Relaties
alle pijlers
Vriendschap 'uitmaken'?
dinsdag 12 augustus 2008 om 21:31
Tja, hoe doe je dat? En in mijn geval vraag ik me af of het juist is om dat te doen, of dat ik, zoals in een liefdesrelatie, ervoor 'moet knokken'?
Het gaat om mijn vriendin die ik al 12 jaar ken. Ik voel me gewoon niet op m'n gemak bij haar. Ik vind haar negatief, dominant en in sommige opzichten ook gewoon bekrompen. Daar tegenover staat weer dat ze ook heel lief kan zijn, een hele loyale vriendin is en dat ik heel erg met haar kan lachen. Maar vanaf het moment dat wij vriendinnen werden (omdat we tot elkaar veroordeeld omdat we naast elkaar moesten zitten bij aardrijkskunde, zo ging dat toen ) is er wel altijd een scheve machtsverhouding geweest. Zij de dominante leider, ik de 'volger'. En het lijkt wel alsof we nu zo vergroeid zijn met elkaar dat ik althans niet meer een andere rol kan hebben ten opzichte van haar.
Ik heb het een aantal maanden geleden ter sprake proberen te brengen. Gezegd dat ik me niet op mijn gemak voel bij haar. Dat ging heel ongemakkelijk en met horten en stoten, want ik vind het nog steeds heel eng om kritiek op haar te uiten. Toen reageerde ze naar mijn mening nogal bot, door te zeggen dat ze nou eenmaal was wie ze was, en dat ze verwachtte dat de vrienden die ze had hier wel mee om konden gaan. Ook vroeg ze zich af of ik mijn vriendschap met haar zo ervoer omdat ik vaak niet lekker in mijn vel zou zitten. Nou valt dat wel mee, maar omdat ik me niet mezelf voel in haar bijzijn kan ik me voorstellen dat ik nogal labiel (zoeken naar woorden, zenuwachtig gedrag enzo) op haar overkom.
Djiez, 't wordt een ellenlang verhaal, maar het zit me ontzettend hoog. Ik twijfel nu al een tijdje of ik haar een brief zal schrijven waarin ik rustig vertel wat me allemaal stoort aan haar, en dat ik haar enerzijds niet kwijt wil, maar dat ik anderzijds mezelf niet zo leuk vind als ik in haar gezelschap ben. En dat ik niet weet hoe ik die situatie kan veranderen. Maar nu belde ze net met de vraag of ze even lekker haar gal mocht spuwen, en ik zei 'ja natuurlijk' en hup, daar volgde weer een zeurverhaal over collega's wat ik al honderden keren heb gehoord, alleen steeds met andere personages, en nu zit ik me op te vreten over het feit dat ik niet gewoon heb gezegd: nee, geen zin an. Ga iemand anders bellen.
Pfff..sorry hoor, maar ik vind het gewoon heel jammer dat ik niet oprecht kan/durf te zijn naar haar toe. En dat ik niet een goede vriendin voor haar kan zijn, net zo min als zij dat, op dit moment, voor mij kan zijn. In mijn optiek is het de bedoeling dat je in een vriendschap het beste bij elkaar naar boven brengt, en dat je jezelf kan zijn. En misschien is die verwachting gewoon onrealistisch bij haar en mij. Maar ja, we zijn wel al heel lang vriendinnen, en deep down voel ik nog steeds een sterke band met haar en zijn er nog steeds alleen grapjes die wij alleen snappen en waar wij alleen tien minuten lopen te hikken van het lachen.
Nou ja, ik voel me nu gewoon heel gefrustreerd, dus ik hoop dat er iemand reageert die mij een helder inzicht in de situatie kan geven.
Het gaat om mijn vriendin die ik al 12 jaar ken. Ik voel me gewoon niet op m'n gemak bij haar. Ik vind haar negatief, dominant en in sommige opzichten ook gewoon bekrompen. Daar tegenover staat weer dat ze ook heel lief kan zijn, een hele loyale vriendin is en dat ik heel erg met haar kan lachen. Maar vanaf het moment dat wij vriendinnen werden (omdat we tot elkaar veroordeeld omdat we naast elkaar moesten zitten bij aardrijkskunde, zo ging dat toen ) is er wel altijd een scheve machtsverhouding geweest. Zij de dominante leider, ik de 'volger'. En het lijkt wel alsof we nu zo vergroeid zijn met elkaar dat ik althans niet meer een andere rol kan hebben ten opzichte van haar.
Ik heb het een aantal maanden geleden ter sprake proberen te brengen. Gezegd dat ik me niet op mijn gemak voel bij haar. Dat ging heel ongemakkelijk en met horten en stoten, want ik vind het nog steeds heel eng om kritiek op haar te uiten. Toen reageerde ze naar mijn mening nogal bot, door te zeggen dat ze nou eenmaal was wie ze was, en dat ze verwachtte dat de vrienden die ze had hier wel mee om konden gaan. Ook vroeg ze zich af of ik mijn vriendschap met haar zo ervoer omdat ik vaak niet lekker in mijn vel zou zitten. Nou valt dat wel mee, maar omdat ik me niet mezelf voel in haar bijzijn kan ik me voorstellen dat ik nogal labiel (zoeken naar woorden, zenuwachtig gedrag enzo) op haar overkom.
Djiez, 't wordt een ellenlang verhaal, maar het zit me ontzettend hoog. Ik twijfel nu al een tijdje of ik haar een brief zal schrijven waarin ik rustig vertel wat me allemaal stoort aan haar, en dat ik haar enerzijds niet kwijt wil, maar dat ik anderzijds mezelf niet zo leuk vind als ik in haar gezelschap ben. En dat ik niet weet hoe ik die situatie kan veranderen. Maar nu belde ze net met de vraag of ze even lekker haar gal mocht spuwen, en ik zei 'ja natuurlijk' en hup, daar volgde weer een zeurverhaal over collega's wat ik al honderden keren heb gehoord, alleen steeds met andere personages, en nu zit ik me op te vreten over het feit dat ik niet gewoon heb gezegd: nee, geen zin an. Ga iemand anders bellen.
Pfff..sorry hoor, maar ik vind het gewoon heel jammer dat ik niet oprecht kan/durf te zijn naar haar toe. En dat ik niet een goede vriendin voor haar kan zijn, net zo min als zij dat, op dit moment, voor mij kan zijn. In mijn optiek is het de bedoeling dat je in een vriendschap het beste bij elkaar naar boven brengt, en dat je jezelf kan zijn. En misschien is die verwachting gewoon onrealistisch bij haar en mij. Maar ja, we zijn wel al heel lang vriendinnen, en deep down voel ik nog steeds een sterke band met haar en zijn er nog steeds alleen grapjes die wij alleen snappen en waar wij alleen tien minuten lopen te hikken van het lachen.
Nou ja, ik voel me nu gewoon heel gefrustreerd, dus ik hoop dat er iemand reageert die mij een helder inzicht in de situatie kan geven.
dinsdag 12 augustus 2008 om 21:36
Het langzaam laten verwateren. Dat is wat ik wel 'ns heb gedaan met 'n vriendin waarmee ik ook steeds minder raakvlakken kreeg. Zeker als je niet echt 'n hekel aan elkaar hebt lijkt 't me ook moeilijk om iemand te zeggen dat je haar vriendin niet meer wilt zijn. Door, als je geen zin in d'r hebt, idd gewoon te zeggen dat je op dat moment geen tijd hebt (bij zo'n zeurtelefoontje bijv.) dan zal ze steeds minder vaak gaan bellen en wordt het contact vanzelf minder.
dinsdag 12 augustus 2008 om 21:47
dinsdag 12 augustus 2008 om 21:49
tjee had bijna mijn verhaal kunnen zijn! Onlangs ook een soortgelijk gesprek gevoerd met een vriendin (na veel wikken en wegen). Ik weet nu wat ik beter had moeten zeggen, namelijk gewoon heel duidelijk dat ik even een poosje afstand wil, zodat zij en ik kunnen bedenken hoe en of we verder willen. Maar ik heb dat teveel in het midden gelaten en nu belt en mailt ze ineens veel vaker dan ze ooit deed (haar manier om het goed te maken en te laten zien dat ze wel een geïnteresseerde vriendin is).. pfff en daar heb ik dus ff geen zin in. Dus misschien is dat nog een optie voor jou?
Laten verwateren is voor mij geen optie, want ze woont praktisch om de hoek dus kom haar regelmatig spontaan tegen.. en om nou weg te duiken.. ook niet handig gezien enkele gezamenlijke vrienden die ik er niet mee wil belasten/ tussen wil laten zitten.
succes!
Laten verwateren is voor mij geen optie, want ze woont praktisch om de hoek dus kom haar regelmatig spontaan tegen.. en om nou weg te duiken.. ook niet handig gezien enkele gezamenlijke vrienden die ik er niet mee wil belasten/ tussen wil laten zitten.
succes!
dinsdag 12 augustus 2008 om 21:50
Dat kan, elninjoo, maar dat voelt niet goed.
Een aantal jaar geleden heeft een vroegere beste vriendin van mij het contact met mij laten verwateren, reageerde niet op mailtjes enzo. En dat vond ik nogal kwetsend. Ik vond het de vriendschap die we hadden tekort doen. Liever had ik eerlijk gehoord dat die andere vriendin het niet meer met mij zag zitten.
Dus daarom wil ik het ook 'eerlijk uitmaken' of in ieder geval de lucht klaren met deze vriendin. Maar dat durf ik dus niet. Ik ben nogal conflictvermijdend daarin. Met haar althans, met anderen weer niet.
Een aantal jaar geleden heeft een vroegere beste vriendin van mij het contact met mij laten verwateren, reageerde niet op mailtjes enzo. En dat vond ik nogal kwetsend. Ik vond het de vriendschap die we hadden tekort doen. Liever had ik eerlijk gehoord dat die andere vriendin het niet meer met mij zag zitten.
Dus daarom wil ik het ook 'eerlijk uitmaken' of in ieder geval de lucht klaren met deze vriendin. Maar dat durf ik dus niet. Ik ben nogal conflictvermijdend daarin. Met haar althans, met anderen weer niet.
dinsdag 12 augustus 2008 om 21:54
Been there, done that!
Ik heb onlangs een vriendschap van zo'n 15 jaar verbroken..
Kende mn vriendin ook van school, ontzettend leuke tijd samen gehad, elk weekend uitgaan en bij elkaar logeren, ben nog getuige geweest op haar bruiloft. En zo langzamerhand voelde ik dat we uit elkaar groeiden. Ik was nl nogal een 'pleaser', deed alles om een ander het maar naar de zin te maken, en vriendin liet zich dat lekker aanleunen. Zij had een hekel aan autorijden, achjoh, kom ik toch gewoon bij jou. Zin om uit te gaan, Maroon bobt wel om jou weer thuis te brengen, etc.. Tot ikzelf in een crisis kwam, werd zwaar depressief, en nog was ik aan het pleasen, vriendin wilde er voor me zijn, maar dan moest ik maar bij haar komen, en gekke gerritje deed het wel weer. Heb er destijds nooit iets van gezegd, want vriendin kon/kan nogal slecht tegen kritiek, enja, haar de waarheid zeggen is niet pleasen. Om mezelf weer uit het dal te halen ben ik in therapie gegaan en heb daar geleerd dat een vriendschap evenwijdig aan elkaar hoort te zijn, en dat was bij ons niet zo. Als s'avonds rond tien uur de tel ging wilde ik al niet eens opnemen, omdat ik wist dat het vriendin was, die een paar biertjes had gehad en haar gal wilde spuwen over de schoonfamilie. Kwam toen tot de conclusie dat ik me meer ergerde dan nog plezier beleefde aan de vriendschap, en heb toen eindelijk de stoute schoenen aangetrokken en tijdens een telefoongesprek gezegd dat ik het jammer vond dat het voor mijn gevoel altijd van mijn kant moest komen. Kijk, bij elkaar op bezoek hoeft heus niet op de weegwschaal, van de ene keer bij jou en daarna weer bij mij, maar als je nagaat dat ik bij elk belletje weer in de auto sprong, en zij in de afgelopen 6 jaar buiten de verjaardagen om 4 keer bij me is geweest.. Na het gesprek nog enkele msn gesprekken gevoerd, waarin zij zich aangevallen voelde, omdat ik haar besprak met mijn therapeut, dat had ze niet verdient. Ik moest me (zoals altijd in de vriendschap) verdedigen, en mijn keuzes verantwoorden. Dat was voor mij de druppel, ik heb haar een mail gestuurd, zonder verwijten, waarin ik zei dat ik het jammer vond dat het zo moest gaan maar dat we gewoon niet meer bij elkaar pasten. Telefoongesprekken werkten niet meer, de vriendschap was op. Heb haar bedankt voor de mooie jaren, en haar en haar gezin veel liefde en geluk voor de toekomst gewenst. Heb er geen antwoord op gekregen. Denk nog wel af en toe aan haar, maar mis het niet, voel me er goed bij, opgelucht, en voel nu rust. Dus voor mij heeft het goed uitgepakt.
Ik heb onlangs een vriendschap van zo'n 15 jaar verbroken..
Kende mn vriendin ook van school, ontzettend leuke tijd samen gehad, elk weekend uitgaan en bij elkaar logeren, ben nog getuige geweest op haar bruiloft. En zo langzamerhand voelde ik dat we uit elkaar groeiden. Ik was nl nogal een 'pleaser', deed alles om een ander het maar naar de zin te maken, en vriendin liet zich dat lekker aanleunen. Zij had een hekel aan autorijden, achjoh, kom ik toch gewoon bij jou. Zin om uit te gaan, Maroon bobt wel om jou weer thuis te brengen, etc.. Tot ikzelf in een crisis kwam, werd zwaar depressief, en nog was ik aan het pleasen, vriendin wilde er voor me zijn, maar dan moest ik maar bij haar komen, en gekke gerritje deed het wel weer. Heb er destijds nooit iets van gezegd, want vriendin kon/kan nogal slecht tegen kritiek, enja, haar de waarheid zeggen is niet pleasen. Om mezelf weer uit het dal te halen ben ik in therapie gegaan en heb daar geleerd dat een vriendschap evenwijdig aan elkaar hoort te zijn, en dat was bij ons niet zo. Als s'avonds rond tien uur de tel ging wilde ik al niet eens opnemen, omdat ik wist dat het vriendin was, die een paar biertjes had gehad en haar gal wilde spuwen over de schoonfamilie. Kwam toen tot de conclusie dat ik me meer ergerde dan nog plezier beleefde aan de vriendschap, en heb toen eindelijk de stoute schoenen aangetrokken en tijdens een telefoongesprek gezegd dat ik het jammer vond dat het voor mijn gevoel altijd van mijn kant moest komen. Kijk, bij elkaar op bezoek hoeft heus niet op de weegwschaal, van de ene keer bij jou en daarna weer bij mij, maar als je nagaat dat ik bij elk belletje weer in de auto sprong, en zij in de afgelopen 6 jaar buiten de verjaardagen om 4 keer bij me is geweest.. Na het gesprek nog enkele msn gesprekken gevoerd, waarin zij zich aangevallen voelde, omdat ik haar besprak met mijn therapeut, dat had ze niet verdient. Ik moest me (zoals altijd in de vriendschap) verdedigen, en mijn keuzes verantwoorden. Dat was voor mij de druppel, ik heb haar een mail gestuurd, zonder verwijten, waarin ik zei dat ik het jammer vond dat het zo moest gaan maar dat we gewoon niet meer bij elkaar pasten. Telefoongesprekken werkten niet meer, de vriendschap was op. Heb haar bedankt voor de mooie jaren, en haar en haar gezin veel liefde en geluk voor de toekomst gewenst. Heb er geen antwoord op gekregen. Denk nog wel af en toe aan haar, maar mis het niet, voel me er goed bij, opgelucht, en voel nu rust. Dus voor mij heeft het goed uitgepakt.
dinsdag 12 augustus 2008 om 21:58
Ik herken het heel goed. Een van mijn beste vriendinnen is ook zo. Al eeuwen erger ik me heel regelmatig aan haar, maar toch, elke keer als ze weer belt weet ik niet hoe snel ik moet opnemen. Het heeft te maken met tegen haar opkijken, blij zijn dat ze jou belt want dat betekent dat je van waarde voor haar bent. Het heeft deels te maken met je eigen onzekerheid, blij zijn dat er iemand is die je zo aardig vind dat ze elke keer blijft terugbellen. Maar tegelijkertijd sla je je ook elke keer weer voor je hoofd dat je het weer hebt laten gebeuren. Tenminste, zo werkt het bij mij.
Ik denk elke keer: blijkbaar haal ik dus wel wat uit de vriendschap, want anders had ik het al wel afgekapt. Waarom ben ik elke keer toch zo blij dat ze belt?? En dat heeft bij mij te maken met het people pleasertje in mij, ik wil graag aardig gevonden worden door mensen waar ik eigenlijk tegenop kijk. Maar ik moet tegelijkertijd toegeven dat ik mezelf daarbij verlies.
Dat besef groeit nu wel bij mij, alleen dat kost tijd.
Ik heb wel geleerd dat je elke keer kleine dingen in het patroon kunt veranderen. Het zijn kleine dingen, die op zichzelf weinig voorstellen, maar die je wel het zelfvertrouwen geven dat dingen ook kunnen gaan zoals jij het wilt. Bijvoorbeeld een keer zeggen dat het niet zo goed uitkomt dat ze belt, gewoon om 'te oefenen' voor jezelf. Zo creer je meer ruimte voor jezelf.
Dood laten bloeden is voor mij ook nog een stap te ver hoor. Zover ben ik nog niet. Bovendien vind ik dat dat in de praktijk ook nog veel energie kost (telefoon structureel niet opnemen, niet terugbellen etc). Dan ben je er toch nog elke keer mee bezig. Vind ik ook moeilijk om te doen, met een vriendin die me op zich wel aan het hart gaat.
Ik denk elke keer: blijkbaar haal ik dus wel wat uit de vriendschap, want anders had ik het al wel afgekapt. Waarom ben ik elke keer toch zo blij dat ze belt?? En dat heeft bij mij te maken met het people pleasertje in mij, ik wil graag aardig gevonden worden door mensen waar ik eigenlijk tegenop kijk. Maar ik moet tegelijkertijd toegeven dat ik mezelf daarbij verlies.
Dat besef groeit nu wel bij mij, alleen dat kost tijd.
Ik heb wel geleerd dat je elke keer kleine dingen in het patroon kunt veranderen. Het zijn kleine dingen, die op zichzelf weinig voorstellen, maar die je wel het zelfvertrouwen geven dat dingen ook kunnen gaan zoals jij het wilt. Bijvoorbeeld een keer zeggen dat het niet zo goed uitkomt dat ze belt, gewoon om 'te oefenen' voor jezelf. Zo creer je meer ruimte voor jezelf.
Dood laten bloeden is voor mij ook nog een stap te ver hoor. Zover ben ik nog niet. Bovendien vind ik dat dat in de praktijk ook nog veel energie kost (telefoon structureel niet opnemen, niet terugbellen etc). Dan ben je er toch nog elke keer mee bezig. Vind ik ook moeilijk om te doen, met een vriendin die me op zich wel aan het hart gaat.
dinsdag 12 augustus 2008 om 21:59
@java: ik zou me wel opgelucht voelen, en tegelijkertijd zou ik haar ook wel heel erg gaan missen, want de band die we hebben (die dus niet helemaal gezond is) zit wel heel diep.
@ansje25: heb een beetje hetzelfde ding met wederzijdse vrienden (het lijkt verdorie wel een echte relatie ). Maar dat speelt bij mij geen doorslaggevende rol. Afstand nemen van elkaar, dat is inderdaad een goede, maar tegelijkertijd wil ik wel mijn hart luchten (op papier dan). Is dat wel fair om iemand van alles te gaan verwijten (want dat doe ik wel) en dan vervolgens te zeggen, nee, te bepalen dat we elkaar ruimte moeten gaan geven. Tja, ben niet zo goed in die dingen. Maar misschien kan jij dat nog wel een keer tegen jouw vriendin zeggen, of wil je niet terug komen op dat gesprek? Had jij ook een soort scheve machtsverhouding met haar of lag het 'niet jezelf zijn' aan andere dingen?
@ansje25: heb een beetje hetzelfde ding met wederzijdse vrienden (het lijkt verdorie wel een echte relatie ). Maar dat speelt bij mij geen doorslaggevende rol. Afstand nemen van elkaar, dat is inderdaad een goede, maar tegelijkertijd wil ik wel mijn hart luchten (op papier dan). Is dat wel fair om iemand van alles te gaan verwijten (want dat doe ik wel) en dan vervolgens te zeggen, nee, te bepalen dat we elkaar ruimte moeten gaan geven. Tja, ben niet zo goed in die dingen. Maar misschien kan jij dat nog wel een keer tegen jouw vriendin zeggen, of wil je niet terug komen op dat gesprek? Had jij ook een soort scheve machtsverhouding met haar of lag het 'niet jezelf zijn' aan andere dingen?
dinsdag 12 augustus 2008 om 22:03
Hoe moeilijk het voor is, toch met haar gaan praten of die brief schrijven waar je eerlijk in bent over jouw gevoel naar haar toe. Je schrijft zelf dat je nog een sterke band met haar voelt. Als het niets oplevert dan heb je wel jouw verhaal gedaan, dan heb je je best gedaan en ben je het kwijt. Maar voor hetzelfde geld staat je vriendin perplex en gaat over jullie vriendschap en haar gedrag nadenken. Nu is ze dat i.d.d. niet van je gewend dat je voor jezelf opkomt, maar eens moet toch de eerste keer zijn toch?
dinsdag 12 augustus 2008 om 22:08
Daysi, als je het de vriendschap nog waard vind schrijf je haar die brief. Waarin je uitlegt hoe je nu in je vriendschap staat met haar en hoe je graag bevriend wilt blijven maar dat er dan toch dingen moeten veranderen. Niet alleen van jouw kant maar zeer zeker ook van haar kant. Reageert ze goed dan kun je de vriendschap doorzetten en er samen aan werken om het weer fijn en goed te krijgen. Reageert ze niet of niet goed dan weet je wat je te doen staat. Dan is de rek uit de vriendschap.
Ik ben van mening dat je vrienden bent en het beste met elkaar voor hebt. Als de balans zoek is dan werkt het niet. Natuurlijk zijn er altijd momenten dat de een wat meer geeft dan de ander. Maar over het algemeent blijft de weegschaal in balans. Is dat niet zo? Of slaat hij maar aan een kant telkens door dan moet je je afvragen of je er zelf wel gelukkig van wordt. En wat de vriendschap nog voorstelt.
Ik ben van mening dat je vrienden bent en het beste met elkaar voor hebt. Als de balans zoek is dan werkt het niet. Natuurlijk zijn er altijd momenten dat de een wat meer geeft dan de ander. Maar over het algemeent blijft de weegschaal in balans. Is dat niet zo? Of slaat hij maar aan een kant telkens door dan moet je je afvragen of je er zelf wel gelukkig van wordt. En wat de vriendschap nog voorstelt.
dinsdag 12 augustus 2008 om 22:10
Ook ik heb al een paar keer een vriendschap beëindigd. Zodra iets voor mij als verplichting gaat voelen werkt het niet meer. Ik vind het heel moeilijk om mensen teleur te stellen maar als ik t niet meer zie zitten, als ik me verplicht voel om te bellen, dan werkt het niet meer. Eén keer per mail en één keer per brief de vriendschap beëindigd. Die per mail daar kreeg ik een boze (begrijpelijke) reactie op terug, ik heb er maar niet meer op gereageerd want ik wilde geen welles/nietes gedoe, ik wilde gewoon het contact verbreken klaar over uit. Die van die brief heb ik nooit meer iets van gehoord. Ik denk nog wel eens aan hen, voel me er vervelend onder dat ik het zo moest doen maar vriendschap langzaam laten verwateren is niet mijn ding, vind ik niet eerlijk.
Ik ben geloof ik niet zo'n relatiemens, zowel in verkering als in vriendschappen
Ik ben geloof ik niet zo'n relatiemens, zowel in verkering als in vriendschappen
dinsdag 12 augustus 2008 om 22:13
Ik herken het wel. Heb het op dit moment met een vriendin die ik al bijan 25 jaar ken. Ken haar van de middelbare school, heb heel veel met haar meegemaakt, maar we zijn de laatste jaren enorm uit elkaar gegroeid. Nu is zij altijd al een dominant type geweest en ik was altijd heel meegaand en makkelijk. Onze levens zijn heel erg verschillend geworden, ik ben gelukkig getrouwd, heb al jaren een leuke baan, een kindje en ben zwanger van de 2e. Zij is gescheiden, heeft continue nieuwe vriendjes, is een echte carrièrevrouw die continue van baan wisselt en altijd op zoek naar avontuur. Toen ze ging samenwonen met haar nieuwe liefde (die ik nog nooit ontmoet had) en een housewarming gaf kon ik niet komen en dat nam ze me heel erg kwalijk en toen wass bij mij eigenlijk de maat vol. Ik heb bewust geen contact meer gezocht en uiteindleijk heeft ze via de mail contact met me gezocht. We hebben e.e.a. wel uitgepraat, maar ik heb haar nu gemaild dat ik het beter vond om geen contact meer te hebben omdat ik er geen energie voor heb op het moment. Ik weet gewoon, dat als ik weer normaal contact met haar zou hebben,ik me op een gegeven moment schuldig zou gaan voelen naar haar toe, omdat ik niet aan haar verwachtingen t.o.v. een vriendschap kan voldoen. In het verleden liep ze ook vaak te klagen dat andere vriendinnen geen tijd meer voor haar hadden toen ze kinderen kregen, en nu ik zelf in die situatie zit weet ik precies hoe dat is. Ik pas er voor om me daar druk over te moeten maken, dus heb ik de vriendschap afgekapt.
dinsdag 12 augustus 2008 om 22:24
Hoi daysi,
Ik sluit me aan bij wat sommigen anderen al hebben gepost. Als de vriendschap je nog genoeg waard is, zou ik haar een brief schrijven vanuit je eigen gevoel en benoemen wat je dwars zit. En aangeven dat je hier nog met haar over wilt praten, dat de brief een soort voorzetje is. Dan kan zij er ook op reageren!
Herkenbaar wat je schrijft over dat je je niet op je gemak voelt bij haar en dat er een scheve verhouding is, maar dat je vreselijk met elkaar kan lachen en je ook gehecht bent aan haar!
Heb het zelf gedaan, een vriendschap van meer dan 10 jaar met mijn 'beste vriendin' vanaf school uitgemaakt. Ook ik voelde me niet op mijn gemak bij haar, vertrouwde haar intenties niet meer na vele voorvallen. Maar met niemand anders kon ik zo lachen als met haar. Ik heb het meerdere malen (wel aan de late kant) aangegeven wat er speelde, maar er veranderde niets. Toen koos ik ervoor het 'uit te maken' middels een brief. Nou, dat kan ik je in ieder geval niet aanraden! Zij heeft me dat zeer kwalijk genomen en me nog 1 maal uitgenodigd om afscheid te nemen, waarna ze me de huid heeft volgescholden. Niet dat dit jouw ervaring hoeft te zijn, maar achteraf vind ik het ook wel vermijdend van mezelf en begrijp ik haar reactie wel. Ik zou dus, als je de vriendschap toch al wilt beeindigen, een gesprek met haar daarover aangaan.
O, en wat betreft het kiezen of je ermee door wilt gaan of niet..weet je wat voor jou het meest belangrijke is in een vriendschap? En is dat aanwezig?
Bij mij is dat toch wel vertrouwen, het gevoel dat de ander het beste met je voorheeft. Dan kun je samen nog zo lachen, maar als dat ontbreekt..
Ik sluit me aan bij wat sommigen anderen al hebben gepost. Als de vriendschap je nog genoeg waard is, zou ik haar een brief schrijven vanuit je eigen gevoel en benoemen wat je dwars zit. En aangeven dat je hier nog met haar over wilt praten, dat de brief een soort voorzetje is. Dan kan zij er ook op reageren!
Herkenbaar wat je schrijft over dat je je niet op je gemak voelt bij haar en dat er een scheve verhouding is, maar dat je vreselijk met elkaar kan lachen en je ook gehecht bent aan haar!
Heb het zelf gedaan, een vriendschap van meer dan 10 jaar met mijn 'beste vriendin' vanaf school uitgemaakt. Ook ik voelde me niet op mijn gemak bij haar, vertrouwde haar intenties niet meer na vele voorvallen. Maar met niemand anders kon ik zo lachen als met haar. Ik heb het meerdere malen (wel aan de late kant) aangegeven wat er speelde, maar er veranderde niets. Toen koos ik ervoor het 'uit te maken' middels een brief. Nou, dat kan ik je in ieder geval niet aanraden! Zij heeft me dat zeer kwalijk genomen en me nog 1 maal uitgenodigd om afscheid te nemen, waarna ze me de huid heeft volgescholden. Niet dat dit jouw ervaring hoeft te zijn, maar achteraf vind ik het ook wel vermijdend van mezelf en begrijp ik haar reactie wel. Ik zou dus, als je de vriendschap toch al wilt beeindigen, een gesprek met haar daarover aangaan.
O, en wat betreft het kiezen of je ermee door wilt gaan of niet..weet je wat voor jou het meest belangrijke is in een vriendschap? En is dat aanwezig?
Bij mij is dat toch wel vertrouwen, het gevoel dat de ander het beste met je voorheeft. Dan kun je samen nog zo lachen, maar als dat ontbreekt..
dinsdag 12 augustus 2008 om 22:26
Hey dignity en maroon,
Ik herken dat pleaser-gedrag heel erg. Bij mij is het, in de vriendschap met haar, verworden tot de situatie dat ik nog steeds de rol probeer te spelen van leuke vriendin, die het net zo leuk vind als zij om overal een oordeel over te hebben of om mensen af te zeiken. Eigenlijk is het best sick, als ik dit zo lees, dat ik die schijn probeer op te houden. Ik ben toch geen 15 meer verdorie.
En dushi en audrey, jullie hebben gelijk hoor. Ik moet die brief ook gewoon schrijven. En dan hoop ik dat ze in haar reactie daarop net zo eerlijk tegen mij wil zijn als ik tegen haar. Tegen mij zegt wat ze nou echt van me vind, waarom zij dan zo graag met mij bevriend wil zijn. Als dat alleen is omdat we een band van vroeger hebben, dan vind ik dat geen goede basis voor een verdere vriendschap.
En het is niet zozeer dat de balans uitslaat naar één richting bij ons, dat de één meer doet dan de ander. Het is meer dat ik denk dat we een verkeerd beeld van elkaar hebben en verkeerde verwachtingen. Stiekem hoop ik dat ze die paar nare trekjes afleert, want dan kan ik me helemaal senang voelen bij haar. Maar dat is natuurlijk onrealistisch. Haar accepteren zoals ze is lukt me ook niet.
Ik ga maar eens een kladje maken.
Iedereen trouwens bedankt voor de reacties, ik waardeer ze zeer. En 'fijn' dat er meer mensen zijn die dit herkennen.
Ik herken dat pleaser-gedrag heel erg. Bij mij is het, in de vriendschap met haar, verworden tot de situatie dat ik nog steeds de rol probeer te spelen van leuke vriendin, die het net zo leuk vind als zij om overal een oordeel over te hebben of om mensen af te zeiken. Eigenlijk is het best sick, als ik dit zo lees, dat ik die schijn probeer op te houden. Ik ben toch geen 15 meer verdorie.
En dushi en audrey, jullie hebben gelijk hoor. Ik moet die brief ook gewoon schrijven. En dan hoop ik dat ze in haar reactie daarop net zo eerlijk tegen mij wil zijn als ik tegen haar. Tegen mij zegt wat ze nou echt van me vind, waarom zij dan zo graag met mij bevriend wil zijn. Als dat alleen is omdat we een band van vroeger hebben, dan vind ik dat geen goede basis voor een verdere vriendschap.
En het is niet zozeer dat de balans uitslaat naar één richting bij ons, dat de één meer doet dan de ander. Het is meer dat ik denk dat we een verkeerd beeld van elkaar hebben en verkeerde verwachtingen. Stiekem hoop ik dat ze die paar nare trekjes afleert, want dan kan ik me helemaal senang voelen bij haar. Maar dat is natuurlijk onrealistisch. Haar accepteren zoals ze is lukt me ook niet.
Ik ga maar eens een kladje maken.
Iedereen trouwens bedankt voor de reacties, ik waardeer ze zeer. En 'fijn' dat er meer mensen zijn die dit herkennen.
anoniem_13110 wijzigde dit bericht op 12-08-2008 22:27
Reden: 'seiken' is amsedams ;)
Reden: 'seiken' is amsedams ;)
% gewijzigd
dinsdag 12 augustus 2008 om 22:37
@feverine: ja, 'vertrouwen' vind ik ook het belangrijkste. En ik vertrouw er nu niet op dat zij mij accepteert zoals ik eigenlijk ben. Tenminste, dat denk ik en daar ben ik bang voor. Omdat ik niet meer dat meisje ben dat mee wil doen in dat 'iedereen is achterlijk behalve ik'-wereldbeeld.
En ik wilde het ook niet echt uitmaken met een brief, in de ideale 'uitmaak'-situatie vind ik dat we daar samen over moeten beslissen. Maar ik wil in ieder geval het gesprek starten.
Wel grappig trouwens dat iedereen echt lange vriendschappen heeft verbroken. Het is, in mijn geval, ook een beetje afscheid nemen van een levensfase waarin zij een belangrijke rol speelde. Is dat bij jullie ook zo?
En zijn er ook succesverhalen? Mensen die een crisis met een goede vriend of vriendin hebben overleefd?
En ik wilde het ook niet echt uitmaken met een brief, in de ideale 'uitmaak'-situatie vind ik dat we daar samen over moeten beslissen. Maar ik wil in ieder geval het gesprek starten.
Wel grappig trouwens dat iedereen echt lange vriendschappen heeft verbroken. Het is, in mijn geval, ook een beetje afscheid nemen van een levensfase waarin zij een belangrijke rol speelde. Is dat bij jullie ook zo?
En zijn er ook succesverhalen? Mensen die een crisis met een goede vriend of vriendin hebben overleefd?
dinsdag 12 augustus 2008 om 23:11
Ik heb twee weken geleden ook een vriendschap van 15 jaar beëindigd. Voor mij was het de eerste keer dat ik het met een vriendin 'uitmaakte'. Het was de enige manier, ook al deed het pijn. Toch ben ik tevreden over mezelf. Als in, ik sta achter mijn beslissing.
Voor mij is het, net als bij jou het einde van een tijdperk. Het is keihard als je iemand waar je (in mijn geval tenminste) nog van houdt moet zeggen dat het voorbij is wat jou betreft maar het voelt beter dan het een beetje lafjes dood laten bloeden. Daarvoor is de persoon in kwestie me veel te dierbaar geweest, ze verdient het te weten waarom ik met de vriendschap wilde ophouden.
Met mijn beste vriend, een man, heb ik een aantal crisissen overleefd. Dan spraken we elkaar een tijdje niet, dan misten we elkaar en dan belden de een of de ander. Klaar. Met mijn andere vriendinnen heb ik nog nooit een echte crisis gehad, weleens een meningsverschil en zelf wel eens een ruzie (met één vriendin) maar dat kwam gewoon goed.
Voor mij is het, net als bij jou het einde van een tijdperk. Het is keihard als je iemand waar je (in mijn geval tenminste) nog van houdt moet zeggen dat het voorbij is wat jou betreft maar het voelt beter dan het een beetje lafjes dood laten bloeden. Daarvoor is de persoon in kwestie me veel te dierbaar geweest, ze verdient het te weten waarom ik met de vriendschap wilde ophouden.
Met mijn beste vriend, een man, heb ik een aantal crisissen overleefd. Dan spraken we elkaar een tijdje niet, dan misten we elkaar en dan belden de een of de ander. Klaar. Met mijn andere vriendinnen heb ik nog nooit een echte crisis gehad, weleens een meningsverschil en zelf wel eens een ruzie (met één vriendin) maar dat kwam gewoon goed.
dinsdag 12 augustus 2008 om 23:20
Dat heb ik dus ook, eleonora, dat ik vind dat ik de vriendschap tekort doe als ik het dood zou laten bloeden. Dus verder met de brief.
Wel bijzonder dat je er met je vriend uit bent gekomen. Ik kan me voorstellen dat die crises (correcte spelling olé) je vriendschap met hem versterkt heeft. Ik hoop dat dat ook bij mij en mijn vriendin gebeurt, maar ik heb geen idee of dat mogelijk is.
Wel bijzonder dat je er met je vriend uit bent gekomen. Ik kan me voorstellen dat die crises (correcte spelling olé) je vriendschap met hem versterkt heeft. Ik hoop dat dat ook bij mij en mijn vriendin gebeurt, maar ik heb geen idee of dat mogelijk is.
dinsdag 12 augustus 2008 om 23:30
Wat ik wel opvallend vind is dat iedereen die hier schrijft ooit een vriendschap verbroken te hebben, vind dat de ander te dominant was en dat ze niet durfden te zeggen wat ze zelf wilden.
Ik vind dat je het een vriendin niet kwalijk kunt nemen dat je zelf te schijterig bent om je mond open te doen.
Dus misschien is het wel verstandiger om eerst te leren zeggen wat je wil ipv maar gelijk een vriendschap te verbreken.
Ik vind dat je het een vriendin niet kwalijk kunt nemen dat je zelf te schijterig bent om je mond open te doen.
Dus misschien is het wel verstandiger om eerst te leren zeggen wat je wil ipv maar gelijk een vriendschap te verbreken.
dinsdag 12 augustus 2008 om 23:38
Nou sugarmiss, ik denk dat je daar als 'dominante' vriendin ook net zo goed je aandeel in kunt zien. Of vind jij het leuk als je merkt dat een vriendin loopt te draaien en zenuwachtig van je wordt?
En volgens mij hebben de meeste mensen wel geprobeerd nog te redden wat er te redden valt. Kijk, soms groei je gewoon uit elkaar, en dan valt er niet zoveel meer te redden. En soms wil je een dierbare vriendschap van zoveel jaren niet opgeven, maar merk je tegelijkertijd dat je niet gelukkig wordt van die relatie. En zit je een beetje te dubben hoe je dat het beste kan veranderen.
En volgens mij hebben de meeste mensen wel geprobeerd nog te redden wat er te redden valt. Kijk, soms groei je gewoon uit elkaar, en dan valt er niet zoveel meer te redden. En soms wil je een dierbare vriendschap van zoveel jaren niet opgeven, maar merk je tegelijkertijd dat je niet gelukkig wordt van die relatie. En zit je een beetje te dubben hoe je dat het beste kan veranderen.
dinsdag 12 augustus 2008 om 23:38
quote:sugarmiss schreef op 12 augustus 2008 @ 23:30:
Wat ik wel opvallend vind is dat iedereen die hier schrijft ooit een vriendschap verbroken te hebben, vind dat de ander te dominant was en dat ze niet durfden te zeggen wat ze zelf wilden.
Ik schrijf dat nergens hoor Sugarmiss.
Mijn vriendin hield een link in naar mijn ex. We hebben 6 1/2 jaar geprobeerd om niet te hoeven kiezen na de scheiding van mijn ex (die bevriend is met de man van mijn voormalige vriendin) en dat werkte uiteindelijk toch niet. Heel pijnlijk maar het had niks met dominantie o.i.d. te maken.
Wat ik wel opvallend vind is dat iedereen die hier schrijft ooit een vriendschap verbroken te hebben, vind dat de ander te dominant was en dat ze niet durfden te zeggen wat ze zelf wilden.
Ik schrijf dat nergens hoor Sugarmiss.
Mijn vriendin hield een link in naar mijn ex. We hebben 6 1/2 jaar geprobeerd om niet te hoeven kiezen na de scheiding van mijn ex (die bevriend is met de man van mijn voormalige vriendin) en dat werkte uiteindelijk toch niet. Heel pijnlijk maar het had niks met dominantie o.i.d. te maken.
anoniem_12394 wijzigde dit bericht op 12-08-2008 23:39
Reden: maak je zinnen af Lé!
Reden: maak je zinnen af Lé!
% gewijzigd
woensdag 13 augustus 2008 om 00:11
Eerlijk zeggen, in een brief, mail of persoonlijk. Ik heb hier een paar weken geleden een topic geopend (vriendin ineens in silent modus) omdat een vriendin na 30 jaar ineens niets meer van zich liet horen. Dat is heel frustrered omdat ik dus niet weet WAT er is, en derhalve dus ook niets kan uitrichten. Wil ze rust? Ik weet het niet, kan het haar dus ook niet geven. Is ze boos? Ik weet het niet, en dus kan ik het niet goed maken of erover praten. Je bent zo lang bevriend geweest, het is echt fatsoenlijk als je het nu netjes 'uitmaakt'.
Dat je het uit wilt maken, daar veroordeel ik niemand over. Want je kan uit elkaar groeien. Wat toentertijd elkaar bond, hoeft er nu niet meer te zijn. Niet alle vriendschappen zijn voor het leven. Soms is een vriendschap tijdelijk, omdat een wederzijdse behoefte vervuld moet worden. Denk aan dat je bijv. met vriendinnen ging reizen toen je vrijgezel was. Een mens kan veranderen. Dan kan een vriendschap niet meer hetzelfde zijn.
Maar mijn advies, uit persoonlijke motieven: handel het netjes af. Wat mijn vriendin (als ze dat nog is?) deed, is heel frustrerend en doet me veel verdriet.
Dat je het uit wilt maken, daar veroordeel ik niemand over. Want je kan uit elkaar groeien. Wat toentertijd elkaar bond, hoeft er nu niet meer te zijn. Niet alle vriendschappen zijn voor het leven. Soms is een vriendschap tijdelijk, omdat een wederzijdse behoefte vervuld moet worden. Denk aan dat je bijv. met vriendinnen ging reizen toen je vrijgezel was. Een mens kan veranderen. Dan kan een vriendschap niet meer hetzelfde zijn.
Maar mijn advies, uit persoonlijke motieven: handel het netjes af. Wat mijn vriendin (als ze dat nog is?) deed, is heel frustrerend en doet me veel verdriet.
woensdag 13 augustus 2008 om 02:34
Kan me dat goed voorstellen, Muis, dat dat frustreert. Sowieso was het niet mijn plan om de vriendschap te laten doodbloeden of om er zomaar een eind aan te maken. Ik wil het ook netjes afhandelen.
Wel heel kut voor jou dat je vriendin je nu zo behandelt. Heb je een idee waar het aan kan liggen? Wat haar issue met jou is?
Wel heel kut voor jou dat je vriendin je nu zo behandelt. Heb je een idee waar het aan kan liggen? Wat haar issue met jou is?
woensdag 13 augustus 2008 om 03:20
Muis, ik begrijp je heel goed. Het moet vreselijk zijn niet te weten waarom iemand niet reageert op jou. Dat wilde ik mijn vriendin ook niet aandoen, al heb ik er wel eens over gedacht om de boel zachtjes dood te laten bloeden. Omdat de confrontatie gewoon té hard is. Maar dat verdient ze niet. Mijn vriendin dan. Het was weliswaar naar aanleiding van een uitspraak van haar dat ik besloot er klaar mee te zijn maar het zat er al lang in en ik moest er gewoon mee kappen. Ik hou van haar, het was gewoon veel te moeilijk en ik trok het niet meer maar ze verdiende het om respectvol te worden behandeld en de boel laten slabakken in de hoop dat iemand op den duur afhaakt is zeer zeker niet respectvol.
In het algemeen:
Vriendschappen die scheefgroeien en waarbij de een de ander overheerst lijken me ongezond maar je bent er allebei bij dat het gebeurt. Uit beleefdheid en om de lieve vrede te bewaren heel lang niks zeggen en dan de vriendschap uitmaken is in mijn ogen echt niet meer iemands schuld of zo. Degene met het overheersende karakter heeft veel te lang de kans gekregen om overheersend te zijn als de ander daar hinder van ondervond. Assertief zijn mag óók gewoon in een vriendschap.
Dat het uitgaat allá maar dat moet je dan ook jezelf, als partij die over zich heen liet lopen, aanrekenen, je hebt tenslotte jezelf 'slachtoffer' gemaakt door die ander over je grenzen heen te laten gaan.
In het algemeen:
Vriendschappen die scheefgroeien en waarbij de een de ander overheerst lijken me ongezond maar je bent er allebei bij dat het gebeurt. Uit beleefdheid en om de lieve vrede te bewaren heel lang niks zeggen en dan de vriendschap uitmaken is in mijn ogen echt niet meer iemands schuld of zo. Degene met het overheersende karakter heeft veel te lang de kans gekregen om overheersend te zijn als de ander daar hinder van ondervond. Assertief zijn mag óók gewoon in een vriendschap.
Dat het uitgaat allá maar dat moet je dan ook jezelf, als partij die over zich heen liet lopen, aanrekenen, je hebt tenslotte jezelf 'slachtoffer' gemaakt door die ander over je grenzen heen te laten gaan.
woensdag 13 augustus 2008 om 07:14
Bij mij had 't ook niets met dominantie te maken maar met verwaarlozing. Ik loop bij geen van mijn vrienden/dinnen de deur plat en vice versa, we hangen ook niet elke week aan de telefoon, we mailen/sms-en wel regelmatig.
De vriendin die ik heb laten verwateren had gewoon nooit tijd om wat af te spreken, zij is mijn dichtstbij wonende vriendin (20 minuten rijden) maar ze had zo'n druk sociaal leven dat we elkaar op 'n gegeven moment nog maar één, hooguit twee keer per jaar zagen. Het ging zelfs zover dat ze haar/hun vrienden uit Amerika vaker per jaar zagen. Als die naar Engeland/Ierland/Oostenrijk op vakantie kwamen gingen zij daar gelijk ook naartoe voor 'n weekend. Toen heb ik dus gewoon geen initiatief meer genomen om af te spreken en aangezien zij dat ook nog steeds (al 2 jaar) niet heeft gedaan, is het dus verwaterd.
De vriendin die ik heb laten verwateren had gewoon nooit tijd om wat af te spreken, zij is mijn dichtstbij wonende vriendin (20 minuten rijden) maar ze had zo'n druk sociaal leven dat we elkaar op 'n gegeven moment nog maar één, hooguit twee keer per jaar zagen. Het ging zelfs zover dat ze haar/hun vrienden uit Amerika vaker per jaar zagen. Als die naar Engeland/Ierland/Oostenrijk op vakantie kwamen gingen zij daar gelijk ook naartoe voor 'n weekend. Toen heb ik dus gewoon geen initiatief meer genomen om af te spreken en aangezien zij dat ook nog steeds (al 2 jaar) niet heeft gedaan, is het dus verwaterd.
