Relaties
alle pijlers
Vader van het jaar!
zondag 30 november 2008 om 19:50
Onlangs had ik op mijn verzoek nogmaals een gesprek met mijn ex partner aangaande een omgangsregeling voor onze dochter.
Na acht jaar wil meneer eindelijk meewerken aan een regeling. Maar wel zoals het hem uitkomt.
1 vaste dag per week, dochterlief ophalen van de BSO en de dag erna weer naar school brengen. Echt van harte kwam het er niet uit, maar die ene dag zou wel lukken.
Op mijn vraag hoe we het in het weekend gingen oplossen (mijn voorstel; om het weekend van vrijdag tot maandagochtend, en een dag door de week en de vakanties delen) antwoordde hij met een stalen gezicht " het weekend zal niet gaan, als ik dat moet doen dan heb ik zelf nooit meer een weekend vrij". Ik zei hem dat ik al acht jaar nooit een vrij weekend heb en dat ik altijd voor ons kind zorg.
Zijn antwoord..."tja". Met een heerlijk spottend lachje erbij.
Ik was even stil van zijn antwoord, nog steeds trouwens.
Want het komt allemaal over op mij alsof hij ons kind als een enorme last ziet.
Hij heeft met zijn huidige partner notabene nog een kind van drie jaar. Daar moet hij in de weekends en doordeweeks toch ook voor zorgen.
Na acht jaar wil meneer eindelijk meewerken aan een regeling. Maar wel zoals het hem uitkomt.
1 vaste dag per week, dochterlief ophalen van de BSO en de dag erna weer naar school brengen. Echt van harte kwam het er niet uit, maar die ene dag zou wel lukken.
Op mijn vraag hoe we het in het weekend gingen oplossen (mijn voorstel; om het weekend van vrijdag tot maandagochtend, en een dag door de week en de vakanties delen) antwoordde hij met een stalen gezicht " het weekend zal niet gaan, als ik dat moet doen dan heb ik zelf nooit meer een weekend vrij". Ik zei hem dat ik al acht jaar nooit een vrij weekend heb en dat ik altijd voor ons kind zorg.
Zijn antwoord..."tja". Met een heerlijk spottend lachje erbij.
Ik was even stil van zijn antwoord, nog steeds trouwens.
Want het komt allemaal over op mij alsof hij ons kind als een enorme last ziet.
Hij heeft met zijn huidige partner notabene nog een kind van drie jaar. Daar moet hij in de weekends en doordeweeks toch ook voor zorgen.
zondag 30 november 2008 om 19:57
Wat ellendig zeg, als de vader van je kind eigenlijk niet wil. Dat vind ikm altijd zulke moeilijke situaties, aan de ene kant gun je je dochter een vader (en jezelf af en toe lucht) en aan de andere kant wil je je kind ook niet confronteren met zijn weerzin.
Hoe hebben jullie het de afgelopen jaren gedaan? Hoe vaak zag hij zijn dochter? Weet je hoe zijn partner hier over denkt?
Hoe hebben jullie het de afgelopen jaren gedaan? Hoe vaak zag hij zijn dochter? Weet je hoe zijn partner hier over denkt?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 30 november 2008 om 20:18
Ja, helaas kan ik niet naar een rechter stappen om een omgangsregeling af te dwingen.
Poez, toen hij weer weg was kwam ik ook tot de conclusie dat het erop neer komt dat hij eigenlijk gewoon niet wil. Zijn eigen kind niet vaker wil zien. Ik wist het misschien al langer, maar zoiets is maar moeilijk te bevatten. Want ik snap het gewoon niet.
Ik heb gelukkig wel het idee dat mijn dochter dat helemaal niet zo ervaart. Haar vader staat op een voetstuk in haar ogen.
Heel vreemd want als ik ze samen zie heb ik echt het gevoel dat de echte connectie ontbreekt. Ik zie niets tussen hen, als je begrijpt wat ik bedoel.
Hoe we dat de afgelopen jaren hebben gedaan?
Veel gedoe gehad, alles zoals hij het graag wilde, ad hoc het kind op komen halen. Soms zag hij haar een half jaar niet, dan weer wel etc etc
Hij heeft een aantal jaar aan de andere kant van het land gewoond en toen nam hij zich ook de moeite niet. En was het bijvoorbeeld te duur om haar eens op te komen halen. Nu woont hij ongeveer weer een jaar in de buurt (praktisch in onze achtertuin) en neemt hij zich nog steeds de moeite niet.
Ik had een beetje gehoopt dat hij de schade wilde inhalen met haar. Ws heb ik nog steeds te hoge verwachtingen.
Het liefste had ik laatst geroepen dat hij het dan maar helemaal moest laten. Maar daar heb ik alleen maar mijn kind mee want ik wil haar absoluut niet bij hem weghouden.
En idd, een adempauze voor mezelf heb ik ook echt nodig.
Poez, toen hij weer weg was kwam ik ook tot de conclusie dat het erop neer komt dat hij eigenlijk gewoon niet wil. Zijn eigen kind niet vaker wil zien. Ik wist het misschien al langer, maar zoiets is maar moeilijk te bevatten. Want ik snap het gewoon niet.
Ik heb gelukkig wel het idee dat mijn dochter dat helemaal niet zo ervaart. Haar vader staat op een voetstuk in haar ogen.
Heel vreemd want als ik ze samen zie heb ik echt het gevoel dat de echte connectie ontbreekt. Ik zie niets tussen hen, als je begrijpt wat ik bedoel.
Hoe we dat de afgelopen jaren hebben gedaan?
Veel gedoe gehad, alles zoals hij het graag wilde, ad hoc het kind op komen halen. Soms zag hij haar een half jaar niet, dan weer wel etc etc
Hij heeft een aantal jaar aan de andere kant van het land gewoond en toen nam hij zich ook de moeite niet. En was het bijvoorbeeld te duur om haar eens op te komen halen. Nu woont hij ongeveer weer een jaar in de buurt (praktisch in onze achtertuin) en neemt hij zich nog steeds de moeite niet.
Ik had een beetje gehoopt dat hij de schade wilde inhalen met haar. Ws heb ik nog steeds te hoge verwachtingen.
Het liefste had ik laatst geroepen dat hij het dan maar helemaal moest laten. Maar daar heb ik alleen maar mijn kind mee want ik wil haar absoluut niet bij hem weghouden.
En idd, een adempauze voor mezelf heb ik ook echt nodig.
zondag 30 november 2008 om 21:44
Natuurlijk kun je wel eens een adempauze gebruiken, maar zo te horen hoef je van hem daarin niet veel te verwachten. Als ik jou was zou ik kijken in mijn eigen familie en vriendengroep, of je dochter af en toe eens bij een vast gezin een nacht mag logeren zodat jij even adem kan halen. Ik ken een paar alleenstaande moeders die dat ook voor elkaar doen en dat werkt prima.
Je zegt dat dit al 8 jaar zo gaat, hoe oud is je dochter nu? Als ze oud genoeg is, hangt van je dochter af, kun je besluiten het contact tussen vader en dochter aan hen over te laten. Laat je dochter haar vader bellen als ze dat wil, om te kijken of ze wat af kunnen spreken. Als hij dan niet kan, mag hij haar zelf uitleggen waarom niet. En als hij belt, haar zelf laten beslissen of ze wat leuks met haar vader wil gaan doen. Wel zal ze even bij jou moeten checken of het wel kan, jouw agenda niet bijt. Misschien dat je een regel af kan spreken; zoveel dagen van te voren wil jij weten hoe het weekend er uit gaat zien ofzo.
Je zegt dat dit al 8 jaar zo gaat, hoe oud is je dochter nu? Als ze oud genoeg is, hangt van je dochter af, kun je besluiten het contact tussen vader en dochter aan hen over te laten. Laat je dochter haar vader bellen als ze dat wil, om te kijken of ze wat af kunnen spreken. Als hij dan niet kan, mag hij haar zelf uitleggen waarom niet. En als hij belt, haar zelf laten beslissen of ze wat leuks met haar vader wil gaan doen. Wel zal ze even bij jou moeten checken of het wel kan, jouw agenda niet bijt. Misschien dat je een regel af kan spreken; zoveel dagen van te voren wil jij weten hoe het weekend er uit gaat zien ofzo.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 30 november 2008 om 21:50
Wat een ontzettend moeilijke situatie voor je! Ik zou het ook niet kunnen bevatten dat haar vader zo weinig echte interesse toont. Hoe moelijk moet het wel niet voor je zijn om niet te negatief over haar vader te praten. Tijd voor jezelf is zo belangrijk. Kan ze af en toe terecht bij familie/vrienden? Het ziet er idd niet naar uit dat hij ineens tot inkeer komt. Onvoorstelbaar. Ik wil je veel succes wensen!
zondag 30 november 2008 om 21:57
Een van de moeilijkste dingen in zo'n situatie is dat je gewoon weet dat je dochter vandaag of morgen (weer) gekwetst gaat worden door haar vader. Omdat de man-op-het-voetstuk niet aan haar verwachtingen kan voldoen. Als moeder kun je die pijn nu al voelen en je zou je kind er zooooo graag voor willen behoeden...
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 30 november 2008 om 23:03
Ze gaat sporadisch bij een vriendinnetje logeren en dat is dan heerlijk. Zowel voor haar als voor mij. Helaas leven mijn eigen ouders beide niet meer en opa en oma van de andere kant zijn helaas uit hetzelfde hout gesneden als hun zoon.
Daarnaast wil ik andere mensen niet belasten en vraag ik eigenlijk ook niet gauw of ze eens mag logeren.
Nu is ze acht, ze was net 4 maanden oud toen hij het bijltje erbij neer gooide.
Hij was net een paar dagen terug in zijn eigen stad toen hij na schooltijd bij de school van onze dochter stond. Dochter werd opgehaald door bso. Toen ze haar vader zag (die nog nooit op haar school was geweest maar wel wist dat zijn kind op betreffende school zat) ging ze ervanuit dat hij haar kwam ophalen. Niets was minder waar, hij kwam het kindje van een familielid halen, zat toevallig op dezelfde school.
Hij heeft haar daar gewoon laten staan en nam dat andere kind mee. Leek wel of er op dat moment iets bij haar brak waardoor dat ze wist geen verwachtingen meer moest hebben.
Ze is gek op haar vader maar vraagt nauwelijks naar hem.
Je hebt wel gelijk Poez, ik wil haar zeker beschermen aangezien ik weet dat hij haar ook weer zo kan kwetsen. Bovenstaande situatie ging me door merg en been. Maar hoe bescherm je een kind daar tegen? Het is haar recht om haar vader te zien, dus contact sta ik ook absoluut toe, ik wilde ook graag die omgangsregeling. Als hij op deze voet verder gaat dan zal mijn dochter helaas zelf er achter komen wat ze wel of beter gezegd niet aan hem heeft.
Daarnaast wil ik andere mensen niet belasten en vraag ik eigenlijk ook niet gauw of ze eens mag logeren.
Nu is ze acht, ze was net 4 maanden oud toen hij het bijltje erbij neer gooide.
Hij was net een paar dagen terug in zijn eigen stad toen hij na schooltijd bij de school van onze dochter stond. Dochter werd opgehaald door bso. Toen ze haar vader zag (die nog nooit op haar school was geweest maar wel wist dat zijn kind op betreffende school zat) ging ze ervanuit dat hij haar kwam ophalen. Niets was minder waar, hij kwam het kindje van een familielid halen, zat toevallig op dezelfde school.
Hij heeft haar daar gewoon laten staan en nam dat andere kind mee. Leek wel of er op dat moment iets bij haar brak waardoor dat ze wist geen verwachtingen meer moest hebben.
Ze is gek op haar vader maar vraagt nauwelijks naar hem.
Je hebt wel gelijk Poez, ik wil haar zeker beschermen aangezien ik weet dat hij haar ook weer zo kan kwetsen. Bovenstaande situatie ging me door merg en been. Maar hoe bescherm je een kind daar tegen? Het is haar recht om haar vader te zien, dus contact sta ik ook absoluut toe, ik wilde ook graag die omgangsregeling. Als hij op deze voet verder gaat dan zal mijn dochter helaas zelf er achter komen wat ze wel of beter gezegd niet aan hem heeft.
zondag 30 november 2008 om 23:21
Ohh wat pijnlijk. Daar zou mijn hart van breken . Ik zou het zeker niet afdwingen, een kind weet uitstekend wanneer het niet echt gewenst of welkom is. Maar wat een schrijnende situatie.
Ik zou denk ik voor mijzelf maar besluiten dat ik net doe alsof mijn kind geen vader heeft. Dus geen verwachtingen, geen hoop. En dat niet zo zeggen tegen haar, ze trekt die conclusie vanzelf een keer en als ze een lieve, zorgzame moeder heeft, zal het er alsnog inhakken maar dan heeft ze iig jou.
Moeilijk dat je er zo alleen voor staat. Ik zou toch eens gaan kijken of je alternatieven kunt bedenken. Ik hoop dat je iets kunt regelen waardoor je zotussendoor wat tijd voor jezelf hebt.
Ik zou denk ik voor mijzelf maar besluiten dat ik net doe alsof mijn kind geen vader heeft. Dus geen verwachtingen, geen hoop. En dat niet zo zeggen tegen haar, ze trekt die conclusie vanzelf een keer en als ze een lieve, zorgzame moeder heeft, zal het er alsnog inhakken maar dan heeft ze iig jou.
Moeilijk dat je er zo alleen voor staat. Ik zou toch eens gaan kijken of je alternatieven kunt bedenken. Ik hoop dat je iets kunt regelen waardoor je zotussendoor wat tijd voor jezelf hebt.
zondag 30 november 2008 om 23:39
Je kunt haar daar niet tegen beschermen. Ze zal er zelf achter moeten komen dat ze niet veel aan haar vader heeft. Zelf haar neus moeten stoten. Het enige wat je kan doen is haar laten weten dat jij er bent voor haar en er altijd zal zijn. Dat haar gevoelens over haar vader er mogen zijn, of ze nu positief of negatief zijn. Neem hem niet in verdediging, dan neem je haar niet serieus. Maar val hem ook niet af, want dan van je een deel van haar identiteit af. Ingewikkeld, I know.... maar als liefhebbende moeder kan je dat echt opbrengen. Kwestie van oefenen...
Weet je, hoe dan ook, je ex heeft je één heel positief iets achtergelaten: zij.
Weet je, hoe dan ook, je ex heeft je één heel positief iets achtergelaten: zij.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 1 december 2008 om 14:55
Wat een lieve reactie luzzeke!
Het loopt wel allemaal los hoor en ik weet niet beter dan dat ik de zorg voor haar alleen draag. Eigenlijk hebben we het best gezellig zo met zn tweetjes. Maar bovenstaande confrontatie duwt je dan weer zo met de neus op de feiten en geeft me zo'n machteloos gevoel. Hier zou ik na acht jaar toch wel aan gewend moeten zijn.
Het loopt wel allemaal los hoor en ik weet niet beter dan dat ik de zorg voor haar alleen draag. Eigenlijk hebben we het best gezellig zo met zn tweetjes. Maar bovenstaande confrontatie duwt je dan weer zo met de neus op de feiten en geeft me zo'n machteloos gevoel. Hier zou ik na acht jaar toch wel aan gewend moeten zijn.
maandag 1 december 2008 om 15:03
