Relaties
alle pijlers
Vreemdgaan? Oneerlijk t.o. zijn vriendin
vrijdag 27 juni 2008 om 12:27
Hoi, het volgende is geen hoge nood, maar ik ben heel benieuwd hoe iedereen hierover denkt:
Ik ben de laatste tijd behoorlijk vaak in de verleiding gebracht om met iemand die ik helemaal het einde vind verder te gaan dan netjes is als je zelf een vriend hebt. Ik heb me netjes gedragen, natuurlijk om mijn eigen vriend niet te bedriegen maar ik merkte nog een andere reden op. Ik vond het zo'n erg idee dat ik met mijn actie een andere vrouw zou besodemieteren: zijn vriendin(die ik helemaal niet ken). Ik kan me heel goed voorstellen hoe gek zij op hem moet zijn en vond het opeens zo erg om dan aan haar man te komen. Ik moet zeggen dat dat voor mij een steeds grotere reden wordt om deze persoon, met wie de spanning al maanden oploopt, toch helemaal te laten gaan.
Na een discussie met een vriendin vraag ik me af: los van het schuldgevoel naar je eigen partner toe, hoe gaan vrouwen die een slippertje maken met een bezette man met het schuldgevoel naar de andere vrouw? Hebben meer vrouwen hier last van? En voel ik een terechte verantwoordelijkheid naar een andere vrouw of is het veel te idealistisch, dat je als vrouwen een beetje opelkaar moet passen en dan maar niet toe te geven aan je onderbuikgevoel? Want er gaan veel vrouwen vreemd met gesettelde mannenm omdat die mannen er geen probleem mee hebben. Moeten we niet verder denken? Ben benieuwd naar de meningen
Groetjes, Sydney
Ik ben de laatste tijd behoorlijk vaak in de verleiding gebracht om met iemand die ik helemaal het einde vind verder te gaan dan netjes is als je zelf een vriend hebt. Ik heb me netjes gedragen, natuurlijk om mijn eigen vriend niet te bedriegen maar ik merkte nog een andere reden op. Ik vond het zo'n erg idee dat ik met mijn actie een andere vrouw zou besodemieteren: zijn vriendin(die ik helemaal niet ken). Ik kan me heel goed voorstellen hoe gek zij op hem moet zijn en vond het opeens zo erg om dan aan haar man te komen. Ik moet zeggen dat dat voor mij een steeds grotere reden wordt om deze persoon, met wie de spanning al maanden oploopt, toch helemaal te laten gaan.
Na een discussie met een vriendin vraag ik me af: los van het schuldgevoel naar je eigen partner toe, hoe gaan vrouwen die een slippertje maken met een bezette man met het schuldgevoel naar de andere vrouw? Hebben meer vrouwen hier last van? En voel ik een terechte verantwoordelijkheid naar een andere vrouw of is het veel te idealistisch, dat je als vrouwen een beetje opelkaar moet passen en dan maar niet toe te geven aan je onderbuikgevoel? Want er gaan veel vrouwen vreemd met gesettelde mannenm omdat die mannen er geen probleem mee hebben. Moeten we niet verder denken? Ben benieuwd naar de meningen
Groetjes, Sydney
vrijdag 27 juni 2008 om 12:30
Volgens mij zijn er twee " kampen " degenen die vinden dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn / haar eigen relatie en het kamp dat vindt dat wanneer je iets met een bezet persoon begint je meehelpt aan het stukmaken van een relatie .
Ik behoor trouwens bij die laatste
Ik behoor trouwens bij die laatste
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 27 juni 2008 om 12:38
Het is jou niet aan te rekenen, zíjn bedrog. Maar je zou misschien zelf last kunnen krijgen van je geweten omdat je er zelf ook niet aan moet denken dat jouw man het met een andere vrouw gaat doen, die zich geen moer van jou aantrekt?
De onderlinge loyaliteit van vrouwen valt in dit soort gevallen vies tegen en het siert je dat je er in ieder geval over nadenkt. Het zou voor jou dus een reden kunnen zijn om niet met die man verder te gaan, buiten het feit dat je zelf een relatie hebt.
Zoals jij zijn er meer hoor, gelukkig maar heel veel vrouwen gaan ondanks een schrijnend geweten toch gewoon met een gebonden man naar bed.
Als de hormonen op gaan spelen is het onderbroekenelastiek ineens erg slap valt mij op.
De onderlinge loyaliteit van vrouwen valt in dit soort gevallen vies tegen en het siert je dat je er in ieder geval over nadenkt. Het zou voor jou dus een reden kunnen zijn om niet met die man verder te gaan, buiten het feit dat je zelf een relatie hebt.
Zoals jij zijn er meer hoor, gelukkig maar heel veel vrouwen gaan ondanks een schrijnend geweten toch gewoon met een gebonden man naar bed.
Als de hormonen op gaan spelen is het onderbroekenelastiek ineens erg slap valt mij op.
vrijdag 27 juni 2008 om 12:39
quote:Kaboutertje12 schreef op 27 juni 2008 @ 12:34:
Solidariteit met dezelfde sexe heb ik in die zin geen last van. Wel dat ik mijn eigen relatie hoog heb zitten en niet zit te wachten om mede verantwoordelijk te zijn voor verdriet van nog een ander gezin.Dat is dan toch hetzelfde als wat Bianca zegt? Alleen zeg jij 'gezin' in plaats van 'vrouw'.
Solidariteit met dezelfde sexe heb ik in die zin geen last van. Wel dat ik mijn eigen relatie hoog heb zitten en niet zit te wachten om mede verantwoordelijk te zijn voor verdriet van nog een ander gezin.Dat is dan toch hetzelfde als wat Bianca zegt? Alleen zeg jij 'gezin' in plaats van 'vrouw'.
vrijdag 27 juni 2008 om 12:40
Ik behoor bij het " solidariteitskamp " omdat ik denk dat er vaak geen kunst aan is om iemand het hoofd op hol te brengen en te laten doen waarvan iemand altijd geroepen heeft dat hij of zij er tegen is .
Er zijn nou eenmaal fases in iemands leven ( de dertigers/ veertigersdip ) of momenten ( minimaal flink aangeschoten en op een congres ) waarop iemand veel toegankelijker / gevoeliger / onbenullig genoeg is voor narigheid niet zo sterk in zijn schoenen of haar pumps staat .
Er zijn nou eenmaal fases in iemands leven ( de dertigers/ veertigersdip ) of momenten ( minimaal flink aangeschoten en op een congres ) waarop iemand veel toegankelijker / gevoeliger / onbenullig genoeg is voor narigheid niet zo sterk in zijn schoenen of haar pumps staat .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 27 juni 2008 om 12:43
@ Eleonora Ja, want natuurlijk zit je (naja in mijn geval) met het schuldgevoel naar je eigen partner toe. Dat sowieso. En hij maakt dat ik wilde dat ik een minder groot geweten had maar ik merk dat ik dus opeens een soort loyaliteit voel naar een vrouw die ik niet eens ken, gewoon omdat ik er zelf ook één ben. En dat verbaasde me een beetje, omdat ik helemaal geen moraalridder ben eigenlijk, maar het voelt gewoon heel fout opeens. (Die vriendin van me heeft er dus helemaal geen problemen mee, die vindt de andere partner het probleem van haar minnaar)
vrijdag 27 juni 2008 om 12:48
quote:Sydney24 schreef op 27 juni 2008 @ 12:43:
@ Eleonora Ja, want natuurlijk zit je (naja in mijn geval) met het schuldgevoel naar je eigen partner toe. Dat sowieso. En hij maakt dat ik wilde dat ik een minder groot geweten had maar ik merk dat ik dus opeens een soort loyaliteit voel naar een vrouw die ik niet eens ken, gewoon omdat ik er zelf ook één ben. En dat verbaasde me een beetje, omdat ik helemaal geen moraalridder ben eigenlijk, maar het voelt gewoon heel fout opeens. (Die vriendin van me heeft er dus helemaal geen problemen mee, die vindt de andere partner het probleem van haar minnaar)
Ik heb (kort) een gebonden minnaar gehad en ik heb me altijd gerealiseerd dat zijn vriendin op een dag achter zijn bedrog zou kunnen komen. Ik heb hem gezegd dat als dat zo was, zijn vriendin mij gewoon kon bellen, al was het maar om me uit te schelden.
Omdat ik zelf een man heb gehad die me bedroog snapte ik goed dat zij dat misschien nodig zou hebben. Het is nooit gebeurd maar ze had met me kunnen praten. Hoewel ik het in de basis zijn keuze vond om met mij naar bed te gaan, het is niet zo dat ik niet wist dat hij gebonden was en ik had het dus ook niet kunnen doen. Ik was dus wel degelijk mede verantwoordelijk en die verantwoordelijkheid moet je dan ook gewoon nemen vind ik.
@ Eleonora Ja, want natuurlijk zit je (naja in mijn geval) met het schuldgevoel naar je eigen partner toe. Dat sowieso. En hij maakt dat ik wilde dat ik een minder groot geweten had maar ik merk dat ik dus opeens een soort loyaliteit voel naar een vrouw die ik niet eens ken, gewoon omdat ik er zelf ook één ben. En dat verbaasde me een beetje, omdat ik helemaal geen moraalridder ben eigenlijk, maar het voelt gewoon heel fout opeens. (Die vriendin van me heeft er dus helemaal geen problemen mee, die vindt de andere partner het probleem van haar minnaar)
Ik heb (kort) een gebonden minnaar gehad en ik heb me altijd gerealiseerd dat zijn vriendin op een dag achter zijn bedrog zou kunnen komen. Ik heb hem gezegd dat als dat zo was, zijn vriendin mij gewoon kon bellen, al was het maar om me uit te schelden.
Omdat ik zelf een man heb gehad die me bedroog snapte ik goed dat zij dat misschien nodig zou hebben. Het is nooit gebeurd maar ze had met me kunnen praten. Hoewel ik het in de basis zijn keuze vond om met mij naar bed te gaan, het is niet zo dat ik niet wist dat hij gebonden was en ik had het dus ook niet kunnen doen. Ik was dus wel degelijk mede verantwoordelijk en die verantwoordelijkheid moet je dan ook gewoon nemen vind ik.
vrijdag 27 juni 2008 om 12:51
vrijdag 27 juni 2008 om 12:51
Even een crosspost van iets wat ik gister elders hierover gepost heb:quote:JWvB schreef op 26 juni 2008 @ 14:18:
[...]
Even in het algemeen:
Een ieder is verantwoordelijk voor zijn eigen daden. Dus als jij een relatie aangaat met iemand die al een gezin heeft, ben jij net zo goed verantwoordelijk voor de pijn die je dat gezin aandoet. Je wist het van te voren en hebt er dus bewust voor gekozen.
Dus ja, degene met de relatie is fout, maar de minnares heeft ook zeker haar aandeel en dus haar verantwoordelijkheid.
De enige keer dat 'de andere vrouw' (of man) voor mij geen blaam treft, is wanneer deze echt niet weet dat er al een partner was.
Ik behoor dus tot bianca's 2e kamp. Ik heb altijd goed nagedacht over wat voor gevolgen mijn acties op anderen hebben, dus daaruit volgt dat je de eigen verantwoordelijkheid in dit geval ook oppakt.
De keer dat ik de bedrogen partij was, was ik ook boos op allebei (en op iedereen die zei dat ik het recht niet had om boos te zijn op haar. Tuurlijk wel: Ze wist dat ik er was, heeft nagedacht, heeft hem thuis uitgenodigd en is een relatie met hem begonnen. Hij wist wat er zou gebeuren en heeft de uitnodiging aangenomen. Hoezo met voorbedachte rade!)
[...]
Even in het algemeen:
Een ieder is verantwoordelijk voor zijn eigen daden. Dus als jij een relatie aangaat met iemand die al een gezin heeft, ben jij net zo goed verantwoordelijk voor de pijn die je dat gezin aandoet. Je wist het van te voren en hebt er dus bewust voor gekozen.
Dus ja, degene met de relatie is fout, maar de minnares heeft ook zeker haar aandeel en dus haar verantwoordelijkheid.
De enige keer dat 'de andere vrouw' (of man) voor mij geen blaam treft, is wanneer deze echt niet weet dat er al een partner was.
Ik behoor dus tot bianca's 2e kamp. Ik heb altijd goed nagedacht over wat voor gevolgen mijn acties op anderen hebben, dus daaruit volgt dat je de eigen verantwoordelijkheid in dit geval ook oppakt.
De keer dat ik de bedrogen partij was, was ik ook boos op allebei (en op iedereen die zei dat ik het recht niet had om boos te zijn op haar. Tuurlijk wel: Ze wist dat ik er was, heeft nagedacht, heeft hem thuis uitgenodigd en is een relatie met hem begonnen. Hij wist wat er zou gebeuren en heeft de uitnodiging aangenomen. Hoezo met voorbedachte rade!)
vrijdag 27 juni 2008 om 12:54
@ blijfgewoonbianca En dat je een ander zo behandelt als je zelf behandelt wilt worden en ik zou het heel tof vinden als een vrouw die achter mijn man aanzat even nadacht wat ze mij daarmee aan zou doen (ik heb sowieso het idee dat mannen echt schijt hebben aanelkaar. Als een vrouw wil, maakt het ze niet uit of daar een andere man bij betrokken raakt lijkt het wel)
vrijdag 27 juni 2008 om 13:27
Ik ben 'in principe' ook van het tweede kamp. Ik durf het alleen niet meer met stelligheid te zeggen dat ik daar ook altijd naar handel, want het is ook mij 'overkomen' (klinkt passief, maar zo ervaar ik dat echt... ik was zoooo verliefd) dat ik een relatie kreeg met een gebonden man.
Ik was stapelverliefd op hem en hij op mij. Na de eerste zoen biechte hij op dat hij een vriendin had. Eigenlijk had ik hem toen een klap in zijn gezicht moeten geven en weglopen, maar dat heb ik niet gedaan. Ik was te verliefd en hij zei dat hij het uit ging maken met zijn vriendin. We bleven daten en na 2 maanden heb ik hem voor de keuze gesteld: 'zij of ik'. Dat deed ik uit puur rationele overwegingen, omdat ik wist dat zo weinig gebonden mannen ècht weggaan bij hun vriendin/vrouw. Gevoelsmatig wilde ik hem alle tijd van de wereld geven, als hij maar voor mij koos. Hij heeft toen alles aan zijn vriendin opgebiecht, die naar zijn zeggen begripvol was ('iedere man gaat wel eens vreemd', ze zag zelfs in zijn vreemdgaan een teken dat hij wel heel leuk moest zijn, alleen sukkels zouden nooit vreemdgaan volgens haar)...
Hij koos voor haar... In de drie jaar die er op volgden kwamen we elkaar nog regelmatig tegen. Ontwijken was onmogelijk. Hij heeft nog een paar keer zijn liefde aan me verklaard en gezegd dat hij zeker voor mij zou hebben gekozen als ik hem meer tijd had gegeven. Wat ik hem het meest kwalijk nam is dat hij heel erg zijn best deed om me te versieren toen ik mijn huidige vriend gevonden had.
Ik snap nog steeds wat ik destijds zo leuk aan hem vond... maar ondertussen is hij totaal onaantrekkelijk in mijn ogen, vanwege de manier waarop hij met zijn vriendin omgaat. Zijn verliefde uitingen naar mij nadat het 'uit' was, ervoer ik echt als uitingen van disrespect naar zijn vriendin toe. (ze zijn nog steeds samen voor zover ik weet)
Lang verhaal, maar om terug te komen op je OP:
- Ja, ik vind dat je medeverantwoordelijk bent voor het stukmaken van een relatie als je iets met een gebonden man begint/seks hebt met hem
- Maar ik weet dat er situaties zijn waarin je zo egoistisch wordt en helemáál geen oog hebt voor de mogelijke gevoelens van de andere vrouw.
Ik was stapelverliefd op hem en hij op mij. Na de eerste zoen biechte hij op dat hij een vriendin had. Eigenlijk had ik hem toen een klap in zijn gezicht moeten geven en weglopen, maar dat heb ik niet gedaan. Ik was te verliefd en hij zei dat hij het uit ging maken met zijn vriendin. We bleven daten en na 2 maanden heb ik hem voor de keuze gesteld: 'zij of ik'. Dat deed ik uit puur rationele overwegingen, omdat ik wist dat zo weinig gebonden mannen ècht weggaan bij hun vriendin/vrouw. Gevoelsmatig wilde ik hem alle tijd van de wereld geven, als hij maar voor mij koos. Hij heeft toen alles aan zijn vriendin opgebiecht, die naar zijn zeggen begripvol was ('iedere man gaat wel eens vreemd', ze zag zelfs in zijn vreemdgaan een teken dat hij wel heel leuk moest zijn, alleen sukkels zouden nooit vreemdgaan volgens haar)...
Hij koos voor haar... In de drie jaar die er op volgden kwamen we elkaar nog regelmatig tegen. Ontwijken was onmogelijk. Hij heeft nog een paar keer zijn liefde aan me verklaard en gezegd dat hij zeker voor mij zou hebben gekozen als ik hem meer tijd had gegeven. Wat ik hem het meest kwalijk nam is dat hij heel erg zijn best deed om me te versieren toen ik mijn huidige vriend gevonden had.
Ik snap nog steeds wat ik destijds zo leuk aan hem vond... maar ondertussen is hij totaal onaantrekkelijk in mijn ogen, vanwege de manier waarop hij met zijn vriendin omgaat. Zijn verliefde uitingen naar mij nadat het 'uit' was, ervoer ik echt als uitingen van disrespect naar zijn vriendin toe. (ze zijn nog steeds samen voor zover ik weet)
Lang verhaal, maar om terug te komen op je OP:
- Ja, ik vind dat je medeverantwoordelijk bent voor het stukmaken van een relatie als je iets met een gebonden man begint/seks hebt met hem
- Maar ik weet dat er situaties zijn waarin je zo egoistisch wordt en helemáál geen oog hebt voor de mogelijke gevoelens van de andere vrouw.
