Relaties
alle pijlers
Vriendschap 'uitmaken'?
dinsdag 12 augustus 2008 om 21:31
Tja, hoe doe je dat? En in mijn geval vraag ik me af of het juist is om dat te doen, of dat ik, zoals in een liefdesrelatie, ervoor 'moet knokken'?
Het gaat om mijn vriendin die ik al 12 jaar ken. Ik voel me gewoon niet op m'n gemak bij haar. Ik vind haar negatief, dominant en in sommige opzichten ook gewoon bekrompen. Daar tegenover staat weer dat ze ook heel lief kan zijn, een hele loyale vriendin is en dat ik heel erg met haar kan lachen. Maar vanaf het moment dat wij vriendinnen werden (omdat we tot elkaar veroordeeld omdat we naast elkaar moesten zitten bij aardrijkskunde, zo ging dat toen ) is er wel altijd een scheve machtsverhouding geweest. Zij de dominante leider, ik de 'volger'. En het lijkt wel alsof we nu zo vergroeid zijn met elkaar dat ik althans niet meer een andere rol kan hebben ten opzichte van haar.
Ik heb het een aantal maanden geleden ter sprake proberen te brengen. Gezegd dat ik me niet op mijn gemak voel bij haar. Dat ging heel ongemakkelijk en met horten en stoten, want ik vind het nog steeds heel eng om kritiek op haar te uiten. Toen reageerde ze naar mijn mening nogal bot, door te zeggen dat ze nou eenmaal was wie ze was, en dat ze verwachtte dat de vrienden die ze had hier wel mee om konden gaan. Ook vroeg ze zich af of ik mijn vriendschap met haar zo ervoer omdat ik vaak niet lekker in mijn vel zou zitten. Nou valt dat wel mee, maar omdat ik me niet mezelf voel in haar bijzijn kan ik me voorstellen dat ik nogal labiel (zoeken naar woorden, zenuwachtig gedrag enzo) op haar overkom.
Djiez, 't wordt een ellenlang verhaal, maar het zit me ontzettend hoog. Ik twijfel nu al een tijdje of ik haar een brief zal schrijven waarin ik rustig vertel wat me allemaal stoort aan haar, en dat ik haar enerzijds niet kwijt wil, maar dat ik anderzijds mezelf niet zo leuk vind als ik in haar gezelschap ben. En dat ik niet weet hoe ik die situatie kan veranderen. Maar nu belde ze net met de vraag of ze even lekker haar gal mocht spuwen, en ik zei 'ja natuurlijk' en hup, daar volgde weer een zeurverhaal over collega's wat ik al honderden keren heb gehoord, alleen steeds met andere personages, en nu zit ik me op te vreten over het feit dat ik niet gewoon heb gezegd: nee, geen zin an. Ga iemand anders bellen.
Pfff..sorry hoor, maar ik vind het gewoon heel jammer dat ik niet oprecht kan/durf te zijn naar haar toe. En dat ik niet een goede vriendin voor haar kan zijn, net zo min als zij dat, op dit moment, voor mij kan zijn. In mijn optiek is het de bedoeling dat je in een vriendschap het beste bij elkaar naar boven brengt, en dat je jezelf kan zijn. En misschien is die verwachting gewoon onrealistisch bij haar en mij. Maar ja, we zijn wel al heel lang vriendinnen, en deep down voel ik nog steeds een sterke band met haar en zijn er nog steeds alleen grapjes die wij alleen snappen en waar wij alleen tien minuten lopen te hikken van het lachen.
Nou ja, ik voel me nu gewoon heel gefrustreerd, dus ik hoop dat er iemand reageert die mij een helder inzicht in de situatie kan geven.
Het gaat om mijn vriendin die ik al 12 jaar ken. Ik voel me gewoon niet op m'n gemak bij haar. Ik vind haar negatief, dominant en in sommige opzichten ook gewoon bekrompen. Daar tegenover staat weer dat ze ook heel lief kan zijn, een hele loyale vriendin is en dat ik heel erg met haar kan lachen. Maar vanaf het moment dat wij vriendinnen werden (omdat we tot elkaar veroordeeld omdat we naast elkaar moesten zitten bij aardrijkskunde, zo ging dat toen ) is er wel altijd een scheve machtsverhouding geweest. Zij de dominante leider, ik de 'volger'. En het lijkt wel alsof we nu zo vergroeid zijn met elkaar dat ik althans niet meer een andere rol kan hebben ten opzichte van haar.
Ik heb het een aantal maanden geleden ter sprake proberen te brengen. Gezegd dat ik me niet op mijn gemak voel bij haar. Dat ging heel ongemakkelijk en met horten en stoten, want ik vind het nog steeds heel eng om kritiek op haar te uiten. Toen reageerde ze naar mijn mening nogal bot, door te zeggen dat ze nou eenmaal was wie ze was, en dat ze verwachtte dat de vrienden die ze had hier wel mee om konden gaan. Ook vroeg ze zich af of ik mijn vriendschap met haar zo ervoer omdat ik vaak niet lekker in mijn vel zou zitten. Nou valt dat wel mee, maar omdat ik me niet mezelf voel in haar bijzijn kan ik me voorstellen dat ik nogal labiel (zoeken naar woorden, zenuwachtig gedrag enzo) op haar overkom.
Djiez, 't wordt een ellenlang verhaal, maar het zit me ontzettend hoog. Ik twijfel nu al een tijdje of ik haar een brief zal schrijven waarin ik rustig vertel wat me allemaal stoort aan haar, en dat ik haar enerzijds niet kwijt wil, maar dat ik anderzijds mezelf niet zo leuk vind als ik in haar gezelschap ben. En dat ik niet weet hoe ik die situatie kan veranderen. Maar nu belde ze net met de vraag of ze even lekker haar gal mocht spuwen, en ik zei 'ja natuurlijk' en hup, daar volgde weer een zeurverhaal over collega's wat ik al honderden keren heb gehoord, alleen steeds met andere personages, en nu zit ik me op te vreten over het feit dat ik niet gewoon heb gezegd: nee, geen zin an. Ga iemand anders bellen.
Pfff..sorry hoor, maar ik vind het gewoon heel jammer dat ik niet oprecht kan/durf te zijn naar haar toe. En dat ik niet een goede vriendin voor haar kan zijn, net zo min als zij dat, op dit moment, voor mij kan zijn. In mijn optiek is het de bedoeling dat je in een vriendschap het beste bij elkaar naar boven brengt, en dat je jezelf kan zijn. En misschien is die verwachting gewoon onrealistisch bij haar en mij. Maar ja, we zijn wel al heel lang vriendinnen, en deep down voel ik nog steeds een sterke band met haar en zijn er nog steeds alleen grapjes die wij alleen snappen en waar wij alleen tien minuten lopen te hikken van het lachen.
Nou ja, ik voel me nu gewoon heel gefrustreerd, dus ik hoop dat er iemand reageert die mij een helder inzicht in de situatie kan geven.
woensdag 13 augustus 2008 om 09:43
@TO, als je denkt dat deze vriendschap niet meer gered kan worden dan zit er niets anders op dan dat openlijk met je vriendin te bespreken. Als je denkt dat er wel kansen zijn op verbetering dan lijkt het me verstandig als je eerst bedenkt wat je wensen eigenlijk zijn. Als je die hebt geformuleerd kun je met je vriendin bespreken of zij aan die wensen kan voldoen. Dat is vaak constructiever dan iemand een brief schrijven waarin je alleen opsomt wat er in jou ogen niet deugt aan haar gedrag.
woensdag 13 augustus 2008 om 09:45
quote:daysi schreef op 13 augustus 2008 @ 02:34:
Wel heel kut voor jou dat je vriendin je nu zo behandelt. Heb je een idee waar het aan kan liggen? Wat haar issue met jou is?
Ik wou dat ik het wist! Ik ben me echt van de prins geen kwaad bewust. In het kort, vriendin zou een weekendje komen. Bijpraat/uithuil/klets omdat zij gezeik had op haar werk en ik weer eens 'kerelgezeik' had. Ze zou vrijdag komen, maar belt een uur tevoren op dat ze zaterdag komt. Okee. Zaterdag zie ik haar niet en bel ik, na wat trekken wil ze eigenlijk liever niet, maar is nogal vaag, ik moet het vooral 'zelfondekken' en geef aan dat ik dat niet zo leuk vind, of ze dan komt eten. Dat wil ze wel, en vervolgens blijft ze uit eigen vrije wil tot zondagavond laat en hebben we het heel gezellig. Geen enkele wanklank. Volgende dag zou ik mijn bul krijgen en geef ik een feestje. Ze wilde erbij zijn, had zelfs een vrije dag genomen en bleef eten. Al wie er komt....ik probeer haar te bellen, krijg haar niet te pakken (oa omdat als de ceremonie begint, er niemand meer wordt toegelaten). Bel na de uitreiking, geen contact, spreek in dat we in het cafe/restaurant zitten. Ik hoor niets. Ook geen mails. Paar dagen later contact met vrienden - want ik wist dat het maandag op haar werk zou escaleren en omdat ik haar niet te pakken kreeg, maakte ik me erg ongerust - vrienden zeggen alles is okee, ze gaat me bellen. Krijg haar inmiddels zelf op het werk te pakken, vriendin klinkt opgewekt en zegt me die avond te bellen. Belt niet. Eind van die week stuur ik er nog eens een smsje en mailtje achter aan: geen reactie. We zouden dat weekend met onze kinderen naar de Efteling gaan, maar ik kon niet, was na de buluitreiking door mijn enkel gegaan. Ook daarop geen reactie. Inmiddels zijn we anderhalve maand verder. Ik heb vanuit vakantieadres een kaartje gestuurd, maar nog geen reactie gehad.
Kortom, wie het weet mag het zeggen. We hadden heel duidelijk nog twee afspraken staan. Er is geen wanklank gevallen. Ik heb genoeg manieren gevonden om contact te zoeken en zie via Hyves dat ze vaak achter de computer zit, dus ook dat is niet het probleem. Het enige dát ik kan verzinnen is dat ze het niet leuk vond dat ik gezegd heb dat ik het niet leuk vond dat ze op het laatste moment geen zin had. Ze gaf nl. geen uitleg, alleen steeds, ik kom eraan, ik kom eraan en dan niet komen. Als ze gezegd had van: ik wil toch liever thuis zijn, had ik dat weliswaar niet zo leuk gevonden met een huis vol eten, maar verder geen punt van gemaakt. Ik gaf alleen maar aan dat ik het niet leuk vond dat ze zomaar wegbleef. Daarop was ze heel berouwvol, en het is niet iemand die zich in een hoekje laat drukken, dus die emotie zal wel oprecht geweest zijn en ze zal zich evenmin gedwongen gevoeld hebben dat ze 'moest' komen. Ik zei nog: blijf dan alleen eten, maar zijzelf besloot er een dag aan te plakken.
Ben er wel klaar mee. Na 30 jaar verwacht je dat iemand je netter behandeld.
Wel heel kut voor jou dat je vriendin je nu zo behandelt. Heb je een idee waar het aan kan liggen? Wat haar issue met jou is?
Ik wou dat ik het wist! Ik ben me echt van de prins geen kwaad bewust. In het kort, vriendin zou een weekendje komen. Bijpraat/uithuil/klets omdat zij gezeik had op haar werk en ik weer eens 'kerelgezeik' had. Ze zou vrijdag komen, maar belt een uur tevoren op dat ze zaterdag komt. Okee. Zaterdag zie ik haar niet en bel ik, na wat trekken wil ze eigenlijk liever niet, maar is nogal vaag, ik moet het vooral 'zelfondekken' en geef aan dat ik dat niet zo leuk vind, of ze dan komt eten. Dat wil ze wel, en vervolgens blijft ze uit eigen vrije wil tot zondagavond laat en hebben we het heel gezellig. Geen enkele wanklank. Volgende dag zou ik mijn bul krijgen en geef ik een feestje. Ze wilde erbij zijn, had zelfs een vrije dag genomen en bleef eten. Al wie er komt....ik probeer haar te bellen, krijg haar niet te pakken (oa omdat als de ceremonie begint, er niemand meer wordt toegelaten). Bel na de uitreiking, geen contact, spreek in dat we in het cafe/restaurant zitten. Ik hoor niets. Ook geen mails. Paar dagen later contact met vrienden - want ik wist dat het maandag op haar werk zou escaleren en omdat ik haar niet te pakken kreeg, maakte ik me erg ongerust - vrienden zeggen alles is okee, ze gaat me bellen. Krijg haar inmiddels zelf op het werk te pakken, vriendin klinkt opgewekt en zegt me die avond te bellen. Belt niet. Eind van die week stuur ik er nog eens een smsje en mailtje achter aan: geen reactie. We zouden dat weekend met onze kinderen naar de Efteling gaan, maar ik kon niet, was na de buluitreiking door mijn enkel gegaan. Ook daarop geen reactie. Inmiddels zijn we anderhalve maand verder. Ik heb vanuit vakantieadres een kaartje gestuurd, maar nog geen reactie gehad.
Kortom, wie het weet mag het zeggen. We hadden heel duidelijk nog twee afspraken staan. Er is geen wanklank gevallen. Ik heb genoeg manieren gevonden om contact te zoeken en zie via Hyves dat ze vaak achter de computer zit, dus ook dat is niet het probleem. Het enige dát ik kan verzinnen is dat ze het niet leuk vond dat ik gezegd heb dat ik het niet leuk vond dat ze op het laatste moment geen zin had. Ze gaf nl. geen uitleg, alleen steeds, ik kom eraan, ik kom eraan en dan niet komen. Als ze gezegd had van: ik wil toch liever thuis zijn, had ik dat weliswaar niet zo leuk gevonden met een huis vol eten, maar verder geen punt van gemaakt. Ik gaf alleen maar aan dat ik het niet leuk vond dat ze zomaar wegbleef. Daarop was ze heel berouwvol, en het is niet iemand die zich in een hoekje laat drukken, dus die emotie zal wel oprecht geweest zijn en ze zal zich evenmin gedwongen gevoeld hebben dat ze 'moest' komen. Ik zei nog: blijf dan alleen eten, maar zijzelf besloot er een dag aan te plakken.
Ben er wel klaar mee. Na 30 jaar verwacht je dat iemand je netter behandeld.
woensdag 13 augustus 2008 om 10:19
Wat mij heel erg irriteerde is niet zozeer dat ze dominant is, maar meer dat ze heel erg zoekende is, niet alleen qua werk, maar ook qua relaties en vriendschappen. bijv. als ze een nieuwe baan heeft, wat eigenlijk ieder jaar wel gebeurt, ontmoet ze daar weer nieuwe mensen waar ze dan heel veel mee omgaat en dan hoor je gewoon maanden niks meer van haar. Tot het moment dat het niet meer goed gaat met haar, bijv. weer liefde op de klippen gelopen, baan kwijt en dan klopt ze weer bij je aan.
woensdag 13 augustus 2008 om 10:47
quote:layla1969 schreef op 13 augustus 2008 @ 10:19:
Wat mij heel erg irriteerde is niet zozeer dat ze dominant is, maar meer dat ze heel erg zoekende is, niet alleen qua werk, maar ook qua relaties en vriendschappen. bijv. als ze een nieuwe baan heeft, wat eigenlijk ieder jaar wel gebeurt, ontmoet ze daar weer nieuwe mensen waar ze dan heel veel mee omgaat en dan hoor je gewoon maanden niks meer van haar. Tot het moment dat het niet meer goed gaat met haar, bijv. weer liefde op de klippen gelopen, baan kwijt en dan klopt ze weer bij je aan.
Dat kan ik me voorstellen. Ik leerde een vriendin in 1990 kennen. We hebben veel gereisd samen, en elkaar de nodige steun gegeven, bij kerelproblemen, maar ook toen ze bijv. door een onbekende man werd verkracht. Heel heftig allemaal. We gingen beiden in 1997 trouwen. Ik werd ineens 'gedregradeerd' want een collega van haar werk die ze net 3 weken kende, werd gebombardeerd tot getuige en mocht ook aanschuiven bij het diner. Ik was alleen welkom op het stadhuis of het handjes schudden bij de receptie.
Later ging die vriendschap uit en was Muis natuurlijk weer goed genoeg, maar daar heeft Muis toen wel voor bedankt. Ik vraag me dan altijd af wat dat is met mensen, dat ze je kennelijk als een soort van opvang zien als er werkelijk niemand anders is die ze kunnen vervelen.....
Wat mij heel erg irriteerde is niet zozeer dat ze dominant is, maar meer dat ze heel erg zoekende is, niet alleen qua werk, maar ook qua relaties en vriendschappen. bijv. als ze een nieuwe baan heeft, wat eigenlijk ieder jaar wel gebeurt, ontmoet ze daar weer nieuwe mensen waar ze dan heel veel mee omgaat en dan hoor je gewoon maanden niks meer van haar. Tot het moment dat het niet meer goed gaat met haar, bijv. weer liefde op de klippen gelopen, baan kwijt en dan klopt ze weer bij je aan.
Dat kan ik me voorstellen. Ik leerde een vriendin in 1990 kennen. We hebben veel gereisd samen, en elkaar de nodige steun gegeven, bij kerelproblemen, maar ook toen ze bijv. door een onbekende man werd verkracht. Heel heftig allemaal. We gingen beiden in 1997 trouwen. Ik werd ineens 'gedregradeerd' want een collega van haar werk die ze net 3 weken kende, werd gebombardeerd tot getuige en mocht ook aanschuiven bij het diner. Ik was alleen welkom op het stadhuis of het handjes schudden bij de receptie.
Later ging die vriendschap uit en was Muis natuurlijk weer goed genoeg, maar daar heeft Muis toen wel voor bedankt. Ik vraag me dan altijd af wat dat is met mensen, dat ze je kennelijk als een soort van opvang zien als er werkelijk niemand anders is die ze kunnen vervelen.....
woensdag 13 augustus 2008 om 13:10
Bij mij was het dat ik veranderde en vriendin veranderde niet mee. Ik werd van een pleaser steeds assertiever, en als ik dan eens mn mening gaf (wat ik daarvoor nooit deed) werd ik niet serieus genomen, ik dee raar en zou vast van de medicijnen komen die ik slikte. Bij alles wat ik deed moest ik me verantwoorden, omdat vriendin dat niet gewend was. We hebben eens een conflict gehad, waardoor we erge ruzie hebben gehad, en bij elke woordenwisseling kwam dat weer ter sprake, dat ik toen niet netjes was geweest en geen goede vriendin, terwijl we dit al zo vaak besproken hadden (zij zaten eens aanmet oppas, ik was de enige aan wie zij hun zoontje toe vertrouwden, maar ik kon niet, tenminste niet op hun voorwaarden. Was hoogzwanger, na een moeilijk tijd net weer terug bij mn ex, midden in de verhuizing.. Wilde dus wel oppassen, maar dan graag bij mij thuis. Nou je had ze moeten horen, nu hadden zij geen oppas en dat was mijn schuld, blablabla)
Beetje net zo als het verhaal van TO, vriendin had net als vroeger een hekel aan iedereen en wilde daar op afgeven, voor mij hoefde dat niet meer. Kreeg het idee dat ik doorgroeide en vriendin bleef hangen in der puberjaren. En als zoiets dan jaren doorsluimert ga je je irriterern aan alles. Je gaat op alle slakken zout leggen, en das zonde, dat verdient zo'n vriendschap niet.
Mss zijn mijn verwachtingen ook wel te hoog bij vriendschappen, heb een andere vriendin waarbij ik ook heb aangegeven dat ik het jammer vond dat ze er voor mijn gevoel niet was toen ik haar nodig had, met haar heb ik heel serieuze gesprekken gehad, ook over wat we van mekaar verwachten en konden verwachten, heel volwassen, allebei toegegeven waar onze fouten lagen, en die vriendschap is nog steeds ontzettend hecht.
Ik heb het best moeilijk gevonden om met de vriendschap te breken, maar ben bij mezelf nagegaan dat als het in een liefdesrelatie niet meer gaat je ook kiets voor jezelf, nadat je er een paar goeie gesprekken over hebt gehad, en wat ik in mn vorige posting ook al zei, heb er achteraf nog geen tel spijt ven gehad.
Succes met wat je gaat doen TO, gewoon aangeven hoor, waar je mee zit, een echte vriendin weet dat te waarderen! Daar is een vriendschap voor!
Beetje net zo als het verhaal van TO, vriendin had net als vroeger een hekel aan iedereen en wilde daar op afgeven, voor mij hoefde dat niet meer. Kreeg het idee dat ik doorgroeide en vriendin bleef hangen in der puberjaren. En als zoiets dan jaren doorsluimert ga je je irriterern aan alles. Je gaat op alle slakken zout leggen, en das zonde, dat verdient zo'n vriendschap niet.
Mss zijn mijn verwachtingen ook wel te hoog bij vriendschappen, heb een andere vriendin waarbij ik ook heb aangegeven dat ik het jammer vond dat ze er voor mijn gevoel niet was toen ik haar nodig had, met haar heb ik heel serieuze gesprekken gehad, ook over wat we van mekaar verwachten en konden verwachten, heel volwassen, allebei toegegeven waar onze fouten lagen, en die vriendschap is nog steeds ontzettend hecht.
Ik heb het best moeilijk gevonden om met de vriendschap te breken, maar ben bij mezelf nagegaan dat als het in een liefdesrelatie niet meer gaat je ook kiets voor jezelf, nadat je er een paar goeie gesprekken over hebt gehad, en wat ik in mn vorige posting ook al zei, heb er achteraf nog geen tel spijt ven gehad.
Succes met wat je gaat doen TO, gewoon aangeven hoor, waar je mee zit, een echte vriendin weet dat te waarderen! Daar is een vriendschap voor!
woensdag 13 augustus 2008 om 13:46
Wat een lastig dilemma TO. IK denk dat de tip van een brief schrijven waarin je aangeeft hoe jij nu in de vriendschap staat een hele goede is. Misschien kan dat basis zijn om de vriendschap nog wel te veranderen en te behouden.
Zelf heb ik een tijd geleden een punt gezet achter de vriendschap met iemand die mij in korte tijd erg dierbaar was geworden. We zijn niet lang bevriend geweest (ongeveer 3 jaar), maar ik had wel het gevoel dat we vrienden zouden blijven. We maakten beiden deel uit van een groepje dat elkaar via een forum had gevonden en tussen ons klikte het privé enorm. Als we in gezelschap waren verstopte ze zich weer achter een uitbundig sociaal masker en was ze meer gericht op anderen in het groepje. Dat heb ik vanaf het begin naar gevonden, om te zien hoe ze verschilde als we alleen waren en als we in een groepje waren.
Waarschijnlijk zijn er 3 verschillende versies van het verhaal: mijn versie, haar versie en de waarheid, die wel ergens in het midden zal liggen. In ieder geval: onze relatie was in het begin gelijkwaardig. Zij steunde me na het overlijden van een dierbare, ik steunde haar met alle diepgewortelde (psychische) problemen die ze had. Ik ging meestal naar haar toe, omdat zij geen rijbewijs had. Toch iedere keer een uur rijden (en een uur terug).
Ruim een jaar nadat we elkaar hadden leren kennen kwam ik mijn vriend tegen. Vanaf dat moment is ze zich terug gaan trekken. Ik kreeg minder mail, ze verwees me naar haar weblog om op de hoogte te blijven van wat er gebeurde in haar leven. Ik hoorde dus weinig meer van haar. Op een gegeven moment heb ik het aangekaart, maar ik kreeg wat nietszeggende antwoorden. De situatie sukkelde nog een tijdje door. Ze begon met af te katten binnen het forumgroepje (plaatste dingen op het forum waarvan ze wist dat ik die kwetsend zou vinden) en als ik haar erop aansprak zei ze dat ik me dingen verbeelde en zweeg ze het verder dood.
Uiteindelijk heb ik een keer een forummeeting laten schieten en dat heeft ze me heel erg kwalijk genomen. Dat was voor haar teken dat ik totaal opging in mijn relatie. Terwijl het voor mij rechtstreeks te maken had met het gegeven dat ik geen zin had om een week na het gekat op een openbaar forum gezellig tegen haar te gaan doen tijdens een meeting.
Na een laatste uiterst ongemakkelijk etentje bij haar thuis (ik voelde me niet meer op mijn gemak bij haar) is ze ook in silent modus gegaan. Vreemd genoeg kreeg ik toch een kaart toen vriend en ik trouwden en ik heb haar geschreven dat ik dat niet verwacht had, gezien haar opstelling van de laatste maanden. Ik kreeg een kort berichtje terug dat ze vrienden en kennissen altijd een kaart stuurde bij belangrijke dagen in hun leven.
Voor mij was dat het einde, want ik had het gevoel gereduceerd te zijn tot een feest- en kerstkaarten vriendin en daar had ik geen behoefte aan. Op die manier deed de "vriendschap" mij alleen maar pijn. Daarom heb ik er toen een punt achter gezet.
Eigenlijk doet het me nog steeds wel pijn. Ik heb voor mijn gevoel heel veel geïnvesteerd in die vriendschap, veel voor haar gedaan en als je dan ziet dat zij direct de stekker eruit trekt omdat ze het niet kan handelen dat ik een vriend krijg, dan voel ik me nog steeds gekwetst. Aan de ene kant neem ik het haar kwalijk. Aan de andere kant kon ze het waarschijnlijk gewoon niet aan (door haar houding jaagt ze heel veel mensen bij zich vandaan) en was dit een mooi excuus om mij op afstand te zetten.
Op haar weblog lees ik af en toe bij en heb ik gelezen dat ze haar problemen aan het aanpakken is en er mogelijk zelfs sprake is van een beginnende relatie. Ik hoop dat ze haar leven weer op de rit krijgt, want zo slecht als zij in haar vel zat, dat gun je niemand.
Zelf heb ik een tijd geleden een punt gezet achter de vriendschap met iemand die mij in korte tijd erg dierbaar was geworden. We zijn niet lang bevriend geweest (ongeveer 3 jaar), maar ik had wel het gevoel dat we vrienden zouden blijven. We maakten beiden deel uit van een groepje dat elkaar via een forum had gevonden en tussen ons klikte het privé enorm. Als we in gezelschap waren verstopte ze zich weer achter een uitbundig sociaal masker en was ze meer gericht op anderen in het groepje. Dat heb ik vanaf het begin naar gevonden, om te zien hoe ze verschilde als we alleen waren en als we in een groepje waren.
Waarschijnlijk zijn er 3 verschillende versies van het verhaal: mijn versie, haar versie en de waarheid, die wel ergens in het midden zal liggen. In ieder geval: onze relatie was in het begin gelijkwaardig. Zij steunde me na het overlijden van een dierbare, ik steunde haar met alle diepgewortelde (psychische) problemen die ze had. Ik ging meestal naar haar toe, omdat zij geen rijbewijs had. Toch iedere keer een uur rijden (en een uur terug).
Ruim een jaar nadat we elkaar hadden leren kennen kwam ik mijn vriend tegen. Vanaf dat moment is ze zich terug gaan trekken. Ik kreeg minder mail, ze verwees me naar haar weblog om op de hoogte te blijven van wat er gebeurde in haar leven. Ik hoorde dus weinig meer van haar. Op een gegeven moment heb ik het aangekaart, maar ik kreeg wat nietszeggende antwoorden. De situatie sukkelde nog een tijdje door. Ze begon met af te katten binnen het forumgroepje (plaatste dingen op het forum waarvan ze wist dat ik die kwetsend zou vinden) en als ik haar erop aansprak zei ze dat ik me dingen verbeelde en zweeg ze het verder dood.
Uiteindelijk heb ik een keer een forummeeting laten schieten en dat heeft ze me heel erg kwalijk genomen. Dat was voor haar teken dat ik totaal opging in mijn relatie. Terwijl het voor mij rechtstreeks te maken had met het gegeven dat ik geen zin had om een week na het gekat op een openbaar forum gezellig tegen haar te gaan doen tijdens een meeting.
Na een laatste uiterst ongemakkelijk etentje bij haar thuis (ik voelde me niet meer op mijn gemak bij haar) is ze ook in silent modus gegaan. Vreemd genoeg kreeg ik toch een kaart toen vriend en ik trouwden en ik heb haar geschreven dat ik dat niet verwacht had, gezien haar opstelling van de laatste maanden. Ik kreeg een kort berichtje terug dat ze vrienden en kennissen altijd een kaart stuurde bij belangrijke dagen in hun leven.
Voor mij was dat het einde, want ik had het gevoel gereduceerd te zijn tot een feest- en kerstkaarten vriendin en daar had ik geen behoefte aan. Op die manier deed de "vriendschap" mij alleen maar pijn. Daarom heb ik er toen een punt achter gezet.
Eigenlijk doet het me nog steeds wel pijn. Ik heb voor mijn gevoel heel veel geïnvesteerd in die vriendschap, veel voor haar gedaan en als je dan ziet dat zij direct de stekker eruit trekt omdat ze het niet kan handelen dat ik een vriend krijg, dan voel ik me nog steeds gekwetst. Aan de ene kant neem ik het haar kwalijk. Aan de andere kant kon ze het waarschijnlijk gewoon niet aan (door haar houding jaagt ze heel veel mensen bij zich vandaan) en was dit een mooi excuus om mij op afstand te zetten.
Op haar weblog lees ik af en toe bij en heb ik gelezen dat ze haar problemen aan het aanpakken is en er mogelijk zelfs sprake is van een beginnende relatie. Ik hoop dat ze haar leven weer op de rit krijgt, want zo slecht als zij in haar vel zat, dat gun je niemand.
woensdag 13 augustus 2008 om 13:56
Hoi Pinksterbloempje, was dat forum wellicht een forum waar je bijv over bepaalde problemen enzo kon praten? Want dat schoot bij mij als eerste door mijn hoofd, jullie hebben een gedeeld probleem, daardoor krijgen jullie vriendschap en het leek wel alsof jij daar beter uit kwam, of, in ieder geval, het probleem een plaatsje gaf en doorging met jouw leven, zeker toen je de partner kreeg. Misschien was zij jaloers op de stappen die jij maakte, in de zin dat zij wenste dat ze ook zo ver was gekomen.
Zo maar even een gedachtestreepje....
Zo maar even een gedachtestreepje....
woensdag 13 augustus 2008 om 14:20
Toevallig 3 weken geleden gedumpt door een "onderdanige" vriendin na een vriendschap van 6 jaar.
We hadden een week of 6 geleden een verschil van mening, uiteindelijk kwam het eruit dat ze vond dat het allemaal niet zo meer klikte.
Gelukkig ben ik niet gek dus ik had dat allang in de gaten, maar ze zat me niet in de weg, is een ontzettend leuke meid.
Op haar mail dat het niet meer zo klikte heb ik aangegeven dat ik het jammer vond dat we daar niet over gesproken hebben, voor de bom barstte zeg maar.
En nu heb ik al 5 mailtjes (bijna iedere week 1) binnen over wat een slechte vriendin ik wel niet was, dat ze mijn keuzes belachelijk vindt, dat ik er niet voor haar geweest ben op bepaalde punten etc. Prima dat iemand mij een slechte vriendin vindt of commentaar heeft op mijn keuzes, maar ik vind het zo oneerlijk dat ze dat pas nu allemaal zegt. Ik ben dominant, zij is wat liever en minder onbehouden, maar ik zou in alles rekening gehouden hebben of tegemoed gekomen zijn aan haar wensen als ze het me maar gezegd had!
@TO: ik zou het haar persoonlijk zeggen, bij wijze van je brief voorlezen, maar ik vind een email of brief ontzettend eenzijdig en zonder intonatie. Bedenk goed of je de vriendschap echt kwijt wilt of gewoon je frustratie. Ik vind het uit ervaring iig een heel machteloos gevoel dat mijn 'vriendin' dingen op haar lever had die ze me nu alleen maar verwijt.
We hadden een week of 6 geleden een verschil van mening, uiteindelijk kwam het eruit dat ze vond dat het allemaal niet zo meer klikte.
Gelukkig ben ik niet gek dus ik had dat allang in de gaten, maar ze zat me niet in de weg, is een ontzettend leuke meid.
Op haar mail dat het niet meer zo klikte heb ik aangegeven dat ik het jammer vond dat we daar niet over gesproken hebben, voor de bom barstte zeg maar.
En nu heb ik al 5 mailtjes (bijna iedere week 1) binnen over wat een slechte vriendin ik wel niet was, dat ze mijn keuzes belachelijk vindt, dat ik er niet voor haar geweest ben op bepaalde punten etc. Prima dat iemand mij een slechte vriendin vindt of commentaar heeft op mijn keuzes, maar ik vind het zo oneerlijk dat ze dat pas nu allemaal zegt. Ik ben dominant, zij is wat liever en minder onbehouden, maar ik zou in alles rekening gehouden hebben of tegemoed gekomen zijn aan haar wensen als ze het me maar gezegd had!
@TO: ik zou het haar persoonlijk zeggen, bij wijze van je brief voorlezen, maar ik vind een email of brief ontzettend eenzijdig en zonder intonatie. Bedenk goed of je de vriendschap echt kwijt wilt of gewoon je frustratie. Ik vind het uit ervaring iig een heel machteloos gevoel dat mijn 'vriendin' dingen op haar lever had die ze me nu alleen maar verwijt.
woensdag 13 augustus 2008 om 20:34
"Scheve" verhoudingen in vriendschappen komen heel veel voor, denk ik. Sterker nog, ik denk dat de verschillende rollen in een vriendschap diezelfde vriendschap juist doen ontstaan en/of in stand houden. Twee dominante vrouwen zullen al vrij snel botsen en twee pleasers zullen nooit tot een besluit komen.
Zelf heb ik door de jaren heen ook steeds 'dominante' vrouwen tot mijn vriendenkring mogen rekenen. Extravert, initiatiefrijk, nadrukkelijk aanwezig. Ik ben zelf niet zo van 't impulsieve, dus vriendinnen die het voortouw namen trokken mij aan. Heerlijk, iemand om me aan op te trekken.... Tot het moment dat dat gedrag wat me ooit aantrok, me gaat irriteren.
Zo heb ik een vriendin..... echt zo'n lol mee! Ze is loyaal, staat altijd voor me klaar (als ze daar tijd voor heeft tenminste ), is attent, behulpzaam etc. Maar ze staat ook heel anders in het leven dan ik, heeft een andere kijk op dingen en reageert daarvan uit soms ronduit fel en defensief op mijn mening en waarnemingen.
Ik zal deze vriendschap niet 'uitmaken' (en al helemaal niet schriftelijk.... heb ooit een stukje ongenoegen per mail geuit, waar een woeste mail terug en drie weken negeermodus op volgden), maar ik heb wel emotioneel afstand genomen. Na de bewuste crisis met o.a. dat mailtje, neem ik haar niet meer in vertrouwen over dingen die mij echt raken. De vriendschap zet zich voort op een ander level. Dat kan ook. En het bevalt mij prima.
Zelf heb ik door de jaren heen ook steeds 'dominante' vrouwen tot mijn vriendenkring mogen rekenen. Extravert, initiatiefrijk, nadrukkelijk aanwezig. Ik ben zelf niet zo van 't impulsieve, dus vriendinnen die het voortouw namen trokken mij aan. Heerlijk, iemand om me aan op te trekken.... Tot het moment dat dat gedrag wat me ooit aantrok, me gaat irriteren.
Zo heb ik een vriendin..... echt zo'n lol mee! Ze is loyaal, staat altijd voor me klaar (als ze daar tijd voor heeft tenminste ), is attent, behulpzaam etc. Maar ze staat ook heel anders in het leven dan ik, heeft een andere kijk op dingen en reageert daarvan uit soms ronduit fel en defensief op mijn mening en waarnemingen.
Ik zal deze vriendschap niet 'uitmaken' (en al helemaal niet schriftelijk.... heb ooit een stukje ongenoegen per mail geuit, waar een woeste mail terug en drie weken negeermodus op volgden), maar ik heb wel emotioneel afstand genomen. Na de bewuste crisis met o.a. dat mailtje, neem ik haar niet meer in vertrouwen over dingen die mij echt raken. De vriendschap zet zich voort op een ander level. Dat kan ook. En het bevalt mij prima.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
woensdag 13 augustus 2008 om 21:55
quote:Doornroosje75 schreef op 13 augustus 2008 @ 20:34:
"Scheve" verhoudingen in vriendschappen komen heel veel voor, denk ik. Sterker nog, ik denk dat de verschillende rollen in een vriendschap diezelfde vriendschap juist doen ontstaan en/of in stand houden. Twee dominante vrouwen zullen al vrij snel botsen en twee pleasers zullen nooit tot een besluit komen.
Zelf heb ik door de jaren heen ook steeds 'dominante' vrouwen tot mijn vriendenkring mogen rekenen. Extravert, initiatiefrijk, nadrukkelijk aanwezig. Ik ben zelf niet zo van 't impulsieve, dus vriendinnen die het voortouw namen trokken mij aan. Heerlijk, iemand om me aan op te trekken.... Tot het moment dat dat gedrag wat me ooit aantrok, me gaat irriteren.
Zo heb ik een vriendin..... echt zo'n lol mee! Ze is loyaal, staat altijd voor me klaar (als ze daar tijd voor heeft tenminste ), is attent, behulpzaam etc. Maar ze staat ook heel anders in het leven dan ik, heeft een andere kijk op dingen en reageert daarvan uit soms ronduit fel en defensief op mijn mening en waarnemingen.
Ik zal deze vriendschap niet 'uitmaken' (en al helemaal niet schriftelijk.... heb ooit een stukje ongenoegen per mail geuit, waar een woeste mail terug en drie weken negeermodus op volgden), maar ik heb wel emotioneel afstand genomen. Na de bewuste crisis met o.a. dat mailtje, neem ik haar niet meer in vertrouwen over dingen die mij echt raken. De vriendschap zet zich voort op een ander level. Dat kan ook. En het bevalt mij prima.Op dat andere level zat ik dus ook met mijn vriendin en in het begin vond ik dat ook prima, maar op een gegeven moment baalde ik er toch van. Dat ik haar niet in vertrouwen kon nemen over dingen die me echt raakten omdat er in het verleden al dingen die ik haar verteld had bij andere vriendinnen van haar terechtkwamen en ik daar achter dan later achterkwam. Verder hoorde ik bijv. ook dat ze op verjaardagen dingen had verteld over zichzelf tegen andere vrienden of vriendinnen die helemaal niet klopten. Kleine dingen over bijv. haar werk waarbij ze deed voorkomen alsof ze bij wijze van spreken directeur van het bedrijf was waar ze werkte.
"Scheve" verhoudingen in vriendschappen komen heel veel voor, denk ik. Sterker nog, ik denk dat de verschillende rollen in een vriendschap diezelfde vriendschap juist doen ontstaan en/of in stand houden. Twee dominante vrouwen zullen al vrij snel botsen en twee pleasers zullen nooit tot een besluit komen.
Zelf heb ik door de jaren heen ook steeds 'dominante' vrouwen tot mijn vriendenkring mogen rekenen. Extravert, initiatiefrijk, nadrukkelijk aanwezig. Ik ben zelf niet zo van 't impulsieve, dus vriendinnen die het voortouw namen trokken mij aan. Heerlijk, iemand om me aan op te trekken.... Tot het moment dat dat gedrag wat me ooit aantrok, me gaat irriteren.
Zo heb ik een vriendin..... echt zo'n lol mee! Ze is loyaal, staat altijd voor me klaar (als ze daar tijd voor heeft tenminste ), is attent, behulpzaam etc. Maar ze staat ook heel anders in het leven dan ik, heeft een andere kijk op dingen en reageert daarvan uit soms ronduit fel en defensief op mijn mening en waarnemingen.
Ik zal deze vriendschap niet 'uitmaken' (en al helemaal niet schriftelijk.... heb ooit een stukje ongenoegen per mail geuit, waar een woeste mail terug en drie weken negeermodus op volgden), maar ik heb wel emotioneel afstand genomen. Na de bewuste crisis met o.a. dat mailtje, neem ik haar niet meer in vertrouwen over dingen die mij echt raken. De vriendschap zet zich voort op een ander level. Dat kan ook. En het bevalt mij prima.Op dat andere level zat ik dus ook met mijn vriendin en in het begin vond ik dat ook prima, maar op een gegeven moment baalde ik er toch van. Dat ik haar niet in vertrouwen kon nemen over dingen die me echt raakten omdat er in het verleden al dingen die ik haar verteld had bij andere vriendinnen van haar terechtkwamen en ik daar achter dan later achterkwam. Verder hoorde ik bijv. ook dat ze op verjaardagen dingen had verteld over zichzelf tegen andere vrienden of vriendinnen die helemaal niet klopten. Kleine dingen over bijv. haar werk waarbij ze deed voorkomen alsof ze bij wijze van spreken directeur van het bedrijf was waar ze werkte.
woensdag 13 augustus 2008 om 22:45
Hoi allemaal,
Voor de duidelijkheid; ik was niet van plan om het echt uit te maken per brief. Maar ik wil haar wel graag laten weten hoe ik me voel in de vriendschap. En de tip van Wuiles neem ik ter harte; ik ga geen ellenlange epistels opsturen met verwijten, maar inderdaad mijn 'wensen' formuleren, en zeggen dat de situatie tussen ons graag zie veranderen. En dat dat waarschijnlijk alleen gaat werken als we elkaar meer ruimte geven. En ik ben oprecht benieuwd hoe zij daarover denkt.
Als ik dat face-to-face ga doen dan weet ik zeker dat mijn boodschap niet helder over gaat komen, omdat ik me dan gewoon heel onzeker zal voelen. Heb dat dus eerder wel geprobeerd en dat was geen succes.
Voor de duidelijkheid; ik was niet van plan om het echt uit te maken per brief. Maar ik wil haar wel graag laten weten hoe ik me voel in de vriendschap. En de tip van Wuiles neem ik ter harte; ik ga geen ellenlange epistels opsturen met verwijten, maar inderdaad mijn 'wensen' formuleren, en zeggen dat de situatie tussen ons graag zie veranderen. En dat dat waarschijnlijk alleen gaat werken als we elkaar meer ruimte geven. En ik ben oprecht benieuwd hoe zij daarover denkt.
Als ik dat face-to-face ga doen dan weet ik zeker dat mijn boodschap niet helder over gaat komen, omdat ik me dan gewoon heel onzeker zal voelen. Heb dat dus eerder wel geprobeerd en dat was geen succes.
woensdag 13 augustus 2008 om 23:17
Iedereen heeft toch wel ''zo,n'' vriendin gehad,waarmee het op een gegeven moment spaakliep?
Ik zou er eens rustig over nadenken en dan een brief sturen of mail als je het moeilijk vind om het in dr gezicht te zeggen,bij mij zijn die vriendschappen altijd doodgebloed en de enige keer dat ik wel baalde van de afstand tussen mij en een vriendin bleek dat toch wederzijds en zijn we er uitgekomen,alhoewel onze vriendschap wel anders is maar daarom niet minder leuk...
Ik zou er eens rustig over nadenken en dan een brief sturen of mail als je het moeilijk vind om het in dr gezicht te zeggen,bij mij zijn die vriendschappen altijd doodgebloed en de enige keer dat ik wel baalde van de afstand tussen mij en een vriendin bleek dat toch wederzijds en zijn we er uitgekomen,alhoewel onze vriendschap wel anders is maar daarom niet minder leuk...
woensdag 13 augustus 2008 om 23:25
Ja, maar weet je wat het is, mormeltje? Deze vriendschap voelde voor mij altijd al niet-kloppend, maar sinds een tijdje realiseer ik me dat ook en wil ik daar verandering in brengen. Dat ik daar niet gelukkig van wordt. En enerzijds wil ik haar dus niet kwijt, maar ik vind mijn eigen welzijn en het op mijn gemak voelen in een vriendschap toch belangrijker.
Het is in dit geval geen kwestie van elkaar te weinig aandacht geven en daardoor uit elkaar groeien. De startposities klopten al niet.
Het is in dit geval geen kwestie van elkaar te weinig aandacht geven en daardoor uit elkaar groeien. De startposities klopten al niet.
donderdag 14 augustus 2008 om 13:36
quote:Muis66 schreef op 13 augustus 2008 @ 13:56:
Hoi Pinksterbloempje, was dat forum wellicht een forum waar je bijv over bepaalde problemen enzo kon praten? Want dat schoot bij mij als eerste door mijn hoofd, jullie hebben een gedeeld probleem, daardoor krijgen jullie vriendschap en het leek wel alsof jij daar beter uit kwam, of, in ieder geval, het probleem een plaatsje gaf en doorging met jouw leven, zeker toen je de partner kreeg. Misschien was zij jaloers op de stappen die jij maakte, in de zin dat zij wenste dat ze ook zo ver was gekomen.
Zo maar even een gedachtestreepje....
Hoi Muis. Nee, het was geen "probleem" topic. Allemaal fan van dezelfde muzieksoort.
Ik denk uiteindelijk wel dat het verschil in ontwikkeling de vriendschap inderdaad genekt heeft. Ik kwam door mijn moeilijkheden heen, zag weer mogelijkheden en ging verder. Zij bleef (jammer genoeg) op hetzelfde punt steken en kon het denk ik niet handelen dat ik mijn "angst" voor mannen overwon en ging daten. Zij kon dat niet. Jammer, maar zo gaat het soms.
Maar weet je, ik heb haar er rechtstreeks naar gevraagd. Ik weet heel goed dat ik nog steeds dezelfde persoon ben als in het begin van de vriendschap, alleen inderdaad nu getrouwd. Om bij voorbaat al "uitgegumd" te worden omdat ik ook wel zo iemand zou zijn die helemaal opgaat in een relatie, dat doet me nog het meeste pijn. Ik heb het gevoel geen eerlijke kans te hebben gekregen. Zij heeft voor me beslist dat ik ook wel zo zou zijn.
Hoi Pinksterbloempje, was dat forum wellicht een forum waar je bijv over bepaalde problemen enzo kon praten? Want dat schoot bij mij als eerste door mijn hoofd, jullie hebben een gedeeld probleem, daardoor krijgen jullie vriendschap en het leek wel alsof jij daar beter uit kwam, of, in ieder geval, het probleem een plaatsje gaf en doorging met jouw leven, zeker toen je de partner kreeg. Misschien was zij jaloers op de stappen die jij maakte, in de zin dat zij wenste dat ze ook zo ver was gekomen.
Zo maar even een gedachtestreepje....
Hoi Muis. Nee, het was geen "probleem" topic. Allemaal fan van dezelfde muzieksoort.
Ik denk uiteindelijk wel dat het verschil in ontwikkeling de vriendschap inderdaad genekt heeft. Ik kwam door mijn moeilijkheden heen, zag weer mogelijkheden en ging verder. Zij bleef (jammer genoeg) op hetzelfde punt steken en kon het denk ik niet handelen dat ik mijn "angst" voor mannen overwon en ging daten. Zij kon dat niet. Jammer, maar zo gaat het soms.
Maar weet je, ik heb haar er rechtstreeks naar gevraagd. Ik weet heel goed dat ik nog steeds dezelfde persoon ben als in het begin van de vriendschap, alleen inderdaad nu getrouwd. Om bij voorbaat al "uitgegumd" te worden omdat ik ook wel zo iemand zou zijn die helemaal opgaat in een relatie, dat doet me nog het meeste pijn. Ik heb het gevoel geen eerlijke kans te hebben gekregen. Zij heeft voor me beslist dat ik ook wel zo zou zijn.
donderdag 14 augustus 2008 om 19:52
quote:Pinksterbloempje schreef op 14 augustus 2008 @ 13:36:
[...]
Hoi Muis. Nee, het was geen "probleem" topic. Allemaal fan van dezelfde muzieksoort.
Ik denk uiteindelijk wel dat het verschil in ontwikkeling de vriendschap inderdaad genekt heeft. Ik kwam door mijn moeilijkheden heen, zag weer mogelijkheden en ging verder. Zij bleef (jammer genoeg) op hetzelfde punt steken en kon het denk ik niet handelen dat ik mijn "angst" voor mannen overwon en ging daten. Zij kon dat niet. Jammer, maar zo gaat het soms.
Maar weet je, ik heb haar er rechtstreeks naar gevraagd. Ik weet heel goed dat ik nog steeds dezelfde persoon ben als in het begin van de vriendschap, alleen inderdaad nu getrouwd. Om bij voorbaat al "uitgegumd" te worden omdat ik ook wel zo iemand zou zijn die helemaal opgaat in een relatie, dat doet me nog het meeste pijn. Ik heb het gevoel geen eerlijke kans te hebben gekregen. Zij heeft voor me beslist dat ik ook wel zo zou zijn.
Aha, de insteek was dus muziek, maar jullie vonden elkaar omdat er een zekere angst was om je aan een man te binden, jij ging daten en zij niet. Daarmee ging jij toch een stapje verder in je leven dan zij.
En wat je zegt, het frustrerende gevoel, iemand beslist en laat je geen ruimte om dingen recht te breien. Je moet niet bij elkaar blijven voor 'old times sake', maar een persoon zet er nu zo'n streep onder en je kan dan dus niets meer uitrichten, rechtzetten, bespreken enzo. Dat is niet eerlijk. In mijn geval weet ik zelfs niet eens wat 'misdaan' heb.
[...]
Hoi Muis. Nee, het was geen "probleem" topic. Allemaal fan van dezelfde muzieksoort.
Ik denk uiteindelijk wel dat het verschil in ontwikkeling de vriendschap inderdaad genekt heeft. Ik kwam door mijn moeilijkheden heen, zag weer mogelijkheden en ging verder. Zij bleef (jammer genoeg) op hetzelfde punt steken en kon het denk ik niet handelen dat ik mijn "angst" voor mannen overwon en ging daten. Zij kon dat niet. Jammer, maar zo gaat het soms.
Maar weet je, ik heb haar er rechtstreeks naar gevraagd. Ik weet heel goed dat ik nog steeds dezelfde persoon ben als in het begin van de vriendschap, alleen inderdaad nu getrouwd. Om bij voorbaat al "uitgegumd" te worden omdat ik ook wel zo iemand zou zijn die helemaal opgaat in een relatie, dat doet me nog het meeste pijn. Ik heb het gevoel geen eerlijke kans te hebben gekregen. Zij heeft voor me beslist dat ik ook wel zo zou zijn.
Aha, de insteek was dus muziek, maar jullie vonden elkaar omdat er een zekere angst was om je aan een man te binden, jij ging daten en zij niet. Daarmee ging jij toch een stapje verder in je leven dan zij.
En wat je zegt, het frustrerende gevoel, iemand beslist en laat je geen ruimte om dingen recht te breien. Je moet niet bij elkaar blijven voor 'old times sake', maar een persoon zet er nu zo'n streep onder en je kan dan dus niets meer uitrichten, rechtzetten, bespreken enzo. Dat is niet eerlijk. In mijn geval weet ik zelfs niet eens wat 'misdaan' heb.
