Relaties
alle pijlers
Vriendschap is een illusie...?
donderdag 4 februari 2010 om 23:04
Afgelopen jaar heeft mijn beste vriendin onze vriendschap beëindigd... Reden? We waren te close...
Mee eens! We versterkten elkaars negatieve kanten (zijn beide erge piekeraars en konden hier úren over praten) en het liep al tijdje stroef (ik ben erg direct, zij erg gevoelig)... Geheel onverwachts kwam ze langs om 'een streep eronder te zetten'. Nam met tranen in haar ogen en een knuffel afscheid en ging... Ik in shock, eerst wilde ik niets voelen, maar na een paar maandjes kwam het goed binnen,vooral toen de zomervakantie voorbij was en ik weer naar school ging, waar we elkaar leerden kennen en veel gezamelijke vrienden hadden... Ik heb haar in die tijd nog 2 keer gemaild, waarin ik mijn gevoelens beschreef, zonder verwijten, heel rustig, maar wel eerlijk en kwetsbaar. Daarop reageerde ze twee keer na een week, vrij afstandelijk en zakelijk. Ze schreef; 'de situatie was verkeerd, niet de mensen'. Toch doet het soms nog pijn, ik merk dat ik het erg moeilijk vind om op mijn andere vriendinnen te vertrouwen, plus ik ben mijn maatje kwijt, waar ik dagelijks contact mee had en die bijna alles van mij wist... Toch merk ik dat ik het redelijk goed verwerkt heb, op een droevig momentje na. Mijn leven heb ik weer opgepakt en mijn best gedaan om nieuwe mensen te ontmeoten, wat goed gelukt is... Toch merk ik dat ik 'jaloers' ben wanneer anderen over hun beste vriendin spreken en ik werkelijk niet kan geloven dat het kán!
En ja, ik heb wel moeite met loslaten, was soms bang om haar kwijt te raken en dat kan soms benauwend werken terwijl ik echt hard mijn best doe het niet te tonen...
Hebben mensen dit nog meer meegemaakt|?
En hebben jullie wellicht tips over hoe je een gezonde vriendschap kunt hebben (qua hoeveelheid contact, elkaar loslaten naar vriendjes en andere vrienden)?
Mee eens! We versterkten elkaars negatieve kanten (zijn beide erge piekeraars en konden hier úren over praten) en het liep al tijdje stroef (ik ben erg direct, zij erg gevoelig)... Geheel onverwachts kwam ze langs om 'een streep eronder te zetten'. Nam met tranen in haar ogen en een knuffel afscheid en ging... Ik in shock, eerst wilde ik niets voelen, maar na een paar maandjes kwam het goed binnen,vooral toen de zomervakantie voorbij was en ik weer naar school ging, waar we elkaar leerden kennen en veel gezamelijke vrienden hadden... Ik heb haar in die tijd nog 2 keer gemaild, waarin ik mijn gevoelens beschreef, zonder verwijten, heel rustig, maar wel eerlijk en kwetsbaar. Daarop reageerde ze twee keer na een week, vrij afstandelijk en zakelijk. Ze schreef; 'de situatie was verkeerd, niet de mensen'. Toch doet het soms nog pijn, ik merk dat ik het erg moeilijk vind om op mijn andere vriendinnen te vertrouwen, plus ik ben mijn maatje kwijt, waar ik dagelijks contact mee had en die bijna alles van mij wist... Toch merk ik dat ik het redelijk goed verwerkt heb, op een droevig momentje na. Mijn leven heb ik weer opgepakt en mijn best gedaan om nieuwe mensen te ontmeoten, wat goed gelukt is... Toch merk ik dat ik 'jaloers' ben wanneer anderen over hun beste vriendin spreken en ik werkelijk niet kan geloven dat het kán!
En ja, ik heb wel moeite met loslaten, was soms bang om haar kwijt te raken en dat kan soms benauwend werken terwijl ik echt hard mijn best doe het niet te tonen...
Hebben mensen dit nog meer meegemaakt|?
En hebben jullie wellicht tips over hoe je een gezonde vriendschap kunt hebben (qua hoeveelheid contact, elkaar loslaten naar vriendjes en andere vrienden)?
zondag 7 februari 2010 om 19:29
quote:Evidenza schreef op 07 februari 2010 @ 12:20:
Wat veel vrouwen onder vriendschap verstaan en wat ik ook in het verhaal van Mariposa lees, is eindeloos kletsen over hoe erg het allemaal wel niet is. Dat helemaal uitpluizen en versterken zonder ook maar een moment te denken aan een oplossing verzinnen. Klagen, klagen en nog eens klagen.Ik zie dat niet (per derfinitie) als klagen, maar als een manier om de band te versterken, te kijken naar gemeenschappelijkheid en evt je houding tov de 'realiteit' te bepalen en veranderen ipv die realiteit zelf (als er al een verschil is).
Wat veel vrouwen onder vriendschap verstaan en wat ik ook in het verhaal van Mariposa lees, is eindeloos kletsen over hoe erg het allemaal wel niet is. Dat helemaal uitpluizen en versterken zonder ook maar een moment te denken aan een oplossing verzinnen. Klagen, klagen en nog eens klagen.Ik zie dat niet (per derfinitie) als klagen, maar als een manier om de band te versterken, te kijken naar gemeenschappelijkheid en evt je houding tov de 'realiteit' te bepalen en veranderen ipv die realiteit zelf (als er al een verschil is).
zondag 7 februari 2010 om 19:45
quote:Evidenza schreef op 07 februari 2010 @ 12:20:
Ik vind het dan ook een ijzersterke zet van de vriendin om deze relatie te verbreken. Was toch gewoon heel ongezond?
Personen en meningen verschillen, denk dat wij als persoon dan ook dag en nacht zijn (doe juist mijn best om niet zwart-wit te zijn, wat inderdaad leidt tot in jouw ogen klagen, in mijn ogen verder kijken)... Ik ben van mening dat een ongezonde situatie niet alleen op te lossen is door een 'ijzersterke' (in mijn ogen juist niet ijzersterk) zet te zetten, maar dat er tal van andere manieren zijn...
Anyway, wél erg interessant om te lezen, al deze verschillende reacties, ook al kan ik me sommigen absoluut niet vinden
Ik vind het dan ook een ijzersterke zet van de vriendin om deze relatie te verbreken. Was toch gewoon heel ongezond?
Personen en meningen verschillen, denk dat wij als persoon dan ook dag en nacht zijn (doe juist mijn best om niet zwart-wit te zijn, wat inderdaad leidt tot in jouw ogen klagen, in mijn ogen verder kijken)... Ik ben van mening dat een ongezonde situatie niet alleen op te lossen is door een 'ijzersterke' (in mijn ogen juist niet ijzersterk) zet te zetten, maar dat er tal van andere manieren zijn...
Anyway, wél erg interessant om te lezen, al deze verschillende reacties, ook al kan ik me sommigen absoluut niet vinden
zondag 7 februari 2010 om 19:49
quote:DeKenau schreef op 07 februari 2010 @ 01:01:
Ik zou wel afspreken en de dingen tegen haar zeggen die je hier hebt opgeschreven. Wie weet verrast ze je met haar reactie en zit er toch nog leven in de vriendschap. Misschien ook niet, maar dan kun je er eerlijk een punt achter zetten.Ik zou de afspraak door laten gaan, eerlijk en zonder verwijten vertellen hoe JIJ het ervaren hebt en wat jij erover denkt. Nodig haar uit om te vertellen hoe zij het ervaren heeft en bekijk van hieruit welke soort vriendschap (of geen vriendschap) je aan wil gaan, wellicht is zij van goede vriendin meer een kennis geworden, om dat in te zien bespaart je veel energie denk ik! Succes!
Ik zou wel afspreken en de dingen tegen haar zeggen die je hier hebt opgeschreven. Wie weet verrast ze je met haar reactie en zit er toch nog leven in de vriendschap. Misschien ook niet, maar dan kun je er eerlijk een punt achter zetten.Ik zou de afspraak door laten gaan, eerlijk en zonder verwijten vertellen hoe JIJ het ervaren hebt en wat jij erover denkt. Nodig haar uit om te vertellen hoe zij het ervaren heeft en bekijk van hieruit welke soort vriendschap (of geen vriendschap) je aan wil gaan, wellicht is zij van goede vriendin meer een kennis geworden, om dat in te zien bespaart je veel energie denk ik! Succes!
maandag 8 februari 2010 om 10:36
maandag 8 februari 2010 om 17:41
Heb zelf kort geleden ook zoiets meegemaakt. Was er eerst heel erg stuk van, maar heeft me aan het denken gezet over 'de waarde van vriendschap'.
Een goede vriend van mij liet al een tijdje niets van hem horen. Ik vond dat niets voor hem, en heb toen contact gezocht om te vragen wat er was. Zijn reactie was duidelijk: Hij wilde niet langer met mij omgaan.
De reden die hij daarvoor gaf was een eerder gebeurd 'misverstand' (dat we eerder al een keer uitgepraat hadden, waarbij we het allebei eens waren dat het een miscommunicatie betrof). Toch kwam hij weer hierop terug, samen met het feit dat ik vanwege een blessure niet langer kan dansen met hem.
Wat mij betreft waren dit twee dingen die buiten mijn macht liggen, waar ik niets aan kan veranderen.
Maar toch neemt hij het me kwalijk.
Nadat ik er eerst niet goed mee om kon gaan, heb ik de knop gedeeltelijk omgezet. Hoewel ik altijd iemand blijf die veel waarde hecht aan vriendschappen, zie ik nu ook wel in dat niets is wat het lijkt. En alles tijdelijk is.
Blijf gewoon vertrouwen houden in mensen. En blijf in ieder geval altijd jezelf!
Een goede vriend van mij liet al een tijdje niets van hem horen. Ik vond dat niets voor hem, en heb toen contact gezocht om te vragen wat er was. Zijn reactie was duidelijk: Hij wilde niet langer met mij omgaan.
De reden die hij daarvoor gaf was een eerder gebeurd 'misverstand' (dat we eerder al een keer uitgepraat hadden, waarbij we het allebei eens waren dat het een miscommunicatie betrof). Toch kwam hij weer hierop terug, samen met het feit dat ik vanwege een blessure niet langer kan dansen met hem.
Wat mij betreft waren dit twee dingen die buiten mijn macht liggen, waar ik niets aan kan veranderen.
Maar toch neemt hij het me kwalijk.
Nadat ik er eerst niet goed mee om kon gaan, heb ik de knop gedeeltelijk omgezet. Hoewel ik altijd iemand blijf die veel waarde hecht aan vriendschappen, zie ik nu ook wel in dat niets is wat het lijkt. En alles tijdelijk is.
Blijf gewoon vertrouwen houden in mensen. En blijf in ieder geval altijd jezelf!
