Relaties
alle pijlers
Vriendin is alcoholiste
dinsdag 2 december 2008 om 21:44
hoi,
een aantal jaren geleden was de beste vriend van mijn vader zwaar aan de alcohol.. zo erg dat hij z'n flessen buiten in de sloot verstopte..
op een gegeven moment zijn ze met z'n alle familie en vrienden bij hem naar binnen gestapt en hebben hem voor de keus gezet..
of hij kiest voor alcohol en verliest daarmee al z'n dierbaren(vrienden en familie..
of hij kiest ervoor om te vechten..vechten tegen de alcohol en wil zich laten steunen door alle dierbaren..
hij heeft toen voor het tweede gekozen en is nu 15 jaar later nog steed verlost.. af en toe had hij een terugval maar dan kon hij terecht bij zn fam en vrienden..en dat deed hij ook..
succes en sterkte!
de ouders van mijn moeder waren ook alcoholist en merk dat ze daar nog veel moeite mee heeft.. zij is daardoor ook een beetje tegen alcohol en drinkt zelf eigenlijk nooit een druppel op een paar keer per jaar na..
een aantal jaren geleden was de beste vriend van mijn vader zwaar aan de alcohol.. zo erg dat hij z'n flessen buiten in de sloot verstopte..
op een gegeven moment zijn ze met z'n alle familie en vrienden bij hem naar binnen gestapt en hebben hem voor de keus gezet..
of hij kiest voor alcohol en verliest daarmee al z'n dierbaren(vrienden en familie..
of hij kiest ervoor om te vechten..vechten tegen de alcohol en wil zich laten steunen door alle dierbaren..
hij heeft toen voor het tweede gekozen en is nu 15 jaar later nog steed verlost.. af en toe had hij een terugval maar dan kon hij terecht bij zn fam en vrienden..en dat deed hij ook..
succes en sterkte!
de ouders van mijn moeder waren ook alcoholist en merk dat ze daar nog veel moeite mee heeft.. zij is daardoor ook een beetje tegen alcohol en drinkt zelf eigenlijk nooit een druppel op een paar keer per jaar na..
dinsdag 2 december 2008 om 21:50
Hallo Yaya,
wat naar zeg. Ik ken dit als kind-van. Mijn vader was alcoholist, hij dronk niet iedere dag maar meer in fases van een week totaal laveloos en dan weer een tijd niets. Toen ik jong was en mijn ouders nog bij elkaar waren, is het een periode heel erg geweest. Die periode staat me nog heel goed bij en ik kan je vertellen, toen mijn ouders uit elkaar gingen was dat voor iedereen, inclusief mijn vader, de beste beslissing. Ik zeg inclusief mijn vader, omdat jij aangeeft dat als haar man weggaat, zij waarschijnlijk nog verder wegzakt en het misschien niet overleeft. Mijn vader kon eigenlijk niets zelf (in huishouden, voor zichzelf zorgen ed.) maar heeft zich toch kunnen redden. En de huisarts zei ons altijd: hoe moeilijk ook, als je je handen er vanaf trekt, kan het zijn dat ze ineens het licht zien. Doordat wij altijd voor hem klaarstonden met alles, kon hij het ook in stand houden. Maar goed, misschien is het verschil met jouw vriendin dat hij niet nonstop dronk.
Wat ik hiermee wil zeggen: haar man moet voor zichzelf en de kinderen kiezen, JUIST ook voor haar. Dit houdt hij geen leven lang vol, echt niet, hoe graag hij haar ook niet in de steek wil laten. En de kinderen zullen ook opbloeien, als ik naar onszelf kijk is dat wel gebeurd. Ik heb door die scheiding een toch in mijn ogen vrij onbezorgde jeugd kunnen hebben. De verhouding tussen mijn vader en ons verbeterde hierdoor ook echt.
Helaas is mijn vader vorige maand overleden, dit had overigens niet direct iets met zijn alcoholisme te maken (herseninfarct). Ik heb hem nooit kwalijk genomen dat hij dronk, ik zag vooral een eenzame ongelukkige man, daar werd ik verdrietig van, niet zozeer zijn misbruik.
Anyways ik hoop dat ik met mijn verhaal jullie een stapje verder heb kunnen brengen in de lange weg, ik leef met jullie mee!
Lfs!
wat naar zeg. Ik ken dit als kind-van. Mijn vader was alcoholist, hij dronk niet iedere dag maar meer in fases van een week totaal laveloos en dan weer een tijd niets. Toen ik jong was en mijn ouders nog bij elkaar waren, is het een periode heel erg geweest. Die periode staat me nog heel goed bij en ik kan je vertellen, toen mijn ouders uit elkaar gingen was dat voor iedereen, inclusief mijn vader, de beste beslissing. Ik zeg inclusief mijn vader, omdat jij aangeeft dat als haar man weggaat, zij waarschijnlijk nog verder wegzakt en het misschien niet overleeft. Mijn vader kon eigenlijk niets zelf (in huishouden, voor zichzelf zorgen ed.) maar heeft zich toch kunnen redden. En de huisarts zei ons altijd: hoe moeilijk ook, als je je handen er vanaf trekt, kan het zijn dat ze ineens het licht zien. Doordat wij altijd voor hem klaarstonden met alles, kon hij het ook in stand houden. Maar goed, misschien is het verschil met jouw vriendin dat hij niet nonstop dronk.
Wat ik hiermee wil zeggen: haar man moet voor zichzelf en de kinderen kiezen, JUIST ook voor haar. Dit houdt hij geen leven lang vol, echt niet, hoe graag hij haar ook niet in de steek wil laten. En de kinderen zullen ook opbloeien, als ik naar onszelf kijk is dat wel gebeurd. Ik heb door die scheiding een toch in mijn ogen vrij onbezorgde jeugd kunnen hebben. De verhouding tussen mijn vader en ons verbeterde hierdoor ook echt.
Helaas is mijn vader vorige maand overleden, dit had overigens niet direct iets met zijn alcoholisme te maken (herseninfarct). Ik heb hem nooit kwalijk genomen dat hij dronk, ik zag vooral een eenzame ongelukkige man, daar werd ik verdrietig van, niet zozeer zijn misbruik.
Anyways ik hoop dat ik met mijn verhaal jullie een stapje verder heb kunnen brengen in de lange weg, ik leef met jullie mee!
Lfs!
dinsdag 2 december 2008 om 21:58
Yayasister, ik was kind van een alcoholiste .... Wat wil je weten? Zoals jij de situatie beschrijft, heb ik de indruk dat je heel goed en zuiver ziet waar de problemen liggen, dat je heel goed doorhebt wat er allemaal misgaat door het alcoholprobleem van je vriendin.
Ik, als kind, wist dat natuurlijk niet. Ik redderde en ruimde, zorgde ervoor dat mijn moeders' leven zo comfortabel mogelijk verliep, zorgde er vooral voor dat mijn moeder geen last van me had ....
Ook later, toen ik allang het huis uit was en twee kleine kinderen had, reed ik - zodra mijn man thuis was - als een speer naar mijn moeder, met een pannetje eten, om haar rotzooi op te ruimen.
Kortom: ik stond voor haar klaar, zoveel ik kon. Een verstandige maatschappelijk werker heeft mij doen inzien dat juist door mijn hulp mijn moeder haar alcoholisme helemaal kon uitleven. Hij heeft mij uiteindelijk verboden daar nog te gaan ruimen en redderen, hij heeft ervoor gezorgd dat ze opgenomen werd in een afkickkliniek. Ze heeft nog een aantal jaar geleefd, totdat ze - met een longemfyseem vanwege het roken en leverproblemen vanwege het drinken - uiteindelijk overleed. Dat was de mooiste dag van mijn leven ..... de dag dat mijn moeder overleed. Die dag viel er een loodzware last van mijn schouder,
Ik meende altijd dat ik heel sterk was geworden door alle narigheid in mijn jeugd. Dat was ik ook altijd. Maar jaren na haar dood moest ik toch toegeven dat ik het niet meer trok. Ik raakte depressief, ik had spijt, als haren op mijn hoofd, spijt dat ik mijn moeder altijd ondersteund had als een brave dochter. Spijt, omdat ik pas veel later in kon zien dat ze dat absoluut niet waard was, dat een moeder MOEDER hoort te zijn voor haar kind, dat een moeder het belang van haar kind hoort te plaatsen voor haar eigen belang, en zeker voor haar verslaving. Dat een moeder die dat niet kan, die het leven van haar kind zo beinvloedt, de naam moeder niet verdient.
Ik, als kind, wist dat natuurlijk niet. Ik redderde en ruimde, zorgde ervoor dat mijn moeders' leven zo comfortabel mogelijk verliep, zorgde er vooral voor dat mijn moeder geen last van me had ....
Ook later, toen ik allang het huis uit was en twee kleine kinderen had, reed ik - zodra mijn man thuis was - als een speer naar mijn moeder, met een pannetje eten, om haar rotzooi op te ruimen.
Kortom: ik stond voor haar klaar, zoveel ik kon. Een verstandige maatschappelijk werker heeft mij doen inzien dat juist door mijn hulp mijn moeder haar alcoholisme helemaal kon uitleven. Hij heeft mij uiteindelijk verboden daar nog te gaan ruimen en redderen, hij heeft ervoor gezorgd dat ze opgenomen werd in een afkickkliniek. Ze heeft nog een aantal jaar geleefd, totdat ze - met een longemfyseem vanwege het roken en leverproblemen vanwege het drinken - uiteindelijk overleed. Dat was de mooiste dag van mijn leven ..... de dag dat mijn moeder overleed. Die dag viel er een loodzware last van mijn schouder,
Ik meende altijd dat ik heel sterk was geworden door alle narigheid in mijn jeugd. Dat was ik ook altijd. Maar jaren na haar dood moest ik toch toegeven dat ik het niet meer trok. Ik raakte depressief, ik had spijt, als haren op mijn hoofd, spijt dat ik mijn moeder altijd ondersteund had als een brave dochter. Spijt, omdat ik pas veel later in kon zien dat ze dat absoluut niet waard was, dat een moeder MOEDER hoort te zijn voor haar kind, dat een moeder het belang van haar kind hoort te plaatsen voor haar eigen belang, en zeker voor haar verslaving. Dat een moeder die dat niet kan, die het leven van haar kind zo beinvloedt, de naam moeder niet verdient.
dinsdag 2 december 2008 om 22:11
Hai,
Joyce, ik lees in jouw bericht veel woede (correct me if im wrong!), ik heb dat juist helemaal niet. Gek genoeg begreep ik het vaak gewoon, ondanks dat ik de laatste jaren ook meer de ouder was dan het kind. Ik liep ook altijd en eeuwig puin te ruimen, kots weg te boenen, hij hoefde maar 1 piep te geven en ik stond er...uit bezorgdheid inderdaad. Maar ondanks alle ellende en verdriet die hij ons aandeed, was ik niet boos op hemzelf, maar boos om de kloteziekte die hij had. Mijn psych raadde mij ook aan om hem als 2 losse personen te zien, de lieve, bezorgde, meelevende pappa, en de kloterige alcoholist. En dat hielp me op de been te blijven.
Nu hij net overleden is heb ik aan de ene kant ineens alle tijd van de wereld om te doen wat IK wil, maar aan de andere kant zou ik het zo in willen leveren om hem terug te krijgen. Maar dat gaat niet. Het is natuurlijk ook zo vers dat alles nog ontzettend moet landen bij mij hoor. Ik weet ook niet hoe ik er over een paar jaar in sta.
Yaya, ik kan me jouw bezorgdheid daarom ook zo goed voorstellen. En het feit dat de opnames haar niet helpen maakt het denk ik nog moeilijker. Pfff, moeilijk.
Joyce, ik lees in jouw bericht veel woede (correct me if im wrong!), ik heb dat juist helemaal niet. Gek genoeg begreep ik het vaak gewoon, ondanks dat ik de laatste jaren ook meer de ouder was dan het kind. Ik liep ook altijd en eeuwig puin te ruimen, kots weg te boenen, hij hoefde maar 1 piep te geven en ik stond er...uit bezorgdheid inderdaad. Maar ondanks alle ellende en verdriet die hij ons aandeed, was ik niet boos op hemzelf, maar boos om de kloteziekte die hij had. Mijn psych raadde mij ook aan om hem als 2 losse personen te zien, de lieve, bezorgde, meelevende pappa, en de kloterige alcoholist. En dat hielp me op de been te blijven.
Nu hij net overleden is heb ik aan de ene kant ineens alle tijd van de wereld om te doen wat IK wil, maar aan de andere kant zou ik het zo in willen leveren om hem terug te krijgen. Maar dat gaat niet. Het is natuurlijk ook zo vers dat alles nog ontzettend moet landen bij mij hoor. Ik weet ook niet hoe ik er over een paar jaar in sta.
Yaya, ik kan me jouw bezorgdheid daarom ook zo goed voorstellen. En het feit dat de opnames haar niet helpen maakt het denk ik nog moeilijker. Pfff, moeilijk.
dinsdag 2 december 2008 om 22:26
Ik heb ook ervaring met een moeder als alcoholiste. Helaas werkte tough love ook niet; na haar verwijdering uit het huis ging ze gewoon vrolijk door met drinken. Ook als ze weer uit een kliniek kwam had ik zoiets van: oh jee, daar gaan we weer... moeder van de grond afruimen, tussen de middag geen boterham omdat ze mij niet hoorde bellen, en de leuke ruzies over het onderwerp.
Ze had ook iemand nodig om tegen aan te lullen, maar ze had geen buddy, dus dat was ik dan maar (tot de scheiding toen ik 8 was). Ze vertelde me dat ze tijdens het afkicken haar maag voelde omkeren en dat het zo verdomd moeilijk was omdat iedereen er maar van uit gaat dat je tegen drank kunt. In kerstpakketten zit altijd wel een fles wijn, overal kun je het krijgen.
Steun haar man en kinderen. Misschien is hij zo wijs om haar op haarzelf te laten wonen zodat deze rotomgeving kan stoppen voor de kinderen. Vertel later ook hoe je vriendin was voordat ze deze ziekte had. Is ook leuk om te horen dat je moeder wel leuke eigenschappen had, en niet alleen negatieve. Kinderen lachen altijd wel, maar hun pijn zie je niet zo maar. Mijn vader heeft wel in een praatgroep gezeten, maar ik helaas niet; ik had best wel willen ervaren dat ik niet de enige was met een alcoholistische moeder. Als kind wil je niet 'anders' zijn en ergens niet mogen binnen spelen omdat je een kind bent van dat drankorgel.
Mijn moeder overleed jaren later, en toen ik haar zo in haar kist zag liggen heb ik het haar allemaal vergeven. Ze lag er zo zielig bij en er waren zo weinig mensen op haar begrafenis; dat wens je niemand toe. Dit was haar idee ook niet, van een mooi leven vol geluk.
Ze had ook iemand nodig om tegen aan te lullen, maar ze had geen buddy, dus dat was ik dan maar (tot de scheiding toen ik 8 was). Ze vertelde me dat ze tijdens het afkicken haar maag voelde omkeren en dat het zo verdomd moeilijk was omdat iedereen er maar van uit gaat dat je tegen drank kunt. In kerstpakketten zit altijd wel een fles wijn, overal kun je het krijgen.
Steun haar man en kinderen. Misschien is hij zo wijs om haar op haarzelf te laten wonen zodat deze rotomgeving kan stoppen voor de kinderen. Vertel later ook hoe je vriendin was voordat ze deze ziekte had. Is ook leuk om te horen dat je moeder wel leuke eigenschappen had, en niet alleen negatieve. Kinderen lachen altijd wel, maar hun pijn zie je niet zo maar. Mijn vader heeft wel in een praatgroep gezeten, maar ik helaas niet; ik had best wel willen ervaren dat ik niet de enige was met een alcoholistische moeder. Als kind wil je niet 'anders' zijn en ergens niet mogen binnen spelen omdat je een kind bent van dat drankorgel.
Mijn moeder overleed jaren later, en toen ik haar zo in haar kist zag liggen heb ik het haar allemaal vergeven. Ze lag er zo zielig bij en er waren zo weinig mensen op haar begrafenis; dat wens je niemand toe. Dit was haar idee ook niet, van een mooi leven vol geluk.
dinsdag 2 december 2008 om 22:28
Hoi Monty, ja, in mij zit nog een heleboel woede. Daar kan ik niks meer mee, dat zit er gewoon. Woede omdat ik zo'n krankzinnige jeugd heb gehad, woede omdat zelfs toen ik allang een eigen leven met man en kinderen had, mijn moeders' verslaving nog zo'n grote druk op mij zette. Ik kan en wil alcoholisme niet als een ziekte zien. Hoogstens als zwakheid, maar zeker niet als ziekte. Misschien ben ik daar erg hard in (geworden), maar ik zie iedere verslaving als een keuze. Je kunt er m.i. ook voor kiezen van je verslaving af te komen, hoe zwaar dat pad ook is ..... Zodra je kinderen hebt, heb je een zware verantwoordelijkheid naar je kinderen toe; jij hebt er immers zelf voor gekozen kinderen te krijgen. Kinderen kunnen niet kiezen, die hebben er niet om gevraagd geboren te worden bij ouders die hun verslaving boven hun kind plaatsen.
Wellicht zit het verschil tussen jou (geen woede) en mij (wel woede) erin dat het je vader betrof, en dat je ouders gescheiden waren. Jouw opvoeder was je moeder (neem ik aan), je vader was de persoon 'in de verte'.
Mijn ouders waren ook gescheiden, maar ik bleef bij mijn moeder en mocht van haar geen contact hebben met mijn vader. Ook dát heeft natuurlijk met mijn woede te maken .....
Wellicht zit het verschil tussen jou (geen woede) en mij (wel woede) erin dat het je vader betrof, en dat je ouders gescheiden waren. Jouw opvoeder was je moeder (neem ik aan), je vader was de persoon 'in de verte'.
Mijn ouders waren ook gescheiden, maar ik bleef bij mijn moeder en mocht van haar geen contact hebben met mijn vader. Ook dát heeft natuurlijk met mijn woede te maken .....
dinsdag 2 december 2008 om 22:42
quote:LouiseP schreef op 02 december 2008 @ 22:26:Vertel later ook hoe je vriendin was voordat ze deze ziekte had. Is ook leuk om te horen dat je moeder wel leuke eigenschappen had, en niet alleen negatieve. Kinderen lachen altijd wel, maar hun pijn zie je niet zo maar.Dit vind ik een ijzersterkte tip; de slechte momenten die deze kinderen ondervinden door en met hun moeder, kunnen dan enigszins verzacht worden, want het is en blijft toch hun moeder.
En ja, kinderen laten hun pijn niet zien; wat er ook gebeurt, hoe erg het ook is: kinderen zijn en blijven loyaal naar hun ouders ....
En ja, kinderen laten hun pijn niet zien; wat er ook gebeurt, hoe erg het ook is: kinderen zijn en blijven loyaal naar hun ouders ....
woensdag 3 december 2008 om 13:10
Yayasister, hoe is het overigens voor jou? Lijkt me ook erg moeilijk om te zien en te bedenken tot welke mate je er mee in contact wilt zijn.
Geeft jouw vriendin overigens wel aan dat ze er alles aan wil doen om beter te worden? Erkent ze dat ze verslaafd is? Mijn moeder heeft dat altijd ontkent, terwijl ze elke dag al om 9 a 10 uur straalbezopen was. Zie je een patroon? Heeft ze goede dagen en slechtere dagen of drinkt ze gewoon elke dag? Ik vind er zelf namelijk wel een verschil in zitten of je vriendin het probeert en hoe vaak ze per week dronken is en wat het effect hiervan is op de kinderen.
Bij mij was het effect verwaarlozing en dat was voor mijn vader het teken dat het anders moest. Hij had lang niet door dat wij na school niet naar binnen konden en tot hij thuis kwam maar wat in de buurt hingen en dus ook geen eten en drinken kregen.
Overigens heb ik zelf absoluut geen problemen met drank. Mensen houden mij ook in de gaten, wat dat betreft, want het schijnt zo te zijn dat je als kind van een verslaafde ook een hoge kans hebt op een verslaving. Ik werd daar wel eens gek van, die rare opmerkingen als ik een glas alcohol tot me nam... maar ik wil dus maar zeggen dat het voor de kinderen uiteindelijk wel goed kan aflopen.
Geeft jouw vriendin overigens wel aan dat ze er alles aan wil doen om beter te worden? Erkent ze dat ze verslaafd is? Mijn moeder heeft dat altijd ontkent, terwijl ze elke dag al om 9 a 10 uur straalbezopen was. Zie je een patroon? Heeft ze goede dagen en slechtere dagen of drinkt ze gewoon elke dag? Ik vind er zelf namelijk wel een verschil in zitten of je vriendin het probeert en hoe vaak ze per week dronken is en wat het effect hiervan is op de kinderen.
Bij mij was het effect verwaarlozing en dat was voor mijn vader het teken dat het anders moest. Hij had lang niet door dat wij na school niet naar binnen konden en tot hij thuis kwam maar wat in de buurt hingen en dus ook geen eten en drinken kregen.
Overigens heb ik zelf absoluut geen problemen met drank. Mensen houden mij ook in de gaten, wat dat betreft, want het schijnt zo te zijn dat je als kind van een verslaafde ook een hoge kans hebt op een verslaving. Ik werd daar wel eens gek van, die rare opmerkingen als ik een glas alcohol tot me nam... maar ik wil dus maar zeggen dat het voor de kinderen uiteindelijk wel goed kan aflopen.
woensdag 3 december 2008 om 13:35
Een van mijn beste vrienden komt uti een gezin waar de situatie zo was als jij hem schetst. Hij was de zoon. Uiteindelijk ging de vader weg. De kinderen bleven achter. Uiteindelijk wist de vader (na heel veel gedoe) de kinderen bij hem te krijgen. Toen ging het bergafwearts met moeders. Ze werd opgenomen en werd daar voor de keuze gesteld: of je gaat dood of je stopt nu met drinken. Ze heeft zich toen (eindelijk) vrijwillig op laten nemen en is van de drank afgekomen.
Ik zou, als ik de pa was, weggaan maar daarvoor goed informeren of hij de kinderen mee kan nemen. De kinderen daar achterlaten lijkt mij geen goed idee.
Wat een moeilijke situatie. en je bent zeker wel een goeie vriendin. De drank maakt alles kapot. Ook jullie vriendschap. Is niet tegen te houden. Je niet schuldig voelen dus.
Sterkte!
Ik zou, als ik de pa was, weggaan maar daarvoor goed informeren of hij de kinderen mee kan nemen. De kinderen daar achterlaten lijkt mij geen goed idee.
Wat een moeilijke situatie. en je bent zeker wel een goeie vriendin. De drank maakt alles kapot. Ook jullie vriendschap. Is niet tegen te houden. Je niet schuldig voelen dus.
Sterkte!
woensdag 3 december 2008 om 14:37
Misschien is het inderdaad juist zo dat vriendin ht probleem niet ziet omdat dat door de omgeving wordt opgevangen. Mischien dat als vader met de kinderen weggaan om aan te geven dat zij wel haar drinkgedrag als probleem ervaren, dat vriendin dan inziet dat ze wel een probleem heeft en dat ze echt moet kiezen.
Tot die conclusie ben je zelf ook al gekomen geloof ik. helaas ben jij nu alleen toeschouwer, en kun je vader hooguit adviseren. OOk voor hem zal erst het moment moeten komen dat de maat echt echt vol is.
Vader van een jeugdvriendinnetje van mij was alcoholist. Bleek ook een kwade dronk te hebben. Vrouw is bij hem weggegaan toen hij bezopen en wel een auto-ongeluk kreeg met kind in auto. Hoop dat het bij je vriendin niet zover komt/hoeft te komen.
Tot die conclusie ben je zelf ook al gekomen geloof ik. helaas ben jij nu alleen toeschouwer, en kun je vader hooguit adviseren. OOk voor hem zal erst het moment moeten komen dat de maat echt echt vol is.
Vader van een jeugdvriendinnetje van mij was alcoholist. Bleek ook een kwade dronk te hebben. Vrouw is bij hem weggegaan toen hij bezopen en wel een auto-ongeluk kreeg met kind in auto. Hoop dat het bij je vriendin niet zover komt/hoeft te komen.
woensdag 3 december 2008 om 14:50
Heftig verhaal. Ook ik kan er helaas over meepraten.
Nog niet zo heel lang geleden is de zaak volledig uit de hand gelopen en heb ik besloten het contact geheel te verbreken.
In mijn geval heeft ze de voogdij over haar kinderen verloren. Haar man is vanwege haar alcohol misbruik gescheiden van haar.
Ze had zoveel en staat nu met lege handen toe te kijken.
Eindeloos praten, smeken, opnames, bezoeken bij maatschappelijk werk, gedwongen opnames, het haalde niets uit.
Het klinkt misschien hard. Maar als je vriendin het niet als probleem accepteert, en er niet voor de volle 100% achter staat er iets aan te doen, is het dweilen met de kraan open.
Besteed er, hoe moeilijk dan ook geen tijd aan...
In mijn geval werd ik beschuldigd van mishandeling door haar, terwijl ik zelf het huis werd doorgemept. Iemand die drinkt is onberekenbaar, weet vaak een dag later niet eens meer wat ze hebben gezegd en gedaan.
Maar hoe je het ook maar wendt of keert, die fles, zetten ze echt zelf aan hun mond en er is er maar 1 die dat kan stoppen, en dat is alleen zijzelf! Dat moet ze zelf gaan inzien.
Als jij denkt dat te kunnen bereiken, haar te kunnen bereiken, weet dan dat het 9 van de 10 keer onbegonnen werk is!
Nog niet zo heel lang geleden is de zaak volledig uit de hand gelopen en heb ik besloten het contact geheel te verbreken.
In mijn geval heeft ze de voogdij over haar kinderen verloren. Haar man is vanwege haar alcohol misbruik gescheiden van haar.
Ze had zoveel en staat nu met lege handen toe te kijken.
Eindeloos praten, smeken, opnames, bezoeken bij maatschappelijk werk, gedwongen opnames, het haalde niets uit.
Het klinkt misschien hard. Maar als je vriendin het niet als probleem accepteert, en er niet voor de volle 100% achter staat er iets aan te doen, is het dweilen met de kraan open.
Besteed er, hoe moeilijk dan ook geen tijd aan...
In mijn geval werd ik beschuldigd van mishandeling door haar, terwijl ik zelf het huis werd doorgemept. Iemand die drinkt is onberekenbaar, weet vaak een dag later niet eens meer wat ze hebben gezegd en gedaan.
Maar hoe je het ook maar wendt of keert, die fles, zetten ze echt zelf aan hun mond en er is er maar 1 die dat kan stoppen, en dat is alleen zijzelf! Dat moet ze zelf gaan inzien.
Als jij denkt dat te kunnen bereiken, haar te kunnen bereiken, weet dan dat het 9 van de 10 keer onbegonnen werk is!
woensdag 3 december 2008 om 19:16
Dat is het problem met verslaafden in het algemeen. Vaak moeten mensen eerst op de bodem van de put belanden,voor ze inzien dat ze een probleem hebben en er iets aan gan doen. En dat kan soms idd iets onomkeerbaars zijn. Hoe moeilijk ook, helaas kun je nu niks meer zoen. Zolang je vriendin niet ziet dat ze een probleem heeft, zal er niets veranderen.
woensdag 3 december 2008 om 21:17
Hai,
Joyce, ik denk inderdaad ook dat je een punt hebt dat het mijn vader betrof, en wij bij mijn moeder bleven (en zij dus ook opvoedster was). Ik snap jouw woede overigens heel goed hoor! Het lijkt me nog erger als het je moeder betreft zelfs.
Alles wat hier gezegd wordt is zo herkenbaar. Ontkennen dat er een probleem is, iedereen is gek behalve ik, dat idee. Wij konden janken, schreeuwen, op ons kop gaan staan, maar dan keek hij je aan alsof jij gek was geworden. Vanaf het moment dat ik het kon scheiden zeg maar, ging het beter. Ik nam me voor: het is een volwassen man, hij doet het zelf, en ik kan daar niks aan veranderen. Ik heb me wel iedere minuut zorgen gemaakt, en de angst om hem te vinden (wat de afgelopen 2 jaar ook 3 x gebeurd is, loeiende sirenes tot gevolg, al kwam dat niet zozeer door de drank, alswel het ontbreken van enig besef dat hij ziek was en dat verwaarloosde > diabetes, hartfalen ed.). Iedere keer als hij in het ziekenhuis belandde, hoopten wij dat de buitenwereld (artsen etc) nou eindelijk es inzagen dat het ernst was en dat wij dat niet lang meer volhielden. En iedere keer weer werden wij teleurgesteld. Voornamelijk omdat hij meester was in toneelspelen, en werkelijk iedereen, tot psychiater aan toe, trapte erin. Hoe hard wij ook schreeuwden, het hielp niet. Ook instanties die gespecialiseerd zijn in dit soort problemen, lieten zich om de tuin leiden en uiteindelijk eindigde het weer in hetzelfde, dat wij het weer zelf mochten oplossen. Dus vertrouwen in de nederlandse gezondheidszorg ben ik allang kwijt.
Joyce, ik denk inderdaad ook dat je een punt hebt dat het mijn vader betrof, en wij bij mijn moeder bleven (en zij dus ook opvoedster was). Ik snap jouw woede overigens heel goed hoor! Het lijkt me nog erger als het je moeder betreft zelfs.
Alles wat hier gezegd wordt is zo herkenbaar. Ontkennen dat er een probleem is, iedereen is gek behalve ik, dat idee. Wij konden janken, schreeuwen, op ons kop gaan staan, maar dan keek hij je aan alsof jij gek was geworden. Vanaf het moment dat ik het kon scheiden zeg maar, ging het beter. Ik nam me voor: het is een volwassen man, hij doet het zelf, en ik kan daar niks aan veranderen. Ik heb me wel iedere minuut zorgen gemaakt, en de angst om hem te vinden (wat de afgelopen 2 jaar ook 3 x gebeurd is, loeiende sirenes tot gevolg, al kwam dat niet zozeer door de drank, alswel het ontbreken van enig besef dat hij ziek was en dat verwaarloosde > diabetes, hartfalen ed.). Iedere keer als hij in het ziekenhuis belandde, hoopten wij dat de buitenwereld (artsen etc) nou eindelijk es inzagen dat het ernst was en dat wij dat niet lang meer volhielden. En iedere keer weer werden wij teleurgesteld. Voornamelijk omdat hij meester was in toneelspelen, en werkelijk iedereen, tot psychiater aan toe, trapte erin. Hoe hard wij ook schreeuwden, het hielp niet. Ook instanties die gespecialiseerd zijn in dit soort problemen, lieten zich om de tuin leiden en uiteindelijk eindigde het weer in hetzelfde, dat wij het weer zelf mochten oplossen. Dus vertrouwen in de nederlandse gezondheidszorg ben ik allang kwijt.
