Waar gaan wonen: bij partner of in vertrouwde omgeving

Eigenlijk is het een luxeprobleem, maar toch zit ik er mee in mijn maag (letterlijk en figuurlijk!).



Bijna een jaar heb ik een relatie met een jongen uit de randstad. Zelf woon ik in het noorden van het land. Alleen in de weekenden zien we elkaar. We willen graag samen wonen, maar de enige optie voor samenwonen is in de randstad. Hij heeft daar nl. een vaste baan en volgt daar een opleiding die zeker nog drie jaar duurt. Zelf ben ik bijna afgestudeerd en kan ik op zoek naar een baan. Aangezien ik in een branche werkzaam kan zijn waar altijd werk in is, lijkt me dat geen groot probleem, zowel in het noorden als in de randstad. Samenwonen en werken, tot nu toe geen probleem, maar ik heb zo het gevoel dat mijn hart in het noorden ligt! Als ik uit het raam kijk, kijk ik uit over de weilanden. Ik kan de weidse omgeving inclusief trekkers nu al missen, als ik denk aan het wonen in de randstad. Daarnaast wonen mijn familie en vrienden hier, maar goed, Nederland is niet zo groot, maar toch.



Wat moet ik? Eerst naar de randstad en kijken hoe het daar is, is een optie, alleen ben ik bang dat we daar dan niet meer weg komen (ivm baangarantie en nog een andere factor: zijn moeder). Het kan natuurlijk zo zijn dat ik het daar naar mijn zin krijg en ik ben ook van mening dat je overal je thuis kunt maken. Of moet ik toch hier blijven en dan maar blijven latten, in de hoop dat hij na het afronden van zijn studie naar het noorden komt. Alleen heb ik dan het gevoel dat het met de relatie verkeerd afloopt...



Wie herkent dit probleem en hoe heb je het opgelost? Andere tips, bijvoorbeeld vertellen waarom de randstad de moeite waard is?

Update



We hebben er al een beetje ruzie over gehad, dus dat gaat 'goed'... Nou was het van mijn kant ook niet handig om half twaalf 's avonds daar over te beginnen, maar het lag me zo op mijn hart dat ik het echt kwijt moest. Het houdt me best bezig.



Op mezelf gaan wonen in het noorden lijkt uitgesloten. We zouden dan verder door gaan met latten. Aan zijn reacties te merken, heeft hij het idee dat dat de relatie niet ten goede komt: elk weekend heen en weer vliegen. Ik heb zelf zoiets: als de liefde sterk genoeg is, dan overleven we die paar jaar wel (hij moet nog drie jaar studeren). Maar misschien ben ik naief?

Ik krijg het gevoel dat ik maar één optie over houd en dat is verhuizen naar de randstad, wil ik een relatie met hem houden.



Ik geef hem wel gelijk dat ik waarschijnlijk beren op de weg zie. Ik ben nl. bang dat als we eenmaal daar zitten, daar niet zo snel meer weg komen. Dat heeft onder andere te maken met banen: hij meent dat in zijn vakgebied daar veel meer banen en meer keus qua bedrijven is. Dat geloof ik dan ook wel, maar in het Noorden zal dan toch ook iets zijn? En daarnaast: zijn moeder. Het zal 'pais en vree' zijn als we daar zitten, maar o wee, als we (of ik eigenlijk) te kennen geven dat ik wel terug wil naar het noorden... Nu ben ik ook al zover dat ik roep dat ik dan wel alleen terug ga, maar ja, dat geloof ik zelf niet eens dat ik dat dan nog doe.



Misschien moet ik gewoon de sprong wagen?

Of toch mijn hart volgen (ook al is dat gevoel heel dubbel)...