belangrijk. Wellicht dat de ontmoeting voor hun bijzonder was. Nogmaals, ja het was fout, maar daarmee kan voor HUN gevoel de ontmoeting bijzonder zijn geweest. En dan kan je zo een foutje maken niet beseffende wat het met anderen doet omdat je er wellicht niet bij stilstaat.
Mensen maken fouten. Deze fout had in zekere zin ook niets (meer) met TO te maken, maar met haar moeder.
Hoe zit je moeder er eigenlijk in? Ik denk dat zoiets scheelt. Als zij het enigzins achter zich heeft gelaten zal het voor TO ook makkelijker zijn. Echter als ze haar verdriet nog veel uit, dan is dat heel lastig.
TO, je vader is fout geweest. HEt is al lang geleden. Wat jij voelt is terecht, maar vertel het hem eerlijk. Mss omdat hij het anders ervaart kan hij in de eerste instantie defentief reageren (menselijke neiging) maar anders weet hij het niet. En jij hoeft dan geen poppenkast te spelen.
maandag 26 mei 2008 om 10:09
quote:marie_liselotte1981 schreef op 26 mei 2008 @ 09:53:
Ik begrijp dat de scheiding van jouw ouders er flink heeft ingehakt. Nu heb je een fout gemaakt door ja te zeggen terwijl je nee voelde. Je weet zelf ook wel dat dit op z'n zachts gezegd niet netjes is..en dus moet je alsnog nee zeggen. dat is moeilijk en pijnijk maar hoort ook bij volwassenheid. Je bent zijn dochter en hij houdt van je. Je hoeft ook niet het hele verhaal van je gevoelens te zeggen...voldoende is, pap, ik heb er nog eens goed overna gedacht en ik kan en wil het niet. het spijt me. Dus; bel je vader en spreek af voor vanavond.
Op zijn zachts gezegd niet netjes...daar ben ik het niet mee eens. Heel netjes dat ze het wilde doen voor hem, maar het lukt gewoon niet en heel begrijpelijk.
Wees gewoon eerlijk naar je vader toe. Hij zal even een oplossing moeten verzinnen voor die getuige, maar lekker belangrijk. Jij bent zijn dochter en het is niet de bedoeling om je zo vervelend te voelen om zoiets.
Succes!
Ik begrijp dat de scheiding van jouw ouders er flink heeft ingehakt. Nu heb je een fout gemaakt door ja te zeggen terwijl je nee voelde. Je weet zelf ook wel dat dit op z'n zachts gezegd niet netjes is..en dus moet je alsnog nee zeggen. dat is moeilijk en pijnijk maar hoort ook bij volwassenheid. Je bent zijn dochter en hij houdt van je. Je hoeft ook niet het hele verhaal van je gevoelens te zeggen...voldoende is, pap, ik heb er nog eens goed overna gedacht en ik kan en wil het niet. het spijt me. Dus; bel je vader en spreek af voor vanavond.
Op zijn zachts gezegd niet netjes...daar ben ik het niet mee eens. Heel netjes dat ze het wilde doen voor hem, maar het lukt gewoon niet en heel begrijpelijk.
Wees gewoon eerlijk naar je vader toe. Hij zal even een oplossing moeten verzinnen voor die getuige, maar lekker belangrijk. Jij bent zijn dochter en het is niet de bedoeling om je zo vervelend te voelen om zoiets.
Succes!
maandag 26 mei 2008 om 10:10
Lastigste is dat mijn vader aan de andere kant van het land woont, telefonisch is een erg slechte optie!
@Yuky: Mijn broertje is ook getuige, lastige daarvan is dat die heeft toegezegd op voorwaarde dat ik het ook deed... Appelman heeft iets meer afstand inderdaad, gevoelsmatig zou hij kunnen tekenen omdat hij dat verdriet niet heeft. Maar hij ziet het verdriet wel bij mij en heeft al eens de neiging gehad om paps te bellen over het verdriet wat ik heb. Dus ik denk niet dat hij het spelletje mee wil spelen.
@MarieLiselotte: Het is inderdaad kinderachtig van mij om nu, twee maanden later mn keutel in te trekken. Verstandelijk snap ik mijn probleem ook niet maar als ik aan de bruiloft denk krijg ik een knoop in mn maag. Jouw korte tekstje is inderdaad duidelijk, denk helaas wel dat daarna de emoties loskomen maar dan is het wel gezegd.
@Yuky: Mijn broertje is ook getuige, lastige daarvan is dat die heeft toegezegd op voorwaarde dat ik het ook deed... Appelman heeft iets meer afstand inderdaad, gevoelsmatig zou hij kunnen tekenen omdat hij dat verdriet niet heeft. Maar hij ziet het verdriet wel bij mij en heeft al eens de neiging gehad om paps te bellen over het verdriet wat ik heb. Dus ik denk niet dat hij het spelletje mee wil spelen.
@MarieLiselotte: Het is inderdaad kinderachtig van mij om nu, twee maanden later mn keutel in te trekken. Verstandelijk snap ik mijn probleem ook niet maar als ik aan de bruiloft denk krijg ik een knoop in mn maag. Jouw korte tekstje is inderdaad duidelijk, denk helaas wel dat daarna de emoties loskomen maar dan is het wel gezegd.
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
maandag 26 mei 2008 om 10:20
Volgens mij heb je de vriendin van je vader en de situatie helemaal niet geaccepteerd. Je dóét normaal maar dat is niet hetzelfde als je normaal vóélen!
Je houdt gewoon alle gevoelens binnen en redeneert vanuit je verstand. Iets accepteren, echt accepteren kan pas je je je eigen gevoelens onder ogen ziet en zo nodig ook uitspreekt naar anderen.
Als je het niet geaccepteert hebt is getuige van het huwelijk zijn wel veel gevraagd. Aangezien je het er nooit eerlijk met je vader over gehad hebt denkt hij waarschijnlijk dat het allemaal goed zit en dat hij je als getuige kon vragen.
Je weet wel dat je dat niet moet doen, als je je er zo slecht bij voelt. En dat er maar 1 weg is, eerlijk zijn tegen je vader. En niet erom heen draaien.
Dit gaat niet om verstand, dit gaat om gevoel. En als het om je ouders gaat en je familie is het heel normaal dat je je weer een klein meisje voelt. De vraag is of je het daarbij laat of in de volwassen rol stapt en het eerlijk en open met je vader bespreekt.
Je houdt gewoon alle gevoelens binnen en redeneert vanuit je verstand. Iets accepteren, echt accepteren kan pas je je je eigen gevoelens onder ogen ziet en zo nodig ook uitspreekt naar anderen.
Als je het niet geaccepteert hebt is getuige van het huwelijk zijn wel veel gevraagd. Aangezien je het er nooit eerlijk met je vader over gehad hebt denkt hij waarschijnlijk dat het allemaal goed zit en dat hij je als getuige kon vragen.
Je weet wel dat je dat niet moet doen, als je je er zo slecht bij voelt. En dat er maar 1 weg is, eerlijk zijn tegen je vader. En niet erom heen draaien.
Dit gaat niet om verstand, dit gaat om gevoel. En als het om je ouders gaat en je familie is het heel normaal dat je je weer een klein meisje voelt. De vraag is of je het daarbij laat of in de volwassen rol stapt en het eerlijk en open met je vader bespreekt.
maandag 26 mei 2008 om 10:23
Appelman belde net,
hij heeft als optie om uit te leggen aan mn vader dat ik het er heel moeilijk mee heb, dat ik uit loyaliteit naar hem "ja" heb gezegd op zijn vraag maar dat ik heel erg met alles worstel. Om het vervolgens aan mijn vader over te laten, die dan hopelijk gaat zeggen dat het niet hoeft als ik er zo'n last van heb.
Mocht ie dat niet uit zichzelf zeggen dan heb ik wel weer een uitdaging maar oke...
Ik denk dat ik dan de oplossing bij mijn vader laat,
die wil hopelijk geen verdrietige dochter op zijn bruiloft...
hij heeft als optie om uit te leggen aan mn vader dat ik het er heel moeilijk mee heb, dat ik uit loyaliteit naar hem "ja" heb gezegd op zijn vraag maar dat ik heel erg met alles worstel. Om het vervolgens aan mijn vader over te laten, die dan hopelijk gaat zeggen dat het niet hoeft als ik er zo'n last van heb.
Mocht ie dat niet uit zichzelf zeggen dan heb ik wel weer een uitdaging maar oke...
Ik denk dat ik dan de oplossing bij mijn vader laat,
die wil hopelijk geen verdrietige dochter op zijn bruiloft...
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
maandag 26 mei 2008 om 10:26
quote:Applelicious 81 schreef op 26 mei 2008 @ 10:23:
Om het vervolgens aan mijn vader over te laten, die dan hopelijk gaat zeggen dat het niet hoeft als ik er zo'n last van heb.
Denk je dat? Hij heeft al laten zien hoezeer hij zich in jou kan verplaatsen tenslotte. (NOT)
Ik denk dat je nu op een oplossing hoopt die niet komt.
Om het vervolgens aan mijn vader over te laten, die dan hopelijk gaat zeggen dat het niet hoeft als ik er zo'n last van heb.
Denk je dat? Hij heeft al laten zien hoezeer hij zich in jou kan verplaatsen tenslotte. (NOT)
Ik denk dat je nu op een oplossing hoopt die niet komt.
maandag 26 mei 2008 om 10:29
Het minste wat je kan doen is met je vader praten.
Gewoon doorzetten want dit moet de wereld uit!!
Een brief vind ik wel wat flauw idd want dat is de weg van de minste weerstand.En jij hebt ja gezegd dus als je het via een brief doet moet je daarna ook met je billen bloot dus dat is alleen maar uitstel.
Een gesprek met alleen je vader zonder iemand erbij dat is de beste oplossing en als hij van je houdt accepteerd hij je keuze en vind hij best op tijd iemand anders.
Ik wens je erg veel succes met je gesprek en ook met de bruiloft.
Belangrijkste is WEES JEZELF!!
(ze kunnen wel zeggen dat ik makkelijk praten heb maar ik kan niet meer met m,n vader praten want hij is overleden dus
Je begrijpt m,n beweegredenen voor jou vast)
Gewoon doorzetten want dit moet de wereld uit!!
Een brief vind ik wel wat flauw idd want dat is de weg van de minste weerstand.En jij hebt ja gezegd dus als je het via een brief doet moet je daarna ook met je billen bloot dus dat is alleen maar uitstel.
Een gesprek met alleen je vader zonder iemand erbij dat is de beste oplossing en als hij van je houdt accepteerd hij je keuze en vind hij best op tijd iemand anders.
Ik wens je erg veel succes met je gesprek en ook met de bruiloft.
Belangrijkste is WEES JEZELF!!
(ze kunnen wel zeggen dat ik makkelijk praten heb maar ik kan niet meer met m,n vader praten want hij is overleden dus
Je begrijpt m,n beweegredenen voor jou vast)
maandag 26 mei 2008 om 10:29
@Lapin haha, alles heeft zijn prijs, maar ja, je advies was ook wel wat waard, ik zal aan je denken als ik een ander motto vind!
@Korenwolf, ik ben de woede ook nog niet voorbij, mijn vader gaat voor zijn eigen geluk maar vergeet andermans gevoelens daar in.
Het sneue is dat mijn stiefmoeder ook nog een kleine meid heeft die er nog veel meer last van heeft (co-ouderschap en niet met elkaar praten).
Het stomme is dat ik kennelijk zo graag een band met mn vader wil dat ik van alles slik en dus dingen toezeg zoals het getuige-schap...
@Korenwolf, ik ben de woede ook nog niet voorbij, mijn vader gaat voor zijn eigen geluk maar vergeet andermans gevoelens daar in.
Het sneue is dat mijn stiefmoeder ook nog een kleine meid heeft die er nog veel meer last van heeft (co-ouderschap en niet met elkaar praten).
Het stomme is dat ik kennelijk zo graag een band met mn vader wil dat ik van alles slik en dus dingen toezeg zoals het getuige-schap...
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
maandag 26 mei 2008 om 10:30
Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt met m'n moeder. Ja zeggen en nee bedoelen. Uiteindelijk ben ik met haar gaan praten. Ik heb haar gezegt dat het getuigen zijn voor mij betekent dat je het paar steunt in goede en in slechte tijden. Dat zou ik voor hun niet waar kunnen maken omdat ik het niet eens was met haar partnerkeuze dus in "slechte" tijden haar man niet zou willen steunen. Wel heb ik haar gezegt dat ik er altijd voor haar zou zijn en dat ik haar al het geluk gunde ook met deze man.
Uiteindelijk wilde ze mij toch als getuigen, wetende dat ik er alleen voor haar zou zijn. Ik heb het toen toch gedaan, voor mij was belangrijk dat mijn moeder wist hoe ik er precies over dacht. Zij heeft dat geaccepteerd en ik heb haar huwelijk geaccepteerd. Het is een leuke dag geworden en het paar is al weer 10 jaar erg gelukkig...
Uiteindelijk wilde ze mij toch als getuigen, wetende dat ik er alleen voor haar zou zijn. Ik heb het toen toch gedaan, voor mij was belangrijk dat mijn moeder wist hoe ik er precies over dacht. Zij heeft dat geaccepteerd en ik heb haar huwelijk geaccepteerd. Het is een leuke dag geworden en het paar is al weer 10 jaar erg gelukkig...
