Relaties
alle pijlers
Vriend wil nog niet samenwonen
maandag 9 maart 2009 om 21:21
Beste forummers,
Even kort de situatie: mijn vriend en ik wonen allebei op onszelf in dezelfde stad. We hebben nu 6 jaar een relatie, zijn nog steeds super blij met elkaar. Nu is mijn vriend heel erg gehecht aan zijn vrijheid en ruimte, niet dat ie vreemdgaat, helemaal niet, maar hij vindt het hebben van een eigen huis gewoon heel fijn. Dat is ook de reden dat we nog steeds niet samenwonen. Hij denkt bovendien dat samenwonen burgerlijk en saai is. Op termijn zou hij dit wel willen, maar nu nog even niet.
Voor mij begint dit een steeds groter probleem te worden. Ik heb behoefte aan iets van ons beide, een gezamenlijke plek. Bovendien vind ik samenwonen een nieuwe stap in onze relatie die mij heel spannend en leuk lijkt. Nog even los van alle logistieke voordelen.
Ik wil hem niet dwingen om samen te gaan wonen, want ik wil juist dat ie het uit zichzelf wil. Maar dat zou kunnen betekenen dat het nog wel eens heel lang kan gaan duren! (denk 1 a 2 jaar ofzo). En ik vind het ook niet goed voelen om een fijne relatie om dit punt te verbreken. Hij wil het nu niet, maar in de toekomst wel, bijvoorbeeld als er kinderen zijn. Als ie het uberhaupt nooit zou willen, zou ik er waarschijnlijk direct een punt achter zetten.
Aan de andere kant wil ik al een paar jaar samenwonen, dus heb ik eigenlijk al best lang moeten wachten.
Wie van jullie heeft hier ervaring mee? Wie heeft tips?
Dank alvast!
Jelia
Even kort de situatie: mijn vriend en ik wonen allebei op onszelf in dezelfde stad. We hebben nu 6 jaar een relatie, zijn nog steeds super blij met elkaar. Nu is mijn vriend heel erg gehecht aan zijn vrijheid en ruimte, niet dat ie vreemdgaat, helemaal niet, maar hij vindt het hebben van een eigen huis gewoon heel fijn. Dat is ook de reden dat we nog steeds niet samenwonen. Hij denkt bovendien dat samenwonen burgerlijk en saai is. Op termijn zou hij dit wel willen, maar nu nog even niet.
Voor mij begint dit een steeds groter probleem te worden. Ik heb behoefte aan iets van ons beide, een gezamenlijke plek. Bovendien vind ik samenwonen een nieuwe stap in onze relatie die mij heel spannend en leuk lijkt. Nog even los van alle logistieke voordelen.
Ik wil hem niet dwingen om samen te gaan wonen, want ik wil juist dat ie het uit zichzelf wil. Maar dat zou kunnen betekenen dat het nog wel eens heel lang kan gaan duren! (denk 1 a 2 jaar ofzo). En ik vind het ook niet goed voelen om een fijne relatie om dit punt te verbreken. Hij wil het nu niet, maar in de toekomst wel, bijvoorbeeld als er kinderen zijn. Als ie het uberhaupt nooit zou willen, zou ik er waarschijnlijk direct een punt achter zetten.
Aan de andere kant wil ik al een paar jaar samenwonen, dus heb ik eigenlijk al best lang moeten wachten.
Wie van jullie heeft hier ervaring mee? Wie heeft tips?
Dank alvast!
Jelia
maandag 9 maart 2009 om 21:25
Als hij niet wil moet je het toch echt uit je gedachten zetten voor nu. Hij geniet van de vrijheid en het hebben van zijn eigen woning. Dan kun jij het beste van diezelfde dingen gaan genieten ipv te richten op wat je nog niet hebt. En wat misschien niet gaat komen.
Heeft hij letterlijk gezegd dat het nog 1 a 2 jaar kan duren, of heb je dat zelf zo ingevult? Is het dat laatste, pin jezelf of hem er dan niet teveel op vast, want dat kan nog wel eens tegenvallen.
Je zegt dat je hem niet wilt dwingen, je kúnt iemand niet eens dwingen. Doe je dat wel, dan rent hij uiteindelijk heel hard weg.
Geduld hebben en accepteren dat hij niet met je wil samenwonen. Als het verder goed zit, is het toch niet zo'n probleem? En als je het niet kunt accepteren zul je toch de relatie moeten verbreken.
Heeft hij letterlijk gezegd dat het nog 1 a 2 jaar kan duren, of heb je dat zelf zo ingevult? Is het dat laatste, pin jezelf of hem er dan niet teveel op vast, want dat kan nog wel eens tegenvallen.
Je zegt dat je hem niet wilt dwingen, je kúnt iemand niet eens dwingen. Doe je dat wel, dan rent hij uiteindelijk heel hard weg.
Geduld hebben en accepteren dat hij niet met je wil samenwonen. Als het verder goed zit, is het toch niet zo'n probleem? En als je het niet kunt accepteren zul je toch de relatie moeten verbreken.
maandag 9 maart 2009 om 21:29
Ik snap het wel van je vriend. Als het goed is en goed blijft gaan, woon je nooit meer alleen, maar vanaf dat moment áltijd met iemand. Zoiets moet je niet overhaasten, maar doen op het moment dat je het wil.
Mijn vriend en ik zijn na een jaar of 5 gaan samenwonen, omdat we het allebei nog heel fijn vonden om alleen te wonen. Nu wonen we ook in een ruim huis, omdat we anders te weinig ruimte hebben. Iedereen is anders, dat je vriend iemand is die behoefte heeft aan persoonlijke ruimte heeft niets met jou te maken.
Mijn vriend en ik zijn na een jaar of 5 gaan samenwonen, omdat we het allebei nog heel fijn vonden om alleen te wonen. Nu wonen we ook in een ruim huis, omdat we anders te weinig ruimte hebben. Iedereen is anders, dat je vriend iemand is die behoefte heeft aan persoonlijke ruimte heeft niets met jou te maken.
maandag 9 maart 2009 om 21:36
Dank voor de reacties!
2 weken geleden werd ik 29 en toen speelde alles nog eens extra: vond mezelf oud en vond het raar belachelijk dat we nog steeds niet samenwonen...Het lijkt zo soms zo onvolwassen, zo studentikoos. en ja, dan vergelijk ik mezelf soms ook met anderen... dat is ook niet goed natuurlijk.
We hebben op dit vlak zo totaal verschillende behoeftes, echt lastig vind ik. Want als ik toegeef aan zijn vrijheidsdrang, moet ik mijn behoeftes parkeren. Een relatie is geven en nemen, het lijkt alsof dat op dit terrein niet helemaal in evenwicht is. Dat ik het na al die jaren wachten nu eindelijk eens voor het zeggen zou moeten hebben. Maar je hebt gelijk: dwingen kan niet. De vraag is dan eigenlijk: hoe zorg je in deze situatie dat beide behoeftes vervuld worden. Iemand ideeen?
2 weken geleden werd ik 29 en toen speelde alles nog eens extra: vond mezelf oud en vond het raar belachelijk dat we nog steeds niet samenwonen...Het lijkt zo soms zo onvolwassen, zo studentikoos. en ja, dan vergelijk ik mezelf soms ook met anderen... dat is ook niet goed natuurlijk.
We hebben op dit vlak zo totaal verschillende behoeftes, echt lastig vind ik. Want als ik toegeef aan zijn vrijheidsdrang, moet ik mijn behoeftes parkeren. Een relatie is geven en nemen, het lijkt alsof dat op dit terrein niet helemaal in evenwicht is. Dat ik het na al die jaren wachten nu eindelijk eens voor het zeggen zou moeten hebben. Maar je hebt gelijk: dwingen kan niet. De vraag is dan eigenlijk: hoe zorg je in deze situatie dat beide behoeftes vervuld worden. Iemand ideeen?
maandag 9 maart 2009 om 21:41
quote:jelia schreef op 09 maart 2009 @ 21:21:
Beste forummers,
Even kort de situatie: mijn vriend en ik wonen allebei op onszelf in dezelfde stad. We hebben nu 6 jaar een relatie, zijn nog steeds super blij met elkaar. Nu is mijn vriend heel erg gehecht aan zijn vrijheid en ruimte, niet dat ie vreemdgaat, helemaal niet, maar hij vindt het hebben van een eigen huis gewoon heel fijn. Dat is ook de reden dat we nog steeds niet samenwonen. Hij denkt bovendien dat samenwonen burgerlijk en saai is. Op termijn zou hij dit wel willen, maar nu nog even niet.
Voor mij begint dit een steeds groter probleem te worden. Ik heb behoefte aan iets van ons beide, een gezamenlijke plek. Bovendien vind ik samenwonen een nieuwe stap in onze relatie die mij heel spannend en leuk lijkt. Nog even los van alle logistieke voordelen.
Ik wil hem niet dwingen om samen te gaan wonen, want ik wil juist dat ie het uit zichzelf wil. Maar dat zou kunnen betekenen dat het nog wel eens heel lang kan gaan duren! (denk 1 a 2 jaar ofzo). En ik vind het ook niet goed voelen om een fijne relatie om dit punt te verbreken. Hij wil het nu niet, maar in de toekomst wel, bijvoorbeeld als er kinderen zijn. Als ie het uberhaupt nooit zou willen, zou ik er waarschijnlijk direct een punt achter zetten.
Aan de andere kant wil ik al een paar jaar samenwonen, dus heb ik eigenlijk al best lang moeten wachten.
Wie van jullie heeft hier ervaring mee? Wie heeft tips?
Dank alvast!
JeliaHoi Jelia. Ik krijg het helemaal benauwd als ik dit lees, en ik ben niet eens je vriend. Grappig ook dat je vrijheid en ruimte direct koppelt aan vreemdgaan (ontkennen is ook een koppeling maken). Anyway, volgens mij moet je je er bij neerleggen dat je vriend het niet ziet zitten om samen te wonen. Je legt hem iets op en dat is nooit gezond.
Beste forummers,
Even kort de situatie: mijn vriend en ik wonen allebei op onszelf in dezelfde stad. We hebben nu 6 jaar een relatie, zijn nog steeds super blij met elkaar. Nu is mijn vriend heel erg gehecht aan zijn vrijheid en ruimte, niet dat ie vreemdgaat, helemaal niet, maar hij vindt het hebben van een eigen huis gewoon heel fijn. Dat is ook de reden dat we nog steeds niet samenwonen. Hij denkt bovendien dat samenwonen burgerlijk en saai is. Op termijn zou hij dit wel willen, maar nu nog even niet.
Voor mij begint dit een steeds groter probleem te worden. Ik heb behoefte aan iets van ons beide, een gezamenlijke plek. Bovendien vind ik samenwonen een nieuwe stap in onze relatie die mij heel spannend en leuk lijkt. Nog even los van alle logistieke voordelen.
Ik wil hem niet dwingen om samen te gaan wonen, want ik wil juist dat ie het uit zichzelf wil. Maar dat zou kunnen betekenen dat het nog wel eens heel lang kan gaan duren! (denk 1 a 2 jaar ofzo). En ik vind het ook niet goed voelen om een fijne relatie om dit punt te verbreken. Hij wil het nu niet, maar in de toekomst wel, bijvoorbeeld als er kinderen zijn. Als ie het uberhaupt nooit zou willen, zou ik er waarschijnlijk direct een punt achter zetten.
Aan de andere kant wil ik al een paar jaar samenwonen, dus heb ik eigenlijk al best lang moeten wachten.
Wie van jullie heeft hier ervaring mee? Wie heeft tips?
Dank alvast!
JeliaHoi Jelia. Ik krijg het helemaal benauwd als ik dit lees, en ik ben niet eens je vriend. Grappig ook dat je vrijheid en ruimte direct koppelt aan vreemdgaan (ontkennen is ook een koppeling maken). Anyway, volgens mij moet je je er bij neerleggen dat je vriend het niet ziet zitten om samen te wonen. Je legt hem iets op en dat is nooit gezond.
maandag 9 maart 2009 om 21:41
Ja, ik snap wel wat je bedoelt. Je gaat twijfelen aan je eigen relatie en situatie, ook omdat je bij andere mensen wat anders ziet. Dat gevoel herken ik wel, ook bij ons kwam het meer voor dat mensen in deze situatie wél samenwonen. De kunst is je daarvan niets aan te trekken en te weten dat het niets met jou te maken heeft.
Eigenlijk vind ik het wel knap van je vriend. Hij trekt zich nergens iets van aan, alleen jammer dat hij jou daar dus wel in meesleurt. Luistert hij wel naar jou als je vertelt hoe en wat en waar je mee zit? Zien jullie elkaar wel veel of zou je hem ook vaker willen zien?
Eigenlijk vind ik het wel knap van je vriend. Hij trekt zich nergens iets van aan, alleen jammer dat hij jou daar dus wel in meesleurt. Luistert hij wel naar jou als je vertelt hoe en wat en waar je mee zit? Zien jullie elkaar wel veel of zou je hem ook vaker willen zien?
maandag 9 maart 2009 om 21:52
Wie zien elkaar vaak genoeg, ben heel blij met hoe het gaat. En de laatste tijd hebben we het vaak hierover en dan luistert hij wel goed naar me.
Doeps: dat vreemdgaan heb ik inderdaad erbij gehaald om eventuele reacties te voorkomen op het woord vrijheid. Dat iedereen even begrijpt wat ik ermee bedoel. Niet meer dan dat.
Ik leg hem volgens mij niets op, ik geef hem alleen aan wat mijn behoefte is. En hij legt toch ook zijn behoefte bij mij neer?
Doeps: dat vreemdgaan heb ik inderdaad erbij gehaald om eventuele reacties te voorkomen op het woord vrijheid. Dat iedereen even begrijpt wat ik ermee bedoel. Niet meer dan dat.
Ik leg hem volgens mij niets op, ik geef hem alleen aan wat mijn behoefte is. En hij legt toch ook zijn behoefte bij mij neer?
maandag 9 maart 2009 om 21:55
Hoi Jelia,
Een tip misschien met je vriend praten wat hij echt wil.Mijn vriend zei al vrij snel in het begin van onze relatie dat hij geen lat-relatie wilde.
Persoonlijk vind ik samenwonen ook leuker, maar inderdaad wat betreft dat het saai kan worden hierin heb je zelf de keuze.
Het kan niet altijd leuk zijn, ook vind ik dat je als je samenwoont niet alles samen hoeft te doen.Ieder mens is anders, hierin kun je elkaar vrij in laten. Succes !
Een tip misschien met je vriend praten wat hij echt wil.Mijn vriend zei al vrij snel in het begin van onze relatie dat hij geen lat-relatie wilde.
Persoonlijk vind ik samenwonen ook leuker, maar inderdaad wat betreft dat het saai kan worden hierin heb je zelf de keuze.
Het kan niet altijd leuk zijn, ook vind ik dat je als je samenwoont niet alles samen hoeft te doen.Ieder mens is anders, hierin kun je elkaar vrij in laten. Succes !
maandag 9 maart 2009 om 21:57
Misschien ben je teveel bezig met hoe het plaatje eruit moet zien. En wat andere mensen er wel niet van zouden kunnen denken dat jullie niet voldoen aan dat standaardplaatje. Stel dat je vriend toegeeft aan je verkapte dwang ('ik wil dat hij uit zichzelf wil'), denk je dat het dan allemaal goed komt? Dat hij ineens een ander persoon wordt die samenwonen ineens heel erg leuk vindt? En niks liever wil dan met jou op koopzondag door Ikea te struinen op zoek naar snoezige meubeltjes? Sorry voor mijn cynische toon, maar ik vind het nogal naïef om zo te denken.
Concessies doen werkt op een zekere hoogte, maar niet als het helemaal tegen iemands natuur in gaat. Zit je straks met een ongelukkige vriend op de bank. Word je daar blij van?
Concessies doen werkt op een zekere hoogte, maar niet als het helemaal tegen iemands natuur in gaat. Zit je straks met een ongelukkige vriend op de bank. Word je daar blij van?
maandag 9 maart 2009 om 21:59
Ik snap je gevoel heel goed Jelia. Je legt hem ook helemaal niks op, je hoopt alleen dat hij het ook wilt. En hij wil nog niet, en dat is heel verdrietig voor jou nu. Ik denk dat je niets anders kan dan je erbij neerleggen voor nu. Zelf in een soortgelijke situatie, maar heb het naast me neergelegd en kijk het nog een tijdje aan (totdat een bepaalde fase in ons leven voorbij is, noem ik niet i.v.m. privacy en is ook niet nodig voor het verhaal). Bij mijn vriend heb ik zeker het gevoel dat hij het wel wil, alleen nog niet nu. Dus dat stelt me wel gerust en ik realiseer me steeds vaker hoe lekker ik het vind om nog mijn eigen plek te hebben.
maandag 9 maart 2009 om 22:01
quote:doeps schreef op 09 maart 2009 @ 21:57:
Misschien ben je teveel bezig met hoe het plaatje eruit moet zien. En wat andere mensen er wel niet van zouden kunnen denken dat jullie niet voldoen aan dat standaardplaatje. Stel dat je vriend toegeeft aan je verkapte dwang ('ik wil dat hij uit zichzelf wil'), denk je dat het dan allemaal goed komt? Dat hij ineens een ander persoon wordt die samenwonen ineens heel erg leuk vindt? En niks liever wil dan met jou op koopzondag door Ikea te struinen op zoek naar snoezige meubeltjes? Sorry voor mijn cynische toon, maar ik vind het nogal naïef om zo te denken.
Concessies doen werkt op een zekere hoogte, maar niet als het helemaal tegen iemands natuur in gaat. Zit je straks met een ongelukkige vriend op de bank. Word je daar blij van?Ik geef toe dat ik soms inderdaad bezig ben met het standaardplaatje en dat het daar niet aan voldoet. En dat vind ik moeilijk. Maar ik ben hem echt niet aan het dwingen volgens mij! Ik ben het helemaal met je post eens en ik vind het juist heel moeilijk om binnen het gegeven dat hij niet wil, ook nog iets te doen met mijn eigen behoeftes. Voor ideeen op dat vlak sta ik open. Maar je hoeft mij niet uit te leggen dat dwingen niet werkt. Als ik dat niet wist had ik dat een paar jaar geleden al uitgeprobeerd en had ik nu geen vriend meer gehad.
Misschien ben je teveel bezig met hoe het plaatje eruit moet zien. En wat andere mensen er wel niet van zouden kunnen denken dat jullie niet voldoen aan dat standaardplaatje. Stel dat je vriend toegeeft aan je verkapte dwang ('ik wil dat hij uit zichzelf wil'), denk je dat het dan allemaal goed komt? Dat hij ineens een ander persoon wordt die samenwonen ineens heel erg leuk vindt? En niks liever wil dan met jou op koopzondag door Ikea te struinen op zoek naar snoezige meubeltjes? Sorry voor mijn cynische toon, maar ik vind het nogal naïef om zo te denken.
Concessies doen werkt op een zekere hoogte, maar niet als het helemaal tegen iemands natuur in gaat. Zit je straks met een ongelukkige vriend op de bank. Word je daar blij van?Ik geef toe dat ik soms inderdaad bezig ben met het standaardplaatje en dat het daar niet aan voldoet. En dat vind ik moeilijk. Maar ik ben hem echt niet aan het dwingen volgens mij! Ik ben het helemaal met je post eens en ik vind het juist heel moeilijk om binnen het gegeven dat hij niet wil, ook nog iets te doen met mijn eigen behoeftes. Voor ideeen op dat vlak sta ik open. Maar je hoeft mij niet uit te leggen dat dwingen niet werkt. Als ik dat niet wist had ik dat een paar jaar geleden al uitgeprobeerd en had ik nu geen vriend meer gehad.
maandag 9 maart 2009 om 22:02
maandag 9 maart 2009 om 22:02
quote:doeps schreef op 09 maart 2009 @ 21:57:
Stel dat je vriend toegeeft aan je verkapte dwang ('ik wil dat hij uit zichzelf wil'), denk je dat het dan allemaal goed komt? Dat hij ineens een ander persoon wordt die samenwonen ineens heel erg leuk vindt? En niks liever wil dan met jou op koopzondag door Ikea te struinen op zoek naar snoezige meubeltjes? Sorry voor mijn cynische toon, maar ik vind het nogal naïef om zo te denken.
Sorry hoor, maar deze toon lees ik helemaal niet in haar berichten. Anders had ze haar topic toch wel "how to trick my boyfriend in this" genoemd? Ik vind het nogal lullig om zo te reageren. Laat maar...
Stel dat je vriend toegeeft aan je verkapte dwang ('ik wil dat hij uit zichzelf wil'), denk je dat het dan allemaal goed komt? Dat hij ineens een ander persoon wordt die samenwonen ineens heel erg leuk vindt? En niks liever wil dan met jou op koopzondag door Ikea te struinen op zoek naar snoezige meubeltjes? Sorry voor mijn cynische toon, maar ik vind het nogal naïef om zo te denken.
Sorry hoor, maar deze toon lees ik helemaal niet in haar berichten. Anders had ze haar topic toch wel "how to trick my boyfriend in this" genoemd? Ik vind het nogal lullig om zo te reageren. Laat maar...
maandag 9 maart 2009 om 22:03
El_lebel, hoe lang zijn jullie bij elkaar? Wij hebben ook onlangs een bepaalde fase afgerond, daardoor dacht ik juist dat hij nu wél de behoefte aan samenwonen zou krijgen. maar helaas voor mij nog niet dus... Ik vind het ook geruststellend dat hij het uiteindelijk wel wil.
Wel fijn om mensen te spreken die in dezelfde situatie zitten.
Wel fijn om mensen te spreken die in dezelfde situatie zitten.
maandag 9 maart 2009 om 22:08
Misschien dat je een soort tussenvorm kunt ontwikkelen. Ik weet niet hoe vaak jullie elkaar nu zien? Maar dat je wat meer integreert in elkaars leven, maar toch lekker je eigen huisje houdt. Je kunt juist trots zijn op het feit dat je niet volgens het standaardplaatje leeft. Dat doet bijna iedereen immers al. Jij en je vriend gaan lekker jullie eigen weg. Stoer toch?
dinsdag 10 maart 2009 om 14:08
Jelia, wij zijn nu ruim vier jaar bij elkaar. En soms heb ik echt heel erg de behoefte om met het samen te wonen, maar soms ook juist helemaal niet. Dat zorgt er natuurlijk ook voor dat ik het naast me neer heb kunnen leggen en het niet meer zo erg vind.
Doeps: ik ben er ook altijd trots op dat wij niet zo nodig "moeten" samenwonen. Maar je moet wel doen waar je je goed bij voelt natuurlijk en je dus geen r**t van je omgeving aantrekken. Want dan ben je juist weer degene die het zo graag anders wil doen/doet dan de rest: dan is toch net zo goed naar je omgeving kijken en je daaraan spiegelen? Zo werk het sociale leven nu eenmaal denk ik. En als je het wel wilt, waarom moet je jezelf dan voorhouden dat je "lekker anders" ben dan de rest?
Doeps: ik ben er ook altijd trots op dat wij niet zo nodig "moeten" samenwonen. Maar je moet wel doen waar je je goed bij voelt natuurlijk en je dus geen r**t van je omgeving aantrekken. Want dan ben je juist weer degene die het zo graag anders wil doen/doet dan de rest: dan is toch net zo goed naar je omgeving kijken en je daaraan spiegelen? Zo werk het sociale leven nu eenmaal denk ik. En als je het wel wilt, waarom moet je jezelf dan voorhouden dat je "lekker anders" ben dan de rest?
dinsdag 10 maart 2009 om 14:19
jelia, als het goed is kunnen jullie nog de rest van je leven samenwonen en duurt dat samen dan nog heel lang.
Maar graag willen samenwonen snap ik wel hoor en het is natuurlijk jammer dat je vriend hierin zijn behoeftes voorzien krijgt en jij die van jou opzij moet zetten. Snapt en erkent hij jouw behoeftes wel? Dat scheelt denk ik wel namelijk, als hij aangeeft dat hij begrijpt dat deze keuze voor jou minder leuk is. Als hij het maar vanzelfsprekend vindt dat het op zijn manier gaat dat is minder prettig natuurlijk.
Voor je beeldvorming: ik ben 35 en net gaan samenwonen, net 1 week voor ik 35 werd, dussuh, het kan nog veel later. (Overigens wel veel korter samen met mijn vriend). Op mijn 29e had ik 7 jaar een relatie en woonde ook niet samen. Die relatie is toen uitgegaan, maar dat had niets met wel/niet samenwonen te maken. Veel van mijn vriendinnen zijn pas in de 30 gaan samenwonen, sommigen voor de 2e keer.
Maar graag willen samenwonen snap ik wel hoor en het is natuurlijk jammer dat je vriend hierin zijn behoeftes voorzien krijgt en jij die van jou opzij moet zetten. Snapt en erkent hij jouw behoeftes wel? Dat scheelt denk ik wel namelijk, als hij aangeeft dat hij begrijpt dat deze keuze voor jou minder leuk is. Als hij het maar vanzelfsprekend vindt dat het op zijn manier gaat dat is minder prettig natuurlijk.
Voor je beeldvorming: ik ben 35 en net gaan samenwonen, net 1 week voor ik 35 werd, dussuh, het kan nog veel later. (Overigens wel veel korter samen met mijn vriend). Op mijn 29e had ik 7 jaar een relatie en woonde ook niet samen. Die relatie is toen uitgegaan, maar dat had niets met wel/niet samenwonen te maken. Veel van mijn vriendinnen zijn pas in de 30 gaan samenwonen, sommigen voor de 2e keer.
dinsdag 10 maart 2009 om 15:35
Ik vind je helemaal niet dwingend naar je vriend toe. Wat je zegt een relatie is geven en nemen, wat betreft samenwonen ben je al jaren aan het geven en ga je mee in zijn behoefte van nog niet willen samenwonen.
Kan me voorstellen dat na een aantal jaar 'onderdrukken' van deze behoefte het op een bepaald moment moeilijk wordt. Zeker wetende dat hij de eerst komende 1 a 2 jaar nog niet wil samenwonen. Heeft hij dit trouwens zelf gezegd? Zoja zegt hij dat ook al jaren, dat het zeg maar elk jaar weer wordt uitegsteld?
En nee je kan hem niet dwingen, dit zijn van die situaties wat je beide moet willen, net als kinderen krijgen, trouwen, een wereldreis maken etc.
Tips heb ik eigenlijk niet, denk dat je wel aan je vriend mag laten merken dat jij momenteel sterk de behoefte heb om samen een leventje op te bouwen in 1 huis. Ik vind dit niet dwingend, hij laat namelijk ook duidelijk aan jou merken dit nog niet te willen, maar vind niet dat je daarom jou gevoelens maar moet wegdrukken.
Jeetje moeilijke situatie hoor, denk toch dat het afwachten wordt op het moment dat hij er aan toe is.
Kan me voorstellen dat na een aantal jaar 'onderdrukken' van deze behoefte het op een bepaald moment moeilijk wordt. Zeker wetende dat hij de eerst komende 1 a 2 jaar nog niet wil samenwonen. Heeft hij dit trouwens zelf gezegd? Zoja zegt hij dat ook al jaren, dat het zeg maar elk jaar weer wordt uitegsteld?
En nee je kan hem niet dwingen, dit zijn van die situaties wat je beide moet willen, net als kinderen krijgen, trouwen, een wereldreis maken etc.
Tips heb ik eigenlijk niet, denk dat je wel aan je vriend mag laten merken dat jij momenteel sterk de behoefte heb om samen een leventje op te bouwen in 1 huis. Ik vind dit niet dwingend, hij laat namelijk ook duidelijk aan jou merken dit nog niet te willen, maar vind niet dat je daarom jou gevoelens maar moet wegdrukken.
Jeetje moeilijke situatie hoor, denk toch dat het afwachten wordt op het moment dat hij er aan toe is.
dinsdag 10 maart 2009 om 17:11
Ik vind je niet dwingend overkomen. Wel valt me op dat jij het standaardplaatje belangrijker vindt dan dat hij dat vindt. Ik vind het eigenlijk wel heel erg goed dat je vriend zo eerlijk is en zijn eigen gevoel hierin volgt. En dus pas kiest om te gaan samenwonen wanneer hij denkt dat hij daar echt klaar voor is.
Je geeft al aan dat je het niet belangrijk genoeg vindt om de relatie te verbreken (omdat hij op termijn wel wil samenwonen). Je hebt dus eigenlijk je besluit al genomen. Het voelt alleen niet helemaal goed omdat jij het idee hebt dat jij degene bent die in haar eentje water bij de wijn doet. Dat is best iets dat je bespreekbaar kan maken.
Mijn man en ik hebben ook in een dergelijke impasse gezeten maar dan op het vlak van ongewenste kinderloosheid. Ik vertel hier niet alle details want dat vind ik te persoonlijk. Ik heb van deze situatie geleerd dat het heel goed is om te blijven communiceren. Dus blijven praten over hoe hij de toekomst ziet, wat hij wil, hoe hij zich voelt. En ook praten hoe jij de toekomst ziet, wat jij wilt en hoe jij je voelt. Hoe past dit wel bij elkaar, waar nog niet. En ook delen dat je het moeilijk vind omdat je nu eigenlijk op hem wacht. Dat je dit eerlijk zegt heeft niets met onder druk zetten te maken. Dat is gewoon vertellen hoe jij je voelt. En zolang er voor zijn gevoelens ook ruimte is, is dat prima toch. Mijn ervaring is dat juist door de dialoog (als je het tenminste goed doet en je het proces belangrijker vind dat het eindresultaat) je juist het doel makkelijker bereikt. Of je bereikt een heel ander resultaat wat uiteindelijk beter bij je blijkt te passen. Dat was bij ons het geval.
Je geeft al aan dat je het niet belangrijk genoeg vindt om de relatie te verbreken (omdat hij op termijn wel wil samenwonen). Je hebt dus eigenlijk je besluit al genomen. Het voelt alleen niet helemaal goed omdat jij het idee hebt dat jij degene bent die in haar eentje water bij de wijn doet. Dat is best iets dat je bespreekbaar kan maken.
Mijn man en ik hebben ook in een dergelijke impasse gezeten maar dan op het vlak van ongewenste kinderloosheid. Ik vertel hier niet alle details want dat vind ik te persoonlijk. Ik heb van deze situatie geleerd dat het heel goed is om te blijven communiceren. Dus blijven praten over hoe hij de toekomst ziet, wat hij wil, hoe hij zich voelt. En ook praten hoe jij de toekomst ziet, wat jij wilt en hoe jij je voelt. Hoe past dit wel bij elkaar, waar nog niet. En ook delen dat je het moeilijk vind omdat je nu eigenlijk op hem wacht. Dat je dit eerlijk zegt heeft niets met onder druk zetten te maken. Dat is gewoon vertellen hoe jij je voelt. En zolang er voor zijn gevoelens ook ruimte is, is dat prima toch. Mijn ervaring is dat juist door de dialoog (als je het tenminste goed doet en je het proces belangrijker vind dat het eindresultaat) je juist het doel makkelijker bereikt. Of je bereikt een heel ander resultaat wat uiteindelijk beter bij je blijkt te passen. Dat was bij ons het geval.
dinsdag 10 maart 2009 om 22:26
Volgens mij wil je vriend helemaal niet samenwonen! Want hoe weet je nou dat je het over 2 jaar wel wilt als je al 6 jaar een relatie hebt? Je wilt samenwonen of niet en jou vriend wilt het blijkbaar niet denk ik. Hij vindt het wel prima zo en is misschien ook bang om zijn leven die hij nu leidt kwijt te raken. De vraag is of jij daarmee kunt leven. Lijkt mij heel moeilijk als je 6 jaar bij elkaar bent. Succes!
dinsdag 10 maart 2009 om 22:59
Dankje voor de reacties, ik vind het goed om dit te lezen.
Mijn vriend is nu aan het nadenken over wat hij nou eigenlijk wil. Hij praat er met veel mensen over, om zo helderder te krijgen wat hij wil en waarom. Dat geeft mij weer het gevoel dat ie er serieus mee bezig is, voel mijn gevoel ook serieus genomen hierin. Over die 1 a 2 jaar, dat heeft ie nog niet zo expliciet gezegd, maar ik acht het niet onwaarschijnlijk. Misschien is het invullen van mijn kant, maar het is gewoon mijn inschatting. Daar is ie nu juist over aan het nadenken.
Over wel of niet 'ooit' samenwonen is hij heel duidelijk geweest, hij zou onze kinderen altijd samenwonend willen opvoeden. Daarvoor hoefde ik niet te zeggen dat als ie niet wilde samenwonen ik er dan een punt achter zou zetten.
Mijn vriend is nu aan het nadenken over wat hij nou eigenlijk wil. Hij praat er met veel mensen over, om zo helderder te krijgen wat hij wil en waarom. Dat geeft mij weer het gevoel dat ie er serieus mee bezig is, voel mijn gevoel ook serieus genomen hierin. Over die 1 a 2 jaar, dat heeft ie nog niet zo expliciet gezegd, maar ik acht het niet onwaarschijnlijk. Misschien is het invullen van mijn kant, maar het is gewoon mijn inschatting. Daar is ie nu juist over aan het nadenken.
Over wel of niet 'ooit' samenwonen is hij heel duidelijk geweest, hij zou onze kinderen altijd samenwonend willen opvoeden. Daarvoor hoefde ik niet te zeggen dat als ie niet wilde samenwonen ik er dan een punt achter zou zetten.
