Relaties
alle pijlers
Vader trouwt: Ik ben getuige maar wil niet
maandag 26 mei 2008 om 09:32
Ik zit met een dilemma, en hoop hier wat reacties te weeg te brengen ter relativering maar ook als steun, voor elk wat wils zeg maar....
Verhaal:
Mijn ouders zijn 4 jaar terug gaan scheiden omdat mijn vader al drie jaar een ander had. Nu woont hij (sinds kort na de scheiding) samen met haar en na een jaar kreeg ik weer redelijk contact met hem. Ik heb zijn nieuwe lover geaccepteerd en doe ook normaal tegen haar.
Het contact is vreselijk koel, we komen op de verjaardagen, vaderdagen en zij komen bij ons. Ik voer dan een toneelstukje op omdat ik er meerdere malen serieus over wilde beginnen maar op de een of andere manier kan ik mijn gevoelens omtrent de scheiding niet goed benoemen.
Ik voel me geen kind meer, mijn thuis is weg en er is nog steeds strijd tussen mijn ouders, nou ja, ze negeren elkaar.
Het is een erg lang verhaal maar hetgene dat mij het meest is bijgebleven:
- Vader over moeder:
"Ik heb niks meer met mama wat ons bindt" Vervolgens barst ik in tranen uit en zeg "En broer en ik dan?", daar schrikt ie van en probeert alles te herstellen door te zeggen dat ik geen zorg meer nodig heb van ouders. Dit meent ie dan ook echt dus ik laat het daar bij.
Nu besloten ze vorig jaar om te gaan trouwen en dat grapje gaat volgende maand gebeuren. In mijn hoofd zag ik het aankomen en ja hoor, een paar maanden terug vroeg paps mij als getuige. Ik schrok en had in mijn hart mn antwoord al klaar NEE!!! Ik heb er een dag over nagedacht en verstandelijk geantwoord met JA.
De dag naderde en ik zag steeds meer op tegen die poppenkast,
afgelopen zaterdag kreeg ik de uitnodigingskaart, er stond een tekst in wat ik niet zal herhalen vanwege herkenbaarheid maar de strekking was: "Vluchtige ontmoetingen: grote gevolgen"
Ik ben het hele weekend van slag geweest en alles in mijn lijf zegt NEE tegen die bruiloft, ik wil dan ook eigenlijk geen getuige meer zijn. Verstandelijk geredeneerd kan ik prima getuige zijn, ik wil dat mijn vader gelukkig is. Maar gevoelsmatig zie ik er zo tegenop en wil ik dit niet...
Ik ben nu begonnen aan een brief aan mijn vader om het een en ander uit te leggen. Geen wijzend vingertje maar gewoon een lieve brief met daarin mijn gevoel en uitleg.
Wie herkent dit?
Ik heb er zo'n rotgevoel over, ben inmiddels bijna 27 maar voel me zoooo klein als het om die rotscheiding gaat!
Kus,
een heel klein Appeltje
Ps; Ik heb de gemeente al gebeld en je kan best kort van te voren een getuige wisselen...
Verhaal:
Mijn ouders zijn 4 jaar terug gaan scheiden omdat mijn vader al drie jaar een ander had. Nu woont hij (sinds kort na de scheiding) samen met haar en na een jaar kreeg ik weer redelijk contact met hem. Ik heb zijn nieuwe lover geaccepteerd en doe ook normaal tegen haar.
Het contact is vreselijk koel, we komen op de verjaardagen, vaderdagen en zij komen bij ons. Ik voer dan een toneelstukje op omdat ik er meerdere malen serieus over wilde beginnen maar op de een of andere manier kan ik mijn gevoelens omtrent de scheiding niet goed benoemen.
Ik voel me geen kind meer, mijn thuis is weg en er is nog steeds strijd tussen mijn ouders, nou ja, ze negeren elkaar.
Het is een erg lang verhaal maar hetgene dat mij het meest is bijgebleven:
- Vader over moeder:
"Ik heb niks meer met mama wat ons bindt" Vervolgens barst ik in tranen uit en zeg "En broer en ik dan?", daar schrikt ie van en probeert alles te herstellen door te zeggen dat ik geen zorg meer nodig heb van ouders. Dit meent ie dan ook echt dus ik laat het daar bij.
Nu besloten ze vorig jaar om te gaan trouwen en dat grapje gaat volgende maand gebeuren. In mijn hoofd zag ik het aankomen en ja hoor, een paar maanden terug vroeg paps mij als getuige. Ik schrok en had in mijn hart mn antwoord al klaar NEE!!! Ik heb er een dag over nagedacht en verstandelijk geantwoord met JA.
De dag naderde en ik zag steeds meer op tegen die poppenkast,
afgelopen zaterdag kreeg ik de uitnodigingskaart, er stond een tekst in wat ik niet zal herhalen vanwege herkenbaarheid maar de strekking was: "Vluchtige ontmoetingen: grote gevolgen"
Ik ben het hele weekend van slag geweest en alles in mijn lijf zegt NEE tegen die bruiloft, ik wil dan ook eigenlijk geen getuige meer zijn. Verstandelijk geredeneerd kan ik prima getuige zijn, ik wil dat mijn vader gelukkig is. Maar gevoelsmatig zie ik er zo tegenop en wil ik dit niet...
Ik ben nu begonnen aan een brief aan mijn vader om het een en ander uit te leggen. Geen wijzend vingertje maar gewoon een lieve brief met daarin mijn gevoel en uitleg.
Wie herkent dit?
Ik heb er zo'n rotgevoel over, ben inmiddels bijna 27 maar voel me zoooo klein als het om die rotscheiding gaat!
Kus,
een heel klein Appeltje
Ps; Ik heb de gemeente al gebeld en je kan best kort van te voren een getuige wisselen...
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
maandag 26 mei 2008 om 11:18
quote:Applelicious 81 schreef op 26 mei 2008 @ 10:29:
Het stomme is dat ik kennelijk zo graag een band met mn vader wil dat ik van alles slik en dus dingen toezeg zoals het getuige-schap...
Lieve Appel, je hebt echt veel meer 'macht' dan je denkt hoor! Jij bent niet alleen gebaat bij een goede relatie met je vader, je vader is evengoed gebaat bij contact met jou. Ik heb het gevoel dat je geneigd bent om je vaders probleem te veel het jouwe te maken.
Zou het geen idee zijn om als je toch met je vader gaat praten rechtstreeks tegen hem te zeggen dat je bang bent dat je hem zult verliezen? Waarschijnlijk is hij zo met zichzelf bezig, dat hij dat soort dingen niet aan je ziet. Heb je het er met je broer over gehad? Hoe voelt hij zich er over?
Het stomme is dat ik kennelijk zo graag een band met mn vader wil dat ik van alles slik en dus dingen toezeg zoals het getuige-schap...
Lieve Appel, je hebt echt veel meer 'macht' dan je denkt hoor! Jij bent niet alleen gebaat bij een goede relatie met je vader, je vader is evengoed gebaat bij contact met jou. Ik heb het gevoel dat je geneigd bent om je vaders probleem te veel het jouwe te maken.
Zou het geen idee zijn om als je toch met je vader gaat praten rechtstreeks tegen hem te zeggen dat je bang bent dat je hem zult verliezen? Waarschijnlijk is hij zo met zichzelf bezig, dat hij dat soort dingen niet aan je ziet. Heb je het er met je broer over gehad? Hoe voelt hij zich er over?
maandag 26 mei 2008 om 11:22
maandag 26 mei 2008 om 12:56
maandag 26 mei 2008 om 13:22
Bedankt voor al jullie waardevolle reacties, het is zo vermoeiend wanneer je gevoel met je verstand speelt!
Ik heb veel aan jullie reacties gehad en hoop dat ik eerlijk en oprecht het gesprek met mijn vader inga.
Ik vind het zo moeilijk dat mensen die zo dicht bij je staan, zo anders in het leven lijken te staan en toch je ouders zijn!
Moet ook eerlijk toegeven dat ik minder dromerig zelf het huwelijksbootje instapte dan manlief, je weet toch uit ervaring dat een huwelijk niet altijd voor altijd is. Dat weet iedereen maar ik heb een levend voorbeeld van hoe ik het níet wil!
Nogmaals bedankt!
Ik heb veel aan jullie reacties gehad en hoop dat ik eerlijk en oprecht het gesprek met mijn vader inga.
Ik vind het zo moeilijk dat mensen die zo dicht bij je staan, zo anders in het leven lijken te staan en toch je ouders zijn!
Moet ook eerlijk toegeven dat ik minder dromerig zelf het huwelijksbootje instapte dan manlief, je weet toch uit ervaring dat een huwelijk niet altijd voor altijd is. Dat weet iedereen maar ik heb een levend voorbeeld van hoe ik het níet wil!
Nogmaals bedankt!
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
maandag 26 mei 2008 om 13:41
Hoi Applelicious, wat een vervelende situatie voor je. Ik sluit me aan bij de eerdere reacties; uitleggen aan je vader dat je uit loyaliteit ja hebt gezegd, maar dat je je er niet goed bij voelt. Hoe moeilijk dat ook is.
Mijn ouders zijn ook gescheiden, pa ook weg voor een ander en toen hij opnieuw wilde trouwen hebben ze mij ook gevraagd getuige te zijn. Ik heb het niet gedaan. Prima dat hij wilde trouwen, maar ik wilde als kind geen getuige zijn. Dit had bij mij toch wel te maken met een loyaliteitsgevoel naar mijn moeder. Mijn broer en ik hebben haar verdriet van dichtbij meegemaakt en.. nouja, het voelde gewoon niet goed. In die tijd had ik ook graag een betere band met mijn vader, maar ik heb het losgelaten en nu (jaren later en hij inmiddels voor de tweede keer gescheiden) is de band beter.
Ook al ben je 27, ik snap heel goed dat je je weer helemaal 'kind' voelt in zo'n situatie. Maar je moet je niet schuldig voelen.
Spreek je gevoel uit. Als vader moet hij dit accepteren van je. Tuurlijk zal hij teleurgesteld zijn, maar beter dat je het nu zegt dan dat je je straks de hele trouwdag ongemakkelijk voelt. En hij heeft nu de tijd om een andere getuige te zoeken. Jammer voor hem, maar het gaat nu even om jouw gevoelens.
Sterkte!
Mijn ouders zijn ook gescheiden, pa ook weg voor een ander en toen hij opnieuw wilde trouwen hebben ze mij ook gevraagd getuige te zijn. Ik heb het niet gedaan. Prima dat hij wilde trouwen, maar ik wilde als kind geen getuige zijn. Dit had bij mij toch wel te maken met een loyaliteitsgevoel naar mijn moeder. Mijn broer en ik hebben haar verdriet van dichtbij meegemaakt en.. nouja, het voelde gewoon niet goed. In die tijd had ik ook graag een betere band met mijn vader, maar ik heb het losgelaten en nu (jaren later en hij inmiddels voor de tweede keer gescheiden) is de band beter.
Ook al ben je 27, ik snap heel goed dat je je weer helemaal 'kind' voelt in zo'n situatie. Maar je moet je niet schuldig voelen.
Spreek je gevoel uit. Als vader moet hij dit accepteren van je. Tuurlijk zal hij teleurgesteld zijn, maar beter dat je het nu zegt dan dat je je straks de hele trouwdag ongemakkelijk voelt. En hij heeft nu de tijd om een andere getuige te zoeken. Jammer voor hem, maar het gaat nu even om jouw gevoelens.
Sterkte!
maandag 26 mei 2008 om 19:20
Hey Applelicious,
Goed dat je toch met je vader hierover gaat praten. Ik kan mij nog herrinneren dat ik vroeger zo teleurgesteld was en vooral die gedachte waarom er dan nog perse een tweede huwelijk moest komen. Op dat moment stak mij dat ook enorm, ja.
Destijds heb ik ervoor gekozen om geen speciale rol op het huwelijksfeest te spelen. Mijn vader vond dit natuurlijk niet echt leuk en was teleurgesteld. Toch is het soms niet verboden om eens lekker voor jezelf te kiezen.
Ik zie het zo; Je vader heeft vast ook zijn verdriet van de scheiding, maar gaat ondertussen wel verder met de leuke dingen in zijn leven. Hij gaat trouwen omdat hij dat wil en dat een aanvulling is in zijn leven. Dat is zijn goed recht, maar hij mag zich best beseffen dat jij daarom ook eens voor jezelf kan kiezen dat hem dan weer niet zo leuk in zijn straatje valt.
Een normaal contact en acceptatie van de nieuwe partner is natuurlijk al heel wat. Ik ben blij voor je dat het is gelukt, want dat is natuurlijk niet gemakkelijk. Juist omdat dat al veel van je vraagt, zou ik toch een beetje op je strepen gaan staan met wat jij nu wilt met jouw leven en hun erin. Dan kan je op eerlijke voet de relatie tussen jou en hun uitbouwen zodat het voor beiden prettig is.
Succes in ieder geval en ik hoop dat je een goede oplossing vind!
Goed dat je toch met je vader hierover gaat praten. Ik kan mij nog herrinneren dat ik vroeger zo teleurgesteld was en vooral die gedachte waarom er dan nog perse een tweede huwelijk moest komen. Op dat moment stak mij dat ook enorm, ja.
Destijds heb ik ervoor gekozen om geen speciale rol op het huwelijksfeest te spelen. Mijn vader vond dit natuurlijk niet echt leuk en was teleurgesteld. Toch is het soms niet verboden om eens lekker voor jezelf te kiezen.
Ik zie het zo; Je vader heeft vast ook zijn verdriet van de scheiding, maar gaat ondertussen wel verder met de leuke dingen in zijn leven. Hij gaat trouwen omdat hij dat wil en dat een aanvulling is in zijn leven. Dat is zijn goed recht, maar hij mag zich best beseffen dat jij daarom ook eens voor jezelf kan kiezen dat hem dan weer niet zo leuk in zijn straatje valt.
Een normaal contact en acceptatie van de nieuwe partner is natuurlijk al heel wat. Ik ben blij voor je dat het is gelukt, want dat is natuurlijk niet gemakkelijk. Juist omdat dat al veel van je vraagt, zou ik toch een beetje op je strepen gaan staan met wat jij nu wilt met jouw leven en hun erin. Dan kan je op eerlijke voet de relatie tussen jou en hun uitbouwen zodat het voor beiden prettig is.
Succes in ieder geval en ik hoop dat je een goede oplossing vind!
dinsdag 27 mei 2008 om 19:30
Hallo lieverds,
gisteravond heb ik mijn vader gebeld,
hij was er niet, zijn vriendin begon te vissen omdat ze merkte dat er iets was en ik duidelijk mijn vader wilde spreken. De eerste vraag die ze stelde: "Zit je in over je getuige-zijn?" Ik heb ja gezegd en afgesproken mijn vader de volgende dag te bellen.
Die zelfde avond belde hij, afspraak gemaakt en hij begon een beetje te vissen omdat hij toch wilde weten wat er was en donderdagh wel ver weg leek. Een tipje van de sluier opgelicht; van het één kwam het ander en ik zat huilend aan de telefoon. Uiteindelijk kunnen afsluiten met de afspraak donderdag verder te gaan.
Vanochtend om half acht hing ie aan de telefoon, hij had slecht geslapen en wilde zo snel mogelijk naar mij toe. Ik helemaal blij, hij maakte zich er dus toch wel druk om!
Om half tien stond ie op de stoep, ik heb hem wild geknuffeld.
We zijn aan het gesprek begonnen en ik heb hem, met een beetje hulp van manlief, uit kunnen leggen hoeveel moeite ik met de scheiding heb. Dat iedereen eindelijk verder is met zijn leven, dat paps, mams en broerlief altijd bij mij uithuilden en het nu kennelijk te veel wordt. Heel veel dingen besproken, waarin hij helaas mijn verdriet 'begreep' maar niet snapte zeg maar.
Op een gegeven moment ben ik over de bruiloft begonnen en uitgelegd wat ik hier ook al had uitgelegd. Hij zuchte drie keer, keek naar zn schoenen en zei: "het lijkt nu net of je mij het geluk niet gunt als je dat niet eens voor mij over hebt".
Hij reageerde echt als een klein verwend kind, ik had zo'n zin om hem de deur uit te zetten maar heb gelukkig kunnen benoemen wat ik zag en voelde. Ik heb hem gezegd dat ik verdrietig werd van het gevoel waar hij zo maar overheen stapt om het plaatje van zijn bruiloft compleet en perfect te krijgen. Heb hem gevraagd met welke bedoeling hij langs was gekomen, om mij te troosten of om mij te troosten om te zorgen dat ik getuige werd...dat laatste zei hij...
Ik ben nog steeds verdooft.
Ik moest naar school en voelde me zo kil daarna dat ik niet echt meer normaal heb kunnen praten. Heb hem wel gezegd dat ik het heel erg vind dat hij zegt dat zijn kinderen voorop gaan maar vind dat ik mijn gevoel opzij moet zetten voor hem.
Ik heb hem nog wel gezegd hoe gekwetst ik me voelde toen hij zei dat er niets meer was tussen mijn moeder en hem wat hen verbond. Hij keek me vragend aan en was van mening dat hij dat nog steeds vond en ging het nogmaals uitleggen met het argument dat ik volwassen ben.
Hij was wel bang dat mijn broer nu ook geen getuige meer wilde zijn, ik heb gezegd dat ik broerlief zal bellen en neutraal erin zal steken. Broerlief g aik dus zo bellen, ik hoop voor mn vader dat hij het wil doen en ga hem niet de reactie van mijn vader voorleggen maar ben bang dat hij dan ook niet meer wil.
Als ik uit mijn verdoving ben zal ik het resultaat posten.
Ik ben echt een beetje van de wereld en moet eigenlijk aan de studie, ik ga maar bij schoonmams een bakkie halen en uithuilen...
Nogmaals iedereen bedankt voor alles!
gisteravond heb ik mijn vader gebeld,
hij was er niet, zijn vriendin begon te vissen omdat ze merkte dat er iets was en ik duidelijk mijn vader wilde spreken. De eerste vraag die ze stelde: "Zit je in over je getuige-zijn?" Ik heb ja gezegd en afgesproken mijn vader de volgende dag te bellen.
Die zelfde avond belde hij, afspraak gemaakt en hij begon een beetje te vissen omdat hij toch wilde weten wat er was en donderdagh wel ver weg leek. Een tipje van de sluier opgelicht; van het één kwam het ander en ik zat huilend aan de telefoon. Uiteindelijk kunnen afsluiten met de afspraak donderdag verder te gaan.
Vanochtend om half acht hing ie aan de telefoon, hij had slecht geslapen en wilde zo snel mogelijk naar mij toe. Ik helemaal blij, hij maakte zich er dus toch wel druk om!
Om half tien stond ie op de stoep, ik heb hem wild geknuffeld.
We zijn aan het gesprek begonnen en ik heb hem, met een beetje hulp van manlief, uit kunnen leggen hoeveel moeite ik met de scheiding heb. Dat iedereen eindelijk verder is met zijn leven, dat paps, mams en broerlief altijd bij mij uithuilden en het nu kennelijk te veel wordt. Heel veel dingen besproken, waarin hij helaas mijn verdriet 'begreep' maar niet snapte zeg maar.
Op een gegeven moment ben ik over de bruiloft begonnen en uitgelegd wat ik hier ook al had uitgelegd. Hij zuchte drie keer, keek naar zn schoenen en zei: "het lijkt nu net of je mij het geluk niet gunt als je dat niet eens voor mij over hebt".
Hij reageerde echt als een klein verwend kind, ik had zo'n zin om hem de deur uit te zetten maar heb gelukkig kunnen benoemen wat ik zag en voelde. Ik heb hem gezegd dat ik verdrietig werd van het gevoel waar hij zo maar overheen stapt om het plaatje van zijn bruiloft compleet en perfect te krijgen. Heb hem gevraagd met welke bedoeling hij langs was gekomen, om mij te troosten of om mij te troosten om te zorgen dat ik getuige werd...dat laatste zei hij...
Ik ben nog steeds verdooft.
Ik moest naar school en voelde me zo kil daarna dat ik niet echt meer normaal heb kunnen praten. Heb hem wel gezegd dat ik het heel erg vind dat hij zegt dat zijn kinderen voorop gaan maar vind dat ik mijn gevoel opzij moet zetten voor hem.
Ik heb hem nog wel gezegd hoe gekwetst ik me voelde toen hij zei dat er niets meer was tussen mijn moeder en hem wat hen verbond. Hij keek me vragend aan en was van mening dat hij dat nog steeds vond en ging het nogmaals uitleggen met het argument dat ik volwassen ben.
Hij was wel bang dat mijn broer nu ook geen getuige meer wilde zijn, ik heb gezegd dat ik broerlief zal bellen en neutraal erin zal steken. Broerlief g aik dus zo bellen, ik hoop voor mn vader dat hij het wil doen en ga hem niet de reactie van mijn vader voorleggen maar ben bang dat hij dan ook niet meer wil.
Als ik uit mijn verdoving ben zal ik het resultaat posten.
Ik ben echt een beetje van de wereld en moet eigenlijk aan de studie, ik ga maar bij schoonmams een bakkie halen en uithuilen...
Nogmaals iedereen bedankt voor alles!
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
dinsdag 27 mei 2008 om 21:20
He meid,
Het gesprek begon zo veelbelovend
.
Helaas heb je te maken met een vader die slechts op zichzelf is gericht en in mindere mate aan een ander denkt.
Waar je blij mee kan zijn is dat jij je hart hebt gelucht, verteld waar het op stond en voor jezelf op bent gekomen. Het resultaat van je vader is teleurstellend, het positieve resultaat is dat jij niets doet waar je niet achter staat dus bij jezelf blijft.
Goed gedaan. Sterkte!
Het gesprek begon zo veelbelovend
. Helaas heb je te maken met een vader die slechts op zichzelf is gericht en in mindere mate aan een ander denkt.
Waar je blij mee kan zijn is dat jij je hart hebt gelucht, verteld waar het op stond en voor jezelf op bent gekomen. Het resultaat van je vader is teleurstellend, het positieve resultaat is dat jij niets doet waar je niet achter staat dus bij jezelf blijft.
Goed gedaan. Sterkte!
donderdag 29 mei 2008 om 00:31
Appeltje,
Je bent voor jouw gevoel gaan staan hoe moeilijk dat ook voor je was! Zie het als een stap. Jammer dat je vader die stap niet met jou kan maken. Eigenlijk gedraagt hij zich als een klein kind, hij wil gewoon zijn zin en dat ten koste van jouw gevoel. Inmiddels ben jij volwassen en er niet meer voor hem, om zijn plaatje te complementeren, zoals je zelf al opmerkte.
Voel je niet schuldig of verantwoordelijk voor je broer. En je vader is verkeerd bezig als hij zijn huwelijksdag pas geslaagd vind als zijn kinderen getuigen. Wat een oogkleppen!
Je bent voor jouw gevoel gaan staan hoe moeilijk dat ook voor je was! Zie het als een stap. Jammer dat je vader die stap niet met jou kan maken. Eigenlijk gedraagt hij zich als een klein kind, hij wil gewoon zijn zin en dat ten koste van jouw gevoel. Inmiddels ben jij volwassen en er niet meer voor hem, om zijn plaatje te complementeren, zoals je zelf al opmerkte.
Voel je niet schuldig of verantwoordelijk voor je broer. En je vader is verkeerd bezig als hij zijn huwelijksdag pas geslaagd vind als zijn kinderen getuigen. Wat een oogkleppen!
