verloren vriendinnen

ken het wel hoor.

Toen ik kinderen kreeg en mijn vriendinnen (nog) niet, was het ineens: je kunt nooit meer spontaan mee winkelen of stappen.

Exit vriendinnen.

Je zit gewoon in een andere fase allebei en niet elke vriendschap overleeft dat.

Ik begrijp je gevoel wel hoor.

Een paar weken terug is mijn "beste" vriendin uit m'n leven verdwenen. Ze was er niet voor me op een moment dat ik eventjes heel, heeel diep in de put zat. Ik heb haar meerdere malen gevraagd om contact. Toen het wat beter met me ging heb ik haar hierop aangesproken. Ze deelde mijn mening echter niet en werd boos. Ze had het druk en dat moest ik maar begrijpen. Ik heb 'r gezegd dat ze maar een keer moest bellen wanneer ze wel tijd voor me kon vrijmaken. Nooit meer gesproken.



Maargoed, sorry voor de vervuiling. Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat het me wel logisch lijkt dat je "rouwt". Net als bij een overlijden of relatiebreuk ontvalt je ineens iemand waarmee je heel lang, heel veel gedeeld hebt en waarom je toch veel bent gaan geven. Natuurlijk is het niet te vergelijken met een overlijden, maar metaforisch gezien.

Inder ieder geval, wat wil je er verder mee?

Ik herken het heel goed en het is Idd niet zo gek dat je er om rouwt. heb ik zelf ook gedaan toen een vriendin de vriendschap af kapte nadat we ieder een andere richting gingen volgen op de middelbare school. ze kon het niet zo goed hebben dat ik andere ook heel goede vriendinnen kreeg. later heb ik nog een vriendinnetje gehad met wie ik zelf het contact verbrak. ik had heel onverwacht een dochter gekregen en zij kon alleen maar roepen dat ze zelf echt geen kinderen wil. nou prima en ik hield daar ook wel rekening mee en bewaarde baby verhalen voor andere vriendinnen. maar dat ze vervolgens deed of mijn dochter niet bestond als ze langs kwam deed wel pijn.

mijn beste vriendin van vroeger reageerde op zeker moment nooit meer op mijn brieven. Zelfs toen ik haar uitnodigde voor mijn huwelijk kreeg ik geen reactie, nog geen felicitatiekaartje. Ik weet nog steeds niet waarom.



Het is al jaren terug maar vind het nog steeds moeilijk.

Ik herken dat ook en soms is het erg verdrietig. Maar naarmate ik ouder werd heb ik wel geleerd dat het komen en gaan van vriendschap erbij hoort.

Het is ook het beste om het te laten gaan, blijven hangen in een vriendschap die voorbij is, werkt niet. Probeer vooruit te kijken, nieuwe vriendschappen maken.

Ik herken het ook wel.



Ik zie het meer als een trein die door je leven gaat die past op dat moment in je leven. Sommige vrienden blijven voor heel je leven op de trein zitten en sommige niet. Die stappen uit maar zorg ervoor dat er altijd nieuwe vrienden instappen.



En je mag het lastig vinden maar ga wel weer door en maak nieuwe vrienden

Hier is het ook gebeurd en idd babbelbet het voelt als een rouw periode.Alleen vind ik als iemand is overleden dan weet je gewoon dat het verdriet moet slijten.En dat je die persoon nooit meer tegen komt of zal zien.Maar te weten dat je de persoon ooit ergens weer tegen zal komen vind ik nog steeds moeilijk.De eerste keer dat ik mijn zo genaamde vriendin weer tegen kwam zag ik haar lopen en ze zag mij ook.De tranen liepen over mijn wangen omdat ik er eigenlijk niet op gerekend had dat ik haar daar tegen zou komen. Weet niet of zij ook zo reageerde. maar vond en zal het weer moeilijk vinden om haar tegen te komen.



Ps gaat om een vriendschap van jaren

Ik ben onlangs op die manier mijn beste vriend verloren, maar het zat er al aan te komen, onze treinen reden niet verder de zelfde kant op..

Ik heb er echt vreselijk om moeten huilen maar was ook blij dat ik al nieuwe vrienden had laten instappen, .. het zijn soms hele moeilijke groeistuipen..

Ik heb de afgelopen tijd een aantal vriendschappen zelf 'verbroken', ik zie die meiden tenminste niet meer als echte vriendinnen, maar gewoon als iemand die ik af en toe nog wel tegenkom en waar ik dan wel een praatje mee maak.

Een van die vriendinnen koste me alleen maar energie. Ik probeerde vaak af te spreken, maar zij wist nooit zeker of ze wel zou kunnen. Nu weet ik dat ze dat deed omdat ze eerst wilde weten wat een andere vriendin van haar die avond zou gaan doen. Als die tijd voor haar had, dan was ik niet interessant genoeg.

Nu hoorde ik pas dat ze tegen een vriendin, waar ik nog wel veel mee omga, had gezegd: "Thila belt nooit meer, dus ik bel haar ook niet.. Het moet wel van twee kanten komen".



Dat steekt best wel. Ik heb echt wel vaak geprobeerd af te spreken, maar kreeg nooit iets terug. Ik weet nu wel dat ik écht helemaal klaar met haar ben.

Ik begrijp precies hoe je je voelt op dit moment.



Ik heb dit zelf ook meegemaakt, vriendinnen van de basisschool die zelfs met je mee gaan naar de middelbare school... Daarna ging ik als enigste van de meiden iets totaal anders doen dan de rest.. werd nergens meer bij betrokken. Ik werd niet meer meegevraagd met uitgaan of iets. heel jammer en ik heb er ook om gehuild.



Pas geleden in november nog een keer afgesproken met een vriendin, ik vond het gezellig.. lekker verhalen uithoren van de afgelopen jaren. er waren er inmiddels 4 verstreken. Daarna heb ik nog geprobeerd contact te houden. Maar ze reageerde niet meer. Dus heb ik nu ookzoiets van "laat maar zitten".



maar stiekem vind ik het echt heel jammer... maar gelukkig heb ik pas weer contact met 1 vriendin van vroeger en dat is nog steeds heel gezelllig ook al is het contact niet op regelmatige basis. Maar als we bij elkaar zjin is het super leuk... en dat wil ik in stand houden....



en dat is ook best moeilijk. Ik ben namelijk militair van beroep en ik ben vaak weg en doordeweeks ben ik meestal niet thuis. erg lastig.

quote:Snormel schreef op 09 april 2010 @ 08:15:

mijn beste vriendin van vroeger reageerde op zeker moment nooit meer op mijn brieven. Zelfs toen ik haar uitnodigde voor mijn huwelijk kreeg ik geen reactie, nog geen felicitatiekaartje. Ik weet nog steeds niet waarom.



Het is al jaren terug maar vind het nog steeds moeilijk.Heel herkenbaar. Raar hè, heb je zoveel gedeeld en dan pats, boem, geen contact meer...Ik denk dan maar dat ik beter af ben zonder haar want iemand die zo met vriendinnen omgaat hoef ik niet eens als vriendin... (maar het blijft moeilijk hoor, ben er ook wel verdrietig om geweest).

quote:moemoe schreef op 09 april 2010 @ 10:49:

[...]Ik denk dan maar dat ik beter af ben zonder haar want iemand die zo met vriendinnen omgaat hoef ik niet eens als vriendin... (maar het blijft moeilijk hoor, ben er ook wel verdrietig om geweest).



Nou ja, weet je, ik vraag me dan toch aldoor af wat er dan aan de hand is. Misschien neemt ze me iets vreselijk kwalijk (ik heb geen idee wat dan) of is er een of ander groot misverstand. Ik kan me gewoon zo slecht voorstellen dat je ineens alle contact verbreekt zonder uitleg. Ik bedoel, bij een vriendschap die verwatert stuur je toch nog wel een kaartje als ze trouwt, toch? Denk ik.

Maar ik heb haar vader nog eens gemaild voor haar adres en kreeg toen ook een heel koele reactie, dus ik heb echt het idee dat ik iets verkeerd gedaan heb

Maar Snormel, als je iets verkeerd gedaan hebt dan kan ze dat toch uitspreken in een vriendschap (zit hier zo even mee te lezen ).

Iemand die dat naar mij toe niet doet... daar kan ik niks mee. Zeker in een goeie vriendschap is eerlijk zijn heel belangrijk en daar horen soms ook minder leuke/confronterende gesprekken bij.



Ik heb de ervaring dat vrienden komen en gaan. Ligt ook aan de omstandigheden (verhuizen bv) en hoe je je los van elkaar ontwikkelt. Ik vind dat prima. De mensen waar ik mee omga wisselen zich af in mijn leven.

Daarnaast heb ik 1 vriendin die ik al heel lang ken, Die blijft. Maar dat kan alleen doordat we ook minder leuke dingen van elkaar durven te bespreken met elkaar.

Ha Babbelbet, ja heel herkenbaar! Ik heb de afgelopen jaren ook een aantal vriendinnen zien komen en gaan.



Nu zit ik al een paar jaar in een situatie dat veel vriendschappen erg aan het verwateren zijn. Ik snap wel dat iedereen het druk heeft met werk en gezin en daar heb ik me ook bij neergelegd dat je dan niet meer zoveel tijd kunt steken in je vriendinnen. Mijn verwachtingen bijgesteld.

Maar de laatste jaren valt het me echt wel zwaar. Vier vriendinnen met wie ik altijd veel lief & leed deelde, reageren nu allemaal bijna niet meer op mijn emailtjes (pas na een paar weken, soms maanden en vaak met een heel kort berichtje). En afspreken doen we ongeveer 1x per jaar... Ik heb me er jarenlang overheen gezet dat ik degene was die meer moeite voor de vriendschap deed. Omdat ik het ook leuk vond om contact te houden en samen iets te ondernemen. Maar nu breekt me dat wel op. Ik ben blijkbaar niet meer zo belangrijk voor ze. Wel een pijnlijke conclusie.

Ik heb daar met één vriendin een keer over proberen te praten, maar dat was een heel onbevredigend gesprek. Mijn (open) vraag dat we vroeger meer met elkaar optrokken en dat dit nu veranderd was, deed ze een beetje af met de opmerking dat ze minder behoefte had aan haar oude studiegenoten. Ik zei nog dat wij toch wel meer een band met elkaar hadden (hebben ook jarenlang als collega's op één kamer gezeten) maar daar ging ze gewoon niet op in.



Ik snak eigenlijk wel naar nieuwe vriendinnen met wie ik regelmatig wat kan afspreken. Maar hoe pak je dat aan? In de afgelopen jaren heb ik wat leuke contacten opgedaan via het uitgaansleven, maar die zijn inmiddels ook verwaterd. Eén vriendin woont vlak bij mij om de hoek, maar zie ik nauwelijks. Afspreken gaat altijd nogal moeilijk met haar. De laatste keer liet ik het initiatief daarom bij haar om een voorstel voor een datum te doen. Toen ze na 6 weken op-en-neer sms-en nog steeds niet verder kwam dan 'we moeten echt iets afspreken' heb ik maar niet meer gereageerd. Ik weet ook niet zo goed hoe nu verder met haar.



Nou, nogal een lang verhaal. Maar dit is een kwestie waar ik de afgelopen weken nogal mee rondloop...